Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Antipolo City, waar ik woon en leef, ligt niet zo ver van de hoofdstad Manila. Op enkele uren kan ik met behulp van een vervoermiddel dat over een motor beschikt van mijn woonplaats tot in hartje Manila geraken. Enkele uren lijken lang als je dat vergelijkt met een treinreisje van bijvoorbeeld Antwerpen naar Brussel (pakweg 45 minuten), maar de afstanden zijn langer in de Filipijnen en het verkeer is er drukker. Naar Manila reizen doe ik bovendien enkel maar wanneer ik ertoe verplicht ben, als ik er persoonlijk iets af te handelen heb. Verder blijf ik er weg, want de aanwezigheid van zowat 20 miljoen inwoners, de stank, de vuiligheid, het lawaai, sporen niet aan om er vaak een bezoek te brengen. Antipolo City is, zoals de naam al zegt, een stad, maar lijkt in vele opzichten op een uitgestrekt dorp. De stadskern ligt op zowat 30 tot 40 minuten afstand van mijn woonplaats (alweer met behulp van een transportmiddel dat motorisch wordt aangedreven). De straten liggen er daar relatief proper bij. Het verkeer is er druk maar een stuk minder druk dan in hoofdstad Manila. De voetgangers zijn uiteraard alom tegenwoordig want met een populatie-aangroei van zowat 2 miljoen inwoners per jaar (over heel de Filipijnen maar zich uiteraard vooral concentrerend in de steden) kan men moeilijk verwachten eens een stil straatje door te wandelen. De stadskern citueert zich rond Antipolo Church, het stadhuis en de kantoren van de belastingen. De kerk, de overheid en het gewin van en over het plebs Waar ik woon en leef gaat het er een stuk plattelandser aan toe: hanen kraaien, varkens knorren, duiven koeren, honden blaffen of huilen, katten miauwen. Daarnaast schreeuwen mensen. Zij schreeuwen wanneer zij door de straten marcheren en hun handelswaar aan de man proberen te brengen: zoals softdrinks-, plastiek, brood- en andere verkopers. Zij schreeuwen wanneer zij zingen (en zij zingen zowat de hele tijd). De gemotoriseerde voertuigen zoals motorfietsen, auto's, tricycles, jeepney's rijden rumoerig en hevig toeterend voorbij om de vele kinderen die op straat spelen uit de weg te doen gaan. De dierengeluiden zijn plattelands, de motor- en menselijke geluiden zijn eerder "van het stad". Velen ontwaken al rond vier uur 's morgens, wanneer het nog donker is. Velen hebben geen stromend water of, als zij al stromend water hebben, hebben zij niet noodzakelijk een badkamer. Zij wassen zich dus "op de koer", een soort van binnenplaats die meestal aan de voorkant van de woning ligt, maar zich ook achteraan of links of rechts van het huis kan bevinden. Als mensen zich daar wassen behouden zij toch graag een zekere vorm van privacy, zij willen niet in hun blootje gezien worden door de buren, dus wassen zij zich in het donker. Daarna wordt het al vlug licht en gaan de kinderen naar school. De eerste shift begint al om zes uur 's morgens. Die duurt vier uren, tot tien uur 's morgens, waarna de volgende shift aanvangt van tien uur 's morgens tot twee uur 's namiddags en dan komt er nog een derde shift van twee uur 's namiddags tot zes uur 's avonds. Gewoon omdat er zoveel kinderen schoollopen en men probeert om die allemaal wat lesuren te geven. De werkende mens vertrekt ook al vroeg van huis want zelfs met gemotoriseerde transportmiddelen duurt het een hele tijd vooraleer men op de werkvloer geraakt. De werkloze mens doet wat onderhoudswerkzaamheden in huis en besteedt de resterende uren van de dag met het passerende verkeer in de straat gade te slaan en met slapen (meestal tussen 1 en 3 uur 's namiddags) wanneer de zon op het hoogtepunt staat en het gewoon te heet is om zich naar buiten te begeven. De schoolkinderen wier shift afliep om twee uur 's namiddags moeten zich wel door de blakende zon huiswaarts begeven en de werkende mens wiens shift misschien al om zes uur 's morgens begon dient hetzelfde te doen rond twee uur 's namiddags nadat de shift er opzit. Er is minstens 1 kind hier in de straat die geestelijk onderontwikkeld is; het is fysiek geen mongooltje maar het is psychisch achterlijk. Hij loopt de hele dag op straat, luidkeels schreeuwend en spelend; hij wordt soms begroet met een high five door achterlijke volwassenen die ook wel eens door de straat voorbij kuieren en soortgenoten van om het even welke leeftijd herkennen. Waarschijnlijk gaat hij nooit naar school, want hij dient dan naar een school te gaan waar men dit soort van kinderen kan opvangen en dat is dan weer onbetaalbaar voor ouders met beperkte middelen. Aan land- en tuinbouwkunde wordt niet veel gedaan, want het is niet werkelijk een platteland. Men onderhoudt de tuin een beetje, als men er een heeft. Na drie uur 's namiddags, wanneer de zon alweer over het hoogtepunt heen is, ontwaakt men uit de namiddagslaap en begint men weer volop lawaai te maken, de radio's en de stereoketens op te zetten en schreeuwerig te zingen. De hanen kraaien lustig mee, de honden blaffen paniekerig wanneer het menselijke lawaai weer losbarst, de vogels houden zich op de vlakte en de varkens houden zich stil want weten dat zij wel eens zouden kunnen gekeeld worden om voedsel te verschaffen voor allerlei feestjes die de wakkergeworden mensen voorbereiden. Ik hou mij meestal op een afstand van allerlei feestjes, gewoon omdat ik er niet van hou. De buren zijn vriendelijk en laten mij met rust. Buren zijn heel gemakkelijk hier in de omgang. Zij tolereren zowat alles (voornamelijk lawaai zowel tijdens de dag als 's nachts), zij dringen zich niet op aan vreemdelingen maar als vreemdelingen zich opdringen aan hen staan zij daar joviaal voor open. Het is een complete mengelmoes van stads- en dorpsmentaliteit die zowat vierentwintig uur per etmaal doorgaat.
Foto: Antipolo Church.
Categorie:leven in een ander continent
04-06-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
30-05-2012
Zoetigheden (2) muziek
Muziek stemt tot rust, kalmt de gemoederen. Althans zo willen het de gemeenplaatsen. Gewoon larie want als dat zo was, waarom bestaan er dan militaire marsen die de soldaten aanwakkeren om ten strijde te trekken ? Hier in de Filipijnen is muziek al vaak net zo zoeterig als vele gerechten. Er zijn tienduizenden liedjes in Tagalog (de officiele taal) en in dialecten (zoals het Visaya of het Cebuano enz). Vele liedjes gaan over pag-ibig (love, liefde), mahal na mahal kita (I love you, ik hou van jou), Miss kita (I miss you, ik mis jou).Miss kita talaga (I miss you very much, ik mis jou zo zeer)... Het is hetzelfde als in Vlaanderen waar zangers en zangeressen als Paul Severs, Willy Sommers, Helmut Lotti, Dana Winner de ene schlager na de andere uitbrachten en daarmee een carriere tot stand brachten. Hetzelfde als in Nederland met De zangeres zonder naam, Johnny Jordaan, Corry Konings. Hetzelfde in Frankrijk met Michel Delpech, Daniel Gerard, Julien Clerc. Hetzelfde in Duitsland/Oostenrijk met Rex Gildo, Heino, Roy Black. Hetzelfde in Engeland met Tom Jones, Englebert Humperdinck, Matt Monro. Dan wil ik het nog niet hebben over de USA, want dan kan ik blijven namen noemen. Goed, 3 dan: John Denver, Johnny Mathis, Lionel Ritchie. Soms, heel soms, brachten deze zangers wel eens een liedje uit van 'betere' kwaliteit. We kunnen stellen dat de Franse taal zich leent voor een mengeling van nostalgie naar onschuldiger jaren zowel als naar sexueel verlangen, de Duitse taal zich leent voor een soort van heimat-verlangen, de Engelse taal zich leent voor een zelfgenoegzaamheid in de Britse sixties en naar een dito gevoel in de Amerikaanse om-het-even-welke periode, de Nederlandse taal zich vooral leent tot een behoefte aan 'meestampers' zoals Mien waar is mijn feestneus ? van Toon Hermans, De liefde van de man gaat door de maag van Ria Valk, Het is moeilijk bescheiden te blijven van Peter Blanker en andere carnavalhits. Wie ervan houdt maakt mij niets uit. Ik hou er ook wel eens van om lekker mee te stampen, vooral wanneer de alcohol rijkelijk gevloeid heeft en "in de man" is... In de Filipijnen is een populaire muziek nog altijd van het genre romantische liedjes die, als ik dat vergelijk met muziek uit Belgie, eigenlijk thuishoort in de stijl van "De tijd van toen", een televisie- en radioprogramma dat gepresenteerd werd door o.a. wijlen Jan Theys en bestond uit liedjes 'uit vervlogen jaren" zoals die van Bob Benny, Romain Deconinck, Jean Walter, Jo Leemans, Marc Dex en anderen. De mensen hier dromen graag weg van prinsen, prinsessen, snijbonen en andere Sneeuwwitjes. Populaire artiesten zijn: Richard Poon (spreek uit Poen, en dat zal hij wel verdienen...). K.C. Conception, Sharon Cuneta (toevallig of niet ook de moeder van K.C. Conception...), Regine Velasquez, Jed Madela, Martin Nievera, Gary Valenciano. Aan superlatieven heeft men in de Filipijnen geen gebrek: Sharon Cuneta is de Megastar, Regine Velasquez is de Philippine Nightingale, Gary Valenciano is Mister Pure Energy, Sarah Geronimo is de Princess of Pop enz. Het soort van muziek dat zij uitbrengen is meestal een kleverige brij die onderling verwisselbaar is voor al deze artiesten. Hetzelfde geldt voor de muziek van hogervermelde Europese en Amerikaanse zangers en zangeressen. De Filipijnen zingen dat soort liedjes graag en veel en om de haverklap, vooral tijdens allerlei bijeenkomsten waarbij zij dan ook nog zoeterige gerechten eten en zoeterige dranken drinken. Het is wel wat veel van het zoete... Het enige niet zo zoeterige detail aan dit geheel is dat Filipijnen nog liever schreeuwen dan zingen. Dan hebben de liedjes vaak een heel ander effect. Maar het geheel wordt er zelden beter door. Als men een soort van liedjes niet graag hoort wanneer die op de radio weerklinken, is de oplossing simpel: verander van kanaal of zet de radio af. Hier evenwel kan men het geschreeuw niet afzetten, want het is niet op de radio...
