Je kan ook een kijkje nemen op de blog van het vorige 'of Beltine' nestje, van mijn halfzusje Cyanne ! www.bloggen.be/cyanne Veel plezier!
De fiere papa : BCh. Deus of Beltine
Zoeken in blog
Irish Wolfhounds of Beltine
Puppies van Deus en Catkin (Ena)
21-07-2008
De eerste showfoto's.
Volgens mijn vrouwtje is het vandaag de Nationale Feestdag... hier leek het wel een Fotofeestdag! Een heel team was er nodig om ze allemaal netjes in showhouding te kunnen fotograferen. En na een tijdje vonden de mensen het gemakkelijker dat wij, de grote honden, allemaal binnen een dutje gingen doen. Spijtig, ik was er toch echt graag bij geweest... Maar gelukkig mochten wij wat later ook nog een beetje poseren. Ik mocht gezellig samen met Deus op de foto... Die zal ik jullie morgen tonen.
Eerst wil ik jullie heel trots al mijn kindjes laten zien, aan beide kanten, en... met hun definitieve naam erbij, tenminste toch de stamboomnaam! Of iedereen ze ook zo blijft noemen, is nog even afwachten. Het zal jullie vast niet verbazen dat héél véél mensen, héél véél moeite hadden om uit zo'n leuke, grote groep één hondje te kiezen. Pfff, ze zijn ook allemaal heel mooi en lief, natuurlijk. Wat hadden ze dan anders van mij verwacht ? En van mijn Deus natuurlijk...
Dit is mijn eerste zoon : Homerus, ze gaan hem Homer noemen. In het begin waarschijnlijk nog Homertje... want hij is echt een schatje! Ze hebben allemaal links in hun nek een kaal plekje... heeft de dierenarts gedaan, toen ze de chip erin spoot!
En dit is Homerus langs de andere kant, een beetje onwennig als eerste op de hoge tafel!
Dit is Higgins, zoon nummer 2, een héél lieve knuffelaar!
En dit is de andere kant van Higgins.
Hier zie je zoon nummer 3, een pikzwarte, ze noemen hem Hastings, en soms zelfs Captain Hastings!
Dit is de andere kant van Hastings.
Ze vond dat hij wat lang leek op de vorige foto, dus heeft ze hem nog eens opnieuw gezet: Hastings, dus.
Zoon nummer 4 is Highlander, kijk eens hoe trots hij is!
Ook Highlander heeft ze nog een tweede keer gezet, om hem wat korter te doen lijken.
Highlander aan de andere kant... hij had meer zin om te gaan ravotten!
Zoon 5 is Hickory, een stevig baasje, met veel allure! Hem moet ik af en toe toch wel eens tussenpakken...
Hickory langs de andere kant, ziet er toch schattig uit, niet?
En dit is mijn 6de en laatste zoon: Haddock, ook hem noemen ze soms Captain Haddock!
De andere kant van Haddock.
Baasje vond dat Haddock wel héél mooi op de foto moest staan... dus bleven ze maar proberen...
Baasje heeft zelfs zelf geprobeerd om hem nog beter tezetten!
En nog maar eens : Haddock.
Ik vraag me af waarom een foto van hem zoooo belangrijk was? Zou baasje misschien willen dat iedereen hem de mooiste vindt, zodat hij bij ons mag blijven??? Van mij mogen ze wel allemaal blijven hoor! Zo lang ze maar naar mij luisteren, dat zal ik ze wel leren!
En dan nu de meisjes ! Om te beginnen Hedda, en geloof me vrij, zij heeft de sterkste wil! Had ze ook nodig om al de anderen in te halen... dit is het 'kleintje' van in het begin. Ze moet nu echt niet meer onderdoen voor de anderen hoor!
Deze foto van Hedda, om te bewijzen dat ze niet té kort is!
Maar een echt gewillig model is dit dametje niet... Ze zou vééél liever met de kindjes gaan spelen!
Ook Hylwyth is een erg levendige dochter van mij. Ze kreeg die naam omdat ze hééél erg lijkt op een groottante van mij : Tylwyth. Die zag er net zó uit (ook de witte voetjes) en ook dat was een dame die wist wat ze wou!
