Het is zover, het nieuwe jaar is begonnen en dus ook mijn eerste officiele chocoladeloze dag. Ik voel me goed, ik heb de hagelslag van mijn boterham afgeslagen en er een plak ham op gegooid. Het was uiteraard niet zo lekker als die oude vertrouwde boterham met hagelslag en de onzichtbare laag boter, maar dat is misschien een kwestie van tijd en gewenning. Ook heb ik de chocolaatjes geweigerd die me zijn aangeboden bij de opa en oma van mijn geliefde vriend. Mijn moeder heb ik geadviseerd om snel, zeer snel, fruithagelslag voor me in huis te halen. Misschien kan dat de ontwenningsverschijnselen tegenhouden. Daar heb ik nu overigens nog geen last van, maar dat gaat ongetwijfeld komen. Dag één is dus zeer goed verlopen, yes.
De maand december is nog in zijn volle glorie bezig, maar ik heb er een klein beetje genoeg van. Ik vind december werkelijk een heerlijke maand qua gezelligheid, maar het is ook dé maand van het jaar waarbij ik zoveel chocolade eet dat ik tot de volgende december er geen trek meer in heb. Een bijkomend voordeel is natuurlijk dat het dan de komende elf maanden een makkie zal worden voor me. Gisteren hebben we Sinterklaas gevierd, de Kerstman kwam overigens ook even langsvliegen, waarbij er uiteraard chocoladepepernoten aanwezig waren. Want wat is nu een Sinterklaasfestijn zonder chocoladepepernoten? Ja, hetzelfde festijn, maar dan gezonder. Het nare aan deze hele situatie is dat ik vele gekleurde chocoladepepernoten mee had genomen die niet erg in de smaak vielen bij mijn geliefde vrienden. Nu zit ik dus met de gebakken peren, want er is een hele berg over. Om eerlijk te zijn is die berg al aardig aan het slinken en ergens anders in mijn lijf aan het groeien. Ik hoef die dingen helemaal niet, maar het kijkt me aan, bah. Vandaar dat ik blij zal zijn als het over elf dagen eindelijk klaar is met alle variaten van chocolade, want dan mag het nu eenmaal niet meer. O, wat een fijne tijd zal dat nieuwe jaar worden. Geen chocolade, yes
Het is december en dat betekent dat de laatste chocoladevolle maand is aangebroken. Op dit moment ben ik me aan het volproppen met chocoladepepernoten. Het vervelende aan deze lekkere dingen is dat ze zo lekker zijn en ze daardoor een voor een in mijn mond verdwijnen. Met de ene hand pak ik een pepernoot en terwijl ik die in mijn mond stop pak ik met mijn andere hand al de volgende pepernoot. Tja, aan snelheid ontbreekt het mij dus niet.
Ik zit nu bij mijn geliefde vriend thuis terwijl hij oud papier, in de regen, aan het ophalen is. Het is maar waar je voorkeur naar uitgaat. Vannacht ga ik de schoen van mijn geliefde vriend volgooien met, de overgebleven, chocoladepepernoten, chocolademunten, bifiworstjes en nog wat onzin. Schandalig dus dat ik op dit moment de chocoladepepernoten aan het opeten ben die hem toebehoren. Een voordeel is dat hij dit echter nog niet weet.
Ik vind dat het deze week onvermijdelijk is veel chocolade te eten, want Sinterklaas vieren en chocolade eten kan nu eenmaal niet los van elkaar worden gezien. Eigenlijk is het onvermijdelijk de gehele maand veel chocolade te eten, want als onze goed heiligman het drassige land weer heeft verlaten vliegen de chocoladeletters, chocolademunten en chocoladepepernoten in de opruiming. En ja, dan dwingt mijn portemonnee mij weer hem te grijpen, geld eruit te halen en dat op de toonbank te gooien. Het wordt een maand waarin mijn lichaam dus ingesteld gaat raken aan het verwerken van grote hoeveelheden chocolade. Na deze maand is het afgelopen en bijdeze waarschuw ik mijn medemens voor onverwachte afkickverschijnselen. Gij zijt gewaarschuwd!
Een leuk, maar ietwat vreemd, weekend zit erop. Uiteraard nog niet helemaal, want de zondag is nog in alle hevigheid bezig. Het weekend begon op de vrijdag, zoals elk weekend. Die avond was er feest vanwege het verjaren van mijn geliefde vriend. Met een meute vrolijke mensen stonden we mijn geliefde vriend op te wachten en vanaf toen barstte het feestgedruis los. Gedanst, gedronken en gekletst en toen was het plots tijd voor het hoogtepunt van de avond. Samen met twee vriendinnen besloten we onszelf heerlijk voor schut te zetten. Met een prachtig en uiterst lastig dansje maakten we er een onvergetelijk optreden van. Mijn geliefde vriend besloot me tijdens mijn solo echter ogenblikkelijk te zoenen. Nu ik er zo over nadenk ben ik bang dat dat was omdat mijn stem allerminst zuiver is. Het was een waar succes. De verdere avond heb ik gedanst, gekletst, gedronken en gelachen. En nog iets meer gedronken. Dat was ietwat jammer, want hier houd mijn verhaal dan ook op. Het verdere verloop is lastig na te vertellen met het gevoel dat mijn hersenen zo lek als een mandje zijn.
Thuis aangekomen ben ik fijn gaan slapen om de volgende ochtend fris en fruitig op mijn werk te verschijnen. Het slapen was fijn, het fris en fruitig was gefaald. Mijn ontbijt heb ik overgeslagen en dat besloot ik ook maar met mijn middagmaal te doen. Mijn maag, keel en alles daartussen voelde aan als een dichte dikke massa waar geen eten in was te proppen. Wat voelde ik me rot. En wonderbaarlijk genoeg was dat niet vanwege het hebben van een kater. Daar heb ik nu werkelijk nooit last van. Die middag kwamen twee vriendinnen wat drinken in het lunchcafé en hebben we de afgelopen avond flink doorgesproken. Hierna voelde ik me ietwat beter en kwam de honger aanzetten. Ik besloot me te storten op de bak met pepernoten die al de hele dag naar me aan het lachen was. 's ochtends negeerde ik die bak met gemak, maar 's middags was dat ineens een stuk moeilijker. Dat het toch niet zo slim was op een lege maag een bak pepernoten weg te kanen bleek, want het voelde of mijn maag zin had rondjes te gaan draaien. Na een lange werkdag, die toch vrij snel voorbij ging, was het 's avonds ineens tijd naar Triggerfinger te gaan. Mijn geliefde vriend betaalde mijn kaartje. Waar ik het aan heb verdiend blijft een groot vraagteken, maar dat het onwijs lief is staat vast. Heel vast. Het optreden was geniaal. Dat waren een paar uurtjes genieten. Na een fijne avond te hebben gehad vol ijsthee besloten we naar het huis van mijn geliefde vriend te fietsen om vervolgens in bed te kruipen. Daar ben ik, zoals verwacht, vannochtend ook weer wakker geworden en na een fijn ontbijt (mijn trouwe lezers weten ongetwijfeld wat mijn ontbijt inhield) zijn we op de fiets gestapt richting Goes. Ik naar huis, hij naar de oefenruimte.
Over enkele uren duik ik met een vriendin het café in om onder het genot van ijsthee en bitterballen te kletsen, babbelen en meer. Dit was weer een chocoladeloze lap tekst, hoezee.
Aangezien mijn chocoldeloze jaar nog niet is begonnen ga ik, verrassend als ik ben, over iets anders typen dan altijd maar die chocolade. Ik het het afgelopen weekend een nacht doorgebracht in Antwerpen en het was een waar genot. De avond begon goed met een énorme berg friet met satésaus en een meute meiden. Zoals begrijpelijk werden er geen gesprekken gevoerd, maar werd er enkel gekakeld. En ja, dat was om van te genieten! Vervolgens in de auto gesprongen en er in Antwerpen weer uitgerold. We hadden een jeugdhostel geboekt en wonderbaarlijk genoeg hadden we een privékamer. Dik geluk! Om vrolijk te worden begonnen we de avond met wijn, martini, meer wijn en eten. Met eten worden chocoladepepernoten, chips en chocoladerepen bedoeld. Een mooi begin. Wat gekakel en enkele gesprekken verder, liepen we richting de cinema, want ja zo heet dat in Belgium. De film was zó spannend dat één van ons besloot rustig naar het toilet te gaan en bier te halen. Na de film zijn we direct een Irishpub ingedoken waar we werden aangestaart alsof we buitenlanders waren. En dat is natuurlijk waar. Enkele biertjes later waren we ineens, plotseling, pats, boem op een feest op het centraal station. Een dikke donker (zéér donker) getinte man pakte me beed en dwong me met hem op de foto te gaan. Fijn gelijk al overspoeld te worden met dat soort sjans. Deze ronde man liet mijn zelfbeeld omhoog vliegen. Een leuk idee dat ik nu misschien op de achtergrond van zijn mobiel sta en aan zijn vrienden wordt tentoongesteld als zijn 'scharrel'. Meer contact dan een zweterige bruine hand op mijn schouder, was er echter niet. We hebben de hele nacht dikgedanst tot het tijd werd om ons vol te stouwen met shoarma. Na een lange zoektocht, waarbij men zelfs besloot de schoenen uit te trekken en op de panty verder te lopen, vonden we een betaalbare, open shoarmatent. Mijn menu bestond uit een bakske friet met een dikke lading knoflooksaus, om van te smullen! Enkele vriendinnen waren niet meer in staat het eten rechtstreeks de mond in te schuiven en vonden het nodig eerst de wangen mee te laten genieten van al het lekkers. Wat zij willen. Toen onze buikskes gevuld waren liepen we met een voldaan gevoel terug naar ons hostel. Daar hebben we nog 2 uur genoten van een diepe slaap op een ietwat hard kussen om vervolgens op te staan voor het ontbijt. Het ontbijt bestond uit gekookte eieren, jus d'orange, harde broodjes en meer. Een mooi begin van een mooie dag. Als afsluiter hebben we een ijsje gehaald bij de welbekende Mac en zijn we de auto ingedoken op weg naar huis. Op weg naar een bed!
Ik dacht altijd dat ik graag uit verveling at, maar dat blijkt niet helemaal waar te zijn. Uiteraard maakt een stuk chocolade of een extreem grote zak chips een saaie film al snel vrij leuk, maar toch is het ultieme genot om 'samen' te eten. Op dit moment mis ik mijn geliefde vriend, want we zien elkander deze week te weinig. Ik dacht dat ik dan ongetwijfeld zin zou hebben in een flink stuk chocolade als troostvoer, maar niets is minder waar. Eerlijk gezegd kijk ik er naar uit om samen met mijn geliefde vriend die reep chocolade aan te breken en uiteraard helemaal, volledig, tot het laatste restje op te maken. Samen is nu eenmaal veel leuker dan alleen en dat maakt die reep dan ook nog lekkerder. Een ander bijkomend voordeel is dat de reep nu wordt gedeeld. Anders zou die volledig in mijn mond en vervolgens in mijn maag verdwijnen. Verder is het veel gezellig samen rond te worden. Als meneer dan pijnlijke opmerkingen maakt over mijn kont heb ik het recht iets te zeggen over zijn buikje. Gelukkig is morgen de dag aangebroken dat we samen weer thee gaan drinken en daar nemen we dan een lekker stukje taart of chocolade of wat er maar binnen handbereik ligt bij, want dat hoort nu eenmaal zo.
Verder wilde ik even vermelden dat ik vandaag een gesprek heb gehad over mijn stage in Suriname. Volgend jaar februari vlieg ik daar naartoe. Voor de minder intelligenten onder ons; ik bedoel niet aanstaande februari, maar die erna. Ik word helemaal blij bij de gedachte dat ik 3 á 4 maanden tussen die gezellige, ronde, bruine mensen ga zitten. Mijn geliefde vriend laat ik achter in het gezellige hier en misschien is het dan toch wel handig dat ik troostvoer leer waarderen. Ik moet tenslotte iets doen op de momenten dat ik hem mis, en dat zullen er véél zijn. Om er alvast aan te wennen offer ik me bijdeze op dadelijk de kasten uit te pluizen op zoek naar iets ongezonds en lekkers.
En zoals beloofd zal ik vertellen welke taart het is geworden. Ik had het uiteraard gisteren ook al kunnen typen, maar ik houd ervan mensen vol spanning te laten wachten. Vandaar, een dag later. Het is een taart geworden die bestond uit enorm, ik zeg werkelijk waar énorm veel slagroom en verder uit frisse, fruitige appel. En dat is waar ik om had gevraagd! Fijn te merken dat mijn vragen soms worden verhoord, heerlijk. Het overgrote deel van de slagroom heb ik met het bijbehorende vorkje in mijn warme chocolademelk gemieterd en toen was het feest compleet. Zoals verwacht was het stuk taart niet zomaar een stuk taart. Het was gigantisch, maar daar houden wij van. Uit alle macht proberen wij om geen burgerlijk stel te worden. Een burgerlijk stel zou hebben gekozen voor een stukje taart van een fatsoenlijk formaat met een smakelijk kopje koffie erbij. Wij kozen voor de machtige combinatie van een gigantisch stuk taart met chocolademelk. Je moet er wat voor over hebben om niet burgerlijk te worden!
Ik merk dat ik de laatste tijd, sinds het ontstaan van de weddenschap, meer aan chocolade denk dan ooit tevoren. Ik ben nooit zo'n chocoladegek geweest en nu ineens lijk ik overal om me heen chocolade te zien, te ruiken en te horen. En helaas, ik heb er nog zin in ook! Gelukkig mag het nu nog en daarom heb ik vandaag dan ook een pieterpeuterig stukje van een reep hazelnoot chocolade op. Ik was fijn mijn gezonde bruine boterhammen zonder boter met jam aan het eten toen die plak chocolade naar me begon te kijken. En ja, ik keek terug. Nergeren is onbeleefd en vandaar dat ik een stukje nam. Gelukkig was ik in een situatie waarin het belachelijk zou zijn geweest als ik die hele reep naar binnen had gestouwt. Dat was mijn redding. Hierdoor is mijn schuldgevoel zo goed als niet aanwezig en mag ik morgen een dik stuk chocoladetaart naar binnen werken. 'Een dik stuk chocoladetaart?!' zul je denken. 'Waarom een dik stuk chocoladetaart?' Ik zie het je denken, maar ik kan er ook niks aan doen. Het is namelijk zo dat ik morgen al een half jaar blij ben met mijn geliefde. Om dat heugelijke feit te vieren zorgt mijn geliefde voor taart. Ik heb als voorkeur 'iets fruitigs' opgegeven, maar ik ben bang dat dat tevergeefs is. Mijn geliefde wordt dol bij het zien van chocolade en dan met name bij het zien van chocoladetaart. Ik denk daarom dat het té moeilijk voor hem zal zijn een chocoladetaart te nergeren, als die naar hem staat te loeren, en te kiezen voor 'iets fruitigs'. Morgen wordt dus een fijne, dikmakende dag. Hij heeft zich overigens al enigzins versproken, want meneer vertelde me dat hij zou zorgen voor warme chocolademelk en taart. Zoals je begrijpt, en zoals ik begrijp, gaat een fruitige taart niet samen met chocolademelk. Mocht hij toch aankomen met een fruitige taart dan zal ik vrolijk lachen en stiekem lach ik dan om zijn absurde manier van combineren. Ik begrijp dat julder allen vol spanning zit met welke taart meneer aan zal komen en bijdeze beloof ik die informatie morgen met jullie te delen!
Ik weet, dit is een blog over chocolade. Het is dan ook belachelijk dat ik hier ga vertellen over een laars die het begaf, maar ik ga het toch doen. Het verhaal is te mooi om te laten liggen, vandaar.
