Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
27-05-2017
Leon - Villar de Mazarife (21 Km)
En ik zen terug vertrokken... met een bang hartje weliswaar; bang dat de blessure aan het scheenbeen nog niet geheel verteerd is. Met spijt heb ik om 6:40 de deur van de Hostal de Madriguera achter me dicht getrokken. Het was er heerlijk vertoeven in mijn kamer van twee. De laatste nacht heb ik er zelfs alleen geslapen. De voorbije 2 dagen heb ik in Leon vooral de benen laten rusten; ik heb er uiteindelijk enkel de kathedraal bezocht. Gisteren heeft het trouwens bijna heel de dag geregend, ik was blij dat ik niet op wandel was. Vandaag deed het zonnetje beter zijn best, er hingen nog wel wat wolken en deze zullen naar alle waarschijnlijkheid morgen voor regen zorgen. Ik heb mijn tempo serieus verlaagd om de benen niet te overbelasten en ook mijn wandelstok heb ik terug ingeschakeld. Het duurde een tijdje voordat ik het verstedelijkte Leon achter mij kon laten; in het dorpje La Virgen del Camino kon ik kiezen voor een alternatieve route die door een groenere omgeving loopt. De keuze was snel gemaakt. Ik kwam meteen op een pad terecht door een heide-achting omgeving. Een verademing met de drukke baan die ik daarvoor 6 km heb moeten volgen. Blijkbaar hebben de meeste pelgrims toch gekozen voor de originele drukkere route; het was vandaag ongelofelijk rustig wandelen. Ik had soms het gevoel dat ik alleen deze route had gekozen. Onderweg kwam ik nog een Duitser tegen die me goede raad gaf ivm mijn scheenbeen; veel meer water drinken (ik drink gemiddeld 1,5 liter per dag en volgens hem moet ik dat verdubbelen), mijn magnesiumgehalte moet naar boven (hoe ik dat moet doen is mij nog onbekend) en ik moet meer zouten opnemen (ik heb deze middag meteen zoute nootjes gekocht). We zullen het de volgende dagen eens proberen ... je weet maar nooit. Om 13:00 ben in aangekomen in de Albergue Casa de Jesus in Villar de Mazarife. Van buitenaf ziet het er best gezellig uit maar binnenin kom je in een soort krakerspand terecht. Ik overdrijf waarschijnlijk maar de muren zijn allemaal beklad met de meest bizarre graffiti en op het balkon buiten liggen matrassen opgestapeld. De kamers zijn donker, klein en griezelig. Ik lig er op een kamer met een vreemde snuiter en een tof Amerikaans koppel. Ach 't is maar voor even, binnen een uur of 17 ben ik hier terug weg.
Gisteren nog bij de apotheker langs geweest voor een extra doosje ibuprofen en een voltarengel. Nog een ijspack gelegd voor het slapen gaan en deze morgen zonder veel problemen opgestaan en vertrokken. Op het gemakje, deze keer heb ik ook mijn wandelstok ingeschakeld om mijn recherbeen te ontlasten (Het gevaar was dat ik hierbij het linkerbeen ging overbelasten maar ik moest het risico nemen). Heelhuids en zonder noemenswaardige pijn in Leon geraakt. Ik heb een nachtje extra geboekt zodat ik mijn onderbenen eens kan laten rusten. De Hostal Madriguere ziet er trouwens zeer netjes uit en ik lig op een kamer van 2. Mijn buurman of -vrouw heb ik nog niet ontmoet, maar dat komt wel. Over de wandeling van vandaag is weinig te vertellen; een 10tal km gelopen door verstedelijkt gebied met lelijke industrie (ik ga je de details besparen). Geen foto's dus vandaag, maar dat zal ik de volgende dagen proberen te compenseren. Nu veel rusten, ijs leggen, zalfjes smeren, pillekes pakken ... en dan komt hopelijk alles goed.
Bercianos del Real Camino - Mansilla de las Mulas (26 km)
Goed geslapen vanacht! Stipt om 06:30 was de Jean alweer goedgemutst op pad. Vandaag viel het me toch nog eens op hoe mega die akkers hier wel zijn. Iets waarvan de Belgische boer alleen maar kan dromen denk ik. Om de velden te besproeien hebben ze hier zelfrijzende sproeiinstallaties; buizenconstructies die wel tot 140 m lang zijn. In België heb ik deze nog niet gezien; volgens mij zal menig keutelboerke jaloers zijn op deze machines! Tegen 11:00 kreeg ik terug enorm veel last van mijn rechter onderbeen; de pijn was echt niet te harden. Te vergelijken met tandpijn; elke stap die ik zette was een ware marteling; even is STOPPEN door het hoofd geflitst. Onder mijn linker grote teen zit ondertussen een blaar, maar die voel ik nauwelijks (dat is dan weer het voordeel). Mentaal en emotioneel heb ik alles onder controle, maar ik voel dat ik fysiek tegen mijn grens aanzit. Ik begrijp het niet, ik heb mezelf de voorbije maanden zo goed voorbereid, vanwaar komt die ondraaglijke pijn in dat rechterbeen toch? Rond 12:00 ben ik op een terras gestrompeld en heb er een ijspack gevraagd, ik heb er ook een pijnstiller genomen onder de vorm van blond schuimend gerstenat (500 ml). Ik had op dat moment nog 6 km te gaan en zag het eerlijk gezegd niet meer zitten. Het ijs (of de pint) hebben zijn effect niet gemist. Ik heb m'n rechter wandelschoen anders dichtgeknoopt; zodat de tong van de schoen niet meer tegen het scheenbeen drukt. Effe diep ademgehaald en ben terug vertrokken. Man man man, wat heb ik afgezien. Het hele onderbeen zat ondertussen in een kramp. Onderweg dacht ik erover om in Leon (morgen) een dokter te bezoeken, op deze manier kan ik echt niet meer verder. Ik moet weten wat er aan de hand is, ik moet weten of ik zo verder kan. Een beetje later schoot het me te binnen dat het morgen een feestdag is en er wellicht geen dokters bereikbaar zullen zijn. Misschien moet ik vanavond in Mansilla de las Mulas maar op zoek naar een dokter. Raar maar waar, hoe dichter ik eindstreep van vandaag naderde, hoe beter het terug ging. Rond 12:30 ben ik de Albergue binnengestapt, 'k heb m'n schoenen uitgedaan en de pijn was weg. Ik ben er nog niet uit ... Moet ik nu naar de dokter of niet? Ga ik naar de apotheek om een verdovende flexiumgel te halen? Moet ik terug ijs leggen of kan ik beter pinten beginnen drinken? Eerst douchen .... tijd brengt raad.
Terradillos de Los Templarios - Bercianos del Real Camino (23 km)
Op aanraden van mijn vrouwtje het ik afgezien van de vooropgestelde 30 km. Het zijn er vandaag slechts 23 geworden. Rond 06:30 deze morgen vertrokken voor een rustige dag stappen. De verschroeiende hitte van gisteren was een beetje verdwenen; nog steeds volle zon maar een fris briesje deed het aangenaam aanvoelen. Onderweg meer van hetzelfde, een eindeloos lang wandelpad (dat de autostrade vlakbij volgt), links en rechts graanvelden en af en toe een heuveltje. Na Leon (binnen 2 dagen) gaan we terug de bergen in en belooft de omgeving weer mooier te worden. Mijn scheenbeen leek aanvankelijk hersteld, maar kort na de middag gaf het toch weer aan dat het genoeg was geweest voor vandaag. Ik ben rond 13:00 aangekomen in Bercianos del Real Camino (de naam doet me een beetje aan Beerse denken). Ik ben meteen de plaatselijke kroeg ingedoken om er een frisse pint te drinken en een heerlijke sandwich queso-bacon te eten. Daarna ben ik op zoek gegaan naar Albergue Santa Clara, mijn slaapplaats voor vandaag. De Albergue ligt er - zoals de rest van het dorpje - een beetje mistroostig bij. Ach ... een warme douche en een fris bedje ... meer heeft een pelgrim eigenlijk niet nodig. Een beetje later ben ik terecht gekomen in de plaatselijke bar El Sueve om er een grote pint te drinken (mijn vader heeft me geschreven dat ik veel moet drinken 😉) . Best een gezellige keet; ze hebben me een ijspack aangeboden om op mijn scheenbeen te leggen en de pint smaakte verrukkelijk. Hier ga ik vanavond ook eten denk 'k. Ik heb nog met een aantal pelgrims gesproken en de meesten zijn teleurgesteld in de drukte die er momenteel heerst; elke dag weer hoor ik verhalen van wandelaars die nergens terecht kunnen om te slapen. Mij gaan ze voorlopig niet liggen hebben; de volgende twee overnachtingen zijn al gereserveerd 😎
Carrion de los Condes - Terradillos de Los Templarios (26,6 km)
Over de wandeling van vandaag kan ik vrij kort zijn; oersaai en bloedheet (dat belooft want de volgende dagen gaat de temperatuur alleen nog stijgen). Ik ben deze morgen wat later gestart, er was ocharme 27 km te gaan. Om 07:30 heb ik - met pijn in het hart - mijn privé-optrekje verlaten. En toen ben ik op de eindeloos lange rechte weg terecht gekomen naar Terradillos de Los Templarios. Ik zou er wel meer over willen vertellen, maar er was niks ... een grote leegte. De foto' s spreken waarschijnlijk voor zich. De meeste pelgrims hebben geen fijne dag gehad vandaag, het was zwaar. Ik ben uiteindelijk wel in een mooie Albergue terecht gekomen ' Jacques de Molay'. Ik lig er op een kamertje met 2 Franse dames op leeftijd. Ze zien er schattig uit; wellicht worden we nog beste vrienden.
Speciale dank aan mijn collega van Metallo die er met zijn fotobijdrage toch nog iets speciaals van wist te maken ... 🙂
Boadilla del Camino - Carrion de los Condes (24.6 km)
Ik ben vanmorgen bij het ochtendkrieken van de dag (06:15) vertrokken naar Carrion de los Condes. Mijn scheenbeen deed nog fameus pijn, op de gevoelige plaats is deze nacht een blauwe plek verschenen. Ik was nog maar net aan het stappen toen ik midden op het wandelpad een gewonde zwaluw tegen kwam. Vreemd dat iedereen deze is gepasseerd zonder erop te trappen. Ik heb hem vastgepakt en op een veilige plek gezet en (geloof het of niet) toen is de pijn van mijn scheenbeen verdwenen. Waarschijnlijk heeft de Ibuprofen van deze morgen er ook wel mee te maken. Het pad lag voor het grootste gedeelte langs een rechte drukke provinciebaan maar deze keer kon het me niet deren; ik had de goede vibes te pakken. Voor en achter me een polonaise van pelgrims, de ene al wat frisser dan de andere. Onderweg kwam ik een Italiaanse dame tegen die zowaar een hele stereoketen meezeulde in haar rugzak; ik heb haar Lady Jukebox gedoopt. Wat bezielt zo'n mens toch om de hele horde pelgrims lastig te vallen met Italiaanse klassiekers?! Ik heb geen plaatje aangevraagd, ik wist trouwens niet waar ik de centjes moest deponeren. Een beetje later kwam ik Super Siegfried tegen; een Duitser die vertrokken is in zijn thuisland en het na 2 maanden een beetje beu is; hij wil zo snel mogelijk naar huis. Dat is ook aan zijn tempo te zien; als een geoliede Duitse machine raast hij alle wandelaars voorbij. Die zien we wellicht nooit meer terug. Ook de Portugees Alberto ben ik nog tegengekomen. Alberto is een stille jongen en een prima kerel. Ik heb gisteren met hem nog een pintje gepakt op een terras. Net voor 12:00 ben ik aangekomen op de plaats van bestemming. Geen Albergue voor mij vanavond; ik heb mezelf eens iets gegund; ik slaap vanavond in een hostal in het centrum van de stad in een klein kamertje voor mij alleen! Het kamertje is ocharme 8 vierkante meter groot maar is voorzien van alle luxe: een bed met echte lakens (geen slaapzak nodig dus!), een toiletje (mijn eigen privé-pot!), een douche (heel de tijd warm water!) en een wasbakje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eerste half uur in deze kamer niets anders heb gedaan dan gelachen; Ik vind het echt heerlijk! Morgen is het back to reality; Mijn slaapplaats is gereserveerd dus ik moet mij niet haasten.
