charlotte's story
story of a long journey through life
Inhoud blog
  • een kilootje meer...
  • adempauze
  • Waterval en diens meer
  • Zigeunerbloed
  • Stijlvol... zacht uitgedrukt.
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    07-01-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een kilootje meer...
    Hallo iedereen,
    Na een lange periode van absolute stilte (en daar ben ik normaal gezien geen meester in!), kom ik nog eens boven water om aan alle vrienden, kennissen en familie de beste wensen voor het nieuwe jaar over te maken. Net zoals dat betaamd, heb ik de beste wensen van geluk en voorspoed, in het verleden zovele keren neergeschreven en verstuurd. Op de dag van vandaag, ben ik wat zuiniger geworden: ik wens alleen geluk toe aan de mensen die me dierbaar zijn. En geluk is iets waar je moet aan werken, zoveel is me nu ook wel duidelijk. Eigenlijk zou ik iedereen een voldoende dosis energie moeten wensen: energie, die vervolgens goed geïnvesteerd dient te worden om de juiste balans te vinden tijdens het komende jaar. Dat is een les, die 2012 mij alvast geleerd heeft: geluk word je niet zomaar in de schoot geworpen. Er wordt echt wel verwacht dat je een inspanning levert. Voor wat, hoort wat!

    Ik ben nog altijd goed en wel in het land der Kiwi's. Op een of andere manier heb ik hier een soort evenwicht gevonden. Ik kijk nu echt wel door een andere bril naar het leven. Het afgelopen jaar heeft me ook geleerd dat er nog verborgen parels onder de mensen zijn. Meerdere keren ben ik ontroerd geweest door de belangeloze  hulp, die mij werd geboden. En dat is maar best ook want ik ben net zo goed, diep ontgoocheld geworden door mensen met wie ik een lange periode van mijn leven gedeeld heb. Hoe dan ook: 2012 is voor mij het jaar van de ommekeer. Niet naar meer en beter leven maar naar een dieper en warmer leven. Ik raad iedereen aan om te reizen: een betere manier om je focus bij te stellen, kan ik niet bedenken.

    Alle mensen, die me per mail gecontacteerd hebben, zullen zeker een antwoord van me krijgen. Het kan alleen nog even duren voor ik weer mee ben met de stroom. "Even geduld", zou misschien een betere titel voor deze blog geweest zijn.

    Wat brengt de toekomst? Wel, eerlijk gezegd dat weet ik niet en dan gooi ik er gelijk tegen aan, dat het me eigenlijk niet zoveel bezighoudt. Ik leef van dag tot dag ,laat mijn grijze massa stoom afblazen in geschrijf en geniet ondertussen van de kleine dingen in het leven. Meer hoeft het voor mij echt niet te zijn. Op dit moment heb ik geen concrete plannen om veel te reizen maar ... dat kan morgen alweer anders zijn. Que sera sera.... meer passende woorden kan ik niet bedenken.

    Een warme groet (letterlijk en figuurlijk) van een herboren vrouw,
    Charlotte



    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (5 Stemmen)
    07-01-2013, 05:26 geschreven door charlottesstory  
    24-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.adempauze
    Hallo iedereen,
    Ongeacht alle goede intenties om mijn blog heel regelmatig bij te werken, moet ik tot mijn schade en schande toegeven dat ik daar niet steeds in geslaagd ben. Enerzijds is er natuurlijk het feit dat ik nu bijlange niet zoveel meer rondreis als de afgelopen maanden (hoewel... dat gezegd zijnde ben ik er in de laatste 2 weken wel 2 keer op uit getrokken: eens richting Nelson en eens richting Napier) en anderzijds is er het feit dat ik me wil toeleggen op het vinden van een toekomst voor mezelf. Geleidelijk aan begint het pad zich te vormen, al kan het nog steeds alle kanten op.

    Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik een adempauze wil inlassen. De afgelopen maanden heb ik heel intens beleefd: het vele reizen heeft me een ander mens gemaakt. De onrust heeft plaats gemaakt voor rust, het grote vraagteken dat in mijn hoofd spookte toen ik vertrok, is nu veranderd in een uitdaging, waarvan ik het gevoel heb, dat ik ze aankan. 

    Ik bemerk dat er op het net mensen zijn, die mijn keuze ofwel ondersteunen, ofwel afkeuren. Keuzes maken in het leven houdt nu eenmaal in dat je het leven van andere mensen beïnvloedt. Ik heb ongewild anderen pijn gedaan. Hopelijk komt er een dag dat diegene, die zich slachtoffer van de situatie wanen, beseffen dat een scheiding geen kwestie van winnaars of verliezers is. Ik zou het veeleer een uiting van overlevingsdrang beschouwen. En uiteindelijk willen we dat allemaal...

    Voor hen die in contact met me willen blijven: dat kan via e-mail op de blogwebsite of via mijn persoonlijk adres. Indien dit bericht een stormvloed aan post zou genereren, dan kan ik nog altijd overwegen, om de draad hier weer op te pikken.

    Ik kan mijn  lezers alleen maar danken voor het vertrouwen, dat jullie me maandenlang geschonken hebben. Schrijven is zeker dubbel zo plezant wanneer je weet, dat je hersenspinsels mensen kunnen aanzetten om trouwe volgers te worden. Dank om met mij dit stuk van de weg te bewandelen. 

    Als afsluiter (voor nu) wil ik nog dit meegeven : al degene, die twijfelen in het leven; al degene, die zich gevangen voelen in hun situatie... overwin de angst en ga ervoor. Geloof me vrij dat er voor mij ook momenten geweest zijn waarop ik dacht dat de weg te zwaar voor me was... Na zoveel maanden, kan ik getuigen dat ieder mens een dosis weerstand in zich heeft: wanneer je die geheime schat in jezelf weet te vinden, dan besef je algauw dat geen enkele uitdaging te groot is, geen berg te hoog, geen zee te diep. Ik koester vele warme herinneringen uit mijn verleden, ik hou van mijn kinderen maar bovenal weet ik nu dat ik LEEF!

    warme groeten
    charlotte

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    24-10-2012, 11:44 geschreven door charlottesstory  
    09-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Waterval en diens meer

      

    Hallo iedereen,

    Ik had het al aangekondigd dat ik erop uit zou trekken: de belofte van zon was voor mij meer dan voldoende aansporing om naar buiten te gaan. Omdat ik de dichte omgeving al behoorlijk verkend heb, wou ik vandaag mijn grenzen wat verder verleggen. Vandaar dat ik had afgesproken met een vroegere gast, die ten zuid-oosten woont en die me verteld had dat er best wel mooie uitgestippelde wandelingen te ontdekken zijn in het nabije natuurgebied.  Nabij? Indien je een uurtje rijden nog als dusdanig kan bestempelen,  dan is de omschrijving correct.

    De Hunua Ranges, een park van zomaar eventjes 14000 Ha, zijn voor mij een ware ontdekking geworden. We hadden afgesproken om een relatief korte wandeling te maken. Dat gezegd zijnde: we waren ruim 4.30 uur op stap. En dat dit, als starter, voldoende was, hebben mijn kuitspieren me met een sterk krampend protest, midden in de nacht, laten weten! Een kermis is een geseling waard, bij deze is die stelling bewezen... (olala, dat doet me denken aan mijn wiskundeleraar ontelbare jaren terug! Ik hoor hem nog altijd zeggen “Hetgeen moest bewezen worden”... (en dat terwijl ik steeds  tot andere conclusies kwam!)).

    Nauwelijks waren we op stap of we kwamen voorbij een waterval. Helemaal verborgen in het prachtige groen. Het leek wel een scene uit een Robinson Crusoe film..

