In mei legt iedere vogel een ei. Of dat zo is weet ik niet, maar de eenden in Antwerpen moeten er alleszins vroeger aan begonnen zijn. Als je nu door de parken met waterpartijen loopt, kun je her en der stuntelende eendenkuikentjes zien drijven. Geel-zwarte borstelkopjes. Ik moet altijd denken aan van die schuursponsjes voor de afwas. Ze zwemmen een beetje kriskras door mekaar vaagweg tussen vader en moeder door.
Vanmiddag heb ik zo'n gezinnetje in de gaten gehouden. Ze waren met zes : een fiere vadereend, met groenblauwe kop en grijze pitteleer aan, daarachter vier schuursponsjes, nu eens links uit de bocht gaand, dan weer terug peddelend, en de moeder, een doodserieuze bruine eend, sloot het rijtje.
De vader dwarste plechtstatig de vijver tot hij tussen de leliebladeren een oude cafévriend zag. Daar wou hij toch eens goedendag tegen zeggen. Hij veranderde van koers en zwom naar zijn collegapitteleer. Gerard en Roger, nog twee andere eenden zwommen er ook al naartoe.
Door de koerswijziging van papa, waren de kuikentjes een beetje het noorden kwijt. Papa konden ze niet volgen, en mama zwom achter hen. Ze dobberden kriskras door mekaar, tot moeder eend het voortouw nam en de kuikentjes haar konden volgen.
Ondertussen was vader bij zijn drinkebroers aanbeland en hij wou een geanimeerde conversatie opzetten. Moeder de vrouw wierp vader een donkerbruine blik toe en schoot uit haar zwemvliezen. Eén snater had ze nodig, één kwek maar. Met de kop een beetje gebogen en de staart op halfzeven slobberde vader terug naar zijn kroost.
Eenden, dat zijn precies mensen.
02-05-2006, 17:38 geschreven door Hill
|
