Eind jaren ’70, begin jaren ’80 heb ik aan het instituut Mater Amabilis, Wervik een studie uitgevoerd naar de zeden en gewoonten van de clerus in West-Europa. De resultaten, gebundeld in de thesis “Nondenondenonde” verschenen bij McGraw-Hill Publishers, zijn om voor de hand liggende redenen verdonkeremaand. De volledige stock zou verloren gegaan zijn tijdens de grote brand van 1984. Twee weken voor het boek in de winkels zou liggen. Jaja. Bij het ontdooien van mijn diepvries heb ik echter het verloren gewaande originele manuscript teruggevonden.

Hierbij citeer ik graag de conclusie.

Nonnen, je hebt ze in alle maten en uitvoeringen. Kleine smalle spitse nonnetjes, enorme stevig doorvoede begijnen, van die kleine stuiterbolletjes met het boze oog of van die lange smalle uitgedroogde met een bril. De lange smalle zijn het meest zeldzaam.

Nonnen hebben ook een eigenschap die hen bindt, hen onderling non laat zijn : Nonnen zijn gemeen. Hun beate glimlach kan nauwelijks hun arrogantie verbergen. Priesters kunnen dit ook hebben, die schijnbaar geamuseerde glimlach waardoor elke discussie overbodig wordt. Een schijn van perfectie, o jij gewone sterveling, wij hebben onze hemel al binnen, maar jij, hohohoho, ik wil je wel helpen, maar jij bent toch een hopeloos geval. Zoiets. Dat is ergerlijk, maar er valt mee te leven. Temeer omdat je daarna met de gemiddelde pastoor nog een pint kunt drinken.

Nonnen zijn erger. Ze grijnzen je toe en denken wijl aan middeleeuwse martelmachinaties om zoniet je rug, dan toch je reputatie te kraken. Nuns are evil.    

Gelukkig hebben nonnen wel één goede eigenschap. Ze planten zich niet voort.    

12-12-2005, 17:51 geschreven door Hill

11-12-2005, 17:36 geschreven door Hill

Toen ik deze morgen de gordijnen opentrok, werd ik verwelkomd door een speelse meeuw die in de lucht tuimelpertes maakte onder het waterzonnetje. Dan moet je gewoon naar buiten.

Het was fris maar zeker niet koud. Ik liep de Vondelstraat af naar het Sint-Jansplein.

De Braziliaan was al druk in de weer om zijn barbeque af te schermen van de wind. Een twintigtal vissen gewikkeld in aluminiumfolie lagen klaar op een schoteltje. Langs de overkant van de straat, hadden twee moedige Spanjaarden hun tafeltje naar buiten gesleurd en zaten daar ongegeneerd met veel drukte een aperitiefje te drinken wijl tientallen sigaretten smorend.

Ik moest wachten voor het rode licht, dus had ik alle tijd om de drukte op het Sint-Janspleintje af te loeren. De kermis was dicht (of nog niet open), en tussen de kraampjes speelden een paar hondjes. Een kleine stratier had kennis gezocht met een uit de kluiten gewassen poedel en ze zetten nu samen de bloemetjes buiten. Zolang er geen bijtjes bijkomen, dacht ik nog, moet het kunnen op de nuchtere maag. Ik liep verder en werd bijna van mijn sokken gereden door een aftandse BMW bouwjaar ’83 met Poolse nummerplaten. Mijn eigen schuld trouwens. Het was ondertussen niet alleen groen geworden maar ook weer rood. Ik was teveel afgeleid geworden door die twee honden. En door een koppel Marokkaanse freules die op de bank daarnaast zaten. Hoe ze het doen, ik weet het niet. Die zijn van boven tot onder gewikkeld in allerlei lakens en deken, ze dragen van die pantoffels die wij in de jaren 50 te ouderwets vonden, en toch, en toch ! Met alleen hun grote ogen en een vergeten enkelkettinkje kunnen ze een mens omver blazen. Een Pool heeft daarvoor een oude BMW nodig, maar zij absoluut niet. Tsjongejonge. Ondertussen was ik levend aan de overkant van de straat geraakt. Drie ongeschoren lederjassen waren een discussie bezig in een of ander Kirgizisch dialect. Vermoedelijk over hun middageten want ik herkende een paar keer het woord ‘skorsjnèr’. Er valt inderdaad veel te discussiëren over de bereidingswijze van schorseneren.