    In dit park worden verschillende kleine rivieren afgedamd, om op die manier grote meren te vormen. Het zijn deze enorme wateropslagplaatsen, die de bevolking van Auckland van het nodige drinkwater voorzien. En gezien het  deze meren tussen de bergen liggen, is de zwaartekracht voldoende om het naar de afnemers te brengen.

    Feit is dat wij lang niet de enigen waren, die een vrije zondag in de natuur wilden invullen. Ergens herinnerde me het aan een wandeling in Zwitserland: daar hebben toeristen en locals de gewoonte om  “Gruss Got” te zeggen wanneer je iemand kruist. Geen Duits hier natuurlijk, maar net zo goed, een heel vriendelijke begroeting: jong, oud, fit en minder fit ... iedereen is uitermate vriendelijk.  Nu kan ik natuurlijk niet prat gaan op ervaring wanneer het erop aankomt om in de bossen te hossen. Heel even leek het wel of ik in een Indiana Jones verhaal was terechtgekomen. Op een gegeven moment dienden we een rivier over te steken, springend van de ene rots naar de andere.  Een meer doeltreffende test , om er achter te komen  hoe galant je wandelgenoot dan wel is, kan je niet bedenken!  Neen, ik werd niet veilig naar de overkant gedragen ( ik verkoos  trouwens om zelf te beslissen welk traject ik zou volgen) maar kan wel zeggen dat er me heel galant een hand werd aangeboden om het gladde parcours zonder natte voeten te overbruggen. Wees gerust mensen : dat is me zonder problemen gelukt.

    Vandaag dus nog even gaan helpen in het reisbureau.  Tot mijn stomme verbazing was de baas er niet eens: ja, dan wordt het lastig om te verwachten dat een vrijwilliger kan werken natuurlijk. Zonder opdracht , heb ik nog wat verder brochures gesorteerd om dan, vroeger dan verwacht, huiswaarts te keren.  Geen nood: tijd om mijn valies te pakken, iets waar ik onderhand wel heel ervaren in ben geworden.  Jammer genoeg zullen de zomer outfits nog even in deze kast moeten blijven, met een kille 13°C  graden in het vooruitzicht, heb ik mijn koffer op zijn winters gepakt. Hopelijk komen er nog mogelijkheden om dezelfde trip in warmere omstandigheden te doen.  De bediende in het reisbureau heeft me alvast verzekerd dat ik op het punt sta om een ongemeen mooi deel van dit land te ontdekken. Hoeft het nog gezegd dat ik me  afvraag wat deze relatief kleine stad te bieden heeft.

    Graag geef ik jullie nog een proevertje mee van de bloemenpracht in dit land. Ik hoef er niet eens een omweg voor te maken. Telkens weer bewonder ik de vele kleuren, die ik in de tuinen opmerk. Wat er aan kleur ontbreekt in de vogels wordt ruimschoots gecompenseerd door de prachtige bloemen en bomen.

    Vlamingen hebben hun leeuw als symbool, kiwis hebben voor de varen gekozen. Laat me toe te zeggen dat dit me een verstandiger keuze lijkt: geen leeuwen te bespeuren in ons land ... een overvloed aan varens  in dit land. Een  plant die met zijn fijne blad heel fragiel lijkt te zijn terwijl het open blad symbool kan staan voor de openheid van de bevolking...

    Mijn goed nieuws bericht wil ik toch even bijsturen. Jammer genoeg heeft NZ ook een keerzijde. Gisteren werd er een programma getoond over kindermisbruik. Tot mijn stomme verbazing staat dit land bovenaan de top op deze weinig benijdenswaardige lijst. Minder erg, maar net zo goed deel van deze gemeenschap, is vandalisme. Ik verblijf nu ruim een maand in de betere buurt van Auckland. Niet direct de plaats waar je vandalisme zou verwachten dus. En toch: nummerplaten  van dure auto’s, die gestolen worden  en een vernield bushokje. Ook dit is Nieuw-Zeeland.

    Ondertussen zijn we een dag verder en zit ik nog maar eens in de luchthaven. Meer dan ruim op tijd maar dat deert me geenszins: er valt hier genoeg te beleven.  Wat me wel tegenvalt is dat er nergens WIFI  aanwezig is en dat in een land, dat eigenlijk aan de bakermat van het draadloze internet stond. Ok, tijd om in te checken... daar ga ik dan: op weg naar een nieuw  avontuur!

    Warme groeten                                 

    charlotte


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    09-10-2012, 21:55 geschreven door charlottesstory  
    05-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zigeunerbloed
    Hallo iedereen,

    Dat is wat er door mijn aderen stroomt. Ik ga immers weer de hort op. Onder het motto: als de berg niet tot Mohammed wil komen, dan moet Mohammed  naar de berg gaan, vertrek ik volgende week naar Nelson. Niet om bergen te gaan zoeken natuurlijk, wel omdat ik weet heb van een job als manager van een spa resort. Er vanuit gaande dat ik lang niet de enige geïnteresseerde zal zijn, heb ik me een vliegtuigticket geboek naar het Zuiden. Mijn sterkste troef is "face to face" te staan met mijn mogelijke werkgever. Indien ik er dan niet in slaag om hem te overtuigen, dan kan ik op zijn minst nog zeggen dat ik alles geprobeerd heb. Dat een en ander me ook nog toelaat om een stukje Nieuw-Zeeland, dat me nog totaal onbekend is, te gaan ontdekken is mooi meegenomen natuurlijk. Al zijn er de laatste dagen behoorlijk wat onheilsspellende geruchten geweest over vliegtuigen in nood (wereldwijd), het zal mijn zin om te vliegen niet temperen. Hoe vaak heb ik me al niet afgevraagd waarom ik zoveel jaren terug mijn zin om stewardess te worden niet heb doorgedreven... Dat gezegd zijnde, ben ik er me wel van bewust dat deze jonge (en niet meer zo jonge... want je ziet steeds meer oudere stewardessen opduiken) dames echt wel mogen werken voor hun centen; Ik betwijfel of zij nog steeds dat aangenaam gevoel ervaren, wanneer de piloot de motoren op volle snelheid laat draaien om vervolgens de grote stalen vogel aan maximum snelheid over de startbaan te jagen. Ik word er in ieder geval nog steeds lyrisch van. Hoe dan ook, volgende week ga ik terug vliegen. 't Werd hoog tijd want ik vertoonde zowaar de eerste symptonen van afkickverschijnselen!

    Gisteren heb ik nog een hele leuke introductie gehad. Mijn gastheer heeft een shih tzu hondje, waarvan hij zelf zegt dat het zijn beste vriend is. Omdat het niet toegelaten is om hier huisdieren te houden, verblijft Monstra (ik dacht eerst dat hij "Monster" heette!) bij Steve's broer. Hond en baasje worden echter wel iedere dag met elkaar verenigd op kantoor: daar heeft het kleine monster een ruim bemeten bed ter zijne beschikking. Af en toe brengt Steve zijn troetel eens thuis op bezoek. Aanvankelijk werd ik enkel "geduld" door zijne majesteit maar gaandeweg heeft hij me meer en meer aanvaard. In die mate zelfs dat hij nu zijn bedeltruck maar al te graag op mij test!


