Zoeken in blog

Foto
Categorieën
  • AFGHANISTAN (9)
  • AFRIKA (17)
  • ARABISCHE WERELD (30)
  • Articles en français (10)
  • China (55)
  • columns (14)
  • In English (10)
  • Iran (14)
  • OOST-AZIE (10)
  • PROJECTEN (0)
  • Rusland (13)
  • ZUID-AZIE (13)
  • ZUIDOOST-AZIE (7)
  • Inhoud blog
  • CHINA/ hoe de deugd werd vermoord
  • Marokko/ In de kerker van de koning
  • Gestrand in Oostende
  • 'Hij was weg, plots en voorgoed'
  • Wanneer moeders heksen en vampieren op de wereld zetten
  • Oostende, waar illegalen thuis zijn
  • 't Stad is niet van Assaad
  • Marokko/België De angst is naar hier geëxporteerd
  • BAHREIN /Jaffar al Hasabi: 'Martelen, daarin is het regime erg inventief'
  • IRAK-Regisseur Mohamed al-Daradji over de waanzin van filmen in Bagdad: van Al Qaida en bombardementen tot honderden massagraven
  • Migratie - Minderjarig en moederziel alleen in België
  • QATAR - de slaven van koning voetbal
  • CHINA - Frank Dikötter over de Grote Sprong Voorwaarts
  • NOORD-KOREA - Bovenaanzicht van de hel
  • CHINA- Ai Weiwei, de man die overal mee wegkwam
  • IVOORKUST- Alassane Ouattara, de superloodgieter
  • TUNESIE - columniste Naziha Réjiba over de Arabische Lente
  • IRAN - interview met Kader Abdolah
  • IRAK - Schrijfster Haifa Zangana: ‘Irakezen kwamen verenigd en vreedzaam op straat’
  • ARABISCHE WERELD - wat schrijfster Hanaan-as-Shaikj in 2004 over de toestand vertelde
  • Waarom het misging in de Arabische wereld
  • CHINA - Vluchtmisdrijf door zoon hoge functionaris zet land in rep en roer
  • EGYPTE
  • TUNESIE - Facebook heeft het land gered
  • TUNESIE -een gigantisch probleem van jeugdwerkloosheid
    Archief per maand
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 08-2008
  • 03-2008
  • 01-2008
  • 03-2007
  • 01-2007
  • 10-2006
  • 06-2003
  • 02-2003
  • 09-2002
  • 07-2002
  • 06-2002
  • 12-1998
  • 10-1998
  • 09-1998
  • 04-1998
    Catherine Vuylsteke
    Stories that remain too often untold/ Histoires oubliées
    03-04-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.RUSLAND - een kamikaze van 17

    Kamikaze Moskou was emir-weduwe van 17 jaar

    Een van de twee vrouwelijke kamikazes die verantwoordelijk waren voor de twee aanslagen op de Moskouse metro, was een 17-jarige uit Dagestan, zo meldt de Russische krant Kommersant. De andere zou een 20-jarige Tsjetsjeense zijn.
    Volgens de Russische autoriteiten is het lijk van de eerste kamikaze, die verantwoordelijk was voor twintig doden bij de metrostop Lyanka, geïdentificeerd als dat van Dzjennet Abdurakhmanova. Deze 17-jarige tiener is afkomstig uit Khasavyurt, in de republiek Dagestan, en zou op haar zestiende in contact zijn gekomen met Umalat Magomedov (30) via het internet. Korte tijd later zouden ze zijn 'getrouwd', al is volgens de Russische krant Kommersant niet zeker of dat ook officieel gebeurde.
    Magomedov stond ook bekend als emir al-Bara en was de nieuwe leider van Shariat Jamaat, de wahabistische terreurgroep die eind 2004 ontstond uit de twee jaar eerder opgerichte militante beweging Jennet, die zich vooral bekwaamde in het ombrengen van Russische politiemannen en soldaten. Shariat Jamaat streeft naar de onafhankelijkheid van Dagestan als shariastaat.