Een straat verder waren twee opblaasnegers aan het broebelen tegen elkaar op. Veel lawaai, gelach en veel te veel witte tanden. Een neger heeft anderhalf keer zoveel tanden als een blanke. (Ik heb het nog niet kunnen bewijzen, maar één dezer dagen maak ik er werk van.)

De negers waren volledig in smetteloos pak zoals alleen zwarten dat kunnen zijn. Beiden hadden hun vrouw bij. Bij de ene was dat zo’n mama, 120 kilo schoon vlees aan de haak in heel veel paarse tule gewikkeld met van die lange gouden oorringen. De andere was lang en slank en volledig gekleed in het wit. Ze hadden ook nog een drietal kleintjes bij. Twee kroezelkopmeisjes die in gevecht waren om de buggy te mogen duwen van broertje. Vermoedelijk waren beide gezinnen op weg naar de kerk.

Bij de Marokkaanse slager (slager is hier het juiste woord, voor je neus hakt hij met een reuzehakbijl de biefstukken uit een halve koe), stond een verschrompeld lelijk Indisch madammetje van haar neus te maken in schabouwelijk Engels dat ze maar een halve kilo gevraagd had. De Marokkaan antwoordde in nog slechter Engels dat hij haar niet begreep. Aan zijn twinkeloogjes zag ik dat hij ermee aan het spelen was. En hij zag dat ik het gezien had. We wisselden een knipoog uit.

Tenslotte raakte ik toch bij de Turk, want ik moest brood hebben, en het was zondag. Ik vroeg er nog een pizza bij en liep bij het buiten gaan net niet een jonge meid omver met blonde dreadlocks.
Ik woon hier graag.

11-12-2005, 16:53 geschreven door Hill

Het wordt stilletjesaan kouder. Het kwik duikt al eens onder het vriespunt. (Dat heb ik altijd zo’n ongelooflijk dwaze uitdrukking gevonden : het kwik duikt... Ik stel me dan altijd van die zilverbolletjes voor in gestreepte zwembroek die balanceren op de rand van een springplank in het plaatselijk zwembad.)

Maar wat ik wou zeggen : de winter zit er dus aan te komen. En de winter, da’s ook de periode waarin de mezen, de mussen en de roodborst zitten te kleumen in de berken, hopend op een bolletje vet of een granenreep. Nu weten we dit, een aantal jaar geleden hadden we dit niet door. Toen dachten we de vogeltjes tevreden te houden met wat broodkruimels, een stukje peperkoek, wat vetrandjes en als moeder niet keek een heel stukje kleingehakt spek.

Na een aantal weken, wisten de vogeltjes al precies wanneer we opstonden, en dan stonden ze  in slagorde klaar te wachten op hun maaltje. Maar het werd erger. Toen we een kwartiertje later opstonden dan gewoonlijk, vonden we de mezen tikken tegen het raam. Hoe later we opstonden, des te meer en te agressiever pikten ze naar de vensters. Eenmaal ze hun kruimeltjes gekregen hadden, hield het tikken op.

Zo werden wij dus jarenlang geterroriseerd door een mezenfamilie, heimelijk opgejut door een tirannieke roodborst. We konden de tuin niet meer in zonder eerst voor voedsel voor die beesten gezorgd te hebben. Na een jaar of drie, in de winter van 2001 zijn we dan rond de tafel gaan zitten omdat de situatie zo niet langer leefbaar was. Hun woordvoerder, een hele oude pimpel, ging ermee akkoord om een staakt-het-pikken af te fluiten. In ruil daarvoor moesten wij hen wekelijks voorzien van vetbolletjes in de tweede en derde berk èn van antikattenkorrels in de hoek tegen het tuinhuisje.

Sindsdien is de rust teruggekeerd in onze tuin.

De roodborst hebben we afgeschoten.

09-12-2005, 15:07 geschreven door Hill

Vandaag had ik het weer. De drang.