Categorie:leven in een ander continent
30-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
27-05-2012
zoetigheden
Iets wat vele westerlingen tegen de borst zal stoten wanneer zij voor langere tijd in de Filipijnen verblijven is de zoetheid van vele gerechten en/of van vele ingredienten in gerechten. Brood is verkijgbaar in allerlei soorten en vormen: wellicht de twee meest voorkomende soorten zijn huishoudbrood in dikgesneden plakken (Amerikaanse stijl) en pan de sal (een soort van pistoletje). Het is altijd slap en heeft een zachte korst en het is zoet. Voor diabeten is er suikervrij brood (enkel in gespecialiseerde winkels verkrijgbaar) maar heeft nog altijd een slappe korst. Men kan de korst wat harder krijgen door het brood thuis in de oven te steken en wat te laten verharden. Ik geef de voorkeur aan Frans stokbrood, hetgeen men enkel maar kan vinden in supermarkten en shoppingmalls. Dat is zoetvrij en de korst is niet te slap. Enkele jaren geleden kostte dat nog 80 PHP per stuk, thans kan men al voor 100 PHP drie stuks kopen. Het schijnt dus wel aan te slaan. Spaghetti-saus wordt bereid met suiker en daarom noemt men de pasta met deze saus spaghetti Pinoy style. In plaats van gehakt voegt men er meestal in stukjes gesneden zoete hotdogs aan toe Zowel kinderen (vooral bij verjaardagspartijtjes) als volwassenen lusten het en toegegeven, voor een keer kan het ermee door. Als je dat meer dan 1 keer eet, verlang je als westerling wel gauw terug naar spagehtti Italian style... Het is niet zo gemakkelijk om de nodige kruiden en specerijen te vinden om een degelijke saus op Italiaanse wijze te kruiden, maar met wat moeite lukt het wel. Mosterd kan men hier vinden in supermarkten, van verschillende merken en met verschillende kenmerken: al dan niet pittig, soms verwijst men op het label zelfs naar Dijon., maar meestal worden al die mosterds uitgebracht onder Amerikaanse, Australische of Nieuwzeelandse licenties, plaatselijk in de Filipijnen gefabriceerd en dus afgestemd op de binnenlandse voorkeur: met andere woorden, er wordt suiker aan toegevoegd. Mosterd met suiker is niet lekker. Totnutoe heb ik amper 1 merk aangetroffen dat ermee door kon: yellow mustard van Heinz. Die is genietbaar en smaakt alleszins niet zoeterig. Mayonnaise kan men hier eveneens vinden in supermarkten en zelfs in kleine locale voedingswinkeltjes. Een ongelooflijk aantal verschillende merken, van Kraft, Best Foods, Pure Foods, Clara Ole, Lady's Choice enz, varierend van regular over pittig naar light... De pittige variant noemt men dan soms Dijonnaise (waarmee men waarschijnlijk wil bedoelen dat er wat Dijon-mosterd werd aan toegevoegd), maar in de praktijk smaken al die mayonnaises zoet en wansmakelijk. Er wordt suiker aan toegevoegd. Er zijn mayonnaises voor diabetici verkrijgbaar, dat zijn dan varianten die eveneens zoet smaken want in plaats van suiker wordt er dan een zoet-surrogaat aan toegevoegd dat misschien wel heilzaam is voor diabeten maar de smaak ervan niet verbetert voor westerlingen. De mayonnaises zijn zo zoet hier dat die vaak gebruikt worden in dessertbereidingen met cocktailfruit (vooral bij Noche Buena, de feestavond voorafgaand aan Pasko (Kerstmis). Men maakt dit ook klaar met kondensada (gecondenseerde melk) in plaats van mayonnaise; ook die gecondenseerde melk is extra zoet. De soort van mayonnaises hier zijn dus compleet ongeschikt voor salades en friet en boterhammen. Ik herinner mij dat familieleden enkele jaren geleden, in mijn huis overnachtend na een lange Noche Buena, de volgende morgen een ontbijt voor mij gereedmaakten bestaande uit twee dikke sneden zoet brood aangesmeerd met zoete mayonnaise en daartussen een dikke plak zoete ham. Ik wou hen niet teleurstellen over hun bereidwilligheid om een ontbijt voor mij klaar te maken en at het op maar ik heb er langer over gedaan dan over welke boterham ooit voordien. Thans maak ik zelf mayonnaise zonder suiker en dat lukt aardig (wat eitjes, wat olie, wat specerijen, wat kalamansi-sap wat eigenlijk het sap is van een kleine locale variant van een citroen), een beetje kloppen en mixen et voila. Relish kan van alles zijn. Meest gangbaar: een mix van rauwe witte of groene kool met komkommer, fijn maar niet al te fijn gesneden, en dat doet het goed in combinatie met hotdogs. Hotdog: kan ook alweer van alles zijn. Het is een worstje dat kan gemaakt zijn van varkensvlees, rundsvlees, kippenvlees, of van een combinatie van verschillende soorten van dierlijk vlees. Het wordt gekookt in water of gefrituurd. Het wordt opgediend in een broodje of tussen twee sneden brood en op smaak gebracht met mayonnaise, mosterd, ketchup, relish enz. Hotdogs zijn populair in de Filipijnen, maar (of want) smaken zoet, althans hier. Het vlees ervan is ook alweer bereid met suiker. Als je dus een broodje met hotdog koopt, betekent dat: een zoet broodje met zoet vlees ertussen en met allerlei zoete sauzen en/of zoete relish. Het smaakt uiteraard zoet maar allesbehalve lekker. Gebak eet ik slechts zelden (altijd maar zelden gedaan), maar als je hier een taart koopt in een patisserie dan is die meestal ongelooflijk zoet. Zo zoet dat je mond ervan samentrekt ! Fruittaarten kent men hier nauwelijks, de beschikbare taarten zijn meestal van de chocolade- of botercreme soorten. Goldilocks en Red Ribbons zijn twee fameuze namen van verkopende patissiers (met winkels over het hele land) en toegegeven: de prijzen van hun producten zijn belachelijk in vergelijking met die in Belgie en de taarten zien er wel overheerlijk uit. Voor zoetebekken zullen zij ook wel overheerlijk smaken. Voor mij is de zoetigheid ervan te extreem. Dan maar proberen zelf eens een taart te bereiden, thuis...
Foto: mayonnaise.
Categorie:leven in een ander continent
27-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
16-05-2012
Corruptie, oplichting, moord en andere schandalen
Zowat elk jaar opnieuw komt er een ander schandaal in de publieke belangstelling in de Filipijnen. Het kan een bankschandaal zijn (Banco Paranaque in 2007), het kan een business-schandaal zijn (ZTE in 2008), een Chinese telecommuncatiegigant die een grote deal kon afsluiten met de Filipijnen ware het niet van allerlei corruptieen omkoping van belangrijke Filipijnse politici beschuldigd...), het kan een corruptie-schandaal zijn (zowat alle jaren), voormalig FG oftewel First Gentleman Mike Arroyo of met andere woorden de echtgenoot van voormalig presidente Gloria Macapagal die in zowat elk corruptie-schandaal in de Filipijnen vermeld wordt sinds mensenheugenis...), het kan een politiek moordschandaal zijn (Ampatuan in 2009) waarin een konvooi van politici en reporters op weg naar een conferentie ergens in de provincie Maguindanao in een hinderlaag werd gelokt en uitgemoord door een team van betaalde moordenaars in opdracht van een invloedrijke politieke familie*genaamd Ampatuan) in de regio; er werden zomaar eventjes 57 lijken aangetroffen op de plaats van de hinderlaag, het kan een moord-schandaal zijn (senator Panfilo Lacson in 2010) die beschuldigd werd van enkele politieke moordaanslagen, ongestoord het land kon verlaten vooraleer er daadwerkelijke beschuldigingen werden gesteld en daarna ongestoord terugkwam in het land, waarna hij onschuldig werd bevonden van aantijgingen en zijn senatorstoel terug kon bekleden...), het kan een combinatie zijn van allerlei schandalen zoals thans (2012) het Renato Corona-schandaal: Renato Corona was de grote baas van de PNP oftewel Philippine National Police, aangesteld in 2010 door voormalig presidente Gloria Macapagal;-Arroyo er werd beschuldigd van corruptie, moord, toedekking van allerlei politieke en financiele wandaden die voormalig presidente Glorie Macapagal-Arroya en/of haar echtgenoot, voormalig FG oftwel first gentleman Mike Arroyo hebben of konden hebben gepleegd. Het staat allemaal gedurende weken en maanden in de kijker. Er worden grote rechtszaken van gemaakt waarvan de hoorzittingen (zogenaamd) live op televisie worden vertoond. Na weken of maanden pietert het uit en hoort men er niets meer van. Worden er ooit uitspraken gedaan in die rechtzaken ? Soms wel. Of wordt het allemaal afgehandeld als "zonder veroordeling bij gebrek aan bewijzen" ? Niet allemaal... De schaamteloosheid waarmee een en ander juridisch afgedaan wordt grenst vaak aan het ongelooflijke of tenminste aan het absurde. Ofwel schiet de jurisdictie hier in de Filipijnen overal tekort, ofwel weten de beschuldigden gronden hun sporen uit te wissen. Soms worden er verdicten gedaan zoals enkele dagen geleden in het geval van Renato Corona die schuldig bevonden werd aan de aanteigingen; dat zal dan weer een politieke afrekening zijn beinvloed door huidig president Benigno Aquino III die wil afrekenen met de voormalige regering van Gloria Macapagal-Arroyo... Senator Panfilo Lacson (zie eerder hierboven) inmiddels in ere hersteld kon nu als 1 van de verantwoordelijke senatoren het vonnis van schuldighied over Renato Corona stemmen... Het stemt allemaal tot nadenken.
Foto: lijken op de plaats van hinderlaag ivm het Ampatuan-schandaal.
Categorie:leven in een ander continent
16-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
15-05-2012
BBC-documentaire
Onlangs nodigde iemand uit mijn Belgische kennissenkring mij uit om een BBC-documentaire op Youtube te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=e_Ht_19N8Uw over een zwarte Londense buschauffeur die tien dagen de tijd krijgt om in Manila met een jeepney rond te rijden tijdens het spitsuur. Een jeepney is een populair en goedkoop openbaar transportmiddel hier, een soort van bus; vele ervan zijn regelrechte overblijfsels uit de tweede wereldoorlog toen de Amerikanen de Japanners verslagen hadden en terugdreven naar Japan uit de Filipijnen en na hun eigen vertrek tuinduizenden wrakken van jeeps achterlieten die achteraf weer werden opgekalefaterd door Filipijnen en omgebouwd werden tot openbare transportmiddelen. Tegenwoordig worden nieuwe jeepneys ontworpen met hetzelfde doel maar op modernere leest geschoeid. Ik had die documentaire nog niet eerder gezien en bekeek hem dus. Ik moet zeggen dat ik er met gemengde gevoelens naar gekeken
heb. De documentaire is erg goed gemaakt, geen twijfel daarover. In
minder dan 60 minuten wordt er een beeld geschept van Manila dat erg
realistisch is. Zonder dat er uitdrukkelijke oordelen worden geveld voor
noch tegen de dingen zoals die zich hier
voordoen, worden er beelden getoond van de samenleving.
"Als contraceptie niet meer algemeen wordt, zal de bevolking in zowat 30 jaar met 50 % toenemen..."
"De grote tegenstander van contraceptie is de Katholieke kerk..."