    Emir
    Magomedov was sinds april van vorig jaar de vijfde 'emir' of leider van de organisatie. Erg lang hielden hij noch zijn voorgangers het uit. De eerste leider, Emir Rasul, werd in juli 2005 vermoord. Hij werd vervangen door Emir Khalilov, die op zijn beurt stierf in oktober 2007. Zijn opvolger, Abu Majid, vond in september 2008 de dood. Emir Muaz verving hem maar ging een luttele vijf maanden daarna de pijp uit en op 31 december kwam Magomedov ofte al-Bara na een emirschap van 8 maanden om.
    Volgens verschillende Russische mediabronnen was zijn dood bijna stom toeval. Op oudejaarsavond werd hij met drie kompanen in een Lada tegengehouden aan een Russische checkpoint. Het voertuig weigerde te stoppen, de agenten openden het vuur en het viertal kwam om.
    De dood van al-Bara werd prompt gewroken: op 6 januari pleegde een kamikaze een aanslag bij een politiecheckpoint in de Dagestaanse hoofdstad Machatsjkala, precies op het moment dat de wacht wisselde en er dus extra veel manschappen aanwezig waren. Zes agenten waren op slag dood, 14 anderen raakten gewond, de aanslag werd opgeëist door 'al-Bara'.
    De Russische overheidsmedia hebben tot dusver elke keer victorie gekraaid als de emir van de Shariat Jamaat omkomt. 'Het einde van de terreur is in zicht', kopten verschillende bladen al in 2007. Maar niets bleek minder waar: de ene emir volgde de andere al snel op en hetzelfde gold voor hun aanslagen. Vorig jaar alleen al kwamen er minstens 150 leden van de Shariat Jamaat om maar aan slagkracht heeft de beweging niet verloren. Een van de motieven daarbij is ongetwijfeld de bloedwraak, een traditie die voorschrijft dat elke dode gewroken moet worden om de eer van de clan te zuiveren. Dat houdt meteen ook in dat de cyclus van geweld moeilijk kan worden doorbroken.
    De tweede kamikaze wordt door Kommersant geïdentificeerd als een 20-jarige Tsjetsjeense, die maandagochtend samen met Dzjennet per bus in Moskou aankwam vanuit Kizlyan, een oord aan de Tsjetsjeens-Russische grens. Haar identiteit wordt evenwel door de politie niet bevestigd.
    Een Maleisische student die op die bewuste maandagochtend op de metro zat, zegt in de Moscow Times dat hij twintig minuten lang naast de Tsjetsjeense stond. Hij vond dat ze er vreemd uitzag en een gedrogeerde blik had. "Het leek alsof ze wou uitstappen", zei de man.
    De verwijzing naar drugs bij Noord-Kaukasische vrouwelijke kamikazes komt wel vaker voor. Ook verschillende van de eerdere terroristen-in-spe die tijdig konden worden ingerekend, getuigden dat ze drankjes toegediend kregen waar ze zich vreemd van voelden.
    Beide vrouwen waren volgens Kommersant weduwen. De Duitse radio-journaliste Sabine Adler was tussen 1999 en eind 2004 correspondente in Moskou. In 2005 verscheen haar boek Zwarte Weduwen. Daarin legt ze uit dat weduwen die zelfmoordaanslagen plegen niet noodzakelijk geëmancipeerde vrouwen zijn die zelf kiezen voor wraak na de dood van hun geliefde. "Het probleem is dat weduwen bij hun schoonfamilie moeten blijven wonen, die ze vaak tot last zijn, zeker in deze economisch barre tijden van grote werkloosheid. Niet zelden worden ze door deze mensen in de armen geduwd van het verzet, dat doorgaans behoorlijke bedragen betaalt voor het aanleveren van kandidaten voor zelfmoordacties", aldus Adler.
    Ook de Russische journaliste Yulia Yuzik, die deze vrouwen in 2003 portretteerde in haar boek De Bruiden van Allah, geeft aan dat er geen duidelijk profiel te schetsen valt van deze vrouwen. Ze werden niet noodzakelijk zelf slachtoffer van traumatisch geweld en ze blijken niet per defenitie erg godsvruchtig.