    En vandaag heb ik op zijn minst één kiwi gelukkig gemaakt. Ik ben behoorlijk vroeg op pad getrokken om de immigratie dienst nog maar eens met een bezoekje te vereren. Mijn toeristenvisum van 3 maanden komt binnen de 2 weken te verstrijken, dus werd het echt tijd om een verlenging aan te vragen. Plan B was een bezoek aan de grote buur om dan terug te keren, maar uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om verder Nieuw-Zeeland te verkennen wat meteen inhield dat ik een visum voor langere duur van doen heb. Wel, wel, wel... ik geef grif toe dat ik geen universitair diploma heb: misschien is dat de reden van mijn strijd met de papierberg? Je houdt het niet voor mogelijk hoeveel vragen je moet doorlopen... ergens zal een ambtenaar een dagjob (dat is dan mijn blije kiwi) hebben om alles te verifiëren. Ik weet van mezelf dat ik geen crimineel verleden heb (op een snelheidsovertreding te na gesproken...), dat ik niet van plan ben om Nieuw-Zeeland te doen betalen voor een of ander medisch probleem, dat ik geen banden heb met om het even welke extreme organisaties enz enz... Hoeft het gezegd dat het niet bepaald uitnodigend overkomt wanneer je al deze zaken gevraagd wordt? Anderzijds begrijp ik natuurlijk wel dat een land niet zomaar iedereen wil binnen laten. Al bekroop mij wel de zin om het in hoofdletters te schrijven dat ik geen bedreiging vorm! Als welopgevoede Belg hou ik me echt wel aan alle regels en wetten... dat werd me immers met de paplepel ingegeven! Bij zo'n toestanden kan ik nooit nalaten om me af te vragen hoe dat in de middeleeuwen werd opgelost. Moet ik even in overweging nemen dat er toen geen Europeanen met een immigratie probleem in Nieuw-Zeeland werden gecronfronteerd: dit land is immers 10 jaar jonger dan ons Belgenland...

    Om af te ronden, gooi ik er nog een foto van een nieuwe "ontdekking" van vandaag tegenaan. Al ben ik hier op zijn minst al 10 keer voorbijgewandeld: pas vandaag heb ik Sint Pauls opgemerkt. Wanneer ik het bedenk, heeft ieder dorp in ons land een kerk, die meestal groot bemeten is. Down under heeft "de kerk" er blijkbaar een andere regel op nagehouden: minder groot maar 3 keer zo talrijk. Geen wonder dat ik steeds nieuwe bouwwerken blijf ontdekken.


    En terwijl de Belgen meer dan natte voeten krijgen, hoor ik net dat mijn weekend heerlijk zomers wordt. Met de zonnecrème in de aanslag, een fles water in mijn rugzak, zal ik met volle teugen kunnen genieten van dit gastvrije land. Mijn winter ligt letterlijk en figuurlijk achter me...op naar de zonnige lente!

    warme groetjes,
    Charlotte



    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    05-10-2012, 00:00 geschreven door charlottesstory  
    01-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stijlvol... zacht uitgedrukt.

    Hallo iedereen,

    Een woordstille week op mijn blog. Geef toe, niemand zou geboeid zijn door het relaas van mijn alledaagse werkdag. Dag na dag ploeter ik me door de boekhouding, die meer dan dringend aan een verregaande opkuisbeurt toe is. Nooit gedacht dat mijn ervaring in het bijhouden van de boekhouding in een eigen zaak op deze manier nog zijn nut zou bewijzen.

    Een groot voordeel heb je als vrijwilliger wel: geen zaterdagwerk voor mij! Met een blanco agenda voor het weekend, kon ik alle kanten op, temeer omdat het weerbericht beloofde dat de zon alle registers zou opentrekken.

    Het leuke van werk is dat je automatisch vroeger wakker wordt: mijn ingebouwde wekker werkt nog steeds feilloos. Vroeg uit de veren dus gisteren morgen met de intentie om de was aan te vallen. Verder dan een intentie ben ik echter niet geraakt want Steve vroeg me of ik geinteresseerd was om hem  en zijn broer te vergezellen naar een airshow. Een originele mosquito,  die gedurende de afgelopen 8 jaar, tot in het kleinste detail werd hersteld,  zou voor de eerste keer  het luchtruim verkennen.  Vraag me niet waarom, maar de kiwis hebben een bikkelharde reputatie opgebouwd op de selecte markt van het reconstrueren van oude vliegtuigen.  Een land, met een wat meer relaxte houding naar regelgeving, versmacht creativiteit niet in een embroyaal stadium: duizenden mensen waren gisteren op de been om volop van het resultaat te genieten.

    Foto: Peter Meecham Fairfax NZ

    Daar waar ik nu voorbereid was om terug om de moto te springen, verkoos mijn gastheer om in een meer stijlvolle manier de 25 km te overbruggen.  En bijna zou ik schrijven dat stijlvol een understatement is: wat te denken van een wijnrode Bentley?  Niet direct het laatste modelletje op de markt maar dat kon de pret niet derven hoor. Lederen zetels,  perfecte afwerking,  ruimte zat... a car fit for a king!

    Ik weet dat mijn gastheer een zwak heeft voor blitse snelle wagens maar nu moet je al heel wat verbeelding hebben om een Bentley in die klasse onder te brengen. Een tank (weliswaar een luxueuse ) op wielen lijkt een veel accuratere omschrijving. Zelfs met een zware moter zal deze wagen geen snelheidsrecords breken:  dit is een mastodont op de weg... Mijn gastheer is een Ferrari man, dit is helemaal niet zijn stijl.  Hij heeft deze wagen dan ook via een misgelopen zakendeal in handen gekregen omdat dit statussymbool het onderpand was. Gezien  de brandstofprijzen hier ook blijven stijgen (al liggen ze nog een stuk lager dan in Europa), wil hij zo snel mogelijk af van deze gulzige motor en was het dus de bedoeling om deze wagen te koop aan te bieden.

    Ruim op tijd, trokken we richting Ardmore en al heel snel bleek dat wij ons daar niet eenzaam zouden voelen! Een ongeziene file, kilometers ver die aan een tergend tempo in bleef bewegen (en net zo vaak stil stond...): dat is wat ons te wachten stond. Nodeloos te zeggen dat mijn gastheer op dat moment de Bentley dubbel zo erg vervloekte... met de moto, ben je er zo (een kiwi vertaling van “Met de trein, zou je er al zijn.”). Na anderhalf uur de snelheid van een slak te hebben geëvenaard, had mijn snelle jongen er genoeg van. Plan B kwam ter sprake en dat hield een meer dan behoorlijke omweg in (op zo’n moment mis je de Belgische binnenstraatjes meer dan je wil toegeven!).  De porche voor ons had net dezelfde conclusie getrokken en manuvreerde handig rond om een alternatieve weg te zoeken.  Met ons slagschip was het net iets moeilijker om, op de behoorlijke smalle weg, een ommekeer te maken.  Eens we vrijgebroken waren en rustig langs de eindeloze file terug reden, zei broerlief me: “Geef ze maar een koninklijke zwaai, dan hebben die arme drommels nog iets om hun geduld te belonen”.  Er zijn van die momenten in het leven waarop je blij bent, geboren te zijn in een modern tijdperk en zaterdagvoormiddag was er zeker één van: zonder gps waren we nu wellicht nog aan het toeren!

    Mij hoor je niet klagen hoor: ik zat net zo comfortabel als in de beste zetel, kon genieten van het landschap en  van de constante plagerijen tussen de 2 broers.  Eens ter plaatse bleek al snel dat de organisatie deze stormloop niet verwacht had. Niettemin behield iedereen de glimlach op het gelaat en werden alle wagens uiteindelijk netjes doorverwezen naar een eindeloze weide.  Een lange introductie voor een heel speciaal evenement. Voor ons stonden ontelbare vliegtuigen, in alle kleuren en vormen maar met één gemeenschappelijke noemer:  Tweede Wereldoorlog.  Nu moet ik eerlijk toegeven dat vliegtuigen normaal gezien niet echt mijn ding zijn (tenminste niet om naar te kijken) maar dan nog, kon ik niet anders dan geboeid worden door de meeslepende commentaar.  Het ene na het andere toestel ging de lucht in, haalde halsbrekende toeren uit, verraste het publiek met formaties. Kortom : het is een andere wereld maar wel eentje waarvan ik blij ben dat ik even heb mogen meegenieten.