Het kan weken rustig zijn, zelfs zonder vermoeden dat de drang er is, of maar ergens vanbinnen sluimert. Maar ineens is ze er, opnieuw en dwingend, en dan moet ik weg. Hoe rustig en besloten alles ook mag zijn, hoe heerlijk de omgeving en de vrienden ook mogen zijn, hoe alleen ik soms ook ben, toch moet ik weg. Weg weg weg. Alleen zijn, neen, niet alleen zijn, verlaten zijn, enig zijn. Weg van de wereld, weg van bekende uitzichten, weg van bekende gezichten. Zonder GSM, zonder gedoe. Onbereikbaar zijn. Weg van mezelf om met mezelf te zijn.  

Het hoeft gelukkig maar even te zijn, een paar uurtjes volstaan. En ver moet het ook al niet zijn. Alleen de vertrouwde omgeving achter laten en verdwijnen. In de natuur of in de massa. Ik heb het nodig.

Deze keer werd het de massa.

Even na de middag, liep ik het station binnen en stapte op de eerste trein die vertrok, naar ergens waar ik nog niet geweest was. Luik.

(Da’s het voordeel van reizen met de trein en een railpass. Je raadpleegt in de centrale hal de schermen met de vertrekkende treinen, je stapt op en vult je railpass in. Si simple).

Het werd dus Luik. Ik kreeg er meteen een stukje dwarsdoorsnede van België bij : van ’t Stad en Berchem over de Antwerpse kempen door Limburg naar het plateau van Luik. Heerlijk. Hoewel het pas namiddag was, zat de zon heel laag en die liet de herfstbossen rond Hasselt en Tongeren opgloeien in brandend oranje. Heel mooi. Eventjes heb ik zelfs overwogen om daar af te stappen, maar ik moest verder. In Luik-Guillemins ben ik afgestapt. Ik heb de winkelstraten doorslenterd, het circus bezocht (toch de beesten ervan : een koppel geinige geitjes). Ik heb de Maas overgestoken eerst via de Pont JF Kennedy met de vlammende flatgebouwen in de ondergaande zon, daarna terug de stadsader over langs de Pont Du Roi Albert (die van de rots), met ditmaal de lichtjes van de intussen maansverduisterde stad. Bij de Pont Albert ben ik blijven staan. Kijken naar een vrachtboot die onderdoor kwam, geladen met zwarte aarde of steenkool. Gekeken naar de lichtjes van de voorbijrazende auto’s op de Boulevard de Frère Orban. Daarna terug het stadscentrum in, de winkelstraten door. Vol kerstverlichting en slingers. Normaal is dit iets wat ik verfoei, maar dit keer mocht het.

Een suikerwafel en een peket later, terug door de Esplanade, kijken naar de nieuwbouwflats met de bomen in wintertenu ervoor, nog eens opnieuw de steigers bewonderd van waaruit het TGV-station moet rijzen. Allemaal heel mooi.

Toen was het tien na zes, tijd voor de trein terug. Door het raampje werden de Kempen nu vervangen door de reflectie van mijn tevreden smoel. En omdat dat algauw verveelt, heb ik wat verder gelezen in de verzamelde gedichten van Tom Lanoye. Eentje horen ?

Liquid Paper   

Natuurlijk hebben we schrik, en denken

dat het beter is er niet meer aan te

denken. Zodat we alleen maar lachend schenken,

liefde, wijn, eindeloze nachten zonder schaamte,

niet om genot dat vroeger nog verboden

was, maar om genot dat later

onmogelijk zal worden. Wij zijn de doden

van morgen. Opnieuw aarde en water.

Natuurlijk hebben we angst. Het valt voor,

Wanneer we vrijen, dat ik de zachte lijn

bekijk van een borst, je linkse. Dan, daardoor,

ben ik bangst. Mijn handen zijn

machteloos en tijdelijk. Liefde, ik weet het,

duurt het langst. Maar ik vergeet het

soms.

 (Tom Lanoye uit "In de piste" (1984))

Ik kan er opnieuw tegen, de drang is weer even teruggedrongen. Ik kan weer onder de mensen komen. Tot het beest opnieuw krabt en krauwelt.    