"Hoeveel
ik ook verdien, mijn bestaan gaat niet vooruit. Ik blijf ter plaatse
trappelen..." zegt de Filipijnse jeepney-driver op een bepaald moment.
Misschien niet helemaal terecht want hoe klein zijn huis ook is, hij
heeft tenminste een eigen huis en vergeleken met vele andere huizen
niets eens van slechte kwaliteit; hij heeft een eigen jeepney en dus een
inkomen. Hij kan niet op vakantie gaan want als hij een dag niets
verdient betekent dat ook een dag zonder dagelijks inkomen. Hij heeft
een hartkwaal en het gezin kan zich amper 2/3 van het nodige bedrag
aan dagelijkse medicijnen veroorloven, maar het kon natuurlijk erger zijn... "Als ik ook maar 1 uur per dag werk, verdien ik meer dan de Filipijnse jeepneychauffeur op een hele dag (12 uren-shift)", merkt de zwarte Londense buschauffeur ergens op...
Er
wordt een (nog jonge) vrouw naar een
bevallingskliniek gebracht (waar dagelijks meer dan 100 babies geboren
worden) en we leren dat zij 27 is, al dertien kinderen heeft en al reeds
voor het eerst zwanger werd toen zij 14 was. Een dokter in de materniteit leert haar over "gezinsplanning", een hot topic heden ten dage in de Filipijnen maar nauwelijks toepasselijk voor de vrouw in kwestie want zij heeft al dertien kinderen. ..
Wellicht
het schokkendst is de scene waar een achterbuurt bezocht wordt waar men
de afvalbakken van de locale restaurants plundert op etensresten die
gesorteerd en daarna opnieuw klaargemaakt worden als voedsel in een
kleine eatery zoals er hier tienduizenden zijn.
Het
contrast tussen de Londense bus (met een waarde van 350.000 Britse
ponden) en de jeepney van de Filipijn is duizelingwekkend.
Misschien
wordt er te weinig aandacht besteed aan de joie de vivre die de
Filipino's eigen schijnt. Men lacht en zingt en feest hier veel, dingen
die gelukkige mensen doen. Is men hier echt gelukkig ? Zingt, lacht en
feest men hier om de dagelijkse zorgen te vergeten of althans even naar
de achtergrond te verdringen ? Is men hier
gelukkiger met het weinige dat men heeft dan in geindustrialiseerde
landen waar mijn ogenschijnlijk alles heeft, of is het allemaal maar
schijn zowel hier als daar ?
Als men alles al heeft, waarnaar
moet men dan nog streven ? Als men weinig of niets heeft maar men
realiseert zich dat men nooit iets meer dan dat zal hebben, waarnaar
moet men dan streven ?
Wat mij persoonlijk
betreft, moet ik zeggen dat ik niet zo emotioneel aangedaan was op mijn
eerste en tweede bezoek hier als de zwarte Londense buschauffeur tijdens zijn eerste en enige bezoek.
Natuurlijk kwam ik hier geprivilegieerd: ik verbleef telkens in een
hotel (niet het meest luxueuze, maar ook niet het meest armzalige); ik
zag wel hoe de familie van mijn vriendin hier leefde (in wat voor
huizen, onder wat voor omstandigheden); ik zag dingen en tegelijkertijd
zag ik ze niet. De algemene smerigheid viel mij niet zo meteen op; die
zag ik pas later, toen ik hier definitief kwam wonen en ik er dagelijks mee geconfronteerd werd. De toestand
van onontkoombaarheid aan het heden en de hopeloosheid van de
toekomst, leerde ik hier pas kennen na gesprekken met mensen (niet
alleen oudere, maar ook en vooral jongere). Anderzijds was de Londense buschauffeur ook geprivilegieerd: hij kwam aan in de Filipijnen met een team van BBC-reporters en -techniekers en ging weer weg met dezelfde groep; op het einde van de documentaire kan men zien hoe hij in een geblindeerd busje stapt (geen Londense tweedekker-bus maar ook geen jeepney) dat iedereen weer terugbrengt naar de luchthaven.
Gaat
de wereld definitief naar de kl... en gaat men zich in het westen te
buiten aan overmatig koopgedrag (nog maar eens een nieuwe auto, een
nieuwe wasmachine, een nieuwe stereoketen...) en gaat men zich hier te
buiten aan overdadig feesten, want er is toch niets te veranderen aan de
dingen zoals ze zijn ?
Onlangs nog las ik een gezegde
dat uit Italie schijnt te komen: "de dingen moeten veranderen, zodat de
dingen hetzelfde kunnen blijven..."
De documentaire is redelijk goed gemaakt, maar niet omdat het over een Britse buschauffeur gaat die weleens wil zien hoe het is om met een jeepney in Manila rond te rijden. Het is goed gemaakt omdat er een realistisch beeld getoond wordt van de samenleving in een immens grote stad in Zuid-Oost Azie. Mijn Filipijnse vriendin hield er niet van want zoals vele Filipijnen is zij bekend met allerlei westerse liedjes om Afrika te steuren waar het allemaal zo armoedig is (zoals het recente Waka Waka van Shakira en het niet zo recente We are the World van Michael Jackson) en wanneer een zwarte naar de Filipijnen komt en er wordt een documentaire gedraaid over de armoedigheid in de Filipijnen dan stemt dat haar niet direct tevreden. Het is als twee extreem armen die argumenteren over wie het armst is of het rijkst.... Filipijnen houden niet van kritiek op hun manier van leven, vooral niet als die kritiek vanuit het buitenland komt.
Categorie:leven in een ander continent
15-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
27-04-2012
Belastingen
"Belastingdruk nergens zo hoog als in België. Door WDM, www.belga.be
De
belastingdruk is nergens zo hoog als in België. Dat blijkt uit een
nieuw rapport van de OESO. Opvallend: het verschil met de anderen landen
wordt groter en groter. België staat traditioneel steeds bovenaan het lijstje van landen met de
hoogste fiscale druk op arbeidsinkomen. Dat is voor 2011 niet anders.
Maar, zo zegt Bert Brys - senior tax economist bij de OESO - terwijl
landen als Duitsland en Hongarije, die ook een hoge belastingdruk
kenden, de voorbije jaren de belastingen hebben verlaagd, deed ons land
dat niet. "België heeft die trend van belastingverlagingen en
hervormingen niet gevolgd".
Dit bericht verscheen enkele dagen geleden op de website van MSN. Nog maar eens een dooddoener voor Belgische inwoners die het al wel weten maar het nog maar eens opnieuw door de strot geramd krijgen.
Hoe hoog is de belastingdruk in de Filipijnen ?
Taxes and other revenues: 14.2% of GDP (2010 est.)
Definition: This entry records total taxes and other revenues
received by the national government during the time period indicated,
expressed as a percent of GDP. Taxes include personal and corporate
income taxes, value added taxes, excise taxes, and tariffs. Other
revenues include social contributions - such as payments for social
security and hospital insurance - grants, and net revenues from public
enterprises. Normalizing the data, by dividing total revenues by GDP,
enables easy comparisons across countries, and provides an average rate
at which all income (GDP) is paid to the national level government for
the supply of public goods and services.
Source:CIA World Factbook - Unless otherwise noted, information in this page is accurate as of January 9, 2012.
Year
GDP percent
(constant prices)
GDP
in PHP Million
(current prices)
GDP
in USD Million
(current prices)
GDP per capita
in USD
(current prices)
GDP
in USD Million
(PPP)
GDP per capita
in USD
(PPP)
Peso vs Dollar
Exchange Rate
1980
5.15
270.1
35.9
744
64.4
1334
7.51
1981
3.42
312.0
39.5
797
72.9
1471
7.90
1982
3.62
351.4
41.1
810
80.1
1578
8.54
1983
1.88
408.9
36.8
707
84.9
1630
11.11
1984
-7.32
581.1
34.8
652
81.6
1530
16.70
1985
-7.31
633.6
34.1
623
77.9
1426
18.61
1986
3.42
674.6
33.1
591
82.4
1471
20.39
1987
4.31
756.5
36.8
641
88.4
1540
20.57
1988
6.75
885.5
42.0
715
97.6
1663
21.09
1989
6.21
1025.3
47.3
786
107.6
1791
21.70
1990
3.04
1190.5
48.9
796
115.2
1873
24.33
1991
-0.58
1379.9
50.2
797
118.6
1882
27.48
1992
0.34
1497.5
58.7
912
121.8
1891
25.51
1993
2.12
1633.6
60.2
914
127.1
1929
27.12
1994
4.39
1875.7
71.0
1052
135.5
2007
26.42
1995
4.68
2111.7
83.7
1224
144.8
2118
25.24
1996
5.85
2406.4
93.5
1336
156.1
2232
24.74
1997
5.19
2688.7
92.8
1297
167.1
2336
28.98
1998
-0.58
2952.8
73.8
1009
168.1
2297
40.02
1999
3.08
3244.2
83.0
1110
175.8
2352
39.09
2000
4.41
3580.7
81.0
1053
187.5
2437
44.19
2001
2.89
3888.8
76.3
971
197.3
2511
50.99
2002
3.65
4198.3
81.4
1014
207.8
2591
51.60
2003
4.97
4548.1
83.9
1025
222.7
2720
54.20
2004
6.70
5120.4
91.4
1093
242.7
2905
56.04
2005
4.78
5677.8
103.1
1209
261.0
3061
55.09
2006
5.24
6271.2
122.2
1405
283.5
3260
51.31
2007
6.62
6892.7
149.4
1684
311.1
3507
46.15
2008
4.15
7720.9
173.6
1919
331.2
3661
44.47
2009
1.15
8026.1
168.5
1827
338.5
3670
47.64
2010
7.63
9003.5
199.6
2123
368.5
3920
45.11
2011
3.72
9734.8
213.1
2223
390.4
4073
43.31
Dit lijkt allemaal indrukwekkend. In realiteit betalen weinig inwoners hier daadwerkelijk belastingen. Er bestaat zoiets als BTW, maar die is veel lager dan in Belgie. Er is belastingen op inkomen, maar aangezien zovele officieel werkenden onder de fiscale aanslagverplichting vallen, worden daar maar matige vruchten van geplukt door de overheid. Belastingen op eigendom (huis, grond) is er natuurlijk ook, maar het is allemaal niet gecomputeriseerd en bijgevolg krijgt men niet automatisch jaarlijks een aanslagbiljet in de bus. Iemand die zijn belastingen voor grond en huis gaat betalen is dus ofwel een plichtsbewuste inwoner ofwel een regelrechte gek (hoedanook: de regering is dankbaar voor de betaling...). Diegenen die niet en nooit betalen (en dat loopt in de miljoenen eigendom-bezitters) wachten gewoon af. Misschien vallen zij ooit wel eens door de mand wanneer er daadwerkelijke controles gebeuren en wanneer dan blijkt dat zij al gedurende vele jaren geen tax betaalden zullen zij worden aangepakt en beboet voor achterstalligheid. Zolang er geen efficient computersysteem is om alles in behoorlijke banen te leiden, is er geen vuiltje aan de lucht.