    Naast vliegtuigen uit de oude doos, was er nog een heel domein met oude wagens. Je houdt het niet voor mogelijk wat hier nog rondrijdt.  En dan verwijs ik ook naar het dagelijkse verkeer. Wellicht is het feit dat er hier nooit of te nimmer zout gestrooid wordt daar niet vreemd aan. De carroserie van een wagen van 20 jaar ziet er hier beter uit dan sommige van 5 jaar in België.

    Zaterdag was ook mijn eerste proever van een echte lentedag: een heerlijke zon, windstil.. ja wat wil een mens nog meer? Steve bleef erop hameren dat het belangrijk is om zonnecrème te gebruiken (die we natuurlijk niet bij hadden!). Iets waar ik absoluut de noodzaak niet kon van inzien. Of beter gezegd: TOEN niet kon inzien.

    De weerman had ons zon beloofd: wel, die hebben we ook gekregen.  Gisteren een tandje bij... heerlijk wandelweer.  Ik ben er dus nog maar eens op uitgetrokken: wandelschoenen aan getrokken en op stap. Daar waar ik het vroeger vooral op fietsen hield, geniet ik er nu intens van om te wandelen.  Ik kom altijd wel ergens iemand tegen om een praatje mee te maken:  kiwis moeten zowat het meest toegankelijke volk op deze aardbol zijn... dan hoef ik er niet bij te voegen, dat dit mijn intigratie hier een stuk makkelijker maakt.

    Dat ik nog geen kiwi ben, kan iedereen vandaag van mijlenver zien. Mijn altijd witte huid heeft een felrode kleur die gemakkelijk een kreeft zou doen blozen. Mijn hals is behoorlijk ernstig verbrand, gelukkig had ik mijn lichte trui nog een tijdlang aangehouden, zodat de schade op mjn armen heel goed meevalt. De locale supermarkt heeft er meteen een trouwe klant in de afdeling zonnecrème bij.  Er staan me nog heel wat zonnige dagen te wachten maar dan wel zonder de ambitie om het kleur van overrijpe tomaten te evenaren!

    Vandaag vroeg mijn “baas” in het reisbureau me  nog: Hoe komt het dat er zo weinig Belgen ons land bezoeken. Zou ik hem antwoorden dat ze allemaal bang zijn van de zon???

    Warme groetjes,

    Charlotte


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    01-10-2012, 00:00 geschreven door charlottesstory  
    25-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wilde haren...

    Hallo iedereen,

    Op mijn gezegende leeftijd, wordt een mens geacht om die al een tijdlang geleden verloren te zijn. Anderzijds is er het gezegde: nooit te oud om te leren. Een spreuk, die ik zeker in het hart draag.

    Waar slaan die wilde haren dan op, hoor ik jullie denken? Zondag zou per definitie een rustdag moeten zijn, al heb ik al eerder geschreven dat dit gegeven in Nieuw-Zeeland niet in ere gehouden wordt. Integendeel zelfs: het lijkt wel of er op die dag nog een tandje bijgestoken wordt. Feit is dat ik als rechtgeaarde toerist niet hoef mee te hollen met de massa  (kan ook vrij vertaald: aanzien worden  als een excuus om de luierik uit te hangen...). Ik heb me dus op mijn dooie gemak in de zetel geïnstalleerd met een goed boek. Waar is de tijd geleden, dat ik dit kon doen zonder me schuldig te voelen???

    Mijn gastheer dacht er net eender over want ook hij verdiepte zich in alle stilte in een boek. Het is voor mij even wennen geweest om een apartement te delen met iemand, die niet erg spraakzaam is. Nochthans heeft hij een heel boeiend leven geleid: niet iedereen kan zeggen dat hij jarenlang als duiker rond olieplatformen heeft gewerkt. Met een diploma van “Marine biology” (hoe vertaal je zoiets??  Zee bioloog???) was het zijn taak om de invloed van de zee op de structuur van de platforms te bestuderen en advies te geven om steeds betere (lees: meer resistente) bouwwerken te ontwikkelen. Een duikersziekte heeft uiteindelijk een einde gemaakt aan die carrière. Hij kan echter niet verhullen dat hij de vele buitenlandse reizen nog steeds mist. Momenteel heeft hij een kantoorbaan... veel groter kan het verschil dus niet zijn.

    Vraagt mijn gastheer op een bepaald moment:”Heb je de Mission Bay in Auckland al gezien?”. Dan moet je wel weten dat er hier ontelbaar veel baaien zijn en dat ik  de namen  van de enkele plaatsen, die ik al heb aangedaan , echt niet meer kan herinneren. Of ik die baai nu wel of niet gezien had: that’s the question... Dus stelde hij voor om er naartoe te gaan. Met de raad om een paar extra truien aan te trekken. We staan aan het prille begin van de lente, en zelfs al zijn de temperaturen nu niet bepaald als hoog te omschrijven: zo erg is het nu ook weer niet dat er 2 truien vandoen zijn... Dus zeg ik vol vertrouwen dat ik met mijn gewone trui dat beetje wind wel zal kunnen weerstaan. Goede redenering, ware het niet dat de geplande rit er eentje met de moto was. Zie, dat is weer eens wat anders voor me. Blijkt dat Steve over een zware cruiser beschikt (ik ken daar dus nikske van maar zag wel dat het geen mobiletje was). Geloof het of niet maar de band op het achterwiel is verdorie breder dan de gemiddelde autoband. Helm op het hoofd, handschoenen aan en hup met het been, over de zitting en weg waren we. Mijn allereerste ervaring als bijzitter op een moto. De enige instructie die ik gekregen had, was om mee te bewegen met de chauffeur omdat het nemen van een bocht bepaald lastig (en zelfs gevaarlijk) wordt, wanneer de passagier in een andere balans gaat hangen. Nu moet je echt geen universitaire studies gedaan hebben om die theorie in praktijk om te zetten. Alleen was het wel zo, dat ik er bij de eerste bocht  heilig van overtuigd was dat dat ding nooit meer recht zou komen! Maar eens je de ”schwung” te pakken hebt, is het echt wel een aanrader. Als kers op de taart gingen we over de Harbour Bridge en naar de top van Mount Wellington. Het zicht over de duizenden lichtjes van het uitgestrekte Auckland op die stille avond, zal ik me nog heel lang herinneren, tezamen met het besef dat ik een echte bofkont ben om dit te mogen meemaken. Was de heenrit plezant, dan heb Ik dubbel genoten van de terugreis: het gevoel van snelheid ( eens dat de chauffeur wist dat ik geen beunhaas was,  “gingen we een gat” zoals ze dat in het sappig Westvlaams plegen te zeggen) geeft een kick, die alleen door een opstijgend vliegtuig geëvenaard wordt.. Nu pas begrijp ik waarom fervente motorrijders zo gek zijn op hun hobby: het gevoel van vrijheid is moeilijk met woorden te omschrijven. Mijn wilde haren lagen zelfs in een krul toen ik de helm afzette!

