Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Regelmatig lees ik blog-artikels van andere bloggers op het internet en uiteraard meer bepaald over hun ervaringen in de Filipijnen. Nogal wat Belgen en vooral Nederlanders schrijven daarover.Er wordt tot vervelens toe geschreven over de parelwitte stranden en de gastvrijheid van Filipino's. Dat laatste mag waar zijn. De parelwitte stranden vindt men enkel maar op enkele plaatsen; de meeste stranden zijn net zo grijs of bruinig als in Belgie en Nederland en gezien de toenemende pollutie zal dat wel niet verbeteren.
Veel en vaak wordt ook geschreven over sex die men als toerist in de Filipijnen kan beleven. Er zijn wel uitgaansbuurten hier maar niet direct zo uitgebreid zoals in Thailand, in Bangkok en Phuket en andere plaatsen waar zowat alles rond het sex-toerisme draait.
Als de modale westerling de internationale sexchat-websistes frequenteert, zal die meer dan regelmatig Filipijnse gastvrouwen en- heren aantreffen. Het land is arm, de bevolking is armer dan het land. Als men niets anders heeft om te verhandelen, verhandelt men het eigen lichaam. Sommige gasten bezoeken die websites om voorafgaandelijke contacten te leggen tegen de tijd dat zij de Filipijnen bezoeken als toeristen. Het mag toch wel geweten zijn dat de Filipijnse gastvrouwen en -heren op die websites ofwel professionelen zijn en er niet zullen voor terugschrikken om persoonlijk gasten (en dus toeristen) te ontmoeten gedurende de tijd dat die hier als toeristen verblijven, ofwel occasionelen die eigenlijk op zoek zijn naar een langdurige relatie om hen te helpen uit hun belabberde toestand te geraken. Het zijn geen poppetjes die daar vele uren aan een computerscherm zitten en er vrede mee nemen dat hun gasten wat beuzelen over de mogelijkheden om een persoonlijke ontmoeting te organiseren als die gasten ooit eens naar de Filipijnen zullen afzakken. De gastvrouwen en -heren doen hun werk en hebben niet veel tijd voor beuzelarij. Er wordt heel wat over en weer gelogen over leeftijden en beschikbaarheid (m.a.w. niet in een of andere relatie te zijn verwikkeld) zowel vanwege de kandidaat-toerist als vanwege de gastvrouw of -heer. Vaak zijn de partijen ouder dan zij willen bekennen en zijn getrouwd, hebben kinderen en een heleboel andere zorgen waarover zij zich moeten bekommeren. De economische crisis laat zich overal voelen en natuurlijk hebben chatwebsite-bezoekers steeds minder geld om een heleboel daarvan te besteden aan virtuele sex die zij eigenlijk liever in de realiteit zouden beleven en aan goedkopere tarieven. Dus sparen zij liever wat uit en gaan op vakantie in exotische landen. Slecht voor de chatwebsites maar goed voor het toerisme in derdewereldlanden. Die vakanties kosten wel wat, vooral in de Filipijnen want er bestaan niet zoveel goedkope mogelijkheden via reisagentschappen om hierheen te komen, maar de sex is best betaalbaar en bovendien veilig. AIDS is vanzelfsprekend niet onbestaand hier, maar toch eerder zeldzaam. Er wordt geneukt dat het een lust is, hetgeen het ook is, en vermits de meerderheid van de bevolking rooms-katholiek is wordt het bij voorkeur zonder condoom gedaan. Manila is uiteraard de meest bekende plaats in de Filipijnen voor toeristen en uiteraard kunnen die ter plaatse aan hun trekken komen. Quezon City is niet veraf van Manila en zal voor velen al wat gevaarlijker zijn om heen te gaan zonder voorbereiding. De typische toeristen-trekpleisters zoals Boracay, Baguio, Palawan enz. komen ook niet alleen aan bod om aan strandtoerisme en surfing te doen... De vakantiekosten kunnen tussen haakjes flink gereduceerd worden als men een aardig voorraadje sigaretten inkoopt. Een slof Marlboro kost ongeveer 310 pesos (+- 6 EUR); in Belgie kost zo'n slof het tienvoudige! Als men hier wat sloffen inkoopt en weer verkoopt aan vrienden en familieleden thuis aan pakweg de helft van de normale prijs daar, kan men een aardig sommetje versieren. Het weegt niet veel en het neemt niet ontzettend veel plaats in, dus is dat makkelijk mee terug genomen in een reiskoffer. Er is altijd wel wat te verdienen als men weet hoe en als men het aandurft.Aandurven is toch wel het grootste gedeelte van een avontuur, of niet?
Categorie:leven in een ander continent
02-09-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
31-08-2012
Showtime (3)
De oudere broer van mijn vriendin doet vandaag alweer auditie voor een ander showprogramma op televisie: It's Showtime (ABS-CBN). Iets over dat programma: "What began as a search for the countrys most entertaining acts two
years ago turned out to be a hit variety program that launched a
thousand trends for Filipinos here and abroad. The show has, in its own way, established itself as its own brand of
entertainment thriving on spontaneity and animated conversations. It is
more fun in Showtime as it keeps churning out popular catchphrases and
gimmicks, draws people and barangays together to showcase their
talents, and finds thrill and joy in the most mundane situations. It's Showtime will be hosted by Vhong Navarro, Anne Curtis, Billy
Crawford, Karylle, Kuya Kim Atienza, Teddy Corpuz, Jugs Jugueta and
Vice Ganda, whose camaraderie, spontaneity, talents, and shared sense of
humor have brought joy to kapamilyas. Joining them in "It's Showtime"
are dance master Jhong Hilario, and favorite "ex hurados" Ryan Bang, and
Coleen Garcia. Together, they will be bringing a new and more exciting show filled
with surprises and engaging segments that will make viewers experience more fun in showtime". Uiteraard is het programma min of meer van dezelfde kwaliteit als Wil Time Bigtime op TV5 waaraan de oudere broer van mijn vriendin al eerder meedeed. De spelletjes zijn enigszins anders, de reclamespots en de sponsors van het programma zijn wellicht iets minder expliciet tijdens de uitzendingen (maar niet minder gedurende de reclame-onderbrekingen die zowat om de tien minuten plaatsvinden...), de spelkandidaten zijn zoals altijd mensen uit het volk die een beetje kunnen zingen en/of dansen en uit hun dak gaan van bezieling omdat zij op televisie kunnen verschijnen. Het gekrijs van het publiek in de zaal (alsook de vooraf opgenomen klankgeluiden die te pas en te onpas ten gehore worden gebracht) is een pak heviger dan bij Wil Time Bigtime en doet denken aan het lawaai dat dieren in een jungle maken. Goed. Als de broer van mijn vriendin er alweer enkele duizenden pesos mee kan verdienen, is dat aardig meegenomen voor hem. Hij werkte voordien als een OFW (Overseas Filipino Worker) in Qatar, gedurende zowat tien jaar. Na een misverstand met zijn werkgevers aldaar werd hij terug naar de Filipijnen gezonden en probeert nu op alle mogelijke manieren wat te verdienen. Ik weet dat hij als kelner werkzaam was in een of ander restaurant/hotel in Qatar en niet alleen als kelner die eventjes het menu van de gasten komt noteren maar als zogenaamde "zingende" kelner; dat houdt in dat de kelner in kwestie over een goeie zangstem beschikt en gedurende vastgestelde uren wat willekeurige liedjes of verzoeknummers van klanten ten gehore kan brengen in de zaal. Ik weet niet waarover het misverstand ging tussen hem en zijn werkgevers hetgeen hem zijn baan kostte, en ik vermoed dat ik dat nooit te weten zal komen. Het doet er ook weinig of zelfs helemaal niets toe, voor mij. Hij logeert nu voorlopig bij een jongere broer van de familie in Antipolo City en probeert op televisie wat aan showprogramma's mee te doen. Hij heeft een behoorlijke zangstem en dus zijn de kansen dat hij geselcteerd wordt als kandidaat in showprogramma's reeel. Hij was reeds aanwezig bij Wil Time Bigtime op een andere zender en kan wel uitgekozen worden om aan andere showprogramma's deel te nemen. "Neen" heeft iedereen al, "ja" kan men krijgen en als "ja" dan ook nog vergezeld gaat van enkele duizenden pesos, waarom zou men het laten liggen?
De jongere zuster van mijn vriendin auditioneerde, maar helaas voor haar niet succesvol. Zij raakte tot in de reeks van de twintig laatste finalisten, maar viel toen af. Kennelijk waren er andere kandidaten die hogere stemmen hadden en/of harder konden schreeuwen. Geen wonder want schreeuwerig zingen is een geliefde hobby van meisjes en vrouwen alhier. Hoedanook, als troost kreeg zij een aantal toegangsbiljetten om toekomstige episodes van het showprogramma Wil Time Bigtime bij te wonen, zij het als publiek in de zaal. Zelfs voor dat soort toegangsbilejetten staan honderden mensen dagelijks in de rij aan de deuren van de televisiestudio waar het programma wordt opgenomen, in de hoop zo'n biljet te kunnen bemachtigen, binnen te geraken en een showprogramma levensecht te ervaren, misschien wel willekeurig uitgekozen te worden als deelnemer aan een of ander spelonderdeel en met wat duizenden pesos huiswaarts te kunnen keren. Andy Warhol zei al in 1968 dat "In the future, everyone will be world-famous for 15 minutes." Weinige Filipijnen zijn vertrouwd met de naam Andy Warhol. In Belgie zijn er wellicht meer mensen vertrouwd met de naam. In Belgie staan er minder mensen dagelijks aan de deuren van televisiestudios om een gratis toegangsbiljet te kunnen buitmaken voor een of ander showprogramma. Waarschijnlijk raken zij zelfs gemakkelijk binnen om in de zetels voor het publiek plaats te nemen, want er moeten toch mensen in beeld gebracht worden die lachen en applaudiseren wanneer een studioknecht buiten beeld met de bordjes "lachen" en "applaus" rondgaat... In de Filipijnen gaat het er allemaal wat meer rechtaan aan toe. Mensen willen op televisie of tenminste zo dicht mogelijk in de buurt van televisiecamera's komen als mogelijk. Zij zullen wel lachen en applaudiseren, op elk gewenst of ongewenst moment. Geen studioknechten nodig, alleen maar zwaargespierd veiligheidspersoneel om de boel wat in toom te houden. Wie zijn de mensen in dat publiek? Een legertje van werklozen en/of mensen die niets anders te doen hebben dan vanaf 's morgens al aan de deuren van televisiestudio's post te vatten om een toegangsbiljet te kunnen bemachtigen voor eigenlijk omhet even welk programma waarbij publiek is toegelaten.
Foto: de danseressen van het programma Wil Time Bigtime.
Categorie:leven in een ander continent
28-08-2012, 17:29 geschreven door cheverrant1
25-08-2012
Openbaar vervoer
Laat mij beginnen met enkele specificaties over het openbaar vervoer per metro in en rond Manila. Eerst de zogenaamde LRT:
"The Manila Light Rail Transit System, popularly known as the LRT, is a metropolitan rail system serving the Metro Manila area in the Philippines. Although referred to as a light rail system because it originally used light rail vehicles, it is more of a rapid transit
(metro) system, such as high passenger throughput, exclusive
right-of-way and later use of full metro rolling stock. The LRT is
operated by the Light Rail Transit Authority (LRTA), a government-owned and controlled corporation under the authority of the Department of Transportation and Communications (DOTC). Along with the Manila Metro Rail Transit System (MRT-3, also called the Blue Line), and the Philippine National Railways (PNR), the LRT is part of Metro Manila's rail transportation infrastructure known as the Strong Republic Transit System (SRTS). Quick and inexpensive to ride, the LRT serves 579,000 passengers each day. Its 31 stations along over 31 kilometers (19 mi) of mostly elevated track form two lines. LRT Line 1, also called the Yellow Line, opened in 1984 and travels a northsouth route. LRT Line 2, the Purple Line,
was completed in 2004 and runs eastwest. The original LRT Line 1 was
built as a no-frills means of public transport and lacks some features
and comforts, but the new LRT Line 2 has been built with additional
standards and criteria in mind like barrier-free
access. Security guards at each station conduct inspections and provide
assistance. A reusable plastic magnetic ticketing system has replaced
the previous token-based system, and the Flash Pass introduced as a step
towards a more integrated transportation system. Many passengers who ride the LRT also take various forms of road-based public transport, such as buses, to and from a LRT station to reach their intended destination. Although it aims to reduce traffic congestion
and travel times in the metropolis, the transportation system has only
been partially successful due to the rising number of motor vehicles and
rapid urbanization. The network's expansion is set on tackling this problem".
The line is located along the Epifanio de los Santos Avenue
(EDSA), one of Metro Manila's main thoroughfares. It has thirteen
stations along its 16.95 km track which passes through the cities of
Makati, Mandaluyong, Pasay and Quezon City. While originally intended to
decongest EDSA, the MRT-3 has been only partially successful in
decongesting EDSA, and congestion is further aggravated by the rising
number of motor vehicles.The expansion of the system to cover the entire stretch of EDSA is
expected to contribute to current attempts to decongest the thoroughfare
and to cut travel times.
Dit mag allemaal erg efficient en gebruiksvriendelijk klinken en eenmaal in een station aangekomen is het dat ook wel. Vooraleer men in een station aankomt om daar gebruik te maken van het systeem, is een andere zaak. Een voorbeeld vanuit eigen ervaring, reizend vanuit Antipolo City naar Makati: ik woon in Antipolo City, minder dan 23 kilometers verwijderd van het dichtstbijgelegen LRT-station Santolan. Het duurt bijna een uur om vanuit Antipolo City naar dat bepaalde station te rijden met een gemotoriseerd voertuig (jeepney, taxi met of zonder meter, eigen wagen, motorfiets) want het verkeer is druk, men is altijd wel ergens bezig met openbare werken langs de weg waardoor de baan versmald wordt en gedurende lange tijd is het stapvoets aanschuiven aan belangriijke kruispunten. Eenmaal aangekomen in het LRT-station Santolan gaat het vlug want reisbiljetten kunnen worden aangekocht aan automaten en zowat elke vijf tot zeven minuten komt er wel een voertuig voorbij. Vanuit Santolan dien ik over de stations Katipunan, Anonas te gaan en af te stappen in het volgende: Araneta Center- Cubao Station. De reistijd bedraagt amper enkele minuten. Van daaruit is het te voet door minstens twee shoppingmalls (Gateway Mall en Farmers Plaza) om het dichtstbijgelegen MRT-station te bereiken. Hier kan men geen resibiljetten kopen aan automaten maar dient aangeschoven te worden aan door personeel bediende loketten en de reizigers staan in lange rijen. Eenmaal aan de beurt geweest en een biljet bemachtigd blijkt het alweer vlug te gaan: om de vijf tot zeven minuten komt er wel een voertuig langs. Vandaaruit dien ik over de stations Satolan (een andere Santolan dan voorheen!), Ortigas, Shaw Boulevard, Boni, Guadalupe, Buendia te gaan om uiteindelijk af te stappen in Ayala. De reistijd over al die stations bedraagt al vlug tien tot vijftien minuten. Daarna hangt het er vanaf wat en waar je in Makati wil doen en hoeveel taxi's, jeepneys of tricycles je daar nodig hebt om ergens te geraken.
Bij afloop dien je ook weer terug te keren, op dezelfde manier (maar uiteraard in tegenovergestelde richting).
Foto: Araneta Center - Cubao Station.
Categorie:leven in een ander continent
25-08-2012, 17:40 geschreven door cheverrant1
24-08-2012
Showtime
Gisteren, 23 augustus 2012, was een oudere broer van mijn vriendin 1 van de kandidaten in een populaire show op de Filipijnse televisie. Het programma is genaamd Wil Time Bigtime, wordt uitgezonden op TV5 en bestaat uit een aantal onderdelen waarin spelkandidaten aan allerlei min of meer sportieve spelletjes dienen deel te nemen om wat duizenden pesos binnen te rijven en daarna uit een ander aantal onderdelen waarin spelkandidaten zichzelf dienen voor te stellen aan de wereld, een min of meer emotioneel toespraakje kunnen houden voor familieleden of geliefden, een liedje kunnen zingen en daarmee hun al dan niet aanwezige showtalent kunnen demonstreren en daarna weer een quizje mogen doen die hoofdzakelijk bestaat uit het herkennen van deuntjes van liedjes of het raden van de naam van de performers van die liedjes. Het klinkt simpel, maar het is niet neerbuigend bedoeld. Het is een spelprogramma als een ander. De kandidaten die eraan meedoen, na geselecteerd te zijn door middel van een voorafgaandelijke auditie, beleven hun vijftien minuten van faam op televisie en verdienen al gauw zo'n tienduizend pesos, wat een aanzienlijk bedrag is in de Filipijnen. Men kan meer winnen (tot 1 miljoen pesos in cash, een auto, een huis met grond). De oudere broer van mijn vriendin had vooraf geauditioneerd en was geselecteerd om deel te nemen. Hij won geen adembenemende dingen, maar ging toch naar huis met tienduizend pesos. Een andere broer die hem vergezelde en een kort toespraakje mocht houden kreeg tweeduizend pesos. Bovendien kreeg hij zendtijd bij een razend populair showprogramma, vertolkte een liedje (Delilah van Tom Jones) en kon huiswaarts keren na een bevredigende avond van kortstondige roem. Hij is een ex-OFW (Overseas Filipino Worker) en de geselecteerde kandidaten behoorden allemaal tot die categorie, want elke avond komt er een andere categorie geselecteerden aan bod. Tijdens de show deed hij overgeestdriftig zoals Filipijnen meestal doen wanneer zij op televisie komen, maar uiteindelijk viel het nogal mee. Vandaag doet een jongere zuster van mijn vriendin auditie voor hetzelfde showprogramma, ditmaal rond kandidaten die liedjes kunnen zingen met een erg hoge stem. Ook al een ongemeen populair thema bij Filipijnen: hoe hoger men kan zingen of schreeuwen, hoe beter. Hopelijk kan de jongere zuster van mijn vriendin haar keel wijd openzetten en wordt zij geselecteerd.
Foto: beelden van Wil Time Bigtime.
Categorie:leven in een ander continent
24-08-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
14-08-2012
Nog altijd de moessonregens en een nieuwe tyfoon in aantocht
Het regent hier vrijwel onafgebroken. Soms eens enkele luttele uren respijt, maar onvoldoende lang om de boel op te drogen. De balans van dodelijke slachtoffers na de voorbije weken (eerst was er tyfoon Gener op het einde van juli en begin augustus, daarna waren er de moessonregens) is opgelopen tot 85. Tyfoon Gener eiste lang niet zoveel slachtoffers op als de erop volgende regens... Daarna kondigde er zich alweer een nieuwe tyfoon aan: Helen (internationale naam: Kai-Tak).Die ging voorbij zonder noemenswaardige feiten. Nu is het weer de buert aan Igme (internationale naam: Tembun). Dit is nog maar tyfoon nummer 9 van 2012 en gemiddeld zijn er 19 per jaar. We hebben er dus nog heel wat voor de boeg vooraleer het 2013 wordt...
De slachtoffers van de laatste verwoestende tyfoon zijn alweer begraven, de balansen zijn opgemaakt door de overheid (mag ik veronderstellen). Voorlopig gaat het leven weer door. De armen laten de rijken hun eigen plan trekken en proberen iets van hun eigen verliezen te recuperen door middel van de rijken. En meer dan soms is het net het omgekeerde...
Foto: een momentopname van de gevolgen van tyfoon Gener.
Categorie:leven in een ander continent
14-08-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
09-08-2012
Na de regenval
Het is 09 augustus 2012, in de vroege namiddag. Ik ontwaakte vanmorgen omstreeks 9 uur en sindsdien heeft het nog niet geregend over deze omgeving. De zon verschijnt zelfs nu en dan en droogt de voortuin snel op. De temperatuur is nog altijd relatief koel (minder dan 25 graden celcius), tenminste koel in vergelijking met de gebruikelijke temperatuur (30+ graden celcius). Op de televisie zijn de meeste dagelijkse en gebruikelijke showprogramma's afgelast en bericht men over de noodtoestand. Overal overstromingen, schade en slachtoffers. Als het voor enkele dagen ophoudt met regenen, zal de toestand zich vlug herstellen. Dan worden de gebruikelijke showprogramma's op televisie terug hervat en zal het catastrofe-nieuws al vlug verminderen en uiteindelijk ophouden. Dan wordt het weer balansen opmaken, calculeren hoeveel slachtoffers er uiteindelijk gevallen zijn, voor hoeveel geld er schade werd aangericht aan steden, gemeenten en aan de landbouw en een verzoek tot hulp indienen bij de Verenigde Naties. De voorbije drie weken waren buitengewoon nat en catastrofaal. 2011 was alreeds een overwegend nat jaar. 2012 zal dat waarschijnlijk moeiteloos overtreffen als de weersomstandigheden niet verbeteren gedurende de resterende maanden van het jaar. Dit keer kwam de zware regenval rechtstreeks over Metro-Manila. Vele regios in Metro-Manila zijn getroffen door overstromingen, zelfs op een relatief korte afstand van waar ik woon. Antipolo City (waar ik woon) werd gelukkig alweer grotendeels gespaard van rampen,omdat het zich op een hoogte bevindt en de regenval dus een weg naar lagergelegen gebieden opzoekt. Er was meer schade in mijn tuiin dan in de voorbije jaren, en ook de schade aan het huis zelf is iets meer uitgebreiderdan in vorige jaren. Dat draait dus uit op een karweiman onder de arm nemen om de opgelopen schade te herstellen. Financieel zal dat best meevallen, want de schade is echt niet enorm. Een goeie karweiman kan dat op 1 dag herstellen.
De regenval hier was dit keer wel wel buitengewoon. Tot
overstromingen is het niet gekomen in Antipolo City, maar natuurlijk wel
in het lager gelegen Marikina City en op vele andere plaatsen in Metro
Manila. De regenval trof Metro Manila rechtstreeks en op 48 uur viel er
zoveel regen als anders over een hele maand augustus. De balans: meer
dan 60
doden en alweer voor honderden miljoenen pesos schade aan wegen,
gebouwen, landbouwgewassen en noem maar op...
Steeds
meer lees ik kritische artikels in de Filipijnse pers (geschreven door
Filipijnse verslaggevers, in het Engels) over de verantwoordelijkheid
van de overheid (of het gebrek daaraan). Steeds vaker lees ik dat de
overheid schuldig is aan de gevolgen van de overvloedige regenval omdat
de overheid niets doet om waterwegen vrij te houden van blokkerende
afval, omdat men oogluikend het aantal illegaal gebouwde huisjes
(chanties) toelaat op rivieroevers die keer op keer boven hun normale
waterpeil stijgen bij meer dan normale regenval en dus ook meer
slachtoffers veroorzaken enz.
Het belangrijkste
punt op de agenda van de president heden ten dage schijnt evenwel te
zijn korte metten te maken met een news anchor, Noli De Castro. Deze is
al sinds vele jaren een populaire news anchor bij een van de meest
bekeken televisiezenders in Metro Manila, namelijk ABS-CBN. Bij de
presidentsverkiezingen van 2004 won hij het vice-presidentschap onder
verkozen presidente Gloria Macapagal Arroyo, waarna hij de
televisie-omroep tijdelijke verliet om zijn
vice-presidentsverantwoordelijkheden te vervullen. Na de
presidentsverkiezingen van 2010, ging hij zijn vroegere taak als
nieuwcommentator weer opvatten, bij ABS-CBN. Om onduidelijke redenen
heeft het tot 2012 geduurd vooraleer dit een doorn in het oog werd van
de huidige president, Benigno Aquino III, maar nu lijkt het meer en meer
waarschijnlijk worden dat De Castro zal moeten opstappen als
nieuwscommentator omdat het deontologisch niet verantwoord wordt
beschouwd dat een ex-vice-president van een andere partij een
journalistieke job kan uitoefenen (of opnieuw uitoefenen). Ik heb geen
idee of je de actualiteiten hier op de voet volgt, maar het komt mij
voor dat de huidige regering en president voornamelijk werk
maken van het elimineren van voormalige politieke tegenstanders. Soms
terecht, vaak overbodig. Wanneer de huidige regering en president
eindelijk eens werk gaan maken van de beloften van hun verkiezingscampagne lijkt minder duidelijk en hoe
langer hoe meer hypothetisch; de huidige regering is al meer dan 2 jaar
aan het bewind, heeft weliswaar een regeringstermijn van 6 jaar, maar
doet niets substantieels in het laatste jaar voorafgaand aan de volgende
verkiezingen zodat er nog maar 3 jaar effectief regeren overblijft. Een
van de voornaamste punten van de verkiezingscampagne van de huidige
regering en president was en is het realiseren van de zogenaamde RH bill
(RH staat voor Reproduction Health). Men wil de bevolkingsaangroei
afremmen door de modale Filipijn te sensibiliseren voor familie-planning
en zodoende de armoede afremmen. Let wel: afremmen, niet proberen op te
lossen. Dat initiatief zal wellicht nooit realiteit worden, want de
oppermachtige
Rooms-Katholieke kerk hier is er fel tegen gekant. Minder volk betekent
minder gelovigen. Armoede zou ook kunnen afgeremd worden door meer jobs
te creeren, maar daarvoor lijkt de verbeeldingskracht van de overheid
te gering. Armoede zou kunnen afgeremd worden door de
levensomstandigheden te verbeteren, maar daarvoor zijn de initiatieven
onvoldoende of compleet onbestaande. De verbeeldingskracht en de
initiatieven vanwege de overheid schijnen nog altijd in de richting van
corruptie te gaan waarbij ongelooflijk veel geld aangewend wordt om
buitenlandse bankrekeningen te spijzen en weinig of niets over te houden
voor de verbetering van het land.
Het zijn helemaal niet hetzelfde
toestanden als in Belgie; in Belgie spreekt men veel en vaak van
zakkenvullerij vanwege de overheid, maar in vergelijking met de
schaamteloosheid waarnmee dat hier gebeurt zijn het in Belgie kleine
jongens of houden de grote jongens aldaar toch iets meer over voor het
gewone volk.
Alles
wel beschouwd zijn de barre weersomstandigheden dan wel overkoombaar en
die doen zich ondanks hun regelmaat toch eerder uitzonderlijk voor of
niet altijd met catastrofale resultaten.
Foto: Noli De Castro.
Categorie:leven in een ander continent
09-08-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
02-08-2012
Alweer een orkaan en dan de moessonregens
Typhoon Gener (internationale naam: Saolo) passeerde over de Filipijnen meer dan een weekgeleden. Met onvoorspelde kracht. Pagasa, Philippine Atmospheric Geophysical and Astronomical Services Administration oftewel het nationale weerbureau, had de orkaan weliswaar zien aankomen maar schatte de kracht ervan verkeerd in, althans volgens woordvoerders van de organisatie. De tyfoon heeft inmiddels het land verlaten en ging richting Taiwan. De zuidwestelijke moessonregens die gebruikelijk zuid-oostelijk Azie teisteren in deze periode van elk jaar, zijn ongekend hevig en worden aangewakkerd door allerlei tyfoons die over een groot gebied van Azie scheren.
Een bericht in de Inquirer van 08 augustus 2012: "MANILA, Philippines The death toll from intense rains that have been
battering Metro Manila and nearby provinces since Monday has risen to
19. Affected persons in Ilocos, Central Luzon, Calabarzon, Mimaropa and
National Capital Region were 267,850 families or 1,230,813 persons. Displaced persons, who were outside and inside evacuation centers, were 163,007 families or 783,707 persons. As of Tuesday 10 p.m., there were 126 impassable roads in Ilocos,
Central Luzon, Calabarzon, Western Visayas, Cordillera and NCR due to
flooding."
Op minder dan drie weken tijd zijn er meer dan 60 doden te betreuren geweest, door verdrinking of electrocutie veroozaakt door vochtig geworden stopcontacten en natte electrische apparatuur die men zonder nadenken inplugde. De schade aan infrastructuur en landbouw beloopt nu reeds vele tientalllen miljoenen pesos. De meeste scholen en universiteiten zijn gesloten voor de rest van de week, niet enkel
voor de veiligheid van de schoolgaande kinderen en studenten, maar niet
in de laatste plaats omdat leerkrachten zich niet naar hun werk kunnen
begeven omwille van overstroomde of anderszins geblokkeerde wegen.
Hierna enkele fragmenten van een artikel verschenen in de Manila Timesop 07 augustus 2012 en geschreven door ene Ernesto Herrera: "Let us not blame Pagasa for wrong forecasts. Sometimes, indeed, Pagasa gets it wrong, like when you get good weather but forecasts are full of heavy rain and thunderstorms. Pagasa
assured us that with its new equipment it can predict typhoons with
considerable accuracy, so the government can plan and prepare for them
to minimize casualties and property damage.But meteorology is not an exact science even with all the tools at your disposal and especially with climate change at hand. It is not just here. Daily weather is increasingly flip-flopping between sunny and cloudy, and downpours and dry days. A study, which was written about in Science Daily on November 16, 2011,
found that day-to-day weather has grown increasingly erratic and
extreme, with significant fluctuations in sunshine and rainfall
affecting more than a third of the planet. Princeton University
researchers reported in the Journal of Climate that extremely sunny or
cloudy days are more common than in the early 1980s, and that swings
from thunderstorms to dry days rose considerably since the late 1990s. The day-to-day variations could affect what scientists can expect to see as Earths climate changes, according to scientists."
Het artikel gaat zo nog een tijdje door. Ongeacht of Pagasa nu plotseling over nieuwe apparatuur beschikt of niet, wil ik toch even een interview aanhalen dat zo'n twee jaar geleden voor de televisie (ABS-CBN) werd afgenomen van een verantwoordelijke van de weerkundige organisatie. Het programma werd uitgezonden in een reeks die The Bottom line heette en de moderator/interviewer was Boy Abunda (geen onbekende op televisie en zeker niet iemand die oppervlakkige programma's presenteert alshij het enigszins kan vermijden). De verantwoordelijke nerd verklaarde dat de tekortkomingen van Pagasa niet enkelte wijten zijn aan verouderde apparatuur, maar ook aan ongemotiveerd personeel dat weinig verdient of althans stukken minder dan hun collega's in andere landen en er bijgevolg niet erg om maalt wat voor weersituatie er zich op een gegeven ogenblik voordoet en niet sneller zal alarm slaan dan noodzakelijk is. Al te snel alarm slaan is natuurlijk nooit goed, want daarmee kunnen paniektoestanden bij bevolkingen gecreeerd worden. Te laat alarm slaan is uiteraard nog minder goed, want als men kon vermoeden dat er zich ernstige omstandigheden zouden kunnen voordoen is het beter om tijdig de daarvoor in aanmerking komende organisaties te waarschuwen zodat die reddings- en medisch personeel kunnen mobiliseren om zich stand-by te houden. Helemaal geen alarm slaan, al dan niet omdat het salaris klein en onbevredigend is en de motivatie bijgevolg ver zoek, is uit den boze. Hoedanook, zelfs verondersteld dat Pagasa over vernieuwde apparatuur beschikt (maar nog niet over gemotiveerd personeel) en alles nog altijd vierkant draait, waar blijft dan de ultramoderne, state-of-the-art apparatuur van de USA, Europa, Japan, China enz? Wat doet men in die landen met alle mogelijke informatie die binnenkomt van allerlei hoogtechnologische satelieten die in de ruimte zweven en alle weertoestanden van seconde tot seconde registreren en rapporten dienaangaande doorzenden? Als men in de USA, Europa, Japan, China enz. sneller alarmerende berichten binnenkrijgt van een ernstige weerstoestand over bijvoorbeeld de Filipijnen (maar evengoed over om het even over wat voor land of streek dan ook), waarom waarschuwt men de collega's van het betrokken land of streeks dan niet per e-mail dat er iets op til is? Stellen dat het weer onvoorspelbaar geworden is door de klimaatsverandering, is toch wel naief. Ik mag aannemen dat de klimaatsverandering er de accuraatheid van weersvoorspellingen niet op vooruit geholpen heeft; ik mag toch wel aannemen dat de hoogtechnologische weersatelieten die jaar na jaar de ruimte ingeschoten worden en xxxjoenen dollars, euros, Japanse ye, Chinese yuan enz kosten degelijk besteed zouden kunnen worden... Zelf ben ik geen weerkundige en niet tewerkgesteld in een meteorologisch instituut. Sommigen zullen dan ook zeggen: het is makkelijk om kritiek op iets te hebben als je niet weet waarmee je te maken hebt. Tja, hetzelfde geldt ook voor andere dingen; waarom laat men mensen voor politieke partijen stemmen als de mensen geen benul hebben van wat politiek inhoudt? Voor de geniddelde stemmer zijn politici zakkenvullers, zo eenvoudig is het voor hem. Zelfs een gemiddelde stemmer zou toch kunnen beseffen dat politiek bedrijven wel degelijk wat meer inhoudt... Voor de gemiddelde werknemer zijn werkgevers patroons die winst maken met gebruik van andermans zweet en inspanning. Zelfs een gemiddelde werknemer zou toch kunnen beseffen dat een bedrijf leiden en in stand houden wel degelijk wat meer inhoudt... Ik neem aan dat de ontelbare weerinstituten, waar ook ter wereld gesitueerd, geen eenvoudige taak hebben en dat die taak er waarschijnlijk steeds gecompliceerder op wordt. Toch zou een behoorlijke communicatie tussen al die weerinstituten veel kunnen vergemakkelijken of zelfs rampen kunnen helpen voorkomen...
Categorie:leven in een ander continent
02-08-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
21-07-2012
Wildplassen
Nu alreeds meer dan drie weken geleden vierde mijn vriendin haar verjaardag. Wij deden dat, zoals gebruikelijk, in de voortuin die ruim genoeg is om een heleboel gasten plaats te geven om te eten, te drinken en te zingen met behulp van een videoke-machine (karaoke voor westerlingen). Uiteraard dienen al die gasten regelmatig te piesen, afhankelijk van hun drinkgedrag. Zij piesen dan ergens in een hoekje van de voortuin. De mannen alleszins. De vrouwen, meer schroomvallig, doen het ergens anders. Bij voorbeeld op een toilet in een naburig huis dat ik verhuur aan familie van mijn vriendin. Die familie is uiteraard geestdriftig aanwezig op feestjes die in mijn voortuin doorgaan en is zo bereidwillig om het toilet in het door hen gehuurde huis ter beschikking te stellen voor schroomvallige piesers. Zelf ben ik niet zo bereidwillig om toegang te verlenen tot het toilet in mijn eigen huis aan allerlei piesers. De stank van de pis van de mannelijke piesers die het in een hoekje van de voortuin doen is de volgende morgen na afloop van de festiviteiten te snijden, maar enkele emmers water er overheen doen wonderen. Er dient geen politie aan te pas te komen en die zou hier toch niet opdagen na een telefoontje waarin er geklaagd wordt over (wild)plassen.
Op het internet-nieuws van msn.be las ik zopas: "Op de Gentse Feesten zijn in de nacht van vrijdag op zaterdag drie
agenten gewond geraakt nadat een wildplasser zich verzette tegen een
bekeuring. Dat is vernomen van woordvoerder Manuel Mugica-Gonzalez. Het incident gebeurde in de Nodenayesteeg, tussen de Predikherenlei en
de Veldstraat, in het centrum van de stad. De agenten wilden omstreeks 1
uur een wildplasser identificeren om hem te bekeuren. Daarop sloeg de
29-jarige man van Nigeriaanse afkomst de politiemensen. Daarbij kreeg
één agent een kopstoot en raakte hij gewond aan het linkeroog. Een
andere liep een open wonde op aan de hand en een derde hield
schouderpijn aan het incident over. De wildplasser werd uiteindelijk
gearresteerd en het parket gaf hem een rechtstreeks dagvaarding voor 28
augustus. Overigens waren er diezelfde nacht nog zes vechtpartijen op de
Feesten. Verder werden zaterdagochtend twee Gentenaars en een man uit
Merelbeke bestuurlijk aangehouden omdat ze aan de Predikherenlei fietsen
in het water gooiden. Bij Sint-Jacobs werden bij twee Nederlanders
gebruikershoeveelheden cocaïne, xtc, speed en GHB in beslag genomen."
Die dingen komen hier niet of nauwelijks voor. Het piesen is onder controle, althans in mijn voortuin. Geweld is er niet, alleszins niet in mijn voortuin, en moest dat er zijn zou het vlug onder controle wezen want ik hou een oogje in het zeil en familieleden van mijn vriendin zijn altijd bereid om een helpende hand toe te steken. Een verjaardagspartijtje in mijn voortuin is uiteraard niet te vergelijken met de Gentse Feesten, althans niet in omvang en niet met onbekende feestgangers. Maar als iedereen doet wat er verwacht wordt, namelijk een oogje in het zeil houden bij festiviteiten, loopt het meestal wel los.
Categorie:leven in een ander continent
21-07-2012, 16:30 geschreven door cheverrant1
03-07-2012
auditie
Mijn vriendin was weer voor enkele uren opgewonden en gelukkig. Zij had zich ingeschreven om auditie te doen als kandidaat voor een erg populair televisieshow- en spelprogramma,genaamd Wil Time Bigtime. Omstreeks 3.30 uur 's morgens was zij al uit bed om een douche te nemen en zich daarna op te maken en aan te kleden, want die audities beginnen al vroeg in de morgen en het duurt wel enkele uurtjes om naar de televisiestudio te reizen vanuit onze woonplaats. Het televisieprogramma in kwestie bestaat al sinds 2005 onder verschillende namen (maar verhuisde naar verschillende televisiezenders, omwille van allerlei conflicten tussen de presentator, Willy Revillame, en zijn broodheren en veranderde bijgevolg ook van namen) en bestaat voornamelijk uit een voorronde waarin de kandidaten zich kunnen voorstellen, een liedje zingen of beter schreeuwen (want geen show is hier ooit volledig zonder liedjesgeschreeuw) en daarna enkele spelvragen dienen te beantwoorden in een eliminatieronde zodat er 1 eindkandidaat kan overblijven. Die eindkandidaat kan dan mogelijk 1 miljoen PHP winnen in cash, of een auto of een huis met bijhorende grond voor eenzelfde waarde. De ongemeen populaire presentator van het programma in kwestie verdient, volgens de geruchten en volgens de verspreiders van geruchten, zowat 1 miljoen PHP per aflevering. Zoals de meeste Filipijnen is mijn vriendin geobsedeerd met zingen dus wil zij dat overal demonstreren. Later op de avond kwam mijn vriendin weer thuis, teleur gesteld en ongelukkig want zij was niet geschikt bevonden. Zij had alles doostaan tot in de eliminatie van de laatste 20 kandidaten, maar was dan afgevallen. Dan maar een paar troostende woorden uitgesproken en aangeraden om niet op te geven en zich kandidaat te stellen voor andere,meestal gelijkaardige televisieprogramma's. Zowat een jaar geleden had zij zich al eens kandidaat gesteld voor een auditie voor hetzelfde televisieprogramma, was erheen gereisd maar had op het laatste nippertje niet genoeg zelfvertrouwen gehad om aan de audities deelte nemen. Nu had zij wel het nodige zelfvertrouwen, maar zonder gunstig resultaat. Misschien een derde keer goeie keer. Oftewel: Third Time Good Time...
Foto: presentator Willy Revillame.
Categorie:leven in een ander continent
03-07-2012, 17:13 geschreven door cheverrant1
26-06-2012
Bomen planten
Als men dezer dagen even verdwaalt of gewoon per ongeluk op de webiste van Vandemoortele Mayonnaise (uit Belgie) belandt, kan men daar lezen: "Vandemoortele mayonnaise kopen betekent bomen planten". Het artikel gaat door als volgt: "Vandemoortele zal in 2012 10.000 bomen planten op de Filipijnen, meer bepaald in de provincie Sarangani, gelegen in het zuiden van de Filipijnen. Dit was ooit een van de bosrijkste gebieden van de Filipijnen en zal in de komende 3 jaar volledig worden heraangeplant".
Ik woon zelf in de Filipijnen maar ver weg vandaar. Ver weg vandaan wonen betekent vaak er niet bekommerd om te hoeven zijn. En toch... Als ik even op een website kijk, ontdek ik het volgende:
Sarangani is part of the South Cotabato-Sultan Kudarat-Sarangani-Gen.
Santos City (Soccsksargen) development cluster, and is linked by paved
roads to the international airport and world-class fish port of Gen.
Santos City. Good roads and regular flights through Gen. Santos City
allow the province easy access to Manila, Cebu, Davao City, as well as
the rest of the Soccsksargen areas. Gen. Santos Citys airport has one
of the countrys longest runways.
The province is situated as the countrys major gateway to the
Brunei-Indonesia-Malaysia-the Philippines - East Asean Growth Area. With
its proximity to its regional counterparts, Sarangani is in a unique
position to marshal its resources, entice tourists and investors, and
compete in an international market under a borderless trade regime.
Strategically located at the southernmost tip of Mindanao, the
province is protected by the resource-rich Sarangani Bay. Beyond this is
the Celebes Sea, which is the provinces access to the rest of the
world.
Bordered by over 230 km of unspoiled coastline, Sarangani offers more than 4,400 km2. of typhoon-free land and marine resources, largely untapped tourism potentials, and vast investment possibilities."
Afgaande op het Engelse voorgaande, lijkt het mij niet alsof er daar veel bomen dienen geplant te worden. Buitenlanders (en met name Belgen) die wel de Belgische mayonnaise prefereren boven de Filipijnse varianten die allemaal met suiker bereid worden omdat de locale smaak op zoetigheden is afgestemd, kunnen geen Vandemoortele mayonnaise volgens Belgisch recept vinden in de Filipijnen (tenzij misschien ergens in gespecialiseerde winkels die op buitenlandse klandizie gefocust zijn en bijgevolg duurdere prijzen hanteren voor hun producten dan in de landen van herkomst, met andere woorden wellicht in Makati, het financiele en economische hart van het land, de hoofdstad binnen de eigenlijke hoofdstad Manila), maar de producent kondigt welaan bomen te zullen planten in een land waar er niet meteen een tekort is aan bomen. Als emmertjes water dragen naar de zee, nietwaar ?
Als producenten van waar dan ook iets willen doen ter bevordering van een land (waar dan ook, maar zonder twijfel hier) is het de agricultuur stimuleren door fondsen beschikbaar te stellen. De natuur is overvloedig in de Filipijnen en bomen en planten groeien er in overvloed; de natuur op zichzelf dient niet "geholpen te worden"; de natuur trekt zichzelf wel uit de slag; de vruchten van de agricultuur zijn echter vaak schaars en klein in omvang omdat de landbouwers niet voldoende middelen hebben om hun velden te bewerken. Voorbeeld: een dagdagelijkse bloemkool is in Belgie bijna zo groot als een mensenhoofd; in de Filipijnen is een bloemkooltje amper een kinderhandpalmtje groot. De prijs is zowat dezelfde in Belgie als in de Filipijnen... Er bestaan geen of nauwelijks subsidies voor de landbouw hier en vele landbouwers bewerken hun velden nog met prehistorische werktuigen aangetrokken door carabao (een soort van locale buffels). Zolang daar geen mouw wordt aan gepast, zal het aanbod van de locale landbouwsector nooit aan de vraag van de consumenten beantwoorden. Wel eens tijd voor internationale producenten (of die nu uit Belgie of elders vandaan komen) om daarbij stil te staan en vooral om er iets aan te doen!
Categorie:leven in een ander continent
26-06-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
21-06-2012
Seniliteit of niet
Zowat een jaar geleden deelde mijn vriendin mij mee dat er een oudere man in de buurt woont, een weduwnaar. Hij dwaalt langs de straten in de omgeving. Soms, wanneer hij het niet meer kan ophouden, piest en kakt hij waar hij zich bevindt, bij voorkeur ergens in de planten aan de voorkant van huizen in de straten. Aan de voorkant van ons huis bevinden er zich planten, levensgrote zelfs. Mijn vriendin beweerde dat de oude man in kwestie op een morgen zijn behoefte had gedaan in onze planten. Sommige buren hadden dat gezien. Gisteren sprak ik met een oudere man in de straat, eerder toevallig, en later zei mijn vriendin dat het om dezelfde ouderling gaat als die welke eerder in de planten had gekakt. De ouderling vertelde mij dat hij drieentachtig jaar oud is en weduwnaar sinds vele jaren. Hij sprak Engels tegen mij, sprak Tagalog tegenover andere Filipijnen in de buurt en sprak zelfs wat Spaans tegenover mij maar echt tegenover niemand in het bijzonder, alleen maar om te laten horen dat hij Spaans kon spreken. Uiteraard weet ik niet hoe groot zijn kennis van het Spaans is. Ik kon dat moeilijk doorgronden gedurende onze korte conversatie door de enkele korte zinnetjes die hij in het Spaans ten beste gaf.. Ik weet niet hoe seniel hij is of verondersteld wordt te zijn; hij leek helder van geest gedurende onze ontmoeting. Misschien is hij het grootste gedeelte van de tijd helder en slechts seniel bij momenten, of vice versa. Moeilijk om uit te maken. Wat mij vooral opvalt is: deze oude man is al bijna zeventig jaren uit de schoolbanken. Toch kan hij nog altijd Engels en zelfs wat Spaans praten. Waarom kunnen jongeren dat niet? Is de kwaliteit van het onderwijs in de Filipijnen dan inderdaad zodanig gezakt als vele critici beweren of doen er nog weinige studenten enige moete? Misschien hebben oudere mensen wel onthouden wat zij ooit leerden omdat zij er belangstelling voor hadden en het wilden onthouden, of zij daar ooit een broodwinning mee konden verdienen of niet. Misschien onthouden jongere mensen zelden of nooit wat zij leren omdat zij er geen enkele belangstelling voor hebben en het niet willen onthouden omdat zij er waarschijnlijk geen broodwinning mee kunnen verdienen. Daar zijn we beland, waarschijnlijk. In de jaren volgend op de eerste wereldoorlog, dus na 1918, kwam er een bepaalde vorm van literatuur die men later indeelde als geproduceerd door '"the lost generation" met werken van Gertrude Stein, Ernest Hemingway, John Dos Passos en Francis Scott Fitzgerald. In de jaren volgend op de tweede wereldoorlog werd er een zekere vorm van literatuur gepubliceerd, door schrijvers als Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Neal Cassady en natuurlijk William S. Burroughs die men de schrijvers van de "beat generation" noemt. Beat ? Beaten ? Wat noemt men het nu ? Wat noemt men de mensen van nu, lezers van boeken of niet ?
Foto: bejaarde Filipino.
Categorie:leven in een ander continent
21-06-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
20-06-2012
Zoetigheden (3) muziek niet zo zoet
Alhoewel vele (de meeste ?) Filipijnen een boonthe hebben voor zoeterige liedjes die zij graag meekwelen op de radio en zelfs schreeuwerig overstemmen met behulp van een videoke-machine (of zonder, gewoon omdat zij hard kunnen en willen schreeuwen), zijn er ook andere muziekgenres te beluisteren. Popmuziek betekent vooral Sarah Geronimo (bijgenaamd The Princess of Pop). Zij is erg actief op televisie (ABS-CBN oftewel kanaal 2) en radio. Presentatrices zoals Kris Aquino (bijgenaamd The Queen of All Media) en zuster van de huidige president Benigno Aquino III alsook dochter van voormalig presidente Cory Aquino kondigen haar graag aan. Ik vermeldde het al eerder: men schuwt hier geen superlatieven... Populair bijvoorbeeld in rock muziek zijn bands als Kamikazee en Sponge Cola en alternative rock bands zoals Bamboo. Rap-muziek is eveneens "in" want wat "in" is in de USA is "in" de Filipijnen.
Vaak is het onduidelijk in welke catgegorie van muziek een bepaalde band thuishoort. Ringo Starr (drummer van the ex-Beatles) zei het al eens: "Toen wij jong waren waren en zo'n 6-tal verschillende nuziekvormen". Waarschijnlijk bedoelde hij klassiek, jazz, rock and roll, pop, rhythm and blues en ballads. "Tegenwoordig zijn er 30 of meer verschillende muziekvormen en eigelijk weet niemand welk nummer in welke categorie thuishoort..." De Black Eyed Peas is een voorbeeld: het heet nu een dance-popgroep, was aanvankelijk een alternatieve hiphop groep, en hebben R&B-, pop-, dance-, trance- electro- en techno-invloeden ondergaan en opgenomen in hun muziek (althans volgens muziekkenners)... Als men niet weet waar de soort muziek van 1 bepaalde band echt thuishoort, dan hoort het in tenminste 10 verschillende soorten thuis... Een van de leden van Black Eyed Peas Allan Pineda Lindo, Jr. beter bekend als apl.de.ap is een philam oftwel Filipijnse Amerikaan die regelmatig eens langskomt in de Filipijnen en daar wat geld aan allerlei goede doelen bsteedt, als hij tenminste niet te stoned is door het gebruik van cocaine en andere gelijkaardige producten die de ondraaglijke lichtheid van het bestaan helpen overkomen. De rock bands en de rappers en wat al niet maken evenveel lawaai als de anderen hier. De Filipijnen zijn schreeuwerig, houden van schreeuwerige muziek en houden slechts even op met schreeuwen wanneer zij een siesta nemen. Ik kan daar allemaal wel mee leven, zolang als er mij enkele uren per dag vergund worden om mijn eigen muziek of zelfs helemaal geen muziek te spelen. De ogenblikken van rust en stilte zijn zeldzaam en dus kostbaar. De lichtheid zowel als de zwaarte van het bestaan zijn dan even draaglijk.
Foto: Kamikazee.
Categorie:leven in een ander continent
20-06-2012, 16:16 geschreven door cheverrant1
04-06-2012
Stad en dorp
Antipolo City, waar ik woon en leef, ligt niet zo ver van de hoofdstad Manila. Op enkele uren kan ik met behulp van een vervoermiddel dat over een motor beschikt van mijn woonplaats tot in hartje Manila geraken. Enkele uren lijken lang als je dat vergelijkt met een treinreisje van bijvoorbeeld Antwerpen naar Brussel (pakweg 45 minuten), maar de afstanden zijn langer in de Filipijnen en het verkeer is er drukker. Naar Manila reizen doe ik bovendien enkel maar wanneer ik ertoe verplicht ben, als ik er persoonlijk iets af te handelen heb. Verder blijf ik er weg, want de aanwezigheid van zowat 20 miljoen inwoners, de stank, de vuiligheid, het lawaai, sporen niet aan om er vaak een bezoek te brengen. Antipolo City is, zoals de naam al zegt, een stad, maar lijkt in vele opzichten op een uitgestrekt dorp. De stadskern ligt op zowat 30 tot 40 minuten afstand van mijn woonplaats (alweer met behulp van een transportmiddel dat motorisch wordt aangedreven). De straten liggen er daar relatief proper bij. Het verkeer is er druk maar een stuk minder druk dan in hoofdstad Manila. De voetgangers zijn uiteraard alom tegenwoordig want met een populatie-aangroei van zowat 2 miljoen inwoners per jaar (over heel de Filipijnen maar zich uiteraard vooral concentrerend in de steden) kan men moeilijk verwachten eens een stil straatje door te wandelen. De stadskern citueert zich rond Antipolo Church, het stadhuis en de kantoren van de belastingen. De kerk, de overheid en het gewin van en over het plebs Waar ik woon en leef gaat het er een stuk plattelandser aan toe: hanen kraaien, varkens knorren, duiven koeren, honden blaffen of huilen, katten miauwen. Daarnaast schreeuwen mensen. Zij schreeuwen wanneer zij door de straten marcheren en hun handelswaar aan de man proberen te brengen: zoals softdrinks-, plastiek, brood- en andere verkopers. Zij schreeuwen wanneer zij zingen (en zij zingen zowat de hele tijd). De gemotoriseerde voertuigen zoals motorfietsen, auto's, tricycles, jeepney's rijden rumoerig en hevig toeterend voorbij om de vele kinderen die op straat spelen uit de weg te doen gaan. De dierengeluiden zijn plattelands, de motor- en menselijke geluiden zijn eerder "van het stad". Velen ontwaken al rond vier uur 's morgens, wanneer het nog donker is. Velen hebben geen stromend water of, als zij al stromend water hebben, hebben zij niet noodzakelijk een badkamer. Zij wassen zich dus "op de koer", een soort van binnenplaats die meestal aan de voorkant van de woning ligt, maar zich ook achteraan of links of rechts van het huis kan bevinden. Als mensen zich daar wassen behouden zij toch graag een zekere vorm van privacy, zij willen niet in hun blootje gezien worden door de buren, dus wassen zij zich in het donker. Daarna wordt het al vlug licht en gaan de kinderen naar school. De eerste shift begint al om zes uur 's morgens. Die duurt vier uren, tot tien uur 's morgens, waarna de volgende shift aanvangt van tien uur 's morgens tot twee uur 's namiddags en dan komt er nog een derde shift van twee uur 's namiddags tot zes uur 's avonds. Gewoon omdat er zoveel kinderen schoollopen en men probeert om die allemaal wat lesuren te geven. De werkende mens vertrekt ook al vroeg van huis want zelfs met gemotoriseerde transportmiddelen duurt het een hele tijd vooraleer men op de werkvloer geraakt. De werkloze mens doet wat onderhoudswerkzaamheden in huis en besteedt de resterende uren van de dag met het passerende verkeer in de straat gade te slaan en met slapen (meestal tussen 1 en 3 uur 's namiddags) wanneer de zon op het hoogtepunt staat en het gewoon te heet is om zich naar buiten te begeven. De schoolkinderen wier shift afliep om twee uur 's namiddags moeten zich wel door de blakende zon huiswaarts begeven en de werkende mens wiens shift misschien al om zes uur 's morgens begon dient hetzelfde te doen rond twee uur 's namiddags nadat de shift er opzit. Er is minstens 1 kind hier in de straat die geestelijk onderontwikkeld is; het is fysiek geen mongooltje maar het is psychisch achterlijk. Hij loopt de hele dag op straat, luidkeels schreeuwend en spelend; hij wordt soms begroet met een high five door achterlijke volwassenen die ook wel eens door de straat voorbij kuieren en soortgenoten van om het even welke leeftijd herkennen. Waarschijnlijk gaat hij nooit naar school, want hij dient dan naar een school te gaan waar men dit soort van kinderen kan opvangen en dat is dan weer onbetaalbaar voor ouders met beperkte middelen. Aan land- en tuinbouwkunde wordt niet veel gedaan, want het is niet werkelijk een platteland. Men onderhoudt de tuin een beetje, als men er een heeft. Na drie uur 's namiddags, wanneer de zon alweer over het hoogtepunt heen is, ontwaakt men uit de namiddagslaap en begint men weer volop lawaai te maken, de radio's en de stereoketens op te zetten en schreeuwerig te zingen. De hanen kraaien lustig mee, de honden blaffen paniekerig wanneer het menselijke lawaai weer losbarst, de vogels houden zich op de vlakte en de varkens houden zich stil want weten dat zij wel eens zouden kunnen gekeeld worden om voedsel te verschaffen voor allerlei feestjes die de wakkergeworden mensen voorbereiden. Ik hou mij meestal op een afstand van allerlei feestjes, gewoon omdat ik er niet van hou. De buren zijn vriendelijk en laten mij met rust. Buren zijn heel gemakkelijk hier in de omgang. Zij tolereren zowat alles (voornamelijk lawaai zowel tijdens de dag als 's nachts), zij dringen zich niet op aan vreemdelingen maar als vreemdelingen zich opdringen aan hen staan zij daar joviaal voor open. Het is een complete mengelmoes van stads- en dorpsmentaliteit die zowat vierentwintig uur per etmaal doorgaat.
Foto: Antipolo Church.
Categorie:leven in een ander continent
04-06-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
30-05-2012
Zoetigheden (2) muziek
Muziek stemt tot rust, kalmt de gemoederen. Althans zo willen het de gemeenplaatsen. Gewoon larie want als dat zo was, waarom bestaan er dan militaire marsen die de soldaten aanwakkeren om ten strijde te trekken ? Hier in de Filipijnen is muziek al vaak net zo zoeterig als vele gerechten. Er zijn tienduizenden liedjes in Tagalog (de officiele taal) en in dialecten (zoals het Visaya of het Cebuano enz). Vele liedjes gaan over pag-ibig (love, liefde), mahal na mahal kita (I love you, ik hou van jou), Miss kita (I miss you, ik mis jou).Miss kita talaga (I miss you very much, ik mis jou zo zeer)... Het is hetzelfde als in Vlaanderen waar zangers en zangeressen als Paul Severs, Willy Sommers, Helmut Lotti, Dana Winner de ene schlager na de andere uitbrachten en daarmee een carriere tot stand brachten. Hetzelfde als in Nederland met De zangeres zonder naam, Johnny Jordaan, Corry Konings. Hetzelfde in Frankrijk met Michel Delpech, Daniel Gerard, Julien Clerc. Hetzelfde in Duitsland/Oostenrijk met Rex Gildo, Heino, Roy Black. Hetzelfde in Engeland met Tom Jones, Englebert Humperdinck, Matt Monro. Dan wil ik het nog niet hebben over de USA, want dan kan ik blijven namen noemen. Goed, 3 dan: John Denver, Johnny Mathis, Lionel Ritchie. Soms, heel soms, brachten deze zangers wel eens een liedje uit van 'betere' kwaliteit. We kunnen stellen dat de Franse taal zich leent voor een mengeling van nostalgie naar onschuldiger jaren zowel als naar sexueel verlangen, de Duitse taal zich leent voor een soort van heimat-verlangen, de Engelse taal zich leent voor een zelfgenoegzaamheid in de Britse sixties en naar een dito gevoel in de Amerikaanse om-het-even-welke periode, de Nederlandse taal zich vooral leent tot een behoefte aan 'meestampers' zoals Mien waar is mijn feestneus ? van Toon Hermans, De liefde van de man gaat door de maag van Ria Valk, Het is moeilijk bescheiden te blijven van Peter Blanker en andere carnavalhits. Wie ervan houdt maakt mij niets uit. Ik hou er ook wel eens van om lekker mee te stampen, vooral wanneer de alcohol rijkelijk gevloeid heeft en "in de man" is... In de Filipijnen is een populaire muziek nog altijd van het genre romantische liedjes die, als ik dat vergelijk met muziek uit Belgie, eigenlijk thuishoort in de stijl van "De tijd van toen", een televisie- en radioprogramma dat gepresenteerd werd door o.a. wijlen Jan Theys en bestond uit liedjes 'uit vervlogen jaren" zoals die van Bob Benny, Romain Deconinck, Jean Walter, Jo Leemans, Marc Dex en anderen. De mensen hier dromen graag weg van prinsen, prinsessen, snijbonen en andere Sneeuwwitjes. Populaire artiesten zijn: Richard Poon (spreek uit Poen, en dat zal hij wel verdienen...). K.C. Conception, Sharon Cuneta (toevallig of niet ook de moeder van K.C. Conception...), Regine Velasquez, Jed Madela, Martin Nievera, Gary Valenciano. Aan superlatieven heeft men in de Filipijnen geen gebrek: Sharon Cuneta is de Megastar, Regine Velasquez is de Philippine Nightingale, Gary Valenciano is Mister Pure Energy, Sarah Geronimo is de Princess of Pop enz. Het soort van muziek dat zij uitbrengen is meestal een kleverige brij die onderling verwisselbaar is voor al deze artiesten. Hetzelfde geldt voor de muziek van hogervermelde Europese en Amerikaanse zangers en zangeressen. De Filipijnen zingen dat soort liedjes graag en veel en om de haverklap, vooral tijdens allerlei bijeenkomsten waarbij zij dan ook nog zoeterige gerechten eten en zoeterige dranken drinken. Het is wel wat veel van het zoete... Het enige niet zo zoeterige detail aan dit geheel is dat Filipijnen nog liever schreeuwen dan zingen. Dan hebben de liedjes vaak een heel ander effect. Maar het geheel wordt er zelden beter door. Als men een soort van liedjes niet graag hoort wanneer die op de radio weerklinken, is de oplossing simpel: verander van kanaal of zet de radio af. Hier evenwel kan men het geschreeuw niet afzetten, want het is niet op de radio...
Categorie:leven in een ander continent
30-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
27-05-2012
zoetigheden
Iets wat vele westerlingen tegen de borst zal stoten wanneer zij voor langere tijd in de Filipijnen verblijven is de zoetheid van vele gerechten en/of van vele ingredienten in gerechten. Brood is verkijgbaar in allerlei soorten en vormen: wellicht de twee meest voorkomende soorten zijn huishoudbrood in dikgesneden plakken (Amerikaanse stijl) en pan de sal (een soort van pistoletje). Het is altijd slap en heeft een zachte korst en het is zoet. Voor diabeten is er suikervrij brood (enkel in gespecialiseerde winkels verkrijgbaar) maar heeft nog altijd een slappe korst. Men kan de korst wat harder krijgen door het brood thuis in de oven te steken en wat te laten verharden. Ik geef de voorkeur aan Frans stokbrood, hetgeen men enkel maar kan vinden in supermarkten en shoppingmalls. Dat is zoetvrij en de korst is niet te slap. Enkele jaren geleden kostte dat nog 80 PHP per stuk, thans kan men al voor 100 PHP drie stuks kopen. Het schijnt dus wel aan te slaan. Spaghetti-saus wordt bereid met suiker en daarom noemt men de pasta met deze saus spaghetti Pinoy style. In plaats van gehakt voegt men er meestal in stukjes gesneden zoete hotdogs aan toe Zowel kinderen (vooral bij verjaardagspartijtjes) als volwassenen lusten het en toegegeven, voor een keer kan het ermee door. Als je dat meer dan 1 keer eet, verlang je als westerling wel gauw terug naar spagehtti Italian style... Het is niet zo gemakkelijk om de nodige kruiden en specerijen te vinden om een degelijke saus op Italiaanse wijze te kruiden, maar met wat moeite lukt het wel. Mosterd kan men hier vinden in supermarkten, van verschillende merken en met verschillende kenmerken: al dan niet pittig, soms verwijst men op het label zelfs naar Dijon., maar meestal worden al die mosterds uitgebracht onder Amerikaanse, Australische of Nieuwzeelandse licenties, plaatselijk in de Filipijnen gefabriceerd en dus afgestemd op de binnenlandse voorkeur: met andere woorden, er wordt suiker aan toegevoegd. Mosterd met suiker is niet lekker. Totnutoe heb ik amper 1 merk aangetroffen dat ermee door kon: yellow mustard van Heinz. Die is genietbaar en smaakt alleszins niet zoeterig. Mayonnaise kan men hier eveneens vinden in supermarkten en zelfs in kleine locale voedingswinkeltjes. Een ongelooflijk aantal verschillende merken, van Kraft, Best Foods, Pure Foods, Clara Ole, Lady's Choice enz, varierend van regular over pittig naar light... De pittige variant noemt men dan soms Dijonnaise (waarmee men waarschijnlijk wil bedoelen dat er wat Dijon-mosterd werd aan toegevoegd), maar in de praktijk smaken al die mayonnaises zoet en wansmakelijk. Er wordt suiker aan toegevoegd. Er zijn mayonnaises voor diabetici verkrijgbaar, dat zijn dan varianten die eveneens zoet smaken want in plaats van suiker wordt er dan een zoet-surrogaat aan toegevoegd dat misschien wel heilzaam is voor diabeten maar de smaak ervan niet verbetert voor westerlingen. De mayonnaises zijn zo zoet hier dat die vaak gebruikt worden in dessertbereidingen met cocktailfruit (vooral bij Noche Buena, de feestavond voorafgaand aan Pasko (Kerstmis). Men maakt dit ook klaar met kondensada (gecondenseerde melk) in plaats van mayonnaise; ook die gecondenseerde melk is extra zoet. De soort van mayonnaises hier zijn dus compleet ongeschikt voor salades en friet en boterhammen. Ik herinner mij dat familieleden enkele jaren geleden, in mijn huis overnachtend na een lange Noche Buena, de volgende morgen een ontbijt voor mij gereedmaakten bestaande uit twee dikke sneden zoet brood aangesmeerd met zoete mayonnaise en daartussen een dikke plak zoete ham. Ik wou hen niet teleurstellen over hun bereidwilligheid om een ontbijt voor mij klaar te maken en at het op maar ik heb er langer over gedaan dan over welke boterham ooit voordien. Thans maak ik zelf mayonnaise zonder suiker en dat lukt aardig (wat eitjes, wat olie, wat specerijen, wat kalamansi-sap wat eigenlijk het sap is van een kleine locale variant van een citroen), een beetje kloppen en mixen et voila. Relish kan van alles zijn. Meest gangbaar: een mix van rauwe witte of groene kool met komkommer, fijn maar niet al te fijn gesneden, en dat doet het goed in combinatie met hotdogs. Hotdog: kan ook alweer van alles zijn. Het is een worstje dat kan gemaakt zijn van varkensvlees, rundsvlees, kippenvlees, of van een combinatie van verschillende soorten van dierlijk vlees. Het wordt gekookt in water of gefrituurd. Het wordt opgediend in een broodje of tussen twee sneden brood en op smaak gebracht met mayonnaise, mosterd, ketchup, relish enz. Hotdogs zijn populair in de Filipijnen, maar (of want) smaken zoet, althans hier. Het vlees ervan is ook alweer bereid met suiker. Als je dus een broodje met hotdog koopt, betekent dat: een zoet broodje met zoet vlees ertussen en met allerlei zoete sauzen en/of zoete relish. Het smaakt uiteraard zoet maar allesbehalve lekker. Gebak eet ik slechts zelden (altijd maar zelden gedaan), maar als je hier een taart koopt in een patisserie dan is die meestal ongelooflijk zoet. Zo zoet dat je mond ervan samentrekt ! Fruittaarten kent men hier nauwelijks, de beschikbare taarten zijn meestal van de chocolade- of botercreme soorten. Goldilocks en Red Ribbons zijn twee fameuze namen van verkopende patissiers (met winkels over het hele land) en toegegeven: de prijzen van hun producten zijn belachelijk in vergelijking met die in Belgie en de taarten zien er wel overheerlijk uit. Voor zoetebekken zullen zij ook wel overheerlijk smaken. Voor mij is de zoetigheid ervan te extreem. Dan maar proberen zelf eens een taart te bereiden, thuis...
Foto: mayonnaise.
Categorie:leven in een ander continent
27-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
16-05-2012
Corruptie, oplichting, moord en andere schandalen
Zowat elk jaar opnieuw komt er een ander schandaal in de publieke belangstelling in de Filipijnen. Het kan een bankschandaal zijn (Banco Paranaque in 2007), het kan een business-schandaal zijn (ZTE in 2008), een Chinese telecommuncatiegigant die een grote deal kon afsluiten met de Filipijnen ware het niet van allerlei corruptieen omkoping van belangrijke Filipijnse politici beschuldigd...), het kan een corruptie-schandaal zijn (zowat alle jaren), voormalig FG oftewel First Gentleman Mike Arroyo of met andere woorden de echtgenoot van voormalig presidente Gloria Macapagal die in zowat elk corruptie-schandaal in de Filipijnen vermeld wordt sinds mensenheugenis...), het kan een politiek moordschandaal zijn (Ampatuan in 2009) waarin een konvooi van politici en reporters op weg naar een conferentie ergens in de provincie Maguindanao in een hinderlaag werd gelokt en uitgemoord door een team van betaalde moordenaars in opdracht van een invloedrijke politieke familie*genaamd Ampatuan) in de regio; er werden zomaar eventjes 57 lijken aangetroffen op de plaats van de hinderlaag, het kan een moord-schandaal zijn (senator Panfilo Lacson in 2010) die beschuldigd werd van enkele politieke moordaanslagen, ongestoord het land kon verlaten vooraleer er daadwerkelijke beschuldigingen werden gesteld en daarna ongestoord terugkwam in het land, waarna hij onschuldig werd bevonden van aantijgingen en zijn senatorstoel terug kon bekleden...), het kan een combinatie zijn van allerlei schandalen zoals thans (2012) het Renato Corona-schandaal: Renato Corona was de grote baas van de PNP oftewel Philippine National Police, aangesteld in 2010 door voormalig presidente Gloria Macapagal;-Arroyo er werd beschuldigd van corruptie, moord, toedekking van allerlei politieke en financiele wandaden die voormalig presidente Glorie Macapagal-Arroya en/of haar echtgenoot, voormalig FG oftwel first gentleman Mike Arroyo hebben of konden hebben gepleegd. Het staat allemaal gedurende weken en maanden in de kijker. Er worden grote rechtszaken van gemaakt waarvan de hoorzittingen (zogenaamd) live op televisie worden vertoond. Na weken of maanden pietert het uit en hoort men er niets meer van. Worden er ooit uitspraken gedaan in die rechtzaken ? Soms wel. Of wordt het allemaal afgehandeld als "zonder veroordeling bij gebrek aan bewijzen" ? Niet allemaal... De schaamteloosheid waarmee een en ander juridisch afgedaan wordt grenst vaak aan het ongelooflijke of tenminste aan het absurde. Ofwel schiet de jurisdictie hier in de Filipijnen overal tekort, ofwel weten de beschuldigden gronden hun sporen uit te wissen. Soms worden er verdicten gedaan zoals enkele dagen geleden in het geval van Renato Corona die schuldig bevonden werd aan de aanteigingen; dat zal dan weer een politieke afrekening zijn beinvloed door huidig president Benigno Aquino III die wil afrekenen met de voormalige regering van Gloria Macapagal-Arroyo... Senator Panfilo Lacson (zie eerder hierboven) inmiddels in ere hersteld kon nu als 1 van de verantwoordelijke senatoren het vonnis van schuldighied over Renato Corona stemmen... Het stemt allemaal tot nadenken.
Foto: lijken op de plaats van hinderlaag ivm het Ampatuan-schandaal.
Categorie:leven in een ander continent
16-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
15-05-2012
BBC-documentaire
Onlangs nodigde iemand uit mijn Belgische kennissenkring mij uit om een BBC-documentaire op Youtube te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=e_Ht_19N8Uw over een zwarte Londense buschauffeur die tien dagen de tijd krijgt om in Manila met een jeepney rond te rijden tijdens het spitsuur. Een jeepney is een populair en goedkoop openbaar transportmiddel hier, een soort van bus; vele ervan zijn regelrechte overblijfsels uit de tweede wereldoorlog toen de Amerikanen de Japanners verslagen hadden en terugdreven naar Japan uit de Filipijnen en na hun eigen vertrek tuinduizenden wrakken van jeeps achterlieten die achteraf weer werden opgekalefaterd door Filipijnen en omgebouwd werden tot openbare transportmiddelen. Tegenwoordig worden nieuwe jeepneys ontworpen met hetzelfde doel maar op modernere leest geschoeid. Ik had die documentaire nog niet eerder gezien en bekeek hem dus. Ik moet zeggen dat ik er met gemengde gevoelens naar gekeken
heb. De documentaire is erg goed gemaakt, geen twijfel daarover. In
minder dan 60 minuten wordt er een beeld geschept van Manila dat erg
realistisch is. Zonder dat er uitdrukkelijke oordelen worden geveld voor
noch tegen de dingen zoals die zich hier
voordoen, worden er beelden getoond van de samenleving.
"Als contraceptie niet meer algemeen wordt, zal de bevolking in zowat 30 jaar met 50 % toenemen..."
"De grote tegenstander van contraceptie is de Katholieke kerk..."
"Hoeveel
ik ook verdien, mijn bestaan gaat niet vooruit. Ik blijf ter plaatse
trappelen..." zegt de Filipijnse jeepney-driver op een bepaald moment.
Misschien niet helemaal terecht want hoe klein zijn huis ook is, hij
heeft tenminste een eigen huis en vergeleken met vele andere huizen
niets eens van slechte kwaliteit; hij heeft een eigen jeepney en dus een
inkomen. Hij kan niet op vakantie gaan want als hij een dag niets
verdient betekent dat ook een dag zonder dagelijks inkomen. Hij heeft
een hartkwaal en het gezin kan zich amper 2/3 van het nodige bedrag
aan dagelijkse medicijnen veroorloven, maar het kon natuurlijk erger zijn... "Als ik ook maar 1 uur per dag werk, verdien ik meer dan de Filipijnse jeepneychauffeur op een hele dag (12 uren-shift)", merkt de zwarte Londense buschauffeur ergens op...
Er
wordt een (nog jonge) vrouw naar een
bevallingskliniek gebracht (waar dagelijks meer dan 100 babies geboren
worden) en we leren dat zij 27 is, al dertien kinderen heeft en al reeds
voor het eerst zwanger werd toen zij 14 was. Een dokter in de materniteit leert haar over "gezinsplanning", een hot topic heden ten dage in de Filipijnen maar nauwelijks toepasselijk voor de vrouw in kwestie want zij heeft al dertien kinderen. ..
Wellicht
het schokkendst is de scene waar een achterbuurt bezocht wordt waar men
de afvalbakken van de locale restaurants plundert op etensresten die
gesorteerd en daarna opnieuw klaargemaakt worden als voedsel in een
kleine eatery zoals er hier tienduizenden zijn.
Het
contrast tussen de Londense bus (met een waarde van 350.000 Britse
ponden) en de jeepney van de Filipijn is duizelingwekkend.
Misschien
wordt er te weinig aandacht besteed aan de joie de vivre die de
Filipino's eigen schijnt. Men lacht en zingt en feest hier veel, dingen
die gelukkige mensen doen. Is men hier echt gelukkig ? Zingt, lacht en
feest men hier om de dagelijkse zorgen te vergeten of althans even naar
de achtergrond te verdringen ? Is men hier
gelukkiger met het weinige dat men heeft dan in geindustrialiseerde
landen waar mijn ogenschijnlijk alles heeft, of is het allemaal maar
schijn zowel hier als daar ?
Als men alles al heeft, waarnaar
moet men dan nog streven ? Als men weinig of niets heeft maar men
realiseert zich dat men nooit iets meer dan dat zal hebben, waarnaar
moet men dan streven ?
Wat mij persoonlijk
betreft, moet ik zeggen dat ik niet zo emotioneel aangedaan was op mijn
eerste en tweede bezoek hier als de zwarte Londense buschauffeur tijdens zijn eerste en enige bezoek.
Natuurlijk kwam ik hier geprivilegieerd: ik verbleef telkens in een
hotel (niet het meest luxueuze, maar ook niet het meest armzalige); ik
zag wel hoe de familie van mijn vriendin hier leefde (in wat voor
huizen, onder wat voor omstandigheden); ik zag dingen en tegelijkertijd
zag ik ze niet. De algemene smerigheid viel mij niet zo meteen op; die
zag ik pas later, toen ik hier definitief kwam wonen en ik er dagelijks mee geconfronteerd werd. De toestand
van onontkoombaarheid aan het heden en de hopeloosheid van de
toekomst, leerde ik hier pas kennen na gesprekken met mensen (niet
alleen oudere, maar ook en vooral jongere). Anderzijds was de Londense buschauffeur ook geprivilegieerd: hij kwam aan in de Filipijnen met een team van BBC-reporters en -techniekers en ging weer weg met dezelfde groep; op het einde van de documentaire kan men zien hoe hij in een geblindeerd busje stapt (geen Londense tweedekker-bus maar ook geen jeepney) dat iedereen weer terugbrengt naar de luchthaven.
Gaat
de wereld definitief naar de kl... en gaat men zich in het westen te
buiten aan overmatig koopgedrag (nog maar eens een nieuwe auto, een
nieuwe wasmachine, een nieuwe stereoketen...) en gaat men zich hier te
buiten aan overdadig feesten, want er is toch niets te veranderen aan de
dingen zoals ze zijn ?
Onlangs nog las ik een gezegde
dat uit Italie schijnt te komen: "de dingen moeten veranderen, zodat de
dingen hetzelfde kunnen blijven..."
De documentaire is redelijk goed gemaakt, maar niet omdat het over een Britse buschauffeur gaat die weleens wil zien hoe het is om met een jeepney in Manila rond te rijden. Het is goed gemaakt omdat er een realistisch beeld getoond wordt van de samenleving in een immens grote stad in Zuid-Oost Azie. Mijn Filipijnse vriendin hield er niet van want zoals vele Filipijnen is zij bekend met allerlei westerse liedjes om Afrika te steuren waar het allemaal zo armoedig is (zoals het recente Waka Waka van Shakira en het niet zo recente We are the World van Michael Jackson) en wanneer een zwarte naar de Filipijnen komt en er wordt een documentaire gedraaid over de armoedigheid in de Filipijnen dan stemt dat haar niet direct tevreden. Het is als twee extreem armen die argumenteren over wie het armst is of het rijkst.... Filipijnen houden niet van kritiek op hun manier van leven, vooral niet als die kritiek vanuit het buitenland komt.
Categorie:leven in een ander continent
15-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
27-04-2012
Belastingen
"Belastingdruk nergens zo hoog als in België. Door WDM, www.belga.be
De
belastingdruk is nergens zo hoog als in België. Dat blijkt uit een
nieuw rapport van de OESO. Opvallend: het verschil met de anderen landen
wordt groter en groter. België staat traditioneel steeds bovenaan het lijstje van landen met de
hoogste fiscale druk op arbeidsinkomen. Dat is voor 2011 niet anders.
Maar, zo zegt Bert Brys - senior tax economist bij de OESO - terwijl
landen als Duitsland en Hongarije, die ook een hoge belastingdruk
kenden, de voorbije jaren de belastingen hebben verlaagd, deed ons land
dat niet. "België heeft die trend van belastingverlagingen en
hervormingen niet gevolgd".
Dit bericht verscheen enkele dagen geleden op de website van MSN. Nog maar eens een dooddoener voor Belgische inwoners die het al wel weten maar het nog maar eens opnieuw door de strot geramd krijgen.
Hoe hoog is de belastingdruk in de Filipijnen ?
Taxes and other revenues: 14.2% of GDP (2010 est.)
Definition: This entry records total taxes and other revenues
received by the national government during the time period indicated,
expressed as a percent of GDP. Taxes include personal and corporate
income taxes, value added taxes, excise taxes, and tariffs. Other
revenues include social contributions - such as payments for social
security and hospital insurance - grants, and net revenues from public
enterprises. Normalizing the data, by dividing total revenues by GDP,
enables easy comparisons across countries, and provides an average rate
at which all income (GDP) is paid to the national level government for
the supply of public goods and services.
Source:CIA World Factbook - Unless otherwise noted, information in this page is accurate as of January 9, 2012.
Year
GDP percent
(constant prices)
GDP
in PHP Million
(current prices)
GDP
in USD Million
(current prices)
GDP per capita
in USD
(current prices)
GDP
in USD Million
(PPP)
GDP per capita
in USD
(PPP)
Peso vs Dollar
Exchange Rate
1980
5.15
270.1
35.9
744
64.4
1334
7.51
1981
3.42
312.0
39.5
797
72.9
1471
7.90
1982
3.62
351.4
41.1
810
80.1
1578
8.54
1983
1.88
408.9
36.8
707
84.9
1630
11.11
1984
-7.32
581.1
34.8
652
81.6
1530
16.70
1985
-7.31
633.6
34.1
623
77.9
1426
18.61
1986
3.42
674.6
33.1
591
82.4
1471
20.39
1987
4.31
756.5
36.8
641
88.4
1540
20.57
1988
6.75
885.5
42.0
715
97.6
1663
21.09
1989
6.21
1025.3
47.3
786
107.6
1791
21.70
1990
3.04
1190.5
48.9
796
115.2
1873
24.33
1991
-0.58
1379.9
50.2
797
118.6
1882
27.48
1992
0.34
1497.5
58.7
912
121.8
1891
25.51
1993
2.12
1633.6
60.2
914
127.1
1929
27.12
1994
4.39
1875.7
71.0
1052
135.5
2007
26.42
1995
4.68
2111.7
83.7
1224
144.8
2118
25.24
1996
5.85
2406.4
93.5
1336
156.1
2232
24.74
1997
5.19
2688.7
92.8
1297
167.1
2336
28.98
1998
-0.58
2952.8
73.8
1009
168.1
2297
40.02
1999
3.08
3244.2
83.0
1110
175.8
2352
39.09
2000
4.41
3580.7
81.0
1053
187.5
2437
44.19
2001
2.89
3888.8
76.3
971
197.3
2511
50.99
2002
3.65
4198.3
81.4
1014
207.8
2591
51.60
2003
4.97
4548.1
83.9
1025
222.7
2720
54.20
2004
6.70
5120.4
91.4
1093
242.7
2905
56.04
2005
4.78
5677.8
103.1
1209
261.0
3061
55.09
2006
5.24
6271.2
122.2
1405
283.5
3260
51.31
2007
6.62
6892.7
149.4
1684
311.1
3507
46.15
2008
4.15
7720.9
173.6
1919
331.2
3661
44.47
2009
1.15
8026.1
168.5
1827
338.5
3670
47.64
2010
7.63
9003.5
199.6
2123
368.5
3920
45.11
2011
3.72
9734.8
213.1
2223
390.4
4073
43.31
Dit lijkt allemaal indrukwekkend. In realiteit betalen weinig inwoners hier daadwerkelijk belastingen. Er bestaat zoiets als BTW, maar die is veel lager dan in Belgie. Er is belastingen op inkomen, maar aangezien zovele officieel werkenden onder de fiscale aanslagverplichting vallen, worden daar maar matige vruchten van geplukt door de overheid. Belastingen op eigendom (huis, grond) is er natuurlijk ook, maar het is allemaal niet gecomputeriseerd en bijgevolg krijgt men niet automatisch jaarlijks een aanslagbiljet in de bus. Iemand die zijn belastingen voor grond en huis gaat betalen is dus ofwel een plichtsbewuste inwoner ofwel een regelrechte gek (hoedanook: de regering is dankbaar voor de betaling...). Diegenen die niet en nooit betalen (en dat loopt in de miljoenen eigendom-bezitters) wachten gewoon af. Misschien vallen zij ooit wel eens door de mand wanneer er daadwerkelijke controles gebeuren en wanneer dan blijkt dat zij al gedurende vele jaren geen tax betaalden zullen zij worden aangepakt en beboet voor achterstalligheid. Zolang er geen efficient computersysteem is om alles in behoorlijke banen te leiden, is er geen vuiltje aan de lucht.