In overgecomputeriseerde landen zoals Belgie zou alles van een leien dakje moeten lopen (en bijgevolg zou de belastingdruk wel naar beneden kunnen); in zowat ongecomputeriseerde landen zou veel kunnen verbeterd worden (althans voor de overheid) maar men laat begaan, niet in de laatste plaats omdat men wel inziet dat velen hun belastingen toch niet zullen kunnen betalen omwille van te lage inkomens. Hoe kopen mensen met lage inkomens huizen en grond aan ? Duidelijk niet omdat die mensen rijk genoeg zijn om huizen en grond aan te kopen. Ik ken mensen hier die gewoon bezit namen van een stukje grond al dan niet met een huis dat al klaar stond. Het zijn geen luxueuze huizen op die gronden. Maar het betekent althans een dak over het hoofd...
Veel is hier toevallig, lukraak, opportunistisch.
Categorie:leven in een ander continent
27-04-2012, 16:20 geschreven door cheverrant1
17-04-2012
Het alledaagse leven
Half april 2012. De jaarlijkse schoolvakantie is alweer enkele weken bezig. De scholen zullen terug opengaan in het begin van juni, wanneer de zomer hier op zijn einde loopt en men zich klaarmaakt voor het komende regenseizoen. Men kan merken dat de zomer begonnen is, want vele inwoners zijn voor een korte of langere periode naar hun provincie van herkomst getrokken om daar weer te verbroederen met hun familie.Het is een beetje rustig in de omgeving, in zover men van een beetje rust kan spreken hier. Filipijnen hebben de neiging om luidruchtig te zijn, in hun spreektaal, in hun gedrag, door hun muziek, door hun gebruik van motorische voertuigen. Het is letterlijk tropisch heet: zowat 35 graden celcius in de dag en nauwelijks iets koeler 's nachts. Zoals gebruikelijk valt de electrische stroomtoevoer af en toe uit, minstens voor enkele uren. Woordvoerders van de electrische stroomleveranciers waarschuwen de regering dat deze grotere subsidies moet voorzien zoniet zal de stroomtoevoer weleens in problemen kunnen komen vanaf 2014. In Mindanao, een provincie ten zuiden van Manila, is het probleem van electrische stroomtoevoer al jaren effectief. In sommige gebieden daar heeft men slechts 12 uur op 24 electrische stroomtoevoer. Het probleem daar zal wel te maken hebben met politieke en religieuze factoren: Mindanao is een overwegend Moslim-gezinde provincie (zowat het enige gebied in de Filipijnen waar er meer moslims dan rooms-katholieken leven) en bovendien een arme provincie die meer steun nodig heeft dan het kan teruggeven in de vorm van agricultuur-producten. De landbouwers zijn er arm en worden arm gehouden; bijgevolg telen zij hun producten op kleine stukjes landbouwgrond en kunnen nauwelijks van de opbrengsten daarvan leven. Zoals gewoonlijk zijn de politici er rijk. Is er echt iets nieuws onder de zon ? Wel iets nieuws is het doembeeld van onderbreking van electrische stroomtoevoer in Luzon (de provincie waaronder ook de hoofdstad Manila valt) en waar de meeste buitenlanders hun kantoren hebben. De Filipijnse regering zal wel geld pompen naar de electrische stroomleveranciers, want kan zich niet veroorloven om gezichtsverlies te lijden tegenover buitenlandse investeerders noch tegenover de wereld zolang het zakencentrum van het land kan gevrijwaard blijven. De infrastructuur van de stroomleveranciers is merendeels verouderd, de vraag naar electriciteit groeit mee met de populatie (het groeit naar 100 miljoen inwoners) en de vraag is groter dan het aanbod. Al bijna 5 jaar leef ik hier, in de Filipijnen. Een heleboel dingen begrijp ik nu die voordien een raadsel waren. De raadsels zijn meestal eenvoudig te ontraadselen wanneer men de structuur van het politieke, economische en religieuze bestel begint te begrijpen, soms blijven de raadsels onontraadselbaar vooral van dingen die met wat gezond verstand eenvoudig te ontraadselen zouden moeten zijn.Klinkt dat cryptisch ? Is het anders dan in Belgie ? Er zijn uiteraard verschillen (vooral financiele en die zorgen zowel voor de begrijpelijkheid als voor de raadsels van het bestel). Een voorbeeld: de Filipijnen en China liggen voortdurend in de clinch over territoriale gebieden waar enkele eilanden gesitueerd zijn waarop zo goed als geen kat leeft. Die eilanden hebben geen enkel nut (tenzij mogelijk ecologisch): geen populatie, geen agricultuur, geen economie. Maar er zouden wel belangrijke onderzeese oliebronnen kunnen worden aangeboord en later geexploiteerd. De Filipijnen hebben niet het kapitaal noch de nodige knowhow om dat op hun eentje te doen. De Chinezen hebben dat wel, maar koppelen daar wel een aantal voorwaarden aan vast, zoals soevereiniteit over die eilanden. De USA laat begaan, zolang er geen regelrechte oorlogsdreiging is, want kan een daling van de olieprijzen wel missen om redenen die alleen de topzakenlui aanbelangen... De Filipijnen en China zouden beter eens tot een accoord komen over het dispuut en besluiten om tot business over te gaan. Het kan velen ten goede komen, zowel in de Filipijnen als in China als in andere Aziatische landen.
De prijzen van dagelijkse consumptieproducten stijgen zowat elk jaar, maar niet vergelijkbaar met die in Europa. Er is hier wel een soort van BTW op alles en nog wat, maar die tax is zo klein dat het nauwelijks opvalt. Wat wel opvalt (als je nauwlettend boodschappen doet en prijzen in verschillende winkels en supermarkten vergelijkt) is de verschillende tarifering van identieke producten. In twee of drie kleine winkels in een omgeving van nauwelijks enkele honderden meters kom je drie verschillende tarieven te weten voor eenzelfde product; in twee of drie supermarkten in een omgeving van enkele kilometers krijg je eenzelfde fenomeen. Er bestaat hier wel een principiele prijsafspraak (tussen de regering en de handelaars), maar in de praktijk wordt die aan de laars gelapt. Vele inwoners zijn lui en doen niet de moeite om te vergelijken, of gaan liever geen extra meters verder dan nodig is omwille van de hitte. Het is dus uitkijken en verstandig winkelen voor een Belg die er niet tegen opziet om enkele meters verder te gaan. Als het enkele kilometers moet worden, valt dat ook nog mee want een ritje in een jeepney kost zeventien PHP heen en terug binnen een straal van 5 kilometers en die transportkosten zijn snel terugverdiend als je wat producten aankoopt die per stuk x-pesos goedkoper zijn in een winkel of supermarkt gelegen op enkele kilometers dan in de locale omgeving. Sommigen noemen dat ongetwijfeld krenterigheid, anderen noemen het oordeelkundig winkelen. Het ligt er maar aan hoe men de dingen beoordeelt.
Categorie:leven in een ander continent
17-04-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
10-01-2012
een nieuw jaar
2011 is alweer voorbij, 2012 is begonnen. Al het feestgedruis van Kerstmis en Nieuwjaar waren hier pas over, toen er alweer een verjaardagspartijtje aanbrak; ditmaal van een vrouw van een huurder. Zoals gebruikelijk op verjaardagspartijtjes hier, huurde men een videokemachine en ging men vele uren na elkaar aan het zingen. Vele uren ? Jawel: meer dan tien uren onafgebroken op de dag van de verjaardag en de volgende dag, omdat men de machine niet meteen kwam ophalen, nog eens meer dan vijf uren. Dus eigenlijk werd er op minder dan vierentwintig uur langer dan vijftien uur gezongen door mensen die nauwelijks toon kunnen houden. Het toon houden is eigenlijk niet belangrijk hier; zingen is een nationaal tijdverdrijf, belangrijker dan enig ander tijdverdrijf en men zingt hier tot men te vermoeid is om door te gaan, men neemt dan enkele uren slaap en herbegint weer. Men zingt hier liever zelf dan dat men luistert naar de liedjes van professionele zangers, zangeressen of groepen die daarvoor meer dan uitstekend betaald worden.. Het is een tijdverdrijf zoals andere, maar het klinkt meestal erg vals en het maakt veel lawaai en het brengt niets op. Daarnaast natuurlijk: in westerse landen worden professionele zangers, zangeressen of groepen uitermate wel betaald en het kost allemaal veel geld aan de consumenten die cd's willen aankopen. Ongetwijfeld wordt er thans meer van het internet gedownload dan dat men nog cd's aankoopt. Dat zal vroeger of later ook wel veranderen van zodra er iets op wordt gevonden om downloaden te belasten, te beperken of te verbieden. Intussen zingt men hier lustig verder (of het nu vals klinkt of niet) en het zal moeilijk zijn om dat te belasten, te beperken of te verbieden...
Categorie:leven in een ander continent
10-01-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
26-12-2011
Sendong/Washi
Onder de internationale naam Washi en de locale naam Sendong ging waarschijnlijk de laatste tyfoon van 2011 van kracht in de Filipijnen en maakte (als voorlopig cijfer) minstens 1.500 dodelijke slachtoffers. Het cijfer verandert dagelijks. Pagasa (het Filipijnse equivalent van het Belgische KMI) had het blijkbaar niet zien aankomen en er werden dan ook geen waarschuwingssignalen uitgezonden... Wetenschappelijk te verklaren (rekening houdend met de beperkte middelen waarover Pagasa mag beschikken) of gewoon een soort van wraakactie vanwege de overheid ? Nog maar enkele weken geleden werden er zowat twintig militairen in Mindanao in een hinderlaag door moslimrebellen om het leven gebracht... De president getuigde openlijk van zijn ongenoegen hieromtrent. De orkaan Washi/Sendong trof de Filipijnen thans precies in Mindanao... Kwam er om die reden vooraf geen waarschuwingssignaal ? De natuur is uiteindelijk nog altijd onvoorspelbaar. Maar zag men dit niet degelijk vooraf aankomen en werden er bewust geen alarmsignalen gegeven ? Het valt moeilijk te beoordelen. Het is niet ondenkbaar...
Vaker en vaker ontvang ik reacties vanwege westerlingen (Belgen) op deze blog. Omdat zij het enigszins interessant vinden en omdat zij er ook wel aan denken om ooit nog eens naar een Aziatisch land te verhuizen waar zij een vriendin of een gezin hebben. Meestal gaat het om vijftigers, jawel. Mensen die al een dertigjarige of langere loopbaan achter de rug hebben, meestal gescheiden zijn (want wie is dat niet als men vijftig-plusser is ?) en nog eens een andere draai aan hun leven willen geven vooraleer het allemaal voorbij is. Somtijds ontvang ik ook wel eens reacties van dertigers die dat allemaal nogal sarcastisch beschouwen en vaak gaan schelden over "jullie losers", zonder hoegenaamd te willen beseffen dat zij op hun beurt ook wel eens de kaap van de vijftig zullen passeren en misschien maar al te graag bereid zullen zijn om nog een laatste draai aan hun leven te geven vooraleer de verveling of de falende gezondheid er een einde aan maken. Soms reageren mensen omdat zij het beter menen te weten. Dat kan zo zijn, als die hier wonen en enige ervaring hebben ter plaatse. Ik ben hier al bijna vijf jaren onafgebroken en bericht over dingen die ik ervaar ZOALS ik ze ervaar. Ik ben geen ontwikkelingshelper die hier meestal voor een of twee jaar verblijft, maar iemand die hier permanent leeft en dagelijks het leven waarneemt, enigszins via berichtgeving door radio en televisie en internet maar vooral toch nog door persoonlijke ervaring. Zonder te beweren dat ik het allemaal wel door heb, want dat heb je nooit zelfs niet in je eigen land van herkomst, kan ik toch wel enige commentaren geven voor wat die waard zijn. Ik woon hier in de Filipijnen al bijna vijf jaar. Ik ben geen ontwikkelingshelper. Ik maak geen deel uit van de Verenigde Naties. Desondanks heb ik hier een huis aangekocht, heb verbouwingen laten doen aan dat huis, koop dagelijkse benodigdheden in zoals voedsel enz. De Filipijnse mensen die het huis aan mij verkochten, de Filipijnse aannemers die de verbouwingen uitvoerden en de Filipijnse winkeliers die mij hun producten verkopen varen er allemaal wel bij. Het kan weinig lijken, maar misschien is het wel even belangrijk dan al de zogenaamde financiele hulp vanwege de Verenigde Naties aan de Filipijnen wanneer er weer eens een tyfoon langsgetrokken heeft en zelfs misschien belangrijker want de financiele steun vanwege de Verenigde Naties (of vanwege andere donatoren) komt zelden terecht op de juiste plaats. Corruptie is hier een alomverspreid fenomeen, maar dat is het is eigenlijk ook om het even waar, of niet soms ? Wat ik hier betaalde en betaal gaat regelrecht naar de betrokken personen. Wat levert het mij op ? Uiteraard goedkoper leven dan in Europa. De ongemakken neem ik er graag bij, en vergeleken met Europa zijn die wel overkoombaar.
Categorie:leven in een ander continent
05-12-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
01-12-2011
officiele vakantiedagen
Het is alweer de eerste dag van de laatste maand van dit jaar (2011). Naar goeie gewoonte heeft de overheid nu reeds de kalender bekend gemaakt van de dagen waarin er niet moet gewerkt worden in 2012:
"President Benigno Aquino III has declared a total
of 16 official holidays for 2012, Malacañang announced Thursday. Aquino signed Proclamation 95, which designated 10 regular holidays
next year, five special non-working days and one special holiday.The proclamation was in accordance with Republic Act 9492, known as the Holiday Economics, which was made into law in 2007.
Following are next years holidays:
A. Regular Holidays
New Years Day: January 1 (Sunday)
Maundy Thursday: April 5
Good Friday: April 6
Araw ng Kagitingan: April 9 (Monday)
Labor Day: May 1 (Tuesday)
Independence Day: June 12 (Tuesday)
National Heroes Day: August 27 (Last Monday of August)
Bonifacio Day: November 30 (Friday)
Christmas Day: December 25 (Tuesday)
Rizal Day: December 30 (Sunday)
B. Special (Non-Working) Days
Chinese New Year: January 23 (Monday)
Ninoy Aquino Day: August 21 (Tuesday) All Saints Day: November 1 (Thursday)
Additional special (non-working) day: November 2 (Friday)
Last Day of the Year: December 31 (Monday
C. Special Holiday (for all schools)
EDSA Revolution Anniversary: February 25 (Saturday)
Chinese New Year, which will fall on January 23, 2012, may be
declared as a special non-working day without detriment to public
interest, the proclamation said.The Chinese New Year is one of the most revered and festive events
celebrated not only in China but also in the Philippines by both Chinese
Filipinos and ordinary Filipinos as well; and the joint celebration is a
manifestation of our solidarity with our Chinese Filipino brethren who
have been part of our lives in many respects as a country and as a
people, it added.
November 2, 2012 will be declared as a special non-working day to
give full opportunity to our people to properly observe All Saints Day
with all its religious fervor which invariably requires them to travel
to and from different regions in the country.
Traditionally, only November 1 (All Saints Day) is declared a holiday.
Meanwhile, the proclamations declaring national holidays for the
observance of Eidl Fitr and Eidl Adha will be issued after it is
determined in accordance with the Islamic calendar, the proclamation
read.
The National Commission on Muslim Filipinos will issue the dates when will the Islamic holidays fall, it added."
Voor alle duidelijkheid: deze feestdagen gelden voornamelijk voor staatsambtenaren en banken. De meeste andere mensen werken, ook tijdens feestdagen.
24 november 2011. Kerstmis komt er alweer zienderogen aan. In shoppingmalls zijn de Kerstbomen nog maar eens vanonder het stof gehaald en ten toon gesteld; in supermarkten prijken al allerlei Kerstversieringen en de achtergrond-muzak is nu voornamelijk Holy Night, Silent Night en dergelijke. In de buurt waar ik woon zijn de buren nog wat traag in het uithangen van Kerstversieringen (en -lampjes). De electriciteitsrekeningen waren nogal hoog gedurende de afgelopen maanden en waarschijnlijk zijn weinigen geneigd om hun eerstvolgende maandelijkse facturen alweer te laten oplopen omwille van energie-verslindende Kerstverlichtingen. Beter om maar weer eens goed te eten, te drinken en te zingen op Kerstavond dan om onnodige energie-facturen te moeten betalen. Het zijn allemaal tradities die, omwille van het budget in de portemonnee, enigszins teloor gaan. Vooral in armere buurten. Natuurlijk wordt er ongebreideld electriciteit verspild in Makati City, het zakenhart van de Filipijnen, waar reusachtige Kerstbomen tussen de wolkenkrabbers hun lichten verspreiden, al was het alleen maar om aan te tonen dat de economie floreert in het land. Na Nieuwjaar zal het wel weer als vanouds op radio en televisie weerklinken dat er moet bespaard worden en dat de natuurlijke omgeving moet worden gered van pollutie. Zoals vanouds kunnen we stellen dat de gemiddelde arbeider, kantoorbediende, zelfstandige of gewoon werkloze hier nooit om gevraagd hebben. Het enige voor de hand liggende wat ze vragen is een loon naar werken (voor diegenen die werk hebben), zodat ze hun rekeningen kunnen betalen en dagelijks producten volgens hun levensbehoeften kunnen aankopen. Of de leden van raden ven bestuur van multinationals al dan niet vette Kerstbonussen op hun bankrekeningen krijgen uitbetaald en of de politici maar blijven mekkeren over internationale geschillen, zal de meesten worst wezen... Voor velen (de armsten dan) staat er niet eens worst op het menu met Kerstavond...
Eindelijk, na lang zoeken, heb ik dan eindelijk een antwoord gevonden op een al reeds lange geleden gestelde vraag (sinds maart 2010 eigenlijk in een eerder bericht op deze blog): wat doet men hier met oude spaarlampen, lege batterijen van transistorradio's, en./of afstandsbediendingen enz. Een bepaalde keten van shoppingmalls (met name SM) organiseert de eerste vrijdag en zaterdag van elke maand een inzamelingsactie van die overbodige dingen. Men kan ze daar dus kwijt als men toevallig op de eerste vrijdag of zaterdag van een maand langsgaat. Ik heb dat wel persoonlijk ter plaatse moeten leren, want op internet was er weinig of niets over te vinden.
Hier in Antipolo City (waar ik woon) is er sinds 1 november een verordening van kracht dat winkeliers geen plastieken draagtassen meer mogen aanbieden aan hun klanten. Men wil het plastiek dat onvermijdelijk op de vuilnisbelten terechtkomt terugdringen. In de plaats van plastieken draagtassen worden er thans papieren zakken en draagtassen aangeboden, ofwel worden de aankopen (wanneer die nogal volumineus zijn) in kartonnen dozen ingepakt, ofwel kunnen klanten ecologisch verantwoorde draagtassen aankopen (gemaakt van recycleerbare materialen).
De papieren zakken en draagtassen zijn niet echt practisch want flinterdun en scheuren gemakkelijk. Bovendien is het hier minstens zes maanden per jaar regenachtig en bij contact met vocht vallen die papieren zakken gewoon uit elkaar. Kartonnen dozen met een stevig koord errond is dus beter, maar het duurt wel langer aan de kassa vooraleer alles ingepakt en ingesnoerd is. Draagtassen gemaakt van recycleerbare materialen zullen in theorie wel het beste zijn; in de praktijk kosten die dingen natuurlijk geld (de klanten moeten er alweer voor betalen) en de praktijk zal ook moeten uitwijzen hoelang die dingen gemiddeld meegaan.
Vele leveranciers (van internet, electriciteit, water enz) proberen intussen hun klanten aan te sporen om het ontvangen van maandelijkse papieren facturen te vervangen door het online raadplegen van hun openstaande rekeningen en deze via electronisch bankieren te regelen, met als motief dat er zodoende papier kan bespaard en dus bomen gered kunnen worden. Of er nu veel bomen gaan gered worden door enerzijds papieren facturen uit te sparen maar anderzijds papieren zakken in supermarkten en andere winkels aan te bieden, lijkt nog maar de vraag. Het zal wel vooral een kwestie zijn van multinationals die kosten willen besparen door geen papieren facturen meer te hoeven opsturen...
Als men hier een zakje snoepgoed aankoopt, blijkt elke afzonderlijke toffee of snoepgoedje verpakt in een eigen wikkeltje. Daar zou men ook weleens op kunnen bezuinigen... Maar goed, alle beetjes helpen zullen we maar denken...
Een bericht van 09/09/2011 op de website van deredactie.be: "Nog nooit zijn zoveel mensen
met pensioen gegaan als vorig jaar. Dat blijkt uit het jaarrapport van
de Rijksdienst voor Pensioenen (RVP) voor 2010. In totaal zijn zo'n
107.000 mensen gestopt met werken en met pensioen gegaan.
De Rijksdienst voor Pensioenen die de
pensioenen van werknemers en zelfstandigen uitbetaalt, noteerde 82.681
nieuwe pensioengerechtigden, een record. Daarbij kwamen vorig jaar nog
25.000 nieuw gepensioneerde ambtenaren die door de pensioendienst van de
overheidssector worden betaald.
In totaal dus zo'n 107.000 nieuwe pensioengerechtigden, volgens de
RVP zal dat aantal nooit meer overstegen worden de komende jaren, maar
de cijfers zullen wel in dezelfde buurt liggen tot 2025. Ook de komende
jaren zal het aantal nieuwe pensioengerechtigden bij de RVP rond de
80.000 liggen.
De stijging is een gevolg van de
babyboomgeneratie na de Tweede Wereldoorlog. Na de oorlog lag het
geboortecijfer heel hoog in ons land, tot in 1964 toen de
anticonceptiepil gemeengoed werd. Al sinds 2004 ligt het aantal nieuw
gepensioneerden gevoelig hoger, gemiddeld 20.000 meer dan in de vorige
decennia: het zogenoemde opaboomeffect op de pensioenen.