    Mijn zoektocht naar werk heeft nog niets concreets op geleverd maar gezien de rustige natuur van dit land, verwondert dat me niet eens.  Het leven gaat hier nu eenmaal twee versnellingen trager dan in ons gekgedraaide België,  dan lijkt het me ook logisch dat het wat meer tijd neemt om iets geschikts te vinden. Dat wil niet zeggen dat ik iedere dag een zondag routine aanhou hoor. Ik heb me de laatste paar dagen als vrijwilliger in een reisbureau kunnen nuttig maken. Mijn taak was om alle brochures te sorteren naar geldigheidsduur en oorsprong. Een betere les aardrijkskunde kan je je niet voorstellen.  Wees er maar zeker van dat ik zowat ieder piepklein eiland nu kan duiden op de kaart (is misschien wat overmoedig maar zo voelt het toch). Ik heb nog een aantal dagen voor de boeg  en dat bevalt me opperbest. Tussendoor receptioniste voor de telefoon spelen... dan ben ik helemaal in mijn element.  Baat het niet, het schaadt ook niet en ondertussen kan ik achter de schermen van de reiswereld kijken.... komt mijn beginspreuk goed uit; nooit te oud om te leren!

    En met die wijsheid als een koe, rond ik af want de Tim Tams roepen me in koor!

    Warme groetjes

    Charlotte

     

     


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    25-09-2012, 00:00 geschreven door charlottesstory  
    22-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.uitgesteld relais
    Hallo iedereen,
    Tot mijn grote frustratie is dit een bericht met een dubbel uitgesteld relais gehalte... Gisteren had ik heel plichtsbewust een pagina vol getokkeld, toen mijn gastheer met visite thuiskwam en ik mijn notebook netjes aan de kant plaatste om aan het gesprek deel te nemen. Ik durf erop zweren dat ik mijn schrijfwerk als kladversie bewaard had (in de volle overtuiging om het vandaag on line te plaatsen) maar... duizend bommen en granaten... geen kladversie te vinden vandaag. Met andere woorden: ik mag mijn inspiratie aanboren om een nieuw schrijfwerk te produceren: een pagina in uitgesteld relais dus...

    En dan mag ik mijn Tim Tams daar onmiddellijk aan toevoegen, zij om het om een veel aangenamer reden. Ik had me al stilletjes voorbereid om mijn verjaardag op mijn eentje te vieren in het goede gezelschap van mijn Tim Tams en een glas sauvignon blanc... Oei oei, wat klinkt dat zwaarmoedig zeg. Laat ik er maar direct aan toevoegen dat  het eens iets anders is... Wat er me zeker wel plezier gedaan heeft, is de toevloed van gelukwensen via e-mail en dergelijke. Ik heb genoten om te horen van mensen, die door de maanden heen op de achtergrond geraakt waren.  De vele gemeende, warme mensen hebben mijn dag prachtig gekleurd. Natuurlijk zijn er ook de gelukwensen, die niet gekomen zijn. Degene, die voor mij zoveel zouden betekend hebben. Wellicht is het nog te vroeg om daar op te hopen???

    En toen kwam er een totaal onverwachte wending in mijn dag. Ik werd opgebeld door mensen, die ik hier in de bibliotheek ontmoet heb. Of ik iets gepland had die avond? Omdat ik maar al te goed besef dat "Tim Tams eten" niet als een goed plan zal aanzien worden, antwoordde ik dus dus dat er niets op het programma stond.  Voor ik het goed en wel besefte, werd ik uitgenodigd om bij hen te gaan eten... mijn verjaardag alleen vieren : GEEN SPRAKE van! Met die zin, werd me duidelijk gemaakt dat ik me maar beter klaarmaakte want ik zou binnen het half uur worden opgehaald.  Ik kan er nog altijd niet bij dat ik zomaar werd uitgenodigd.... dit lijkt een andere wereld te zijn: eentje waar mensen nog echt om anderen geven. Wanneer hebben we dat gevoel in België verloren???

    Een prachtige avond dus in een land, dat ik meer en meer weet te appreciëren. En dat je echt wat kan opsteken tijdens een gewone babbel is ook gisteren gebleken. Want wat blijkt? Op nauwelijks 500 meter van waar ik verblijf, bevindt zich een zakencentrum met een aantal hotels. Om het plaatje helemaal compleet te maken, is er zelfs een poepsjieke paardenrenbaan met een bijhorend congrescentrum.  Waregem koerse, haast letterlijk in mijn achtertuin! Vraag me af of ze er hier ook een hoedenparade van maken??? 

    Met die wetenschap ben ik op donderdagmorgen op verkenning gegaan. Vreemd genoeg had ik nog nooit in die richting gewandeld, al mijn vorige ontdekkingstochten hadden me naar het noorden geleid. Hoog tijd om het (koude) zuiden ook eens te gaan verkennen. Tot mijn stomme verbazing bevinden die hotels zich letterlijk op een boogscheut afstand. Hier een job versieren, zou mijn leven een stuk makkelijker maken... Ik ken de spreuk van het vel  en de beer natuurlijk ook : beide voetjes op de grond houden, is de boodschap. Ik zie  wel wat de toekomst brengt. Ik weet alvast wat die avond me gebracht heeft: de meest heerlijke chocoladekoekjes om de dag mee af te ronden!

    Hoe graag ik ook wandel en mijn horizonten verleg, ik hou er zeker nog van om bezig te zijn. Feit is dat mijn gastheer niet klaagt over mijn ijver om het hier kraaknet te houden. En zelfs al is de was maar een fractie van de hoeveelheid, die ik zoveel jaren verwerkt heb, ik doe het met net zoveel zin voor perfectie als vroeger. Of hoe je de aard van het beestje niet kan veranderen...

    Vandaag ben ik er voor een flinke wandeling op uitgetrokken. Het is gewoon heerlijk om met de zon op je gezicht (in combinatie met een nog altijd frisse bries weliswaar) de gezonde buitenlucht te gaan opzoeken. Mijn accommodatie mag dan wel in het centrum van een behoorlijk drukke voorstad liggen, op nauwelijks een paar kilometer, ligt de open ruimte waar je helemaal opgaat in de natuur. Mijn tocht heeft me ook langs het park waar honden vrije loop hebben, gevoerd. Ik heb er kennis gemaakt met Hunter, een prachtige chow chow, die nog een hele lange weg te gaan heeft wanneer het op gehoorzaamheids training aankomt!  Zijn baasje heeft zich de ziel uit zijn lijf gelopen om zijn lieve viervoeter onder controle te krijgen. En terwijl het in België blijkbaar nog altijd te droog is, ligt het hondenpark er hier behoorlijk modderig bij. De witte chow chow kon zowaar gaan concureren met een bruine labrador: na een modderbad viel er nog bitter weinig te bespeuren van zijn witte vacht!

    Ondertussen zit ik languit in de zetel met een lege verpakking van Tim Tam. Met andere woorden: ik heb mijn voorraad chocoladekoekjes vakkundig weggewerkt. Laat dat het signaal zijn om onder de wol te gaan ...

    Warme groetjes,
    Charlotte


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    22-09-2012, 00:00 geschreven door charlottesstory  
    19-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.tim tam feest

    Hallo iedereen,

    Alleen zij, die al voet aan de grond gezet hebben in het zuidelijk halfrond, zullen weten waarvoor Tim Tam staat (of heb ik het verkeerd voor en zijn die ook te koop in Groot-Brittannië?). Voor alle mensen, die niet in de categorie vallen : Tim Tams zijn de heerlijkste chocoladekoekjes, die er ooit ergens werden geproduceerd. Ik ben jarenlang een Delacre adept geweest maar kan niet anders dan erkennen dat Tim Tam heel wat hoger scoort wanneer het erop aankomt om mijn smaakpapillen te verwennen! En de reden voor die "wilde" braspartij??? Ik word er 54 vandaag...Ok, ik zal dan wel niet omringd worden door familie en vrienden maar weet op zijn minst dat sommige van hen wel even aan me denken. Onder het motto "je kunt niet alles wensen in het leven" ben ik toch van plan om dit een memorabele verjaardag te maken ... een mijlpaal, die me van de ene fase naar de ander loodst. 

    Gisteren heb ik nog maar eens mijn wandelschoenen aangetrokken. Ik ben er nog niet achter of er een alternatief spreekwoord is voor "maartse buien, aprilse grillen", zoniet moet daar dringend werk van gemaakt worden! Het mag zelfs een iets sterkere variant worden, want zowel de regenbuien als de zonnige tussendoortjes lijken meer intens te zijn. Feit is dat de zon de bloemenpracht prachtig onderstreept: dit is pas het prille begin van de lente... dat beloofd voor de komende maanden! 

    Daar waar ik durf te stellen dat de kiwis niet met een baksteen in hun maag geboren zijn (of een houten plank, gezien het merendeel van de woningen in hout is opgetrokken), mag je wel stellen dat er heel wat tijd in de tuin wordt geïnvesteerd. Ieder hoekje wordt gevuld met bloemen en struiken: best wel grappig om, wat bij ons als kamerplant verkocht wordt, hier zomaar in "over-sized version" in de tuin te zien.  

    Ik heb al eerder aangehaald dat de bomen er hier anders uitzien met hun breed vertakte stammen. Gisteren ben ik op verkenning geweest in een deel van de stad, waar ik nog geen voet gezet had (iets wat ik nog maanden kan doen want Auckland is echt wel heel uitgestrekt). Mijn kleine ontdekkingstocht leidde me door een park met deze prachtige bomenrij. Onderweg heb ik nog een praatje gemaakt met een Roemeen, die hier 5 jaar geleden is aangespoeld. Omdat hij gespecialiseerd is in IT, kon hij hier heel makkelijk een werk visum versieren. Het feit dat hij geen woord Engels sprak, speelde niet eens een rol. Na 5 jaar weet hij zich wel uit te drukken in de taal  maar... o wee, wat een accent! Aan terugkeren naar Roemenië denkt hij al lang niet meer: daarvoor is het leven hier te mooi.. 

    De dag werd afgesloten met een wandeling met de hond van de vriendin van mijn gastheer. Toen ik haar hoorde zeggen dat ze een pitbul terrier had, was ik absoluut niet gehaast om dat "lieve" dier te ontmoeten. Je kan nu eenmaal niet ontkennen dat dit ras niet bepaald het imago van mensenvriend uitstraalt. Een standpunt, dat ik nu gerust wil bijsturen want deze 8 maanden oude puppy is echt wel een lieve, aanhankelijke viervoeter 

    Mijn tocht doorheen de wereld heeft me trouwens ook geleerd, hoeveel een huisdier voor mensen kan betekenen. Ik heb ze ik alle geuren en kleuren mogen ontmoeten: van keffende keeshond tot grommende boxer. Een ding is echter overal duidelijk: een hond is de trouwste vriend van de mens. Hmmm, misschien wordt het tijd dat ik er me ook eentje aanschaf ... 

    De stad speelt trouwens mooi in op het grote aantal viervoeters. Op nauwelijks een kilometer hier vandaan is een park aangelegd waar honden vrij mogen rondhossen. Je hebt er geen idee van wat voor een verscheidenheid aan beestjes (en baasjes !) er hier rondloopt. En voor de zoveelste keer, werd ik misleid door afstand: ik besloot de buitentoer van het park te wandelen... en dan ben je zoet voor meer dan anderhalf uur. In feite vangt deze groene long verschillende vliegen in één klap: het is niet alleen een ontmoetingsplaats voor baasjes en bijhorende viervoeters, maar dient tevens als broedplaats voor heel wat watervogels. Op het eerste gezicht een vreemde combinatie al het lijkt te werken.  Wellicht is dat te danken aan de uitgestrektheid van dit park: er is meer dan voldoende ruimte om de honden te laten rennen (zelfs een zwemvijver voor de waterratten: iets waar een paar labradors gretig gebruik van maakten!), zonder dat ze in de nabijheid van de vogels dienen te komen. De bedenker van deze formule was duidelijk een groene jongen! 

    En dat is het voor nu. Wil ik mezelf verwennen vanavond, dan moet ik nu echt wel gaan winkelen: een goed glas wijn en koekjes à volonté... een aanslag op de lijn. Voor één keer kan me dat geen moer schelen!  

    warme groetjes,

    Charlotte

     

     

     

     





    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    19-09-2012, 00:00 geschreven door charlottesstory  
    16-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een brokje geschiedenis...
    Hallo iedereen,
    Nu het weer beslist heeft om nog even de wintertoer op te gaan, is er voor mij weinig plezier om te gaan wandelen. Vaak krijg ik te horen dat wij als Belgen toch de koude gewoon zijn. Raar maar waar, terwijl de temperaturen hier niet eens negatief gaan (toch niet meer deze tijd van het jaar) voelt het allesbehalve warm aan. De combinatie van lage temperaturen, hoge luchtvochtigheid en.... geen isolatie dragen zeker niet toe tot een behaaglijk gevoel. On the bright side, de lente komt er nu toch echt wel aan: lukt het niet echt deze week, er is geen houden meer aan en dra zullen de temperaturen de hoogte ingaan.

    De natuur maakt het trouwens duidelijk dat er nieuw leven in de lucht hangt. In tegenstelling met ons Belgenland, vallen er hier ook in de winter bloemen te bespeuren. Het verschil nu is dat er een explosie van geuren in de lucht hangt wanneer je het raam opent. Overal verschijnen er bloemen, vaak heel kleine al moeten die absoluut niet onderdoen wanneer het op geur aankomt!

    Een van de typische bomen hier (ben de naam wel even kwijt) ontwikkelt een heel brede stam. Daarnaast groeien er meterslange wortels aan de takken, die als een dicht gordijn naar beneden komen. Wanneer je verschillende van die bomen bij elkaar ziet, heb je onmiddellijk de sfeer van spookkastelen . Zo'n beetje een Harry Potter gevoel maar dan in modern times.



    Dat er toch wel een aantal verschillen zijn tussen onze Belgische cultuur en die van hieronder, heb ik vandaag mogen ondervinden. Wegens te koud, had ik besloten om er een dagje internet job hunting van te maken. Best een interessant gedoe: het valt niet te omschrijven wat voor jobs er hier allemaal voor het rapen liggen. Maar er zit een addertje (of beter gezegd: een boa constrictor!) onder het gras. Wil je hier aan de slag, dan moet je een werk visa kunnen voorleggen. Wil je, met de beste bedoelingen, een werk visa aanvragen: dan moet je een werkcontract kunnen voorleggen! Een vicieuze cirkel dus, waar in je rondjes kan blijven draaien. De uitdaging, waar ik voor sta is er eentje van een zwaarder gehalte dan aanvankelijk ingeschat. Ik hou de moed erin met " moeilijk gaat ook"!