In overgecomputeriseerde landen zoals Belgie zou alles van een leien dakje moeten lopen (en bijgevolg zou de belastingdruk wel naar beneden kunnen); in zowat ongecomputeriseerde landen zou veel kunnen verbeterd worden (althans voor de overheid) maar men laat begaan, niet in de laatste plaats omdat men wel inziet dat velen hun belastingen toch niet zullen kunnen betalen omwille van te lage inkomens. Hoe kopen mensen met lage inkomens huizen en grond aan ? Duidelijk niet omdat die mensen rijk genoeg zijn om huizen en grond aan te kopen. Ik ken mensen hier die gewoon bezit namen van een stukje grond al dan niet met een huis dat al klaar stond. Het zijn geen luxueuze huizen op die gronden. Maar het betekent althans een dak over het hoofd...
Veel is hier toevallig, lukraak, opportunistisch.
Categorie:leven in een ander continent
27-04-2012, 16:20 geschreven door cheverrant1
17-04-2012
Het alledaagse leven
Half april 2012. De jaarlijkse schoolvakantie is alweer enkele weken bezig. De scholen zullen terug opengaan in het begin van juni, wanneer de zomer hier op zijn einde loopt en men zich klaarmaakt voor het komende regenseizoen. Men kan merken dat de zomer begonnen is, want vele inwoners zijn voor een korte of langere periode naar hun provincie van herkomst getrokken om daar weer te verbroederen met hun familie.Het is een beetje rustig in de omgeving, in zover men van een beetje rust kan spreken hier. Filipijnen hebben de neiging om luidruchtig te zijn, in hun spreektaal, in hun gedrag, door hun muziek, door hun gebruik van motorische voertuigen. Het is letterlijk tropisch heet: zowat 35 graden celcius in de dag en nauwelijks iets koeler 's nachts. Zoals gebruikelijk valt de electrische stroomtoevoer af en toe uit, minstens voor enkele uren. Woordvoerders van de electrische stroomleveranciers waarschuwen de regering dat deze grotere subsidies moet voorzien zoniet zal de stroomtoevoer weleens in problemen kunnen komen vanaf 2014. In Mindanao, een provincie ten zuiden van Manila, is het probleem van electrische stroomtoevoer al jaren effectief. In sommige gebieden daar heeft men slechts 12 uur op 24 electrische stroomtoevoer. Het probleem daar zal wel te maken hebben met politieke en religieuze factoren: Mindanao is een overwegend Moslim-gezinde provincie (zowat het enige gebied in de Filipijnen waar er meer moslims dan rooms-katholieken leven) en bovendien een arme provincie die meer steun nodig heeft dan het kan teruggeven in de vorm van agricultuur-producten. De landbouwers zijn er arm en worden arm gehouden; bijgevolg telen zij hun producten op kleine stukjes landbouwgrond en kunnen nauwelijks van de opbrengsten daarvan leven. Zoals gewoonlijk zijn de politici er rijk. Is er echt iets nieuws onder de zon ? Wel iets nieuws is het doembeeld van onderbreking van electrische stroomtoevoer in Luzon (de provincie waaronder ook de hoofdstad Manila valt) en waar de meeste buitenlanders hun kantoren hebben. De Filipijnse regering zal wel geld pompen naar de electrische stroomleveranciers, want kan zich niet veroorloven om gezichtsverlies te lijden tegenover buitenlandse investeerders noch tegenover de wereld zolang het zakencentrum van het land kan gevrijwaard blijven. De infrastructuur van de stroomleveranciers is merendeels verouderd, de vraag naar electriciteit groeit mee met de populatie (het groeit naar 100 miljoen inwoners) en de vraag is groter dan het aanbod. Al bijna 5 jaar leef ik hier, in de Filipijnen. Een heleboel dingen begrijp ik nu die voordien een raadsel waren. De raadsels zijn meestal eenvoudig te ontraadselen wanneer men de structuur van het politieke, economische en religieuze bestel begint te begrijpen, soms blijven de raadsels onontraadselbaar vooral van dingen die met wat gezond verstand eenvoudig te ontraadselen zouden moeten zijn.Klinkt dat cryptisch ? Is het anders dan in Belgie ? Er zijn uiteraard verschillen (vooral financiele en die zorgen zowel voor de begrijpelijkheid als voor de raadsels van het bestel). Een voorbeeld: de Filipijnen en China liggen voortdurend in de clinch over territoriale gebieden waar enkele eilanden gesitueerd zijn waarop zo goed als geen kat leeft. Die eilanden hebben geen enkel nut (tenzij mogelijk ecologisch): geen populatie, geen agricultuur, geen economie. Maar er zouden wel belangrijke onderzeese oliebronnen kunnen worden aangeboord en later geexploiteerd. De Filipijnen hebben niet het kapitaal noch de nodige knowhow om dat op hun eentje te doen. De Chinezen hebben dat wel, maar koppelen daar wel een aantal voorwaarden aan vast, zoals soevereiniteit over die eilanden. De USA laat begaan, zolang er geen regelrechte oorlogsdreiging is, want kan een daling van de olieprijzen wel missen om redenen die alleen de topzakenlui aanbelangen... De Filipijnen en China zouden beter eens tot een accoord komen over het dispuut en besluiten om tot business over te gaan. Het kan velen ten goede komen, zowel in de Filipijnen als in China als in andere Aziatische landen.
De prijzen van dagelijkse consumptieproducten stijgen zowat elk jaar, maar niet vergelijkbaar met die in Europa. Er is hier wel een soort van BTW op alles en nog wat, maar die tax is zo klein dat het nauwelijks opvalt. Wat wel opvalt (als je nauwlettend boodschappen doet en prijzen in verschillende winkels en supermarkten vergelijkt) is de verschillende tarifering van identieke producten. In twee of drie kleine winkels in een omgeving van nauwelijks enkele honderden meters kom je drie verschillende tarieven te weten voor eenzelfde product; in twee of drie supermarkten in een omgeving van enkele kilometers krijg je eenzelfde fenomeen. Er bestaat hier wel een principiele prijsafspraak (tussen de regering en de handelaars), maar in de praktijk wordt die aan de laars gelapt. Vele inwoners zijn lui en doen niet de moeite om te vergelijken, of gaan liever geen extra meters verder dan nodig is omwille van de hitte. Het is dus uitkijken en verstandig winkelen voor een Belg die er niet tegen opziet om enkele meters verder te gaan. Als het enkele kilometers moet worden, valt dat ook nog mee want een ritje in een jeepney kost zeventien PHP heen en terug binnen een straal van 5 kilometers en die transportkosten zijn snel terugverdiend als je wat producten aankoopt die per stuk x-pesos goedkoper zijn in een winkel of supermarkt gelegen op enkele kilometers dan in de locale omgeving. Sommigen noemen dat ongetwijfeld krenterigheid, anderen noemen het oordeelkundig winkelen. Het ligt er maar aan hoe men de dingen beoordeelt.
Regelmatig lees ik blog-artikels van andere bloggers op het internet en uiteraard meer bepaald over hun ervaringen in de Filipijnen. Nogal wat Belgen en vooral Nederlanders schrijven daarover.Er wordt tot vervelens toe geschreven over de parelwitte stranden en de gastvrijheid van Filipino's. Dat laatste mag waar zijn. De parelwitte stranden vindt men enkel maar op enkele plaatsen; de meeste stranden zijn net zo grijs of bruinig als in Belgie en Nederland en gezien de toenemende pollutie zal dat wel niet verbeteren. 
Het regent hier vrijwel onafgebroken. Soms eens enkele luttele uren respijt, maar onvoldoende lang om de boel op te drogen. De balans van dodelijke slachtoffers na de voorbije weken (eerst was er tyfoon Gener op het einde van juli en begin augustus, daarna waren er de moessonregens) is opgelopen tot 85. Tyfoon Gener eiste lang niet zoveel slachtoffers op als de erop volgende regens...
Nu alreeds meer dan drie weken geleden vierde mijn vriendin haar verjaardag. Wij deden dat, zoals gebruikelijk, in de voortuin die ruim genoeg is om een heleboel gasten plaats te geven om te eten, te drinken en te zingen met behulp van een videoke-machine (karaoke voor westerlingen).
Mijn vriendin was weer voor enkele uren opgewonden en gelukkig. Zij had zich ingeschreven om auditie te doen als kandidaat voor een erg populair televisieshow- en spelprogramma,genaamd Wil Time Bigtime. Omstreeks 3.30 uur 's morgens was zij al uit bed om een douche te nemen en zich daarna op te maken en aan te kleden, want die audities beginnen al vroeg in de morgen en het duurt wel enkele uurtjes om naar de televisiestudio te reizen vanuit onze woonplaats.
Zowat een jaar geleden deelde mijn vriendin mij mee dat er een oudere man in de buurt woont, een weduwnaar. Hij dwaalt langs de straten in de omgeving. Soms, wanneer hij het niet meer kan ophouden, piest en kakt hij waar hij zich bevindt, bij voorkeur ergens in de planten aan de voorkant van huizen in de straten. Aan de voorkant van ons huis bevinden er zich planten, levensgrote zelfs. Mijn vriendin beweerde dat de oude man in kwestie op een morgen zijn behoefte had gedaan in onze planten. Sommige buren hadden dat gezien.
Antipolo City, waar ik woon en leef, ligt niet zo ver van de hoofdstad Manila. Op enkele uren kan ik met behulp van een vervoermiddel dat over een motor beschikt van mijn woonplaats tot in hartje Manila geraken. Enkele uren lijken lang als je dat vergelijkt met een treinreisje van bijvoorbeeld Antwerpen naar Brussel (pakweg 45 minuten), maar de afstanden zijn langer in de Filipijnen en het verkeer is er drukker.
Muziek stemt tot rust, kalmt de gemoederen. Althans zo willen het de gemeenplaatsen. Gewoon larie want als dat zo was, waarom bestaan er dan militaire marsen die de soldaten aanwakkeren om ten strijde te trekken ?
Zowat elk jaar opnieuw komt er een ander schandaal in de publieke belangstelling in de Filipijnen. 
Onlangs nodigde iemand uit mijn Belgische kennissenkring mij uit om een BBC-documentaire op Youtube te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=e_Ht_19N8Uw over een zwarte Londense buschauffeur die tien dagen de tijd krijgt om in Manila met een jeepney rond te rijden tijdens het spitsuur. Een jeepney is een populair en goedkoop openbaar transportmiddel hier, een soort van bus; vele ervan zijn regelrechte overblijfsels uit de tweede wereldoorlog toen de Amerikanen de Japanners verslagen hadden en terugdreven naar Japan uit de Filipijnen en na hun eigen vertrek tuinduizenden wrakken van jeeps achterlieten die achteraf weer werden opgekalefaterd door Filipijnen en omgebouwd werden tot openbare transportmiddelen. Tegenwoordig worden nieuwe jeepneys ontworpen met hetzelfde doel maar op modernere leest geschoeid.
