Bijlagen:
Konstanz27.JPG (41.8 KB)   

Mijn eerste lesweek Konstanz is net volledig achter de rug, en ik kan jullie verzekeren, het was me er eentje.

Hoewel ik maandagmorgen nog overtuigd was van mijn lessenrooster, was ik dat om 12 uur al niet meer. Het vak ‘Erziehungskrisen in der deutschsprachigen Literatur um 1900’ bleek immers niet zo zeer over de familieverhoudingen, maar wel over de scholen en de schoolverhalen in de Duitse literatuur te gaan. Bovendien was het een doctoraatsstudente (niets mee bedoeld, hé broer) die verantwoordelijk was voor de hele cursus, en er een nogal schoolse aanpak op nahield. Er kan haar alleszins niet verweten worden niet helemaal in het thema te werken. Ik heb echter genoeg van het schoolse gedoe.

Ander gedoe kwam voort uit deze teleurstelling. 1. Ik moest een ander vak kiezen. 2. De achtergrond voor mijn bachelorpaper die ik gehoopt had te krijgen tijdens deze cursus, geraakte, ironisch genoeg, zelf helemaal op de achtergrond.

Zoals we met teleurstellingen af te rekenen krijgen, worden we soms ook door meevallers verrast. De vakken die ik woensdag en donderdag volgden, waren zulke meevallers. Althochdeutsch bleek volgens de professor (een vreemde, jonge, verlegen vrouw, die af en toe in een puberale giechelbui uitbarst, en de rest van de stiltes met ‘genau’ opvult) haalbaar voor niet-Duitssprekenden en het leek niet te saai. Althochdeutsch is immers, ja, zoals jullie waarschijnlijk wel al vermoeden;-), niet meteen een vak dat ik uit puur plezier zou doen (tenzij dat ik sadomasochistische trekjes zou vertonen, uiteraard, maar dat doe ik niet), maar een vak dat het (verplichte) linguïstische deel van mijn opleiding uitmaakt. Het vak over Minnesang en Sangspruchdichtung viel ook goed mee, daar we iedere les een andere middelhoogduitse dichter en zijn gedichten gaan bespreken, en de professor, hoewel nogal onverstaanbaar, er heel geleerd uitzag. Het vak ‘L’amour en plus. Filles et mères dans la littérature française contemporaine.’ maakte een overweldigende indruk. Niet alleen heeft mijn professor een zeer exotische naam (Père Joan i Tous), bovendien spreekt hij goed Frans! (ik wou eerst vloeiend schrijven, maar daar hij niet zo’n retorisch talent is, is het moeilijk zijn spreken als ‘vloeiend’ te omschrijven). Zo raakt mijn Frans toch niet helemaal in de vergeetput tegen dat ik weer naar Leuven kom. Behalve de prof (, zijn naam) en de taal, leek me de vakinhoud ook ongelooflijk boeiend. Een echte meevaller dus.

Hoewel de grootste meevaller van de week toch wel het college over 1001 nacht was. Ik ging er naartoe om een eventuele vervanging van de Erziehungskrisen te zoeken, en die vond ik ook! Ik heb nog nooit in mijn leven iemand zo ontzettend bezeten, geboeid, enthousiast over iets horen en zien spreken. Die vrouw is zo ontzettend gepassioneerd door dat werk (dat zich eigenlijk ook uit in een spraakwaterval, van een nog nooit vertoonde watersnelheid, waarin het moeilijk boven te blijven is).

De lessen vielen dus inderdaad mee. Ik heb echter een dingetje achterwege gelaten, wat toch wel van belang is om nog te vermelden. Het lessysteem is hier namelijk compleet anders dan in Leuven. Hier gaat het niet om de professor die droog zijn cursus reciteert en zijn nieuwste wetenschappelijke inzichten met trots verkondigt. Hier zijn alle lessen (toch die over literatuur) seminaries. Dat houdt in dat er aan het begin van elke les een groepje van 3 à 4 studenten een korte presentatie over een op voorhand bepaald onderwerp moet geven, en vervolgens met enkele stellingen een klasdiscussie moet lanceren. De lessen bestaan hier dus uit discussies, die door de professor begeleid worden. Ik kan jullie verzekeren, dat was even slikken. Des te meer omdat je geen punten krijgt, als je niet actief aan de discussies deelneemt. En in tegenstelling tot in Leuven, waar de studenten nauwelijks tijdens de les een vraag durven te stellen, steken de Duitse studenten bij elke vraag van de prof hun vinger op. En de prof stelt veel vragen, hij treedt voortdurend in discussie met zijn studenten. Interactief les volgen dus. Dat wordt nog een hele drempel om over te geraken.

Die Duitsers zijn dus best wel vreemd en overijverig. Hiertoe nog 2 bijkomstige weetjes: 1. Na elke les hebben de studenten hier te gewoonte op de tafels te kloppen, als een soort teken van respect en eerbied voor de professor. De eerste keer dat ik dat meemaakte, maandag, eerlijk, ik schrok me te pletter; 2. Hoewel de bibliotheek in Leuven pas rond een goede maand voor de examens volloopt, was de bib hier tijdens de eerste week om 10 uur ’s morgens al overbevolkt! Die gekke Duitsers toch.

Dies Academicus. Of gewoonweg: de opening van het academiejaar. Hoewel de posters wat aan de saaie kant waren, had ik grote verwachtingen. Duitsland, het land van de bureaucratie en van de Pünktlichkeit. Het land van de kitscherige kerstmarkten en de bombastische kerstfeesten.

De opening stelde echter NIETS voor. Geen stoet, geen toga’s, geen hostessen, geen Pünktlichkeit (10 minuten vertraging!), geen Katrijn Demin, NIKS. Het was gewoon een saaie zitting met enkele saaie sprekers. Hoewel sommigen van jullie niet onder de indruk zijn van de hosts/hostessen van de KUL, ben ik ondertussen wel onder de indruk van onze functie. Hier was er niemand die verwelkomde, niemand die me een programmaatje gaf (ze lagen gewoon op de plaatsen!), de prominenten konden zelf hun stoel uitzoeken aan de hand van naamkaartjes, de sprekers moesten zelfs hun eigen water gaan halen en opendoen, voor het oog van heel de zaal. Ik vond het ronduit gênant. En saai. Vooral saai. Ik ben dus niet tot het einde gebleven.

Heel het weekend was behoorlijk saai eigenlijk. Wel, dat is misschien iets te pessimistisch, eerder ‘rustig’. Aangezien ik voor een van mijn vakken enkele honderden bladzijden artikels gekregen heb, die voor de 26^ste oktober gelezen moeten zijn, heb ik daarmee de tijd doorgebracht.

Wat morgen betreft, en de dagen na morgen: mijn vakantie is voorbij. Vanaf morgen is het ernst. Om jullie van deze ernst mee te laten genieten, hierbij mijn lessenrooster, zodat jullie mij mentaal vanop een afstandje kunnen meevolgen, hier in de Uni Konstanz.

Montag

10-12: Erziehungskrisen in der deutschsprachigen Literatur um 1900, H 305

16-20: Doppelgänger – eine Mediengeschichte

Nur am 26/10, 9/11, 30/11, 14/12, 18/01), H 305

Dienstag

16-18: Althochdeutsch, G420

Mittwoch

10-12: Minnesang und Sangspruchdichtung, G305

16-18: L’amour en plus. Mères et filles dans le roman français contemporain (Duras, Mukasonga, Ernaux), H 307

Niet veel les dus! Maar, aangezien ik niet lang genoeg hier blijf om examens af te leggen, moet ik mijn credits tijdens het jaar verdienen. Dit impliceert dat ik al mijn punten in de vorm van papers en presentaties moet verdienen. Denk dus niet dat ik niet hard zal (moeten) werken!

Er zijn weer een aantal zonnige, maar heel koude Konstanzdagen voorbij. Even goed gevuld als de vorige, vind ik zelf.

Maandag heb ik eindelijk mijn studentenkaart bemachtigt! Dat is zowat de sleutel tot alle studentikoze activiteiten hier. Geen e-mailadres zonder studentenkaart, geen bibliotheek, geen kopies, geen excursies, geen… niets dusJ. Nu maak ik dus officieel deel uit van de Uni Kontanz. Jeej! Ik zal me echter pas deel voelen eens ik ook echt colleges volg en de professoren ontmoet, denk ik. Nu voel ik me toch nog eerder een toerist op de universiteit.

’s Avonds heb ik voor de eerste keer mijn Pass-Partner ontmoet. Dat is een Duitse student, die zich vrijwillig aanmeldt om buitenlandse studenten om zich wegwijs te maken in Konstanz. Mijn Pass-Partner heet Charlotte, en is werkelijk heel lief. Samen met haar en twee andere meisjes, erasmusstudent Tania en haar Pass-Partner, hebben we Shamrock ontdekt, een echte Ierse pub in hartje Konstanz. Het was er bingoavond! We hebben echter niets gewonnnen…

Dinsdag en woensdag waren vrije dagen, en daarvan hebben we gebruik gemaakt. Sorin, Anna, Flori en ik zijn dinsdag naar Mainau getrokken, een prachtig eiland vlakbij Konstanz. Het is aangelegd met bloemenperken en verschillende planten, er is een vlinderhuis en een grote serre. Hoewel het zeer koud was, hebben we er heerlijk gewandeld. En veel foto’s getrokken natuurlijk. Terug in Konstanz probeerden we ons weer wat op te warmen met thee, koffie en taart. Mmm taart.

Woensdag bezochten we Sea life, dat onze verwachtingen echter niet kon bevredigen. Het was wel leuk en mooi opgesteld, maar we zagen niets zeer indrukwekkends. Ook het Natuurmuseum stelde niet zoveel voor. Enkele opgezette beesten in een mooi decor.

Misschien was het een fantastische dag geweest als we nog kinderen waren geweest, maar helaas niet meer… Als troost dronken we een biertje/fruitsapje in het grote Inselhotel, een chique hotel in een oud monnikenklooster.

De dag had echter nog meer in petto. Namelijk de “Ersti-Party”. De naam voorspelt niet veel goeds, maar vooroordelen bestaan dan ook om weerlegd te worden. Die Duitsers kunnen er wat van! Heel de grote inkomhal van de universiteit was vervormd tot een feestzaal. Tientallen mensen security, drank- en eetstandjes, verschillende dansvloeren. Ik zie zoiets nog niet meteen in de KUL gebeuren. Wat jammer is, want het was echt fijn. Ik ging met Christina en Annamaria, twee ‘andere’ RoemenenJ. De echte fun was echter rond 11 uur al een beetje weg, daar de nieuwe deejay blijkbaar een grote voorkeur had voor Duitse muziek, en dan vooral schlagers. Dat bleek de Duitse studenten echter niet te storen, integendeel, die kweelden luidkeels mee. Wat het plezier ook een beetje bedierf, was de enorme mensenmassa. Je had gewoon geen plaats om te bewegen, laat staan om te dansen. Desondanks was het een fijne avond.

Mijn verwondering was echter groot toen ik vanmorgen in de universiteit kwam en er werkelijk niets meer van het feestje van gisteren te merken was. Alles was weer zoals het de vorige dagen was geweest. Alleen een zekere biergeur verraadde wat er had plaatsgevonden. Maar voor de rest zag de uni er tiptop in orde uit. Die Duitsers toch…

Over vandaag wil ik niet te zeer uitweiden. Laten we het er bij houden dat ik zowat heel de namiddag groot gevecht met zowat alle kopieermachines in heel de uni Konstanz heb gehouden. Resultaat: ik leef nog, en de teksten die ik moest uitprinten ook. Alleen leven ze (nog) niet allemaal. Morgen moet ik dus terug de ring in.. Brr