Maar niet alleen dit effect verklaart de hoge cijfers, bij de nieuw
gepensioneerden zijn er ook steeds meer vrouwen die lang genoeg gewerkt
hebben om een eigen pensioen te krijgen. Vroeger hadden vrouwen vaak
niet lang genoeg gewerkt en kreeg hun man een verhoogd gezinspensioen
voor de jaren dat zijn vrouw had gewerkt.
"Er zijn inderdaad meer vrouwen die een activiteit aanvatten, meer
dan vroeger het geval was", zegt Marc De Block van de Rijksdienst voor
Pensioenen. "Daardoor wordt in veel gevallen uiteindelijk de som van de
twee opgetelde alleenstaande pensioenen belangrijker dan het
gezinspensioen van één."
In totaal waren er eind vorig jaar 1.791.529 personen die een eigen
pensioen kregen. De komende jaren zal dat aantal enkel stijgen door de
verhoogde toestroom van de babyboomgeneratie en door de lagere uitstroom
omdat mensen steeds langer leven."
Dit allemaal voor Belgie.
So what ? Hebben al die mensen niet het recht om op pensioen te gaan ? Als zij lang genoeg gewerkt hebben hebben zij ook recht op enige rust en financiele compensatie. Daar hebben zij ook voor afgedragen gedurende hun loopbaan. Dit lijkt mij zo'n typisch artikel vol nauwelijks verhulde verontwaardiging over mensen die met pensioen gaan en daarbovenop ook nog een uitkering krijgen.... Schande... Of wat ? Is de schrijver van het artikel voorstander om te blijven werken tot 70 ? Ga je gang. Hij zal niet veel leeftijdgenoten overhouden die er hetzelfde over denken, tenzij die gedwongen worden...
Van alle kanten worden oudere werknemers maar bestookt met slogans zoals: "U bent nog niet afgeschreven op 65", "U kunt best doorgaan."
Hebben die 65ers ooit beweerd dat zij zich afgeschreven voelen wanneer zij 65 zijn ? Moeten de vervoegd op pensioen gegane werknemers veroordeeld worden omdat zij, door omstandigheden, vervroegd op pensioen konden ? Ik ken maar weinig mensen die geen gebruik maakten van vervroegde oppensioenstelling als het financieel enigszins haalbaar was. Vergeet niet: ook als de pensioentoelage minder bedraagt dan het loon: men moet er ook niets voor doen. DAT was de originele gedachte, toch ?
In de Filipijnen is de pensioenleeftijd vastgesteld op 60 jaar, zowel voor mannen als vrouwen (zonder discriminatie). De pensioenuitkering is heel laag (zo'n 20 EUR per maand). Dit is een ander continent, jawel. Werknemers mogen al blij zijn als ze een pensioen krijgen... Maar ook die werknemers hebben afgedragen gedurende hun loopbaan. Hopelijk (waarschijnlijk) verhoogt hun pensioen wel stelselmatig in de toekomst. De natuurlijke ouderdom ligt er vooralsnog wat lager dan in eerste wereldlande, omdat er harder moet gewerkt worden door diegenen die werk hebben en omdat de klimaat- en levensomstandigheden er enigszins zwaarder te verduren zijn gedurende de arbeidsuren...
In Europa bouwt men af (omdat overheden het niet langer kunnen of wensen te betalen)...Men trekt pensioenleeftijden op zodat men er zeker van kan zijn dat pensioengerechtigden weldra zullen sneuvelen... Geen cynisme daar ?
"A senior Catholic prelate on Thursday found fault with President
Benigno Aquino IIIs belated announcement of his position on the issue
of a heros burial for the late dictator Ferdinand Marcos.He has no clear or definite stand. Before that announcement, he was
rather vague. He was neither here nor there. All of a sudden when the
foreign correspondents interviewed him his true conviction came out,
that he was 100 percent certain that burial at the Libingan ng mga
Bayani was out of the question, said retired Lingayen-Dagupan
Archbishop Oscar Cruz.After earlier declining to decide on the issue despite promising
during his presidential campaign that there would be no state honors for
the late dictator, Mr. Aquino told a Foreign Correspondents Association
of the Philippines (Focap) forum on Wednesday that he would not
sanction a heros burial for Marcos.He failed to act presidential because he chose to announce it to
foreign journalists. I dont feel that [should be] for foreign media
consumption, said Cruz.If that has been his stand from the very beginning, how come he
allowed Vice President Jejomar Binay to talk to the family in order to
reach [a deal on the] burial issue, he added.Last February, after the Marcos family and their allies revived calls
for a Libingan burial, Mr. Aquino ordered Binay to study the proposal.
The latter launched a survey by text and e-mail and subsequently
recommended that Marcos be buried in his native Ilocos Norte with full
military honors.Cruz recalled that Binay even spoke with the Marcos family which
later withdrew their insistence that Marcos be buried at the Libingan
and agreed on an Ilocos burial with state honors.The prelate said he was leaving it to the next leaders of the country to decide how to settle the Marcos burial issue. Im certain that in due time, after he [Mr. Aquino] leaves office,
there will be another president that might allow the burial to take
place, he said.
No closure
Though it came a bit late for them, Marcos rights abuse victims
hailed Mr. Aquinos decision, saying it was a crucial step to putting
closure on the issue.He should have made that position much earlier and avoided
perception of hemming and hawing. But for us, martial law victims, its
still welcome, said Satur Ocampo, a former party-list House member who
was detained during martial law.Finally, he has spoken. Personally, what the President is saying
sounds pretty good to victims of martial law like us, said Marie
Hilao-Enriquez, chairperson of the human rights group Karapatan and a
rights abuse victim.Commission on Human Rights chairperson Loretta Ann Rosales, another
human rights victim, said the Presidents decision hammered the last
nail on a debate that has raged for over 20 years.His decision reflects his position on the truth of history against
the lies of the Marcos years. This is for a common good. Its not only
for human rights victims. Even the young generation will benefit from
the truth on the history of the Marcos years, and that is what counts,
Rosales said in a message from South Korea.Commenting on Senator Ferdinand Marcos Jr.s angry remark that Mr.
Aquino lost an opportunity to unify the country, Ocampo said the
countrys unification would come from the Marcoses acknowledgement of
their crimes against the Filipino people.Hes implying that the Marcoses have a large constituency. Thats off-key, he said. House Speaker Feliciano Belmonte Jr. on Thursday urged the people to just respect the Presidents decision. At the end of the day, hes the one who will decide that and he has made his decision, Belmonte said. He said the President merely wanted to consider other alternatives
when he asked Binay to assess the sentiment of the people on the Marcos
burial issue.Party-list Representative Teodoro Casiño (Bayan Muna) praised Mr. Aquinos stand.It would indeed be a travesty of justice if Marcos is buried with
honors while thousands of his victims are still reeling from the damage
he wrought on their lives, Casiño said.They [the Marcos family] have yet to apologize to the nation and indemnify the victims of martial law, he said.Malacañang, meanwhile, said the Marcos family should acknowledge the
human rights abuses of the Marcos regime, saying it was one of the
considerations that the President took when he made the decision.The Marcos family to this day refuses to apologize and to this day
they claim that there were no human rights violations, said
Presidential spokesperson Edwin Lacierda."
Een commentaar van iemand die zich politburo5 noemt, gepubliceerd op 14/10/2011: "think about our status now, is there any difference between marcos era
and today? is there something good happen after marcos regime? edsa1,
edsa2 or 3? cory? ramos? estrada and arroyo? and where are we now? still
excited about boxing? hoping for FIBA to qualify for olympics? still
cheering for azkals and volcanos? and not to mention the quality of our
education? too much politics and media competition? is this the outcome
of selfish politicians around us? where are we heading now? too much
disaster and too many are still poor? is this our story to tell to our
next generation? is this the history of our beloved country? help us oh
GOD!"
Zoals meestal in de Filipijnen zijn deze artikels nogal lang. Niet geheel ten onrechte. Want er zijn zovele politieke en religieuze partijen (als spreekvoerders van verschillende politieke partijen zowel als de Rooms-Katholieke kerk die er zich mee bemoeien) dat het wel nodig is om in lange artikels iedereen aan bod te laten komen.
Waarover gaat het hier ? Simpelweg over een staats- of zelfs heldenbegrafenis van voormalig president (en dictator) Ferdinand Marcos (overleden in 1989) waartegen de huidige preisdent bezwaren heeft . Tijdens de laatste jaren van zijn regime, met name in 1983, werd Benigno Aquino Jr, de vader van de huidige president, Benigno Aquino III, echtgenoot van voormalig presidente Corazon Aquino en opposant van het Marcos-regime neergeschoten door nog steeds onbekende sluipschutters op het vliegveld in Manila na terugkeer uit de USA waar hij gedurende enige tijd in ballingschap had verbleven. Geen wonder natuurlijk dat de huidige president niet geneigd is om eer te bewijzen aan zijn voorganger die waarschijnlijk de opdrachtgever was om zijn vader om te laten brengen. Politici en kerkelijke bestuurders hebben natuurlijk commentaar want velen genoten talrijke voordelen onder het Marcos-regime die zij thans niet meer genieten en daarnaast zijn er vele schandalen over corruptie en sexuele misdrijven die beter uit de publieke opinie blijven en waarmee kunnen allerlei schandalen uit de publieke aandacht gehouden worden: door oude vetes op te rakelen en die op te blazen tot nieuwe hoofdpunten.Dat is een stokoude werkwijze hier die nog altijd effectief is, reden waarom men er dan ook te pas en te onpas gebruik van maakt. Voor voor- en tegenstanders: laat de doden met rust. Al die energie zou beter kunnen gebruikt worden voor doeltreffendere politieke beslissingen, betere educatie en betere economie.
Foto: voormalig president Ferdinand Marcos na zijn dood.
Op 4 september 2011 plaatste iemand met het alias 'corse' volgend bericht op www.politics.be: "1. Wie creatief is schept werkloosheid en meer vrije tijd, dit door automatisering, technologische vooruitgang en innovatie.
2. De overblijvende arbeid (vooral in de dienstensector) kan eventueel
via een beurtrol evenredig verdeeld worden, deze moet tevens zo snel
mogelijk geautomatiseerd worden indien en waar mogelijk.
3. Werkloosheid is geen kanker maar simpelweg de vrucht van deze
creativiteit, wie iets van economie kent weet dat, Marx is dus deels
verouderd.
4. Hoge lonen geven de impuls aan bedrijven om te automatiseren en te
moderniseren wat hun sterk maakt om te concurreren, verhuizen naar
lage-loonlanden is daardoor niet noodzakelijk en is schadelijk voor de
samenleving.
5. Hoge lonen hebben immers voor bedrijven altijd de drang naar
automatisering en modernisering bevorderd, wat voor onze totale
samenleving een zeer goede zaak is!
6. De huidige samenleving die steeds meer geautomatiseerd geraakt, is
als een machine die steeds meer werklozen, armoede en vensterkijkers
produceert, dit is vals, een tegenstelling die zal moeten veranderen hoe
dan ook.
7. Machines, automatisering en innovatie moet mensen vrij maken, vroeger
op rust kunnen gaan en minder uren werken, niet het verhuizen van
bedrijven naar lageloonlanden, of enkel handel met lageloonlanden en
daardoor sociale kerkhoven achterlaten en volksverhuizingen die racisme
uitlokken.
8. Handel met lageloonlanden moet zwaar belast of verboden worden, zodat
onze prachtige KMO bedrijven levend blijven en zich enkel aan onze meer
gevorderde levenstandaard moeten aanpassen om te kunnen concurreren,
niet met lageloonlanden, dat is ridicuul.
9. De eigenaars van de private geautomatiseerde economie, die 24u op 24u
consumptiemiddelen produceren zonder werkkrachten, deze zullen de
vruchten van deze automatisering moeten delen, hoe dan ook, er is geen
andere oplossing!
10. Deze technologische automatisering is verkregen door: educatie in
scholen, hogescholen en universiteiten, door samenwerking van
wetenschappers en arbeiders is ons systeem dus verbeterd, deze moet
alsook tenvoordele van de totale samenleving worden gezien.
Het individu groeit immers naar een steeds omvattender zienswijze
waardoor ook zn medemens wordt gezien als een gelijkwaardig individu en
niet als een vijand, slaaf of onderdaan, als deze basiskennis
ontbreekt, dan zal de symbiose tussen meerdere individus niet gezien
worden en is het ieder voor zich, het zogenoemde doorgeschoten
individualisme, economie is een middel en geen doel op zich."
Met punt 1, 2, 4 en 5 kan ik het grotendeels eens zijn. Met punt 3 ben ik het oneens: als werkloosheid de vrucht is van creativiteit dan is de creativiteit ontoereikend of gebaseerd op drogprincipes. De ideeen van Karl Marx zullen wel deels verouderd zijn vooral wat het utopistische karakter erven betreft, niet noodzakelijk het realistische karakter ervan. Met punt 6 kan ik het eveneens grotendeels eens zijn, op zichzelf, maar punt 6 is wel in complete tegenspraak met punt 1. Met punt 7 en 8 ben ik het oneens, want als men punt 9 doordrijft (het delen van de vruchten van de automatisering) waarom zou dit dan niet gedeeld kunnen worden precies met lageloonlanden, aangehaald in punt 7 en 8 ? Punt 10 tenslotte bevestigt gedeeltelijk punt 9 (wat er zou kunnen en moeten gebeuren). In lageloonlanden is er ook ontwikkeling aan de gang (neem China en India als voorbeelden van Aziatische lageloonlanden...). De ontwikkeling daar komt er weliswaar zowat een eeuw later dan in Europa en in het Westen in het algemeen, maar dat is het effect van verschillende snelheden, een effect dat mede door het Westen gecreeerd en aangewakkerd werd om imperialistische redenen. Als men in het Westen een eeuw geleden al iets had gedaan om de WERELD-economie te stimuleren (in plaats van enkel de Westerse economie) zou de wereld er vandaag helemaal anders uitzien. Men kan dat zelfs uitbreiden tot het climate-change fenomeen: enerzijds kan men stellen dat indien men een eeuw geleden al grotere inspanningen had gedaan ter bevordering van de wereld-economie de vervuiling zoals we die nu kennen veel groter zou zijn; anderzijds kan men ook stellen dat als iedereen beter economisch evenwichtiger zou zijn, er ook meer middelen zouden zijn om vervuiling te bestrijden en er misschien al veel eerder middelen waren gevonden en toegepast om vervuiling en klimaatverandering te bestrijden.. Wat we nu kennen is een strijd tussen het Westen en de rest van de wereld (of een soort van ouderwetse kruistocht met hypermoderne middelen); het doel van de kruistocht is vrijwel hetzelfde als 1000 jaar geleden; toen was het het vrijwaren van het kristelijk geloof (min of meer gesymboliseerd in de zoektocht naar de heilige graal), nu gaat het om het vrijwaren van 'de democratische vrijheid' (een begrip dat ook wel de heilige graal kan vervangen) met als doel: wereldheerschappij. Als men dat allemaal beschouwt waarin verschilt het nu dan van pakweg 1000 jaar geleden of, nog niet zolang, van Duitsland in de periode 1933-1945 ? Men stuurt mensen niet meer naar vernietigingskampen zoals in laatstgenoemde periode, men vernietigt ze economisch maar niet trager of minder doelbewust... Intussen blijven de ziekelijke grapjes in het westen wel bestaan over die arme Afrikaantjes en Aziaatjes: die zijn nou eenmaal te lui om te werken en liggen liever de hele dag op hun krent. Japan (ook in Azie) was in de eerste decennia na de tweede wereldoorlog de grote economische motor in de Aziatische regio. Nu is China de motor. India volgt op een voordelige tweede plaats wat ontwikkeling betreft. De Filipijnen bengelen nog ergens aan een staartje want hangen nog te veel af van de USA. Het is niet noodzakelijk verkeerd om een rolmodel te hebben; het is wel verkeerd om een rolmodel te blijven imiteren als het rolmodel in kwestie faalt. Landen zoals de Filipijnen zullen niet gauw toegeven dat een rolmodel zoals de USA afgedaan heeft omdat de politici in die landen (maar niet de arbeiders) nog altijd goed verdienen aan de slaafsheid. Maar de realiteit verandert ook in de Filipijnen. Het is een kwestie van tijd. En tijd is anders in Azie dan in het Westen.
Een artikel uit The Economist van 31 maart 2011: "Strict regulation and the success of anti-smoking campaigns continue
to hit tobacco firms revenues in rich countries. In the biggest
developing countriesChina and Indiagovernments are keen to protect
local firms from Western cigarette-makers. That leaves Big Tobacco with
few large markets that have growth potential and a relative lack of
regulation. And of these, South-East Asia looks the most promising over
the coming decade.
Within this region, Indonesia (population 238m) and the Philippines
(about 96m) are the golden geese. Indonesia, one of the worlds least
regulated markets, is one of few Asian countries not to have ratified
the World Health Organisations treaty on tobacco control. Cigarette
advertising is rampant. One in four children aged 13-15 smokes.
Growing and selling tobacco contributes perhaps 10% of the Indonesian
governments revenues and provides millions of jobs. Roger Quarles,
president of the International Tobacco Growers Association, points out
that one of the governments main goals is that those people stay
employed, even if its at low education levels, in part to avoid public
disorder. So, Mr Quarles reckons, a crackdown on the industry is highly
unlikely in Indonesia.
The biggest Western firms are diving in. Philip Morris International
(PMI) bought Indonesias Sampoerna for $5 billion in 2005, and now
controls 30% of the market. British American Tobacco bought an 85% stake in
Bentoel for nearly $500m in 2009. Both companies saw sales volumes
increase in Indonesia last yearmainly for kretek clove
cigarettes, which account for over 90% of the Indonesian market. A
data-analysis firm in Jakarta says, on condition of anonymity for itself
and its client, that a tobacco giant hired it to identify and approach
Indonesian influencers on Facebook, Twitter and other social media, so
they could be offered incentives to plug its brands.
The Philippines also combines growth with light regulation. Last year
PMI, already a big investor in the country, formed a joint venture with
Fortune Tobacco, which makes cigarettes for low- to middle-income
Filipinos. The two companies now have 90% of a $1.7 billion market, in
what local news media termed a kiss of death to Filipinos.
Tobacco firms see growth potential in the regions low rate of women
smokers (see chart). Across South-East Asia fewer than one in ten women
smoke, compared with about 40-70% of men. This is a much bigger gap than
in Africa and Latin America, says Vikram Pathania of the London School
of Economics. A 2009 study across seven countries, by the South-East
Asia Tobacco Control Alliance, found that smoking rates were rising
significantly among under-16 girls in the Philippines, Malaysia,
Indonesia and Vietnam.
Countries struggling with widespread poverty and unemployment can be
reluctant to clamp down on an industry that provides so much revenue and
so many jobs. However, they are also, slowly, coming to recognise the
health-care costs associated with smoking, and the human suffering from
tobacco-related disease. In many parts of the world the argument is
swinging decisively in favour of the anti-smokers. So far, such lobby
groups are relatively weak in South-East Asia, whereas Big Tobacco still
has lots of friends."
Uit de toon van het artikel kan men al horen dat de auteur geen voorstander is van roken. Goed, dat is zijn opinie en die van velen (al dan niet geforceerd door groene lobbyisten) en dat is een goed recht.
Wat mij altijd stoort aan dit soort van artikels is het uitgestoken betweterige wijsvingertje dat veroordeelt maar geen alternatieven biedt. Iedereen weet wel dat roken de gezondheid kan schaden en dat men ervan kan sterven. Dat kan men ook van honger. Als er miljoenen mensen zijn in Zuid-Oost Azie die werk hebben in tabaksfabrieken en daarmee een loon verdienen, waar moeten die dan terecht als de tabaksfabrieken hun deuren sluiten ? Naar de werkloosheidsvergoeding ? Dat bestaat hier in de Filipijnen niet eens, en ik betwijfel of dat in Indonesie bestaat. Men spreekt in die artikels van de toenemende ongerustheid vanwege overheden over de stijgende kosten voor gezondheidszorg; welke gezondheidszorg ? Er zijn geen mutualiteitsorganisaties in de Filipijnen waarbij het verplicht aansluiten is zoals in Belgie, er bestaan enkel wat private verzekeraars die tegen betaling van premies tussenkomen in basisverzorging- en hospitalisatie. Met basisverzorging en -hospitalisatie wordt dan bedoeld dat de meeste langdurige zorgen worden uitgesloten. Het merendeel van de Filipijnen hebben niet zo'n particuliere verzekering want kunnen de premies toch niet betalen. Als zij roken en er schade van ondervinden of eraan doodgaan, dan doen zij dat voor eigen rekening. Als zij doodgaan en niemand de begrafeniskosten kan betalen, zal de overheid wel zorgen voor een goedkope teraardebestelling. Klinkt dit cynisch ? Misschien wel. Maar de toon van artikels (alhoewel waarschijnlijk wel goedbedoeld) zoals hogervermelde is dat ook, zolang er geen alternatieve werkgelegenheid gesuggereerd wordt en er geen mutualiteiten zijn noch andere opvangnetten. Het zijn artikels geschreven door universitairen met bepaalde overtuigingen die vaak zelden uit hun rookvrij studeervertrek komen en wanneer zij dat toch doen zich ergeren aan de wereld erbuiten. Zij hanteren nog steeds (of meer dan ooit) de maatstaven van de westerse wereld om de rest van de wereld te be- en veroordelen en vooral de grote producenten (in dit geval tabaksproducenten) die uiteraard veel geld verdienen maar ook werkgelegenheid scheppen.Wanneer zal er ooit eens een degelijk, wetenschappelijk gefundeerd, artikel geschreven worden over de oorlogsindustrie (die ook voor werkgelegenheid zorgt natuurlijk..), wapens blijft produceren om oorlogvoerende landen van voldoende voorraad te blijven voorzien en daardoor fortuinen verdient die de oorlogvoerende landen beter zouden kunnen besteden aan vredelievende economie (met inbegrip van ziekte- en hospitalisatieverzekering) ? Dat is dan plotseling naief...
