Vandaag is Tanja van Bednet op school geweest om de installatie van Bednet voor volgend schooljaar uit te komen leggen aan juf Veerle van het vijfde leerjaar. Vrijdag komt een medewerker alles opnieuw installeren op school en bij Liesje thuis zodat Liesje vanaf 2 september de start van het nieuwe schooljaar live kan beleven. Uiteraard hopen we dat ze zo snel mogelijk fysiek in de klas aanwezig kan zijn, maar deze prachtige organisatie biedt ons en Liesje weer een geweldige hulp. Dank je wel.
Ik heb geprobeerd om een filmpje op het internet te zetten van onze reis. Het zou moeten lukken om het te bekijken via deze link: http://youtu.be/Roe9YKZfgwc
We zijn weer thuis. Het is nog een heel avontuur geworden. Gisteren vertrokken we rond drie uur in Viborg. De Deense treinen rijden met veel grotere stiptheidscijfers dan de Belgische en dus stonden we al om 20 uur op het station van Padborg, meer dan twee uur te vroeg. Waarom ? Omdat we de volgende trein niet durfden te nemen uit vrees om onze aansluiting te missen. We hadden dan immers maar twintig minuten overstaptijd. Maar wat trokken we een ogen toen we in Padborg aankwamen. We dachten dat we een station zoals Antwerpen Centraal zouden treffen, maar het leek wel het stationnetje van Sinaai of Belsele. Zo klein was het ! Slechts twee perrons en om het uur eens een trein. We zaten daar helemaal alleen in een wachtzaal zonder loket die om 22 uur sloot. Rond het station was geen levende ziel te bekennen, tenzij een zwerver met zijn hond. Pas om 9 uur hadden we 100 procent zekerheid dat we wel op het juiste station zaten omdat de conducteur van een passerende trein bevestigde dat de internationale slaaptrein vanuit Kopenhagen hier stopte omdat hij hier moest wisselen van locomotief. Uit die trein stapten twee andere dames die net zo verwonderd waren als wij. Maar een heel leuk gesprek met de twee Deense dames die naar Zurich zouden sporen deed de wachttijd voorbijvliegen. Om 10 voor 10 kwam nog een jonge kerel ons vergezellen die een vriend ging opzoeken in Amsterdam, nog geen ticket had en hoopte er in Padborg eentje te kunnen kopen. Hij kwam dus ook bedrogen uit. Om 22.24 uur was het dan zover. Daar was onze slaaptrein. Onze medestanders in het klein stationnetje vonden net als wij snel hun plaats en behulpzame reizigers hielpen ons onze bagage en fiets op de trein te tillen. We hadden gereserveerde slaapplaatsen en de dame die ons gezelschap hield in de couchette was al bijna in slaap toen we binnen donderden met al onze tassen, maar ze was heel behulpzaam. Van haar hoorden we ook dat we in Hamburg nog gezelschap kregen van een medereiziger. Na een half uurtje was ons bed in orde gebracht en konden we aan onze nachtrust beginnen te denken. Dit viel vrij goed mee tot om half twee onze medereiziger in Hamburg ons kwam vervoegen. Maar snel hervatten we de slaap. Tot ... om tien voor vijf een zeer geagiteerde conducteur een ellenlange uitleg begon in het Duits en Engels. Eer we goed en wel wakker waren , was de helft van de uitleg al voorbij. We konden opmaken dat er problemen waren met de trein en dat we moesten overstappen. We kleedden ons snel aan, want ook onze medereizigers hadden meer dan de helft van de uitleg niet begrepen omdat ook zij uit hun slaap werden gerukt, en gingen op zoek naar een treinbegeleider. Wat bleek ? Onze trein moest nog drie uur wachten op de trein die uit Praag kwam en aan onze trein naar Amsterdam moest gekoppeld worden. Iemand had midden in de nacht zelfmoord gepleegd door zich voor de trein te gooien en zij hadden drie uur vertraging opgelopen. De reizigers naar Brussel, Amsterdam, Parijs ... konden in Hannover , het station waar we moesten wachten, overstappen op andere treinen. Alleen de reizigers met een fiets moesten willens nillens op de slaaptrein blijven. Zij mochten met de andere internationale treinen niet mee. Dus daar hoorden wij ook bij ! We gingen dan maar op zoek naar een heel vroeg ontbijt en wat verpozing. Ook even het thuisfront verwittigd via SMS dat we nog niet wisten wanneer we in Eindhoven zouden aankomen. Tegen kwart na 7 werden we naar een ander spoor geleid en was het nog even wachten op de koppeling met de trein. De slaaptrein probeerde onderweg nog wat tijd in te halen, maar we arriveerden in Eindhoven met een vertraging van 3 uur en 20 minuten ! Grappig was wel dat we met een bijna lege trein op pad waren en dat we met onze lotgenoten nog heel wat leuke babbeltjes hebben geslagen. Ook de treinbegeleiders verwenden ons met koffie, thee en frisdrank. Moe maar voldaan, draaiden we rond half drie de oprit thuis op ! Onderweg hebben Myriam en ik alle tijd van de wereld gehad om een evaluatie op te maken van onze tocht. We hebben er allebei heel erg van genoten. De tocht was fysiek behoorlijk zwaar, zeker de laatste dagen en de dagen met veel kilometers maar beslist de moeite waard. Jutland heeft ons hart gestolen, vooral door de natuurpracht, de puurheid en de gezonde omgeving. Geen vervuiling door grote industriegebieden en grote steden, enkel puur natuur. Ook de Deense mentaliteit spreekt ons heel erg aan. Zij zijn heel vriendelijk, helpen als je problemen hebt, vragen of ze iets voor je kunnen doen en zijn bovenal heel taalvaardig. Zij spreken perfect Engels en kunnen zich ook in het Duits uit de slag trekken en dat geldt zowel voor jong als oud. En vooral ... Zij hebben een heel open geest en een fijne kijk op de wereld. Wat betreft het eten , is de Deense keuken heel goed meegevallen. Je kan enerzijds heel lekker eten, maar anderzijds heb je ook de junkfoodkeuken. Iets tussen de twee vind je er eigenlijk niet. Wat het eten betreft denken we met het meeste smaak terug aan Arthur in Viborg. Skagen is een natuurfenomeen dat echt de moeite waard is om te zien, net als de vele Vikingsporen doorheen heel Jutland. Onze overnachtingsadressen waren prima. Maar de bed and breakfasts in Svanfolk en Skallerup Klit verdienen toch wel een speciale vermelding. Zij waren de top ! Het weer was twee weken schitterend, uitzonderlijk voor Denemarken. De eerste twee en de laatste drie dagen waren minder, maar zij maakten deel uit van the real Danish summer. En wat we zeker weten is dat we zeker nog een keer naar Denemarken terugkeren by car, om de rest van het land te ontdekken.
De foto's staan ondertussen ook op de harde schijf van de computer en zullen morgen en overmorgen op de blog gezet worden. Alvast bedankt voor jullie steun en het volgen van onze avonturen.
Deze morgen genoten we van een luxe- ontbijt in de b&b van Kevin en Ian. Onze Belgische medebewoners Greet en Erwin hadden geen woord gelogen toen ze gisteravond vertelden dat ze 's morgens verwend werden tot in de toppen van hun tenen. We lieten ons alles dan ook heel goed smaken. Toen we opstonden zag de hemel er nog blauw uit en hadden we het idee dat de wind wat was gaan liggen, maar toen we onze fietsen uit de garage haalden was het al behoorlijk aan het regenen en was er ook een sterke wind komen opsteken. Dus het regengerief maar weer uit de tassen gehaald. Gelukkig was het vannacht helemaal droog geraakt. Greet wuifde ons nog uit en wenste ons een leuke trip toe. Dankzij de uitleg van Kevin zaten we direct weer op de juiste route en we volgden een oude spoorwegroute van Svanfolk naar Hadsund. Hoewel we toen nog enigszins beschut werden door een prachtig natuurgebied langs beide kanten blies de wind keihard in ons nadeel. De spoorweg ging daarbij gestaag in stijgende lijn. Na 16 km, we hadden ondertussen al meer dan een uur gefietst, arriveerden we in Hadsund. Hier maakten we kennis met het prachtige Mariager fjord. We moesten in het centrum via een brug over het smalste deel van dit fjord. Toen we even moesten wachten voor de slagbomen omdat een schip onder de brug moest passeren , werden we bijna van onze sokken geblazen door de wind. Het gezellige stadje zag er koud, grijs en winderig uit, net als het fjord. Hoeveel mooier zou dit zijn als de zon schijnt ? Onze route volgde de Mariagerruten, een plaatselijke fietsroute, waarbij we regelmatig mooie beelden kregen van het fjord. De weg ging heel wisselend op en neer. De klimmetjes werden op het kleinste verzet genomen, onze ruggen gekromd tegen de wind. Als we al eens een stukje afdaling kregen, kwamen we geen poot vooruit, want de wind joeg ons bijna weer de berg op. Daarom moesten de afdalingen ook in een kleine versnelling genomen worden. Ondertussen laveerden we ook steeds van links naar rechts,over de rechterkant van de rijstrook om de wind de baas te blijven. We moesten alle moeite doen om onze fiets in bedwang te houden. De stukken waar we de wind van opzij kregen, waren verschrikkelijk zwaar, misschien nog zwaarder dan de delen met de wind op kop. Rond de middag kwamen we aan in het pittoreske Mariager. Letterlijk betekent dit : Maria's akker. Het was oorspronkelijk een vissersplaatsje aan het fjord. Maar het is uitgegroeid tot een aantrekkelijk historisch stadje rond een heel gezellig marktplaatsje. Het centrum heeft ook zijn middeleeuws karakter bewaard. In het centrum liggen authentiek keistraatjes en staan fraaie oude huizen. Op de marktplaats vonden we een oude herberg , die reeds bestond in de 12e eeuw en daar gingen we onze koude spieren en natte kleren toch even verwarmen en drogen. We aten er meteen onze warme maaltijd van de dag maar al op, want met het tempo dat we maar konden aanhouden door de voortdurende regenbuien en vreselijke wind, zouden we pas laat onze bestemming voor vanavond bereiken. Op de koop toe moesten we nog een hele tijd blijven schuilen, want er was weer een plensbui begonnen. Na Mariager was de weg geen meter meer plat en in de buurt van Hobro zakte de moed ons in onze schoenen. Het was al half vier, we moesten nog meer dan 30 km beuken tegen de wind in en we kwamen niet vooruit. Toen besloten we:Dit kan zo niet verder. Bij het eerste beste huis klopten we aan en vroegen we of er een station in de buurt was. De mevrouw die opendeed, begreep ons volkomen en vertelde ons dat we een vijftal kilometer moesten fietsen tot in Hobro en we daar de trein konden nemen naar Viborg. Wie ons een beetje kent, weet dat we dit niet zomaar hebben gedaan. We hadden alle meters van de route gereden, maar de wind heeft ons vandaag genekt. Als we verder hadden gedaan waren we geradbraakt toegekomen in Viborg en zouden we ver over onze fysieke grenzen heen zijn gegaan. We hebben vandaag geleerd dat als je lichaam en geest stop zeggen, je daar aan moet toe kunnen geven, ook al is het hard. Toch hebben we vandaag de kaap van 1300 km bereikt. Zo een aantal kilometers fietsen in 3 weken, daar mogen we toch best trots op zijn, vinden we. Morgen vertrekken we rond drie uur met de trein van Viborg naar Padborg zoals gepland en nemen we de nachttrein naar huis. Om 9.20 uur zullen we op 15 augustus aankomen in Eindhoven, waar Jorg met de auto klaar zal staan om ons weer naar huis te brengen. We willen alvast onze volgers bedanken, net als de mensen die ons gesponsord hebben. Een kleine bijdrage blijft trouwens nog welkom tot begin september, uiteraard voor bednet. Wat mogen jullie nog verwachten op de blog ? Donderdag proberen we een kleine afronding te geven van onze vakantie. En tegen vrijdag probeer ik de foto's en filmpje (s) op de blog te plaatsen zodat jullie een beeld krijgen van wat we hier allemaal neergepend hebben. Jullie krijgen dan ook al een tussenstand van de sponsoractie.
Bedankt iedereen om onze verhalen te lezen. Hopelijk hebben jullie er wat van genoten en tot ziens en horens in Belgium !
De nachtrust had ons heel erg deugd gedaan, want deze morgen was het landerig gevoel van gisteren helemaal verdwenen. Toen we opstonden en naar buiten keken , scheen het zonnetje en leek de wind wat te gaan liggen zijn. Ook zagen we dat vandaag de scholen in Jutland opnieuw van start gingen. Het was dan ook een drukte van jewelste op de parking en oprit van onze jeugdherberg die vlak naast een school lag. Wij gingen echter genieten van ons ontbijt en zagen dat de zwemmers van gisteren gezelschap hadden gekregen van Noorse handbalsters. Om 9 uur stonden onze fietsen vertrekkensklaar voor een tocht, onze voorlaatste al, van 75 km. Toen we naar buitenstapten begon het te regenen en we moesten meteen de regenkleding aan. Daarbij stak de wind ook weer hevig op. Maar we lieten ons niet afschrikken! We reden eerst door het gezellige centrum van Saeby. Dit was lange tijd een kleine vissershaven aan het Kattegat. Nu wordt het druk bezocht door strandgasten en mensen met plezierbootjes. We hadden meteen ook al een prachtig uitzicht op de Oostzee en zij zou heel de dag van ver of van dichterbij onze gezel zijn. Heel de dag door, kregen we schitterende inkijkjes op een zilverkleurige zee. Het weer was echter heel de dag erg wisselvallig. Wel 5 keer zijn we flink nat geworden . Een keer moesten we zelfs gaan schuilen onder bomen langs de kant voor de hagel, want een gebouw was er niet in de buurt. Tussen de buien door scheen de zon ook vrolijk en veranderde de lucht voortdurend van kleur. Van helblauw over witte wolken, tot grijze en zwarte regenwolken. Alle vesten die we bijhadden waren tegen 's avonds kletsnat. Daarnaast hebben we ook wel vijf regenbogen gezien, waarvan de laatste keer er een dubbele aan de hemel stond. De bezienswaardigheden die vandaag op de route lagen, hebben we dan ook maar gelaten voor wat ze waren. Toch hebben we weer een hele dag genoten van wisselende landschappen en veel natuurschoon. We hebben een vos in de vrije natuur zien lopen en twee herten. Ook hebben we een ontmoeting gehad met langharige koeien met grote horens waarvan twee kalfjes waren ontsnapt. Ook de klimmetjes waren weer van de partij, maar nog niet zo talrijk als wat we morgen mogen verwachten. Uiteindelijk kwamen we op ons overnachtingsadres aan: een b&b in Svanfolk. Een toplocatie, misschien wel de mooiste van heel de reis. Daar wachtte ons nog een verrassing. We ontmoetten hier de eerste Belgische toeristen in Denemarken, een heel tof koppel uit Berchem. We hebben even verbroederd met hen en onze ervaringen uitgewisseld. Nu gaan we slapen om morgen gezond en fris aan onze laatste dagtocht te beginnen. Niet te geloven dat onze 1300 km er bijna opzitten !
De morgenstond heeft goud in de mond, maar dit gold niet echt voor ons vandaag. Na de overweldigende ervaring van gisterenavond konden we deze morgen heel moeilijk uit ons bed. We hadden maar een 70-tal kilometers te fietsen en dus gunden we ons een uurtje extra nachtrust. Zodoende zaten we maar om 10 uur op onze fiets. Alleen ... we hadden niet ingecalculeerd dat na twee weken schitterend weer op dit moment een real Danish summer in het land is. Dat wil zeggen veel wind, af en toe een fikse regenbui en koele temperaturen. De eerste 23 km van onze tocht liepen door hetzelfde ruige duinengebied van gisteren omdat er maar een weg is naar Skagen. Met de wind op kop gingen we heel moeizaam vooruit. Het was al bijna middag toen we dit stukje hadden afgelegd. We vonden een mooie picknickplaats, annex kampplaats met blokhutten om te overnachten en genoten er van onze broodjes. Daarna moesten we onszelf weer in gang trekken. Het leek alsof we een decompressie hadden van al dat moois gisteren en onze benen wilden echt niet mee. Gelukkig was de weg na de duinen vlak tot in Frederikshaven . Alleen de stukken gravel zorgden voor wat gemor. Onderweg waren er ook nauwelijks voorzieningen om iets in te kopen en we waren ook vergeten dat het zondag was en dat er dus veel winkels gesloten waren. Dat komt er natuurlijk van als je bijna drie weken onderweg bent. Pas in Frederikshaven vonden we een Brugsen die open was. Daarna vervolgden we onze weg naar Saeby, de overnachtingsplaats van vandaag. We vonden daar een schitterende jeugdherberg met een prima kamer. Deze jeugdherberg wordt heel veel door Deense en Noorse sporters gebruikt om op stage te komen. Er staat een prachtig zwembad met alles erop en eraan. Er is een immens grote sporthal aan verbonden en verschillende sportvelden. Deze avond zaten er zwmmers in onze buurt. Het eten was heerlijk en we sloegen nog een leuk praatje met de kokkin. Ze maakte nog een lekker kopje thee voor ons en zo konden we vroeg naar bed voor een welverdiende nachtrust.
Vandaag beleefden we het toppunt van onze fietsvakantie ! We bereikten ons echte einddoel ! We fietsen nog een viertal dagen terug naar Viborg, maar Skagen was ons echt doel. 's Morgens genoten we van een lekker en verzorgd ontbijt en een heerlijk praatje met onze gastvrouw. Rond kwart over 8 zaten we al op de fiets, want we wilden de ruim 70 km naar Skagen zo snel mogelijk overbrugd hebben. Het weer zag er bij het opstaan oke uit, maar toen we onze fietsen optuigden, begon het te regenen. Niet heel hard, maar toch voldoende om de regenjassen aan te trekken. Tot half elf zouden we regen op ons krijgen, maar gelukkig werd het daarna droog. We reden vanaf Skallerup Klit door het enig mooie duinengebied. De flora veranderde zichtbaar door de zilte zeebries. Een deel van ons traject leidde over goed berijdbare gravelpaden door het natuurreservaat Tornby Klitplantage. Alleen de laatste kilometers moesten we een iets drukkere hoofdweg volgen tot in Hirtshals. Dit is een belangrijke vissershaven, waar ook nog schepen worden hersteld. Van hieruit kan je ook overzetten naar Noorwegen. De route voerde ons langs de haven en door het aangename centrum van het stadje. Vanuit dit plaatsje ging het dan in rechte lijn naar Skagen. We fietsten door een van de mooiste en ruigste delen van Jutland. De route liep dwars door duinen met bossen en heidevelden, stukjes veen en beekjes die in de zee uitmonden. Achter elke bocht konden we genieten van een ander uitzicht en we geraakten niet uitgekeken op de natuurpracht . Ook ons fototoestel stond niet stil. Soms waande je je in een echt maanlandschap, soms in een savanne of een Russische toendra ! Even voor Skagen reden we voorbij de Tilsandede Kirke. Dit verzand kerkje bewijst dat duinen zich voortdurend verplaatsen. Enkel de toren van dit kerkje steekt nog boven het zand uit. Hier waren filmopnames bezig. Carine werd door Myriam vergast op een echte sneeuwbal die ze van een kar met ijs had gerold die daar stond voor de opnames. Brrr... koud ! En dan wachtte Skagen op ons. Skagen is een geliefd vakantieoord bij de Denen en een plaats waar vele kunstenaars , vooral schilders wonen. Eerst reden we naar ons overnachtingsadres om onze bagage al af te zetten. Vervolgens haastten we ons naar het Skagen museum, want dat sloot om 5 uur. We wilden met eigen ogen zien hoe schilders uit Skagen de luchten en het licht op doek brachten. Na een verkwikkende douche was het tijd om een restaurantje op te zoeken. We trokken naar de haven en vonden daar het gezellige Pakhuset. Ondanks het feit dat het heel druk was in de vissershaven, een van de grootste van Denemarken. Carine at een heerlijke Fisksuppe en Myriam genoot van de mosseltjes. Aan de tafel links en rechts van ons zaten twee Deense koppels. We hadden tijdens het eten een heel aangenaam gesprek met hen. Daarna was het tijd voor het hoogtepunt van de dag en de reis! Wefietsten naar Grenen, parkeerden daar onze fietsen en trokken te voet over het strand naar de landtong die het einde van Denemarken is. Op die plaats stromen het Skagerrak en het Kattegat bruisend samen. De golven botsen letterlijk tegen elkaar op omdat de Noordzee en de Oostzee elk van een andere kant komen aangegolfd. We hebben er een filmpje van gemaakt dat we ook op de blog zullen proberen zetten vrijdag. Dit natuurfenomeen bezorgde ons kippenvel, zeker als je dit ook nog eens kan bekijken onder een prachtige zonsondergang. We werden er stil van en waren erg onder de indruk ! Eindeloos veel foto's hebben we ook getrokken alvorens terug te keren naar Grenen. Om even te bekomen van al dit schoons deden we nog een terrasje alvorens te gaan slapen. Het was al te laat om nog een berichtje op de blog te zetten, maar hiermee is het goedgemaakt.
Deze morgen geen problemen om op de route te geraken, want ze liep vlak achter onze camping. Zo kwamen we ook in het centrum van het stadje Nibe . Het ziet er nog uit als het oorspronkelijke vissersstadje waar vooral haring vandaan kwam. Kronkelweggetjes leiden langs karakteristieke lage huizen. Vanuit Nibe volgden we kilometerslang de Limfjorden, dan eens dichtbij, dan weer verder af. Maar regelmatig kreeg je er mooi zicht op. 10 km verder bolden we door Norholm, een schilderachtig dorpje met halfhouten boerderijen, dicht gegroepeerd rond het 12e eeuwse kerkje. Een 10-tal km verder naderden we een drukke stad, Aalborg. Het was even zoeken naar de juiste route, maar een behulpzame postbode toonde ons vlot waar we heen moesten. Omdat het bijna middag was en we deze avond in de middle of nowhere zouden logeren, gingen we een restaurant binnen om onze warme maaltijd al te nuttigen. Want de kaart leerde ons dat we verder niet veel gelegenheden zouden hebben om te eten. Aalborg is ook een stad die al ontstond in de Vikingtijd aan een belangrijke oversteekplaats an het Limfjord. Nu is het een belangrijke en drukke handels - , industrie- en universiteitsstad. De binnenkomst met de fiets in deze stad is prachtig. Fietspaden voeren je langs het fjord en de jachthaven, waar het marinemuseum gelegen is. Het lijkt wel Bokrijk, maar dan i.v.m. de visvangst. Even voorbij Aalborg kwamen we in Lindholm Hoje. Op de heuvel ligt de grootste blootgelegde vikingbegraafplaats uit 600 - 1000. Hier zijn 682 graven gevonden. Hiervan waren er 200 in de vorm van een schip met persoonlijke gebruiksvoorwerpen, waarschijnlijk van hoofdmannen. Het waren ook al crematiegraven. Interessant om te zien ! Hierna werd het landschap compleet vlak, tot groot jolijt van Myriam. Alleen de tegenwind op de eindeloos lange stukken was een spelbreker. Het was rijen, rijen, rijen, stoempen, stoempen, stoempen gedurende een twintigtal kilometers. Rond Bronderslev kwamen de eerste glooiingen er weer aan. We hadden ze al bijna gemist. Dan naderden we steeds dichter de oostkust van Denemarken. In de verte zag je regelmatig duinen opduiken en af en toe kreeg je ook al een glimp van de zee te zien. Zeker toen we Longstrup naderden. 1, 5 km ten zuiden van dit dorpje ligt de opnamelocatie van de film Out of Africa.Op het einde van onze route washet nog even puffen blazen . Op een heuvel zagen we Vennebjerg Kirke liggen, een mooi plaatje, maar als je er naartoe moet klimmen met de fiets een hele opgave. Het biedt wel een mooi uitzicht op de duinenstrook met een verzande vuurtoren. Dan naderden we ons einddoel Skallerup Klit. Het landschap veranderde indrukwekkend in een afwisselend duingebied met bossen, weiden en kleine beschutte valleien. Midden in deze natuurpracht lag onze schitterende B&B. Een echte toplocatie !
Na onze welverdiende rustdag schoven we vandaag steeds verder op naar het noorden. Gisteren waren we niet meer tot aan de Sonderso en de Norreso geraakt om te zien hoe Viborg aan het water gelegen is, want we zouden dit vanmorgen kunnen bewonderen en fotograferen. Dat was echter gerekend buiten de weergoden ! Toen we opstonden was het aan het gieten , iets wat al begonnen was om half vijf in de nacht. Na ons zelfgemaakt ontbijt, trokken we dan ook onze regenpakken aan. De eerste keer deze vakantie dat we vertrokken met regen. En het zou tot 11 uur water gieten ! Op dat moment zaten wij al in Aalestrup. We kwamen ook tot de constatie dat een regenpak, hoe goed ook van kwaliteit niet bestand is tegen 3 uur pletsende regen.We waren dan ook nat tot op onze kleren. Daarom gingen we in het enige restaurant dat open was in dit dorpje of stadje (?) wat eten . We hadden zin in een lekker soepje, maar de enige soep die ze hadden was koude soep. Hoewel ze heel erg spicy was, was het toch niets om je aan op te warmen. We namen ook de gelegenheid te baat om het gekende smorrebrod eens uit te proberen. Dat was een meevaller, hoewel je op zoek moet gaan naar het stukje brood onder het weelderige beleg. Wat we nog willen meegeven is, dat je in Denemarken onderweg opvallend weinig voorzieningen hebt om te eten of te drinken op deze route. Bistro's, tavernes of zelfs cafes vind je nauwelijks, behalve in de grotere plaatsen. Dus een terrasje doen in de namiddag zit er bijna niet in. En een picknick moeten we ook altijd voorzien. Na onze maaltijd trokken we droge kleren aan in de toiletten van het restaurant en we konden er opgewarmd weer tegenaan. Gelukkig was de ergste regen voorbij en vloog er af en toe nog maar eens een drupje door de lucht. In Aalestrup moesten we als fietsers ook nog een verplicht bezoek afleggen, namelijk het fietsenmuseum van Denemarken. Ongeveer 200 verschillende exemplaren kan je er bewonderen, van heel lang geleden tot de recente modellen. We hebben er ook kennisgemaakt met de eerste elektrische fietsen, al uit het jaar 1873. Het was eens leuk om dit museum te bezoeken, maar alles was er nogal rommelig opgesteld. Vanuit Aalestrup ging het dan naar Aars. Langs het fietspad staat een serie paaltjes met daarop afbeeldingen van de planeten van ons zonnestelsel op een schaal die overeenkomt met de werkelijke afstanden. Soms duurde het een hele tijd vooraleer je een volgende planeet tegenkwam. Langs dit pad was ook een prachtig hunebed te bezichtigen. Op de wipbank die daar opgesteld stond was het tijd voor ons vieruurtje. Ondertussen veranderde het landschap ook ingrijped. In de verte kregen we steeds meer zicht op een breed water. Dit is het begin van de Limfjorden. Langs dit water kwamen we in Nibe terecht. Hier hadden we onze enige overnachtingsplaats in een kamer op een camping. De accommodatie was oke, alleen de fastfood die in het restaurant werd geserveerd was niet echt ons ding, maar honger doet je heel veel eten, he. Voor de eerste keer konden we ook een prachtige zonsondergang fotograferen boven het water.
Naar deze dag hadden we toch al twee dagen uitgekeken. Een dagje waar niets moet en alles mag. Lekker uitslapen tot 9 uur en genieten van een lang en lui ontbijt. Daarna trokken we de stad in. Daar moesten we niet ver voor stappen, want ons gasthuis lag in het midden van het verkeersluw en gedeeltelijk verkeersvrij centrum. Viborg is een van de twee oudste steden van Denemarken. De eerste sporen van bewoning waren er al in 700. De naam is afgeleid van Vi Berg (heilige berg). Op de heuvel waar ooit offers aan de goden werden gebracht staat nu de evangelische Domkirke. Een dom, want Viborg is een bisdom. De dom heeft de eenvoudige inrichting die de protestantse kerken kenmerkt, maar de muren zijn beschilderd met prachtige taferelen uit het oude en nieuwe testament. Je kan heel wat tijd doorbrengen met het herkennen van de verhalen. Ook al zijn wij beiden niet gelovig, we hebben met open mond naar deze pracht staan kijken. Viborg was tot 1650 de grootste stad van Jutland waar de inhuldiging van de koningen plaatsvond. Door een grote brand in 1726 zijn nog weinig gebouwen van voor die tijd overgebleven. Myriam kan jullie alles over deze brand vertellen, want zij heeft in het Vikingmuseum door een druk op de knop opgesloten gezeten met een Deense documentaire over deze brand. Wij struinden door de stad en maakten kennis met leuke winkeltjes met praktische oplossingen voor alledaagse huis-, tuin- en keukenproblemen. Verder zijn we ook al het station gaan zoeken van waaruit we op 14 augustus richting huis keren. Een vriendelijke beambte raadde ons aan om ons ticket al te bestellen, zodat onze fietsen zeker mee kunnen. Daarna gingen we een gezellig terrasje doen. 's Avonds zijn we nog eens teruggekeerd naar de Domkirke om wat plaatselijke cultuur op te snuiven. Er was toevallig een zomerconcert van Philip Schmidt-Madsen. Hij vergastte ons op een prachtig recital op het orgel van de dom. We werden er helemaal stil van . Om de avond af te sluiten gingen we nog even naar restaurant Arthur om wat tapa's te eten . Heerlijk ! Omdat we de laatste klanten waren, maakte de kelner van het restaurant ons een persoonlijke cocktail die hij zelf ontworpen had. Hij wou er onze mening over horen. Heerlijk !,, Met de belofte om er volgende week nog eens te komen eten, namen we afscheid van deze door kookkunst en smaken begeesterde jongen.
Anneliese had voor een gezond en gevarieerd ontbijt gezorgd. Als we thuiskomen zullen we een kleine metamorfose ondergaan hebben. We hebben een flink kleurtje gekregen van al die fietsdagen met heel mooi weer, onze kuit- en bovenbeenspieren lijken elke dag in volume toe te nemen van de vele hellingen die we hier moeten bedwingen en dankzij het vele fruit en water dat we hier eten en drinken zal hopelijk ook de weegschaal enkele kilootjes minder aangeven. We verbruiken alleszins genoeg calorietjes. Het Deense eten draagt ook bij tot dit laatste onderdeel. Ze maken gebruik van lekkere regionale producten en de porties zijn hier minder ruim bemeten dan bij ons. Maar nu genoeg gemijmerd over onszelf, hier komt een verslagje van de dag. Om acht uur zaten we al op onze stalen rossen. Eerst gingen we inkopen doen, en eventjes langs de fietsenmaker om het elastiekje van de fietscomputer van Myriam te laten vervangen. Daarna ging het in vliegende vaart en dalende lijn naar het station van Ry. Daar konden we onze route opnemen. Heel snel zaten we op de juiste weg, maar toen wisten we nog niet dat het ons dagje niet zou worden. We dachten er met 75 km van af te komen, maar het zou anders uitdraaien ! 88 zouden het er worden ! Bij het eerste ronde punt moesten we volgens de routebeschrijving de weg naar Silkeborg volgen. Een klim van meer dan 2 kilometer later, kwamen we tot de constatatie dat niets van de beschrijving klopte. Na een blik op de kaart zagen we ook dat we verkeerd zaten. Dus onze bikes omgedraaid en weer terug tot aan het ronde punt. Gelukkig een afdaling deze keer. 8 km extra stonden op de fietscomputer toen we ons gevoel volgden en op de juiste weg zaten. Op de koop toe kregen we na onze zinloze klim er nog eentje extra te verwerken. Gelukkig reden we door een schitterend landschap langs een drietal groene meren. Achter elke bocht leek het uitzicht te veranderen. En zo bereikten we ongemerkt Silkeborg. Daar moesten we even een druk kruispunt kruisen, maar we kregen er een mooi uitzicht bij op de stad aan de aan de Silkeborg Langso. Het ontlokte Myriam de opmerking dat we net aan het meer van Geneve zaten. Silkeborg was gedurende de middeleeuwen een belangrijke residentie van de koningen. Halfweg de 19e eeuw zorgde een van de grootste papierfabrieken van Denemarken voor jobs en rijkdom voor de stad. Nu is Silkeborg het regionaal centrum van een van de landschappelijk mooiste delen van Zuid-Jutland met veel bossen, meren en heuvels en is het toerisme een belangrijke bron van inkomsten. Vanuit de haven maakt een van de oudste stoomraderboten ter wereld dagelijks een populair tochtje over de meren tot aan de trap van de Himmelbjerget, een van de hoogste heuvels van de streek.Wij verlieten Silkeborg via een prachtige fietsbrug. In deze streek kiest de Jutlandroute voor stille weggetjes door weidegebied en heuvels. Zo kwamen we in de Stendal Plantage. Langs de paden groeien de frambozenstruiken weelderig. Net na de prachtige Stendalhoeve liep het echter mis met onze fietsroute. Tot hiertoe weten we nog steeds niet hoe het is kunnen gebeuren, maar ineens kwamen we op een ontzettend drukke baan uit. We volgden die nog een kilometer, maar concludeerden dat dit echt niet kon. De snelheidsduivels raasden ons langs alle kanten voorbij en het was echt een gevaarlijke situatie. Op de koop toe waren we compleet het noorden kwijt en konden we niet bedenken waar we op de kaart zaten. Dat we in de verkeerde richting reden, hadden we wel door. Dan maar een 300 m teruggekeerd langs de drukke baan en bij het eerste beste boerenhof gestopt om de weg te vragen. Een vriendelijk koppel wees ons de weg, maar ook zij hadden moeite om op de kaart aan te duiden waar we zaten. Een dikke kilometer moesten we weer die drukke baan op tot we ze met een diepe zucht konden verlaten. Toen hebben we wel afgesproken dat als we ooit nog zo iets tegen zouden komen, we onmiddellijk stoppen en terugkeren naar het punt waar we zeker zijn van onze zaak. We waren te hard geschrokken van het vreselijk drukke verkeer. Na een aantal kilometer kwamen we op een oude spoorweg terecht die ons recht naar Viborg, het eindpunt van onze tocht voerde. Een tiental kilometers in dalende lijn afleggen deed deugd aan onze benen. Dankzij een vriendelijke dame vonden we snel ons overnachtingsadres , midden in het historische hart van Viborg. Alweer een prachtige locatie. Morgen gaan we hier genieten van onze rustdag.
Een prima ontbijt startte onze dag. Tijdens het ontbijt viel ons oog op een knappe Deense man, die gisterenavond laat nog was toegekomen. Nu was er geen tijd voor een korte babbel, maar hij zou nog zorgen voor een leuke verrassing. Ook aan de ontbijttafel zat een Nederlandse familie. Mama had aan de kinderen verteld dat wij Belgen waren en tijdens het optuigen van onze fietsen hadden we het zoontje steeds bij ons. Hij vertelde op een leuke manier dat hij naar Legoland was geweest en wat daar allemaal te zien was. Toen we interesse vertoonden in zijn verhaal, vertelde hij bijna heel zijn leven, met de nodige fantsie erbij. Hij beloofde ons ook om dezelfde avond ons te komen vertellen wat hij allemaal had gedaan die dag. We moesten hem teleurstellen door te vertellen dat we weer verder moesten. Hij had echt genoten van onze aandacht. Vandaag zou het weer een dag met heel wat Vikingsporen worden. De start naar onze route verliep een beetje moeizaam, maar zonder dat we het wisten, hadden we twee kilometer afgesneden en moesten we een klimmetje minder doen, hoewel we een ander in de plaats kregen. Een meevaller dus. Want volgens Myriam zou dit de zwaarste dag worden (Dit verkondigde ze al een vijftal dagen.) en als ze deze dag zou overleven zou de rest ook wel lukken. De klimmetjes waren op haar blad weer omcirkeld en het zag er inderdaad indrukwekkend uit. Carine antwoordt daar steeds laconiek op dat ze dan maar wat meer kilometers had moeten trainen voor we vertrokken, maar dit lacht ze dan eens weg. Maar toch is dat zo. Als je getraind bent, is deze route zeker goed te doen. Na 8 km kwamen we op een mooie locatie Farup So. In dit meer drijft een compleet uitgeruste replica van een klein vikingschip. Het schip is 15 m lang en 3 meter breed en het is gedecoreerd met schilden en figuren. Twee kilometer verder fietsten we Jelling binnen. In het centrum valt je blik direct op de enorme grafheuvels, de grootste van Denemarken. Daartussen staat het kerkje uit de 10e en 11e eeuw verscholen achter grote bomen. Jelling was 1000 jaar geleden koningshof en Vikinghoofdstad van Europa. Twee grote en bijzondere runenstenen staan voor de ingang van de kerk. Op deze stenen staat de eerste naamsvermelding van de Deense natie. In de kerk vindt men de oudste , volledig gerestaureerde muurschilderingen van Denemarken in Byzantijnse stijl. Ze beelden het leven en het werk uit van Johannes De Doper. De monumenten in Jelling staan op de lijst van Unesco - werelderfgoed. Jelling is werkelijk de moeite waard om te bezoeken. Een 9-tal kilometer verder kwamen we in Tinnet Krat terecht. Dit is een nationaal park, waar de route ons leidde door een bijzonder mooi heide- en boslandschap met eeuwenoude eikenbosjes. Hier volgden we ook weer een deel van de Haervejen waar het zwaar fietsen was door de veelvuldige klimmetjes en afdalingen. En zo kwamen we in Vrads aan, een knooppunt van de Haervejen. We reden voorbij een Kobmandshandel. Dit is een oude kruidenierszaak die door vrijwilligers weer geopend is en waar je de sfeer van de kleine buurtwinkeltjes van vroeger zoals in Kemzeke bij Ivonneke Van Stappen of Margrietjen Beck weer kan opsnuiven. We hebben toch wel moeten lachen met die oude authentieke reclameborden. Bij deze winkel was ook een goedkoop terrasje waarvoor je de drankjes in de winkel moest aankopen. We voelden ons weer kleine kinderen. Daarna begonnen we aan onze laatste kilometers naar Ry. Daar vonden we een bed in een leuke bed and breakfast met een hele lieve uitbaatster, Anneliese. 's Avonds gingen we nog iets eten in het stadje zelf. We kwamen terecht in het restaurant van een klein hotelletje. En wie zat daar ook aan een tafeltje ? De knappe Deense man van deze morgen. Hij was een wandeltocht naar Compostella aan het voorbereiden en daarom aan het trainen. Met bus en taxi en 30 km wandelen was hij ook in Ry terecht gekomen. Meer dan een uur hebben we met Axel zitten babbelen. Hij was een heel wijs man, door het leven gevormd. We hebben ook heerlijk gediscussieerd over alle belangrijke dingen des levens. Wat een heerlijke afsluiter !
In Hammelev hadden we een schitterende overnachtingsplaats. Omdat we de enige gasten waren, hadden we een huis voor ons alleen en dat voor 27 euro per persoon ! We mochten elk een kamer kiezen, wat zeer goed was voor Carine. Dan had ze eens een nacht geen gesnurk rond haar oren. Verder hadden we een ruime keuken, badkamer en salon en twee gezellige terrassen. Om kwart voor 8 's morgens stonden we al gepakt en gezakt klaar om te vertrekken voor wat onze langste rit in kilometers zou worden van de vakantie, namelijk 93. Eerst moesten we 6 km terug naar Vojens om op onze route te geraken. Dit ging heel vlot, iets wat soms wel wat meer moeite kost. Na 18 km kwamen we in het dorpje Jels. Hier wordt jaarlijks een Vikingfestival gehouden met openluchtspelen. Aan de achtergebleven affiches merkten we dat het nog maar een tweetal weken voorbij was. Een 12-tal kilometer verder werd het landschap weer gevormd door talloze grafheuvels uit de bronstijd. De landelijke wegen (en dat mag je echt letterlijk nemen, je komt er geen mens en geen auto op tegen, behalve een fietser of wandelaar) boden een mooi uitzicht op het wijde dal van de Kongea rivier. Dit riviertje vormde gedurende een vijftigtal jaar de grens met Duitsland. In Zuid-Jutland en Schleswig Holstein merk je trouwens in kleine dingen dat deze gebieden voortdurend stuivertje hebben gewisseld in de geschiedenis tussen Duitsland en Denemarken. In Schleswig vond je heel veel aanduidingen in het Duits en Deens. Hier spreekt iedereen Duits en Engels , maar geeft men er de voorkeur aan om Engels te spreken. We hebben dit dan ook al heel veel geoefend. Een vijftal kilometer verder kwamen we in Askov. Hier bevindt zich een van de oudste volkshogescholen van Denemarken met prachtige gebouwen. Dit is ons trouwens ook al opgevallen, dat de scholen hier aan de buitenkant een gezellige indruk geven. In de lagere scholen zijn alle lokalen op het gelijkvloers, zijn er verschillende speelplaatsen en sportvelden en zijn ze ook heel groen. In de zomer zijn de kinderen waar je ook voorbijrijdt altijd heel leuk en gezellig buiten aan het spelen. Daarna kwamen we in Baekke terecht. Het opvallende witte kerkje dateert al van 1100. Na dit plaatsje kwamen we weer op de Haervejen terecht. Door de droogte en het verse grind, was het hier hard trappen om erover te geraken. Even verder zagen we in het landschap ook de resten van een Vikinggraf met staande stenen in de vorm van een schip. Ondertussen naderden we Billund. Hier is Legoland gelegen. Onze route passeerde op een 15- tal kilometer van dit pretpark. Onze route leidde door de ruige heuveltjes van het natuurgebied van Randbol. Wie denkt dat Jutland vlak is, komt bedrogen uit. De weg gaat steeds op en neer. Klimmetjes van 500 meter en soms ook meer, soms met een stijgingspercentage van 7 tot 10% wisselen af met stevige afdalingen. Onze kuitspieren zijn dan ook al goed getraind. Myriam droomt er zelfs al van 's nachts. Op de routebeschrijvingen markeert ze ook elke klim en elke dag zegt ze, het gaat een zware dag worden hoor . Maar uiteindelijk geraken we overal toch wel vlot op. En zo geraakten we ook moe maar voldaan in Bredsten . Daar vonden we onderdak in een gezellige jeugdherberg.
Om half zeven rinkelde de wekker al, want we wilden opnieuw de warmte voor zijn. Om 7 uur zaten we dan ook al aan een heel lekker ontbijt. En om kwart voor 8 kropen we op onze stalen rossen. Er stond een trip van 73 km op het programma. Vandaag maakten we ook voor de eerste keer kennis met de Haervejen. Dit is de Deense versie van de Ochsenweg. In Denemarken is het een beschermd monument en is het oude karakter ook bewaard gebleven. Grote stukken zijn nog in grind, wat maakt dat je niet zo snel vooruit komt, vooral als er vers grind is gestort. Toch hebben de Haervejen heel veel charme. Ze lopen door prachtige natuurgebieden met heel veel afwisseling in landschappen. Myriam en ik werden al vanaf de eerste dag bekoord door de schoonheid van Jutland of Jylland voor de Denen. Voor jullie misschien een beetje een gekke opmerking, maar wij zijn helemaal weg van de kleuren in het landschap. Er zijn heel wat schakeringen van groen door de oeroude loofbossen, de reuzenvarens, de mais en de dennenbomen, verschillende soorten geel door de velden met haver, tarwe en gerst en daartussen dan nog het wit of roze van bloemen of heide. Je moet het gezien hebben om te begrijpen wat we bedoelen, denk ik. Die schakeringen geven ons ook een nostalgisch gevoel omdat de verscheidenheid in landbouwgewassen in onze kindertijd net dezelfde schakeringen gaven in ons landschap. Verder is Jutland heel dun bevolkt en kom je heel weinig huizen, auto's en mensen tegen. Maar als je iemand tegen komt kan je er donder op zeggen dat je een vriendelijke groet krijgt (hai), of aangesproken wordt over waar de trip heen gaat in zeer goed Engels. Sta je even langs de kant van de weg of kijk je op een kaart , vraagt men direct of je een probleem hebt en of ze kunnen helpen. Als je twijfelt rijden ze met hun fiets een stukje mee tot ze er zeker van zijn dat je op de juiste weg zit. Hier wordt door klein en groot heel veel gefietst ! Nu de lofzang is gezongen over Jutland nog even wat over onze eerste dagtrip in Denemarken. De eerste kilometers reden we door de Froslevljeren. Dit is een voormalig interneringskamp uit 1944 waar ruim 12000 politieke gevangenen hebben gezeten, meestal als tussenverblijf op weg naar de Duitse concentratiekampen. Het is een van de best bewaarde kampen in West - Europa. Het is compleet met barakken en wachttorens en je kan er volledig gratis een blik werpen op het leven van toen. Toch vrij indrukwekkend ! Daarna reden we al snel op de Haervejen. Deze stukken waren vrij goed te berijden. Het grind was al goed ingereden. Onderweg kwamen we verschillende stenen bruggetjes over kleine stroompjes tegen die zich nog steeds in de oorspronkelijke staat van einde 18e eeuw bevinden. Regelmatig duiken in het landschap lieflijke hagelwitte kerkjes op met een rood dak, allen in dezelfde stijl en heel mooi verzorgd. Het zijn bijna altijd evangelische kerken, want meer dan 90% van de Deense bevolking is protestants. Wie denkt dat Jutland net als Nederland en Belgie vlak is, komt erg bedrogen uit. Het gaat voortdurend op en af. Bijna geen enkele meter is vlak. Dat voelen we dan ook in onze beenspieren. Myriam beweert trouwens dat haar benen al heel erg in omvang zij toegenomen. 's Nachts droomt zij soms zelfs al van de heuvels. Ze geraakt er dan nooit op. En ... ze heeft een heilige schrik voor rit van maandag. Als ze die overleeft, zal de reis helemaal lukken.
De Deense Frank De Booser en ook de lokale bevolking had ons voor vandaag heel warm weer beloofd. Daarom stonden we al om 7 uur op. Om kwart voor 8 zaten we al aan de ontbijttafel en om half 9 op onze cykel. Toch stonden er vandaag maar 63 km op het programma, maar we wilden de ergste warmte voor zijn. De Schlei lag te blinken in de ochtendzon toen we door de uitgestorven haven fietsten richting Schloss Gottorf. Daarin bevindt zich het Landesmuseum met 5 verschillende tentoonstellingen en het 23 meter lange Nydamschip uit de ijzertijd. Het slot was echter maar geopend vanaf 10 uur, dus moesten we ons beperken tot het buitenaanzicht en de mooie recent opnieuw aangelegde tuinen. In het park ontmoetten we een jong Duits paartje met fietsen. Tijdens ons praatje bleek dat zij enkele dagen rondtoerden in de buurt van Schleswig om daarna naar Kopenhagen te vertrekken. We merken dat twee zwaarbepakte dames heel snel aangesproken worden door de lokale bevolking. Dat vinden wij tof en leerrijk. We waren nog maar net de stad uit of we ontmoetten alweer de Ochsenweg. In het landschap zie je regelmatig authentieke sporen van deze handelsroute. Ze zijn echter geen beschermd monument zoals de Haervejen in Denemarken. In Poppostein passeerden we langs een authentieke doopsteen. Het is de plaats waar Harald Blatand als eerste vikingkoning werd gedoopt. Na Poppostein kwamen we op een landschappelijk heel mooi traject met lichte heuveltjes. Na 31 km kwamen we in Oeversee terecht, een plaatsje met een speciaal kerkje uit 1100. We hebben dit monument echter gemist omdat we even onze linker- en rechterkant hadden omgewisseld en daardoor even verkeerd waren gereden. Hierna werd de weg drukker enerzijds omdat we de laatste grote Duitse stad naderden, Flensburg en anderzijds omdat de grens met Denemarken nu wel heel dichtbij kwam. Even voor de grens waanden we ons even op Kapellebrug of in Luxemburg. In Harrislee staan een aantal Duitse supermarkten waar Denen vooral rookwaren en alcoholische dranken komen inslaan omdat ze hier heel wat goedkoper zijn. Ook wij gingen hier nog wat inkopen doen. (geen alcohol hoor) . En dan reden we Denemarken binnen. Alleen een blauw bord met daarop Danmark zorgde ervoor dat de grensovergang visueel duidelijk werd. In de eerste bank die we tegenkwamen gingen we Deense kronen pinnen. We moesten toch wel wennen aan een voor ons nieuwe munteenheid. De eerste dagen moesten we onze leesbril opzetten om te zien hoeveel we betaalden, maar ondertussen lukt het ons al aardig. Nog een 6-tal kilometers moesten we dan fietsen tot aan ons verblijf voor deze nacht. We waren echt met ons gat in de boter gevallen. Wat een vriendelijke uitbaters. Een lekkere Italiaanse maaltijd van een echte Italiaanse kok zloot onze avond af. Tijdens het eten hielden we nog een praatje met onze Duitse buren, Gunther en Margot. We leerden heel wat bij over de Deense taal.
Deze morgen hadden we er heel veel zin in, want dit zou een heel interessante dag worden. We moesten niet alleen maar 65 km fietsen, maar het kondigde zich aan als een leerrijke dag. Onze benen voelen nog heel goed aan, marr de warmte zorgt toch wel voor wat extra belasting. We moeten heel veel drinken en er wordt heel wat afgezweet. Toch hoor je ons niet klagen hoor over dit schitterende weer . Na 7 km mochten we alweer een overzet nemen. Deze keer over het Nord- Ostsee Kanal. Dit kanaal vormt een 100 km lange verbinding voor zeeschepen dwars door Schleswig - Holstein. Ook hier zagen we prachtige zeereuzen. Dit kanaal werd een tijd lang onze gezel. Door ons getater waren we echter bijna een afslag vergeten. Gelukkig viel onze euro nog net op tijd ! In Kropp kwamen we weer op de Ochsenweg terecht. Een schitterende muurafbeelding van een ossendrijver met zijn ossen maakte ons dit duidelijk. ook het nabijgelegen kerkje in veldsteenbouw kon ons bekoren. Links en rechts van de Ochsenweg zag je nog sporen van de Kograben, een verdedigingswal uit de Vikingentijd. Ook zie je in heel het landschap nog regelmatig grafheuvels die dateren uit dezelfde tijd. Even verder steekt het Dannenwerk boven het landschap uit. Dit was een wal uit de tijd van de Vikingen die liep over heel het smalste deel van Jutland. En de Vikingen zouden een hoofdrol blijven spelen vandaag ! In Busdorf kwamen we de eerste runensteen tegen. En dan kwam het hoogtepunt ! Reeds van ver zagen we de Schlei liggen in het landschap. Aan deze brede rivier ligt Haithabu, een vroegere vikingvesting. Haithabu was gedurende 250 jaar het oudste en grootste handelscentrum in Europa. Haithabu had toen ongeveer 1000 inwoners en was 25 ha groot. Dit was tamelijk groot voor die tijd. Hier zijn veel opgravingen gedaan. In 1979 kwam zelfs een Vikingschip boven. In het plaatselijke museum is goed te zien hoe het leven in deze vesting was georganiseerd. Sinds 2005 zijn er ook 7 Vikingwoningen nagebouwd op hun originele plaats. Bij ons bezoek was er een kamp aan de gang voor volwassenen. Zij probeerden 10 dagen lang te leven als Vikingen. Dit zorgde ervoor dat we een realistisch beeld kregen. Na dit leerzaam bezoekje namen we de zomerboot naar Schleswig. Daar vonden we een kamer met uitzicht op de Schlei. We struinden nog wat rond in Schleswig en het prachtige Holm om onze avond af te sluiten met een etentje in het haventje. Een gezellige afsluiter van een mooie dag.