Dit is de andere kant van Hylwyth, hier vaak al Witje genoemd.
Dit is mijn lieve, verstandige dochter Heannah.
De andere kant van Heannah, stevige dame, niet?
Heannah poseert net zo lang als vrouwtje wil. Ze zeggen dat zij het meest op mij lijkt!
Mijn dochter Heaven ... Knap, hé?
Heaven langs de andere kant.
Mijn liefste deugnietjes-dochter : Heather. Zie je ze tegenwringen?
Heather geeft zich niet zomaar gewonnen, ook zij zou veel liever rond vliegen!
Dit is Heather aan de andere kant. Weten jullie nu nog wie te kiezen???
Hier is Hollyhock, nog zo'n pik - zwartje.
En de andere kant van Hollyhock. Zij houdt blijkbaar wel van poseren.
En, last, but not least, mijn fiere dochter Henna.
Henna's andere kant. Zij loop altijd heel trots, met haar neusje in de lucht. Ik weet niet wat jullie vinden, maar ik zie mijn 13 kindjes allemaal héééél graag !!!!
Hmmm, wat ben ik toch trots op mijn kroost. Ik heb er zo'n plezier in om de gezichten van alle mensen, bezoekers, maar ook mijn baasjes, te bekijken. Ze zijn allemaal erg onder de indruk van zo'n hoop pupjes. Ondertussen heb ik wel wat moeite om voldoende melk aan te maken, ze worden gulziger en gulziger... En ze proper likken is ook een hele karwei. Hi hi, vandaag is vrouwtje zelfs twee uren bezig geweest om alle nageltjes te knippen! Ze blijven natuurlijk niet lang stil liggen, ze denken als je ze aanraakt dat ze weer eten krijgen, mijn veelvraatjes.
Wat een hoop, hé?
Ik doe mijn best om ze te poetsen
en ik inspecteer ze regelmatig.
Zelfs de pipi oplikken doe ik, als vrouwtje het niet doet, maar wel met lange tanden.
Heb je je al eens afgevraagd hoe mijn baasjes weten wie wie is van mijn pupjes? Ik ruik het met mijn neus, maar dat kunnen zij niet natuurlijk. Zij kijken naar de witte tekening die ze op hun borst hebben, en daar geven ze dan een naam aan. Gekke namen, soms... En dus moeten ze altijd even kijken welke pup drinkt, welke pup slaapt, en wie wat doet. Ook bij het wegen kijken ze naar die witte vlekken, en ze hebben ze zelfs overgetekend op hun papieren!!! Het kleine zwarte meisje kennen ze voorlopig nog zo, maar ik geloof niet dat dat nog lang gaat duren. Ze eet immers goed, komt het meeste bij (relatieve groei, tegenover haar eigen gewicht) en er zijn bovendien nog 3 andere zwarte pups... 2 zwarte meisjes en twee zwarte jongens, dus dat zal wel moeilijk worden. Ik stel je hieronder al mijn kindjes voor :
Onmogelijk toch om in zo'n hoop te weten wie wie is ???
Wel aan de tekening op hun borst kan vrouwtje ze al goed herkennen. Baasje oefent nog! Dit is mijn kleine dochter, ze noemen haar voorlopig kleintje, maar voor het geval ze dat niet zou blijven, noemen ze haar ook Vector. Dat is een symbool uit de wiskunde, en haar tekeningetje zou daarop lijken.... Ze bleef niet stil liggen voor de foto, als je haar aanraakt, dan wil ze eten. Ik denk dat ze echt honger geleden heeft in mijn buikje!
Dit is er nog eentje die iedereen van ver herkent, aan haar vier witte voeten. Ze doet ons heel sterk aan Tylwyth of Beltine denken. Dat was haar overgroottante en ik hoop dat ze net zo mooi wordt. Zij heet natuurlijk Witvoetje.
En voor deze prachtige tekening vonden ze geen naam... het enigste wat hen opviel was de diepe insnijding in het midden, dus heet ze: Diepe Insnijding.
