Mo Jupp lijkt onbereikbaar. Ik had hem al een eerste keer ontmoet zo ongeveer een tiental jaren geleden bij Peters’ Barn, een galerie in West sussex, UK. Hij leek me heel sympathiek, ik kreeg zelfs een klein vaasje van hem cadeau. Sinds die eerste ontmoeting was ieder spoor bijster.

Wie ik ook vroeg naar adresgegevens, ik kreeg steeds een negatieve respons. Hij is al wat ouder; hij werkt niet meer; hij is niet zo vaak bereikbaar, schouders worden opgehaald en ieder denkt er het zijne van. De telefoonnummers die ik had, bleken niet meer in gebruik. Brieven naar het adres dat ik op de kop kon tikken, bleven onbeantwoord en het internet is aan hem voorbij gegaan.  
                                                              

Na een bezoek aan Engeland deze zomer, hadden we nog wat tijd over en we besloten een poging te ondernemen Mo Jupp op te sporen. Met een ietwat onduidelijk adres en onze GPS kwamen we aan bij een ietwat verlaten huis. Aanbellen had geen resultaat, hoewel de oudere mensen in de buurt  zich wel herinnerden dat er een kunstenaar in de straat woonde. Een van hen was overtuigd dat hij er nog woonde, dat kon je zien aan het karton met lege wijnflessen aan de deur. En ja die stonden er wel, dus ondernamen we nog een poging. Zonder resultaat…. In mijn arsenaal adressen vond ik toch nog een gsm nummer dat mogelijk bij Mo Jupp kon behoren, en ja hoor de telefoon werd opgenomen. Het was Mo jupp aan de andere kant van de lijn.  Ik vertelde hem dat ik voor zijn huis stond, of hij even wou open doen, er zeer sterk van overtuigd zijnde dat Mo jupp onmogelijk in het vervallen huis kon wonen. Maar toen, met veel gekraak ging de deur open en daar stond een oud frêle mannetje met een vriendelijk gezicht. Hij verwelkomde ons binnen…

Hij is inderdaad oud geworden, loopt krom, is ontzettend mager, hoort ook niet zo goed, maar straalt één en al sympathie uit. Hij werkte nog maar weinig en had plannen om Engeland te verlaten. Hij had besloten bij zijn echtgenote in Frankrijk te gaan wonen en bevond zich midden in de verhuis. Ik vermoed dat het een verhuis van jaren was, die al enkele jaren in beslag nam en nog wel een hele tijd zou duren.

In de keuken kregen we thee aangeboden, in de woonkamer konden we de overgebleven voorraad kunstwerken bekijken. Een prachtige collectie kleine vrouwenfiguurtjes, alle niet groter dan 10 à 15 cm groot in bruine en in witte tinten; Een vrouwenleger, paraat om met hun wulpse vormen te veroveren. Een honderdtal in totaal.  Ook andere vrouwenfiguren met geaccentueerde heupen, die ondanks hun zeer gestileerdheid en hun verre evolutie naar abstractie nog steeds zeer herkenbaar zijn.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />                                                       

Mo Jupp bracht zijn jeugd door in Londen tussen de naaipatronen van zijn moeder die kleedmaakster was. Misschien is daar zijn “obsessie” voor het vrouwelijke lichaam ontkiemd. Dunne lagen klei worden met zorg rond de holle ruimte geplooid, net zoals een kleermaker zijn stoffen rond het lichaam drapeert.  Zijn sculpturen  tonen een lichtheid en een delicate behandeling. Armen of hoofd zijn van ondergeschikt belang, de essentie van het vrouw-zijn wordt vastgelegd in de sensuele houding, waar de heupen lichtjes heen en weer wiegen, waar de vrouwelijke vormingen van boezem en dijen  een afgetekend silhouet vormen.

Abstractie en figuratie liggen doorgaans mijlenver uit elkaar. Mo jupp is er in geslaagd deze grens te reduceren tot een ragfijne begrenzing, waar hij wankel overheen loopt,  de ene keer meer naar abstractie neigend, de andere keer bewust het figuratieve opzoekend. Net als bij Brancusi, die een ware inspiratiebron was voor Mo Jupp, is de abstractie in se van ondergeschikt belang, het komt er op neer de essentie van het vrouwelijke weer te geven en dat kan best benadrukt worden door het zoeken naar eenvoud. Zijn oeuvre toont een boeiende dialectiek tussen enerzijds vereenvoudiging en anderzijds de complexiteit van het menselijke zijn.

    

MM