Een bericht van MPE op msn.be van vandaag 9 oktober 2011: 'Bij de twee tyfoons die onlangs de Filipijnen geteisterd hebben, zijn
minstens 101 mensen om het leven gekomen. Tienduizenden anderen kunnen
voorlopig niet terugkeren naar hun huizen wegens overstromingen. Dat
melden de autoriteiten zondag. Verschillende steden op het eiland Luzon liepen onder water na de
doortocht van tyfoon Pedring (Nesat) op 27 september. Vijf dagen later volgde de
storm Quiel (Nalgae). Nesat eiste 82 mensenlevens en Nalgae 19, zo blijkt uit de
laatste cijfers van de bevoegde instanties. Een vorige balans sprak van
82 doden. Ook zijn 25 mensen nog steeds vermist. Meer dan 67.000
inwoners van Luzon kunnen voorlopig nog niet terugkeren naar hun
woningen, en verblijven momenteel in opvangcentra. Volgens de
meteorologische diensten ging het om de gewelddadigste tyfoons van dit
jaar. Jaarlijks wordt het land getroffen door zo'n 19 stormen. De
laatste twee, Nock-ten en Muifa, eisten 70 mensenlevens in juli.'
Tot dusver is 2011 een ongewoon 'nat' jaar, zelfs voor Filipijnse maatstaven. Omdat ik hier al meer dan vier jaar woon, kan ik het als dusdanig omschrijven. 2010 was ongewoon droog volgens Filipijnse normen; 2011 is meer dan nat; tot en met vandaag regent het wel elke dag, niet onafgebroken, maar althans voor meerdere uren elke dag of nacht. Uiteraard komt dat de algemene dienstverlening niet ten goede: er zijn vaak onderbrekingen in de bevoorrading van electriciteit en internet, omdat er regelmatig schade is aan kabels en masten door de regen of door de wind. De laatste tyfoon (Quiel) was alfabetisch alreeds de zeventiende. Misschien (waarschijnlijk) nog twee meer te verduren dit jaar. 2011 loopt zienderogen naar zijn einde. Nog 83 dagen en 2012 komt eraan.
Het regent hier nog altijd na. Het ergste schijnt evenwel voorbij voor zover het de tyfoons Pedring (internationale naam: Nesat) en Quiel (internationale naam: Nalgae). Tijd dus voor enkele statistieken.
Een bericht in de Inquirer van 6 oktober 2011: "MANILA, Philippines Weeks after Typhoons Pedring and Quiel
battered the northern part of Luzon, six more bodies were recovered by
rescuers, the National Disaster Risk Reduction and Management
Council (NDRRMC) said Thursday.
Five of the six bodies were victims of Pedring while the last was Quiels.
All died from drowning, the NDRRMC said.
With the latest discovery, the death toll from the two typhoons is now at 71, it said."
Schade aan wegen en andere infrastructuur is onoverzienbaar. Schade aan landbouwoogsten loopt op tot in miljarden PHP. De prijzen van dagelijkse verbruiksgoederen zoals rijst, groenten, fruit, vis, vlees en kip lopen op. Omdat de natuur vele oogsten beschadigde of vernietigde en omdat er vele wegen tussen landbouwgronden en verkoopplaatsen ontoegankelijk zijn geworden; tranport moet dan over alternatieve wegen gebeuren en alles wat alternatief is kost meer tijd en dus ook meer geld. Over enkele maanden zal het alweer Kerstmis zijn en traditioneel lopen de prijzen (zelfs zonder tyfoons) op gewoon vanwege die gebeurtenis.
Voor velen zal het het alweer een harde noot om te kraken worden: vooral voor de 'man met de pet'. Voor politieke verantwoordelijken zal het weer een gespijsde Kerstmis zijn want vragen voor economische hulp zijn al ingediend bij de VN, en van zodra de miljoenen USD toegekend worden, blijken vele Zwitserse en andere bankrekeningen op naam van al dan niet anomieme Filipijnse individuelen of firma's weer belangrijker te worden...
Volgende maand (november) vindt de tradtionele 11.11.11-actie plaats in Belgie. Dit jaar zal men wel voor records willen gaan want het jaar is 2011, dus betekent dat iets symbolisch...Er zullen extra vele miljoenen EUR worden ingezameld... Als er niets georganiseerd wordt, gebeurt er ook niets. Dat besef ik ook wel. Als er iets georganiseerd wordt, loont het dan wel de moeite ? Laat ons hopen dat enkele van de ingezamelde miljoenen ergens op terechte plaatsen komen... Voor al diegenen die altijd weer opnieuw over Belgie kankeren: is het ergens anders enigszins verschillend ? Als ik ergens over kanker, waarin verschilt het van waarover anderen kankeren ? Wanneer gaat iemand nog eens iets positiefs kunnen vertellen ? Niet alleen iets positiefs om positief te klinken, maar iets positiefs dat werkelijk gebeurde en positieve resultaten opleverde ?
Foto: de ambassade van de USA in Manila, overstroomd.
De voorbije dagen was het weer alle hens aan dek, want tyfoon Pedring (internationale naam: Nesat) trok over de Filipijnen. We weten het weer: er zijn weer overal overstromingen en totnutoe zo'n 20 tot 35 dodelijke slachtoffers (afhankelijk van verschillende bronnen). De wind gierde rond mijn huis hier als een fantoom uit een griezelfilm, maar de schade in mijn tuin bleef beperkt want op voorhand hadden we al extra-muurverankeringen voor bepaalde bomen en planten aangelegd en die bleken effektief. Zoals in het geval van zowat elke tyfoon werden alweer scholen gesloten en moesten de leerlingen niet naar hun klassen. In de volgende dagen kunnen we alweer berichten opvangen op televisie over de scholen in het algemeen die achteruit lopen op hun leerprogramma's door al de tijdelijke sluitingen en onderbrekingen omwille van tyfoons. Het nieuwe schooljaar (2011-2012) begon in juni 2011 (na de traditionele zomervakantie hier tussen begin april en begin juni) en werd alreeds vele malen onderbroken door tyfoons. Dit jaar (2011) is erg nat en rijk aan tyfoons en dus zijn de schoolonderbrekingen niet uit de lucht. Het is allemaal erg, maar in sommige streken is het erger dan in andere. Men gaat hier nogal vlug over tot het uitroepen van calamiteiten en dus tot sluiting van scholen en openbare diensten; in Belgie en Europa gaat men gewoon door met onderwijs en werkgelegenheid. Hebben mensen wat moeilijkheden om ter plaatse te geraken, dan zal men daar al dan niet begrip voor hebben. Als werknemers en schoolgaande kinderen tenminste een poging doen om 'er te geraken' zal men dat ook wel apprecieren; hier zegt men gewoon: doe geen moeite en blijf thuis, want in vele gevallen zijn er toch geen opzichters of schoolonderwijzers aanwezig want die doen evenmin moeite om ter plaatse te geraken. Goed, een tyfoon is niet iets wat men in Belgie en Europa gewend is; het is niet helemaal hetzelfde als streng winterweer wanneer het vele graden onder nul gebleven is en het hard gesneeuwd heeft en de wegen moeilijk berijdbaar zijn. In de Filipijnen komt er geen sneeuw voor, wel tyfoons en harde regen. Omdat er zoveel wegen in erbarmelijke staat bijliggen zijn velen niet in de mogelijkheid om over die wegen te reizen bij noodweer. In Belgie en Europa klaagt men al vlug wanneer er eens een autostrade niet behoorlijk onderhouden bijligt... Hier klaagt men niet over het onderhoud van wegen en autostrades; men blijft gewoon thuis omdat de regering gemakkelijk toelating gaf om thuis te blijven. Toelating daarvoor geven schijnt makkelijker te zijn dan om kosten uit te trekken om wegen en autostrades beter te onderhouden... De electriciteitsleverancier (Meralco) heeft totnutoe goed werk verricht want de typische onderbrekingen van de electriciteitstoevoer zijn tot een mimimum beperkt gebleven. Twee dagen geleden hadden we hier nog eens een onderbreking die enkele uren duurde (in de voormiddag) en vroeg in de namiddag was de toevoer alweer hersteld. De waterleveranciers die vorig jaar (2010) nog klaagden over een ongewoon droog jaar hebben in 2011 geen probleem: de stuwmeren zitten vol en aan voorraad is er geen gebrek. Internet-connectie loopt vooralsnog ook op rolletjes. Laten we voorlopig aannemen dat het allemaal dankzij betere voorzorgsmaatregelen vanwege al die leveranciers komt (en in geval van het water ook door de generositeit van de natuur). Wat de regeringsverantwoordelijkheid aangaat: daar moet nog veel worden bijgestuurd.Maar dat zal niet voor onmiddellijk zijn (is het dat ooit ?).
Antipolo City, waar ik woon en leef, ligt niet zo ver van de hoofdstad Manila. Op enkele uren kan ik met behulp van een vervoermiddel dat over een motor beschikt van mijn woonplaats tot in hartje Manila geraken. Enkele uren lijken lang als je dat vergelijkt met een treinreisje van bijvoorbeeld Antwerpen naar Brussel (pakweg 45 minuten), maar de afstanden zijn langer in de Filipijnen en het verkeer is er drukker.
Muziek stemt tot rust, kalmt de gemoederen. Althans zo willen het de gemeenplaatsen. Gewoon larie want als dat zo was, waarom bestaan er dan militaire marsen die de soldaten aanwakkeren om ten strijde te trekken ?
Zowat elk jaar opnieuw komt er een ander schandaal in de publieke belangstelling in de Filipijnen. 
Onlangs nodigde iemand uit mijn Belgische kennissenkring mij uit om een BBC-documentaire op Youtube te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=e_Ht_19N8Uw over een zwarte Londense buschauffeur die tien dagen de tijd krijgt om in Manila met een jeepney rond te rijden tijdens het spitsuur. Een jeepney is een populair en goedkoop openbaar transportmiddel hier, een soort van bus; vele ervan zijn regelrechte overblijfsels uit de tweede wereldoorlog toen de Amerikanen de Japanners verslagen hadden en terugdreven naar Japan uit de Filipijnen en na hun eigen vertrek tuinduizenden wrakken van jeeps achterlieten die achteraf weer werden opgekalefaterd door Filipijnen en omgebouwd werden tot openbare transportmiddelen. Tegenwoordig worden nieuwe jeepneys ontworpen met hetzelfde doel maar op modernere leest geschoeid.
2011 is alweer voorbij, 2012 is begonnen. 
Onder de internationale naam Washi en de locale naam Sendong ging waarschijnlijk de laatste tyfoon van 2011 van kracht in de Filipijnen en maakte (als voorlopig cijfer) minstens 1.500 dodelijke slachtoffers. Het cijfer verandert dagelijks.
Vaker en vaker ontvang ik reacties vanwege westerlingen (Belgen) op deze blog.
Op 4 september 2011 plaatste iemand met het alias 'corse' volgend bericht op www.politics.be:
