El Beste bloggers,

Daar zat ek dan me Marjolein op de trappekes van ons afbrokkelend gevelke. Me mijn hart da nog altijd zo hard aant kloppe was alsof da der ne puma achter me gat zat. Kem da is gezien in een filmke tijdens het oh zo actieve lesuur van madam seminarie humane wetenschappen. Ma terug naar Marjolein. Ze begon me: ik weet da ge nu juist u hart hebt kunne luchten en kwil ons gesprek nu ni rond mij laten draaien ma kzou u toch graag iet willen vertellen. En nu gaat et kome dacht ek. Kan et nog erger zijn dan alles wa dak de afgelope maanden al heb meegemaakt. Eerlijk, plakt al die tekstjes aan mekaar en ge hebt ne vree goeie dramatische roman.Awel zegt ze, da vriendje waardak u over verteld had, das  eigenlijk een vriendinneke. Neeeeeee kwam er uit mijnen opgevalle mond, na da mijn hersenen stillekes ma toch zeker opgepikt hadde wa da Marjolein just gezegd had. Alle nee zo bedoel ek et ni zei ik, alle kzen wel een bekke gechoqueerd ma tis gewoon raar en..Nee nee kvind da ni erg zei ze, hoe zegge ze da, al giechelend. Ni da kik u nooit graag gezien heb e Carlos, Diej link had ek op diej moment zelf nog ni gelegd, ma nu das ze tzegt? Wa wij hadde was echt zenne zei ze, ma toen da wij elkaar nimeer zoveel zagen en toen dak door had da gij in een ander wereldje waart terechtgekome, ge weet wel me al die coole gasjes vant school had ek troost gevonden bij een meisje en stillekes aan was daar iet beginne groeie. Ge kent da.. Nee ik ken da ni dacht ek! alleen da gedacht van nen andere zijn borsthaar tegen mijn gezicht eeei nee gast dan gaan ek nog liever bier brouwe en paternosterkes rijgen bij de paterkes. Ookal zedde daar blijkbaar ook al ni veilig. Ma ksnap et wel zei ek. Kzou zo iemand ook wel kunnen gebruiken op deze moment. Ma da dacht ek alleen maar. Kzen niks voor niks ne gast.Tgesprek heeft vanaf diej moment ni lang nimeer geduurd. Marjolijn moest terug naar huis voor haar huiswerk en ik em mij dan maar teruggetrokke in mijn kamer voor de rest van den avond. Ne mens zou voor minder ni aan tafel verschijne.Slaap da was wak nodig had, ma no way dak diejn avond nog schaapkes ging telle..Alle geluk vielen de dage da daarop volgde goe mee. Ookal was diej van wiskunde weer een onbegrijpbare definitie aant notere da blijkbaar basiskennis was en ookal was diej van engels mij aant uitkakke omda mensen blijkbaar geen volzinne moge schrijven, den tijd ging toch nog snel vooruit. En just wanneer ek dacht dak mijn leefritme weer had teruggevonne schoot er mij een vraagske te binne. Als Marjolijn een vriendinneke heeft, wie is da dan? Misschien ken ik die wel? Zo nieuwsgierig dak geworre was. Waarom had ek da nu ni gevraagd? Kwas wrsh te druk bezig me strakke broekskes en paternosterkes. En bloggerkes, ik zen normaal gezien ni goe in linke legge ma op diej moment kreeg ek een ware openbaring. Mijn schminkpop van een zuske die dak helemaal int begin heb vermeld erges tusse de nieuwe vrijer van mijn moeder en mijn Assepoester leven, die is vorig jaar uit de kast gekome. En die heeft mij wel een paar preken gegeven over hoe ne slechte jonge dak was om zo’n lief en schattig meiske zomaar te laten vallen. Wa als zij den troost was waarda Marjolein het over had! Tegewoordig moogde van niks nimeer verschiete. Dus na mijn openbaring heb ek ni langer gewacht en ben ek ons                 gaan halen. En ik sluit weer af me een zinneke dak al vaker gebruikt heb. En wat er toen is gebeurd vertel ik jullie volgende week.

Carlos.

10-05-2011 om 19:13 geschreven door Carlos  

Hey bloggers,

'k zat dus in mijne poef dicht bij 't raam, wachtend op Marjolein, minuten leken uren, uren leken dagen (zeker nu dak da laatste kletske van de cola zonder prik, ge weet wel zo'n fles van den aldi, had opgedronken) 'k was op zoek naar da gekraak van dee vlo die het elk moment kon begeven door het gewicht van Marjolein.

Ja, daar zat 'k dan hé, in mijnen alleene totdat die moeder ineens binnenstormde in mijn kamer en nauwelijks de deur open kreeg door die stapel vuile sokken.

“Carlos! Den docteur heeft gebeld! De testuitslagen zijn er! Maakt dat ge proper sokken aan hebt en kom naar beneden!”

Op weg naar 't ziekenhuis hoorde ik ons moeder al mompelend bidden. Het was iets van: “Oh God! Laat het niet zijn zaad zijn!” Voor de eerste keer kon ik mij best wel vinden in ons ma haar uitspraken, raar maar waar.

En ja daar stond 'k dan naast die volgepompte shminkmop, al wachtend op de resultaten.

Wanneer den dokter binnenkwam had hij zo'n grijns op z'n smoel. “Aah Carlos” zei hij, “ 'k heb goed en slecht nieuws voor u.” Ja lap daar gaan we weer dacht ik bij mezelf. “ 'K zal beginnen met het goede nieuws.. Lola is niet zwanger van u.. Ma uw zaad.. das toch ook niet wat het moet zijn. Met uw ongezonde levensstijl gader niet geraken zene makker.” WOW! Wat was kik blij me het feit dat dat bastaardkind niet van mij was! Ma langs den andere kant was mijn ego wat gekrenkt doordat 'k zogezegd slechte zwemmers heb.. Yeah right!

Maar wat ik mij nog afvroeg is waarom die Lola dan zo dik was. Naar 't schijnt had die ervoor me een of andere kerel wa gefoefeld en achteraf bleek da voor haar ni echt ne knappe kerel te zijn waardoor ze mij dus koos. 'K moet nu wel zegge dat dat toch mijn ego streelt.

Wanneer ik thuis kwam zag ik Marjolein uitgeput op de stoep zitten. Na al die heisa was ik ze helemaal vergeten. “Marjolein, Hoe lang zit ge hier al?” Oh nog maar net ze.. 'k had wat moeite om op mijnen vlo te geraken. Ja en ik had moeite om mijne lach in te houden en voor het eerst in lange tijd voelde ik mij weer goed in mijn vel bij Marjolein. Maar nu moest ik ze nog wel vertellen wat er allemaal aan de hand was.

'K heb ze alles verteld en eigenlijk heeft ze daar toch goed op gereageerd. 'k was echt wel verbaasd maar toen kwam ze daar af met dat cliché zinneke, “Ik moet u ook iets vertellen. Weet ge nog dak u vertelde dak ne vriend had?” Toen ze dat zei dacht ik echt da Marjolein zelf zwanger was! Waardoor ze zich van mijn verhaal niet veel aantrok! “Ik begon te zweten en kreeg van die te snelle hartkloppingen zoals wanneer ik moet lopen...

Maar wat ze toen zei vertel ik jullie volgende week!

Ciao!

31-03-2011 om 19:35 geschreven door Carlos  

Hey Bloggers,

maandagavond was het zover, de moment waar dak express ni over had nagedacht. Ik was weer eens zwaar aant gamen me ne vette beat op den achtergrond toen ik plots uit men droomwereld vol shotguns en granaten werd gehaald door het verschrikkelijke geluid van onze antieke deurbel. ‘k riep naar ons ma da zij moest opendoen omdak druk bezig was voort school en liet me verder ni afleide. Maar het duurde ni lang voor dak haar hoorde brullen als nooit te voor: “Caaaaarloooooos! MAAKT DAGE BENEDE ZIJ!”

Kdacht daze weer is ging zeveren over men vuile sokken of kruimels in de zetel, over een leeg pak koeke in de kast of een chocoladevlek op haar lelijke kussens. ‘k maakte me ni al te veel zorgen, zette men spel op pauze en slofte naar beneden. Wanneer k de deur van de living open deed wist ik ni wak zag. Der zat ne vent in onze zetel, en twas ni Simon, die opgeblazen dikke nek van ons moeder.. ik knipperde efkes me men ogen want dees kon echt ni waar zijn, tussen de kruimels en vuile sokken van een paar weken oud zat dezelfde vent dak een week eerder had uitgescholde en ne stamp op zen schenen had gegeven. Ja, ge leest het goe, de vader van Lola was bij mij thuis. Thuis, de enige plek waar dak dacht veilig te zijn voor da opdringerig serpent da er binnen dit in een paar maanden als een nijlpaard ging uitzien en mij daar de schuld van wilde geven.

Ik wist ni wa zeggen maar da was ook ni nodig, tusse ons moeder haar gebrul was toch geen speld te krijge. ‘k heb er eigelijk ook ni echt veel van verstaan, ze heeft wa probleme me articuleren als ze kwaad is. ‘k probeerde hier en daar wa woorden op te vange: condoom, verantwoordelijkheid, hoe kunde nu zo lomp zijn, razend en huisarrest. Maar haar woorden vervaagden nog meer toen ze me een afbeelding van de eerste echografie onder mijn neus stak. Het leek eerlijk gezegd meer op 1 van de colavlekken op mijne matras dan op nen baby maar gynaecologen zijn dan ook de enige wezens op deze wereld da ook maar iets uit zo’n beeld kunnen afleiden.

‘Carlos! Hey, hebde der niks op te zeggen ofwa?’ ik schrok op en stotterde.. euhm, euhm,.. ja kweet ni.. Toen ik vertelde da ik mij der niks meer van kon herinneren keken ze mij allebei enorm ongelovend aan. En toch was ‘t de waarheid! Ik zal ni gelove da ik der voor iets tussen zit voor da bewezen is da die colavlek van door mijn gesmos komt. Ik kreeg uiteindelijk dan toch mijn goesting en volgende week laten we de nodige testen uitvoeren, ik hou jullie op de hoogte.

Na da Marc (zo noemt die mens dus blijkbaar) buiten was hebk nog ne laatste preek van ons moeder gekregen over condooms en SOA’s en daarna kon ik eindelijk terug naar mijn kamer. Kwas blij dak terug was, khad men spel al zo lang in de steek gelaten. Toen ik mij juist terug vol overgave op call of Duty wilde storten schoot me opeens iets te binnen. Oh nee, wa zou Marjolein hiervan zeggen? nu zal ze me zeker nimeer wille, wie wilt er nu ne vriend van 17 me ne kleine!

Ik rommelde in menne vuilbak en erges onder de lege pakke chips en dinokoeken vond ik em trg, mijne gsm. Khad em vorige week uit frustratie weggegooid toen Lola mij constant bleef bellen. K deed wa speeksel op mijne vinger, maakte men scherm chocolade-vrij en startte hem opnieuw op. Ik toetste het nummer van Marjolein in en belde haar op, ik moest ni lang wachten voor dak haar stem hoorde. Ik zei dak in de problemen zat en haar moest spreken. Ze antwoordde da ze onmiddellijk kwam en hoe ze reageerde vertel ik jullie volgende keer. 

20-03-2011 om 13:32 geschreven door Carlos  

Hey bloggers

Wat een week, ik had me ze niet erger kunnen voorstellen. Vorige week vertelde ik jullie dat de Junior niet meer in het café was toen ik daar aankwam. Toen hoorde ik dat iemand mijn naam riep en keek snel achterom. Op dat moment hoopte ik zo hard dat ik alweer zo’n belachelijke nachtmerrie had, want daar stond het meisje waaraan ik mijn maagdelijkheid verloor. “Je hebt tegen me gelogen, Carlos! Ik ben naar de gynaecoloog geweest, jij bent de vader van mijn kind! ” riep ze woedend. De blik in haar ogen deden al het haar op m’n armen rechtstaan. Ik was sprakeloos. Ontkennen kon niet meer, want het meisje bleef maar doorratelen dat ze alles had nagecheckt en dus 100% zeker wist dat ik haar zwanger had gemaakt. Ik hoorde niet meer wat ze zei, mijn hele wereld leek in elkaar te storten. Ik was helemaal verward, en vroeg droog “Wa is uwe naam eigenlijk?” waarop ze me recht in mijn gezicht sloeg. “Lola!” gilde ze hysterisch. Daarna stapte ze in haar auto en met slippende banden trok ze op. Ja, bloggers, ik zit diep in de shit. Deze week belde ze me een paar keer om duidelijk te maken dat ze verwacht dat ik mijn verantwoordelijkheid neem.

Op school doe ik alsof er niets aan de hand is, de sfeer in de klas is echt geweldig. Voor mij dan toch,  want iedereen heeft het nieuwsje over Fatima gehoord. Ze probeert zich te verstoppen achter haar dikke laag schmink en de colltruitjes die ze tot over haar kin trekt. Jammer genoeg is haar imago voorgoed verpest.

Toen ik donderdagavond thuis aant gamen was, voelde ik ineens mijn broek trillen. Niet nu, dacht ik! Ik was net in level 2 van mijn favotiete game geraakt, wat nog nooit was gelukt dus ik was best trots op mezelf. Het was alweer Lola die me belde, en met tegenzin nam ik op. Paniekerig fluisterde ze dat ik naar haar thuis moest komen omdat haar ouders het ontdekt hebben, en met me wilden praten. Mijn hart sloeg vijf slagen over want hier was ik echt niet op voorbereid! Ze mompelde snel haar adres en legde af.

Ik sprong op mijne fiets en met volle snelheid draaide ik de grote baan op. De snelheidsmeter die eigenlijk voor auto’s bedoeld was, gaf  8 km per uur aan. Wow! Dacht ik bij mezelf, zo snel heb ik nog nooit gefietst! Ik was zo opgefokt door mijn prestaties die avond dat ik de net geparkeerde auto voor me niet had gezien. Ik knalde erop en vloog van mijn fiets. Ik was zo kwaad op die domme chauffeur, daar mocht ge ni eens parkeren! De klootzak, mijne fiets is helemaal kapot! De chauffeur kwam op me af en ik gebruikte hem even om al mijn frustraties op af te reageren. Hij was er duidelijk niet goed van, en met een stamp tegen zijn schenen pakte ik mijn kapotte fiets en haastte ik me naar Lola. Ik belde een uur later aan, in de hoop dat ik op het juiste huis gegokt had. Ik was opgelucht toen ik haar hoofd achter het raampje in de deur zag verschijnen. Bijna verscheen er een glimlach op mijn gezicht, maar die verdween even snel toen ze opendeed. Achter haar stond de man die ik net een rammeling had gegeven. De paniek sloeg toe en zonder nadenken ben ik gewoon weggelopen. Ik stapteuitgeput op de eerste bus die ik tegenkwam, en nu, beste bloggers, zit ik thuis bang af te wachten.

Lola belt me om het kwartier, maar ik durf niet opnemen. Telkens wanneer mijn gsm trilt, hoop ik eigenlijk dat het Marjolein is. Voor de eerste keer in mijn leven, mis ik iemand echt. Ik wou dat ze me kon zeggen wat ik nu zou moeten doen, want ik weet het echt niet meer.

07-03-2011 om 13:56 geschreven door Carlos  

Beste bloggers,

Ik was dus blijkbaar in’ t slaap gevallen en had een verschrikkelijke nachtmerrie! Ik droomde dat ik op de speelplaats stond, iedereen in een cirkel rondom mij en ze wezen allemaal. Ze lachten… ik kon niet begrijpen waarom tot ik naar beneden keek en merkte dat ik terug de ziekenhuispyjama aanhad. Mijn kont was zichtbaar voor heel ’t school!! Mijn ledematen voelden zwaar aan, alles rondom mij draaide en kreeg een rode kleur… de lachende gezichten werden me te veel. Toen schoot ik wakker, helemaal bezweet bedacht ik me wraak te nemen op Fatima, maar hoe? Plots herinnerde ik mij het gesprek van op café, iets wat de Junior tegen de Yannick had gezegd: Fatima stond ergens op ne pornosite… ma de welke? Na twee minuutjes op het internet zoeken had ik ze al gevonden, ze was ni helemaal bloot, maar ze had wel echt ne seutekop… perfect dus!!! Ik sprong uit mijn bed, liet direct een stuk of 200 flyerkes drukken en vertrok vol goede moed naar school. Met een overschot aan zelfvertrouwen begon ik ze aan iedereen die de school binnen wou stappen uit te delen, Fatima kwam mijn kant opgestapt maar nog voor ze goed en wel binnen was, was iedereen al hard aan het lachen waarop zij al wenend de wc’s binnen liep.  Mijn plan was perfect gelukt, nu wist iedereen dat me de Carlos Fernandez Ataplas ni gelachen moest worden! In de klas sloot ik me volledig af van de rest en was diep in gedachten verzonken… hoe was ik toch in godsnaam in een kist beland? Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen de bel voor de speeltijd ging, met mijn handen in mijn zakken liep ik de klas uit. De Junior liep achter me aan en feliciteerde me uitgebreid, blijkbaar werd hij vroeger ook gepest door Fatima, mijn zelfvertrouwen werd weer wat extra opgekrikt. Hij vroeg of ik na school mee iets wou gaan drinken met de jongens, maar dat zag ik niet zitten. Ik zat met vele vragen, ik kon nog steeds niet snappen hoe ik in een kist beland was… Diep in mijn gedachten verzonken nam ik na school de bus, ik zag door de raam alle huizen veranderen in één lang, wazig huis. Toen voelde ik getik op mijn schouder, wie stond er naast mij? Marjolijn… Eerst was ik verbaasd, maar daarna kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht, wat was ik blij haar te zien. “Marjolijn? Das lang geleden!” ze keek me verwonderd aan “ik zag je onlangs nog…” ik moet haar vreemd hebben aangekeken want ze begon spontaan uit te leggen waar ik haar had gezien. “ weet je nog… ik maakte een grapje met je op de geheime zolder van de Macdo … ik deed alsof ik je aanhield. Nadien hebben we samen nog een stuk of 20 hamburgers gegeten en zijn we nog iets gaan drinken. Ik heb je toen goed dronken achter moeten laten omdat ik naar mijn vriendje moest… weet je er dan echt niets meer van?” Ik zat daar met mijn mond vol tanden en kon niets antwoorden, had zij een vriendje?! Ze vroeg me of ik ook niets meer wist van in de speeltuin, maar nog voor ik kon antwoorden was ze al van de bus gestapt aan haar halte en zwaaide me nog na. Eens thuis gekomen ging ik op bed liggen en kon me ineens alles weer herinneren. Ik wist weer hoe ik over de schommel was gestruikeld en in de houten zandbak terecht was gekomen… Dat verklaarde dus de kist, ik lag gewoon in een zandbak en deze was toe gevallen… S’ morgens had een kindje in paniek zijn mama geroepen en die had me naar het ziekenhuis gebracht waar ze dan mijn maag hebben leeg gepompt... Nu alle vragen uit mijn hoofd waren kon ik toch op café me de Junior en de rest. Ik belde naar de Junior en vroeg of ik nog mocht afkomen, hij antwoordde da ze der nog wel even gingen zitten. Ik liep naar beneden en sprong direct op mijn fiets, eens aangekomen was er niemand niet meer: “waar was iedereen? De Junior ging hier toch zijn? Was ik nu terug helemaal alleen” Toen hoorde ik achter mij mijn naam roepen…  Wie dat was vertel ik je volgende keer wel.

25-02-2011 om 20:53 geschreven door Carlos  

Beste bloggers,

Ik zat dus vast in die kist, en alhoewel ik mezelf kalm probeerde te houden, sloeg de paniek toe. Opeens  werd het weer zwart voor mijn ogen. Het eerste wat ik me herinner is dat ik wakker werd in het ziekenhuis. Ik was zo verward, en probeerde me te herinneren wat er gebeurt was. Toen het beeld van de kist door mijn hoofd flitste, kreeg ik een erg angstig gevoel! ik reageerde impulsief, trok de draadjes van mijn lijf, en begon te lopen. Ik was verzonken in mijn gedachten, tot plots een kindje mij eruit haalde. Het kind riep: ‘Kijk mama, een blote poep!’ Terug gezogen naar realiteit voelde ik mijn wangen gloeien van schaamte. Beseffende dat ik op klaarlichte dag in een ziekenhuishemdje over straat liep, voelde alsof het een verborgen-camera stunt was. IK zakte door de grond van schaamte. Ik zag voor mij een wibra, en liep er naartoe, ik greep de eerste onderbroek die ik tegenkwam, wou hem zo snel mogelijk aan doen, maar het was te laat. Daar stond Fatima van mijn klas, met een big smile tot achter haar oren. ‘Aah Carlos, ne nieuwe look aant uitproberen?’ Lachte ze. Rood van schaamte negeerde ik de vraag, en vroeg haar of ik eventueel geld mocht lenen, om deze onderbroeken te betalen. ‘Tuurlijk moogde gij da Carlos,’ zei ze, ‘hier hebt ge 50 cent, da moet genoeg zijn hé?’ Ik was haar zo dankbaar en draaide me om, om mijn nieuwe onderbroek aan te doen. Maar ik hoorde een ‘flits’. ‘Miljaar’, dacht ik ‘’t is ni waar hé!’ Ik draaide me om, en oo jawel, daar zag ik m’n eigen kont op haar gsm staan. Ik keek haar bedroeft aan, maar het enige wat ik terugkreeg was een evil look, met een vettige lach. Ik smeekte haar de foto niet te versturen, omdat dit mijn reputatie die ik eindelijk had opgebouwd, weer ten onder zou gaan. Haar gezicht veranderde, waarschijnlijk had ze medelijden met mij, maar het werkte. Ze stak haar gsm weg, en beloofde nog eens dat ze hem niet ging versturen. Op weg naar huis probeerde ik aan niets te denken, ‘gewoon eens goed slapen zal me wel goed doen’ dacht ik. Thuisgekomen had ik chance, want mijn ouders sliepen al. Op mijn kousevoeten ging ik stiekem naar boven, ik plofte neer in mijn bed, maar het duurde nog uren voor ik in slaap viel.

De volgende dag stond ik op, en toen men moeder vroeg waarom ik gisteren zo laat thuis kwam, antwoordde ik dat het gamen met de mannen wat was uitgelopen. Ik haastte me naar school, en voelde dat het een veelbelovende dag was. Dat gevoel verdween meteen toen ik de eerste voet in school zette. Daar hingen wel 20 posters van 4 meter op 7 van mijn blote kont. Ik kon wel sterven. Ik draaide 180 graden en stormde naar huis. Ik was dit gepest beu, ik was populair, dit mocht mij niet meer overkomen!  Toen ik weer in men bed lag, probeerde ik alles op een rijtje te zetten, maar ik herinnerde me echt niets meer van wat er met me gebeurd was in die kist. Wie heeft me erin opgesloten?. Hoe was ik in het ziekenhuis beland? Hopelijk doet nog wat slapen me goed, en weet ik daarna meer...

19-02-2011 om 11:54 geschreven door Carlos  

Heej Bloggers ,

Hier stond ik dan . In de voorraadkamer van de MacDo , met mijn handen in de lucht en kijkend naar het zwarte gat waar de stem vandaan kwam . Ik probeerde mijn ogen langzaam te laten wennen aan het felle licht dat in mijn gezicht scheen , het was afkomstig van de zaklamp van de persoon voor me , ..terwijl alles als een waas voorbij raasde .. Het licht van de zaklamp ging uit en  ‘de zaklamp-man’ stormde op me af, nét als een stier die juist in de straten van Spanje werd losgelaten . Voor ik het goed en wel besefte ging het licht voor de tweede maal uit en viel ik als een hoopje  slecht gebakken frieten in elkaar.

Een poosje later werd ik wakker , het laatste wat ik me herinnerde was een helse pijn op mijn achterhoofd ,ik  opende mijn ogen en voelde mijn hartslag kloppen als een gek  door de nachtmerrie die ik net had gehad. Of dat dacht ik toch , want die illusie werd snel weer doorbroken toen mijn zintuigen terug in werking traden.  Ik zag geen plafond met blote vrouwen , en ook de geur van vervallen marshmallows kon mijn neus niet bereiken . Ik zag alleen maar duisternis en de , op-mijn adem- pakkende- geur die ik waarnam kon ik ook nergens plaatsen . Ik was ergens beland waar ik nog nooit was geweest , ..ergens verlaten !  En door een poging tot strekken kon ik ook al tot de conclusie komen dat mijn voeten waren vastgebonden,.. in mijn handen voelde ik iets dat op een brique leek, na enkele pogingen kon ik hem aansteken en ik zag dat ik me in een kist bevond. Ik probeerde de kist open te duwen maar zoals ik al had verwacht gebeurde er niets.. Slierten zand waren langs de gleuven binnengedrongen en vielen langzaam maar zeker op mijn lijf.

Waar had die ‘zaklamp-man’ me gedropt ? Was ik nu echt levend begraven ? Ik begon paniekerig te worden en voelde  tranen over mijn wangen lopen. Niemand zou me nog kunnen helpen , niemand zou me vinden. Wie had nu ooit kunnen denken dat de Mac Do nog de oorzaak van mijn dood ging zijn . Ik deed de aansteker weer uit en sloot mijn ogen .. ik was verloren !

En als er nu toch iemand de bedenking maakt dat ik deze levende begrafenis  heb overleeft, omdat ik jullie trouwe bloggertjes er allemaal over vertel.. Stop dan maar met hardnekkig te zijn want zo ging het dus  niet.

Maar goed , wat er toen gebeurde zal ik jullie volgende week wel vertellen !

06-02-2011 om 20:55 geschreven door Carlos  

Hej Bloggers,

Hier stond ik dan, in de deuropening met een meisje voor me die 2 weken overtijd is door mij, terwijl ik haar totaal niet ken. Ik wist niet echt wat te zeggen. Wat moest ik ook zeggen. Sorry dat ik je met m'n zatte botten zwanger heb gemaakt? Veel succes met ons kind? Die zinnen misschien toch maar niet.

Ik besloot het op de ik-hou-me-van-de-domme-taktiek te houden. Ik keek naar het meisje en begon geforceerd te lachen. 'Proficiat meisje, maar wat heb ik daar mee te maken? En wie ben je eigenlijk? En wie is Carlos?'.

Het meisje haar gezicht vervormde meteen. Het was duidelijk dat ze deze plotse wending niet zo makkelijk kon plaatsen. Haar domme blik bleef me een poos aanstaren, alsof ik een dier in de zoo was, toen ze eindelijk besefte wat ik net gezegd had. 'Wat? Uhm, jij... Jij bent Carlos, toch? Die jongen die ik mee naar bed heb gehaald.. Ja toch?'

Haar stel drukte wanhoop uit. Ergens voelde ik medelijden, maar het gedacht dat ik moest toegeven dat ik vader zou worden, deed me toch maar verder gaan met liegen. 'Sorry meid, maar zover ik weet heet ik nog altijd Jeroen Wollebol, en heb ik geen wilde nachten met je beleefd. 'T is ni da ge ni moogt zenne...'

Ze bleef roerloes voor me staan. Ze zei niets, deed niets, ze stond er maar gewoon. IK wachtte nog even, tot het me te beangstigend werd. IK sloot het gesprek met een 'Tot ziens dan maar' af en sloot de deur voor het verwarde meisje. Ik rende zo snel mogelijk de trap op en liet me op mijn bed zakken. Ik, vader... Ik zat diep in de shit, en mijn leugen zou niet al te lang stand houden... Ik moest onderduiken!

Ik pakte m'n koffer en stapte de voordeur uit. Ik zag -voorspelbaar- het meisje rechtuit op mijn deurmat liggen. 'Flauwgevallen', besefte ik, en ik stapte op mijn fiets op weg naar mijn geheime basement, de MacDonalds. Ik kende alle geheime gangen daar, door mijn dikke periode.

Aangekomen in de MacDo rende ik naar het toilet, ging wc-kotje nummer 4 binnen en ging ik op de WC-bril staan. Ik nam de geheime tegel - die iets grijzer was dan de rest van de tegels - uit het plafond en kroop door het plafond. Hier kwam ik terecht in een soort van opslagruimte waar de MacDonalds al hun vleeswaren en groenten bewaarden.

Ik had deze ruimte ooit eens ondekt toen ik een stukje hamburger uit het plafond zag steken in de Wc. Ik kan het toen niet weerstaan en kroop dus op de wc-pot om het op te eten. Op dat moment sleurde ik in al mijn enthousiastle de tegel van het plafond waardoor de hemel zichtbaar werd. Tot daar de geschiedenisles over de opslagplaats van de MacDo.

Ik stapte wat verder en zette me neer tussen de augurken en de cheeseburgers. Hier zou ik wel even veilig zitten, dacht ik. En op dat moment hoorde ik een stem. 'He jij daar, handen omhoog en geen beweging maken!'

Wat er toen gebeurde vertel ik jullie volgende week.

05-02-2011 om 22:59 geschreven door Carlos  

Beste bloggers,

Zoals ik vorige keer al zei, vanaf nu wil ik geen dikke seutige Carlos meer zijn. Maar zie je al een populaire jongen  rondlopen met een dik, en eerlijk gezegd, lelijk meisje?! Ik dacht het niet. Anderzijds zie ik Marjolein wel heel graag… Er rest maar een oplossing. Elkaar in het geheim zien. Daarop stuurde ik haar een sms ‘Hey zin in een McDoke?’ Ik kreeg pas na 10 minuten later een antwoord, waarschijnlijk kon ze moeilijk typen met haar dikke vingers. Het antwoord was ‘Waarom niet?’ ’s Avonds spraken we af aan de McDonalds, ik gekleed met een zonnebril, een petje en een sjaal in de hoop om incognito te kunnen blijven. Toen ik daar aankwam had Marjolein al een XL-milkshake vast. ‘Hey Carlos sorry ik had zo’n honger toen ik hier aankwam dat ik al een hamburger en een milkshake heb besteld. Waarom draag je een zonnebril? De zon schijnt niet eens?’ ‘Euuuh, ik heb last van de pollen en mijn ogen zijn helemaal opgezwollen.’ Ze keek me vreemd aan, maar ging dan de McDonalds binnen. De geur van frietjes en vettige hamburgers heerste over de hele McDonalds. Meteen had ik de drang om me eens goed vol te proppen met 5 hamburgers, 5 cola’s en achteraf nog een ijsje of 5. Nadat we onze bestelling hadden gekregen, zochten we een plaats. 5 minuten lang werd er niet gepraat, er was alleen het geluid van gesmak en geslurp. Maar ik had totaal niet genoten van de hamburgers. Het enige beeld dat door mijn hoofd spookte was het beeld van de oude, dikke Carlos. Ik mag zo niet meer zijn dacht ik in mezelf. ‘Excuseer, ik ga ff naar het toilet.’ In plaats van naar het urinoir te gaan ging ik een wc-kotteke binnen. Ik bukte me over de toilet. Ik kon het niet controleren maar mijn vinger ging langzaam naar mijn mond toe… Niets … alleen wat kokhalzende neigingen. En weer ging die vinger naar mijn mond toe. Het was sterker dan mezelf, alsof de vinger niet meer deel van mij uitmaakte maar een door iemand gecontroleerde marionet. Voor ik het wist rook ik de geur van half verteerde hamburgers, milkshakes en maagzuur. Ik walgde van mezelf, maar dit was de enige oplossing om mager en populair te blijven en toch nog mijn oude eetgewoontes te behouden. Ik rolde een stukje wc-papier om mijn mond af te kuisen. Nu nog gewoon de schijn hooghouden voor de anderen, dacht ik bij mezelf. Op het moment dat ik de deur opendeed zag ik James. ‘Hey Carlos wat doe jij hier?’ ‘Euh.. ik was op weg naar huis maar ik moest megadringend een drolleke placeren.’ ‘Ahzo, heb je zin om met de rest een hamburger te eten ofzo.’ ‘Euh…. Dat zal moeilijk, ik heb afgesproken met… ‘ ‘Hij onderbrak mij en vulde de rest van de zin aan ‘Met Marjolein’ ‘Wat, nee natuurlijk niet, Marjolein is verleden tijd. Zie je me al met Marjolein rondlopen? Precies het Belle en het Beest. Maar ik moet nu wel dringend weg. Tot op school he’ Ik moest hier zo snel mogelijk weg voordat ze me zien met Marjolein. ‘Hey Marjolein mijn moeder heeft net gebeld en ik moet zo snel mogelijk naar huis. Ik vond het zeer leuk.’ Ze wou nog iets zeggen maar ik was al de deur uit. Toen ik thuis was ging ik direct naar mijn kamer. Ik had veel aan mijn hoofd ‘in het geheim daten’, populair blijven,… Maar mijn gedachten werden verstoord door de deurbel. Zou het Marjolein zijn. Tot mijn grote shock was het niet Marjolein die voor de deur stond maar het meisje aan wie ik mijn maagdelijkheid verloor.  ‘Carlos ik ben blij dat ik je gevonden heb, ik heb iets belangrijk te vertellen… Ik ben al twee weken over tijd.’

15-01-2011 om 19:08 geschreven door Carlos  

Neonlichten, luide muziek, dansende mensen en heel veel drank. Waar was ik beland? Iedereen leek zo blij, zo vrij van al zijn zorgen. Hier zou ik wel dagenlang kunnen blijven. “Iemand al iets drinken?”, hoorde ik vanuit de verte. Ik kon niet reageren, ik was sprakeloos. Dit had ik nog nooit gezien in heel mijn leven. “Carlos, moete gij iets drinken? Carlos, hallo! Moete gij iets drinken?”, vroeg Louis ongeduldig aan mij. “Euh.. ja, cola ofzo?”, antwoordde ik. “Daarvoor zijn we ni naar hier gekomen hé! Pakt maar een pintje, net zoals de rest van ons!”, dwong Junior aan. Ik kon niet anders dan daarop ingaan.

Na een paar drankjes voelde ik me toch lichtjes in mijn hoofd. Tijd dus om een poging te wagen op de dansvloer. Dansen kon ik niet echt, maar ik probeerde toch te bewegen op het ritme van de muziek. Op een gegeven moment kwamen een paar mensen bij ons staan die ik niet kende. Hun namen herinner ik mij niet meer, waarschijnlijk had ik al te veel gedronken. Er was een meisje dat meteen oogcontact met me probeerde te maken. Ze had blond kapotgestijld haar, een bruin gezicht (maar witte handen) en borsten die te groot waren om in haar topje te passen. Ze was duidelijk geïnteresseerd in mij, maar ik niet echt in haar. Omdat ze de hele avond bij ons bleef staan, begon ik maar met haar te praten. Veel zinnigs had ze niet te vertellen, het ging van “OMG, check die haar kleren!” naar “Ik ben zo zat dat ik niet meer weet wat mijn linker- of rechterborst is!”. Alsof ze dat had geweten in nuchtere toestand.

Het eerstvolgende dat ik me herinner is het wakker worden in een roze kamer, op een roos bed, naast hetzelfde meisje. Was ik nu ontmaagd door dit meisje? Ik herinner mij er niets meer van. Ik keek onder de lakens en zag dat geen van ons beide kleren aanhad. Ik sprong uit het bed, zocht mijn kleren bij elkaar en rende zo snel mogelijk weg. Op de terugweg naar huis probeerde ik me te herinneren wat er die nacht gebeurd was, maar het lukte me niet.

Ik was bijna thuis toen ik een onverwacht telefoontje kreeg van Marjolein. Ze belde me om te zeggen dat het haar spijt en dat ze niet zo had mogen reageren. Ik wist niet wat ik moest antwoorden, dus ik zei dat ik er even over moest nadenken. Wat moest ik nu doen? Ik kon kiezen voor misschien wel de liefde van mijn leven, of genieten van mijn populariteit. Mijn voorkeur ging uit naar de magere, mooie en populaire Carlos, de nieuwe Carlos. Ik wou nooit meer de oude Carlos zijn, dik zijn is verleden tijd.

Greetz,

De nieuwe Carlos!

03-12-2010 om 19:51 geschreven door Carlos