Deze pup kreeg de naam Twee Kronen teef, omdat ze links en rechts, bovenaan in haar tekening een kroontje heeft, zoals de meeste mensen in het midden van hun haar op hun hoofd hebben. Wat hebben we gelachen met baasje! Deze pup was al 10 dagen oud, en hij herkende haar nooit omdat hij zocht naar een kroon, zoals de koningin op haar hoofd zet. Toen vrouwtje hem hoorde grommelen : "Waar ziet ze daar toch een kroon in, en dan nog twee???", heeft zij het misterie natuurlijk gauw opgelost. Toch was het nog best ingewikkeld, want... er is ook nog een Twee Kronen reu!
Deze is gelukkig een beetje duidelijker, iedereen zag hier een dikke X in, dit is dus X-teefje.
Het klinkt een beetje belachelijk, vind ik, maar haar noemen ze Konijntje. Ze zeggen dat het een rond konijnenhoofdje is, met twee lange oren erop. Dit is mijn tweede zwarte dochter.
En de laatste van de 7 meisjes kreeg de naam Duif, omdat ze er een vliegende vogel in zagen.
Deze zoon kreeg een leuke naam, vind ik! Ze noemen hem Open Boek. Hier ligt hij een beetje schuin, en is het minder duidelijk. Maar als je hem recht voor je houdt, dan zie je echt twee open geslagen pagina's, en in het midden hangen er twee lintjes naar beneden, bladwijzers. Die ken ik goed, heb ik eens ooit uit een boek geknabbeld, maar dat werd niet gewaardeerd.
Deze zoon waren ze vergeten te fotograferen op het gebloemde kussen, hij is ook altijd zo lief en zo braaf, dat hij hen niet opvalt. Maar nu zal ze er wel beter op letten, vermoed ik. Ze noemt hem de Gestroomde Amfora. Hoe kan ik die pups leren kennen als je ze zo geleerde namen geeft, knorde baasje. Eigenlijk was het onze dierenarts die deze naam bedacht... het is net als een Griekse vaas, een amfora met een ronde punt vanonder en twee handvaten. Ik hoop toch dat ze er geen wijn of olie in gaat gieten!
Nog zo eentje met een afgeronde punt... Ja hoor, dit is de Zwarte Amfora !
Deze tekening zorgde voor de nodige verwarring. Iemand vond het een H, iemand vond het een N, uiteindelijk werd beslist dat dit toch wel een heel grillige tekening was. Hij heet dus de Grilige. En hij is nog wel zo lief!
Dit is dan Twee Kronen reu, om dezelfde reden als zijn zus...
En de laatste, nog een zwarte, genaamd Ruit. Hij heeft een vierkantje op zijn borst en, toegegeven, het staat een beetje schuin.
Dit waren ze alle 13, maar die foto's nemen was niet zo eenvoudig, hieronder enkele foto's uit de eerste poging, die halverwege strandde, wegens : Allemaal honger !!! Hier lag kleine Vector wel netjes stil, leuk he?
Kijk eens wat een mooie grillige tekening onze Grillige heeft!
Zij werd in het begin 'Dikke V' genoemd, maar de meerderheid zag er toch een konijnenhoofdje in, Konijn dus.
Diepe insnijding, die werd heel vaak verward met Duif in het begin.
Tja, en Duif dus ook met Diepe insnijding. Zien jullie het verschil?
Vandaag had ik plots een hele grote pup tussen mijn kleine pupjes liggen. Hemingway, de zoon van Cyanne en Embassador of First Avenue werd afgehaald. Ze vonden het natuurlijk zo spannend dat niemand eraan gedacht heeft om toen een foto te nemen. Hij is 10 weken oud en dat is toch een heel verschil met mijn kleine ukjes. Ik kan bijna niet geloven dat die binnen 9 weken al zo groot gaan zijn! Gelukkig is er nog één zusje dat nog een weekje hier mag blijven, Hedley. Zo is Hayden niet alleen, de dochter die bij ons gaat blijven, enfin, voorlopig toch nog niet. Ik ben het moeder zijn intussen wel al helemaal gewend. Ik krijg lekker veel eten, en extra knuffels, en daar hou ik wel van! Mijn kindjes komen niet altijd allemaal even goed bij in gewicht. Zij heeft al een poging gedaan om me te helpen met eten geven, maar die melk van haar vinden ze toch niet zo lekker hoor. Ze geeft ze dan een klein beetje met een spuitje en legt ze daarna gauw aan mijn tepels. Samen zal het ons wel lukken...
10 weken oude Hemingway of Beltine, probeert zijn nieuwe broer al vast te verleiden!
Ik blijf er heel rustig bij.
Natuurlijk zorg ik er wel voor dat ze mij ook komen knuffelen!
Dan mogen ze mijn pupjes uitgebreid bewonderen.
Als ik pas buiten geweest ben geeft zij me maar 5 pupjes om te drinken en het kleintje is natuurlijk altijd bij die eerste 5 !
Ze staat haar mannetje best hoor! Kijk eens hoe ze blinken!
Toen Hemingway echt vertrok, had ik het toch ook even moeilijk...
Ik mocht even gaan controleren buiten, en toen ik zag dat Cyanne toch niet al haar pupjes kwijt was, ben ik maar gauw terug naar die van mij gegaan. Gelukkig mogen die nog een hele tijd bij mij blijven! En misschien wel hééél lang, want zoveel leuke nieuwe baasjes heeft ze nog niet gevonden, ze dacht dat er maar 5 pupjes gingen komen! Hi hi Goed van mij, hé?
Toch wel een hele bende, hé?
Als ze zo voldaan slapen ben ik blij, dan hebben ze hun buikjes toch lekker vol.
Dan kan ik ook weer rustig een dutje doen.
Ik heb nooit beseft dat een mama zo moe kon zijn... van heel de dag te liggen...
Het gewriemel voelt ondertussen al heel gewoon. Ik kan terug diep slapen, heel diep soms. Ik heb er het volste vertrouwen in dat vrouwtje wel goed oplet. Ze is ook heel knap en snel in het likken van de pipi en de kaka! Gelukkig, want daar vind ik maar niks aan! En als niemand het zou doen gaan de pupjes wel dood natuurlijk, zonder gelik kunnen ze niets doen. De natuur heeft het zo voorzien om het nest een beetje proper te houden. Maar ik laat het haar netjes doen met haar papierrol. Trouwens, de dokter heeft gezegd dat ik extra moest rusten en veel vitamientjes moet slikken en ijzertabletjes, want blijkbaar heb ik toch heel wat bloed verloren... mijn tong en mijn oortjes zien wat bleek. Komt goed uit, ze verwacht nu ook niet dat ik alle werk alleen doe, oef! Ik geef dus melk, en zij doet de rest.
In een heeeeel diepe slaap...
Maar tegen mijn buik slaap nooit iedereen!
Er is altijd wel iemand aan het eten.
Soms krijgt één tepel even rust.
Maar het duurt nooit lang voor de volgende aanval weer komt...
En toen werd ik plots wakker gemaakt door een indringend gepiep.
Deze pup vond echt dat ik hem moest verlossen van zijn pipi.
Dat zag ik niet zitten... heb mijn hoofd maar op hem gelegd. Gelukkig heeft zij het toen wel gedaan.
Na een wandelingetje en een plasje, buiten, ben ik echt wel uitgeteld. Ze doet me elke keer van kant verwisselen. Ze zegt dat ik anders borstontstekingen kan krijgen. Nou, ik luister maar, kan toch wel op beide kanten lekker slapen.
Het gewriemel werkt ondertussen echt geruststellend.
Gezellig, hé?
Het duurde niet lang voor mijn oogjes weer wegdraaiden.
Vrouwtje heeft me fijn gewassen (mijn achterste helft dan toch) en daarna mooi gekamd. En ik moet toegeven, de pijn is al veel beter en ik begin me nu echt te interesseren in die kleine wezentjes. Ze ruiken toch zo lekker en je moest eens horen wat voor lieve geluidjes ze maken !!!
Pfff, het viel toch niet mee hoor in het begin! Ik voelde me best wat beroerd van die operatie. Ik had het ook warm en al dat gewriemel tegen mijn buikje dat toch nog wat pijn deed... Vrouwtje stelde me wel gerust en zei dat het wel zou beteren... maar de eerste twee dagen wou ik dat niet geloven. Ik besefte eigenlijk nog niet helemaal wat me overkomen was.
Hier zie je wel hoe ik me voel ! Beetje warm en heel erg moe...
Die kleine warme lijfjes kruipen heel de tijd rond mijn buikje en mijn tepeltjes krijgen geen rust.
Zie je mijn kleinste dochtertje ? Ongeveer in het midden en altijd drinkend... Gelukkig houdt ze mijn tepel stevig vast. Soms vliegt haar lijfje naar alle kanten als de dikkerdjes haar proberen weg te duwen, maar zij lost niet! Ik ben er zeker van dat ze el zal overleven.
Hier zie je haar nog beter...
Ze lijken allemaal erg donker, onze pupjes, maar met wat meer belichting, zie je toch dat er ook enkelen bij zijn met mijn kleur.
Voorlopig geniet ik hier nog niet echt van... Moet wennen aan al dat stil liggen en de warmte en het gewriemel...
Ik heb heel de nacht niet kunnen slapen. Vrouwtje dus ook niet. We zijn regelmatig gaan stappen buiten. Ze legde haar hand vaak op mijn buik, en ze vond dat die soms hard was. Tja, dat heet de ontsluitingsfase. Toen het klaar was, heeft ze de dierenarts gebeld. Baasje is ook niet gaan werken. Rond half 10 is de dierenarts me komen onderzoeken. Zij beaamde dat de ontsluitingsfase bezig was, maar ze was een beetje ongerust over mijn dikke voetjes en mijn kortademigheid. Ze vond het ook echt geen weer om te bevallen zei ze, zo heet en zo drukkend! Ze geloofde niet dat ik met mijn meer dan 5 jaar oud, in dit weer, de bevalling tot een goed einde zou kunnen brengen. Ze wou geen risico nemen, dus moesten we om half 1 bij haar zijn, zij zou me dan helpen, zei ze. Vinsje, baasje en vrouwtje gingen met me mee. Toen ik daar aan kwam werd mijn buikje geschoren en kreeg ik een spuitje waar ik me slapjes door voelde. Na een tijdje mocht ik stappen tot in een andere kamer, maar dat lukte me niet meer. Ze hebben me dan gedragen en op een tafel gelegd en daarna weet ik niets meer. Later werd ik af en toe even wakker en zag dan een poes boven me, een lief oud hondje naast me, en ik voelde veel gewriemel tegen mijn buik. Het was 8 uur 's avonds voor ik voldoende wakker was om naar de auto te stappen en weer naar huis te gaan. Al de piepende wriemelende warme lijfjes lagen samen in een mand, die namen we natuurlijk ook mee naar huis. Ik vond het best wel sneu dat de poes en het hondje niet mee konden. Het hondje heeft helemaal niemand meer om voor hem te zorgen, hij is 14 jaar oud en als ze hem naar een asiel brengen, moet hij waarschijnlijk dood. De poes is zelfs nog ouder, 16 ! Ze schiet heel goed op met honden, en alle andere dieren en ook zij zoekt nog een thuis... Ze waren erg lief voor mij, ik heb zelfs wat van hun eten gekregen, lekker! Als je graag voor hen wil zorgen, of voor één van de twee, dan kan je bellen naar : 011/ 680 280 Ik ben benieuwd wat ze thuis gaan vinden van mijn mand vol pupjes!
Hier lig ik nog op de tafel, maar gelukkig is de operatie al achter de rug.
Nee hoor, dit is niet de poetsvrouw !!!
Ik heb wel veel bloed verloren.
Toen alles weer een beetje proper was, werd ik lekker geïnstalleerd met mijn rug tegen de verwarming. Het was wel heel erg warm, maar na een operatie heb je toch wel een beetje kou. Ik moest blijven liggen tot heel de zak vloeistof nog ingedruppeld was.
Vrouwtje legde telkens wat meer pupjes bij me...
Warm ingeduffeld tegen mijn blote buik.
Veel hé?
Eentje is merkbaar kleiner dan de anderen, zie je ze?
Pfff, moeilijk om te tellen hoor!
Je ziet ze zelden allemaal, maar ze zijn met 13 !!!
Af en toe werd ik eens omgedraaid.
Hier toont vrouwtje mijn kleinste dochter. Verder zijn er nog 6 meisjes en 6 jongens!
In de kooi aan mijn hoofd, lag een lief oud hondje.
Hij keek echt bezorgd.
En daar bovenop zat een wijze oude poes.
Ik vond ze echt wel mooi. Maar ik vrees dat ze bij ons niet lang zou overleven... niet al mijn vriendinnen zien graag poezen.
Ik was goed een jaar oud, toen Zynnith (Tauke) 12 pupjes kreeg van Lailaps Johnny Gucci. Devlynn en Deus zijn toen bij ons blijven wonen. Deus was en is de liefste reu die ik ooit gekend heb. Eigenlijk ben ik al heel mijn leven een beetje verliefd op hem. Vorig jaar heeft hij mijn zusje Cesslyn mogen dekken. Ik weet dat er toen gezegd werd dat ze dan voor mij een andere reu gingen zoeken. Gelukkig waren die pupjes zo mooi en dat, samen met het feit dat vrouwtje toch niet naar het buitenland kon omdat ze voor de pupjes van Cyanne moest zorgen, heeft hen blijkbaar toch overtuigd om voor Deus te kiezen. Ik heb angstig zitten luisteren naar de discussies daarover! Vrouwtje wou dan nog wachten tot de volgende loopsheid, maar baasje zei dat dat niet verstandig was, gezien mijn leeftijd. Vrouwtje wou eerst wat rust na de pups van Cyanne, maar baasje zei dat hij toch kon helpen en dat hij in juli toch 3 weken thuis is, en dat we dan nu een vermoeiende periode hadden, maar dat het dan ook gedaan was voor de rest van het jaar. En gelukkig, gelukkig heeft baasje zijn zin gekregen, en ik dus ook! Kijk maar eens goed naar de foto's van mijn knappe Deus en als je zou zien hoe lief en zacht hij is, dan zou je mijn keuze vast wel begrijpen. Hmmm, de dagen dat ik loops was, weren best wel spannend! Op dinsdag 1 april had ik zo'n zin om met Deus te stoeien. We hebben wat afgespeeld! Maar telkens ik hem uitnodigde, met mijn staart goed opzij, liep hij weer weg... Vrouwtje werd er echt ongerust door. Baasje heeft me toen meegenomen naar de dierenarts, die dacht dat het een aprilgrap was. Ze heeft een beetje bloed genomen en een paar uurtjes later hoorden we dat mijn progesteron 2,7 was. Te vroeg om te dekken, dus Deus had gelijk. Vrijdag opnieuw bloed nemen, zeiden de mensen van het labo, en volgens de dierenarts meosten we tijdens het weekend pas dekken. Ondertussen was ik al weer met baasje en Vinsje bij de dierenarts, want toen ik thuis kwam van bloed trekken, werd ik aangevallen door een jaloerse Devlynn. Die was al een paar dagen erg boos op me, omdat haar broer haar niet meer zag staan, terwijl hij anders natuurlijk wel graag met haar speelde. Tja, ik denk dat hij echt verliefd op mij was! Ik had een wonde in mijn nek, want natuurlijk was ik niet blijven stilstaan, toen Devlynn mij wou onderdrukken. Veiligheidshalve mocht ik daarna alleen in de keuken blijven, met Deus aan de andere kant van het hekje. Op donderdagavond heb ik mijn uiterste best gedaan om hen duidelijk te maken dat ik niet langer wou wachten. Vrouwtje had het begrepen en liet ons samen buiten. We hebben niet lang gespeeld, en toen gebeurde het... Lekker, helemaal! Maar... na 10 minuutjes stilstaan, had ik er wel genoeg van. Ik ben beginnen wringen en persen, en woeps, ik was weer vrij. Ze hebben me toen weer in de keuken gezet en toen zijn ze nog een hele tijd met Deus buiten gebleven. Op vrijdagavond mocht ik weer met hem in de tuin spelen. Maar op mij springen mocht hij wel niet meer! Vrouwtje dacht dat het nog steeds te vroeg was, dus mocht ik zaterdag opnieuw. Ik werd toen erg boos als hij nog wou springen, ik heb hem zelfs in zijn nek gebeten. (van Devlynn geleerd!) Maar hij bleef stil staan en piepte als een baby! Opnieuw moest ik mee naar de dierenarts om bloed te trekken en achteraf hoorde ik dat ik toen 19,5 had. Het beste tijdstip om te dekken is tussen 10 en 12... dus was het beste moment voorbij. Ik merkte wel dat niemand veel hoop had op pupjes... een halve dekking... tja, als die op het juiste moment gebeurd is dat natuurlijk wel voldoende. Vier weken later mocht ik weer mee naar de dierenarts, en samen met haar, naar een meneer met heel veel paarden, die ook dierenarts is, maar niet voor kleine dieren. (ben ik toch ook niet!) Daar kreeg ik gel op mijn buikje gesmeerd en toen deden ze het licht uit. Na wat zoeken, merkte ik dat vrouwtje heel erg blij was, ze hadden 5 kleine pupjes gezien! Hi hi, 5, ik kon niet geloven dat ze dachten dat ik daarmee tevreden zou zijn! En nu lig ik hier toch wel heel erg te puffen met mijn dikke buik. Het was vandaag heel benauwd buiten, véél te heet! Ik moest reglmatig gaan stappen, omdat ik anders dikke voetjes kreeg, maar met die hitte was het niet te doen. Rond 18 uur is er een onweer losgebarsten, met dikke hagelbollen en heel veel regen. Brrr, daar hou ik eigenlijk niet van! Ik ben wel rustig gebleven. Maar die avond buiten in het natte gras gaan stappen, dat zag ik echt niet zitten! Vrouwtje is dan maar met mij op straat gaan wandelen. En nu probeer ik mijn gemak te vinden, maar dat valt niet mee, met zo'n buikje!
Hier is Deus bijn 4 jaar oud. Hij werd beste windhond in Hoogstraten de keurmeester kwam helemaal van Ierland, Mister Hickey. Hij vond het spijtig dat Deus op zondag maar 6de best in Show werd, hij vond dat hij had mogen winnen.
Hier is hij pas twee jaar oud in Le Touquet, op een show alleen voor Ierse Wolfshonden uit héél Europa.
Vandaag was hij toch wel wat bezorgd over al dat water in onze tuin!
Het leek echt wel ernstig.
Het water stond gelijk met de trap...
We hielden het net niet helemaal droog!
Ik mocht bij vrouwtje in bed slapen.
Maar slapen wou die avond maar niet lukken... Ik ben maar vast gaan klaar liggen in de bak.
Ik wil me graag aan jullie voorstellen. Ik ben geboren op 10 april 2003 in de Ierse Wolfshondenkennel "of Beltine", dat is dan ook mijn familienaam. Mijn mama was Ystwyth of Beltine en mijn papa kwam uit Slovenië, hij heette Vianho Hemingway. Ze noemden me Ena omdat ik de eerstgeboren pup was, en ena is nummertje één in het Sloveens, maar op mijn stamboom heet ik Catkin. Ik heb een fijne jeugd gehad en ik leef in een toffe groep. Maar toch ontbrak er nog iets aan mijn leven. Ik keek altijd een beetje jaloers naar de teven die bij bij ons pupjes hadden. Zij werden extra verwend en kregen heel veel aandacht. Ik heb lang moeten wachten... maar op 3 april was het zo ver... Deus en ik hebben lekker in de tuin gestoeid! En even, heel even, heeft hij meer gemogen... net een week voor ik 5 jaar oud werd. Ik heb nu dus een dikke buik, vol leven, en vrouwtje zegt dat mijn pupjes op 5 juni geboren moeten worden.
Op deze foto ben ik nog maar 4 maanden oud.
Hier ook, en van stil staan hou ik niet zo...
Samen met mama Ystwyth, wonnen mijn broers en zussen en ik de beker voor de 'Best Progeny' op de clubshow in 2003.
Bijna 7 maanden was ik toen.
Mama Ystwyth houdt de wacht, terwijl ik lekker ravot met mijn halfzus cyanne, die 6 maanden jonger is dan ik.
Soms werd ik ook wel betrapt op kattekwaad, hier had ik een borstel gepikt.
Maar meestal was ik braaf, ik deed mama Ystwyth en roedelleidster Vixen (op de voorgrond) na.
Ik keek altijd een beetje jaloers naar de mama's met hun pups. Dat zou ik ook wel willen meemaken.