    03-04-2010 om 00:00 geschreven door Catherine Vuylsteke  


    Categorie:Rusland
    02-04-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.AFGHANISTAN - Armoede komt door corruptie en wanbestuur
    Als een derde van de Afghaanse bevolking dagelijks met honger naar bed gaat terwijl een ander derde het maar nipt rooit, dan komt dat door corruptie en slecht bestuur. Dat stelt het VN-Bureau van de Hoog Commissaris van de Mensenrechten (OHCHR) in een nieuw rapport.
    Toen de taliban in het najaar van 2001 door de VS werden onttroond, was het gros van de Afghanen ervan overtuigd dat er na meer dan twee decennia van oorlog betere tijden aanbraken. Ze hadden zich nauwelijks meer kunnen vergissen, in tal van opzichten gaat het nu slechter dan toen. Neem de corruptie: in 2005 waren 42 andere landen nog corrupter, nu gaat alleen Somalië Afghanistan nog voor. En kijk naar de kraambedsterfte: Afghanistan staat op nummer twee, waarmee het krijgen van een kind de belangrijkste doodsoorzaak in het land is. Kind zijn is er nauwelijks beter: slechts in twee andere landen komen er meer jongens en meisjes voor hun vijfde om.
    Eind 2001 hadden de Afghanen hoop en ze wisten bovendien wat ze wilden: diegenen die hen zoveel lijden en misère gaven, moesten aansprakelijk gehouden worden. In 2004 bleek uit een onderzoek van de Afghaanse Onafhankelijke Mensenrechtencommissie dat twee Afghanen op drie zichzelf als persoonlijk slachtoffer van oorlogsmisdaden zagen. 40 procent wilde dat de verantwoordelijken vervolgd werden, 90 procent vond dat alle corrupte functionarissen en mensenrechtenschenders absoluut uit machtsposities moesten worden geweerd.
    Naar die mening is door de Afghaanse overheid of de internationale gemeenschap niet geluisterd. Al van bij de VS-invasie werden wapens en centen gepompt in krijgsheren en milities die eerder in het beklaagdenbankje in Den Haag thuishoren dan in het Afghaanse parlement. De gevolgen van dat beleid, waarvoor toen al werd gewaarschuwd door tal van denktanks en mensenrechtenorganisaties, zijn desastreus.
    "Machtsmisbruik", zo schrijft OHCHR in haar pas verschenen rapport, "is een van de belangrijkste oorzaken van de armoede in Afghanistan. "Machtige belangengroepen bepalen de agenda aangaande wetgeving, beleid en toekenning van fondsen. Overheidsjobs en machtsposities zijn politiek kapitaal bij onderhandelingen tussen machtige groepen en aldus is het niet bekwaamheid die bepaalt of iemand een hoge functie krijgt, wel de connecties die men heeft of hoeveel men wil betalen voor een positie. Op die manier valt er ook geen goed beleid te verwachten. Zelfs de zogenaamd democratisch verkozenen in het parlement spreken niet namens de bevolking die ze vertegenwoordigen, ze concentreren zich op economische en sociale vooruitgang voor de eigen familie, de clan en de politieke netwerken. Dit gaat geheel ten koste van de armen, wier belangen nooit prioritair zijn".
    Zo blijkt uit veldonderzoek in de provincie Khost dat slechts 15 tot 20 procent van alle voedselhulp gaat naar zij die deze bijstand het meest nodig hebben. Of in de woorden van een functionaris: "Als je goede relaties hebt met de politie of met de ambtenaren, krijg je wat je wil, anders niet."
    De rapportschrijvers noteerden overal klachten van fondsen en noodgoederen die gestolen werden, vaak door de politie of de overheid, en die vervolgens opnieuw werden verkocht. Ook vertelden ooggetuigen hoe de bestrijding van de papaverteelt neerkomt op het vernietigen van de velden van de armen, terwijl die van de rijken ongemoeid worden gelaten. "Maar", zo stelde een bron bij een provinciaal bestuur, "er is nog niemand voor gestraft in de voorbije vijf jaar, dus duurt het voort." Erger nog, de journalisten of ngo's die heikele kwesties durven aankaarten of de burgers die individueel durven klagen, krijgen vaker dan niet te maken met repressie. Geen wonder dat de rapportschrijvers vaststellen "dat velen nu hun mond houden, omdat ze alleen maar nog meer moeilijkheden verwachten".

    Eigen agenda

    Het OHCHR-rapport geeft voorts aan dat de internationale gemeenschap "de retoriek over de heropbouw van Afghanistan niet heeft omgezet in een financiële investering in het land. Van de 25 miljard dollar die sindsdien is toegezegd voor de reconstructie, is er maar 15 miljard gearriveerd. Daar moet nog bij worden gezegd dat zo'n 6 miljard is teruggevloeid naar de landen van herkomst, in de vorm van lonen aan consultants en experts. Nog eens 15 tot 30 procent van de hulp werd besteed aan het garanderen van de veiligheid van het buitelandse personeel".
    "Veel Afghanen hebben de indruk dat de internationale gemeenschap alleen aan de eigen agenda denkt. Nooit wordt naar de mening van de bevolking gevraagd en de projecten concentreren zich daar waar de donoren politieke of militaire belangen hebben. En zo is het niet verwonderlijk dat er inzake armoedebestrijding geen vooruitgang wordt geboekt."