    Nu ik toch van plan ben om dit land een beetje beter te leren kennen, lijkt het me logisch dat ik start bij het begin: even mijn neus in de geschiedenis boeken steken. Ik leer al snel dat de Maori's niet de originele bewoners zijn van dit land al gelden er nog altijd verschillende meningen hieromtrent. Volgens de ene bron, gaat de aanwezigheid van de Maori's verschillende eeuwen terug, volgens de anderen dan weer, is hun komst hier veel recenter. Met data die gaan van de 11de tot de 16de eeuw, besluit ik dat er geen echt sluitend bewijs is om te bepalen wanneer de eerste Maori hier voet aan wal gezet hebben. Een andere denkpiste is dat de Maori niet de eerste settlers waren, dat zouden de Moriori geweest zijn. Deze bevolkingsgroep zou uitgeroeid zijn, toen de nieuwe inwijkelingen hier aankwamen. In tegenstelling met Australië, is Nieuw-Zeeland nooit als ballingsoord voor veroordeelden gebruikt geweest. James Cook, die hier aankwam in 1769, (en dan laat ik Abel Tasman die hier 27 jaar eerder, kort contact had met Maori's maar nooit voet aan wal zette, even terzijde), slaagde erin om handel te drijven met de locale bevolking.  Geleidelijk aan kwamen Europeanen zich hier vestigen in de volgende decennia : een kolonisatie, die niet altijd over rozen liep. Teneinde de spanningen tussen beide bevolkingsgroepen te ontzenuwen, werd op 6 februari 1840, het verdrag van Waitangi ondertekend. Talloze schendingen van dit verdrag, hadden als gevolg dat interne conflicten nog steeds met wapens beslecht werden.

    Gelukkig is dat nu niet langer meer het geval al heeft dat verdrag nog altijd verstrekkende gevolgen.  Honderden rechtszaken werden aanhangig gemaakt door Maori afstammelingen (de laatste zuivere Maori stierf jaren geleden) teneinde schadevergoeding te eisen voor land, dat hun voorvaderen destijds verloren. Toen ik hier bijna 2 maanden geleden aankwam, had ik (als onwetende Europeaan) absoluut geen weet van deze voorgeschiedenis. Misschien is het door die onwetenheid, dat ik de situatie door een andere bril bekeek?  Mijn eerste indruk was in ieder geval dat de verhouding tussen de Maori's en de blanken, hier uiterst vlot verliep (natuurlijk zijn er probleem gevallen, maar die vind je in iedere maatschappij). Nu ik hier af en toe het nieuws volg, begin ik meer klaarheid te zien in de complexe verhoudingen in dit land. Iedere rechtgeaarde Belg is wel ergens in zijn of haar leven geconfronteerd geweest met spanningen tussen de taalgroepen in ons land: m.a.w. we zijn wel wat gewoon.  Vandaar dat ik dus met interesse uitkijk naar hoe hiet hier allemaal verloopt in een wereld, die niet alleen met verschillende talen, maar daar bovenop met totaal verschillende culturen te maken heeft. Best wel een interessante observatie...

    Een luie start vandaag en dat mag ook wel na het feestje van gisteren.  The Belgian Club in Auckland had voor de eerste keer een Belgian Day georganiseerd. Heel toevallig woont de Belgische consul in Auckland (Laetitia Peterson) in dezelfde buurt als waar ik verblijf: wij hadden elkaar al eerder ontmoet. Omdat mijn handen echt wel jeuken om iets te doen, had ik mijn hulp aangeboden om de zaal klaar te zetten voor de 92 gasten. Een ander land, andere gewoontes... het was dus eerst en vooral zaak om te weten te komen wat er precies van me verwacht werd. Eens het me duidelijk was welke sfeer ze hier wilden creëren, kon ik aan de slag. Deze slimme madam had natuurlijk haar fototoestel nog maar eens vergeten... sorry mensen, ik kan het resultaat van het slepen met tafels en stoelen niet eens tonen. Laat me zeggen, dat de ganse groep (want ik was niet de enige vrijwilliger natuurlijk) uiteindelijk best tevreden was met het resultaat.

    's Avonds werd ik dan opgehaald door Laetitia en haar gezin om het eigenlijke feest bij te wonen. Belgisch.... ja, zij het met een kiwi inslag. De frietjes en stoofvlees konden niet ontbreken, het Belgische bier was rijkelijk aanwezig (al hou ik het nog altijd bij Sauvignon Blanc) en de driekleur schitterde in al zijn pracht. De avond werd aangekondigd  als een T-Dansant (oeps dat is een vlucht terug in de tijd) al durf ik wel stellen dat de muziek niet zo Belgisch was. Met het Belgische "Ca plane pour moi" werd de toon gezet:  word ik oud? Ik hou echt wel van wat meer afwisseling wanneer het op muziek aankomt, maar daar bleef ik op mijn honger zitten.

    Vandaag toch de zon gezien: ik heb er een ontspannende wandeling opzitten en heb me nu netjes voor de TV geinstalleerd waar de finale van "Nieuw Zeeland heeft talent" straks op de buis komt. Ik vraag me alvast af, of mijn Belgische kijk, ook hier een ander beeld zal geven????

    Wel, het antwoord laat ik jullie een dezer dagen  weten...
    warme groetjes
    Charlotte


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    16-09-2012, 09:13 geschreven door charlottesstory  
    10-09-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de dag des heeren...

    Hallo iedereen,
    Niet dat ik jullie op het verkeerde been wil zetten: laat het duidelijk zijn dat ik geen ambities heb om een carrière als non aan te vangen.

    Omdat, tegen alle verwachting in, de dag met een stralende zon begon, heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken en ben ik op een langere verkenningstocht getrokken. En lang mag je best letterlijk nemen want ik heb een dikke 15 km afgehaspeld. Verleden jaar wandelde ik nog in het rustige landschap van de Westhoek, nu doe ik dat in de (iets minder rustige) buurt van Auckland. Gewapend met mijn fototoestel, wat ik de afgelopen dagen, keer op keer vergeten had.

    De eerste halte op mijn tocht was een uitgedoofde vulkaan (en daarvan hebben ze er hier een hele hoop in de aanbieding hoor). Een klim naar boven, liet me genieten van het uitzicht over een deel van Auckland, maar vraag me niet welk deel want ik heb nog steeds geen behoorlijke kaart kunnen bemachtigen. Verwacht nu niet dat ik honderden meters naar boven gekomen ben: al heb ik er geen vermoeden van hoe hoog deze “molshoop” is, ik denk niet de de Kemmelberg ervoor moet onderdoen. Dat neemt niet weg dat het zicht van boven echt niet te versmaden is

    De dag des Heren dus.... vandaar dat ik jullie een selectie kerken laat zien, want op mijn wandeling verder naar het centrum, bleek er geen gebrek te zijn aan de nodige gebedshuizen. Eigenlijk is dit een fenomeen van alle landen (met uitzondering van Groot-Brittanië), die ik heb aangedaan op deze reis. Eén iets is me ondertussen zonneklaar: iedereen lijkt wel ergens een god van doen te hebben, om zielerust te vinden. Ik mag dan wel onder de noemer katholiek vallen: eerlijk gezegd, ben ik absoluut geen kerkganger. Ik heb teveel hypocrisie gezien van mensen, die de heiligen van hun sokkel bidden! Mijn regel is dat ik niemand anders wat aandoe, wat ik zelf niet graag zou ervaren.

    Anderzijds heb ik wel nog steeds oog voor het architecturale van een kerk. En op dat gebied valt hier vooral de verscheidenheid op: niet alleen zie je alle mogelijke vormen van religies: Presbyterian, Anglican, Methodist... maar gelukkig is nog niet zo gek als in de US waar er zelfs een kerk naar Star Wars werd genoemd.

    Al die zieltjesjagers, brengen hun volgelingen in telkens andere stijlen van kerken onder. De foto’s tonen je maar een topje van de ijsberg hoor, de keuze is echt een stuk wijder dan dat.

    In Beieren bestaat een wet, die werk op zondag verbiedt, in België draait het land op halve kracht maar hier... is het alle hens aan dek, of het nu zondag is, of niet. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik niet alleen bakkers maar ook kappers en zelfs banken en immobiliënkantoren op volle toeren zag draaien. Toen ik door het centrum van Newmarket (een hippe voorstad van Auckland ) wandelde, leek het wel een gewone werkdag te zijn. Het enige verschil was dat er geen schooluniformen te bespeuren vielen, want op weekdagen kleuren die het straatbeeld rond 8.30 uur in de morgen en vanaf 3 uur.

    Langs mijn wandeltocht kwam ik voorbij een huis waar een kijkdag werd georganiseerd met oog op de komende verkoop. Het betrof een pand in erbarmelijke toest, zij het dan wel met 5 slaapkamers, 3 badkamers en nog een klein apartement. Dit nieuwsgierig aagje wou toch wel eens de prijs weten van deze woning, die een grondige renovatie hard van doen had. O, een paar miljoen... dollars wel te verstaan. In euro’s wordt dat 1.268.000 . Hmm, mij zul je hier niet direct in vastgoed zien beleggen hoor! Het is trouwens duidelijk dat de vastgoed markt meer en meer in Chinese handen komt. Daar waar de immigratie wetten behoorlijk strikt zijn, lijkt dat een stuk minder het geval te zijn wanneer je met voldoende kapitaal kan zwaaien. De macht van het geld, zeg maar... bepaalde zaken zijn nu eenmaal hetzelfde de wereld rond.

    Wat is er toch met steden, die allemaal een grote toren willen? Ik was al blij toen ik zag dat wolkenkrabbers in het zuidelijk halfrond eerder uitzondering dan regel zijn maar dat neemt niet weg, dat iedere stad, die zichzelf op de kaart wil zetten, de behoefte heeft om dat via een toren te doen. In Auckland is het dus niet anders: de sky tower is met zijn 328 meter het hoogste bouwwerk op het zuidelijke halfrond. Dat record heeft deze toren, die in 1997 werd geopend dus wel op zijn naam. Wanneer ik het op schoonheid aankomt... laat me diplomatisch zijn door te stellen “les gouts et les couleurs ne se discutent pas!”

    Mijn tocht heeft me naar het Auckland War Memorial Museum gebracht. Na mijn lezing hier in juli, werd ik op een drafje gegidst door de curator maar eigenlijk wou ik deze parel op eigen stoom eens gaan verkennen. Best wel vreemd om foto’s van je eigen streek aan de andere kant van de wereld te ontdekken. Al heel snel kwam de praatvaar in me naar boven: binnen de kortste keren was ik die afdeling aan het gidsen, tot vreugde van heel wat bezoekers. Al valt dit museum niet te vergelijken met het Canberra War Memorial, de ruimte waar alle namen van de gesneuvelde kiwi’s in de muren staan gegraveerd, maakt het toch wel heel speciaal. Het licht dat rijkelijk binnenvalt via een glas-in-lood dakraam, kan niet verhinderen dat er hier een heel ingetogen sfeer hangt.

    Met de zon nog steeds van de partij, heb ik welgemutst de wandeling naar “huis” terug aangevat. Remuera is het Knokke-Heist van Auckland... Op mijn wandeltocht kom ik niet alleen langs peperdure juwelen- en kledingwinkels. Wat er hier vooral opvalt is het niet te schatten aantal privé klinieken, waar er je dan op zijn minst ook een Porche of een preutserige Audi op de oprit ziet staan. Een huis dat ietwat groter is dan standaard wordt steevast als dusdanig gebruikt. Indien ik ooit zou overwegen om ergens silliconen te laten plaatsen (niet aan mij besteed!), mijn tanden op het niveau van een reclamespot te krijgen, mijn huid toch maar het juiste teintje bruin te laten aanmeten, de wervels van mijn ruggegraat terug in de plooi te laten duwen (en daar geloof ik dus wel in): alles ligt binnen handbereik. Misschien toch best een kredietkaart meenemen ook???

    De afgelopen week heb ik me bezig gehouden met solliciteren. Als ik dit deel van de wereld dan toch wat langer wil verkennen, kan ik net zo goed proberen aan werk te geraken. Eén iets moet gezegd worden: Nieuw-Zeelanders staan open voor iemand, die initiatief neemt. Wat belange nog niet wil zeggen dat ze me onmiddellijk zullen aannemen, dat is nog een paar ander mouwen natuurlijk.

    Op één van mijn wandeltochten herkende ik heel duidelijk een Duits accent in de conversatie tussen 2 jongeren, die voor me liepen. Bleek al snel dat ze met een groepje jongelingen waren waar van er 2 uit Frankrijk, 2 uit Duitsland, 1 uit Nederland en 1 uit Denemarken kwam. Voeg daar deze Belg bij (even voelde ik me weer heel erg jong!) en je hebt de helft van West-Europa vertegenwoordigt op een plein in Auckland...

    Omdat het nietsdoen niet echt aan mij besteed is ben ik ook bij de plaatselijke bibliotheek binnengelopen. Tien minuten later zag het er heel erg naar uit dat ze een lezing zullen organiseren: mijn palmares was in ieder geval voldoende om de dame aan de balie te beindrukken. Wordt vervolgd dus...

    Deze week ook werd het intervieuw voor het nieuws, dat een paar weken geleden terug werd opgenomen, ook daadwerkelijk uitgezonden. Ik weet maar al te goed dat ik beter af ben zonder camera maar soit, het staat op band en valt dus niet meer te veranderen. Omdat ik buiten geinterviewd werd (en het was verdorie behoorlijk koud die morgen) speelt de wind met mijn haar op een niet bepaald flaterende wijze: de haren van verstand (dat zijn de grijze haren dus!) stelen de show op een bepaald moment. Ach ja, had ik niet geschreven dat ik me heel erg jong voelde... wat niet hetzelfde is als “jong zijn” (jammer genoeg!). Voor de nieuwsgierigen onder jullie, dit is de link

    http://www.youtube.com/watch?v=ns1rH61Khkc

    Als uitsmijter nog dit. Het spreekwoord “oefening baart kunst” heeft zijn wijsheid bewezen. Als gevolg van de crash van mijn notebook ben ik heel wat programma’s kwijt, waaronder ook het programma om mijn foto’s te verkleinen. Ik wil me echter niet gewonnen geven en al heeft het me meer dan 3 uur gekost: de aanhouder wint! Ik kan dus weer een blog met foto’s aanbieden...

    Met de belofte om mijn volgende pagina wat sneller te schrijven, wens ik jullie heel veel leesgenot!

    Warme groetjes

    Charlotte


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (6 Stemmen)
    10-09-2012, 05:03 geschreven door charlottesstory  
    Archief per week
  • 07/01-13/01 2013
  • 22/10-28/10 2012
  • 08/10-14/10 2012
  • 01/10-07/10 2012
  • 24/09-30/09 2012
  • 17/09-23/09 2012
  • 10/09-16/09 2012
  • 27/08-02/09 2012
  • 20/08-26/08 2012
  • 13/08-19/08 2012
  • 06/08-12/08 2012
  • 30/07-05/08 2012
  • 23/07-29/07 2012
  • 16/07-22/07 2012
  • 09/07-15/07 2012
  • 02/07-08/07 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 11/06-17/06 2012
  • 04/06-10/06 2012
  • 28/05-03/06 2012
  • 21/05-27/05 2012
  • 14/05-20/05 2012
  • 07/05-13/05 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 23/04-29/04 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 09/04-15/04 2012
  • 02/04-08/04 2012
  • 19/03-25/03 2012
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Blog als favoriet !
    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs