Het TOTZ-fiasco: over de teloorgang van de 90s spirit met het daarbij horende uitbundige jolijt

 Een drieste bedoening, dat was het. Wat een 90s-revival hoorde te worden, met een parade van coryfeeën uit de gouden jaren van weleer, bleek op een saaie bedoening uit te draaien. Een “25 jaar VTM/“Tien om tegen de Sterren op te Zien”-spektakel, het klinkt allemaal veelbelovend, nietwaar? Helaas… een fiasco was het. Alvast wat het TOTZ-gedeelte betreft. Inwendig boe-geroep alom. Ik probeer mij in te houden uit respect voor mijn vriend R. die werkt bij de organisatie van het boeltje, maar van een teleurstelling spreken, is alvast een understatement van jewelste. En ik was niet alleen die mening toegedaan. Dat één van de vedetten, Koen Wauters , omwille van rugproblemen had afgezegd, zal mij worst wezen. Die man zien we al genoeg verschijnen, te pas en te onpas.

Het was de setting die teleurstelde. Het podium was veel te laag, zodat er niets te zien viel; zelfs voor grote mansmensen zoals mijn vriend R2 (2.05m) en mezelve (1.93m) was het spektakel niet aanschouwelijk. Bijtijds leek het alsof het podium zowaar lager stond dan het publiek, zo triest was het. Bij een dergelijk massaevenement verwacht je toch op zijn minst wat grote schermen irgendwo, zodat er toch iets te zien valt voor mensen die verder dan 10 meter van het podium staan?

En de mensen maar zagen en klagen toen R2 en ikzelf ons een weg baanden door het publiek, op zoek naar onze enthousiaste bende, quasi volledig bestaande uit volk met oerdegelijke bouwjaren in de – tevens schitterende - jaren 80…

“Ai nieje, na ziemen niks niemiejr”, klonk het, afgewisseld met boze blikken, staarpartijen en uitlatingen in de aard van: “Ja, lap, twië slungels voor ons, kunde gelle nie ergens anders goun stoun?!”. Verzuring en gezaag alom. En daar doen we graag een schepje bovenop. Na een tiental opmerkingen van dit genre, moest ik effe ventileren, en het kleine grut dat commentaar gaf even wijzen op het feit dat ik er ook niet kan aan doen dat zij – allicht door generatielange inteelt – niet gezegend zijn met een flink uit de kluiten gewassener lichaamsbouw zoals wij, hun beklaagden. “Inteelt zijt ge!” Zo, dat luchtte op. Heerlijk.

Ik zou nóg verzuurder kunnen zijn, en klagen over de talrijke kinderen die in de nek van hun pappa’s het zicht blokkeerden. Met hopen! Doelbewust, en niet bij wijze van fysieke constitutie. Maar bon, ik dwaal af. De show zelf was dus niet te volgen - noch visueel, noch auditief - en de artiesten die optraden zorgden ook niet voor de verhoopte ambiance. “Lekker Beest” van Osebolle O werd in een soort akoestisch arrangement gegoten, een paar octaven lager. De foute danspasjes hebben we helaas ook niet kunnen bewonderen… Het overstemmend gekweel van onze bende kon ogenschijnlijk op meer enthousiasme rekenen, zo erg was het. Verder bracht Bart Kaell de schitterende ambiancehit “Zeil je voor het eerst” en had hij voor de gelegenheid een resem hunks opgetrommeld, met ontblote bast en voorzien van een frivool matrozenhoedje. Veelbelovend, zou je zeggen, ware het niet dat de kerels er overduidelijk verveeld bijstonden. Zij aan zij, onwennig friemelend en niet eens enthousiast meewiegend op de muziek. Geef die mannen dan toch een simpel routineke?! Toch?! Ze stonden echt af te tellen om terug naar de gym te kunnen trekken, zo leek het, net niet hun smartphone uit hun zakken toverend. Alweer een gemiste kans.

Gelukkig werd de TOTZ-show gevolgd door een licht-en vuurwerkshow op het strand, die overigens wel de moeite was. Beeldfragmenten uit ons collectief geheugen werden geprojecteerd op een watergordijn in de branding, lichtgevende reuzen werden opgetrommeld en een resem aan dansers verschenen uit het niets. Mooi zo!

Maar de uitgelaten 90s-spirit krijgen we niet meer terug. Geen uitgelaten publiek meer. Ook niet meer op tv. Amedee is dood. Alles moet cool zijn. Ook op de openbare omroep lijkt het uitbundige publiek van vroeger zoek. Waar is het samenhorigheidsgevoel – denk maar aan de Twaalf Werken waarbij echt iedereen aan de buis gekluisterd zat. Het was the talk of town , waar zowat iedereen mee meeleefde. Waar is de tijd dat men nog uitbundig juichte bij het winnen van zeg maar … een weekendje Parijs in Zondag Josdag… of ..Tartufo? …5000 frank in De Drie Wijzen of een of andere foute prijs in Baraka of Walters Verjaardagsshow? Of bij een goeie draai aan het Rad Van Fortuin? Glunderende gezichtjes alom. Er werden zelfs armen in de luchten gestoken van contentement, en zwaaien dat ze deden, met – veelal bij oudere dames - bijtijds goed te spotten meewuiverkes,... (d.i.meeflapperende, losse huid aan de bovenarmen, nvdr). Nu winnen de mensen zowat duizend euro bij het maken van een lijn op Blokken, en ze blijven er koeltjes bij. Da’s jammer!

Neen, Milk Inc kon op meer enthousiasme rekenen, enkele dagen nadien. Misschien omdat de markt van Izegem, waar het olijke duo kwam optreden - gezien de locatie – overwegend gevuld bleek met volk dat ergens blijven steken was in de jaren van weleer. Maar het kan ook gelegen hebben aan het goed zichtbare podium en de luidere muziek. Het zal dat wel zijn. Laat ons positief blijven. Want voor een vroeger-was-alles-beterfase ben ik precies nog niet rijp genoeg. Laat tram 3 nog maar even voor wat ie is. Ik huppel intussen verder door het leven. Met roze bril. Al moet er af en toe eens een ferme hersenscheet uit. Vrôôôôôôôôôôt! Ziezo. Bedankt om even te ruiken.

27-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades  

Het regelneefincident im Schwimmbad

Een doorwinterde anarchist zou ik mezelf niet noemen. Maar als er één ding is waar ik echt een hekel aan heb, dan is het wel mensen die anderen eens gaan zeggen wat ze moeten doen en hoe ze moeten handelen naar hun goeddunken. Zeker als het betuttelende vingertjesmensen zijn, die op de koop toe op een arrogante en agressieve manier mij de les spelen. Regelneven, zeg maar. Of regelnichten, kwestie van genderneutraal te zijn. Als zo’n mensen op het toneel verschijnen, word ik getriggerd. Dan bied ik weerwerk.

Neem nu voorbije dinsdag in het zwembad. Met mijn vrienden J&R ging ik naar wekelijkse gewoonte zwemmen in het zwembad Rozebroeken in Gent. Baantjes trekken, weet je wel. En keuvelen, jawel, laat ons daar vooral eerlijk in zijn. En we boften, want er was een wildwaterbaan buiten dienst, waardoor we gratis ook tot het recreatieve relaxgedeelte toegang hadden. Na ons zwempartijtje genoten we even van de jacuzzi, het buitenzwembad en finaal ook een van de sauna’s.

Met een door chloor gemarineerde zwembroek aan onze lijven, namen we plaats op de banken van de sauna. Binnen de 10 seconden schoot er zo’n gehaat regelexemplaar in actie. “Ge moogt hier wel niet zitten zonder handdoek. Ga eens nen handdoek halen”, zei de man arrogant. Alsof we de grootste misdaad van dit koninkrijk hadden begaan.

Strikt gezien had de man uiteraard gelijk: er hing een bordje met het opschrift ‘handdoek verplicht’. Het lijkt mij logisch dat dit het geval is sauna’s waar mensen effectief met hun blote r*** ( of k*(*)t) (à letters in te vullen naar believen) plaats nemen op de houten banken, al was het maar om geen Chlamydia of genitale herpes te verspreiden.

Ik argumenteerde op een beschaafde manier op de basis van bovenstaande argumenten, tegen de  all-over-da-place zweetdruppende man met de zweet doordrenkte handdoek. De man moest ons echter nogmaals wijzen op hoe onhygiënisch we wel waren, en ik zat –weliswaar beschaafd- op mijn paard. Mijn vriend J. stapte op met de boodschap “ik zal wel een handdoek halen voor ons drieën”, maar dat was blijkbaar niet voldoende voor de man. De man had geen geduld en moest zijn geldingsdrang verder botvieren, nog vóór de terugkomst van J.

 “Ik ga naar de directie, ze zullen u wel buitensmijten. Regels zijn regels!”. “Doet dat vooral”, spoorde ik de man aan. De man was amper de deur uit om de held te gaan uithangen, en daar verscheen J. met de beloofde handdoek, amper 3 minuten na het binnentreden van de sauna. We zetten ons alledrie netjes naast elkaar op de handdoek, en toen merkte ik de man zijn achtergelaten toegangsbandje op.

Volgens de regels zal het ook allicht wel verplicht zijn om constant en overal het bandje te dragen, dus ik zag mijn kans op wraak. Ik griste impulsief zijn bandje weg en verstopte het onder onze handdoek, met als opzet even kinderachtig te doen tegen de man bij zijn terugkomst. Geen bandje betekent niet buiten geraken, zonder een scène te maken. Ik verkneukelde er mij al op. Toekijken dat ik zou… als een ramptoerist. Judging. Helaas, ik had amper de tijd om een snood plan te beramen, of daar stond de man al met een snotter van een redder/opzichter die ons drieën verantwoord autoritair maar vriendelijk gebood naar buiten te komen om het incident te bespreken.

Geïrriteerd door de man zijn’ smug face’ – ik vind even de Nederlandse uitdrukking niet, zet het aub even in de comments - , offerde ik mij op, namens onze groep, om het geschil te beslechten. Ik gaf de man met tegenzin, maar met een big fake smile, zijn bandje terug. Door mijn abrupte opstaan echter, en daarbij vermijdend de man in de ogen te kijken om mijn irritatie enigszins onder controle te houden, mistrapte ik mij echter bij het overbruggen van het grote hoogteverschil tussen de bovenste en de onderste saunabanken. Voetje omgeslagen. Aw. Om mijn trots te bewaren probeerde ik zo onopvallend mogelijk de zweethut te verlaten. Innerlijk kermend van de pijn, vroeg de redder om meer uitleg, terwijl de hatelijke man binnen verderzweette. Ik spoorde de redder aan om de zaak toch maar verder te bespreken in de EHBO-post en vroeg mankend om een ijsje. Voor rond de enkel uiteraard.

De redder was sympathiek neutraal, maar mijn sales skills spanden hem al snel voor mijn kar. “We komen hier vanalles tegen, je bent het best dat je zo’n mensen gewoon negeert”, gaf de man mij als raad mee. “Dat zal geen probleem zijn”, garandeerde ik hem, en ik liet het ijs verder inwerken, en fantaseerde intussen over hoe ik een verdere ontmoeting met de man zou afhandelen.

Zou ik hem gewoon negeren? Zo van “euh, ken ik u?” doen? Het zag er mij echt zo’n autoritair type uit, dat perfect in een disciplinair, hiërarchisch leger zou passen. “Geeeeeeef acht!”  Of beter nog: opzichter in een concentratiekamp. “Regels zijn regels”. AaaaaAAah! Of een heel boosaardige, machtswellustige leerkracht. (De adjectieven zet ik er even bij, om niet meteen al mijn leerkracht-vrienden tegen de borst te stoten.)

Na de ijslegging annex enkelontzwelling, strompelde ik nog wat rond in het wellnesscomplex, daarbij de irritante man intensief mijdend/negerend. We verlieten daarna het zwembad, en in het omkleedhokje liet ik mijn fantasie verder de vrije loop. Wat als de redder er niet bij was toen ik hem pestte met zijn achtergelaten bandje? Zou hij mij – gepakt in zijn autoriteit/mannelijkheid – in de gloeiend hete kolen hebben geduwd? Dat was het allicht niet waard geweest. Of wat als ik de man straks buiten het zwembad tegenkom? Zou hij mij (per moto rijdend) van de baan durven rijden? Toegegeven, de man – een veertiger, schat ik -was in goede vorm voor zijn leeftijd.  Hence mijn legerleidingassociatie.

Ondanks de achteraf besefte risico’s die ik liep, en lichte blessure – minder cool, I know – ben ik blij dat ik de arrogante man niet zomaar zijn zin gaf. Als iedereen zomaar in de maat loopt van elke machtswellusteling, dan komen we al snel in gevaarlijke Hitleriaanse toestanden terecht, nietwaar? En da’s een bedenking die ik toch maar even wilde meegeven, bij de honderdste verjaardag van die andere Wereldoorlog. Voorts hadden jullie – mijn lezers (ik doop jullie vanaf nu: ‘BRADSHADIANS’) – geen interessant leesvoer vandaag, stel u voor!

Echter, even serieus. Uiteraard had de man gelijk. Ik schaar mij gewoon – en heel graag zelfs – achter de platitude: “het is niet wat je zegt, maar hoe je het zegt.” Had de man ons vriendelijk aangespoord om een handdoek te gebruiken, had ik allicht niet zo gemopperd en gestreden. Want in se ben ik gene moeilijke mens. Gewoon een beetje meer elementaire beleefdheid en minder verzuring, en de wereld zou een mooiere plek zijn.

Making it a better place, for you and for me, C. Bradshades.

19-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades  

De mislukte deurverkoper met het Lumineuze idee: how to lose a client in 7 steps

Deze namiddag zat ik rustig te werken. Klanten bellen, admin enz. Van thuis uit, omwille van een verkoudheid die toch wel wat energie uit mij leegzuigt. Plots gaat de deurbel: ik dacht “oh nee, look at my tenue? Zo kan ik de deur toch niet opendoen?” Gelukkig heb ik een Hyacinth Bouquet-achtige duerjingle die maar blijft gaan, en die mij een ingebeelde marge geeft om doorgaans op het gemak iets fatsoenlijker aan te trekken in dergelijke situaties.

Maar nu dacht ik “the hell with it” en opende na enig gedraal– door mijn vestimentair overwegingen– de voordeur. De man keek verrast op naar mij, maar tegelijk ook neer op mij. Ik voelde mij ogenblikkelijk oncomfortabel. De man opende even zijn mond, en meteen had ik door dat ik met Hollander te doen had die mij iets wou aansmeren. Fout 1.  

Ik dacht de man even zijn skills te laten zien en liet hem zijn ding doen: “Mijnheer, wij zijn een Nederlandse firma die nu ook goedkope elektriciteit kan leveren in België, tot tientallen percenten goedkoper dan Electrabel”. Tweede fout, ervan uitgaan dat ik Electrabel klant ben. “Ja, da’s fijn, maar ik zit bij Eni”. “Nou, we zijn ook goedkoper dan hen, hoor. Op deze flipchart ziet u dat we onder de prijs zitten van deze formules van Eni”. Iets tonen, da’s goed.

“Nou, da’s fijn, maar ik heb een ander tariefplan van Eni, ik denk niet dat jullie daar onder kunnen. “ Ik gaf hem de naam van mijn product, en de man antwoordde bitsig, arrogant en vol ongeloof (fout 4): “Nou, die ken ik niet. Hoeveel betaalt u nu per megawattuur?” – “Euh, dat weet ik niet meteen vanbuiten… dat moet ik eens nakijken”.  De man rolde zijn ogen met een air die liet verstaan: “wie kent er zijn prijs nu niet per MWh?!” . Fout 5.

“Mooie bloemetjes heeft u hier”, repliceerde de man onverwacht, ongemeend, ongeïnteresseerd en verveeld in het rond kijkend. Fout 6. “Nou, kijk, ik heb hier tal van ondertekende bestelbons van mensen uit de straat, je bent beslist goedkoper af bij ons via Luminus. Je hoeft enkel maar hier te tekenen, en wij zorgen voor alles.” “Euh, denkt gij nu echt dat ik dat zomaar ga tekenen?”, antwoordde ik, geschokt door zijn hardselling aanpak. Fout 7.

“U probeert klanten af te snoepen van uw concurrenten, maar kent hun tariefplannen niet. Ik dacht het niet.” – “Nou, dan kom ik nog wel eens op een ander moment terug.” Geen goeiedag, “bedankt voor uw tijd”. Wat een arrogante lul. Amobah.

17-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades  

EEN BLIK OP MIJN BIZARRE DROMENWERELD

Het zelfmoordassistentie-incident & saunapartysucces

Ja, ik ben een man van de primitieve behoeftes. Ik bevredig ze graag. En wat mij betreft is slapen daar zeker één van; een topper zelfs. Een van de leukste aspecten ervan is m.i.  het afdalen naar de dromenwereld. Helaas gebeurt dit niet altijd… of toch niet bewust. Bijtijds word je wakker, kan je je elk detail levendig herinneren en wil je niets liever dan alles in geuren en kleuren aan je partner vertellen. En dan analyseren. Hemels. ’s Morgens is dat fijn, in het midden van de nacht net iets minder voor de andere partij, vermoed ik.

Hoe dan ook, vanmorgen moest ik het weer eens sharen. Net als vorige week trouwens, toen ik twee dagen op een rij over hetzelfde onderwerp droomde: onze recent bevriende bv/schrijver Herman Brusselmans. Een verrassend zachtaardige, lieve en gevoelige man, zo bleek op het terras van de Simon Says hier in Gent een tijdje geleden (niet in dromenland, nvdr).

De schijnbaar eenzame man nodigde ons uit om bij hem te komen zitten, en al gauw gingen de gesprekken over koetjes en kalfjes, ons gedeelde eigenaarschap van een Triumph, maar ook over zijn professionele bezigheden alsmede zijn uiterst persoonlijke gevoelsleven. De man vertelde heel openhartig over zijn liefdesleven, zijn recente liefdesbreuk met de veel jongere Melissa en de oorzaken daarvan. Fyi: het komt er op neer dat Herman een – ik citeer – “Nicole & Hugo-relatie” wil, en zijn partners dit al heel snel als verstikkend gaan ervaren. No wonder… mekaars zinnen afmaken is nog schattig, maar zo onafscheidelijk zijn dat je steevast samen naar het toilet gaat… da’s er misschien iets over. Anyhow:  de man vertelde over zijn tristesse en onder meer over het feit dat hij pillen nam tegen angstaanvallen, … persoonlijke info die ik alleen maar openbaar maak omdat de man het ook zelf doet in de roddelpers. Blijkbaar heeft deze blik op zijn innerlijke wereld mij zo aangegrepen, dat deze als dagrest in mijn dromen werd geïncorporeerd en er op een exponentieel versterkte manier werd doorgehaspeld en creatief uitgebraakt. Twee dagen op rij was ik immers assistent in de zelfmoordpogingen van de man. Jawel. Vreemd, want dat zie ik mij heus niet meteen doen. De droom van dag 1 herinner ik mij nog heel levendig: ik moest zorgen voor een jerrycan naft en Herman overgieten met de inhoud ervan, terwijl hij zichzelf had vastgebonden aan een stoel in een garage.(How?!) Stap 2 was uiteraard het clichématig werpen van een vlammende zippo op de benzeengemarineerde man met pijnlijke & dodelijke ontbranding tot gevolg. Na lang aandringen begon ik uit te voeren wat de man vroeg, wat resulteerde in een schaterlach van hem uit: “het was maar om te lachen; ik wilde alleen maar testen hoever je zou gaan voor onze vriendschap. Bij deze ben ik trots op jou”, klonk het. Voor stap 2 hoefde ik dus niet te zorgen. Oef.

Helaas zorgde de man – die overigens een minder pokdalig gezicht heeft dan ik dacht – zelf voor zijn ontvlamming door een sigaret aan te steken. Het is mij nog een raadsel hoe hij dit plots deed in vastgebonden toestand, maar het is een droom, nietwaar. En daar ging Herman: woef! En fikken. Zeker dat haar. Hij zag er de humor blijkbaar van in, want samen met een hysterisch lachende Herman werd ik badend in het zweet wakker. Nee, niet naast mij in het bed, dan ware het pas een nachtmerrie. Daar lag nog steeds mijn blonde deerne. Vredig te slapen. Als snel volgde er echter een “por-por, moete nu wa weten”. De dag erop was een variant op het thema… ; de man moet wel heel triest zijn. Of zijn mislukte liefdesverhalen moeten mij toch erg geëmotioneerd hebben.

Maar genoeg daarover! Mijn recentere droom is iets luchtiger en minder luguber van aard. (Ik zou thans een ondertitel kunnen maken om jullie het lezen aangenamer te maken, maar ik kies er toch voor om jullie – sadistisch als ik ben - op de proef te stellen en te gaan voor platte tekst. MOEHAHA!.) Het saunapartyincident dus. De droom ging als volgt: ik moest om een of andere reden verhuizen naar een herenhuis, en daarom moest ik mijn blokhutachtig zelfbouwsaunaatje – waarover ik blijkbaar beschikte - tijdelijk zien te stockeren. Ik koos voor de inrit van de ondergrondse parking van ons kantoor te Gent, praktisch als ik ben. Langsheen de gele meten. O, wat ben ik een rebel.

Het ding stond er echter wat… zielloos en onbenut bij. Daarom besloot ik wat vrienden en collega’s uit te nodigen om het ding toch enigszins in gebruik te nemen. Gezellig. Intiem. Charmant. Als snel werd het echter een soort botellón-achtige byob-gathering, die alsmaar groeide in bezoekersaantallen. Het ding liep uit de hand, en uitbreiding drong zich op. Al gauw verschenen er Vlaamse koterijachtige bijbouwsels die efficiënt en gezwind werden opgetrokken, zonder dat ik er enige zeg in had. Ongebreidelde groei, zeg maar. Allicht waren er Chinezen in het spel.

Er verrees een grotere sauna, een hammam, een jacuzzi en als kers op de taart een heus zwembad op het dak van dat alles. Afgebakend met houten en puntige planken, als een omwalling van een primitieve nederzetting. Al gauw moest ik kinderen van de omheining redden, die dreigden te vallen over de omheining heen in een afgrond van wel honderd meter. Ik bleek toch een beetje een controlefreak te zijn. Zeker toen ik niet betrokken bleek bij het oprichten van een heuse bar, inclusief cocktailgelegenheid. Als je mij ergens moet bij betrekken… what were they thinking?!  Ca se ne fait pas!

Hoe dan ook, ik maakte mij vooral druk over het betalingssysteem, dat niet transparant en compleet onhandig bleek te zijn, met een combinatie van grijze, plastieken jetons die amper de grootte hadden van een prepuberale vingernagel. Sommige waren rond, andere vierkant, en er stonden cijfers op. Punten, blijkbaar. De betaling van een cocktail bleek dan een onbegrijpelijke combinatie van jetons te zijn, à la “8 punten ter waarde van 2,3 euro”, er werd niet teruggegeven op jetons… en waar steek je in godsnaam zo’n dingen zonder ze verliezen? De haren rezen mij te berge. Er moest een klantendienst opgericht worden om klachten te behandelen, die de boel ook al niet aankon en zelf niet begreep hoe alles werkte. Chaos alom.

En ik werd verantwoordelijk gesteld voor alles, omdat ik geen vergunning had voor de bar, omdat ik geen belastingen had betaald - laat staan verzekeringen. En toen werd ik wakker. Badend in saunazweet. Gelukkig kan ik de symboliek in dit alles tot in de fijnste puntjes analyseren en traceren en zijn de betalingsfaciliteiten op Parkkaffee in Wondelgem net iets handiger. A-hum.

17-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades  

‘Gemengd wonen’. Zo omschreef het legendarische immokantoor Cannoodt het leven in de Bloemekenswijk te Gent. Hun lyrische omschrijvingen van bouwvallige panden zijn op z’n minst creatief te noemen. Alles wat nog maar enkele vierkante centimeters grond heeft zonder een dak boven, blijkt over een gezellig Parijzer terrasje-potentieel te beschikken. Maar dit geheel terzijde.

Ik ben gezegend met mijn Turkse buren. Bij elk moslimfeest krijg ik diverse soorten zelfgemaakt lekkers, bij elk Christelijk feest krijgen ze van mij chocolade figuurtjes of eieren… Misschien moet ik daar wat creatiever in zijn. Toegegeven: ze kunnen roepen. Maar echt luid he. Zonder schaamte. En schel, vooral de vrouw des huizes. Hoe dan ook, dit heeft nooit tot echt marginale toestanden geleid. Ok, ik lieg. Die ene keer toen de buurman, roepend en tierend, met een brandblusapparaat achter zijn broer aanholde, dwars de straat over, en gierende banden veroorzaakte zoals de toegevoegde geluidseffecten die je soms hoort op Amerikaanse actiefilms… dat was misschien wat zonderling te noemen. Gelukkig kon zijn broer snel de gemoederen bedaren door met een baseballknuppel zo mogelijk nóg dreigender over te komen. Ik wist niet dat Amerikaanse sporten zo populair waren in de Turkse gemeenschap? Voorts wordt party crashen in Residentie Van Rossem niet echt geapprecieerd, zeker niet als je ongegeneerd flessen sterke drank uit de drankkast grist om ze dan - van de fles drinkend - soldaat te maken, resulterend in zat gezwalp en een val op mijn salontafel vol glazen. Zijn Turkse dansjes met de armen omhoog zijn wel op het netvlies van alle aanwezigen gebrand. Dat was best wel onderhoudend grappig en maakte veel goed.

Welnu, waar ik eigenlijk iets wilde over zeggen, zijn mijn andere buren. Sinds ongeveer anderhalf jaar heeft mijn (“autochtone”, om maar eens een afgeschaft woord te gebruiken), drugdealende buurman langs de andere zijde plaats moeten ruimen voor een Bulgaars koppel van in de vijftig. Brave mensen, alhoewel zit mevrouw al jaren thuis met een ‘depressie’. Not judging, maar ze ziet er verdomd kwiek, gelukkig en werkbekwaam uit. Ze bewijst haar dienst aan de maatschappij wel door regelmatig de stoep te vegen voor mijn deur en zelfs mijn raamkozijnen schoon te maken of mijn bloemen water te geven. Schoon. Verder zorgt ze ook regelmatig voor het kind van haar zus of broer, ‘ik wil ervan af zijn’ (ja, ik ken ook volkse uitdrukkingen, jawel). Het kind in kwestie is een jaar of zes schat ik, en het bevuilt mijn ruiten regelmatig om mijn poezen te entertainen. Verdraagzaam als ik ben, kan ik daar uiteraard mee leven.

Gisteren kwam het wel tot een bizar treffen. Mijn teerbeminde partner Tim en ik waren rustig aan het bekomen van ons zelfgemaakt, oriëntaals diner en van ons vaatje rosé aan het nippen toen er plots werd aangebeld. Het moet zo rond de klok van negen gedraaid hebben. Ik dacht “wie kan dat nou zijn?”, maar desalniettemin opende ik de deur. Zonder baseballknuppel, want ik geloof in de goedheid van de overgrote meerderheid van de bevolking. Voor de deur torende onder me uit: de buurvrouw met het kind. “Waar is kat?”, vroeg ze. Beetje bizar om daar nu naar te vragen dacht ik, maar bon. “Niet voor te spelen”, maakte ze me duidelijk, “kindje heeft pijn gedaan oog.” Ik was niet mee, dus ik zei “euh… ik ben niet mee.” “Heeft mijn kat dat gedaan? Heeft ze de jongen gekrabd?”, vroeg ik. Dat zou mij verwonderen, want mijn beesten komen niet buiten. “Nee, jij moet nemen staart van kat en zo doen”, waarbij ze in haar ogen wreef op een bizarre manier. Ik vind niet meteen de juiste Nederlandse equivalenten voor “baffled, stupefied en flabbergasted”, maar die waren dus allemaal van toepassing op mezelve én Tim denk ik.

“Jij moet nemen staart van kat en over ogen wrijven, zo… en dan gaat pijn weg. Drie keer doen. Waar is kat?”, ging ze verder. In plaats van in de lach te schieten, antwoordde ik maar iets om te kanaliseren en vroeg ik domweg: “Is dat nu iets wat je echt gelooft, of probeer je die jongen iets wijs te maken? Je probeert hem iets wijs te maken he? Ok, ik haal de Carla.” Ik nam het beest op, richtte ze ondersteboven met staart en kont richting het kind en wreef drie keer – want dat moest -  met de staart over het pijnlijke oog van het jongetje. Het kind lachte, want het kriebelde schijnbaar. “Dank u, nu is beter”, zei ze, en schuchter lachend blies ze de aftocht, samen met het kind. Ik sloot de deur en door de verbazing volgden twee seconden stilte, gevolgd door een “What just happened?” van mijn kant. Rare jongens die Bulgaren.

Daags nadien zag ik de dame in kwestie, en vroeg ik haar om meer uitleg. Blijkbaar is dat bijgeloof bij de oudere bevolking daar. Helaas heb ik het wel niet helemaal volgens de regels van de kunst gedaan: ik moest drie keer van binnen naar buiten vegen, ik heb meer geswifferd in beide richtingen. Nou ja, het gaat intussen beter met z’n oog. Dus het moet wel werken. Die oftalmologen hebben we alvast niet meer nodig. Wat een besparing in de gezondheidszorg! Dat zal De Wever en zijn troepen graag horen. Ik stuur hem dadelijk een mailtje!

08-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades  

Vannacht logeerde ik in mijn ouderlijke woonst te DMD. Ik bracht de nacht door in de voormalige kamer van mijn broer F., die uitgeeft op de straatkant in een rustige woonwijkstraat, het summum van suburbia. Alles was peis en vree, vrede op aarde en al wat je wilt. Bij het krieken van het ochtendgloren werd de rust echter verstoord. Beneden hoorde ik een bonk, gestommel en verdacht gefezel. Dagelijkse kost in de Bloemekenswijk, maar niet daar. Niet in de Beekwei.

Met mijn slaapkop opende ik het raam, en tuurde ik naar beneden, heldhaftig als ik ben. Wat ik daar ontwaarde was… onthutsend. Er hing nevel boven de tuinen, maar dat was het niet. Er stond een achttal minderjarige jongeren, een bende, zeg maar, tussen 14 en 17. En die waren niet gezellig een sigaretje aan het roken of aan het rondhangen zoals hangjongeren dat doen, neen, ze waren, konkelfoezend, ontucht aan het plegen.

Ze stonden daar zowaar schaamteloos de fiets van mijn moeder te stelen. Een paarse. Verbouwereerd, en slaapkopperig als ik was, kon ik enkel een halfslachtige “Eéééé-là” ten derde brengen. Een oerkreet die niet veel indruk leek te maken, allicht ook omdat mijn stem enigszins oversloeg als bij een beginnende puber. Een van de jongeren herkende ik vaag, daarom lanceerde ik nog eens “ela”, gevolgd door een bluffende “ik weet u wonen hè gast”, wijzend met mijn vingertje.

Dit zorgde voor een kortstondige tweespalt in de groep, wat resulteerde in onrust en mekkerende stemmetjes die prevelden “laat hem staan”, maar de fietsbende koos toch het hazenpad. Met de fiets weliswaar. Een 14-jarige jongen met goudblonde krulletjes, laat ons hem “Tuur” dopen, mocht – na kort intern overleg - het stalen ros van mijn moeder beklimmen en ermee vandoor. Ik trok mijn stoute schoenen aan, figuurlijk, en mijn onderbroek, letterlijk, begaf mij in een vliegend tempo naar beneden en zette de achtervolging in. De jongen fietste dat het een lieve lust was, ikzelf liep zoals nooit tevoren in een “Run, Forest, Run!”-modus. Dwars doorheen de woonwijk, blootvoets doorheen velden en semi-begaanbare paadjes om vervolgens het spoor bijster te raken in een nabijgelegen verkavelingsstraat.

Ik besloot alsnog mijn intuïtie te volgen, en de straatkeuzes van Tuur in te schatten om uiteindelijk een Aha-Erlebnis/Halleluja-ervaring te morgen ervaren op de oprit van een doodlopende straat. Deze keer was het dus ‘AHA’, en geen ‘ELA’, mijn andere epische kreet van de dag. Het is eens iets anders. Ik belde aan, mamma Tuur opende de deur, en ik stommelde naar binnen als een woeste en ziedend zei ik “waar is ‘m, waar is ‘m?”, gevolgd door een “onzen Tuur?” – daar had ik alvast gelijk in – en “kalm, kalm” en meer van dat dramaremmend gezwets.

De jongen werd opgetrommeld, en ik legde de situatie uit. Ik dreigde de jongen zelfs een corrigerende tik te geven. Maar toen steeg de spanning, althans bij mij, toen de ouders van Tuureluur de daden van hun zoon volstrekt bagatelliseerden, als ‘kwajongensstreken’ van de hand deden en mij als boeman terechtwezen. “Breekt nou mijn klomp”, dacht ik bij mezelf, en ik ging door het lint. “Kwijt u van uw opvoedkundige taken”, commandeerde ik de ouders, “wat voor signalen geeft gij uw zoon door te insinueren dat stelen ok is?”, brieste ik. Intussen besloot de man, duidelijk ongeïnteresseerd, zijn gras te beginnen afrijden. Olie op het vuur. Of nee, ineens heel Koeweit wat mij betreft.

“Stelen is niet ok, madam, behalve misschien muziek, film en series op het internet, dat deden wij ook in onze jongen tijd, maar van een ander zijn gerief moeten ze afblijven.” De moeder bleef de heisa relativeren, en ik dreigde Tuur aan te klagen voor diefstal, inbraak (de bonk van de garagepoort) en bendevorming. Een van de jongens reed zelfs – duidelijk te jong en zonder helm of pak - met een motorfiets, maar dat zijn dan weer kwajongensstreken waar ik mij wel kan achter scharen. Maar een fiets stelen uit een woning? Hoe durven ze. Hoe durven ze.

Teleurgesteld in de opvoedkundige waarden die de ouders wilden meegeven, keerde ik huiswaarts met de fiets. In mijn onderbroek. Onderweg mijmerend en linken leggend. Over hoe het nu verder moet met de jeugd. Gaan zij moeten zorgen voor mijn pensioen? Zijn zij de politiekers van morgen? Ik was ook de leerkrachten onder ons indachtig: wat moeten zij niet doorstaan op oudercontacten? Wordt hun gezag ook zo ondermijnd? Worden de goedbedoelde waarden die zij willen meegeven ook zo tegengewerkt? De wereld is om zeep. Zeg dat ik het gezegd heb. En alles begint met het ongestraft stelen van een fiets. In groep, met braak, in suburbia.

FYI: deze verzuurde nonsens is gebaseerd op waargebeurde feiten in mijn dromen de voorbije nacht. Ik ben een gezonde, volwassen en mobiele man. Ik slaap niet meer bij mijn ouders, tenzij ik teveel heb gedronken op Kerst. En misschien ooit als ze hulpbehoevend zouden zijn. Ik hol doorgaans niet in mijn onderbroek door de straat en ben m.i. minder verzuurd dan ik laat uitschijnen in bovenstaande schrijfsels. Bedankt voor uw waandacht.

05-08-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades  

Event of the day...ik zat (as in: ovt van zitten, nvdr) met halve slaapkop mijn gps in te stellen vanmorgen, toen er plots op mijn ruit werd gebonkt. Ik schrok mij een hoedje! Althans, had ik er een op, ik had het ergens zonder weerga tegen de achterruit aan gekatapulteerd. Anywayz, het bleek een... Ouderling te zijn, die me met verstarde/verwarde blik dwingend verzocht mijn ruit omlaag te laten zakken. Zo geschiedde. De man zei -nou ja, "schreeuwde" eerder- : "mijn naam, mijn naam?!". Nog steeds onder de indruk zijnde en afgeleid door zijn halve liter goedkoop bier -nee, geen CARA deze keer - besefte ik pas na twee, ietwat luidere en nog meer van mijn melk brengende herhalingen, dat de man met zijn verweerde handen naar een enveloppe wees, en klaarblijkelijk niet kon lezen. Ik las de man zijn naam voor met een gegeneerde edoch dienstverlenende glimlach, de man bedankte me, gaf een liefdevolle tik op mijn koetswerk en ging verder op zijn zigzaggend pad. Analfabetisme en alcoholisme in Vlaanderen. Ik was er niet op voorzien zo vroeg in de ochtend.

09-01-2014 om 00:00 geschreven door carlbradshades