    02-04-2010 om 10:09 geschreven door Catherine Vuylsteke  


    Categorie:AFGHANISTAN
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.OEGANDA - Druk van donoren helpt wel degelijk
    Het wetsvoorstel dat op 14 oktober door David Bahati van president Museveni's regeringspartij werd ingediend, is bepaald draconisch. Niet alleen riskeren homo's daardoor in Oeganda de doodstraf, bovendien kunnen hulpverleners of familieleden en vrienden die holebi's bijstaan tot zeven jaar cel worden veroordeeld. En zelfs huisbazen die hen een flat verhuren, kunnen daarvoor tot drie jaar worden opgesloten. 'Het is een backlash tegen het groeiende holebi-activisme'.
    Ook wie nalaat een bekend geval van homoseksualiteit te rapporteren, begaat daarmee een vergrijp. "Daarenboven", zegt de enige openlijk homoseksuele Oegandese activist David Kato, "kunnen ze me in de cel stoppen voor het hebben van een vriendje tijdens mijn verblijf hier in Brussel. Kijk maar naar de tekst van het voorstel, zelfs als dergelijke feiten zich buiten het Oegandese grondgebied afspelen, kunnen zijn burgers er in eigen land voor worden vervolgd."
    Het voorstel, dat sterk werd ondersteund door de evangelische kerken en door ultraconservatieve Amerikaanse organisaties die in Oeganda aan missionering doen, oogstte grote internationale kritiek. Er waren steunbetogingen met de Oegandese holebi's in Londen en in Washington, en verschillende donoren dreigden ermee hun ontwikkelingshulp aan Oeganda stop te zetten. "Zelfs de president", vertelt Kato lachend, "kreeg er flink last door. Hij klaagde dat hij nu overal waar hij komt met deze holebikwestie om de oren wordt geslagen. Naar verluidt heeft dat hem ertoe aangezet om zijn achterban op het hart te drukken dat ze 'het kalm aan moeten doen'. Momenteel moet een commissie waarin de ministers van Onderwijs, Justitie, Ethiek en Integriteit en Lokaal Bestuur zetelen advies uitbrengen aan het parlement. En als die laatste instantie de wet goedkeurt, dan moet de president er zijn handtekening nog onder zetten. We horen dat Museveni dat niet zou doen, wegens de grote internationale druk. Maar na twee weigeringen wordt de wet toch van kracht. Het komt er dus op aan dat de president zelf zijn parlementaire achterban overtuigt van de negatieve impact van de wet."

    Zedenverloedering

    Ondertussen probeert Kato ook de andere ngo's in het land te mobiliseren om zich aan te sluiten bij de coalitie tegen het voorstel. "En ook daar zijn het vaak de internationale donoren die de doorslag geven. Aan de ene kant heb je organisaties die zeggen niet te kunnen meedoen omdat ze ultraconservatieve donoren uit Amerika hebben." Maar tegelijk zijn er instanties die zelf niet wakkerliggen van de kwestie of die zelfs vinden dat de wet een goede zaak zou zijn, omdat de zedenverloedering er zogenaamd mee kan worden bestreden. Tal van ngo's willen nu aansluiten omdat ze anders vrezen geen centen meer te krijgen.
    "Dat bewijst hoe belangrijk het is om aan bewustwording te doen zodat we het hele maatschappelijke middenveld ervan kunnen overtuigen dat homofobie een kwestie is die net zogoed moet worden bekampt als familiaal geweld en vrouwendiscriminatie. In dat opzicht is er nog veel werk aan de winkel".
    Kato zegt dat hij zichzelf heeft kunnen ontplooien als homo door jaren in Zuid-Afrika te wonen, het enige land van het Afrikaanse continent waar de wetgeving homovriendelijk is. "Precies omdat ik me grote vragen stelde over mijn seksuele identiteit ben ik er in 1991 gaan wonen. Ik vond er een baan als leraar en kon me niet voorstellen dat je er openlijke homobars had en een echt gay-beweging. Maar dat betekent niet dat de discriminatie en homofobie uit de mentaliteit van de modale Zuid-Afrikaan is verdwenen. Denk maar aan de 'correctionele verkrachtingen', waarbij lesbiennes vaak door verschillende mannen worden verkracht zodat ze 'van hun probleem zouden worden afgeholpen'."
    "Toen ik in 1997 naar Oeganda terugkeerde, besloot ik me toch in te zetten voor de holebi-zaak, al was de prijs die ik daar sindsdien voor heb betaald, niet gering. Kijk naar mijn schedel. Alle littekens die je ziet, hebben met mishandeling te maken, door de politie of door anderen. En als ik mijn rechterarm nog nauwelijks kan bewegen, dan is dat eveneens een gevolg van arrestatie."
    "Dat men precies in oktober met een dergelijk wetsvoorstel is gekomen, heeft volgens mij te maken met de verkiezingen van volgend jaar. Door de bevolking op te hitsen tegen holebi's wil men de aandacht van reële kwesties afleiden, zaken als corruptie en ontwikkeling. Tegelijk komt het doordat we de voorbije vier jaar als holebi-beweging veel mondiger zijn geworden. We kwamen op tegen uitsluiting en stigmatisering en voor het recht op aids-medicijnen. We slaagden er zelfs in om een paar rechtszaken te winnen. Mensen die onder de geldende sodomiewetten beticht werden, kwamen vrij omdat de rechter oordeelde dat er geen bewijslast was. Tegen dit alles is er een backlash gekomen van de ultraconservatieve evangelische kerken, met Amerikaanse steun. Hoewel, bij die laatste valt op dat ze nu beweren zelf tegen het wetsvoorstel te zijn, aangezien het bijzonder verregaand is."