08-12-2005, 23:45 geschreven door Hill

08-12-2005, 21:37 geschreven door Hill

06-12-2005, 20:42 geschreven door Hill

We hadden honger en geen trek in de Franse keuken. Altijd maar die ganzenlever, die truffels en die kaviaaromeletten, het gaat een mens algauw vervelen. Waarom niet eens sinezen ?

Zonder veel voorbereiding trokken we de stad in, op zoek naar een gele medemens die kon koken. De eerste gevel met exotische letters stapten we binnen. Het bleken Japanners te zijn. Met een Hollands accent. Moet kunnen, wij zijn niet vies van Japanners. En als ze koken moeten ze niet praten, dus ook daar geen problemen.

De uiterst vriendelijke gastvrouw liet ons plaatsnemen aan een hoektafel die rond een gasvuur stond met bakplaat van meerdere vierkante meters. Eerst moesten we een zijden kamerjas aantrekken, weet ik veel waarom. Vermoedelijk omdat het de vooravond van Sinterklaas was, die Aziaten zijn werkelijk ondoorgrondelijk.

Op de bakplaat werd olie gegoten en de show kon beginnen. Enkel geholpen door twee spatelvormige, euh spatels werd ons maaltje versneden, verknipt, omgedraaid, verlegd, gefileerd, versierd, geprepareerd. Met een vingervlugheid die je heden ten dage alleen nog bij zakkenrollers vindt, hakte de beste man zich een weg door roodbaars, zalmmootjes, ossehaas, noedels, gebakken eitjes. Hij deed dit merkelijk vlugger dan wij door hadden hoe je de eetstokjes hanteert. Tomaten kun je vastprikken, stukjes vlees of vis kun je scheppen en noedels kun je spaghettigewijs wel rond die krengen draaien. Maar heb je ooit al eens ijs gegeten met stokjes ?

Het voorgerecht, een rauwkostassortimentje in zoete vinaigrettesaus was echt wel lekker. De kip of vis liet zich ook heel erg smaken en dan moest de ossehaas nog langskomen. Die werd vakkundig versneden met een groot slagersmes (haha, de snoodaard kon toch niet alles met zijn plamuurmesjes), en met de nodige showelementen gekruid. Om je een idee te geven, stel je Tom Cruise voor in Cocktail, maar dan in het geel en met peper– en zoutvaten. Ook twintig jaar ouder ongeveer. De ossehaas werd opgediend in een sausje op basis van maki en look èn werd geflambeerd met Japanse wijn. Een woord van waarschuwing is hier op zijn plaats. Probeer uitjes waarbij voedingswaren geflambeerd worden tot een minimum te beperken als er iemand in de groep zit met een ingenieursopleiding. Die moeten altijd het hoe achter alles te weten komen. Laten we hier niet veel woorden aan vuil maken, ik geef je er vijf : wijn, vuur, ingenieur, baard, weg.

Als afsluiter kregen we nog een ijsje (dat niet eens op de kaart stond). Toen we halverwege waren, zagen we naast de ijsbeker lepeltjes liggen...

Het is een heel aangename avond geworden, en zeker niet duur. Voor minder dan dertig euro kregen we aperitief, voorgerecht, twee hoofdschotels en een dessertje. Daarin zat dan ook nog de wijn en wat water. De show kregen we er gratis bij. Wie doet beter ?

Yokohama, Ernest Van Dijckkaai 13, 2000 Antwerpen. Tel 03/231.91.08

De avond werd afgesloten met een paar Trappisten in 't Patersvaetje.

Kwestie van toch iet of wat te ont-oosteren. We mogen ook niet overdrijven in die dingen.  