Gisteren was ik aan het werk in het lunchcafé. Ik bedien daar de mensen en probeer altijd lief naar ze te lachen, ongeacht of ik hun grapjes begrijp of niet. Lachen is het sleutelwoord voor een goede bediening. Zodoende was ik de hele dag al aan het lachen en ineens was het zes uur en zat het hele lunchcafé vol met etende mensen. En ineens, zomaar, pats, boem, liet de zool van mijn schoen los. En nee, niet zomaar een stukje. De hele halve zool hing als een slappe vaatdoek onder mijn voet, of als een slappe zool uiteraard. 'Wat nu?' dacht ik toen. Ik schuifelde naar een hoekje in het lunchcafe en dacht er even rustig overna. Wel wist ik dat ik haast moest maken, want het lunchcafé zat nog steeds vol. Hongerige mensen hebben vaak op de een of andere manier ook dorst en mijn taak is het om aan hun wensen te voldoen en dus ook de gewilde drankjes te serveren. Maar hoe moest dat nu? Hier viel niet meer op te werken. Zo af en toe liepen er wat collega's langs me heen en ik bedacht me dat ik één van hen wel om hulp zou kunnen vragen. 'Pssst, pssst. Hier!' fluisterde ik dan ook dwingend naar een collega. Ze keek me ietwat raar aan en kwam naar me toe. Ik tilde voorzichtig mijn schoen op en liet het probleem aan haar zien. Ze begon ineens erg vrolijk te kijken en leek het allemaal erg grappig te vinden, maar ik was het daar niet geheel mee eens. Ik vroeg, dwong, haar om een rol plakband te halen en die vervolgens om mijn schoen heen te wikkelen. Ze keek me nogmaals ietwat raar aan. 'Is het niet raar om met plakband om je schoen heen te gaan lopen?' vroeg ze dan ook. 'Maakt me niks uit. Ik wil een fatsoenlijke schoen' En zo ging ze op pad om een rol plakband te halen. Ze heeft het er netjes omheen gewikkeld en wonderbaarlijk genoeg liepen de laarzen weer als vanouds. Wel kwamen mijn collega's één voor één achter mijn plakband avontuur en konden ze het niet laten een niet al te medelevend lachje te laten horen. Ik moet zeggen dat het ook best opviel dat er een rol plakband omheen zat en dat het er ook vrij typisch uitzag. Verder waren ze het er allemaal over eens dat dit echt iets wat alleen mij kan overkomen. 'Wie koopt er nu ook schoenen op marktplaats?' was het eerste wat mijn baas zei. Nuja, ik dus en ik ga vanmiddag lekker snuffelen naar een nieuw paar. Op marktplaats!
De afgelopen dagen heb ik aardig wat chocolade afgeslagen. Er is me chocolademelk aangeboden, maar die heb ik afgeslagen. Dat was verder niet erg moeilijk, want ik drink chocolademelk vooral omdat dat gezellig is. Het ziet er nu eenmaal leuk uit als je samen aan een net té warme chocolademelk met slagroom zit te lurpen. Dan maar ongezellig aan de thee. Verder ben ik met mijn geliefde vriend uit eten geweest en hebben we onwijs genoten van een overheerlijk driegangen-diner en uiteraard kon ik bij het toetje kiezen voor iets met chocolade. En ook dat heb ik niet gedaan! Oké, er waren ook vijf andere toetjes om uit te kiezen en eigenlijk houd ik niet van de chocoladesaus en chocoladeijs, maar ik heb het toch maar mooi niet genomen! Weer pluspunten voor mezelf.
Maar verder ga ik dit jaar nog gewoon genieten van onwijs veel chocoladeletters met sinterklaas en de kerstkransjes met kerst. Vanmiddag ga ik met een fijn stel meiden pannenkoeken bakken, film kijken en kletsen. Ik denk vooral kletsen, want daar houden wij meiden van. Ik heb zomaar het idee dat enkele van ons prachtige ingevingen krijgen om chips mee te bakken met de pannenkoek en dan is er ongetwijfeld één die chocolade een nog veel mooier idee vind. En weigeren ga ik vandaag eens even niet doen! Aangezien deze dag dan dus toch al een chocolade volle dag gaat worden, ga ik zo lekker aan de bruine boterham met onzichtbaar weinig boter en een flinke scheut hagelslag. Puh!