    Domino-effect

    Kato onderstreept dat het belang van de strijd tegen het homofobe wetsvoorstel de Oegandese landsgrenzen ver overstijgt. "In Nigeria hadden ze een vergelijkbaar voorstel, dat tijdelijk werd opgeborgen. Wordt het in Oeganda goedgekeurd, dan komt het daar ook prompt weer uit de kast. En kijk naar de ontwikkelingen in Kenya, de voorstellen in Burundi, de problemen rond het vermeende homohuwelijk in Malawi, het feit dat Botswana deze week nog zei geen geld in te zamelen voor aids-bestrijding als het gaat om programma's met holebi's... En gisteren liet ook de Zimbabwaanse premier Tsvangirai weten dat de nieuwe grondwet die wordt klaargestoomd niet minder homofoob zal zijn. Daarom moeten we winnen."

    02-04-2010 om 10:06 geschreven door Catherine Vuylsteke  


    Categorie:AFRIKA
    31-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ARABISCHE WERELD - Saoedische dichteres valt extremistische clerus a
    Miljoenen Arabieren beslissen vandaag per sms wie de winnaar wordt van 'De dichter van miljoenen', een populaire poëziewedstrijd in Abu Dhabi. De kans is groot dat Hissa Hilal met de prijs gaat lopen, al leverden haar scherpe aanvallen op de clerus haar ook doodsbedreigingen op.
     'Ik wil de Arabische vrouwen een stem geven', zei de Saoedische Hissa Hilal nadat ze voor de finale was geselecteerd, 'een stem tegen al wie onze cultuur gekidnapt heeft om ons eronder te houden.'
    Sinds de poëziewedstrijd eind 2006 begon, is 'De dichter van miljoenen' een fenomenaal succes. De live-uitzending wordt in Abu Dhabi door 2.000 mensen bijgewoond en miljoenen anderen volgen de show via satelliet. Na de voorselecties halen 48 dichters de uiteindelijke tv-shows. Het programma is ondertussen aan zijn vierde seizoen toe maar nog steeds komst het gros van de deelnemers uit Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Jordanië en Jemen. In meerderheid betreft het mannen die de glorie van het bedoeïnenleven of van de olieprinsen bezingen, maar de jongste tijd is een ware revolutie aan de gang.
    Het begon vorig jaar, toen Aydah al Aarawi Al Jahini als eerste vrouw ronde na ronde werd uitverkoren door de duizenden toeschouwers in de zaal en thuis die per sms hun stem uitbrachten. De Saoedische Al Jahini raakte tot in de voorlaatste ronde. Maar tegelijk werd de druk op haar en haar omgeving almaar groter.

