Kevin was hier. Hier in Southport. Hier in mijn huis, bij Alex, Kristen en Josh. Hij had mij gevonden ook al heb ik geen idee hoe hij dat gedaan heeft. Kevin wou wraak nemen, hij wou mij terug en wou Alex vermoorden. Vorige nacht heeft hij het huis en de winkel van Alex in brand gestoken, alles is verwoest. Kristen, Josh en ik waren bijna dood. Gelukkig zijn we op het nippertje kunnen ontsnappen. Na een lang en zwaar gevecht met Kevin werd ik wakker in het ziekenhuis naast Alex. Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld toen in de woorden 'Hij is dood.' gehoord heb. Kevin was dood. Ben ik een slecht mens omdat ik hier blij om ben? Nu kan ik echt beginnen leven, leven zonder de gedachten in mijn achterhoofd te hebben dat Kevin elk moment achter mij kan staan om mij te vermoorden. En het belangrijkste van alles, mijn leven opnieuw oppikken met Alex, Kristen en Josh. Ik ben van plan om hier, in Southport, mijn hele leven verder te spenderen. Ik heb hier niet veel maar ik heb alles wat ik nodig heb: Alex, Kristen en Josh...
Ik ben het weer, Erin. Het is al een tijdje geleden hé? Ik woon nu al een paar maanden in southport en ik ben dolgelukkig. Alex en ik zijn een koppel. Hij wist dat ik op de vlucht was voor iemand nog voor ik hem alles verteld had over Kevin. Alex wist het omdat hij vroeger, toen hij bij het leger zat, getraind was om vrouwen te helpen die op de vlucht waren voor hun man. Alle kleine trekjes die ik had, zoals voelen aan mijn vinger waar ooit een ring zat, waren hem opgevallen en zo is hij erachter gekomen. Hij weet ook mijn echte naam maar hij noemt me nog steeds Katie. Dit vind ik niet erg, eigenlijk vind ik het fijn dan moet ik niet aan mijn verleden denken. Kristen is heel blij dat ik zo vaak met haar en haar poppen kan spelen, Josh daarentegen is nog steeds stil als ik er ben. Ik wil niet de plaats van hun overleden moeder innemen maar ik moet toegeven dat ik het fijn vind om voor ze te zorgen. Ik weet niet wat Alex met me doet maar telkens als ik bij hem ben vergeet ik mijn verleden en vergeet ik Kevin. Ik ben echt blij dat ik naar southport ben gekomen...
Ik ben nu al even in Southport, een klein gezellig stadje. Ik heb een job gevonden in een restaurant en huur een klein, vervallen huisje in het bos. Ik heb niet veel maar ik ben tevreden, zo lang ik maar veilig ben van Kevin. Het scheelde niet veel of hij had me gevonden toen ik overnachtte in Chinatown. Gelukkig ben ik op tijd ontsnapt. Hier in Southport is het helemaal anders. Iedereen is hier vriendelijk en het is hier rustig. Ik denk dat ik het hier gewoon word en hoe langer ik hier ben, hoe meer dat ik hier wil blijven. Er is iets wat ik moet bekennen. Sinds ik hier woon ga ik een paar keer per week naar een klein winkeltje om boodschappen te doen en de uitbater, Alex, is heel vriendelijk en aantrekkelijk. Hij heeft ook twee super lieve kinderen, Josh en Kristen. Ik denk dat ik voor hem begin te vallen. Mijn buurvrouw Jo zegt dat Alex stapelverliefd is op mij, maar ik weet niet of ik dit kan geloven. Wie is er nu verliefd op mij? Iemand die emotioneel beschadigd, en op de vlucht is voor haar gestoorde man. Hij kent niet eens mijn echte naam, hij denkt dat ik Katie heet. Ik weet niet wat ik er allemaal van moet denken.
Vandaag is het zover. Ik ga eindelijk weglopen na mijn maandenlange voorbereiding. Kevin moet twee dagen uit de stad voor zijn werk, dus dit is de perfecte opportuniteit. Het was moeilijk om mij normaal te gedragen in zijn buurt de laatste dagen omdat ik wist dat het niet lang meer zou duren vooraleer ik eindelijk van hem verlost zou zijn. Ik denk niet dat hij het doorhad, daarvoor was hij te dronken. De laatste dagen waren de ergste van mijn leven. Hij sloeg me meer dan ooit om de domste dingen, hij sloeg me omdat ik de radiator te hoog had gezet, omdat ik hem mij naar de winkel liet voeren om eten te kopen op zijn vrije dag... Ik hoop dat hij me deze keer niet zal vinden. Daarom ga ik mijn haar kort knippen en bruin verven, zo zal Kevin mij niet kunnen opsporen. Als ik een nieuw leven begin zal ik mijn naam ook moeten veranderen. Ik dacht aan 'Katie', deze naam vind ik nog mooi en het is ook geen opvallende, vreemde naam want het laatste wat ik wil is dat ik opval. Ik ga er maar eens vandoor want ik moet nog veel dingen uitvoeren voordat ik kan ontsnappen en ik heb niet veel tijd meer.
Mijn naam is Erin en ik heb hulp nodig. Iemand moet mij komen redden van het duistere kantje van mijn man, Kevin, waar niemand iets over weet. Ik heb dit nog tegen niemand gezegd, dat mag ik niet van hem, vandaar dat ik het in mijn dagboek vertel. Het is de enige manier waarop ik mijn emoties kan tonen zonder dat hij er achter komt. Laten we beginnen bij het begin. In het begin van ons huwelijk, 4 jaar geleden, ging verliep alles perfect en we konden niet gelukkiger zijn. Maar na een paar maanden had Kevin heel veel stress door zijn job als rechercheur bij de politie. Toen kwam de eerste slag. Kevin had spijt en zei dat het nooit meer zou gebeuren, en natuurlijk geloofde ik hem want hij hield toch van mij? Na verloop van tijd sloeg hij mij steeds vaker en vaker en ik vergaf hem steeds opnieuw. En nu vraag je je zeker af waarom ik niet eerder ben weggelopen? Ik heb het vaak geprobeerd, geloof me. Maar Kevin vond me telkens en sloeg me dan dubbel zo hard. Vandaar dat ik al maanden mijn ontsnapping aan het voorbereiden ben. Ik denk dat ik bijna genoeg geld heb gespaard om te kunnen ontsnappen van hem. Ik hoop dat ik dan voorgoed van Kevin verlost ben...