06-12-2005, 20:15 geschreven door Hill

Ik ben deze nacht wakker geworden om 3u21 en dit is geen grap. Ik had natuurlijk de vertrouwde rode LEDs maar toch. 3u21 was een tijdsstip dat ik random gekozen had in mijn vorige post, ik wou gewoon een tijdsstip midden in de nacht. En nu word ik op dat arbitrair gekozen tijdsstip wakker. Ik ga straks zelf nog geloven dat er vreemde dingen bij mij gebeuren

05-12-2005, 12:45 geschreven door Hill

Je hebt soms van die dagen waarop de zwaartekracht niet mee wil. Meestal zijn dat grijze zondagen in februari. Februari, de oksel van het jaar.
Het begint al ’s morgens vroeg. Je wil wel opstaan, maar het lukt niet zo goed. Blijven liggen lijkt de oplossing, maar dan is de zondag zo voorbij en het w-e is al zo kort. Tegen de middag lukt het je dan toch om de badkamer te bereiken. Je smoel is een zelfportret met kater. Alleen een frisse tandpasta kan wat redding brengen. Maar dan slaat de zwaartekracht weer onverbiddelijk toe. Je eerste idee, met de tandenborstel naar het gevallen stukje pasta in de wastafel vissen, verwerp je. Dat eruit vissen kan straks ook nog, daarbij je bent nog niet gewassen, dat spoelt er vanzelf wel uit. De verse tandpasta doet niet wat er van verwacht wordt. Je blijft slaperig, alleen nu met een frisse adem. Die frisse adem werkt zelfs op je gemoed, als een stukje oneigenlijk vreemd vlees. Koffie kan helpen. Is het niet om die verdraaide vermoedheid weg te werken, dan toch om van dat frisse gedoe af te geraken.
De keuken. Natuurlijk is het brood op, altijd is het brood op. Het stukje baget dat er nog rest van de zaterdagavond kan hoogstens gerecycleerd worden als broodpudding. Vers brood in Antwerpen op een zondagmorgen, wil zeggen een tripje naar een Turkse bakker in de Seefhoek en dat is toch algauw een kwartier stappen. Met dergelijke zwaartekracht is dat onmenselijk. Dan maar een ontbijt van koffie en banaan. Kan ook en het is toch voor de helft gezond. De koffie ruikt zoals koffie hoort te ruiken ’s ochtends. Je hebt alleen de indruk dat hij net iets sneller doorloopt dan nodig. En net iets te geweldig, toch volgens de filter die er de brui aangeeft. Koffie met drap en banaan, het blijft voor de volle 50 procent gezond.

Je beseft dat je niet had mogen opstaan deze morgen, maar wat moet een mens anders op zondag ? In bed blijven liggen, bezorgt je alleen maar koppijn van de warmte en de verdufte lucht. Ervaring heet zoiets. Na de koffie moet je even bekomen in de zetel. De radio is geen oplossing, alleen Leonard Cohen is hier aangewezen. 

A Thousand Kisses Deep

The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat.
You win a while, and then it’s done –
Your little winning streak.
And summoned now to deal
With your invincible defeat,
You live your life as if it’s real,
A Thousand Kisses Deep.

Tegen een uur of drie, besef je dat je toch naar buiten moet, wil je nog iets overhouden van je zondag. Je laat je sleutels twee keer vallen en bij het dichtknopen van je schoen breekt de veter. Wat weer niet zo erg is, hij was toch te lang. Maar dat rechtkomen is zo zwaar. Het regent. Het regent niet eens door, geen verfrissende stortbui, het regent mot. Tegen een uur of vijf geef je het op, zelfs je troostende sigaar wil niet branden.

Om zes uur geef je je volledig gewonnen, als de natuurwetten niet meewillen, moet je je daarbij neerleggen. Een warm bad, een goed boek, een pot muesli en om acht uur naar bed met de radio op. Zo eindigt de doorsnee zwaartekrachtzwangere zondag. Wisselvallig met hier en daar een buitje.

Volgend recept is een klassieker van het huis, ontworpen en op punt gesteld door de Chef himself.
Het wordt het best opgediend in de kleine dagen rond half oktober, begin november. De combinatie van de frisse yoghurt en de hartige chocoladesmaak brengt menigeen troost in de donkere uurtjes.
Hoe ga je te werk ?  Je koopt een potje (250gram) yoghurt. Dat doe je maar van je favoriete merk, maar let op het moet ongezoete zijn. Best ook niet al te slappe.
Daarnaast koop je een pakje Twix (voor de ouderen onder ons, vroeger heette dat Raider). Daarin zitten twee van die chocoladestokjes met een vulling van caramel en wafel.
Die gebruik je als lepeltje om de koelkastkoude yoghurt uit het potje te scheppen. Bij iedere lik, lik je ook wat chocolade en caramel van de Twix.   

Smakelijk.

04-12-2005, 17:43 geschreven door Hill

3:21. De groene LEDs van de klokradio geven 3:21 aan. 3:21, da’s veel te vroeg. Waarom ben ik op zo’n onzalig uur al wakker ? Da’s voor niets nodig. Nog even omdraaien en wat verder snoozen... Maar was er nu toch niets ? Twijfel knaagt vanbinnen. 3:21, 3:21, 3:21 groene LEDs ? Groene LEDs ? Mijn klokradio heeft rode LEDs ! Wat heeft dit te betekenen, ik lig toch in mijn eigen bed. Waar ben ik ?

04-12-2005, 17:42 geschreven door Hill

Een welgemeende groet aan gij allen,

De kogel is de kerk, het is er uiteindelijk van gekomen. Hill McGraw heeft zijn eigen webstekje afgebakend op het weeweewee.
Na jaren van keihard ontkennen, boudweg negeren, heftig tegensputteren en schoorvoetend toegeven ben ik on-line geraakt.

De eerste horde - een werkende PC mét scherm - heb ik een aantal jaren geleden genomen.
Niet uit volle overtuiging, eerder als carrièrezet. Als professioneel programmeur bij een grotere bank, werd ik, PC-loze, nogal scheef bekeken door mijn collega's. Vooraleer de HRM afdeling dit doorhad, moest ik actie ondernemen. Het werd een wit product uit Dunaldy, dat alles deed wat ik van haar verwachte : spelletjes spelen en muziek afdraaien. Ik was tevreden. De wereld lachte mij toe, vanuit de radio.

De volgende stap : internet. Woo-hey, internet. Dat verdachte communicatie-spinnenweb waar alles moest beginnen met het griezelige acroniem www ? Neen, mijn naam is Moose. No way, trouwens dat ding zit vol met virussen en ik ben daar heel gevoelig aan. De eerste lentezon moet maar de intensie hebben van te prikken of ik zit met een snotvalling. Dat is echt niets voor mij.
Maar hoe gaat dat met zo'n dingen. Langs alle kanten proberen vrienden je te bekeren tot de cyberhighway. Op straat word je meewarig aangestaard door wildvreemden, je hoort ze fluisteren : Kijk, die daar, die heeft nog geen internet !
En in een moment van zwakte heb ik toegegeven. Sedert augustus 2005 is Hill McGraw nu ook cyber. Nooit gedacht. Uit pure euforie, heb ik hier dan maar een weblogje aangemaakt.

Wat mogen jullie hier nu verwachten ?
Op de centrale westek Chocolate Moose ben ik van plan geregeld een mijmering, bedenking neer te pennen. Wat tekstjes op de actualiteit misschien. Goh ja, eigenlijk alles wat in me opkomt en dat ik kwijt wil. Daarnaast heb ik dan nog drie rubrieken waarin ik foto's zal posten, schrijfseltjes over muziek plaatsen en wat boekbesprekingen wil samenbrengen. De linken daarnaartoe kun je vinden linksboven aan deze pagina.

Nu nog de titel verklaren zeker ?
De ondertitel is een citaat uit "Youme & Meyou", een nummer van Einstürzende Neubauten.
Ik vind het van een zelfzame troostende schoonheid. Ik heb lang (3'45") getwijfeld tussen dit en volgend citaat van Kamagurka : "Vroeger was zelfs de toekomst beter". Blixa Bargeld van EN heeft het gehaald. Maar als mijn cynische 'ik' weer bovenkomt, zou ik het wel eens kunnen aanpassen...
En waarom "Chocolate Moose" ? Tsja, den "sjokolatten eland" bekt zo goed niet.

Om af te sluiten nog een citaat van Zenobia de Derde : 
                                                                                                 Moooo !

Hill

03-12-2005, 15:28 geschreven door Hill