    Publiekslieveling

    Dit jaar is het nog krasser: vanavond neemt Hissa Hilal, andermaal een Saoedische, als eerste vrouw deel aan de finale. Ze was in de voorbije ronden de absolute publiekslieveling en ook de jury prees haar om haar moed en doorzettingsvermogen. Haar schoonheid roemen zou moeilijk zijn, want deze moeder van vier treedt op in een zwarte nikab die geen centimeter van haar gezicht of lichaam laat zien. Niet omdat ze dat zelf absoluut wil, zo bleek vorige week uit een interview met de BBC, maar "om diegenen te beschermen die van me houden. Mijn man, mijn vader. Zij steunen me in mijn poëzie en willen dat ik doorzet. En mijn tegenprestatie is dat ik hen niet voor schut zet en diegenen die hen op straat zouden aanvallen op mijn optreden, die kans niet geef. In een tribale maatschappij als de onze zegt men van mannen die hun vrouwen in het openbaar laten verschijnen zonder algehele sluier dat ze geen echte mannen zijn. Ik doe het dus om hen te beschermen, uit liefde."
    Dat Hilal het tot in de finale heeft geschopt, is opmerkelijk, vooral gezien haar gewaagde teksten, waarin ze tal van heilige huisjes op de korrel neemt. In het gedicht waarmee ze in de finale kwam, viel ze de geestelijken aan die de ene fatwa na de andere uitvaardigen. Waarnemers menen dat haar gedicht een antwoord is op Abdul-Rahman al-Barrak, een prominente Saoedische geestelijke die in een fatwa stelde dat mannen en vrouwen die met elkaar omgaan zonder verwant te zijn, als heidenen moet worden bestempeld, wat betekent dat ze ter dood mogen worden gebracht. De man zei later dat hij verkeerd was geïnterpreteerd, maar hij is lang niet de enige die op de televisie en aan de universiteiten in de Golf dergelijke rabiate uitspraken doet.
    Het gedicht leverde haar een score op van 47 op 50, de hoogste die ooit werd genoteerd. Maar ook haar tegenstanders lieten van zich horen. Op de website van Ana al Muslim ('Ik ben moslim') werd opgeroepen om haar te doden en een sitebezoeker informeerde ook of haar adres beschikbaar was. De site staat bekend om zijn rabiate islamisme en zijn verheerlijking van het moslimterrorisme.
    Hilal zelf zei niet echt ongerust te zijn over de dreigementen, al voegde ze eraan toe vooral aan de veiligheid van haar kinderen te denken. Toen haar werd gevraagd wat haar tot het schrijven van dit gedicht inspireerde, zei ze dat ze het idee had gekregen na een reis naar een westers land, waar ze gehuld in nikab onvriendelijk was bejegend. "Als westerlingen een vrouw in nikab wantrouwig aankijken en sikhmannen met tulbanden geen probleem vinden, dan komt dat door wat de moslimextremisten ons hebben aangedaan. Zij hebben ons imago besmeurd en van moslims een te vrezen groep gemaakt."

    31-03-2010 om 09:10 geschreven door Catherine Vuylsteke  


    Categorie:ARABISCHE WERELD
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.RUSLAND - Zwarte weduwes, kamikazes tegen wil en dank
    Zwarte weduwen, kamikazes tegen wil en dank

     


    De kamikazes die op 29 maart dood en verderf zaaiden in de Moskouse metro, waren twee vrouwen, wellicht van Noord-Kaukasische origine. 'Zwarte weduwen' noemen de Russische media hen. 'Ze maken bijna de helft uit van de Kaukasische zelfmoordterroristen maar voor de organisatie zijn ze ondergeschikt aan de mannen', zo schrijft de Amerikaanse sociologe Rosemarie Skaine.
     Verhalen over zwarte weduwen gaan al te makkelijk uit van persoonlijke, bewuste wraakmotieven bij de dader. De Duitse journaliste en schrijfster Sabine Adler onthult in haar gelijknamige boek een veel complexere realiteit. Een waarin vrouwen door broers aan het verzet zijn verkocht en geenszins weten wat hen boven het hoofd hangt.
    Onderzoekers zijn het erover eens dat minstens de helft van de Noord-Kaukasische kamikazes vrouwen en meisjes zijn, doorgaans van etnisch Tsjetsjeense origine. De eerste twee dergelijke protagonisten waren Luisa Magomadova en Chava Barayeva, respectievelijk 16 en 22 jaar oud, die in 2000 een vrachtwagen vol explosieven lieten ontploffen bij een Russische checkpoint in Tsjetsjenië. 27 mensen lieten bij die aanval het leven.
    Een jaar later kwam Elza Gazuyeva in het nieuws, toen ze de Russische officier die haar man vermoordde, vroeg of hij haar nog kende. Vervolgens blies ze zichzelf op, en sleurde de militair en zijn bodyguards mee de dood in. Gazuyeva wou wraak nemen maar uit verschillende onderzoeken blijkt dat dit geenszins voor alle vrouwelijke kamikazes geldt.

