"Sarangani is a province of the Philippines located in the SOCCSKSARGEN region in Mindanao. Its capital is Alabel and borders South Cotabato to the north and Davao del Sur to the east.

Sarangani is part of the South Cotabato-Sultan Kudarat-Sarangani-Gen. Santos City (Soccsksargen) development cluster, and is linked by paved roads to the international airport and world-class fish port of Gen. Santos City. Good roads and regular flights through Gen. Santos City allow the province easy access to Manila, Cebu, Davao City, as well as the rest of the Soccsksargen areas. Gen. Santos City’s airport has one of the country’s longest runways.

The province is situated as the country’s major gateway to the Brunei-Indonesia-Malaysia-the Philippines - East Asean Growth Area. With its proximity to its regional counterparts, Sarangani is in a unique position to marshal its resources, entice tourists and investors, and compete in an international market under a borderless trade regime.

Strategically located at the southernmost tip of Mindanao, the province is protected by the resource-rich Sarangani Bay. Beyond this is the Celebes Sea, which is the province’s access to the rest of the world.

Bordered by over 230 km of unspoiled coastline, Sarangani offers more than 4,400 km². of typhoon-free land and marine resources, largely untapped tourism potentials, and vast investment possibilities."

Afgaande op het Engelse voorgaande, lijkt het mij niet alsof er daar veel bomen dienen geplant te worden. Buitenlanders (en met name Belgen) die wel de Belgische mayonnaise prefereren boven de Filipijnse varianten die allemaal met suiker bereid worden omdat de locale smaak op zoetigheden is afgestemd, kunnen geen Vandemoortele mayonnaise volgens Belgisch recept vinden in de Filipijnen (tenzij misschien ergens in gespecialiseerde winkels die op buitenlandse klandizie gefocust zijn en bijgevolg duurdere prijzen hanteren voor hun producten dan in de landen van herkomst, met andere woorden wellicht in Makati, het financiele en economische hart van het land, de hoofdstad binnen de eigenlijke hoofdstad Manila), maar de producent kondigt welaan  bomen te zullen planten in een land waar er niet meteen een tekort is aan bomen. Als emmertjes water dragen naar de zee, nietwaar ?

Als producenten van waar dan ook iets willen doen ter bevordering van een land (waar dan ook, maar zonder twijfel hier) is het de agricultuur stimuleren door fondsen beschikbaar te stellen.  De natuur is overvloedig in de Filipijnen en bomen en planten groeien er in overvloed; de natuur op zichzelf dient niet "geholpen te worden"; de natuur trekt zichzelf wel uit de slag; de vruchten van de agricultuur zijn echter vaak schaars en klein in omvang omdat de landbouwers niet voldoende middelen hebben om hun velden te bewerken. Voorbeeld: een dagdagelijkse bloemkool is in Belgie bijna zo groot als een mensenhoofd; in de Filipijnen is een bloemkooltje amper een kinderhandpalmtje groot. De prijs is zowat dezelfde in Belgie als in de Filipijnen... Er bestaan geen of nauwelijks subsidies voor de landbouw hier en vele landbouwers bewerken hun velden nog met prehistorische werktuigen aangetrokken door carabao (een soort van locale buffels). Zolang daar geen mouw wordt aan gepast, zal het aanbod van de locale landbouwsector nooit aan de vraag van de consumenten beantwoorden. Wel eens tijd voor internationale producenten (of die nu uit Belgie of elders vandaan komen) om daarbij stil te staan en vooral om er iets aan te doen!