Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
In Belgie en andere Europese landen horen we dagelijks in het nieuws op televisie, op de radio en in dagbladen en magazines dat "iedereen nu wel weet en aanvaardt dat er langer zal moeten gewerkt worden, dat een systeem zoals het brugpensioen moet worden ontmoedigd en achterwege gelaten en dat de toekomst aan de onvermoeiden is". Dat iedereen het weet is niet verwonderlijk als alle media, politici, ekonomen enz. dit dagelijks te pas en te onpas verklaren. Dat iedereen het aanvaardt is voor diskussie vatbaar, maar men zal het waarschijnlijk wel moeten aanvaarden omdat er geen andere keuze gelaten wordt. Er zal geen gewapende revolutie begonnen worden door zestig-plussers met Kalashnikovs om brugpensioenen af te dwingen... Dat de toekomst voor de onvermoeiden is, is een slogan uitgevonden door dertigers en veertigers die nog lang geen zicht hebben op pensieonleeftijd en op dertig- of veertigjarige leeftijd hopelijk voor hen nog lang niet moe zijn. Wat iedereen weet (en een feit is) is dat brugpensioen werd uitgevonden om het bedrijven in moeilijkheden makkelijker te maken personeel aan de deur te zetten zonder hen te moeten ontslaan. Eigenlijk een maatregel die vooral voor statistieken belangrijk is, want uiteindelijk is het resultaat hetzelfde: het personeel krijgt sowieso een uitkering (of het nu van vervroegd pensioen, werkloosheidsuitkering, mutualiteiten of OCMW is), de staat betaalt uitkering. Uiteraard zijn er, behalve statistieken, ook wat onderlinge verschillen tussen al die uitkeringen: - lager uiteindelijk pensioen (vanaf 65 jaar), - minder maandinkomen en verplichting om een andere job te vinden, - minder maandinkomen en verplichting om terug gezond te worden zodat de mutualiteitsuitkering weer kan worden vervangen door werkloosheidsuitkering, -minder maandinkomen en afhankelijk van de grillen van de OCMW om werk te zoeken, ongeacht vermoeidheid, bereidwilligheid en opportuniteiten om nog een nieuwe job te vinden. Of mensen dit allemaal graag aanvaarden, wetende dat bestaansinkomens of overlevingsinkomens sowieso worden uitbetaald door diezelfde staat aan iedereen uit het buitenland die hier binnen raakt en een beetje de weg kent (en die weg schijnt iedereen uit het buitenland wel te kennen), is betwijfelbaar (om niet te zeggen ronduit afwijzend). Daar gaan Belgie en Europa aan kapot. In de Filipijnen is het nogal anders: er zijn hoge en lage lonen, vanzelfsprekend, maar in de regel is een maandinkomen hier ongeveer 10.000 pesos (oftewel ongeveer 150 EURO) voor iemand die een geregistreerde baan heeft. Geregistreerd betekent ingeschreven in de SSS oftwel Social Security System. Mannen en vrouwen gelijk, zij kunnen op pensioen op 60-jarige leeftijd en als pensioen-inkomen ontvangen zij ook ongeveer 10.000 Pesos als zij minstens 10 jaar lang bijdragen hebben betaald aan het SSS.. Mensen vanf 60 jaar worden hier beschouwd als senior citizens (oftewel ouderlingen) en worden verondersteld vermoeid te zijn na een lange loopbaan. Gezien het heet/vochtige klimaat, slechte leefomstandigheden, niet zo lange levensverwachting enz. zijn mensen op 60-jarige leeftijd hier inderdaad wel vermoeid en willen graag nog wat genieten van een oude dag. Zij kunnen hier niet of nauwelijks terugvallen op allerlei vervangingsinkomens behalve pensioen. 150 EURO per maand is niet veel. Maar daarom is de Filipijnen uiteraard ook een zogenaamd derdewereldland. Anderzijds zijn mannen en vrouwen hier gelijk: op pensioen vanaf 60 jaar en krijgen ze ongeveer hetzelfde bedrag aan pensioen als zij ontvingen aan loon toen zij nog werkten. Er zit dus ook wel enig rechtvaardig systeem in het geheel. Misschien hadden Belgie en Europa wel iets kunnen leren daarvan (in plaats van superioriteit te vertonen die thans zienderogen wordt teruggeschroefd). De Filipijnen hadden ook wel iets kunnen leren van Europa. Zoals het nu is, leren zij alleen wat van de USA dat wel triljoenen dollars overheeft om op vele plaatsen ter wereld ten oorlog te trekken, maar geen fondsen vindt om een goed gezondheidszorgsysteem van de grond te krijgen in eigen land. Er werden nogal wat kansen gemist, zoveel is duidelijk.