    Theater Nord Ost

    Neem Zareta Bayrakova, die in oktober 2002 een van de 19 vrouwelijke terroristen (op een totaal van 41) was bij de gijzeling in het Moskouse theater Nord Ost. Alle gijzelnemers en 129 gijzelaars kwamen bij de bestorming door de politie om het leven, meer dan 700 anderen raakten gewond. Zareta's moeder Medna vertelde later aan journalisten dat een onbekende vrouw hen kort voor het drama in hun dorp kwam opzoeken. Een half uur lang praatte ze met de 26-jarige Zareta in haar slaapkamer. De jonge vrouw zei dat ze de dame naar de bushalte zou vergezellen en verdween voorgoed. Een uur later kwamen Tsjetsjeense guerrillero's naar het huis met de melding dat ze Medna's dochter hadden meegenomen. De volgende keer dat Medna haar dochter zag, was op televisie, na de bestorming van het theater.
    De Duitse journaliste en schrijfster Sabine Adler legt in Zwarte weduwen uit hoe vrouwen en meisjes soms onvrijwillig zelfmoordterroristen worden. Ze vertelt over Medina, Hedja en Raisa, drie zusjes van wie er twee in Nord Ost omkwamen. Het verhaal begint bij de oudste dochter, Medina, die met Malik trouwt. De normale drie dagen van feest worden na een etmaal afgelast want Malik is door de clanoudsten aangeduid om de dood te wreken van zijn door de Russen vermoorde vriend Magomed. Het loopt mis en Medina is prompt weduwe. Haar broers, die eveneens bij het verzet zitten, horen dat er vrouwelijke kamikazes geronseld worden en dat er flink wordt betaald voor de levering van kandidaten. Medina wordt door haar broers meegetroond en haar jongere zusje Hedja, dat gek op haar is, komt ook.
    Het jongste meisje, Raisa, moet thuisblijven bij haar bejaarde ouders. Bovendien is zij om nog een andere reden nuttig: de meeste gezinnen in het dorp voorzien in hun levensonderhoud door gijzelaars te houden in hun kelders, en het in leven houden van die koopwaar is vrouwenwerk.
    Medina en Hedja worden als snoepverkoopsters in het bewuste theater aangesteld en hebben geen benul van wat hen te wachten staat, laat staan dat ze ermee akkoord zouden gaan. Als de mannelijke commandanten hun plannen uiteenzetten, is er geen weg meer terug. Medina was hoogzwanger toen ze stierf, Hedja een enthousiast tienermeisje. Na het theaterdrama kan de familie geenszins op de sympathie van de Tsjetsjeense dorpelingen rekenen. Als het dorp zoveel wordt lastiggevallen door het Russische leger, zo gaat de redenering, dan komt het door mensen als Medina en haar broers en zussen.
    In de vele aanslagen op zogenaamde zachte doelwitten in Rusland - gaande van vliegtuigen, metro's tot cafés en hotels - worden een aantal vrouwelijke kamikazes ingerekend voor ze hun springtuigen tot ontploffing kunnen brengen. Uit hun verklaringen blijkt eveneens dat er geen sprake was van keuze. Sommige vrouwen worden met grote sommen geld voor de achtergebleven familie overgehaald, andere worden gedrogeerd en erop uit gestuurd, een derde groep wordt door de schoonfamilie in de armen van het verzet geduwd nadat ze weduwe zijn geworden.
    "Het lijkt op het eerste gezicht verwonderlijk dat er in een patriarchale, islamitische clanmaatschappij als de Tsjetsjeense vrouwelijke kamikazes zijn", schrijft Jilian Manekas in The invisible Enemy. "De reden daarvoor is ongetwijfeld dat er een tekort is aan mannelijke kandidaten en dat er geld mee te verdienen valt. Maar de terreurorganisatie ziet de vrouwen niet als gelijkwaardig aan de mannen, eerder als een lichaam, geofferd voor de zaak."
    Ook Rosemarie Skaine onderschrijft die ongelijkheid in Female Suicide Bombers. Zij wijst onder meer op het feit dat de springstofriemen van de vrouwelijke terroristen in Nord Ost niet tot ontploffing zijn gebracht. "Het waren de mannen die daar opdracht toe gaven en aangezien die elders weerstand boden aan de veiligheidstroepen die het gebouw binnenvielen, wachtten de vrouwen tevergeefs op het bevel."

