Stories that remain too often untold/ Histoires oubliées
12-01-2009
Noord-Korea -De perfectie nabij
U kende de man al van het Rode Korenveld, van Leven, van de Rode Lantaarns en van de magische kungfu-films waar hij later furore mee maakte. En natuurlijk, Zhang Yimou was tevens verantwoordelijk voor het magistrale openingsmoment van de Olympische Spelen in Peking in augustus 2008. In een interview na die ceremonie zei hij het volgende: "I have conducted operas in the West. It was so troublesome. They only work four and a half days each week. Everyday there are two coffee breaks. There cannot be any discomfort, because of human rights. This can really worry me to death. Wow, one week, I thought I should have rehearsed it very smoothly already, but they could not even stand in straight lines yet. You could not criticize them either. They all belong to some organizations. .they have all kind of institutions, unions. We do not have that. We can work very hard, can withstand lots of bitterness. We can achieve in one week what they can achieve in one month. Therefore our actors can give such a high quality performance. I think other than North Korea, no other country can achieve this in the world".
De Korea's- Joo Sang-joon was bijna in zee verdronken
De Zuidkoreaanse schrijver Kim Young-ha zei me vanochtend dat het voor veel van zijn landgenoten lijkt alsof de Demarcatielijn met het noorden een soort strand is, waar voorbij de zee zich uitstrekt. En niet een van de ergste dictaturen ter wereld. Hij weet het aan de machteloosheid van de burger, die officieel wel in een democratie woont maar vaak toch niet goed zou weten wat daaronder kan worden verstaan. Of beter: in welke mate hij of zij daarmee iets aan zijn of haar lot en dat van anderen kan doen. Ik moest onwillekeurig aan het verhaal van Joo Sang-joon denken, dat ik daags na Kerstmis 2007 schreef. Het ging zo: Joo Sang-joon heeft het er ternauwernood levend afgebracht. De Noord-Koreaanse activist hielp de voorbije jaren talloze landgenoten vluchten. Vier maanden terug liep hij tegen de lamp. Alleen door grote internationale druk kwam hij vorige week heelhuids in Seoel aan. Het verhaal van Joo Sang-joon leest als een gruwelijke tragedie. Ze werd aan de wereld geopenbaard door Sunday Times-journalist Michael Sheridan. Sommigen geloven zelfs dat diens inspanningen om Joons lotgevallen internationaal bekend te maken Joon hebben behoed voor een executie door het regime van Kim Jong-il.
De man moet een jaar of 36 zijn, is onderhand bekeerd tot het christendom en werkt bij een Zuid-Koreaans missienetwerk. Je zou voor minder in God gaan geloven: tijdens de hongersnood die aan miljoenen Noord-Koreanen het leven kostte in het midden van de jaren negentig verloor Joo zijn vrouw en jongste zoontje. Hij besloot te vluchten met zijn toen tien jaar oude eerste kind, maar toen ze via de Gobiwoestijn probeerden te ontkomen aan de Chinese en Noord-Koreaanse agenten ging het jongetje dood. Joo zegt dat hij alleen in staat is om te blijven leven en te kunnen omgaan met het verdriet over het verlies van zijn hele familie door zich voor zijn landgenoten in te zetten. Nadat hij zich tot het christendom had bekeerd en een Zuid-Koreaans paspoort had gekregen, keerde hij terug naar de grens tussen Noordoost-China en Noord-Korea. Vele duizenden Noord-Koreaanse burgers proberen daar vooral in de winter, als de Yalu- en de Tumenrivier grotendeels zijn bevroren, te ontsnappen. Hij zorgde voor onderduikadressen, regelde voedsel en kleren voor mensen die vaak wekenlang in bevroren putten in de grond moesten verblijven en probeerde de vluchtelingen zo goed mogelijk bij te staan met goede raad en nuttige adressen. Journalist Sheridan ontmoette de man vorig jaar en die vertelde hoe hij mensen voorthelpt tot aan de Laotiaanse grens, vanwaar geprobeerd wordt om contact op te nemen met de Zuid-Koreaanse autoriteiten. In het beste geval krijgen ze daar dan verblijfspapieren. In welke omstandigheden Joo dit najaar werd opgepakt, is onduidelijk, maar vaststaat wel dat hij de voorbije vier maanden in een Chinese cel heeft gezeten, wachtend op uitlevering aan Pyongyang. Dat laatste zou gegarandeerd zijn uitgemond in zijn executie, want Joo stond bekend om zijn hulp bij ontsnappingspogingen. Bovendien werden er de voorbije maanden en jaren al verschillende gevallen gedocumenteerd van gevluchte burgers die meteen bij overlevering aan de Noord-Koreaanse autoriteiten werden vermoord. Ook verhalen over zwangere vrouwen die bij terugkeer een gedwongen abortus moeten ondergaan, circuleren.
Mensenrechtenrapport
Een hulporganisatie wil die nu systematisch onderzoeken en daar een rapport over presenteren, dat volgend jaar rond zou moeten zijn. Zeker is dat de Chinese autoriteiten van die praktijken op de hoogte zijn, want er is zelfs een circulaire die stelt dat zwangere vluchtelingen niet mogen worden teruggestuurd. Joo is nu door China aan Seoel uitgeleverd, wat gezien zijn Zuid-Koreaanse paspoort logisch lijkt. Alleen, zo schrijft Sheridan, zijn er verschillende gevallen bekend van vluchtelingen wier paspoort is zoekgemaakt door de Chinese autoriteiten, wat een uitlevering aan Noord-Korea mogelijk maakt. Op zijn vrijlating werd in Zuid-Korea jubelend gereageerd. "Het is het mooiste kerstgeschenk dat we ons konden wensen", aldus een priester die zich voor de opvang van Noord-Koreaanse vluchtelingen inzet.
Senegal- Negen homoâs krijgen acht jaar celstraf
Negen Senegalezen zijn donderdag tot een celstraf van acht jaar veroordeeld wegens het stellen van tegennatuurlijke daden. De maximale strafmaat daarvoor is slechts vijf jaar, maar de rechter deed er drie jaar bovenop. Volgens de Senegalese krant Le Soleil speelden de feiten zich op 21 december af, toen negen mannen in een huis in Mbao, een buitenwijk van de Senegalese hoofdstad Dakar, een feestje hielden in een private woning. Volgens sommige bronnen was de politie getipt over de losbandigheid die er zich voltrok, anderen beweren dat de mannen aan het eten waren en dat de politie bij de huiszoeking alleen condooms vond. Hoe dan ook, de negen werden donderdag veroordeeld tot maar liefst acht jaar cel. Dat is op zich al opmerkelijk: de openbare aanklager vroeg immers vijf jaar, maar de rechter deed er nog drie jaar bovenop. Op zon moment, zo vertelde de Senegalese erevoorzitter van de Internationale Federatie voor de Mensenrechten, Sidiki Kaba, aan Radio24, wil een rechter tonen dat hij het moreel juiste doet, hij handelt vooral naar de sociale druk. Hij wil zich laten zien als een man die met harde hand optreedt tegen het zogenaamd onaanvaardbare. Ironisch genoeg is er in het Senegalese strafrecht geen verbod op homoseksualiteit. Er is alleen een clausule die tegennatuurlijke daden verbiedt, waarmee dan homoseksualiteit en zoöfilie wordt bedoeld. Dat artikel gaat overigens in tegen de verschillende mensenrechtenconvenanten die Dakar heeft geratificeerd maar alle pogingen om de regering van president Abdoulaye Wade tot handelen aan te zetten, mislukten tot dusver. Hij steekt zich weg achter het feit dat het nog een Frans wetsartikel is, daterend uit de koloniale tijd.
Aidspreventie
De drie extra jaren slaan volgens de advocaat van de verdediging op het feit dat de beklaagden lid waren van Andligeey, een homo-organisatie die aan aidspreventie doet. In 2005 publiceerde de internationale homokoepel ILGA een interview met een anoniem lid van de organisatie. Daarin vertelde die dat er vanuit het buitenland geld was gekomen om een aidspreventieproject voor homos op te zetten in Senegal, maar dat was door Dakar geblokkeerd omdat homoseksualiteit niet aanvaardbaar is. Op dat moment was de overheid van plan om een speciale commissie op te zetten die dan zou kijken of het geld toch kon worden uitgekeerd, maar de anonieme man was niet optimistisch. Hij vertelde voorts over het onderzoek dat de Universiteit van Dakar in 2003 had uitgevoerd onder meer dan 200 homos. Daaruit was onder meer gebleken dat 86 procent van hen getrouwd was en kinderen had en veelal geen condooms gebruikte, ook niet met een partner van hetzelfde geslacht. Toen de resultaten in de pers werden gepubliceerd, aldus de man, werden tal van betrokkenen het slachtoffer van homofobe aanvallen. Nu zijn de meesten van ons nog minder bereid om over homoseksualiteit te praten. Het lijkt wel alsof men naar ons wilde luisteren om ons dan te kunnen aanklagen. De man vertelt dat hij en zijn collegas probeerden de lokale afdeling van Amnesty International te motiveren om rond de seksuele rechten van minoriteiten te werken. Hij kreeg er te horen dat zulks deel uitmaakt van het mandaat van de organisatie maar dat men niet bereid was om daar iets rond te doen. Ook benaderde hij de beroemde Senegalese zanger Youssou Ndour. Hij vertelde me dat hij dacht dat zijn carrière in het gedrang zou komen en dat de waarden in Senegal niet voldoende geëvolueerd waren om er iets aan te doen. De negen mannen zijn overigens niet de eerste slachtoffers van homofobie in Senegal. In februari nog werd een handvol mannen opgepakt nadat een glossy een reportage publiceerde over een vermeend homohuwelijk in Dakar. Een van de mannen die daarop te herkennen was, de rapper Pape Mbaye, werd bijna gelyncht door een razende menigte. Hij vluchtte in mei naar Gambia, waar de president luttele dagen later zei dat homos bij voorkeur onthoofd moesten worden. Na zijn terugkeer naar Dakar bood Human Rights Watch hem bescherming en uiteindelijk kon hij ontkomen naar Ghana. Maar ook daar werd hij aangevallen door mensen die hem herkenden en met de hulp van de mensenrechtenorganisatie arriveerde hij midden augustus uiteindelijk in New York, waar hij politiek asiel kreeg. In augustus vorig jaar werden tevens een Belg en zijn Senegalese echtgenoot veroordeeld tot twee jaar effectief. Deze Richard Lambeau was in juli in België met zijn Senegalese huisbediende getrouwd en werd bij terugkeer in Dakar met zijn geliefde in bed ontdekt door de tuinman. Die laatste zou de politie hebben gewaarschuwd.
GAZA- Getuigenis uit de oorlogszone: âWie van ons zal er morgen nog leven?
Waarom moet ik de prijs betalen, waaraan verdiende ik het om hier geboren te worden. Humanitair recht, waar ben je? Ben je meer dan een simpele theorie? Aan het woord is Ayda Abdelbari (36), een Palestijnse in Gaza die aan de Brussel VUB over humanitair recht zou doctoreren.
Ze klinkt aan de andere kant van de lijn alsof ze uit een andere stad in dit land belt, niet uit een andere wereld waarvan we ons de verschrikkingen alleen via de televisie kunnen voorstellen. Ze had in Brussel moeten zijn, maar het was de hersentumor van haar 34-jarige broer die haar thuishield in Gaza. Ze hebben hem donderdag begraven, hij is gestorven in het appartement aan zee dat twee weken geleden al ontruimd had moeten zijn. Abdelkari en haar familie hebben geweigerd, hij kon zich sinds november niet meer bewegen, zie je, we konden hem transporteren noch achterlaten. En waar zouden we heen hebben gemoeten? We hebben alleen deze plek in de wereld. Als we dood moeten, dan liever samen, als één familie. Met een kalmte die ik alleen maar kan bewonderen vertelt ze dat haar broer op 7 januari, op zijn verjaardag, is gestorven. Ze hadden dringende medicijnen voor hem nodig, maar de ziekenhuizen van Gaza zijn zo overbelast dat ze zich moeilijk nog over een terminale kankerpatiënt als hij konden ontfermen. Gesteld is dat, dat ze hem überhaupt daarheen hadden kunnen krijgen. Het pijnlijkste was om hem daar bewegingsloos te zien liggen, zacht huilend, met zijn dochtertje van zes en zijn zoontje van vier naast hem. Papa moet ons beschermen, huilden ze, maar hij kan niet. Hij huilt zelf. Ik zei dat het niet zo was, wat moet je, en beloofde ze dat ik melk voor ze zou vinden. En zelfs dat lukte niet. We hebben al twee weken geen elektriciteit meer en het waterstation is dicht omdat het zelfs geen brandstof vindt voor de generator. Het enige wat we kunnen doen is water uit zee halen en het koken, alleen ben ik bang, bang voor de tien meter tussen mijn huis en de branding. Weet je, ze schieten op alles, eerder deze week zijn vier jongetjes uit onze straat tijdens het voetballen omgekomen. Waarom bombardeert het leger een braakliggend terrein? Weet u het misschien? Ik probeer haar te vragen wie ze verantwoordelijk acht voor het onderhand twee weken oude drama in Gaza. Abdelbari moet daar een mening over hebben, ze studeerde aan Amerikaanse uninversiteiten, werkte vervolgens voor een Israëlische mensenrechtenorganisatie en zou nu haar doctorale verhandeling over humanitair recht schrijven aan de VUB. Daar is het nu de tijd niet voor, antwoordt ze, dit is geen dag voor analyses, voor wikken en wegen over schuldvragen en consequenties. Een mens ben ik nu nog louter, een die zich afvraagt of het humanitaire recht een grap is, een mens die bovenal wil dat het geweld ophoudt. Weet u dat we elke nacht van elkaar afscheid nemen voor het slapengaan? Wie van ons zal er morgenochtend immers nog leven? Mij zal u Hamas niet horen verdedigen, ik heb niet voor ze gestemd, ik was toen in de VS. Maar het gaat daar nu, op deze vrijdag zonder elektriciteit en water, helemaal niet over. Vertel me wat ik misdaan heb, zodat ik het niet verdien dat jullie, Europa, de internationale gemeenschap, de vaders en moeders van kinderen, het voor me zouden opnemen? Is er een verschil tussen jullie en ons?
In Blood on their hands, child killings by the Israeli Army in the Gaza Strip, June 2007-June 2008 van het Palestijnse Centrum voor Mensenrechten vertellen tal van kinderen wat hen persoonlijk overkwam. Neem het onwaarschijnlijke verhaal van de twaalfjarige Samira, die op 7 mei van vorig jaar met haar moeder en haar jongere broertje en zusje thuis was in New Asabasan, tegen de oostelijke grens met Israël. Samira was niet naar school gegaan omdat het Israëlische leger een operatie uitvoerde in het dorp, vanwaar overigens geen raketten waren afgevuurd op Israëlisch grondgebied. Evenmin bleken er gewapende strijders in het dorp te zijn. Mijn moeder was rond de middag thuisgekomen, ze had een andere weg moeten nemen want de tanks blokkeerden het centrum. Ze wist dat de soldaten elk huis zouden doorzoeken en had de poort opengelaten. Ze had haar hoofddoek omgedaan, ze verwachtte dat ze gauw zouden komen. Om vier uur hoorden we ze het metalen hek openen. Moeder had ook de voordeur niet op slot gedaan, ze hoefden maar binnen te komen. Maar zo ging het niet. Met explosieven werd de voordeur opgeblazen. Samiras moeder stond er vlakbij. Ze werd onthoofd door de ontploffing. Ik stond in de deuropening van de slaapkamer. Ze waren met zijn tienen, ze duwden ons, de kinderen, de slaapkamer in. We mochten moeder niet zien. Een van hen schreeuwde naar mijn broertje en zusje. Ik was erg bang, ze richtten hun geweren op ons. Een half uur later vraagt Samira herhaaldelijk of ze naar het toilet mag, wat uiteindelijk kan. Toen ik terugkwam, wilden ze verhinderen dat ik moeder zag, ze lag onder tapijten en de soldaten zeiden dat ze dood was. Vijf uur lang moesten Samira en de andere kinderen in de slaapkamer blijven. Eén van hen zei shalom toen ze vertrokken. Het was donker, ik wilde een lamp aansteken maar op mijn weg naar de keuken viel ik over het lichaam van mijn moeder. Het was de vierde keer dat het leger kwam, zou Samiras vader later vertellen. Ze wisten perfect wie er woonde. Mijn jongste dochter, aldus nog de man, is nu vijf, en ze weigert te spreken over wat er toen gebeurde.
Het wemelt onderhand van de kindergraven in Gaza. Sinds het begin van deze oorlog zijn al meer dan 130 kinderen gedood en tussen de aanvang van de tweede intifada in september 2000 en juni van vorig jaar overleefden 548 jongens en meisjes een ontmoeting met het Israëlische leger niet. Het aantal verminkte levens is daar nog een veelvoud van, in dit kleine territorium waar meer dan de helft van de 1,5 miljoen inwoners kinderen zijn. In de voorbije twaalf dagen, zo blijkt uit cijfers van de VN, raakten minstens 1.000 kinderen gewond. België vroeg aan het Tsjechische EU-voorzitterschap overigens om te zien of gewonde kinderen naar ons land konden worden overgebracht voor verzorging. Ook andere EU-lidstaten toonden zich daartoe al bereid.
Gigantische angst
De oorlog maakt overigens evengoed psychische als fysieke schade. Zo blijkt uit onderzoek van kinderpsychiater Abdel Aziz Mousa Thabet onder 251 kinderen van zes tot zestien in 2006 en 2007 dat 70 procent van hen last heeft van posttraumatische stress, wat tal van vaak vage lichamelijke kwalen oplevert, en een gigantische angst en concentratieproblemen. Uit die research blijkt voorts dat elk kind in zijn korte leven al gemiddeld dertien traumatische ervaringen had en fundamenteel weg wil vluchten, maar het gevoel heeft geen kant op te kunnen. Een op de drie kinderen werd met een geweer bedreigd, evenveel kinderen zagen hoe een naaste verwant werd vermoord en dubbel zoveel meisjes en jongens waren de toeschouwer van het inslaan van raketten met dodelijke gevolgen. Drie op de vier kinderen zagen een vriendje sterven na een raketinval, zeven op de tien waren er getuigen van dat hun huis werd weggebulldozerd door het Israëlische leger. Liefst 40 procent van de kinderen bleek te kampen met slapeloosheid, evenveel anderen hadden last van onverklaarbare zenuwachtigheid en slaagde er niet in pijnlijke herinneringen uit te wissen, aldus nog dokter Thabet in een interview met het Palestijnse Centrum voor Mensenrechten in juli vorig jaar. Thabet, die overigens de enige kinderpsychiater van Gaza is, waarschuwt tevens al jaren voor de gevolgen van dit enorme collectieve trauma op het sociale functioneren van deze kinderen later. Hij meent dat er een duidelijke ontsporing kan worden vastgesteld in het gedrag: twee generaties geleden had je de stenen gooiende jongeren van de eerste intifada, waartegen eveneens met buitensporig Israëlisch geweld werd gereageerd. De volgende generatie blies zichzelf op en de dokter vraagt zich af wat er in de komende jaren moet worden verwacht van de kinderen van vandaag. Een andere vaststelling betreft het effect van het gadeslaan van het overlijden van een naaste verwant door een kind. In een interview met de Britse krant The Guardian zegt Thabet dat jongens en meisjes daardoor vooral het gevoel krijgen dat hun ouders hen niet kunnen beschermen, en dat ze dat zelf ook niet kunnen. En zo brokkelt ook hun geloof in autoriteit af. Tevens hebben ze vaak last van schuldgevoelens over hun eigen overleven en geloven ze onbewust dat het leven kort is en veelal gewelddadig eindigt, wat hen makkelijker dan jongeren met een normale jeugd het idee van het martelarendom doet omarmen.
Hamas-tv
Situaties zoals de huidige oorlog in Gaza zorgen ervoor dat de scholen gesloten zijn en dat kinderen 24 uur per dag moeten binnenblijven, waar ze enerzijds worden blootgesteld aan het voortdurende lawaai van inslaande raketten en bommen en anderzijds al te vaak tv-kijken. Ook voor de effecten daarvan waarschuwt Thabet al jaren. In de meeste gezinnen wordt afgestemd op de Hamas-zender, die de bevolking de hele dag beelden laat zien van de oorlog, vaak ook in zijn allergruwelijkste details. En zo zien kinderen dagelijks afgerukte ledematen en mensen die tot hopen lillend vlees zijn herleid. Dat op zich is al traumatiserend, aldus Thabet. Het doet immers totaal afbreuk aan de menselijke waardigheid, het toont met andere woorden hoe goedkoop een leven wel is.
Chinezen duiken almaar jonger voor het eerst het bed in met hun liefje. Ze zijn onwaarschijnlijk veel ontrouwer dan toen Mao nog de plak zwaaide, scheiden sneller en laten vaker een abortus uitvoeren. Er voltrekt zich in het Rijk van het Midden een ware seksuele omwenteling. e beelden van zingende legers volstrekt aseksuele Chinese mannen en vrouwen in Maopakken en met dito kapsels hebben de voorbije kwarteeuw plaats gemaakt voor berichten over seksuele bloggers, de prostitutie als illegale miljardenindustrie, China's wereldleiderschap inzake de productie van seksspeeltjes en detectivebureaus die minnaressen opsporen. Zelfs in de ernstige actualiteit laat die seksrevolutie zich gelden. Toen Liu Zhihua, viceburgemeester van Peking en bevoegd voor de infrastructuurwerken van de Olympische Spelen, in juni vorig jaar werd gearresteerd wegens corruptie, werd al gauw duidelijk waarvoor hij al dat geld moest verduisteren. Hij hield er in Kuangou een maxilustprieel op na met tal van concubines. Maar eenduidig is seksualiteit in China niet en ook twintig jaar geleden waren de dingen geenszins wat ze leken. Zeventiende-eeuwse erotische fictie zoals Lustgebed was hier nog onbekend, want niet vertaald. Wij moesten wachten tot 1991 om te lezen hoe ene Li Yu sarcastisch vertelt over de wondere manieren om een penis krachtiger te maken door er bijvoorbeeld stukken in te integreren van het lid van een daadkrachtige hond, met alle gevolgen van dien. Maar als studenten sinologie hadden we wel al het standaardwerk Het seksuele leven in het klassieke China van de Nederlandse diplomaat Robert Van Gulik verslonden, ons onwillekeurig verheugend op de geneugten die ons tijdens een langdurig verblijf in het Rijk van het Midden te wachten stonden. Wat ons vooral beviel, was de meer dan tweeduizend jaar geleden ontstane opvatting dat "sperma het kostbaarste goed is dat een man bezit, niet alleen de bron van zijn gezondheid, maar ook van het leven zelf. Elke lozing ervan zal zijn vitale kracht verminderen, behalve dan als die wordt gecompenseerd door de verwerving van een even grote hoeveelheid vrouwelijke yin-essentie. Daartoe moet de man de coïtus zolang mogelijk laten duren en hoort hij zijn partner altijd weer de totale bevrediging te verschaffen, zonder zichzelf, behalve op geschikte momenten, een orgasme toe te laten". Dit uit het daoïsme stammende concept leek veelbelovend. Minstens even interessant was dat er in de loop der eeuwen tal van werken verschenen waarin geperfectioneerde seksuele technieken als 'de kunst van de slaapkamer' werden gebundeld. De praktijk in het Shanghai van de tweede helft van de jaren tachtig viel ons, studenten, evenwel tegen. En hoe. Er hing in die stad, die een halve eeuw eerder nog 'de hoer van de Oriënt' werd genoemd, ongeveer evenveel seks in de lucht als op de gerontologische afdeling van een doorsneewesterse verzorgingsinstelling. Het duurde enige tijd voor we het doorhadden, maar de modale Chinese man gunde ons geen blik waardig en de enigen die onze meisjesharten tenminste poogden sneller te laten slaan, waren Afrikaanse studenten die in het kader van een of ander socialistisch uitwisselings- en ontwikkelingsprogramma veroordeeld waren tot jarenlange studies landbouwkunde of medicijnen. Hoe was het toch mogelijk? We hadden er geen flauw idee van dat Mao's revolutie de seksualiteit van zijn onderdanen dermate parten had gespeeld en nog minder wisten we dat het concept van huwelijk en familieleven vanaf de jaren vijftig werd gedomineerd door ideeën van hard werken en collectief enthousiasme voor het nieuwe China. De liefde bedrijven was een louter reproductieve oefening geworden ter verbetering van de familie en de maatschappij. Wie seksueel plezier nastreefde, maakte zich schuldig aan bourgeoisdenken. China was in de ban van de socialistische kuisheid en het enige wat sommige jongeren zichzelf gunden was kijken naar Kanaal Dertien, zoals dat heette. Of concreet: ongemerkt gluren naar stellen die zich aan onbetamelijkheden te buiten gingen in een park of plantsoen. James Farrer, auteur van Opening up, Youth Sex Culture and Market Reform in Shanghai, kon voor zijn onderzoek tal van interne politierapporten inkijken en besloot dat er best wel wat te beleven viel voor gluurders, maar dat de prijs van de lust vaak erg hoog was. Tussen juni en september 1983, zo schrijft hij, werden er maar liefst 501 paren 'gearresteerd' in het Shanghaipark. Dat zijn er vijf per dag, de hele zomer lang. In 20 procent van de gevallen, zo staat in het politierapport, ging het om copulatie. De politieman die het rapport aan Farrer overhandigde, zei erbij dat de betrokkenen steevast werden gestraft door hun werkeenheid en dat in gevallen van 'asociaal gedrag', waarmee hij doelde op prostitutie of buitenechtelijke seks, er vaak een administratieve detentie werd bevolen. Maximaal vier jaar achter de tralies zonder enige vorm van proces wegens geflikfooi in het park. Bovendien, zo bleek nog uit het rapport, hadden sommige fans van Kanaal Dertien schijnbaar last van dadendrang. De politie kreeg immers steeds meer klachten van stellen die in het park door vermeende agenten werden aangehouden. Deze namen alleen de vrouw mee voor zogenaamde ondervraging, maar verkrachtten haar, al dan niet in groep. Een Shanghai haast zonder sexappeal, het is ook uit onderzoek van die tijd af te lezen. Zo vond 80 procent van de Shanghainezen in 1990 nog dat de kuisheid van een vrouw belangrijker was dan haar leven. Maar erg diep zat die overtuiging schijnbaar niet geworteld, of toch niet bij jongeren. Ik herinner me nog de conversatie met een universiteitsstudente geschiedenis, met wie ik op een reis halverwege de jaren negentig twee dagen de kamer deelde. We hadden nog maar net de gebruikelijke personalia uitgewisseld of de duidelijk erg ondernemende jongedame wilde dat ik haar uitlegde hoe je een westerse man seksueel het meeste kunt behagen. Ze vroeg zich ook af of het feit dat Chinese vrouwen doorgaans geen boezem hebben waarin je kunt verdrinken, hen parten zou spelen. Dat de seksuele gêne ergens rond de decenniumwisseling is verdwenen, blijkt ook uit studies. Zo stelde 's lands beroemdste seksuoloog, Pan Shuiming, in een groot onderzoek in 1995 vast dat het aantal jonge stedelingen die voorhuwelijkse seks goedkeurden tussen 1986 en 1992 gestegen was van 50 tot 70 procent. Onder leerlingen van het hoger middelbaar bleek 40 procent gewonnen te zijn voor voorhuwelijkse seks als dat uit liefde gebeurde, terwijl 35 procent vond dat het moest kunnen als beide mensen het wilden. Andere onderzoekers, die in heel China twintigduizend mensen ondervraagden, stelden dan weer vast dat hoe jonger en hoe beter opgeleid mensen waren, des te groter de kans was dat ze niet op het huwelijk zouden wachten om met hun partner naar bed te gaan. Bovendien bleek uit datzelfde onderzoek uit 1997 dat iets meer dan de helft van de stedelingen buitenechtelijke seks begrijpelijk vond als de relatie met de huwelijkspartner slecht was, al viel het op dat vrouwen hierin minder tolerant waren dan hun echtgenoten. De liefde werd duidelijk steeds vaker voor en buiten het huwelijk bedreven, maar met de kennis van de vleselijke lusten en hun consequenties was het niet al te best gesteld. Toen aan het einde van de jaren tachtig de seksuele voorlichting haar intrede deed op de scholen steigerden op tal van plaatsen zowel de leraren als de ouders. Ze zagen een dergelijk onderricht als een ongewenste stimulans van de seksuele interesse van jongeren. Dat er behoefte was aan kennis spreekt nochtans uit de cijfers. Toen onderzoeker Xu in 1997 iets meer dan drieduizend gehuwde vrouwen van gemiddeld 39 jaar oud en bijna vierduizend gehuwde mannen van gemiddeld 41 jaar ondervroeg, bleek dat de helft van hen de term 'orgasme' niet kende en dat dit aantal onder vijftigplussers zelfs steeg tot driekwart. Tegelijk had 11 procent van de stedelingen en bijna een kwart van de rurale respondenten altijd seks zonder voorspel. Vier op de tien vrouwen gaven aan zelden of nooit genot te beleven aan het bedrijven van de liefde, één op de drie vond het vaak een pijnlijke bedoening en slechts één op de vijf had het in bed altijd naar haar zin. Hun zonen en dochters doen het nu evenwel anders. Onderzoek van seksuologe Li Yinhe geeft aan dat in 1989 slechts 15 procent van de Pekinezen voorhuwelijkse seks had gehad, maar dat dit aantal tegen 2005 al tot meer dan 70 procent was gestegen. "Er voltrekt zich een stille seksuele revolutie in China", dixit Li. "Dat is de belangrijkste conclusie na tien jaar onderzoek." Niet alleen duiken Chinese jongens en meisjes ook zonder huwelijksverbintenis met elkaar het bed in, ze doen dat ook op almaar jongere leeftijd. In de jaren zestig had de ontmaagding bij stedelingen gemiddeld rond de leeftijd van 26 jaar plaats, in de jaren tachtig was dat twee jaar eerder en bij de huidige tieners gebeurt het gemiddeld op hun zeventiende. Li stelde ook vast dat een derde van de jonge stedelingen vindt dat buitenechtelijke seks moet kunnen, wat wellicht ook verklaart waarom het aantal echtscheidingen in een recordtempo toeneemt, met overspel als een van de belangrijkste redenen. In 1980 vroegen 341.000 stellen de ontbinding van hun huwelijk aan, een kwarteeuw later zijn dat er jaarlijks vier keer zoveel. Deng Xiaoping waarschuwde er in 1979 al voor, bij de introductie van zijn opendeurpolitiek. Als je het raam openzet, oreerde hij, is het niet te vermijden dat er hier en daar een vlieg binnenkomt. In de loop van de jaren tachtig werden er geregeld campagnes gehouden tegen zogenaamde 'spirituele vervuiling'. Maar is het wel de introductie van westerse goederen en ideeën die de Chinese geesten en harten in seksueel opzicht heeft bezoedeld? Professor Pan Suiming schrijft in zijn bijdrage aan Routledges Sex and Sexuality in China (2006) dat de huidige revolutie zo ongeveer niets met westerse invloed vandoen heeft, maar dat ze haar wortels heeft in de introductie van het eenkindbeleid in 1981. "Zodra de enige toegestane nakomeling op de wereld is gezet, wordt het vinden van genot en tevredenheid in een relatie de enige resterende reden om de liefde te bedrijven. Seks als puur genot deed aldus zijn intrede." Bovendien kon de overheid geen eenkindbeleid voeren als ze niet tegelijk het gebruik van voorbehoedsmiddelen promootte en abortus mogelijk maakte, zodat er voor deze fenomenen een grote sociale tolerantie ontstond. Dat blijkt ook uit de cijfers. De helft van alle stedelijke vrouwen en iets meer dan een kwart van hun rurale seksegenoten van jonger dan veertig jaar, gaven in het laatste grote seksonderzoek (1999-2000) te kennen dat ze al een abortus hadden ondergaan. Tegelijk bande de wijde verspreiding van anticonceptiva de vrees voor ongewenste zwangerschap uit, alsook voor het geroddel dat daaruit zou voortvloeien. En aldus, zo stelde Pan Suiming vast, werd ook de angst voor buitenechtelijke relaties veel minder groot. Bovendien noopt de beperking van het nageslacht tot één kind vader en moeder veel minder lang dan vroeger tot een hechte samenwerking bij de opvoeding van de kinderen, waarmee een oude remmende factor op het aanvragen van een echtscheiding is weggevallen. En precies omdat er minder kinderen zijn, is men minder bang om een scheve schaats te rijden. Het Chinese spreekwoord stelt immers dat de grootste angst van de overspelige niet de politie of de echtgeno(o)t(e) is, maar het oordeel van de kinderen. Van wat de rest van de familie zal denken hoeven de meesten zich nog maar weinig aan te trekken. Twee derde van de stedelingen hokt niet meer met de bejaarde ouders samen en driekwart van de min-35-jarigen meent zelfs dat de familie zich nooit mengt in eventuele relationele of huwelijksproblemen. "De huidige seksuele revolutie", schrijft Pan Suiming, "heeft de demografische explosie van de Culturele Revolutie als vader en het eenkindbeleid dat daardoor noodzakelijk werd als moeder. De opendeurpolitiek heeft er slechts in die mate toe bijgedragen dat ze heeft gezorgd voor de afbouw van de sociale controle die vroeger werd uitgeoefend door de werkeenheden en de wijkcomités, en voor een duidelijke scheiding tussen de publieke en de private sfeer." De echte seksuele revolutie, zo schrijven anderen, is te wijten aan het internet. Er zijn meer dan 100 miljoen internetgebruikers en voor driekwart van de Chinese jongeren, zo blijkt uit onderzoek, is het internet de belangrijkste informatiebron aangaande seksualiteit. Maar afdoende is die voorlichting niet, want uit een studie van de populaire website Sohu blijkt dat slechts één op de vijf ondervraagden weet waar de clitoris zich bevindt. Een wellicht nog dramatischer gevolg van dat gebrek aan kennis van seksualiteit is dat het aantal abortussen de jongste jaren dramatisch stijgt en dat het steeds vaker ongehuwden zijn die ervoor opteren. Driekwart van de vrouwen die een abortus onderging, was in 1999 nog gehuwd, tegen 2004 was dat nog maar één op de drie. Het internet is tegelijk een forum om mensen te ontmoeten. Een studie geeft zelfs aan dat een derde van alle onenightstands in het hele land op deze manier wordt geregeld. Bovendien kom je, alleen achter het computerscherm, ook almaar beter aan je trekken. De afgelopen jaren manifesteerden er zich immers hoe langer hoe meer vrouwelijke, seksueel expliciete bloggers. In de zomer van 2003 begon de 25-jarige Cantonese journaliste Li Li onder het pseudoniem Muzi Mei korte essays te schrijven over haar seksleven op het internet. De inhoud van die schrijfsels was zeker naar westerse normen niet echt gortig, maar er kwam grote ophef toen ze het had over een seksueel avontuur in een steegje met de bekende Chinese rockster Wang Lei, aan wie ze een 'hondenstijl' toeschreef. Diezelfde Muzi Mei deed enige tijd later een internetprovider crashen, toen ze een 25 minuten durende opname op haar blog zette over een andere seksuele ontmoeting. Tienduizenden mensen probeerden tegelijk op de website te komen, met het bekende resultaat. Muzi Mei werd uiteindelijk door de internetpolitie ontmaskerd en verloor haar job. Maar in China was ze ondertussen wereldberoemd, een status die ook ene Mu Mu nastreefde. Op haar blog, die in juli 2005 van start ging, noemt zij zich een dansmeisje uit Shanghai dat tevens een partijlidkaart heeft. Elke avond rond middernacht verscheen ze op haar blog, in weinig verhullende kledij, gefilmd met een webcam. Mu Mu lette er altijd op dat haar gezicht niet te zien was, wat de interesse van de vele duizenden fans alleen maar vergrootte. Daarna kwam Yin Ling, een in Taiwan geboren schone die een deel van haar jeugd in Japan had doorgebracht en die zich immer door een Russische fotograaf liet fotograferen. Maar hoe. Op het ene plaatje is ze met Mao's Rode Boekje in bikini te zien, op het andere staat ze in sm-outfit tussen oudjes in een hutong. Al even opmerkelijk zijn vrouwen als Liu Mangyan, die een 'encyclopedie van het bed' op haar weblog zette, compleet met de geluiden van het liefdesspel, pillowtalk in de verschillende regionale dialecten en de grootst mogelijke keuze aan seksuele slang. Een van haar beroemdste uitspraken is: "Ik heb geen wereldse bezittingen, behalve twee vibrators." Lyn Jeffery, onderzoekster van het Institute for the Future in California, meent dat al deze vrouwen veel aandacht krijgen omdat China's medialandschap nog altijd erg schraal is. De overheid blijft de inhoud van websites immers systematisch controleren en treedt bijwijlen erg repressief op. Muzi Mei, Yin Ling en Liu Mangyan willen louter sterren worden, vinden velen. Maar volgens Naizhu, een Cantonese journaliste die ook al jaren een eigen weblog heeft, is de kous daarmee niet af. De belangrijkste consequentie van al deze vrouwelijke seksuele blogs, meent zij, is dat jonge vrouwen nu met hun vriend praten over seksualiteit. "Dezer dagen is het eerste wat mannen op een afspraakje vragen of je niet over hen gaat bloggen", aldus Naizhu. De geschreven pers hinkt nog enigszins achterop. Hoewel, ook in deze branche veranderen de tijden snel. Pornografie is nog altijd verboden, maar een blad als Voor hem, met een oplage van 480.000 exemplaren, heeft toch artikels met als titel 'Hoe het te doen in vijf minuten', of 'Omdat een sekspauze hetzelfde is als een koffiepauze', en 'De gevaarlijke seksreis van Qiqi'. Het blad wordt door de Nationale Toerismeadministratie gepubliceerd en hoofdredacteur Jacky Jin zegt vooral te mikken op de nieuwe Chinese metroseksueel, die geïnteresseerd is in auto's, gadgets en vrouwen. Vijf jaar geleden nog werden bladen met schaars geklede vrouwen uit de rekken gehaald en de enige publicaties waarin je voluptueuze vormen te zien kreeg, waren voorlichtingsboeken of kunstpublicaties die doorgaans alleen in de boekhandels van luchthavens te krijgen waren. Anno 2007 is dat wel anders. Zelfs het officiële persbureau Xinhua pakt uit met fotoreeksen van de "tien heetste babes van het jaar" en met "zelden geziene foto's van sexy mannen". De verklaring daarvoor, argumenteert professor Pan Suiming, moet je niet ver zoeken. "Het is de vrije markt en de drang om almaar meer geld te verdienen die de drijvende kracht zijn achter deze liberalisering." Sommigen zeggen dat het daarom niet lang meer zal duren vooraleer er zich een heuse porno-industrie ontwikkelt in China. Maar tegelijk, waarom zou een mens zich aan dergelijke illegale activiteiten wagen als de markt overspoeld wordt door buitenlandse gepirateerde porno-dvd's die voor een prikje kunnen worden aangeschaft? Het sop is wellicht de kool niet waard, wat voor een eveneens illegale activiteit als prostitutie anders ligt. Over het aantal vrouwen van lichte zeden in het hele land lopen de ramingen uiteen, maar tal van experts houden het op 1,5 tot 2 miljoen, uiteraard opgedeeld in tal van categorieën naargelang schoonheid, niveau van opleiding, leeftijd en afkomst. Er is evenwel één opzicht waarin de erg gestratificeerde wereld der Chinese pleziervrouwen verschilt van die in andere landen: met name het fenomeen van de 'ernai' (letterlijk 'twee melk', een verwijziging naar borsten) of minnaressen. Deze dames zijn een soort van statussymbool van een rijke man, een bewijs van zijn rijkdom en goede smaak. Dezer dagen zijn ze bij hoge partijkaderleden erg in zwang, maar aan het einde van de jaren tachtig waren het vooral Hongkongse en Taiwanese zakenlui die er in China een ernai op nahielden. In veel gevallen was dat overigens een behoorlijk praktische keuze. Aldus hoefde meneer tijdens zijn zakentrips in China niet langer in hotels te overnachten, maar beschikte hij over een soort allroundassistente die de post bijhield, relatiegeschenken aanschafte en nachtelijke diensten aanbood. Het fenomeen nam een behoorlijke omvang aan, in die mate zelfs dat er rond Shenzhen, aan de grens met Hongkong, hele ernaidorpen ontstonden, wijken van luxeappartementen, waar vooral het aantal fitnesscentra, kapsalons en wellnessetablissementen opvalt. Als Taiwanese mannen een ernai hebben, zo blijkt uit een studie van Shen Hsiu-hua, is dat voor hen geen indicatie van een slecht huwelijk. Integendeel, de bijzit is geenszins bedreigend voor het echtelijke geluk dat zich aan de andere kant van de zee-engte van Taiwan bevindt. Maar de echtgenotes van hoge Chinese partijkaderleden zien dat stilaan wel anders, wat verklaart waarom er de jongste jaren almaar meer gespecialiseerde detectivebureaus hun deuren hebben geopend en nagaan of manlief er een bijzit op nahoudt. Is het antwoord positief, dan vraagt mevrouw de echtscheiding aan, waarbij ze een gigantische schadevergoeding eist voor geleden emotioneel leed. Niet zelden staat de rechter aan haar kant.
De 23-jarige Egyptische wiskundeleraar die een 11-jarig kind doodsloeg omdat het zijn huiswerk niet had gemaakt, heeft zes jaar cel gekregen. De vader van het jongetje vindt dat het hele systeem anders moet. De gebeurtenissen speelden zich af in oktober, in een lagere school aan de rand van Alexandria. De 11-jarige Islam Am Badr had die dag zijn huiswerk niet gemaakt en zijn leraar Nabeel Abdelhamid sloeg hem in de klas met een houten stok, waarop hij de jongen meesleurde naar buiten en hem daar in zijn buik trapte. Het kind overleed diezelfde dag nog aan de gevolgen van een maagbloeding en twee gebroken ribben. Het proces van de leraar eindigde gisteren met een celstraf van 6 jaar, maar de vader van het kind vraagt zich af hoe het kan dat een 23-jarige voor een klas van tot zestig kinderen staat. Het verhaal van Islam is overigens niet het eerste over mishandeling op school. Op de websites van ngo's zijn tal van tragische relazen te lezen over meisjes en jongens die zwaar werden mishandeld door hun leraren, niet zelden om hen te dwingen bijles te volgen. In één geval kwam er inderdaad een inspectiezaak van, waarop de inspecteur tegen het betrokken meisje zei dat ze toch wel 'heel dapper was' dat ze een klacht hadden durven indienen tegen haar leraar. Het kind hield aan de mishandeling verpletterde vingertoppen over. De problemen in het Egyptische onderwijs beperken zich overigens niet tot lijfstraffen. Een groot euvel is dat de overheid, die na Israël de grootste ontvanger is van Amerikaanse ontwikkelingsfondsen, relatief weinig geld spendeert aan het onderwijs. Het budget bedraagt 3,5 procent van het bbp. Ter vergelijking: in België is dat met 6,3 procent bijna dubbel zoveel. Een ander probleem is dat het curriculum geenszins is afgesteld op de nieuwe noden van de maatschappij. Er moet vooral van buiten worden geleerd, een kritische geest ontwikkelen wordt sterk ontmoedigd en de geleerde stof is niet geschikt om daarmee een baan te vinden, behalve dan bij de overheid. Vandaar dat er onder universitairen hoge werkloosheid heerst, terwijl velen een baan in het onderwijs afwijzen wegens slecht betaald. De overheid zegt dat ze aan hervormingen werkt maar tal van onderzoekers vragen zich af of die wel verregaand genoeg zullen zijn en of er controle komt op de implementatie ervan. Zo bijvoorbeeld is de wet tegen de lijfstraffen ook wel goedgekeurd maar er is volstrekt geen toezicht op de naleving ervan. n De elfjarige Islam Am Badr werd geslagen en geschopt omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt.
Een uittreksel uit 'Het gewicht van Hemelse Vrede' (mei 2009)
Verhalen over Tibet meanderen veel richtingen tegelijk uit, maar zelden zijn ze zo gruwelijk als dat van Ama Adhe. Sommigen noemen haar de Tibetaanse versie van Nelson Mandela, deze vrouw die sinds haar vlucht naar India in 1989 in een klein kamertje woont op de bovenste verdieping van het Registratiecentrum voor Nieuwkomers in Dharamsala. Ze zegt dat we vier decennia daarvoor moeten beginnen, bij haar arrestatie in 1959 wegens lidmaatschap van een verzetsorganisatie en medeplichtigheid aan de moord op een als erg gemeen bekend staande Chinese functionaris in Tibet. De daaropvolgende 27 jaar spendeerde Adhe in de Chinese goelag en geen lijden is deze kranige en voortdurend verlegen glimlachende vrouw bespaard. Ze vertelt dat ze zwaar werd gemarteld en zich elf jaar lang niet mocht wassen. Herhaaldelijk werd ze door haar bewakers verkracht en ze zag haar medegevangenen verhongeren en zelfmoord plegen. Nadat Adhe naar dharamsala vluchtte, ging ze vaak bij de dalai lama op bezoek. Hij is het die haar liet inzien dat haar tragische leven niet zinloos was. Het moest te boek worden gesteld, vond hij, zodat latere generaties zich zouden herinneren. En zo kwam het dat de ongeletterde Adhe haar verhaal tijdens alle weekends van drie lange jaren vertelde aan een Amerikaanse onderzoeker, die het in 1995 publiceerde met de titel De stem die nog weet. Adhe, Yangkyi. Twee vrouwen, twee levens, Chinese detentie versus Indiase vrijheid. Twee weduwen ook, die hun kinderen verloren aan de Chinese bezetting. Toen de militairen haar kwamen halen, had Adhe een zoontje van vier en een babydochtertje. Meer dan twintig jaar lang hoorde ze niets van hen maar ze zegt dat het de gedachte was haar kinderen ooit terug te zullen zien, die haar tijdens haar detentie moreel op de been hield. Toen Adhe begin jaren tachtig voor het eerst een weekend naar huis mocht, kwam ze er evenwel achter dat haar zoontje korte tijd na haar arrestatie in de rivier was verdronken, op zoek naar zijn moeder. Ze was waanzinnig van verdriet en had jarenlang het gevoel dat er niets meer was om nog voor te leven. Haar dochter was als zuigeling door een bevriende familie geadopteerd. Adhe heeft haar na haar definitieve vrijlating in 1986 teruggezien maar ze verbrak alle contact nadat de Chinese autoriteiten haar de videobeelden toonden van Adhe die in het najaar van 1997 in New York demonstreerde tegen het bezoek van toenmalig president Jiang Zemin. Ach, ik begrijp het wel, zegt Adhe zacht, ze heeft geen makkelijk leven gehad en de druk van de overheid om zich van mij te distantiëren was ongetwijfeld erg groot.
Marokko - Over de gesel der homosexualiteit en andere kwalen
Verhalen over moslims gaan veelal over hoofddoeken of terrorisme. Niet over homo's, want die bestaan niet. Of toch?
Onder Marokkanen vind je geen homo's. Het zijn Onder-onder-mannen, zoals ze in het Darija zeggen, mensen die de dingen stiekem doen. Ik heb de levensverhalen van vijftien van hen opgetekend, in Brussel evengoed als in Rabat of Essaouira. Maar toen ik het bekendste private instituut voor psychologie in Casablanca opbelde met de vraag voor een interview, voelde het antwoord als een kopstoot. De 'gesel' der homoseksualiteit, mevrouw, zo klonk het aan de andere kant van de lijn, bestaat in Marokko godzijdank nog niet. De vrouw hoopte dat het zo zou blijven, maar het risico dat het misging bestond wel degelijk, zeker nu er steeds meer westerlingen met vunzige ideeën naar haar land kwamen. Ik had evengoed kunnen informeren naar haar kennissen onder de pooiers of gangsters, ze behoren net als de homo's immers tot de categorie van te mijden burgers die strafbare feiten stellen en daarvoor maanden of jaren in de nor kunnen belanden. Hassan weet er alles van, hij zat drie keer achter de tralies en slijt nu als aidslijder van niet eens vijfentwintig zijn laatste maanden bij verwanten die hij verafschuwt. En welke criminele daden zijn erger? De familie van de 19-jarige homoblogger Tahi spreekt klare taal. Het is heel simpel, zei zijn gescheiden moeder, die haar ontdekking van zijn herenliefde eerst in een dure psychotherapie voor haar zoon vertaalde, om vervolgens vast te stellen dat die weinig leek op te leveren. In onze familie verkiezen we een drugsverslaafde, een alcoholist of een dealer, boven een homo. Ach, Tahi is er na verschillende zelfmoordpogingen wel uit: hij komt zo gauw mogelijk naar Frankrijk of België voor studies en keert dan nooit meer naar zijn geboorteland of familie terug. Hij zal boeken schrijven zoals de in Parijs wonende Abdellah Taïa, die zich als eerste Marokkaan outte. Aanvankelijk brachten de Franstalige media zijn verhaal en gebeurde er thuis niets. De buren van zijn moeder en de collega's van zijn broers en zussen, lezen immers alleen Arabischtalige publicaties. Maar toen twee populaire Marokkaanse kranten uitpakten met interviews en foto's, belde Taïa's moeder hem in Parijs met haar catastrofestem op. Hoe had hij toch die dingen kunnen zeggen die geen mens over zijn lippen hoort te krijgen. Ze hadden beide gehuild, hij zelfs nog weken nadat het gesprek was beëindigd. Dat het voor hem erg dubbel is, zegt hij. In Parijs moet hij blijven om volwassen te zijn maar hij mist het land van zijn jeugd. Vertrekken, Taiä's keuze is die van veel Marokkaanse homo's. Van Arezki, van Nanou en van Soufain ook, die naar Brussel en naar Torremolinos verkasten. Ze gingen op de loop voor de verstikkende onvrijheid, voor het stigma na een politierazzia of voor de systematische mishandeling thuis. Sommigen, zoals Nabil, ontkomen door een baan in een andere Marokkaanse stad te nemen. Maar de tijd zit hem op de hielen. Over hooguit vijf jaar, als hij de dertig is gepasseerd, wachten er echtelijke plichten. Ze zijn onafwendbaar, hoezeer ze ook dreigen te resulteren in verwoeste levens aan beide zijden van het ledikant. Nabil wenste dat er een medicijn was, hij zou alles doen om van zijn sexuele geaardheid af te komen. Zijn ouders, zegt hij, zijn lieve mensen, open en zelfs progressief, het soort dat de dochters alleen naar de disco laat vertrekken. Het is hun schuld niet, ze moeten immers aan de sociale uitsluiting denken die een openlijk homosexuele zoon ook voor hen zou inhouden. Dat is precies wat Fourat over het hoofd zag, toen hij zijn ouders op zijn zeventiende in hun appartement aan de Belgische kust vertelde over zijn geaardheid. Hij zei te hopen dat ze zich niets van het oordeel van anderen zouden aantrekken en werd toen prompt het huis uitgegooid. De zoon van een Arabische vader was immers een Vlaamse jongen geworden. Malek heeft meer geluk, hij zegt dat zijn moeder zijn wapen voor het leven is. Ze is al lang op de hoogte en verzekerde hem dat hij haar liefde nooit kan verliezen, maar dat het met de rest wel anders is. Hij moet haar beloven dat hij het nooit met mensen zal doen die ze kennen, dat hij steeds een condoom zal gebruiken en dat hij zijn geheim in zijn hart zal dragen. Maar het probleem is dat God het ook daar ziet. Tenminste, dat houdt Saada toch wakker. Hij wist jarenlang niet eens wat hij voelde en dat hij daarmee niet alleen stond. En toen een Arte-uitzending alles duidelijk maakte, zwoor hij in zijn even kinderlijke als fanatieke geloof een wapen te vinden tegen de kwelling. Saada zigzagt nog steeds, tussen de mat van het gebed in de moskee, en die van de muis van de computer, waarmee hij een hoer bestelt op internet. Maar hij verzekert me inshallah, dat hij dra de kracht zal vinden om op het juiste pad te blijven. Ach, de goed opgeleide journalist Ali zal het worst wezen. Lang leve de vrijheid, daar heeft hij geen gesprekken met God of de familie voor nodig. Hij is optimistisch over de toekomst en bezingt het jachtige leven, al was het maar omdat er aldus minder tijd overblijft om te loeren naar wat de ander doet. Hij zegt dat ik het internet moet verkennen om te beseffen hoe groot de virtuele gemeenschap van Marokkaanse homomannen onderhand is. Ali in Casa heeft gelijk, maar Abdou is in Brussel geboren en gestorven. In een bad vol water en bloed. Hij overleed aan een verplicht huwelijk met een meisje uit het dorp, als remedie tegen zijn ziekelijke neigingen. En aan een ouderlijke weigering om hen te laten scheiden, als het leven twee kinderen later nog een hel blijkt. Onder-onder-mannen, ze bestaan niet of nauwelijks. Hassan, Tahi, Taïa, Arezki, Nanou, Soufain, Nabil, Fourat, Malek, Saada, Ali en Abdou. Ze komen immers uit een wereld waar men 'geen varkensvlees eet, maar de saus neemt'. Ze weten 'dat het goed is om de waarheid te kennen maar beter om over palmbomen te praten', in Casa, Marrakech evengoed als in Brussel.
Op 14 december wordt in de Pianofabriek een tweetalig colloqium gehouden rond 'Onder Mannen' van Catherine Vuylsteke, met ondermeer de auteurs Malek Chebel, Karim Nasseri, Ural Manço en Moustafa Tetik. (16-19h, gratis, inschrijven verplicht)
1. Façon de travailler: J'ai d'abord lu tout ce qui existe (en français, anglais, néerlandais) au sujet de la sexualité en islam (non-fiction). J'ai complété cette lecture par celle de la fiction marocaine, critique vis-à-vis de la société (chacun de mes chapitres commence par une citation d'un de ces livres). J'ai ensuite interviewé des chercheurs spécialisés établis à Paris, au Maroc ou à Bruxelles, suivis par deux voyages au Maroc pour recueillir les divers témoignages (plusieurs rencontres qui durent des heures voire des journées chacune). D'autres entretiens ont eu lieu en Espagne, en France et en Belgique. Le but de ma démarche était de vulgariser certaines analyses qui malheureusement n'arrivent pas souvent auprès du grand public, et d'approfondir de la sorte l'histoire des personnes rencontrées en évitant que celle-ci ne devienne banale ou superficielle.
Premier chapitre: introduction (point par point)
-les problèmes des homosexuels marocains/arabes nous concernent tous (et non seulement la communauté gay) -Il n'y a pas plus d'homos au Maroc qu'ailleurs (malgré une telle perception en Occident). Il y a tout au plus plus d'actes homosexuels au Maroc, conséquence de la ségrégation des sexes (d'une part on fait l'amour avec celui/celle qui est disponible, d'autre part il est moins dangereux de faire l'amour avec un homme puisqu'on évite la grossesse ou la perte de l'honneur suite à la rupture de l'hymen). -l'illégalité des actes homosexuels, le manque de libertés sexuelles (l'article 489, mais aussi 490, 491) qui prévoient la peine de prison pour tout acte sexuel en dehors du mariage. Pourtant il y a une grande différence entre la pratique, le dogme et la loi. Ceux qui voudraient lutter pour changer la loi se trouvent seuls dans le désert. Cependant, en huis-clos tous les progressistes sont d'accord. -L'importance de la communauté (liée aussi à la religion) et la peur d'en être exclu.
2. L'homme et l'enfant, Paris et Salé
Lhistoire du jeune romancier Abdellah Taïa, qui dit devoir être à Paris pour être libre. Au Maroc, au sein de la famille, ses arguments ne tiennent plus. Taïa est le premier homosexuel marocain à avoir fait son coming out. La rage de sa famille a été conséquente.
3. Le cadeau du dictateur
L'histoire de l'écrivain Karim Nasseri (participant au débat): une relation avec un père violent qui a sali l'amour hétérosexuel; la liberté découverte en France, pays des droits de l'homme; doute que son 'outing' ait une grande influence sur les homosexuels marocains: les réalités françaises et marocaines sont trop différentes, et en quelque sorte il est trop facile de le faire quand on est en France. Karim Nasseri écrit un livre sur 'homosexualité et islam'.
4. L'arme d'un amour pour la vie (Casa)
L'histoire de Malek (25), qui a parlé de son homosexualité à sa maman très tôt. Elle lui a dit qu'il doit promettre trois choses: de toujours se protéger, de ne rien dire aux proches de la famille et de ne pas faire l'amour avec des gens de ce groupe. 'Mon amour tu ne pourras jamais le perdre, tu resteras toujours mon fils. L'amour des autres en revanche, ce n'est pas si sûr.' -Une grande peur des violences vis-à vis- des homosexuels au Maroc. -Convaincu qu'il se mariera à un homme, au moins dans sa tête. Le certificat de mariage même na aucune valeur pour lui, étant enfant d'une mère divorcée. -bien éduqué, bon travail.
5. Il y a un temps pour tout, maintenant c'est pour l'argent (Essaouira)
Saïd (24), une star et prostitué de luxe qui se vend comme masseur sur internet, fait la navette à Marrakech pour 'le travail', se fait bien payer par des hommes européens un peu plus âgés mais riches. -Ne compte pas faire ça très longtemps encore. Va se marier, aura des enfants, puisqu'une vie sans gosses est la pire des choses, le plus grand échec de la vie. -Il voudrait bien partir en Occident, mais seulement pour s'installer dans un cadre de luxe, et non pas avec un vieil homme, car ça rendrait sa famille soucieuse. -Ne s'inquiète guère pour l'épouse malheureuse qu'il n'aimera pas. Les femmes sont faciles à satisfaire et une fois maman elles ne pensent qu'au luxe (voiture, belle maison). Il prendra un copain à côté. -Vient d'une famille pas très aisée, peu éduquée et sans vrais revenus.
6. Les pères ne perdent jamais complètement (Essaouira)
Nabil, originaire de Marrakech, n'a cherché un boulot à Essaouira que pour échapper à sa famille et au contrôle social. Il a connu l'amour de sa vie avec un homme européen et y croit. Mais sa famille/communauté l'obligera de se marier une fois la trentaine passée. Il voit cela comme une tragédie inévitable. Parler à ses parents de son homosexualité est impensable, même s' il les voit comme très modernes et chouettes (les surs peuvent sortir en boîte par exemple). La seule voie de secours envisageable est de partir à l'étranger, soit disant pour travailler.
7. Le naufragé et son rocher (Marrakech)
Issu d'une famille très pauvre et peu éduquée, Sami habite dans un appartement de luxe avec son copain français, pas vieux, mais plus âgé et aisé. Entre eux, c'est le clash des cultures: le français ne comprend pas pourquoi son ami doit faire le ramadan alors que l'islam condamne les homosexuels. La maman de Sami est déjà venue chez eux et s'est comportée correctement, mais le français n'est pas sûr qu'elle soit sincère. Un aspect indéniable est celui de la pauvreté abandonnée: maintenant Sami part en vacances à l'étranger. Il vit bien, il a un job et il est jeune. (Mariage après?)
8. Egorger et enlever la peau - la matrone et la pute (Marrakech)
Hassan (23), issu d'une famille extrêmement pauvre, à dû travailler à partir de ses 8 ans chez un artisan du souk. Celui-ci l'a systématiquement violé. Hassan fuit la maison mais y retourne après d'autres mésaventures. Sa mère, autoritaire, ne s'intéresse qu'à l'argent que son fils ramène. Celui-ci commence à faire les trottoirs. "Si on peut être violé sans être payé, vaut mieux se faire payer quand-même." Hassan est arrêté trois fois (jamais en flagrant délit, seulement au mauvais endroit au mauvais moment) et arrive trois fois en prison où son traitement est terrible.Il devient séropositif et retourne chez lui, en haïssant sa mère.
9. Entre Dieu et le sex payé (Marrakech)
Saâda (21), étudiant de bonne famille, discriminé à l'école depuis tout petit, est extrêmement instable et anxieux. Très bon étudiant, il a cherché du réconfort dans la prière pour échapper à son énorme solitude. 'Il n'y a que Dieu qui me comprend'. Il écoute les cassettes d'un prêcheur égyptien, un fanatique, et vote pour le parti islamiste. Il pensait qu'il était le seul homo au monde et sait que Dieu n'approuve pas de telles pratiques. Il se trouve face à un dilemme gigantesque: il promet à chaque fois qu'il ne commettra plus jamais ce 'pêché', mais c'est plus fort que lui. Dit qu'avec le soutien de Dieu il va 'guérir'. Mais il commande des putes homo sur internet, après quoi il demande pardon à Dieu dans la mosquée. Saâda est très radical en religion: le danois qui a fait des cartoons de Mohamed devrait être tué instantanément.
10. Ce qui ne me tue pas, me renforce (Rabat)
Tahi (19), jeune bloggeur, très ouvert, très convaincu de ses opinions, a totalement 'digéré' son homosexualité personnellement, mais sa mère divorcée est très autoritaire.Elle l'envoie chez des psys et le contrôle totalement. Il ne peut sortir de la maison que pour aller à l'école. Elle a lu ses cahiers et sait tout. Après plusieurs tentatives de suicide il veut partir étudier à l'étranger, il déteste la mentalité et société marocaines et voit Taïa comme son grand exemple. Il a de très bons amis homos et veut devenir écrivain. Il écrit des poèmes.
11. Des castrés viriles et des homos pendus
-On ne peut pas exister au Maroc en tant qu' homo. L'écrivaine Baaha Trabelsi est totalement ignorée quand elle publie son roman 'une vie à trois', qui raconte la vie d'un homme riche et bien éduqué en France, qui rentre au pays pour se marier et faire plaisir aux parents. Puis il dit à sa jeune femme un peu naïve qu'un de ses amis viendra loger chez eux quelque temps. -Trabelsi n'a pas d'interview à la télé. La radio veut bien l'inviter mais seulement si elle promet de ne jamais prononcer le mot homo. -Le cinéaste marocain, Abdelkader Laagta, qui vit à Paris, a lui aussi de grands problèmes pour le tournage de son film 'La porte close', sur un jeune instituteur qui doit travailler à la campagne, ou le seul autre instituteur est un homo qui finit par se suicider. Puiqsua personne ne veut jouer ce personnage, il a dû faire venir un français. La fédération des enseignants marocains voulait l'interdiction du film puisqu'un instituteur ne peut être un homo. Le film n'est jamais sorti en salle, et a seulement été projeté à des festivals. Nabil Ayouch a de grandes problèmes avec la censure pour son film 'Pour une minute de soleil en moins', avec comme seul personnage 'humain' un travesti.
12. Un refugié politique en version améliorée et espagnole
Nanou (traduit en français), un des raflés de Tétouan. Il part finalement en Espagne où il se réinvente.
13.Le royaume des mères. (Bruxelles)
Arezki (35) est venu pour se marier avec un belge. Il est bien éduqué, a un bon travail. C'est le manque de liberté personnelle et sexuelle et le poids de la mère qui lui pèsent, ainsi que le machismo arabe.
14. Un homme est un chien est un homme est une pute. (Bruxelles)
Soufian (32), originaire de Casa, licencié en économie, a été fort maltraité dans son enfance par son grand frère parce qu'il mangeait d'une façon 'efféminée'. (Pendant deux semaines on l'a emprisonné tout nu dans la salle de bain, on lui posait une assiette par terre pour manger). S'enfuit en Europe avec le grand amour de sa vie qui rentre au pays. Illégal, il tombe dans la prostitution. Finalement il a la chance de se marier avec une fille qui a pitié. Il restera traumatisé par les cruautés de sa jeunesse.
15. Un enfant unique et même pas le leur (Belgique, Flandres)
Fourad (26) est enfant unique. Papa et maman travaillent toujours, lui est toujours avec ses amis flamands, quand à 17 ans, il tombe amoureux. Il met ses parents au courant, qui eux le mettent à la porte toute de suite. Ils sont fous de rage parce qu'il a osé leur demander de ne pas se laisser faire par ce que pensent les autres. Les services sociaux belges ne veulent pas l'aider: il doit commencer un procès contre ses parents, pour qu'ils paient son éducation, ce qu'il refuse. Il est alors obligé à travailler, malgré ses rêves d'études. Emotionnellement il va très mal, il finit dans un hôpital dans une condition grave. Seulement à ce moment-là les services sociaux se montrent prêts à l'aider. Il ne voit plus ses parents, jusqu'au moment où son père a une crise cardiaque et demande à la police d'aller le chercher. Il se rend à l'hôpital, la rencontre est très émotionnelle. Ils se revoient depuis, mais jamais ils ne demandent des nouvelles de sa vie personnelle.
16. La mortalité d'un pêcher d'enfance (Bruxelles)
Samia raconte l'histoire de son ami Abdou (37), qui s'est suicidé dernièrement. Ils sont des immigrés de la deuxième génération, et des amis depuis l'école primaire. Samia a toujours su que Abdou était homo et était très opposé à l'idée de son père de faire marier son fils à une fille de village, qui va le 'guérir'. Dépourvu de résistance morale face à un père autoritaire, Abdou est d'accord et pense que son père sait ce qui sera bien pour lui. Il se marie et devient père de deux enfants mais rien ne change, il commence à mener une vie en cachette. A un certain moment il n'en peut plus et déménage au grenier, puis veut un divorce. Le père dit qu'il doit attendre le moment que les enfants sont adultes. Un soir il se suicide dans la baignoire. Sa mère n'en comprend rien. Pourquoi tu n'as rien dit, mon fils, se demande-t-elle.
17. Le luxe d'un silence tolérant (Casa)
Ali vient d'une famille très aisée, éduquée en français, qui voyage à l'étranger. Ses parents sont plutôt laïcs. Ali travaille comme journaliste et vit seul (avec des intermezzos de retour chez maman quand il n'a plus d'argent). Il trouve que tout se passe bien. Maman ne sait pas vraiment qu'il est homo mais ne demande rien et ne le force pas à se marier. Ses surs et frères sont au courant et acceptent leur frère. Pour lui, parler à maman n'est pas important. Il ne voit pas de grandes différence entre sa vie et celle des homos en Occident, mais se rend compte qu'il a de la chance: il est économiquement indépendent. Le mieux, dit-il, c'est le fait que de plus en plus de femmes doivent travailler. Ainsi elles n'ont plus le temps d' espionner les autres, le contrôle social s'affaiblit et ainsi tout évolue dans le bon sens.
Malek vertelde zijn moeder op zijn dertiende snikkend over zijn liefde voor jongens. Ze zei dat ze wist dat hij anders was dan de anderen, en dat hij haar drie dingen moest beloven. Gebruik altijd een condoom, mijn jongen, doe het nooit met bekenden, en zorg dat niemand uit onze omgeving er ooit achterkomt. Mijn zoon zal je altijd zijn, die liefde kan je niet verliezen. Die van anderen is veel minder voorspelbaar.
Tahi (19) heeft net geprobeerd zelfmoord te plegen. Op de achtergrond is het onbedaarlijke snikken van zijn moeder te horen. Waar ze dat toch aan verdiend hebben, jammert zijn tante. Hij sluit zijn ogen maar ze wil hem niet laten gaan. Ze geeft een harde ruk aan zijn arm en wrijft vervolgens met een koude doek over zijn gezicht. Het is heel simpel, schreeuwt ze, in onze familie verkiezen we een drugsverslaafde, een alcoholist of een dealer als zoon boven een homo.
Ahmed stond Soufain die avond thuis met van woede uitpuilende ogen op te wachten. Hij greep zijn jongere broertje bij zijn kleren, sleurde hem mee naar de badkamer en sloeg hem daar tegen de muur. Toen hij bijkwam, voelde Soufain dat hij gekneveld was en zijn neus en ogen voelden opgezwollen. Hij vroeg zich af wat hij toch kon gedaan hebben dat zijn broer dermate woest was. Beul Ahmed liet zijn broertje vijftien dagen lang op de badkamervloer liggen. Hij maakte de deur met een hangslot vast en hield zelf de sleutel. Elke avond bracht zijn moeder een bord met eten dat ze in de hoek zette. Eerst probeerde Soufain nog met haar te praten, maar ze antwoordde nooit. Op een ochtend kwam Ahmed zelf. Soufain moest zich wassen, ze gingen naar school en hij zou hem vergezellen. De officiële versie zou luiden dat Soufain een auto-ongeval heeft gehad. Waag het een ander verhaal op te hangen, dreigde zijn broer nog, en ik breek je nek.
Nanou (25) is naar Spanje vertrokken, hij zei tegen zijn moeder dat hij er werk ging zoeken en ze vond het best. Verdien maar veel geld, mijn jongen, was haar antwoord, en maak je dromen waar. Ondertussen is ze al in Torremolinos op bezoek geweest. Ze zijn uit eten geweest, gingen wandelen op het strand en ijsjes likken bij valavond. En toen malief tevreden weer vertrok, haalde haar zoon opgelucht adem. Er is wel meer dat ze niet weet. Als ze erachter zou komen dat haar kind is getrouwd met een man, louter om zijn papieren in orde te krijgen, zou ze eisen dat hij met haar naar huis terugkeerde. In haar ogen kan je beter illegaal zijn dan je eer te verkopen.
Nabil (28) heeft werk gezocht op drie uur rijden van zijn geboortestad om vrij te zijn. Maar hij zegt dat hij 's nachts steeds vaker wakkerligt van de gedachte aan de vrouw die haast onvermijdelijk de zijne zal worden. Eenmaal hij de dertig voorbij zal zijn, wordt de familiedruk om te trouwen immers gigantisch. Was er maar een medicijn, kon ik van mijn homosexualiteit maar genezen, ik zweer je, dat ik geen seconde zou aarzelen. Zijn ouders kunnen het niet helpen. Het zijn open mensen, met een progressieve geest. Maar ze staan niet alleen in de wereld en moeten aan de omgeving denken. En aan de sociale uitsluiting die het nieuws van zijn homosexualiteit ook voor hen zou betekenen. Ze zouden het niet overleven.
Zijn vader zei tegen Abdou (37) dat een jonge echtgenote uit zijn geboorteland hem voorgoed van die schandelijke jeugdzonde zou genezen, hij zou wel zien. Zou Abdou dat zelf ooit hebben geloofd? Toen de jeudvrienden Samia en Abdou elkaar jaren later weer tegenkwamen, vertelde Abdou dat hij wilde scheiden van zijn vrouw, dat het leven thuis een hel was, en dat hij voor zichzelf een kamer op de zolder had ingericht. Abdou ook vertelde hoe zijn vader hem had bedreigd, hij had hem bespuugd en vervloekt. Eén ding moest zijn zoon weten, dat er van scheiden geen sprake kon zijn, toch niet zo lang hij leefde en de kinderen niet volwassen waren. Abdou heeft zijn eigen beslissing genomen. Hij maakte er, dronken in bad, een einde aan.
Saâda(22) heeft bij de Marokkaanse parlementsverkiezingen van september 2007 voor de islamistische PJD gestemd. Voor een politieke formatie dus die mensen met zijn sexuele geaardheid liefst een stenigingsdood zou zien sterven, zoals de sharia dat voorschrijft voor recidivisten. Vreemd toch. Hij kijkt me straks aan en zegt dat ik er niets van begrepen heb. De islam is voor hem geen à la carte moraliteit, noch een hersenfunctie die naargelang de omstandigheden aan- en uitschakelbaar is. Saada zegt dat hij lèèft in de islam. Is er dan een plaats voor hem in het paradijs? Gaat de poort ooit voor homos open? Hij buldert dat hij altijd in alle opzichten een normaal mens is geweest, op dat ene na, de sexuele afwijking waaraan hij lijdt. Het is een ziekte, een beproeving. Maar hij zal dit obstakel overwinnen. Met de kracht die God hem zal geven. Hij zal waardig leven.
Ali (39, journalist) is onwaarschijnlijk optimistisch over de toekomst. Hij meent dat er zich een onomkeerbare evolutie voltrekt in de Marokkaanse maatschappij en bejubelt de teloorgang van de familie. Hij bezingt het jachtige leven, de prestatiedrang, al was het maar omdat er aldus minder tijd overblijft om te loeren naar wat de ander doet. Het is in die economische noodzaak, veel meer dan in wat dan ook, dat de individualisering wortelt, hoezeer de traditionele krachten dat ook proberen tegen te werken. Doe daar nog de globalisering bovenop, de openheid die er ontstaat door de toegang tot de wereld. Aanschouw het internet en besef hoe groot de virtuele gemeenschap is die daar is ontstaan.
Het ontbreekt ons aan de stoutmoedigheid om die haast mechanische verbinding te verbreken die er in de moslimgeest bestaat tussen geloof en sex en tussen sex en huwelijk. Er is een revolutie nodig, zonder bloed maar van het hart. De Arabo-islamitische mens is nog steeds van het humanisme verstoken. God is de centrale referentie en de ultieme. Niemand strijdt voor de vrijheid van religie, atheïsme is volstrekt onaanvaardbaar. Buiten de godsdienst is er immers geen moraliteit. de Carthesiaanse gedachte van de mens als meester van zijn bestaan, dat fundament van de moderniteit, moet in Marokko nog ingang vinden. Zonder mens als waarde en principe zijn er geen mensenrechtenrechten. Er is louter deelachtigheid, van de familie, van de gemeenschap en van God. (professor Abdessamad Dialmy, socioloog en auteur van 'Jeune, Sida et islam au Maroc'
De sexualiteit wordt vaak gebruikt om te bepalen waar beschaving begint en eindigt en voor homosexualiteit geldt dat dubbel. Van alle tijden, in alle culturen, redactie Robert Aldrich, 2006
Guélis, de nieuwe wijk van Marrakech, ligt er even na zonsondergang nagenoeg verlaten bij. Alle handelszaken zijn gesloten, de enige voorbijgangers zijn toeristen. Na veertien uur van ramadan-vasten is de ftour eindelijk aangebroken. De hele stad zit over schalen dadels en kommen harira gebogen, ze doet zich tegoed aan hardgekookte eieren, platte broden en van honing druipend gebak. s Lands gastrologen hebben mooi waarschuwen voor de spijsverteringsproblemen die een derde van de vasters dezer dagen treft, veel indruk maken ze niet. En ook de mediaberichten over een spectaculaire stijging van het aantal verkeersongevallen tijdens de Heilige Maand, worden vooral op schouderophalen onthaald. Wat een oefening moet zijn in godsvrucht en herbronning, jammert een arts op zijn website, is in de praktijk gedegenereerd tot een fenomeen van slapeloze feestnachten en tafelexcessen, dat de gezondheid ernstige schade toebrengt. Ik moet onwillekeurig aan Abdelhak Serhanes magistrale debuutroman Messaouda denken, waarin hij, met de virulentie waarvan hij zijn handelsmerk maakte en die hem menige vijand opleverde, de collectieve devotie van deze negende maanmaand hekelt. Dat het een schertsvertoning is, schrijft Serhane, de gemeenschappelijke, verplichting onthouding van eten, drinken, roken en sex heeft geen fundamentele inhoud of impact. Na de Ramadanmaand neemt de piëteit weer verlof (..) God zegt helemaal niets meer. De hoer Messaouada komt terug en de mannen besteden weer meer tijd aan hun orgaan dan aan hun kinderen. Hij wordt doof en stom en Zijn heilige woord wordt met de gebedsmat en de gebedsmuts (chapelet) weer opgeborgen. Mijn atheïstische vriend Jamal (33) heeft me voor zijn versie van de ftour uitgenodigd in zijn smaakvolle appartement. De fles rode Boulaouane staat ontkurkt op de salontafel, naast een asbak en twee pas afgedroogde glazen. Drinken is hier een kwestie van anticiperen: vanaf een week voor de aanvang van de vastenmaand is de verkoop van alcohol immers verboden. Jamal heeft een flinke voorraad ingeslagen en hij was niet de enige. Ik ben er van overtuigd, zegt hij, de wijn vakkundig taxerend, dat ze bij de warenhuisketen Assima in de achtste maanmaand een recordomzet halen, die nagenoeg geheel is toe te schrijven aan de fabuleuze hausse in de drankverkoop. Je moest het maar eens nagaan. Jamal, die in Frankrijk zijn doktersstudies heeft afgemaakt, vult de glazen bij en steekt een sigaret op. Dat het zijn land is, zucht hij, en dat hij er nooit een seconde aan heeft gedacht om zich in Parijs te vestigen. In Marrakech is hij thuis. Maar de hypocrisie en de schizofrenie die deze maatschappij kenmerken, stuiten hem almaar meer tegen de borst. Je zou denken dat het went, en dat geldt vast ook voor het gros van mijn landgenoten. Ze hebben geen buitensporig liberale ouders als de mijne gehad, francofiele Carthesianen die zweren bij oprechtheid en principes. De modale Marokkaan is sinds zijn of haar kindertijd juist in dit keurslijf van conformisme gedwongen en stelt er zich nauwelijks vragen bij. Maar beeld je de gigantische mentale impact van zoveel zwijgen en veinzen in op een rigide en alleen naar de letter erg godsvruchtige gemeenschap. De jonge dokter drinkt zijn glas leeg en bedient zich van de fles. Hij raakt duidelijk op dreef. Geloof me vrij, dit land is rijp voor een collectieve psycho-analyse. Maar we beschikken niet eens over voldoende en goed geschoolde mensen. Tot voor kort behoorden psychologie en psychiatrie niet tot de studiemogelijkheden. Koning Hassan II hield niet van zieleknijpers. In zijn Jaren van Lood was er geen plaats voor waarheid en echte gevoelens. De terreur en de stilte regeerden. Ik zweer het je, als ik minister van Gezondheidszorg zou zijn, dan begon ik er nu meteen mee in de scholen. Een middag op de bank bij de pscholoog, verplicht voor alle leerlingen. Het is een waarlijk revolutionaire gedachte, maar ze bevalt me. Terwijl Jamal zich verliest in bespiegelingen over de lamentabele mentale gezondheid van de Marokkaanse psyche, biept mijn mobilofoon. De jongeman die me straks aan het station zou opwachten, wil weten of ik onze ontmoeting niet ben vergeten. Het is een uitzonderlijke sms, de zijne. Doorgaans ben ik het die mijn beloofde gesprekspartner aan onze afspraak moet herinneren, een half uur of meer nadat ze had moeten aanvangen. Maar deze man neemt schijnbaar geen risicos. Ondanks mijn bevestigende antwoord, stuurt hij nog verschillende tekstberichten. U bent al een minuut te laat, luidt de laatste, komt u nog wel?
Voor het verlaten station staat een ietwat slungelige jongeman, onwennig in een gloednieuwe G-Star shirt. Verlegen glimlachend spreekt hij me aan en zegt te hebben gevreesd dat ik niet zou komen opdagen. Hij duwt voortdurend de neusbrug van zijn bril omhoog en net boven zijn ietwat vrouwelijke mond parelen zweetdruppels. Het zijn attributen van zijn nerveuze, onzekere aard, veeleer dan gevolgen van een overigens al sterk afgenomen hitte. Laten we gaan, mevrouw, ik word niet graag op straat gezien met een buitenlandse. Dat zou verkeerde ideeën kunnen geven, mensen gaan gauw praten, weet u. Uiteindelijk weet hij een zeldzame taxi staande te houden, die ons naar een pas gebouwd woonblok enige straten verderop brengt, waar zijn in de kuststad El Jadida wonende ouders voor hun studerende kinderen een appartement hebben gekocht. Terwijl hij de deur openmaakt en me binnen noodt, zegt hij dat hij het hier heerlijk vindt, in het zijn artisanale tradities maximaliserende Marrakech evengoed als in deze ruime flat vier hoog, met zijn gigantisch Marokkaans salon waarin de hele familie van zowel vaders- als moederskant kan worden ontvangen. Op mij maakt het vertrek een steriele, zelfs maniakale indruk. Aanvankelijk vraag ik me af of het door de karikaturale dimensies van de zetelpartij komt, die lijkt te spotten met de eenzaamheid van zijn enige bewoner. Maar later, na wel drie glazen voortdurend bijgeschonken sinaasappelsap die leiden tot herhaaldelijke bezoeken aan de badkamer, realiseer ik me dat het veeleer de absolute smetteloosheid is van alle ruimtes in dit appartement die me een gevoel van onbehagen geeft. Ik vraag of hij een naam wil kiezen, een pseudoniem dat het zijne zal zijn. De ingenieursstudent kijkt verschrikt. Hoe kon hij, die schijnbaar overal aan heeft gedacht voor hij zich tot deze ontmoeting bereid verklaarde, dat zijn vergeten. De rust die hij met de terugkeer naar zijn vertrouwde woonkamer gaandeweg had herwonnen, maakt opnieuw plaats voor zenuwachtigheid. Hij vraagt bedenktijd, wil niet voor de eerste de beste Ali worden versleten. Het zal tot aan het einde van de avond duren, vooraleer hij zelf op de kwestie terugkomt. De naam, zegt hij dan plots zacht, noem me maar Saâda, Arabisch voor alles wat ik nooit heb gehad maar waar ik al zo verschrikkelijk lang naar verlang: geluk. Simpel menselijk geluk. Misschien kan dit het begin zijn. Saâda kijkt me hoopvol aan. Hij heeft er de hele avond over gedaan, en nochtans was het arsenaal van sentimenten waarvan hij in zijn prille bestaan verstoken is gebleven, behoorlijk uitgebreid. Hij had, zo realiseer ik me als ik naar zijn levensverhaal luister, evengoed kunnen kiezen voor de Arabische vertaling van Vriendschap, Vertrouwen of Warmte. En zelfs voor één van de vijftig Arabische namen voor Liefde, die Malek Chebel in Le Kama Sutra Arabe aan de veertiende eeuwse Syrische theoloog Ibn Al-Qayyim Al-Jawziyya toeschrijft. Van het onbevlekte Mahabba tot de passie van Jawa, Saâda zijn ze volstrekt onbekend.
Deze jongeman met zijn zachtaardige, onzekere blik is het tweede kind uit een familie van vier, de eerste zoon van een technicus uit de fosfaatindustrie. Saâda verafgoodt zijn anderhalf jaar oudere zusje, dermate zelfs dat hij haar ook in de studiekeuze is gevolgd. Niemand is zo verstandig als zij, zo bescheiden, leergierig, ernstig en goedhartig. Momenteel studeert ze in Rabat, ik mis haar verschrikkelijk, maar ze werkt aan haar toekomst en dat begrijp ik. Een goede verklaring heeft hij er niet voor, en god weet dat hij er al vaak over heeft gepiekerd, maar met jongens en voetbal heeft Saâda het altijd moeilijk gehad. Als kleuter was hij niet bij zijn moeder weg te slaan, later waren het de spelletjes van de meisjes uit de buurt die hem fascineerden. Hij hield van hun rustige, beschaafde omgang, die zich op dezelfde manier tot de onder jongens geldende mores verhield als hun respectievelijke actieterreinen. Saâda verkoos de lommerrijke, tegen geweld en obsceniteiten beschutte binnenkoer van de meisjes veruit boven de al even geile als onveilige, bloedhete trottoirs van de jongens. Hij zegt dat hij me iets wil tonen en slaat behoedzaam de grote oranje map open die op de hoek van de salontafel ligt, netjes geschikt achter de servetten, de glazen en de flessen fruitsap en mineraalwater. Er zitten tal van kleine, genummerde schriftjes met rimpeloos geplastifieerde kaften in. Ze lijken volstrekt van menselijke zwakheid gespeend. Geen enkel hapering of doorhaling ontsiert de ingetogen aaneenrijgingen van Arabische woorden. Pagina na pagina onthult zich de gestructureerde, ordentelijke wereld van Saâdas kindergeheimen. Ze bevat gedichten en zelf verzonnen liedjes, plaatjes van beren en van padvinders. Mooi hé?. Hij zegt het met een kinderlijke ernst, alsof hij op lofprijzingen hoopt voor de geïdealiseerde, kuise creaturen die hij zo netjes uit tijdschriften knipte, en wiens glanzende oppervlak hij later ongetwijfeld nog ontelbare keren met zijn vingers heeft geaaid. Dat dit zijn beste vriendjes waren, zegt hij stilletjes. Ik was acht toen ik hiermee begon. Saâda wijst naar een zorgvuldig afgelijnd verhaaltje naast een mooie postzegel die hij behoedzaam van een brief heeft afgestoomd. Ik heb altijd het gevoel gehad dat onbeschreven vellen papier wachtten op mijn woorden. Ze leken me aan te moedigen om hen in vertrouwen te nemen, om mijn hart uit te storten. Vooral tijdens de verschrikkelijke jaren op het jongenslyceum waren ze belangrijk. Saâda staat op en loopt naar het raam. Ik wil u oprecht bedanken, heus, u weet niet wat het betekent om te kunnen praten met u, hoezeer ik uw luisterend oor behoef. Weet u, doorgaans probreer ik om die jaren te vergeten, de talloze afranselingen, het geweld waaraan ik systematisch werd onderworpen. Ik, een volstrekt onschuldig kind. Of moet ik het als een misdaad beschouwen dat ik dolgraag leerde, de leraren respecteerde en door hen werd geapprecieerd en mijn huiswerk doorgaans foutloos afleverde? Verdien ik het ontelbare keren te worden bespuugd en uitgejouwd omdat ik weiger te spijbelen en vaak probeer om de oefeningen van de volgende dag thuis al voor te bereiden? Mijn zusje deed net hetzelfde, hoe kwam het dan dat zij in haar klas werd geprezen en gelauwerd, terwijl mij alleen klappen en verwensingen wachtten? Ik heb er vaak bij mijn moeder over geklaagd. Ze zei dat ze geen tijd had om een afspraak te maken met het schoolhoofd en dat ik moest proberen om mijn medeleerlingen niet meer te provoceren. Maar zeg me, hoe komt het dat alleen gesnoef over scabreuze escapades de sympathie van de groep kunnen opwekken, terwijl de oprechte leergierigheid van een timide, ernstige jongen als ik gevoelens van haat en vijandigheid genereerde? Soms denk ik dat het zo heeft moeten zijn, dat God me op de proef wilde stellen, dat Hij me aldus het Licht van de Ware Weg wilde tonen. Het is in mijn lijden dat ik Hem heb gevonden. Hij en Hij alleen heeft me geholpen, heeft me kracht gegeven om het hoofd te bieden aan de tirannie van mijn medeleerlingen. Hij die alles kent, die alles ziet, die mijn verdriet begrijpt, Hij die ons leven geeft, voor onze ouders zorgt, Hij die al het goede van de wereld schiep, Hij heeft me geleerd te bidden, me in momenten van wanhoop tot Hem te richten, te knielen. Het zijn gebeden die me gekalmeerd en getroost hebben, ze waren de zalf van mijn wonden, toen en elke dag sindsdien. Saâda toont me de dagboeken van toen hij vijftien was. Prentjes van het Saoedie-Arabische Medina, van de Kaâba ook, en een vergeelde foto van een populaire Egyptisch preker wiens islamistische opvattingen deze jeugdige geest verregaand hebben beïnvloed. Maar daar zal ik pas later achter komen. De schriftjes, waar hij dagelijks zijn zieleroerselen aan heeft toevertrouwd, volgen elkaar op. Gaandeweg maken de islamitische symbolen plaats voor plaatjes van voetballers, van zegevierende jongemannen vooral, met hun trui in de ene hand en de beker in de andere. Saâda zegt dat ik zijn psychiater ben, dat het niet makkelijk is om te spreken, maar dat hij ervan overtuigd is dat het moet. Met een ietwat dromerige blik staart hij naar de blote torsos van de voetbalsterren, zijn vingers strelen elke foto. Ik was een jaar of zestien, begint hij, toen ik er mezelf op betrapte dat ik werd aangetrokken door mannenlijven. Het beeld in zijn hoofd is dat van een Egyptische film op de televisie, zijn moeder en oudere zusje zitten naast hem op de bank. Ze geven commentaar op de acteurs. Moet je die zien, wat een ogen. En die mond, mams, ik hoop dat ik met zon man in het huwelijksbootje stap. Zijn zusje had opgewonden de hand van haar moeder gepakt. Ze hadden gelachen, als bakvissen, als bondgenoten, samen schuldig. Van wat er zich luttele centimeters verder in de sofa afspeelde, hadden ze geen flauw idee. Ze werden dermate door hun eigen hormonen in beslag genomen dat ze niet merkten hoe de jongen naast hen verkrampte. Saâda herinnert zich de gloed die zich door zijn lichaam bewoog en de verwarrende mengeling van verrukking en paniek die zich van hem meester maakte bij het zien van een badkamerscène met een zich neuriënd scherende protagonist in bloot bovenlijf. Hij vergaapte zich aan de sensuele lijnen van diens deltaspieren, nu gespannen en dan weer soepel, haal na haal, onder een olijfkleurige, glanzende huid. Terwijl het mesje op en neer ging, voelde Saâda zich onwel worden, onderhevig aan een chemisch proces dat hij nooit eerder had ervaren. Ik heb ze gevraagd om van zender te veranderen, argumenterend dat we naar dergelijk lichtzinnig amusement toch niet hoefden te kijken. Zowel zijn moeder als zijn zusje had geprotesteerd, ze vonden dat hij flauw deed en maanden hem aan in zijn kamer te gaan studeren. Maar de beelden waren onweerstaanbaar, de jongeman was niet in staat recht te staan en het salon te verlaten. Hij voelde het bloed in zijn slapen bonzen en herinnert zich tot op heden hoe fervent hij die avond de Heer heeft aangeroepen. Het heeft niet geholpen, integendeel. Nauwelijks een week later, alleen thuis en voor de tv, ziet Saâda op Arte een documentaire over het maken van homo-erotische films. Hij kan zijn ogen niet geloven: datgene waarop hij in de duisterste krochten van zijn hart dacht een monopolie te hebben, voltrok zich ook in de werkelijkheid, schaamteloos, schier eindeloos en bovendien onder het oog van een geen enkele fysieke gewaarwording schuwende camera. Eerst had Saâda vol afschuw de tv willen uitzetten, maar het warme gevoel in zi!jn lenden en het gezang van zijn hart hadden dat niet toegestaan. Vervolgens had de jongen de deur op slot gedaan en had hij de opeenvolging van beelden zo goed en zo kwaad als de recorder in zijn hoofd dat toeliet, in zijn geheugen gebrand. Zelfs tijdens de aftiteling zat hij gebiologeerd voor het scherm, en het is dan dat hij de www-weg heeft ontdekt, de toegang tot het internet van verborgen verlangens, met de naam van een site. Iets met gay, ik weet het niet meer precies, maar vroeger dacht ik dat dat gewoon het Engelse woord voor jongen was. Saâda lacht opgelaten, hij zegt dat ik er geen idee van heb hoeveel behoefte hij aan dit gesprek heeft, en hoe lang al. Hij weet niet hoe hij me moet bedanken voor de mogelijkheid om het onzegbare uit te spreken, voor het eerst in zijn hele leven. Die Arte documentaire, uitgezonden in de herfst van 2003, is de 11 september van mijn jeugd. Niets zou ooit nog hetzelfde zijn, dat wist ik meteen. Een jaar lang bezoekt Saâda haast dagelijks een internetcafé, hij googlet onvermoeibaar op alle mogelijke combinaties van gay, vergaapt zich aan fotos die weinig aan de verbeelding overlaten en komt er zelfs achter welke sites gratis filmpjes bevatten. Elke keer weer is hij bang voor ontdekking en wist hij nauwgezet de sporen uit van alle sites die hem die dag hebben doen dromen. Maar de hunkering naar de gevisualiseerde herenliefde haalt het evengoed van de angst als van het schuldgevoel dat hem nachtelijk uit zijn slaap houdt. Of tenminste, zo gaat het aanvankelijk toch. Als ik kon, zucht hij, zou ik dat jaar uit mijn leven wegsnijden. Om zich van de schande te ontdoen, zou hij het deleten, en van de schaamte ook, over het voyeurisme dat hem geheel in zijn greep had. De virtuele realiteit had Saâdas geest gekoloniseerd, ze was er in geslaagd om de leergierige jongen uit te schakelen, die de gapende leegte van de eenzaamheid nochtans jarenlang overtuigend had weten vol te stouwen met van al-Jazeera geplukte feiten, wiskundestellingen en zekerheden uit de fysica. Met een simpele klik had ze hem versmald tot een personage uit een pornografische game. Saâda zucht. Altijd weer vroeg ik God om verlossing, maar mijn gebeden eindigden steeds vaker in huilen. Dat de Almachtige hem op de proef stelde, dat Hij zijn geloof wilde aanscherpen en hem wilde wapenen tegen de zonde, dat besefte hij, maar de immer zo celebrale jongeman was verlamd. Het zaad van zijn jeugd en van zijn verraad hadden zijn gebedsmat onteerd. Verbroken beloftes hadden haar ontrafeld, de mat van de muis had die van het gebed overwonnen. Ik was de Barmhartige Heer onwaardig, en die wetenschap maakte me het bidden op sommige dagen onmogelijk. Hij legt zijn bril op tafel, wrijft in zijn ogen en blijft met gebogen rug zitten. De capitulatie, in de versie van een vrome jongeman. Het ergste, zegt hij zacht, is dat ik een zamel was geworden, een smerige homo in de betekenis die er hier aan wordt gegeven. Een nietsnut, een sexmaniak die zich vergrijpt aan elk lijf dat hem wordt aangeboden. Ik kon mezelf niet langer in de spiegel aankijken.
Donkere dagen, en nog donkerder nachten, het al even satanische als onuitwisbare 2004 was het laatste jaar dat Saâda in zijn geboorteplaats doorbracht. Ondertussen is hij naar Marrakech gekomen, stad van oker, van bevrijding en van msn. Ze heeft de zamel terug in een jongeman veranderd, in een wezen dat naar woorden verlangt, naar vriendschap, begrip en genegenheid. Er kwam een klik, van een muis die weinig verschilde van de vorige. En toch, de eerste had de jongeman meegenomen naar werelden van porno en wanhoop, de tweede bracht hem naar twee jonge Franse homos, naar Anthony uit Marseille, en vervolgens naar de Parijzenaar Arnaud. ` Je zou die laatste zijn goeroe kunnen noemen, in iets meer dan een jaar van haast dagelijks chatten wijdde hij zijn Marokkaanse vriend in in de geheimen van de herenliefde. Hij deelde zijn ervaringen en gevoelens met Saâda en leerde hem over begeerte en tederheid praten. Honderduit vertelde hij over de Franse maatschappelijke discussie omtrent het homo-huwelijk en over de theorieën rond het Oedipuscomplex. Arnaud sprak over homo-erotische boeken en films, over cafés, bars en jaarlijkse feestelijke homostoeten in de hoofdsteden van Europa. Op een haast luchtige toon beschreef hij de coming-out naar zijn ouders en leerkrachten en het welslagen van hun aanvaardingsproces leek hem niet eens te verwonderen. Ze waren ongeveer even oud, maar de afstand tussen hun werelden was veel groter dan de 2130 km die hen in vogelvlucht van elkaar scheidde. Saâda wist dat hij haar nooit zou kunnen overbruggen, maar de wetenschap dat Arnauds universum bestond, veranderde hem volkomen. Eerst verbaasden zijn lichtheid en zorgeloosheid hem mateloos, en zijn verhalen gingen Saâdas bevattingsvermogen volstrekt te boven, al probeerde hij dat niet te laten merken. Even had hij zelfs gedacht dat Arnaud ze gewoon verzon om hem op te monteren. Ze hadden er later samen om gelachen. Gaandeweg werd de jonge Fransman het centrum van Saâdas leven en zijn onwaarschijnlijke zelfvertrouwen begon zelfs een beetje op hem af te stralen. Het is bij gratie van Arnaud dat Saâda heeft bestaan, dat hij zich als homosexuele jongeman heeft kunnen uitvinden. De bijna afgestudeerde Fransman gaf hem moed, begrip en eerbare woorden, die hem moesten wapenen tegen het vitriool dat in de Marokkaanse maatschappij altijd zijn deel zou zijn. Arnaud en Saâda waren vrienden en werden minnaars, virtueel toch, en verbaal. We smeedden plannen om elkaar te ontmoeten. Arnaud was al een keer in Marrakech geweest, het was hem erg bevallen en het vooruitzicht om me te komen bezoeken, verblijdde hem heel erg. Saâda leefde in een droom. Hij stelde zich voor hoe hij Arnaud in dit appartement zou ontvangen, wat hij voor hem zou koken en hoe hij de liefde met hem zou bedrijven. Voor het eerst in zijn leven zouden zijn lippen die van een ander beroeren en mochten zijn handen met hun strelingen elke centimeter verkennen van de huid van zijn beminde. Het was nog een kwestie van drie of vier maanden, een infiniteit voor ongeduldigen als Arnaud, en louter meer dan een seconde voor zij die als Saâda al hun hele leven wachten. Arnaud zou mijn eerste minnaar worden, dat was mijn vurigste wens.
Er komt een schaduw van intens verdriet over Saâdas gezicht. Hij staat recht, legt een nochtans nauwelijks hoorbare Mozart het zwijgen op en sorteert de schriftjes in de oranje kaft op datum. Er hangt een loden stilte, ik begrijp dat Arnaud nooit is gekomen. Saâda zegt dat je het op verschillende manieren kan interpreteren. Dat het op een heldere dag in januari 2006 was, mompelt hij, en dat er twee verschrikkelijke dingen zijn gebeurd. In de vooravond is hij zijn msn-account om onbegrijpelijke redenen definitief verloren, en toen hij uren later enige verstrooiing zocht op het Jamaa el-Fna-plein, ging een gauwdief er vandoor met zijn mobieltje en met wat hem restte van Arnaud, zijn telefoonnummer. U kunt het zich niet voorstellen, mijn hele wereld is die avond ingestort. Dagenlang heeft Saâda tevergeefs geprobeerd om terug in contact te komen met zijn vriend. Hij beproefde alle mogelijke letter- en cijfercombinaties van zijn emailadres, lanceerde sos-oproepen op andere sites en vormde talloze nummers met de paar cijfers die hij zich nog van het vorige telefoongesprek met Arnaud herinnerde. Ik wist dat het geen zin had. Er komt een bittere trek om Saâdas mond. Hij gaat zitten en staart naar zijn handen. Het was een straf van God, Hij, en Hij alleen, kende mijn zondige intenties. Hij heeft me terug naar het rechte pad willen leiden, daar ben ik van overtuigd. De geschiedenis herhaalde zich min of meer. Het ging van de mat van de muis andermaal naar die van het gebed, van een wereld van lichtvoetig geluk naar een van ondraaglijke schuld. Arnaud was tot een cyber-fata morgana herleid en met hem waren de idealen verdwenen die ze samen zo liefdevol hadden gekoesterd. Saâda begon weer naar de moskee te gaan. Hij bad God om vergiffenis, hij smeekte en huilde. Maar er was iets veranderd. Hoe onbereikbaar Arnaud ook was geworden, hij bestond en zijn erfenis kon niet worden gedelete. De vraag was niet of Saâda naar het internet van verlangen zou terugkeren, maar wanneer. Hij gelooft dat hij er een maand of drie is weggebleven. Maar toen moest hij erheen. Om te leven, om de leemte in te vullen die Arnaud had achtergelaten, zelfs al wist hij dat hij aan loutere zinsbegoocheling deed. Hem vervangen was onmogelijk. Saâda heeft toen de Marokkaanse gay-sites ontdekt, hij chatte met een man uit het nabijgelegen El Jadida, die meteen een afspraak regelde toen hij hoorde dat hij een eigen flat had. De volgende middag al hebben ze elkaar in het parkje naast het pompstation ontmoet. De man vroeg na een minuut of vijf of hij condomen had, hij was gehaast en hoopte dat Saâda niet al te veraf woonde. Zonder veel omhaal waren ze naar boven gekomen. Waar de badkamer was, had de man vervolgens willen weten, de schuchtere jonge maagd gebarend dat hij zijn kleren alvast moest uittrekken. Saâda zegt dat hij zich nog elke seconde van die ontmoeting herinnert. In weerwil van zichzelf, eigenlijk, want het liefst zou hij ze uit zijn geheugen wissen. Hij weet dat het alarm in zijn hoofd afging zodra ze het appartement binnenkwamen. Maar zijn stem liet het afweten en bovenal besefte hij dat het te laat was. Hij hoorde het toilet doorspoelen en zag de man de slaapkamer binnenkomen. Het was gruwelijk, als onder beesten eigenlijk. Jaren had Saâda van de Daad gedroomd, hij had zich liefkozingen voorgesteld zoals Arnaud hem die had beloofd en zoals hij zich die van de homoporno in cyberspace herinnerde. Strelingen verhoopte hij, tederheid en passie. Hij had zich allerlei scenarios voor de geest gehaald, maar aan het zinnetje waarmee de Daad begon en dat eigenlijk alles zei, had hij niet gedacht. Draai je om. Zelfs als het minder als een bevel had geklonken, dan nog had Saâda zich niet durven verzetten. Hij voelde een golf van paniek door zijn lichaam jagen en sloot zijn ogen. Het duurde niet meer dan enige minuten. Saâda herinnert zich de kreten van de man, en hoe hij vervolgens naar de badkamer verdween en een afscheidsgroet mompelde. De deur sprong in het slot en er maakte zich een gevoel van onmetelijk verdriet van hem meester. Hij dacht aan Arnaud en huilde de middag voorbij. Als een meisje, voelde hij zich, dat door een brute macho was verkracht. Hij zegt dat hij betwijfelt of de man homo was, en in elk geval was hij alleen geïnteresseerd in sex. Die avond is hij andermaal naar de moskee gegaan. Hij heeft God beloofd dat deze keer de laatste was. Saâda zucht en schudt het hoofd. Ik begrijp het niet. Hij weet niet wat hem amper een week later weer naar het internetcafé heeft gebracht en nog veel minder snapt hij waarom hij er een man uit Rabat uitnodigde om diezelfde nacht nog bij hem door te komen brengen. Hij is hem om vijf na tien aan het station gaan ophalen, en bracht hem de volgende ochtend naar de trein van zeven uur. Hij was knap en vriendelijk, meent Saâda, maar hij maakte meteen tijdens het chatten duidelijk dat hij alleen sex en geen relatie wou. Hij hoorde zichzelf tegen m liegen dat dat geen probleem was, en hij ook alleen in een avontuur was geïnteresseerd. En zelfs toen hij, rond middernacht in de slaapkamer zei dat het enige wat m aantrok, de organen waren, gaf Saâda geen kik. Hij dacht aan Arnaud, aan het Parijs van zijn verbeelding en aan de woorden die ze elkaar ooit zouden toefluisteren. In de daaropvolgende maanden concentreerde hij zich op zijn studies, hij ging voor de zomervakantie naar huis en keerde pas aan het begin van de herfst naar Marrakech terug. Dat hij het cybercafé zou mijden, had hij zich voorgenomen, maar de eerste week was nog niet voorbij of hij had al afgesproken met een man uit een buitenwijk van de stad. De man in kwestie was een zanger van populaire liedjes, die zijn niet altijd even royale gage bijspekte met tippelen. Hij had er weinig doekjes omgewonden, voor omgerekend tien euro zou hij van Saâda zijn, desnoods een hele nacht lang. Het was het einde van de maand, zoveel geld kon de student niet meer missen. De zanger was een begripsvol man, voor de helft van dat bedrag wou hij ook wel komen. Het klinkt misschien belachelijk, hoe kan een mens zich goed voelen bij betalende sex? Maar toch was dit mijn enige positieve ervaring, Ismaël was de eerste en enige die me een fijn gevoel gaf. In zijn armen voelde ik me volkomen. Ze zijn elkaar enige tijd later toevallig weer tegengekomen. Saâda vroeg of de zanger zin had om hem te bezoeken, Ismaël wou graag en zei zelfs van m te houden. Het waren al te goedkope, roekeloze woorden geweest, ze hadden de liefde in Saâdas ogen bezoedeld en hij had de zanger smalend gevraagd of hij het voortaan gratis met m zou doen of louter een truukje uithaalde om zich van een vaste klant te verzekeren. Ismaël was boos geworden en weggelopen. Dat hij Saâda nooit meer wou zien, zei hij nog. Saâda staart voor zich uit. Hij zegt dat een man als hij in Marokko alleen sex kan vinden, maar geen liefde. Hij blijft dromen van een leven met een geliefde in een ryad in de oude binnenstad van Marrakech. Maar bewaarheid wordt die droom nooit.
Ik moet aan mijn vriend Jamal denken, die me net voor ik vertrok nog zei dat ik naar Saâdas stemgedrag bij de parlementsverkiezingen van begin september 2007 moest informeren. Slechts één kiesgerechtigde op drie, heeft zijn democratisch recht uitgeoefend, zei hij, zo weinig verwachten mensen hier van parlementariërs. En geef ze ongelijk. De koning is hoedanook almachtig en van verkiezingen heeft hij geen last. Saâda heeft zijn stem uitgebracht, op die eerste vrijdag van september. Voor de islamistische Partij van Gerechtigheid en Ontwikkeling heeft hij nota bene gekozen, voor een politieke formatie die mensen met zijn sexuele geaardheid liefst een stenigingsdood zou zien sterven, zoals de sharia dat voorschrijft voor recidivisten. Ach, ik heb gewoon gestemd voor een vrouw die ik ken, verweert hij zich aanvankelijk. Ze is heel dynamisch en oprecht, niet zon zelfingenomen cleptomane als de gros van de volksvertegenwoordigers in dit land. Ik argumenteer dat individuele goedhartigheid en oncorrumpeerbaarheid in een parlement weinig vermogen, dat het er om groepsdynamieken gaat, om compromissen en om politieke ideeën die worden verdedigd of verworpen. Een partij als de PJD zal Saâdas belangen nooit verdedigen, wel integendeel. En van haar islamistische maatschappijproject moeten naar emancipatie en pariteit strevende vrouwen ook maar weinig verwachten. Is het eerlijk, vraag ik, dat de erfenis van dochters de helft kleiner is dan die van zonen, willen ongesluierde vrouwen heus meteen verkracht worden en hoe moet het met zijn eigen leven onder een islamistisch regime? Op dat moment gebeurt er iets onverklaarbaars. Mijn woorden hebben een bres tussen ons geslagen. Ik weet niet wanneer het is begonnen, maar nog voor ik ben uitgesproken, is onze band verbroken. Hij is weg, de beschroomde jongeman die me de voorbije vijf uur als een bondgenoot heeft beschouwd, die me meenam naar de nooit eerder bezochte spelonken van zijn ziel en die het onzegbare voor het eerst in zijn eigen huis in woorden en zinnen goot. Verdwenen is ook de fragiele jongen, die haast alleen in angst, onzekerheid, twijfels en schuld scheen te bestaan maar wiens dromen nog niet definitief als onrealiseerbaar leken afgevoerd. Voor mij zit een man met een gevoelsloze gezichtsuitdrukking. Hij heeft zijn rug gerecht, zijn kin opgericht. Het timbre en het ritme van zijn stem zijn veranderd, zijn woorden zijn die van een vreemdeling en van God. Blind is hij, doof en impermeabel, onfeilbaar ook, en onbenaderbaar. De jongen is een man is een robot geworden. Hooguit 55 kilogram huid, haar, vlees en botten, maar wel twintig ton korannieke zekerheid. Strak kijkt hij me aan. Dat ik er niets van begrepen heb, zegt hij vlak. De islam is voor hem geen waardenstelsel, het is geen à la carte moraliteit, noch een naargelang de omstandigheden aan- en uitschakelbare hersenfunctie. De onbekende zegt dat hij leeft in de islam. Al jaren. God heeft hem niet nodig maar hij Hem wel. Zonder Hem is hij niets. Ik heb het me later nog vaak afgevraagd, maar weet niet waarom hij dan over de cartoons in een Deense krant is begonnen, de spotprenten met de Profeet als protagonist. Honderdduizenden mensen in de hele wereld zijn toen op straat gekomen, zegt hij, mannen, vrouwen, zelfs kinderen. Verenigd in de Heer hebben ze hun verontwaardiging geuit, ze hebben zich niet laten knechten. Toen niet en nooit. Het water tussen ons wordt steeds dieper. Wat me echt verwonderd, zeg ik, is dat gruweldaden in de wereld, van Darfur over Sri Lanka tot Birma, nooit enige mensenmassa op de been hebben gebracht. Ik zeg niet te begrijpen wat een eventueel kwetsend prentje kan betekenen in vergelijking met de dood van onnoembare onschuldigen, iemands kinderen, iemands vaders en moeders, iemands ooms, tantes, neven of nichten, iemands vrienden, iemands geliefden. Hij laat me niet uitpraten en herhaalt dat ik er niets van heb begrepen. Hoe kan ik stervelingen met de Profeet vergelijken, hij die bij God bemiddelt over de toelating tot het paradijs van gelovigen als hijzelf. Ik zou alles doen voor de Profeet. Mijn leven zou ik geven. Geschreeuwde woorden, geschokte stilte. Ik moet aan Jamal denken, aan de schizofrenie die hij zo graag hekelt. En aan mijn rol als onopgeleide instant-psycholoog. Is er dan een plaats voor Saâda in het paradijs? Gaat de poort ooit voor homos open? Dat hij altijd in alle opzichten een normaal mens is geweest, buldert hij, op dat ene na, dan, de sexuele afwijking waaraan hij lijdt. Het is een ziekte, een beproeving. Maar hij zal dit obstakel overwinnen. Met de kracht die God hem zal geven. Hij zal als een normaal, waardig mens door het leven gaan, als ik dat maar weet. Het is al ver voorbij middernacht. Hij begeleidt me naar beneden en houdt een taxi aan. Even lijkt Saâda terug te zijn gekomen. Dat het hem spijt, zegt hij, en of ik hem kan vergeven. Je hebt veel voor me betekend.
'Ma valeur d'homme, ma valeur d'Arabe, ma valeur de musulman, je l'avais entre les jambes. Quant à mes surs, c'était l'honneur de la famille qu'elles portaient entre leurs jambes. La virilité pour les uns, l'honneur pour les autres. Nous avions chacun une tâche précise à accomplir, une limite à respecter, un engagement à remplir, une corvée à trimbaler toute notre vie comme une dette, une vertu, un privilège, une servitude, une corvée de honte et de fierté mélangées. (Abdelhak Serhane, dans le roman Messaouda, 1983)
A treize ans Malek, en pleurant, a raconté à sa maman qu'il aimait les garçons. Elle a répondu qu'elle savait qu'il était différent et qu'il devait lui promettre trois choses. 'Utilise toujours un préservatif, mon garçon, ne couche jamais avec des gens que nous connaissons et fais attention à ce que les gens ne le sachent jamais. Tu seras toujours mon fils, cet amour tu ne pourras jamais le perdre. Celui des autres, lui, est moins garanti.
Tahi vient de faire une tentative de suicide. Au fond on entend sa mère qui pleure. Pourquoi avons-nous mérité tout ça, se lamente sa tante. Tahi ferme ses yeux mais elle ne veut pas le lâcher. Elle lui tire le bras et lui frotte le visage avec une serviette froide. 'C'est pas compliqué, hurle-t- elle, 'dans notre famille on préfère un toxicomane, un alcoolique ou un dealer de drogues comme fils plutôt qu'un homosexuel'.
Ce soir-là Ahmed attendait Soufian à la maison, les yeux gonflés de rage. Il a tiré son petit frère par ses vêtements, l'a emmené à la salle de bain et la collé au mur. Quand Soufian a repris conscience, il a senti qu'il était bâillonné et que son nez et ses yeux étaient enflés. Il sest demandé ce qu'il avait fait pour provoquer une rage pareille. Le bourreau Ahmed a laissé son frère sur le carrelage de la salle de bain pendant quinze jours. Il a gardé la porte fermée avec un cadenas dont il avait la seule clé. Chaque soir sa mère lui amenait une assiette de nourriture qu'elle mettait dans un coin. Au début Soufian a essayé de lui parler, mais elle na jamais répondu. Un matin c'est Ahmed qui est venu. Soufian a du se laver. Il allait l'accompagner à l'école. La version officielle était que Soufain avait eu un accident de voiture. 'Si tu oses raconter autre chose', la-t-il menaçé, 'je te casse le cou'.
Nanou (25 ans) est parti en Espagne, il a dit à sa mère qu'il allait chercher du boulot et elle a trouvé ça bien. Vas-y, gagne ton argent, mon fils, quelle a répondu, réalise tous tes rêves. Depuis, elle lui a rendu visite à Torremolinos. Ils sont partis manger, se promener à la plage et manger des glaces au coucher du soleil. Et quand maman est repartie contente, son fils a pu respirer. Il y a encore des choses qu'elle ne sait pas. Si elle avait découvert que son enfant s'est marié à un homme, seulement pour avoir des papiers, elle aurait exigé qu'il rentre avec elle. Dans ses yeux, on est mieux illégal quà brader son honneur.
Pour être libre, Nabil (28 ans) a cherché un boulot à trois heures de route de sa ville natale. Et puis, il dit qu'il souffre d'insomnies quand il pense à la femme qui sera inévitablement la sienne. Une fois passé la trentaine, il sentira la pression familiale de tout son poids. Si seulement il pouvait exister un médicament pour me guérir de l'homosexualité, je te jure, je n'hésiterais pas une seconde. Ce n'est pas de la faute de ses parents, explique-t-il, ce sont des gens ouverts, avec un esprit progressiste. Mais ils ne sont pas seuls au monde et ils doivent penser à la communauté. La nouvelle de son homosexualité les condamneraient, eux aussi, à l'exclusion sociale. Ils ne survivraient pas à cela.
Le père d'Abdou (37) lui disait qu'une jeune épouse de son pays natal le guérirait une fois pour toutes de ce péché de jeunesse si honteux, quil verrait bien. Mais est-ce que Abdou y a cru lui-même? Quand Samia et Abdou, qui avaient été de grands amis pendant toute leur jeunesse, se sont revus après de longues années, Abdou a dit qu'il voulait divorcer, que la vie conjugale cétait l'enfer et qu'il s'était fait une chambre pour lui seul au grenier. Abdou a raconté aussi que son père l'avait menacé, qu'il lui avait craché dessus, qu'il l'avait maudit. Il y a une chose qu'il devait savoir, disait-il à son fils : il n'y aurait pas de divorce de son vivant et surtout tant que les enfants ne seraient pas adultes. Abdou en a tiré ses propres conclusions. Ivre mort, il s'est suicidé dans la baignoire.
Aux élections parlementaires de septembre 2007, Saâda (22 ans) a voté pour les islamistes du PJD. Pour un parti politique, donc, qui prône la lapidation pour les personnes qui ont son identité sexuelle, comme prévu par la charia pour les récidivistes. Etrange, non? Il me regarde et dit que je n'ai rien compris. Pour lui l'islam n'est pas une moralité à la carte ni une fonction du cerveau, qu'on pourrait activer et désactiver selon les circonstances. Saâda dit qu'il vit en islam. Aura-t-il alors une place au paradis ? Est-ce que la porte s'ouvre pour les homos? Il hurle qu'il a toujours été normal dans tous les sens, sauf pour cette chose-là, cette anomalie sexuelle qui le fait souffrir. C'est une maladie, une épreuve. Il jure quil surmontera cet obstacle. Avec la force que Dieu lui donnera. Il vivra dignement.
Ali (39 ans et journaliste) est incroyablement optimiste pour l'avenir. Il constate une évolution irréversible au sein de la société marocaine et acclame le déclin de la famille traditionnelle. Il chante la vie trépidante et le désir de performance, ne fût-ce que parce que, de la sorte, il ne reste plus de temps pour guetter l'autre et contrôler sa vie. Avant tout, c'est dans la nécessité économique que l'individualisation plonge ses racines, quelle que soit l'opposition des forces traditionnelles. "Rajoutes-y la mondialisation, l'ouverture qui naît de l'accès au monde, regardes internet et rends-toi compte de l'envergure de la communauté virtuelle qui s'y est constituée."
"Nous manquons de courage pour casser le rapport presque mécanique que l'esprit musulman établit entre la croyance et le sexe ainsi qu'entre le sexe et le mariage. Il nous faut une révolution, une révolution qui ne verse pas de sang et qui vient du cur. L'homme arabo-musulman reste dépourvu d'humanisme. Dieu est sa référence centrale et ultime. Personne ne lutte pour la liberté religieuse, l'athéisme est totalement inacceptable. Car en dehors de la religion il n'y a point de moralité. L'idée cartésienne de l'homme comme maître de son existence, le fondement de la modernité, doit encore naître au Maroc. Sans l'homme en tant que valeur et principe il n'y a pas de droits humains. Il n'y a que partage - de la famille, de la communauté et de Dieu. (Professeur Abdessamad Dialmy, sociologue et auteur de 'Jeune, Sida et Islam au Maroc')
"Bien raconté. Bien écrit. J'ai sincèrement hâte de lire la suite. Ton livre doit absolument passer, arriver, si je peux dire, dans la langue française pour que les Marocains (et d'autres, bien sûr) puissent prendre connaissance de ces histoires fortes, dérangeantes, de cette réalité, l'homosexualité, qu'ils ne veulent pas voir. Un jour, je l'espère, ce livre arrivera aussi dans la langue arabe.
Chapitre 12. Un réfugié politique, version améliorée et espagnole
Un quai de gare. Un train à larrivée, en descend une mémé quasi hors dâge en tenue de plage . Seul un paréo dissimule quelque peu des formes aussi flétries que volumineuses. « Georges » dit-elle impatiamment « grouiile-toi, il peut partir dun moment à lautre ». Surgit sur le marche-pied un minus traînant plus quil ne porte une valise plombée. Lhomoncule se fait presque dégommer par la déferlante Famille Eléphant. Eux, sont des compatriotes de George et son épouse, probablement émules de Rabelais plutôt que de Racine. Ils sont six, tous porteurs dun short blanc, emballage minimum pour leurs nobles attributs, et exposent à ravir au chaud soleil espagnol de grands lots de viande palpitante. Seule laïeule a jugé plus sage de laisser le nombril couvert, le reste de la famille trois gosses et deux femmes de trente ans, pierçées de partout sont clairement davis que les vacances impliquent un certain degré dexhibitionnisme, quelque soit lindice de masse corporelle. George encore, lui, évite de justesse la crème glacée égarée par lenfant le plus jeune, mais pas pour autant le moins costaud du lot. Le cornet sécrase contre les portes automatiques, laissant une fine trace rosâtre sur les parois du train. Mince, Andy, fais gaffe quand même. La voix de maman Éléphant casse, elle pose ses bagages par terre et flanque une châtaigne au cadet. Bienvenue à Torremolinos, le coeur de béton de la fiesta espagnole. Le jour, le panorama se remplit des hordes de touristes allemands, hollandais et britanniques haletants, candidats au mélanome, achalandés par des commerces interchangeables qui vendent des lunettes de soleil à cinq euros et des chaussures modernes à prix donnés, ampoules incluses. La nuit, cest le Roi San Miguel qui y règne, ses grands prêtres accourus de toute lEurope, sont ces dj quasi infatigables grands initiés aux rites de la musique house.
Il est quelque peu surréaliste que le cri de détresse de Nanou me mène précisément à ce décor fellinien nappé de glace molle. Tout a commencé par un message dà peine trois lignes, caché parmi les nombreuses réactions virulentes publiées sur le site web emarrakech.info en 2004 à propos de larticle Homosexualité au Maroc. « Bonjour », écrivit-il, « je suis un des 43 homosexuels arrêtés pendant une simple fête danniversaire à Tétouan. Je suis étudiant de dernière année à luniversité, mais je me suis exilé à cause de mon homosexualité. Si vous voulez mappuyer, sil vous plaît écrivez-moi à ladresse suivante. Cest un scandale pour une société civilisée et pour moi cest une souffrance gigantesque. » Le beau gosse de 25 ans qui mattend en gare de Torremolinos, en lan 2007 na plus rien dun persécuté politique. Des lunettes PRADA rehaussent son t-shirt ajusté et son bermuda jaune citron. Nanou éteind son MP3 et tient à porter mes bagages. La première chose quil me demande, cest si je parle lespagnol. Lui par contre la appris en moins de six mois et prétend même en avoir oublié le français qui a été sa langue denseignement pendant toute sa jeunesse. Rien de mal à ça au contraire, mais ce quil veut inconsciemment révéler, cest que davoir voulu durant les trois années de son séjour espagnol se réinventer dans la langue de Cervantes. Cette nouvelle identité se manifeste tant par les chaînes de télévision numérique quil regarde et la musique latino quil écoute que par les repas quil me prépare dans son confortable studio. Le cadeau souvenir que je trouve sur ma valise le jour de mon départ en dit long aussi. Il moffre une poupée flamenco tellement kitsch après le énième repas de patatas bravas et autres tapas maison. Mais plus encore que son pseudo chauvinisme parfois tragi-comique, cest le rejet de son ancienne identité quexprime sa nouvelle ibérité. Il fréquente le moins possible les Nord-Africains. Du coiffeur homosexuel dOujda que nous rencontrons le lendemain dans une discothèque, il raconte que cet un homme croit en ses propres mensonges. Il a quarante ans et au Maroc sa femme et sa fille lattendent. Il leur rend visite environ quatre fois lan, et leur ramène autant de cadeaux que dhistoires sur les conditions de vie si difficiles dans un pays raciste comme lEspagne, question de contrer tant bien que mal leur désir, pour le moins latent, démigrer. « Imaginez-vous quelles arrivent ici pour découvrir quil traîne toutes les nuits dans une boîte, en espérant draguer lun ou lautre mec», plaisante Nanou. Auparavant, il mavait déjà parlé de ce ravissant garçon de Casablanca, qui habite avec le propriétaire espagnol de cinq bars et discothèques gays. « Chaque centime quon y dépense et Dieu sait quon en dépense dhabitude beaucoup peut être considéré comme de laide au développement du Maroc. Le petit sait remarquablement bien comment plumer lEspagnol. Au bled, il a déjà une maison à la côte, finance la formation de tous ses frères et soeurs et passe son temps à faire du shopping, à chatter sur internet et à regarder du porno gay à la maison. Mais apparemment le micheton ny voit aucun problème et déclare à tout qui veut lentendre que ce garçon de Casa est lamour de sa vie. Dégoutant, nest-ce pas? »
« La plupart des Marocains », dit-il, « rêvent dune vie de ce côté du Détroit de Gibraltar. Moi, ce nétait pas à ça que jaspirais. En plus, avant, javais beaucoup dargent, je disposais dun appartement spacieux à Tanger, je ne portais que des vêtements de marque, jorganisais de formidables fêtes et je prenais lavion pour les grands déplacements. Une fois, jai même loué un ryad à Marrakech pour un week-end entre amis. Cétaient des années folles, somptueuses. Jusquà ce quune mauvaise fête au mauvais endroit ait balayé tout cela. Vous savez, je ne connaissais même pas celui qui fêtait son anniversaire. » Tout à coup, Nanou se lève et se met à farfouiller sous lévier, il murmure quil va faire du nettoyage et se retranche dans sa chambre avec deux balais et un seau pendant une bonne demi-heure. « Ne me comprenez pas mal, » dit-il quand il réapparaît, « ce ne sera pas sans fierté que jaccéderai à la nationalité espagnole lannée prochaine, environ au moment où jespère obtenir mon diplôme de postgradué. » « Jy pensais récemment », ricane-t-il, « quand jai eu maille à partir avec une personne entre vingt et trente ans à la station dautobus. Lhomme me fixait déjà depuis une demi-heure, alors je lui ai demandé en espagnol sil y avait quelque chose qui nallait pas? Il me répond en darija quun sale zamel comme moi ferait mieux de baisser le ton. Ah bon, lui dis-je, voulez-vous donc que je vous emmène au bureau de police et que je dépose plainte contre vous? Ce sera plutôt vous qui resterez avec les policiers, et pas moi. Lhomme, perplexe, sen est allé tout de suite. » Nanou rit triomphalement et ajoute que les policiers espagnols sont dailleurs des hommes assez raisonnables, sans comparaison avec leurs collègues de lautre côté du détroit. Les souvenirs de Tétouan simposent un instant et lui assombrissent le visage. « Ma mère la toujours dit », se reprend-il rapidement, « depuis tout-petit, elle ma répété quil faut se méfier des Marocains. Et elle le sait, en tant que Tunisienne entre-temps divorçée de mon père qui travaille actuellement à Casa. » Nanou ne comprendra jamais pourquoi elle a quitté Tunis. La ville où il était tellement heureux jusquà ses dix ans, et où, des années plus tard, il tomba amoureux pour la première et seule fois dans sa jeune vie, restera gravée dans sa mémoire comme une oasis douverture, de distraction et de modernité. « Je me rends bien compte à quel point le régime tunisien est répressif, et je ne prétends nullement minimiser son impact, mais en même temps, cest un état séculier. Vous savez, si je devais choisir entre une nation où un impitoyable leader aux allures de big brother tient le bâton et une nation où lon observe une certaine démocratisation, mais où Dieu est Le Juge Suprême qui voit toujours tout, jaurais vite fait mon choix. Au moins, le tyran, lui, un jour il meurt. « Je me rappelle le choc vécu lors de mon arrivée à lécole à Rabat, peu après le déménagement de notre famille au Maroc. Le professeur nous obligeait à prier trois fois par jour en classe et ne prononçait pas une phrase sans mentionner lIslam et le Droit Chemin. » Cétait comme si le vol de Tunis Air était une sorte de machine à remonter le temps, qui avait ramené Nanou et sa famille de manière inopinée au Moyen Âge. La capitale marocaine ne plut guère à sa mère, et dès que linfirmière eut trouvé un emploi à lhôpital de Tanger, le déménagement suivant fut vite réglé. « Peut-être que cela a quelque chose à voir avec la mer, qui ma toujours fasciné, mais Tanger était la première ville du Maroc où jai commencé à me sentir peu à peu chez moi. On sy moquait moins de mon accent étranger et jy ai finalement rencontré pas mal de gars vraiment sympas, avec qui je faisais de longues promenades chaque week-end. » Mais, une fois de plus, la famille nétait pas venue pour rester. Ladolescence de Nanou prenait toujours plus lallure dun roadmovie. Après trois ans à Rabat et deux ans à Tanger, sa mère rompt avec son père. Elle exige le divorçe et déménage de nouveau, et à tout jamais, à Tunis emmenant ses enfants avec elle. « Elle a joué malin en convainquant mon père avec largument dun enseignement tunisien bien meilleur quau Maroc. Et voilà que de nouveau je me retrouvai à Tunis, où je tombai immédiatement éperdument amoureux dun de mes condisciples. » Nanou estime que Majid est le seul homme quil a jamais vraiment aimé. Officiellement, son ami devait laider dans ses révisions en vue du Bac. Cela lui fournissait un prétexte pour passer des jours entiers dans la chambre de Nanou. Plutôt dans le lit, bien entendu, que derrière le bureau. « Nous savions que nous navions pas de futur et quelques fois nous nous en préoccupions. Mais la plupart du temps nous nous noyions simplement dans nos corps et notre présence. En effet, que signifie plus tard, quand on na que seize ans? Mais tandis que les mois passaient, la peur dêtre découvert commençait à nous envahir. Imagine-toi que ta maman soctroie une demi-journée de congé imprévu, mavertissait Majid de plus en plus souvent, ou que lune de tes soeurs rentre de la fac plus tôt que dhabitude ? Le bonheur sincère, quasi enfantin que nous avions vécu dans ses premiers mois, avait peu à peu cédé la place à une tension inquiétante et accablante. Nous avions le sentiment dêtre enfermés dans un monde secret, monde qui serait inévitablement brisé en mille morceaux et probablement bien plus tôt quon ne le pensait. Nanou décide de retourner à Tanger après son Bac. Majid a raté lépreuve, son père lui a payé une formation de menuisier aluminium. « A un certain moment jai cru que la société était plus forte que lamour, et que notre seule option était de soublier lun lautre. Cest pourquoi je suis parti. Aujourdhui je trouve cela une mauvaise décision et je vous jure que je le ferais venir ici si je pouvais ; lannée prochaine peut être, quand jaurai obtenu la nationalité espagnole. Nanou soupire, il dit quen fait il ne sait pas encore. Il y a des jours où il se voit marié avec Majid, des jours où il simagine ce quils pourraient faire ensemble à Barcelone. Sil est vraiment aussi habile quil le prétend, il pourrait aussi bien gagner son pain ici plutôt quà Tunis? Mais, à dautres moments il pense à la copine allemande de Majid et aux nombreuses conversations téléphoniques désagréables qu'il a eu avec lui à ce sujet. A chaque fois un affreux sentiment sempare de lui. Il soupçonne son amour de voir en lui uniquement un visa pour lOccident. Cest une pensée insupportable que dhabitude il rejette tout de suite. Mais le doute est un sentiment tenace, auquel peu darguments résistent. Il hausse les épaules et se dirige de nouveau vers lévier. « Cest un chapitre clos, le passé ne revient jamais, nest-ce pas? » Un instant, sa bouche prend des traits tristes, mais tout de suite ce maître de lart de lévasion change de cap. Il commence à parler de la paella et de lami espagnol qui lui a appris à la préparer, aussi sa version de ce plat serait selon lui parmi les meilleures au monde. Echapper à Majid, dabord à limpossibilité de leur amour et ensuite à la crainte de sa trahison, voilà en quelque sorte le leitmotiv de la jeune vie de Nanou. Aujourdhui il se distrait avec des dissertations peu novatrices sur la gastronomie espagnole et des nuits entières dans les discothèques de Torremolinos ; jadis il séchappait à Tanger, quil transformait en une version mini et marocaine de la movida, sans être gêné par la supervision parentale. De fait cest ce qui sétait passé après un petit détour de trois mois quand même, trois mois très désagréables passés dans linternat de lécole de formation en gestion du tourisme à laquelle Nanou sétait inscrit. Avec les fils et filles de familles riches qui, eux, étant entrés à linstitut en faisant appel à leurs relatons, navaient pas de problèmes. Ils étaient eux-mêmes trop occupés à faire la fête pour sinquiéter de son comportement éventuellement blâmable. Ce qui linquiétait surtout, cétaient les regards des boursiers, paysans des lointains villages de montagne et enfants de ces bidonvilles où se répand si facilement lislamisme. Il savait quils savaient, ils le traitaient sans le moindre respect et Nanou avait peur quils ne lui fassent du mal dès quils en auraient loccasion. Il nen parlait pas avec sa mère. Au téléphone, il racontait quil maigrissait à vue doeil, que la nourriture nétait pas bouffable et quils devaient se coucher à neuf heures, comme dans un camp pénitentiaire. Nanou la convainquit quil ne pouvait étudier avec application que dans un petit studio à lui et sut persuader sa sur, qui entre-temps travaillait au Golf, de lui verser léquivalent de 300 euros par mois, en plus des 150 euros qui tombaient déjà de Tunis. Ainsi Nanou découvrit le Tanger tant vanté par des écrivains comme lAméricain Paul Bowles il y a un bon demi-siècle. Le professeur italien Vincenzo Patanè écrit dans Gay Life and Culture: a world history' que les Américains se battaient pendant les premières décennies du vingtième siècle pour faire la cour aux garçons locaux accompagné du bruit de largent qui changeait de propriétaire. Nanou découvrit que peu de choses avaient changé depuis. Peu après sêtre installé dans son petit studio, il rencontra pas mal dhommes européens, avec peu de temps, beaucoup dargent et surtout des sentiments profonds pour un beau jeune homme comme lui. Le premier était un journaliste-radio français qui lui achetait des vêtements chers et lui offrait des voyages, mais dont lobjectif final consistait à dominer son jeune amant à tout jamais. Cela a commencé par linterdiction de se rendre en discothèque ou de voir de vieux amis et ça sest terminé après avoir été enfermé dans une chambre pendant vingt-quatre heures. Nanou garde de meilleurs souvenirs de James, un Britannique installé à Gibraltar qui investissait largent de riches retraités britanniques. « Jétais son premier petit-ami, il était marié et père de deux enfants. Il avait une sorte de fascination étrange pour moi, il semblait quil ne pouvait rien me refuser. Il venait environ trois, maximum quatre fois par mois à Tanger. Il mapportait des cadeaux chers et me donnait de largent pour que je puisse mieux me concentrer sur mes études. Dabord 600 euro par mois, après 2000 et parfois même plus. Et en fait, il ne demandait rien en échange, on ne dormait même pas ensemble. » Environ deux semaines avant lexamen de fin détudes, deux condisciples homosexuels de Nanou linvitent à une fête danniversaire dans la proche ville de Tétouan, question de changer dair. Nanou se rappelle encore des vêtements quil avait achetés pour loccasion, « ils coûtaient léquivalent de 200 euros. » Après, dit-il, il ne les a plus jamais portés. Cétait lanniversaire de lami dun ami. Celui-ci avait invité quarante à cinquante personnes dans une salle exclusive sur la Place Alfadane, en face du palais royal de Tétouan. Les invités étaient arrivés vers trois heures de laprès-midi. Ils avaient reçu des boissons et sur toutes les tables se trouvaient de délicieux zakouski quils nont pas touchés. « Il devait être vers six heures et demi du soir. Nous étions en train de parler et découter le groupe de musiciens que lorganisateur de la soirée avait engagé, quand quelquun cria police secrète. La porte souvrit violemment et des dizaines de policiers entrèrent en trombe dans une grande démonstration de force. Devant lentrée se trouvaient quatre camionettes vides, prêtes pour le transport vers le bureau de police. Quand nous sommes sortis, on sest fait huer. Sales pédés, disaient les gens, infidèles à Dieu. Nanou devient nerveux, il arpente sa chambre et finit par sortir une bouteille de Coca Zero du réfrigérateur pour sinstaller ensuite derrière son ordinateur. Il me montre le site web de lorganisation des Droits de lHomme qui a relaté larrestation. Si vous voulez, vous pouvez le lire vous-même et après on peut aller faire une petite promenade, essaie-t-il. Il faut encore faire des courses. Je lis quaprès larrivée au bureau de police, les 43 prévenus furent soumis à un controle didentité serré. Au début, ajoute Nanou, la plupart étaient convaincus quil sagissait dune erreur. Et cest vrai quils navaient commis aucun acte punissable dans létablissement. Un garçon plaisantait même. Il passerait bien un temps derrière les barreaux, puisquil aurait alors la chance de dormir à côté de tous ces beaux détenus. Un autre disait quil ne pouvait absolument pas rester et quils ne pouvaient certes pas le toucher car il était marié et son épouse était particulièrement autoritaire et coléreuse. Un policier lui imposa rudement le silence. Lambiance tomba complètement quand ils durent enlever leurs montres et leurs chaussures et quils reçurent chacun un sac en plastique transparent dans lequel on mit leurs effets personnels. A la question du plaisantin de savoir combien de temps ils allaient devoir rester, ils ne reçurent pas de réponse. Un long silence étouffant tomba. Les jeunes hommes furent interrogés un par un. Ceux qui, comme Nanou, avouèrent tout de suite leur homosexualité ne furent pas battus. Seuls les soi-disant menteurs furent forcés à dire la vérité sous les coups. Ensuite ils furent soumis à un test sida. De lintimidation pure et dure, estime Nanou et il doute en avoir jamais le résultat Il hausse les épaules. Ce qui persiste le plus dans sa mémoire après ces trois jours et nuits sans sommeil, au pain et à leau derrière les barreaux, cest le sentiment dangoisse et de panique qui la envahi. Cétait comme sil se retrouvait dans un mauvais rêve. Plus jamais rien ne serait pareil. Toute sa vie était brisée. Pendant combien de temps seraient-ils détenus, de quoi étaient-ils accusés, et pire encore, que dirait sa mère si elle savait que son fils unique était en prison? Ces questions hantaient son esprit et lui nouaient lestomac en plus dun fort mal de tête. Il se sentait complètement épuisé et pensait à Tanger, à son studio et à son ancienne vie. Tout cela semblait se trouver sur une autre planète, inaccessible. Il songeait aussi au voyage en autobus, aux 57 kilomètres parcourus en toute naïvité et à la joyeuse atmosphère dans laquelle les deux amis étaient immergés. Ils avaient fait des projets de vacances, ils sétaient taquinés et ils avaient raconté des blagues. Ne se doutant de rien, ils étaient en route vers labattoir, tels des agneaux. Tout semblait tellement loin. Après 48 heures, les prévenus purent sen aller un par un. Ils nétaient pas officiellement mis en accusation, le commissaire dit que le suivi du dossier pouvait durer encore plusieurs semaines ou plusieurs mois. Nanou se rappelle comment il monta à bord du bus, comme un zombi. Il ne pensait plus quà une seule chose: fermer la porte de son studio derrière lui, être en sécurité chez lui à la maison, même si ce nétait que pour un bref moment. Le même jour encore, le téléphone sonna. Nanou na jamais su comment cet inconnu avait obtenu son numéro de téléphone. Un homme lui demanda si cétait vrai quil était lune des 43 personnes dont les journaux avaient parlé aujourdhui. Il se présenta comme Anas Jazouli, lhomme qui avait organisé en 2002 le concours Miss Maroc, un évènement qui lavait mis dans lembarras au point que finalement, il sétait enfui à Paris où il avait créé une organisation qui luttait pour un Maroc séculier. Jazouli demanda à Nanou sil était prêt à parler avec un journaliste. Il est important, dit-il, que le monde sache ce qui vous est arrivé. Il poursuivit en disant que tout cela lui faisait penser à laffaire du Queen Boat au Caire en 2001 et il espérait que ça ne finirait pas aussi mal dans leur cas. Les 52 du Caire, comme on avait fini par appeler les homosexuels détenus dans une discothèque sur le Nil en mai 2001, ont payé un prix bien élévé pour leur visite au Queen Boat. Après une campagne de diffamation de plusieurs mois dans les médias et après avoir souffert des mauvais traitements en prison, 21 dentre eux avaient été condamnés à trois ans de prison. Le reste a finalement été libéré. « Je lui suis toujours reconnaissant », dit Nanou, « il a su me convaincre de parler dans lanonymat à plusieurs journalistes. Cette attention ma protégé contre la colère de la directrice de mon école et ma finalement mené en Espagne. » Larrestation à Tétouan était horrible, affirme Nanou, mais lentretien avec la directrice, une semaine après, était en fait pire que larrestation. Il voit encore le bureau devant lui et il entend toujours ses mots mordants. A la question de savoir sil était effectivement homosexuel, Nanou avait répondu affirmativement. La femme vociférait : « navait il pas honte, il était pourtant un musulman et vivait dans un pays arabe - Non, Madame », dit Nanou, « puisque je ne dérange personne ». La réponse ne lui avait pas plu. Ecoute zamel, dit-elle, je ne veux pas de sidéens dans mon établissement, je ne veux pas que tu nous contamines. Va te prostituer ailleurs. Je vais tout faire pour te jeter de lécole. Et si jétais à ta place, je ne participerais pas à lexamen. Je te donne déjà un zéro, donc casse-toi. Nanou soupire et dit quil a parfois des cauchemars dans lesquels la directrice le retrouve en Espagne. Finalement, il a quand même participé à lexamen. Après la publication de plusieurs articles de presse en sa faveur, elle na apparemment pas osé le flanquer à la porte. Et voilà, il a malgré tout obtenu son diplôme, mais une chose était certaine: sa vie à Tanger était terminée. Il est alors parti à Tunis et a retrouvé sa mère. Lorganisation dont Jazouli avait promis quils lui téléphoneraient, a tenu parole. Colegas, qui lutte pour les droits des holebis, entre autres en Afrique du Nord et en Turquie, réussit à inviter Nanou à Madrid. Il y participerait soi-disant à une conférence, une bonne excuse pour obtenir un visa. Nanou dit quil a eu de la chance. Si Colegas sest intéressé à lui cest parce quil a dabord parlé aux journalistes alors que les autres invités à la fête nen avaient ni lenvie ni courage, et çà il peut le comprendre ! Peut être parce quils avaient moins de chance que lui. La plupart dentre eux vivaient avec leurs parents, parents qui avaient été mis au courant du problème de leur enfant par une visite de la police quils noublieraient jamais. Certains avaient menacé de les jeter à la rue, dautres lavaient effectivement fait. La mère dun garçon avait parlé de suicide et la plupart avaient eux-même au moins une fois songé à mettre fin à leurs jours. Nanou, lui, a su laisser sa famille dans lignorance ; jusquà présent ils ne savent rien. A sa mère il a dit quil allait chercher du travail en Espagne et elle était daccord. Gagne bien ton argent, mon fils, a-t-elle dit, et réalise tes rêves. Entre-temps elle lui a déjà rendu visite à Torremolinos. Pour accueillir sa mère, Nanou a dû en quelque sorte transformer son studio. Il a installé son bureau au milieu du living, avec de grandes piles de livre dessus. Ils sont sortis dîner, se sont promenés sur la plage et ont dégusté une glace à la nuit tombante. Et Nanou étudiait, il nécoutait plus toute la journée la chaîne de musique latino et ne passait plus des heures en tchattant avec des homosexuels de Tunis. Il évitait pour un temps les vingt boîtes et bars gays. Et quand maman est partie, il a poussé un grand soupir de soulagement. Il y a bien des choses quelle ne sait pas, linfirmière tunisienne. Si elle découvrait que son enfant était marié à un homme, elle exigerait quil la raccompagne à la maison. A ses yeux, mieux vaut être illégal que vendre son honneur. « Ah, elle ne comprend pas, elle ne sait pas comment cest de vivre sans papiers. Au début je trouvais cela très choquant aussi. Je me rappelle toujours que les amis de Colegas, qui mont logé pendant six mois dans une pièce de leur bureau de Madrid, mont répondu dun regard explicite lorsque je leur ai demandé ce que je devais faire maintenant que mon visa de touriste était périmé. Ils mont dit que les possibilités étaient limitées et que le plus facile serait peut-être de me trouver un homme qui voudrait du mariage. Tu réussiras certainement, ajoutèrent-ils en riant. » Avec le premier Espagnol qui tomba amoureux de lui, Nanou partit en voyage pendant quelques semaines. Cétait en quelque sorte une répétition générale pour ce qui allait suivre. Ils sont entre autres allés à Torremolinos, où le jeune homme a rencontré un Marocain qui, plus tard, lui rendrait un grand service. Avec cet homme, ça na rien donné, et avec le suivant non plus. Et cest alors que Manuel est apparu sur scène, son sauveur. Nanou montre une photo dun homme dune bonne trentaine dannées, pas mal du tout. Je nai jamais dormi avec lui, dit-il sans cacher sa fierté, mais il est fou de moi. Nanou et Manuel se sont mariés quelques semaines après leur première rencontre. Au moins pour la forme. Et ensuite Nanou a expliqué à son mari quil ne pouvait absolument pas rester à Madrid. Cest une ville trop bruyante, trop poussiéreuse, trop chaude en été. Il a prétexté avoir besoin de la mer, ce qui rendrait sa nostalgie pour Tanger plus supportable. Et lEspagnol amoureux, que pouvait-il faire? Il était rivé à son travail à Madrid et Nanou le savait très bien. « Il me rend visite de temps en temps », dit-il, « pour un jour ou deux. » Nanou sest ensuite mis en contact avec le Marocain de Torremolinos. Il lui a demandé sil pouvait loger un temps chez lui, en attendant de trouver un boulot et de pouvoir louer son propre appartement. Cet appartement. « Mon petit empire », comme Nanou lappelle, « le seul endroit au monde où je ne dois me justifier devant personne et où je ne dois rien à personne. Seulement quelques mètres carrés de liberté totale, mais pour moi cest largement suffisant. »
Ontluisterende Chinabeelden van fotograaf Koen Wessing
Koen Wessing
Reizen naar China en Tibet 30 augustus t/m 26 oktober Centraal Museum Utrecht
China is het afgelopen jaar vaak op indrukwekkende en soms schokkende manieren in het nieuws geweest; als vierde grootste economie van de wereld, als gastheer van de Olympische Spelen, als het door een zware aardbeving getroffen gebied en als onderdrukker van Tibet. De gewone burger en het dagelijkse leven blijven in dit soort reportages vaak onderbelicht. Het Centraal Museum opent op 30 augustus de fototentoonstelling Koen Wessing - Reizen naar China en Tibet waarin fotograaf Koen Wessing juist dié kant van de medaille laat zien. Zoals de Vlaamse journaliste en China-kenner Catherine Vuylsteke het in de begeleidende zaalteksten verwoordt: Koen Wessings China is dat van een met veel empathie geportretteerde Li met de pet.
Rafelige randen Koen Wessing reisde in 2006 en 2007 tweemaal voor enkele maanden naar China. De tentoonstelling Reizen naar China en Tibet laat een selectie van veertig fotos zien die tijdens die reizen zijn gemaakt. Wessing zocht de bevolkingsgroepen op die niet profiteren van de pijlsnelle modernisering, zoals in Tibet, de kolenstreek Datong of in Kashgar, het gebied waar van oudsher de Turks-islamitische Oeigoeren wonen. Maar ook zijn beelden van Shanghai, Peking en s werelds grootste metropool Chongqing tonen de rafelranden van de Chinese economie. Wessing richt zijn camera vooral op de minderbedeelde bevolking en vooral op de rurale migranten. Deze uit onderhand 170 miljoen mensen bestaande groep verricht in de steden vrijwel alle ongeschoolde arbeid, op de bouwerven, in hotels, warenhuizen en assemblagebedrijven.
Intrigerend leven De sinologe Catherine Vuylsteke die in de afgelopen twee decennia China haast jaarlijks bezocht, schreef de inhoudelijke toelichting bij de tentoonstelling. Haar zaalteksten bieden rijke achtergrondinformatie over de verschillende gebieden en het alledaagse leven van de Chinezen. Koen Wessings fotos in combinatie met deze bloemrijke teksten bieden een intrigerende kijk op de Chinese realiteit van vandaag. Koen Wessing Koen Wessing (Amsterdam 1942) geldt als één van de beste documentaire fotografen in Nederland. Vanaf 1962 werkte hij enige jaren als de assistent van Ed van der Elsken. In de jaren zestig en zeventig fotografeerde hij tal van politiek beladen gebeurtenissen, zoals de oproer in Parijs (mei 1968), de bezetting van het Maagdenhuis (1969), de gevolgen van coup in Chili (1973) en de Nieuwmarktrellen (1975). Gedurende de jaren tachtig fotografeerde hij regelmatig in het Verre Oosten, met name in China en Tibet. Wessing verwierf internationale bekendheid met zijn expressieve en empathische zwart-wit fotografie. Zijn fotos uit Chili en de serie over de aanslag op bisschop Romero in Nicaragua vonden over de hele wereld weerklank.
Ze zijn twaalf, veertien, vijftien, en ze zijn zwanger. Hun vriendje is met de noorderzon vertrokken, want op seks met een minderjarig meisje staat in Tanzania niet minder dan dertig jaar cel. Het meisje blijft verweesd achter, verstoten door de gemeenschap, door haar vrienden, soms zelfs door haar eigen familie. Want het ongeboren kind werd in zonde verwekt, en zal niet in zonde worden weggenomen.
Er zijn van die verhalen die zich nauwelijks laten vertellen, of toch niet door zij die er een hoofdrol in toebedeeld kregen. Ze worden er door hun schaamte van weerhouden, door hun schande ook, één die overigens recht evenredig is met de gretigheid waarmee anderen hen over de tong laten gaan. Dat van de onderhand zeventienjarige Levania is er zo één. In het eerste uur dat we samen doorbrengen in een kantoortje van een ngo in de volkswijk Temeke, aan de rand van Dar es Salaam, gaat het gesprek geen kant op. Aan een verhoor doet het me bijwijlen denken, met mezelf in de hoedanigheid van onbedoelde inquisiteur. Ik zie de malle houten soldaat annex notenkraker voor me, die mijn zoon enige tijd geleden cadeau kreeg. Kleurrijk en reusachtig is het ding, maar zijn onvermogen om vlot noten te kraken geeft het iets grotesks. De airco doet het nauwelijks, er hangt een gespannen sfeer in de kamer. Levania fluistert eenlettergrepige antwoorden en staart naar de grond. Haar vingers plukken onwillekeurig aan haar oranje T-shirt. Ondubbelzinnig afwijzend is haar lichaamstaal, hoezeer ze me ook garandeert dat ze best wil praten. Ik heb spijt van mijn verzoek om een interview, spijt om de taak die haar is opgedragen en opgedrongen. Weigeren behoorde vast niet tot de mogelijkheden, nu niet en vroeger niet, maar ik loop op de feiten vooruit. En het is niets persoonlijks: de cultuur die dit kind voortbracht, verwacht geen meningen van meisjes, geen weerwoord, geen tegenspraak. 'They're always on the receiving end', zoals een ngo-medewerker het eerder die ochtend stelde in een scherp betoog dat de genderongelijkheid en de traditionele inslag van de maatschap hekelde. Levania zegt dat de ellende begon met de muziek- en dansgroep waarvan ze met twee vriendinnen stiekem lid werd. In het geheim ja, want de suikertante bij wie ze woonde, had zich tot het Born Again-christendom bekeerd. Ze was 'gered', zoals ze in Tanzania zeggen, en zou er alles aan hebben gedaan om te verhinderen dat haar twaalfjarige nichtje zich met dergelijke zondige activiteiten inliet. "Ik hield gewoon erg van dansen", zegt Levania zacht, "maar dat zou tante nooit hebben begrepen." De meisjes hebben elke zaterdag- en zondagavond erg veel pret. In uren die officieel met het bijwerken van de notities voor de vijfde klas van het lager onderwijs worden zoekgemaakt, voelen ze zich groeien onder de bewonderende jongensblikken. Schoolkinderen transformeren tot jongedames, daar en dan. Aarzelend eerst, maar gaandeweg neemt het zelfvertrouwen toe. Het zijn vooral de gesprekken die dat bewerkstelligen, de conversaties die de meisjes er achteraf steevast over voeren en waarin ze elkaars bevalligheid extra in de verf zetten. 'Heb je gezien hoe die naar je keek', gaat het dan, waarop ze in gegiechel uitbarsten, en elkaar niet zelden speelse klappen uitdelen. Op een van de repetities wordt Levania door een jongen apart genomen. Hij zegt dat zijn vriend de hele dag aan haar denkt, hij kan er nog nauwelijks van slapen. Zou ze een keertje met hem iets willen drinken? Hij durft het zelf niet te vragen, zie je, hij is een verlegen type dat zelden met meisjes praat. Een goed opgevoede kerel ook, hij heeft de middelbare school haast af en woont bij zijn kinderloze tante, die bijzonder op hem is gesteld. Levania geniet van zijn woorden, ze kan zich niet herinneren dat iemand ooit zo lovend over haar sprak. In de weken die volgen, ontwijkt ze verlegen de blik van haar aanbidder. Maar als hij haar op een avond een pakje in de handen duwt, met daarbij een briefje met een datum en een uur, voelt ze zich licht in het hoofd worden. Levania vindt een designerjeans in het zakje, formidabel van snit en precies de goede maat. Alleen iemand die oprecht van je houdt, kan die dingen zo goed inschatten, daar is ze wel zeker van. Hij is vast bemiddeld, besluit ze voorts, wie kan zich immers zulke dure spullen veroorloven? Of maakte hij er zijn spaarcenten aan op? Levania mag er niet aan denken. Het meisje voor me lijkt zich enigszins te ontspannen, haar blik wordt dromerig als ze vertelt over de avond waarop haar vriendje Christopher haar voor het eerst mee uit nam. Hij had zich bijzonder gul en voorkomend getoond. Nog voor ze iets had kunnen zeggen, stonden de heerlijkste gegrilde kippenvleugels dampend voor hen op tafel. Levania had er verschrikkelijk van gesmuld, van de lieve woorden en de nooit geziene aandacht zelfs nog meer dan van de stukjes gevogelte die ze maar zelden te eten kreeg. Ze hadden elkaar een week later andermaal in een dansgelegenheid ontmoet. Christopher bestelde een pilsje voor zichzelf, en hij stond erop dat ze er minstens van proefde. Dat ze geen kind meer was, zei hij, en dat de tijd nu misschien toch was gekomen. Ze had eerst geprotesteerd, maar toen de dienster het glas bier uitschonk dat Christopher voor haar had besteld, voelde ze zich wel verplicht er een slokje van te nemen. En zo slecht smaakte het ook niet. Haar vriendje had zich die avond nog meer dan de vorige uitgeput in loftuitingen, die evengoed haar mooie gelaatstrekken betroffen als haar aantrekkelijk figuur, dat in de jeans die ze van hem had gekregen nog meer dan anders tot zijn recht kwam. Levania zucht, ze klemt haar lippen op elkaar en zegt met een vlakke stem dat het daarna is gebeurd. Ze werpt een haast smekende blik naar de tolk. "Wat wilt u nog meer weten?" Alvast niets wat ze niet wil vertellen. Een loden stilte. Levania zegt dat Christopher haar toen heeft gedwongen, ze wilde zelf geenszins naar het huis van zijn tante, en zeker niet toen ze hoorde dat die voor een paar dagen naar haar familie was vertrokken. Dat ze bang was, doodsbang, zegt Levania. Voor wat er komen zou, en voor tante straks, als ze vast veel te laat naar huis zou gaan. Christopher had al een verhaal voor haar klaar. Ze moest vertellen dat de moeder van haar vriendin was weggeroepen, en dat ze op haar terugkeer hadden moeten wachten. Het praten kost het meisje zichtbaar moeite. Misschien, begin ik, moeten we het hier maar bij laten. Levania glimlacht zwakjes naar me. Ze zegt dat het niet geeft, dat ze de rest nu ook wel kwijt wil. "Het is jouw schuld immers niet." Hoe vaak ze naar het huis van Christopher is geweest, zegt Levania zich niet meer te herinneren. Of beter: dat is wat de tolk besluit, na een behoorlijke discussie tussen haar en het meisje. Achteraf legt ze me uit dat ze ervan overtuigd is dat Levania de waarheid niet heeft gesproken. Eerst vertelde ze dat ze drie keer meeging, later hield ze vol dat ze het huis na die ene, bewuste avond nooit meer heeft betreden. Wat maakt het uit? De tolk bijt op haar lip. "Het verschil tussen één en meer", zegt ze ten slotte, "is dat tussen het slachtoffer en de medeplichtige. Ze wist na die eerste keer toch heus wel wat er zou gebeuren in dat huis?" De ondertoon in de stem van de tolk is enigszins verwijtend. Deftige meisjes laten zich sowieso niet meetronen, als ik dat maar weet. Alleen, hoe zwaar wegen de argumenten van een twaalfjarige in een discussie met een jongeman van negentien? En welke woorden zijn er om te spreken over een onderwerp dat baadt in stilte en schaamte? Seksualiteit is immers het voorrecht der echtelieden. Voor het huwelijk en daarbuiten wordt er officieel niet aan gedaan, behalve door hoeren en hun klanten. Nette jongedames vragen niet om voorbehoedmiddelen in hospitalen en medische centra. Ze weten dat ze niet welkom zijn. Daar niet en evenmin in de apotheken, tenzij ze zich het misprijzen van de hele gemeenschap op de hals willen halen. Zie je, de Tanzaniaanse maatschappij is over alle religieuze dogma's heen conservatief en onverdeeld pro vita. Vertelde de vertegenwoordigster van een ngo die voor de distributie van voorbehoedmiddelen zorgt ons een dag eerder niet dat minstens een derde van de apotheken geen condooms wil verhandelen omdat ze die vies en zondig vinden? Zelfs het feit dat 7 procent van de seksueel actieve bevolking onderhand met hiv besmet is geraakt, kon hen niet op andere gedachten brengen. En vraag het aan de experts die zich buigen over de seksuele voorlichting op de scholen. Ze vertellen je verhalen over een louter biologisch-fysiologische aanpak: zo ziet het mannelijke voortplantingsorgaan eruit, en zo werkt het vrouwelijke. Kinderen groeien in buiken en negen maanden later zien ze het levenslicht. Basta. De leraar oreert, de leerlingen zwijgen. En dat voorlichting doorgaans pas op de middelbare school wordt gegeven, hoor ik nog, als het gros van de Tanzaniaanse meisjes de studies al lang vaarwel heeft gezegd. En thuis dan? Is dit het soort zaken waar moeders met hun dochters over spreken? Ik geloof het niet. Ik had het er nog over met een ferme vrouwelijke ondernemer van eind in de veertig in een dorp in de buurt van de hoofdstad. Ze kwam er rond voor uit dat ze zich vijftien jaar geleden van haar man had laten scheiden. Met een boosaardige zuipschuit als hij viel immers niet te leven. Als de dorpelingen haar meden, dan haalde ze de schouders op. Het was haar leven. Wat de anderen erover dachten, interesseerde haar naar eigen zeggen niet. Mina was een sterke, harde tante, die niet zonder trots vertelde dat ze liever alleen bleef met de kinderen. Ze hoefde geen baas en betweter meer. Een vriendje kon hooguit, maar die mocht maar een paar keer per week op bezoek komen. Toen ik vroeg of ze het met de onderhand in de late tienerjaren belande kroost ooit over seksualiteit en anticonceptie had gehad, lachte Mina enigszins beschroomd. Ze pakte mijn hand en zei dat ik het moest begrijpen. Er zijn van die dingen, zei ze beslist, die in haar cultuur niet kunnen. Wat voor een moeder zou ze in de spiegel van haar kinderen nog zijn als ze hen als seksueel actieve vrouw zou hebben toegesproken? Mina schudt het hoofd. Ze had haar zonen en dochters daarentegen meegetroond naar het ziekenhuis, waar ze een bevriende arts vroeg hen even van 'het nodige' op de hoogte te brengen. Levania had minder geluk. Niemand nam ooit de moeite om haar enige voorlichting te verstrekken. Ze beweert op een bepaald moment in ons gesprek zelfs dat ze niet wist wat haar overkwam toen een kind haar buik deed opbollen, laat staan dat ze er een vermoeden van had hoe het geboren zou moeten worden. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. De tolk zei achteraf dat ze het maar verzon. "Als je het mij vraagt, is haar onschuld gespeeld", zei ze resoluut. Nette meisjes laten zich immers niet meetronen; dat is ook wat de vriend van Christopher zegt als Levania hem verwijt dat ze door zijn schuld in de penarie zit. Uiteindelijk heeft dit meisje van toen twaalf het aan haar oudere zus verteld, dat van die maandstonden die al een hele poos uitbleven, en van de ochtendmisselijkheid die maar niet overging. Doodsbang had haar zus gekeken, geschokt ook. En uiteindelijk had ze Levania door elkaar geschud en haar op het hart gedrukt dat geen mens erachter mocht komen. Ze zou samen met haar nichtje wel zien wat ze konden doen. Die jonge vrouw wist het evenwel ook niet en besloot Levania's moeder van het slechte nieuws op de hoogte te brengen. Die dag herinnert Levania zich nog heel precies. Ze ziet haar moeder onverwacht op bezoek komen bij tante. Ze weet bovenal hoe de klappen voelden en hoezeer haar woorden haar kwetsten. Dat ze het geld voor een abortus bijeen moesten krijgen, zei de vrouw toen ze haar kalmte had herwonnen. Met Levania's vader had ze de zaak al besproken, maar van een lening voor het bezweren van een dergelijke schande wilde hij niet horen. Abortus. Levania huivert als ze het woord uitspreekt. Ze slaat haar ogen neer en zwijgt. Met God, Allah of de here Jezus van de bevrijdingskerken en sekten die hier de jongste jaren steeds weliger tieren, heeft haar weerzin nochtans geen uitstaans. Het is aan het zusje van een vriendin dat ze moet denken. Aan een blakende gezondheid en een almaar dikker wordende buik eerst, en hoe die vervolgens resulteerde in onbeantwoorde vragen en nog later in een bedrukte familiesfeer, bloeddoorlopen ogen en angstige stilte. Vertel het me maar, had Levania uiteindelijk tegen haar vriendin gezegd, je hoeft je niet te schamen, wat is er met je gebeurd? Er kwamen alleen tranen, meer tranen, haastig weggeveegd, uit een afgewend gezicht. Het nieuwe leven had ongewild het oude veroordeeld, met breinaalden en bloed, in de smerige behandelkamer van een gezette vijftiger enige kilometers hiervandaan. Het is een lot dat menig Tanzaniaans meisje te beurt valt. Van de 21.000 vrouwen die hier jaarlijks in het kraambed sterven, is volgens hulporganisaties minstens 30 procent het slachtoffer van een onveilige abortus. Zestien doden per dag, tweeënvijftig keer zeven dagen per week, jaar in, jaar uit. Tanzania staat met dat cijfer overigens in de trieste top tien van de wereld en boekte in het voorbije decennium geen enkele vooruitgang. Maar minder pro vita zijn ze er in deze subtropische, conservatieve natie niet om geworden. Abortus is in haast alle gevallen verboden, gewone stervelingen mogen de wil van God immers niet dwarsbomen. "Als het aan ons lag", zegt een bekende feministe die doceert aan de universiteit van Dar es Salaam, "dan gingen we de straat op om dat recht af te dwingen. Om levens te redden. Alleen, in deze context kan het gewoon niet. Het zou toch niets opleveren, behalve dan dat alle centra die zogenaamd aan 'postabortusverzorging' doen prompt het bezoek zouden krijgen van ijverige politieteams die hen het werk zouden bemoeilijken. Alleen pragmatisme helpt, geloof me vrij." Pragmatisch handelen: doen en zwijgen. Een vooraanstaand arts die anoniem wil blijven vertelt me tijdens een receptie dat er in Dar es Salaam zo'n twintig klinieken zijn waar meisjes en vrouwen een medisch verantwoorde abortus kunnen ondergaan. In het ziekenhuis waar hij zelf werkt, vinden er zo'n tien tot vijftien per dag plaats. "We hebben de voorbije jaren twee kleine 'grote' successen geboekt: vooreerst zijn de medische toestellen waarmee de curettage wordt uitgevoerd na een abortus nu vrij beschikbaar. En sinds oktober is ook het middel dat die afdrijving op gang brengt officieel geregistreerd. Het betreft een medicijn dat in eerste instantie is bedoeld om een bloeding te voorkomen net na de bevalling, die in dit land in één geval op de twee zonder medische bijstand plaatsvindt. Maar als het tijdens een zwangerschap wordt ingenomen, dan wordt de vrucht afgedreven. We willen nu vooral zoveel mogelijk kwakzalvers bereiken, en hun diets maken dat het ook met veel minder risico kan. Maar hoe lanceer je een sensibiliseringscampagne onder illegaal opererende semidokters die dagelijks met het leven van meisjes en vrouwen goochelen en wie het eigenlijk bovenal om de poen te doen is? Ik weet het niet meteen." Abortus kan niet, de morning-afterpil is niet beschikbaar. En wat te denken van het feit dat een man die seks heeft met een meisje van minder dan achttien, ongeacht haar eventuele instemming, zich volgens het Tanzaniaanse strafrecht schuldig maakt aan verkrachting, een vergrijp waarop niet minder dan dertig jaar cel staat? De rechtenstudente die voor me tolkt, vindt het een goede zaak. "Dan denken mannen wel twee keer na voor ze domme dingen doen", zegt ze beslist. Dat klopt in theorie misschien, maar voor Levania pakte het alvast anders uit. "Ik heb het een hele tijd erg moeilijk gehad met mijn vader", zegt ze. "Meteen nadat hij het slechte nieuws had gehoord, liet hij me naar huis komen, om me te vertellen dat ik zijn dochter niet meer was. En hij zei dat hij nog een verrassing had, ik zou nog wel zien." Levania zucht andermaal. Haar vader heeft eerst een paar glazen bananenbier gedronken, zo hoorde ze achteraf, alvorens hij naar het huis van Christophers tante ging. De jongen was vertrokken, zijn vriend had hem over Levania's probleem verteld, het leek veiliger om een tijdje naar Zanzibar te gaan. Christophers tante, zo zeiden de buren, had grote moeite om de woedende vader in te tomen. Dat de jongen zou boeten, zwoer hij, voor het leven dat hij had verwoest. Hij vroeg of de tante de wet kende, en wist hoeveel jaren haar neef daarvoor achter de tralies zou slijten. Eindeloos veel jaren, ja, maar altijd nog te weinig. Het is uiteindelijk wel goed gekomen, vervolgt Levania, haar vader heeft haar net voor de geboorte van haar zoontje vergeven. Het was de suikertante die daarvoor zorgde. Eerst ging ze met haar moeder praten. Ze zei dat ze haar kind moest begrijpen, ze was pas twaalf. 'Een kind krijgt een kind, als dat maar goed afloopt. Ze moet het in jouw huis baren, ik ben er te oud voor. Als het mis loopt, sterft ze geheid.' Levania beviel in het ouderlijke huis. Van Christopher hoorde ze nog nauwelijks iets. Zijn tante zegt dat het een nette kerel is, die een baantje vond op Zanzibar en haar regelmatig geld stuurt. Aan al wie het horen wil, vertelt ze dat Levania altijd al een losbandig meisje is geweest en dat een geschikte jongen als haar neef zich nooit met haar zou inlaten. Dat weet ze wel zeker. Toen haar zoontje Godfrey anderhalf was, schreef Levania zich in bij de ngo Umati om de lagere school via een speciaal programma voor tienermoeders af te maken. Ze haalde haar diploma, maar voortstuderen is er niet meer bij. Levania had dokter willen worden, maar dat was in een ander leven. "Ik haat mannen", zegt ze nog voor we afscheid van elkaar nemen. "Ik wil nooit trouwen." De tolk kijkt haar vreemd aan, maar haar verbazing wordt nog groter als ze Levania luttele minuten later in een ander kantoor van de organisatie een kind van een paar maanden oud ziet oppakken. "Jouw baby?" "Ja, ja, maar nu moet ik gaan."
Het is een bitter lot, dat van Levania, een werkloze, onopgeleide, alleenstaande kindmoeder van twee. Hoewel, als ik de volgende dag de tranen van Habiba (17) zie, weet ik het zo goed niet meer. In het Arabisch heet dit moslimmeisje lieveling, maar in het Swahili klonk haar naam nog voor haar buik drie jaar geleden echt ging zwellen wel even anders. Habiba was Kijusi geworden, de 'lieveling' reïncarneerde tot de 'geschondene', nog wel door het verraad van haar beste vriendin. Ze zegt dat ze het had kunnen weten. In het hele jaar dat ze twee keer per maand met haar vriendje naar een motel ging om er de liefde te bedrijven, sprak ze met geen mens over die escapades. "Ik schaamde me erover, en toch zei ik nooit nee. En ik kan je niet eens vertellen dat Alim me beloofde dat we zouden trouwen, we hebben het er niet eens over gehad. Ik veronderstelde dat het ooit wel zou gebeuren, maar probeerde me er vooral geen vragen bij te stellen. Dat hij van me hield, daar was ik zeker van, anders zou hij me toch niet elke keer 1.000 of 2.000 shilling (iets meer dan 1 euro) toestoppen?" Habiba had gevraagd of ze condooms konden gebruiken, maar daar wilde Alim niet van horen. Hij zei dat ze je ziek maken en hing een verhaal op over grote rode pukkels. Of ze hem geloofde? Ze schudt het hoofd. "Maar ik kon er weinig tegen inbrengen. Over dergelijke dingen had ik nog nooit met iemand gesproken. Mijn moeder had me op de dag dat ik voor het eerst mijn maandstonden had alleen gezegd dat ik moest uitkijken met jongens. Je werd zwanger voor je het wist." En zo ging het ook. Habiba durfde het aanvankelijk aan niemand te vertellen. Ze wachtte drie maanden voor ze haar beste vriendin in vertrouwen nam. "Het is de laatste keer dat ik met haar heb gesproken." Habiba bijt op haar onderlip en wringt zenuwachtig met haar handen. "Ik verwachtte begrip, troost, geruststellende woorden. Maar Maryam keek me alleen maar geschokt en boos aan. 'Hoe kon je?', zei ze, en ze verdween meteen. Ik ben haar achterna gegaan, smekend dat ze het geheim zou houden. Ik wilde immers een abortus, dit hoefde niemand te weten." Maar zo zag Maryam het niet. En Alim al evenmin. Zondig noemde hij haar plan om het kind te laten weghalen, alleen slechte mensen zijn tot zoiets in staat. Had hij dan een ander voorstel? Overwoog de jongeman van negentien die haast een jaar lang twee middagen per maand met de lieveling in bed doorbracht haar hand te vragen? Habiba schudt het hoofd. Dat ze wel zouden zien, zei hij, en dat het allemaal wel in orde zou komen. Alleen, toen haar vader uiteindelijk van de zwangerschap hoorde, bedreigde hij Alims familie. En zo verdween een jongen die beloofde dat hij altijd voor Habiba zou zorgen met de noorderzon. Hij was niet de enige. Maryam stelde de hele klas van Habiba's toestand op de hoogte. De lieveling werd de geschondene. Kijusi noemden ze haar voortaan op school en geen enkel kind wilde nog naast haar zitten. Ze jouwden haar uit, maakten haar spullen zoek en meden haar daar en overal als de pest. "Ik wilde niet meer naar school. Nog voor de brief van de directeur kwam met de melding dat de overheidscirculaire stipuleert dat zwangere meisjes de school moeten verlaten, wilde ik er al niet meer heen. Ik kon het gescheld niet meer verdragen en bleef thuis." Het is daarna niet meer goed gekomen. Habiba's vertrouwen in haar vriendin en in de mensheid was geschonden, en moeder werd ze evenmin. De tranen druppen op haar citroengele rok, ze schudt het hoofd en vertelt dat het tien maanden duurde voor de baby kwam. "Ik weet het aan mijn problemen. De baby komt niet, zei ik tegen mezelf, omdat jij er niet klaar voor bent. Op een avond zijn mijn moeder en ik naar het ziekenhuis gegaan. Die nacht werden de weeën opgewekt, het kind was al enige tijd dood, zeiden ze." "Eigenlijk", zegt Habiba met een van verdriet gesmoorde stem, "denk ik dat het Gods wil was. Tenminste, ik heb geleerd het zo te zien, al heeft dat me maanden gekost. Weet je, in het eerste halfjaar na de bevalling ben ik de deur niet uit geweest, ik kon alleen maar huilen. Mijn moeder en mijn zusje hebben me er weer bovenop geholpen. Met hun geduld en veel, veel troostende woorden. Ze zeiden dat ik later vast nog wel een kind zou kunnen krijgen, dat er fundamenteel niets mis met me is. Maar dat God geeft en neemt. En zo is het ook, geloof ik."
De fysieke afstand tussen Marokko en Europa is in vogelvlucht nauwelijks meer dan tweeduizend kilometer. De mentale afstand lijkt schier onoverbrugbaar. Voor homos toch: in Brussel of Parijs kunnen ze officieel met hun liefste samenwonen, in Casablanca zijn ze veroordeeld tot een geheim leven. Hun liefde zit geprangd tussen hchouma (schande) en haram (zonde), om van de potentiële strafrechtelijke vervolging in Marokko nog maar te zwijgen. Er wordt met de islam geschermd, met schijnbaar onwrikbare tradities en de noodzaak om zich op zijn minst formeel te conformeren aan de groep. Catherine Vuylsteke ging verschillende keren naar Marokko, trok door Europa en tekende er verhalen op van gespleten Arabische homolevens. Verhalen over nog nauwelijks vol te houden leugens, vol wanhoop en cynisme. Vuylsteke schetst een onthullend portret van een ondergrondse wereld die zich uitstrekt van Marokko tot Brussel en Parijs.
Reacties op Onder Mannen: Petra de Koning in NRC-handelsblad over 'Onder Mannen':(4 juli 2008): 'Het knappe van Vuylsteke is dat het door de spanningsboog in haar verhalen niet uitmaakt of ze over groot of klein leed gaan je wilt steeds weten hoe het afloopt'.
Catherine Vuylsteke (1964) studeerde in Shanghai en werkt sinds 1989 als buitenlandredactrice bij de krant De Morgen in Brussel. Ze won in 1997 de Citibank Prize for Economic Journalism en debuteerde in 2007 met het bejubelde 'Volksrepubliek van Verlangen', waarin een beeld wordt geschetst van de hedendaagse Chinese maatschappij.
Onder Mannen van Catherine Vuylsteke
Uitgegeven bij Meulenhoff/Manteau, maart 2008, paper back 250 pag.
ISBN: 978 90 8542 136 8