    31-03-2010 om 00:00 geschreven door Catherine Vuylsteke  


    Categorie:Rusland


    Extraits à lire / uittreksels/ selected articles
    Foto

    Archief per week
  • 17/10-23/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 01/08-07/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 13/06-19/06 2011
  • 06/06-12/06 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 20/12-26/12 2010
  • 13/12-19/12 2010
  • 06/12-12/12 2010
  • 29/11-05/12 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 25/10-31/10 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 13/09-19/09 2010
  • 06/09-12/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 07/06-13/06 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 10/05-16/05 2010
  • 26/04-02/05 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 12/04-18/04 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 22/03-28/03 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010
  • 01/03-07/03 2010
  • 22/02-28/02 2010
  • 15/02-21/02 2010
  • 08/02-14/02 2010
  • 25/01-31/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 28/12-03/01 2010
  • 14/12-20/12 2009
  • 07/12-13/12 2009
  • 30/11-06/12 2009
  • 23/11-29/11 2009
  • 16/11-22/11 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 19/10-25/10 2009
  • 12/10-18/10 2009
  • 05/10-11/10 2009
  • 28/09-04/10 2009
  • 21/09-27/09 2009
  • 14/09-20/09 2009
  • 07/09-13/09 2009
  • 03/08-09/08 2009
  • 20/07-26/07 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 06/07-12/07 2009
  • 22/06-28/06 2009
  • 15/06-21/06 2009
  • 08/06-14/06 2009
  • 01/06-07/06 2009
  • 25/05-31/05 2009
  • 04/05-10/05 2009
  • 20/04-26/04 2009
  • 13/04-19/04 2009
  • 30/03-05/04 2009
  • 16/03-22/03 2009
  • 09/03-15/03 2009
  • 02/03-08/03 2009
  • 23/02-01/03 2009
  • 16/02-22/02 2009
  • 26/01-01/02 2009
  • 19/01-25/01 2009
  • 12/01-18/01 2009
  • 05/01-11/01 2009
  • 29/12-04/01 2009
  • 15/12-21/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 31/12-06/01 2008
  • 05/03-11/03 2007
  • 26/02-04/03 2007
  • 15/01-21/01 2007
  • 16/10-22/10 2006
  • 02/06-08/06 2003
  • 27/01-02/02 2003
  • 09/09-15/09 2002
  • 08/07-14/07 2002
  • 10/06-16/06 2002
  • 30/11-06/12 1998
  • 12/10-18/10 1998
  • 05/10-11/10 1998
  • 07/09-13/09 1998
  • 20/04-26/04 1998

    Categorieën
  • AFGHANISTAN (9)
  • AFRIKA (17)
  • ARABISCHE WERELD (30)
  • Articles en français (10)
  • China (55)
  • columns (14)
  • In English (10)
  • Iran (14)
  • OOST-AZIE (10)
  • PROJECTEN (0)
  • Rusland (13)
  • ZUID-AZIE (13)
  • ZUIDOOST-AZIE (7)

  • Inhoud blog
  • CHINA/ hoe de deugd werd vermoord
  • Marokko/ In de kerker van de koning
  • Gestrand in Oostende
  • 'Hij was weg, plots en voorgoed'
  • Wanneer moeders heksen en vampieren op de wereld zetten
  • Oostende, waar illegalen thuis zijn
  • 't Stad is niet van Assaad
  • Marokko/België De angst is naar hier geëxporteerd
  • BAHREIN /Jaffar al Hasabi: 'Martelen, daarin is het regime erg inventief'
  • IRAK-Regisseur Mohamed al-Daradji over de waanzin van filmen in Bagdad: van Al Qaida en bombardementen tot honderden massagraven
  • Migratie - Minderjarig en moederziel alleen in België
  • QATAR - de slaven van koning voetbal
  • CHINA - Frank Dikötter over de Grote Sprong Voorwaarts
  • NOORD-KOREA - Bovenaanzicht van de hel
  • CHINA- Ai Weiwei, de man die overal mee wegkwam
  • IVOORKUST- Alassane Ouattara, de superloodgieter
  • TUNESIE - columniste Naziha Réjiba over de Arabische Lente
  • IRAN - interview met Kader Abdolah
  • IRAK - Schrijfster Haifa Zangana: ‘Irakezen kwamen verenigd en vreedzaam op straat’
  • ARABISCHE WERELD - wat schrijfster Hanaan-as-Shaikj in 2004 over de toestand vertelde
  • Waarom het misging in de Arabische wereld
  • CHINA - Vluchtmisdrijf door zoon hoge functionaris zet land in rep en roer
  • EGYPTE
  • TUNESIE - Facebook heeft het land gered
  • TUNESIE -een gigantisch probleem van jeugdwerkloosheid
  • Vluchtelingen - gestrand in het bitterkoude Calais
  • CHINA - Ikea en McDonald's mikken op de panda
  • CHINA - Nobelprijs voor een lege stoel
  • CHINA - Liu Xiaobo, gevangen in een kooi van woorden
  • Internationale migratie - gestrand aan de oevers van de zee van Marmara
  • Joao da Silva - De Bang Bang Club
  • NIGERIA - sloppenbewoners moeten wijken voor verfraaiing van tuinstad Port Harcourt
  • INDIA -malafide microkredieten drijven boeren tot zelfmoord
  • DUITSLAND - 'Multiculturele maatschappij is mislukt'
  • IMAM èn homo zijn: het kan
  • CHINA- de Nobelprijs voor Liu Xiaobo
  • CHINA- het belang van de Nobelprijs voor Liu Xiaobo
  • AFGHANISTAN- stemmen in tijden van oorlog(3)
  • AFGHANISTAN - stemmen in tijden van oorlog(2)
  • AFGHANISTAN - stemmen in tijden van oorlog

    Blog als favoriet !

    Reactions/suggestions/e-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Startpagina !

    Zoeken in blog


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs