Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
05-06-2017
Portomarin - Palas del Rei (24 km)
Zodra ik het mistige Portomarin achter me had gelaten, dook de wandelweg meteen een groot donker bos in; redelijk spooky rond 6:30 's morgens. De mist is nog even blijven hangen maar tegen 08:00 kleurde de hemel blauw en scheen het zonnetje eindelijk weer volle bak. Het bleef nog wel een beetjes fris aanvoelen dus prima wandelweer. Het was opnieuw stappen in een supermooi heuvelachtig landschap met onnoemelijk kleine dorpjes; een paar oude stenen huisjes met een kapelletje en je hebt hier een volwaardig dorp. Het enige wat je in zo'n dorp op je weg tegenkomt, zijn koeienvlaaien. Ik weet ondertussen als geen ander hoe een strontbaan eruit ziet. Om half elf heb ik een eerste keer gepauzeerd op een terrasje om er een colaatje te drinken. Lang heeft dat niet geduurd want ik ben bijna onmiddellijk weer vertrokken omdat ik een heel goed gevoel bij het wandelen had vandaag, alles liep vlot. Ik logeer vandaag in Albergue San Marcos; een supermodern en clean etablissement. Volgens mij is het nog niet zo oud; binnen en buiten ziet het er allemaal als nieuw uit. Ik ben er alweer een paar bekenden tegen het lijf gelopen en deze middag zijn we gezellig samen gaan eten. Vreemd ... maar ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat ik dit binnenkort ga missen. Momenteel denk ik eraan de laatste twee etappes in 1 dag te lopen (een 42 km in totaal). Op deze manier heb ik een hele dag om Compostella op mijn gemak te verkennen. Fysiek zou het in ieder geval moeten kunnen. Dat zou kunnen betekenen dat ik morgen mijn laatste genietbare wandeling afwerk. Morgen ga ik richting Arzua. De afstand van de wandeling is nog wat onduidelijk; in sommige boekjes spreken ze over 25 km, in andere over 28 km. We zien wel, als het maar niet regent 🙂
Het was killig deze morgen toen ik vertrok, de lucht zag er grijs en miezerig uit; het leek alle momenten te kunnen gaan regenen. Bij het verlaten van Sarria dook de camino meteen de groene velden in. Tussen de glooiende heuvels werd het klimmen gevolgd door dalen. Het was best een mooie omgeving om in te wandelen, maar van mij mocht het toch wat warmer zijn. Ik had soms moeite met een sms'je te sturen omdat de vingers helemaal verkrampt waren van de koude. Ik heb er zowaar een snotvalling aan over gehouden.
Halverwege de wandeling heb ik de barrière van de laatste 100 km overschreden. Toch eentje om je aan op te trekken.
Rond 10:00 brak eindelijk de zon door en toen was ik al een flink eind opgeschoten want om 11:00 was ik al in Portomarin, plaats van bestemming. Ik heb nog ff getwijfeld om verder te stappen maar in goed overleg met de achterban (lees: het vrouwtje) heb ik toch beslist hier te blijven. Portomarin ligt aan een grote rivier, en de Albergue O' Mirador kijkt uit over deze stroom. Bij aankomst heb ik meteen een hoop kleren gewassen want met het slechte weer van de voorbije dagen was daar niet veel van in huis gekomen. Voor morgen wordt helaas hetzelfde weer voorspeld ... Spijtig!
Via deze weg wens ik de wedstrijdploeg van brandweer Beerse van harte proficiat met het behalen van de provinciale EN nationale titel! Het stond hier ook in de gazet. 😉
Het regende deze morgen in Triacastella en daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Of het iets met het weer te maken had weet ik niet maar de benen voelde zwaarder aan dan de voorbije dagen, de frisheid was er precies een beetje af. Toen ik rond 6:30 de dorpskern verliet, had ik de keuze uit 2 verschillende routes; eentje dat mij op 4u30 naar Sarria ging brengen en een andere waarvoor ik 6u30 nodig had. Ik koos voor de langste omdat ik anders te vroeg op de plaats van bestemming zou zijn; de Albergue waar ik vanavond slaap (La Casona de Sarria) ging pas om 12:00 open. Het eerste deel van de wandeling liep alweer langs een grote baan. Al gauw had ik spijt dat ik de lange versie had gekozen. Ik beschik over goede regenkledij maar na verloop van tijd zorgt het transpiratievocht er toch voor dat de binnenkant van het regenpak ook helemaal nat is. Het plakt en trekt dan langs alle kanten; niet echt gezellig. Na een tijdje verliet het wandelpad gelukkig de route van de baan en ging de camino verder over kleine landweggetjes. Het moet mooi zijn als het droog is maar vandaag kon ik er echt niet van genieten. Een 10-tal km voor aankomst werd het droog, maar het geluk was van korte duur want op 3 km van Sarria kon de regenkap alweer op. Saria is eigenlijk best wel groot en ik heb de hulp van mijn vrouwtje moeten inroepen om de Albergue te kunnen vinden. La Casona de Sarria is een hele mooie slaapplaats met veel ruimte, propere sanitair en met wegwerplakens (!). De eigenaar heeft mij aangeraden vanavond te gaan eten in Restaurant Roma; een restaurant met een vermelding in de Michelingigds waar je voor 16 euro kunt gaan eten ... en dat laat ik niet aan mij voorbij gaan. Misschien toch nog een mooi einde van een natte depressieve dag. Morgen kan het enkel beter gaan.
Onze Jean was deze morgen de eerste die de Albergue verliet, niet dat ik er niet goed geslapen heb of zo ... ik had gewoon goesting om de zon te zien opkomen op de top van de berg. O'Cebreiro (het dorpje vlakbij de top van de berg) is best gezellig; het lijkt wel een middeleeuws dorpje met smalle straatjes en huisjes met strooien daken. De zonsopgang was spectaculair (ik hoop dat de foto's een beetje een beeld geven van wat er te zien was). Nadien was het fijn wandelen in de bergen boven de wolken. Het zonnetje brandde heerlijk, de vergezichten waren fantastisch. Vandaag stond er een lange afdaling op het plan, dus heel veel moeite had ik er allemaal niet mee. Rond 10:00 liep ik plotsklaps met het hoofd in de wolken. Van de zon was niks meer te zien, een dikke mistlaag had het landschap ingepakt. Voor en achter me was geen enkele andere wandelaar meer te zien of geen geluid meer te horen, het leek wel of de avond was gevallen ... best creepy. Na verloop van tijd werd het zelfs fris, mijn gezicht en armen voelden klam aan van de dikke vochtige lucht. Rond 11:30 ben ik het mistige Triacastela binnengestapt; het is weer zo'n typisch klein dorpje met een paar huisjes, een restaurant, de noodzakelijke apotheker en een handvol Albergues. Mijn slaapplaats van vanavond (Albergue à Horta del Abel) was snel gevonden; een super leuk huisje met een 14-tal slaapplaatsen. Het is er allemaal zeer netjes en er is lekker veel ruimte. Na een uitgebreide douche was de zon blijkbaar toch door de wolken gebroken en ben ik meteen het dorp ingegaan om het verder te gaan verkennen. Ondertussen weet ik waar ik vanavond mijn paella ga eten, ik heb er zin in.
Vanuit Villafranca del Bierzo kan je op 2 verschillende manieren richting O'Cobreiro. Een moeilijke ('El Duro' genoemd) en een gemakkelijke (die voor het grootste gedeelte langs een hoofdbaan loopt). El Duro is absoluut de mooiste route om te wandelen maar laat niet toe om veel kilometers op een dag te doen. Op aanraden van de eigenares van de Albergue Leo (en rekening houdend met de afstand die ik wilde afleggen) ben ik langs de grote baan gegaan. Zoals eerder aangegeven ben ik vandaag vroeg vertrokken om de warmste periode (tss 12:00 en 16:00) tijdens het wandelen te vermijden. Het was zowaar koud deze morgen (ik had me niet te warm aangekleed omdat ik wist dat het heet ging worden). Viel dat even tegen zeg ... Mijn vingers waren bevroren, zelfs sms'en ging niet meer. En toen uiteindelijk de zon kwam piepen vanachter de bergen, was het direct veel te warm ... Het is ook nooit goed hoor ik jullie al denken 🙂 Het eerste deel van de wandeling is niet het vermelden waard, het tweede deel daarentegen ... Na ongeveer 20 km passeerde ik La Herreira; een pittoresk dorpje in een dalletje dat amper 30 huizen telt. Nadien volgde een klim die ervoor heeft gezorgd dat er zowaar zweet in mijn botten liep! Tijdens mijn hele camino-experience heb ik niet zoveel zweet gelaten als vandaag! Aanvankelijk was het klimmen langs de hoofdbaan, een beetje later moest ik de klim verderzetten op een prehistorisch keienpad. Mijn hartslag zat regelmatig tegen de 150 aan. Het zweet gutste letterlijk uit al mijn poriën. Ik was niet van plan te wassen vandaag maar heb na deze wandeling toch maar mijn kleren in een sopje gestoken. Iets na 12:00 ben ik aangekomen in de Albergue La Escuela (op 2,5 km van de top). Deze slaapplaats had ik vooraf geselecteerd omdat ze beter beoordeeld werd dan de slaapplaats op de top van de berg. En het mag gezegd worden; het is een nette Albergue. Ik slaap er op een zaaltje met 4 stapelbedden en een privé-badkamer .... Ik heb al erger meegemaakt. Ik zit nu 1250 meter hoog, morgen daal ik terug naar 600 meter en laat ik de hoge bergen definitief achter mij.
Alle aandacht naar mijn vrouwtje waarmee ik vandaag 20 jaar getrouwd ben. Zij is nog altijd - en zeker ook tijdens deze trip (!) - mijn steun en toeverlaat. Het feit dat ik deze trip mocht maken van haar en dat zij het gezin nu even alleen runt, zegt al genoeg ... ze is echt een topwijf! Dat ik er nu effe niet ben, ga ik achteraf goed maken. Als ik terug thuis ben, zal ik haar eens ferm in de watten leggen.
De etappe van vandaag was geen hoogvlieger; het duurde tot een stuk in de namiddag vooraleer de omgeving interessant genoeg was om er een foto van te trekken. Ik kreeg wel meteen de indruk dat er minder pelgrims onderweg waren (geen idee waar die gebleven zijn😳) Voor mij geen probleem; ik heb het toch graag wat rustiger onderweg. De thermometer is vandaag flink omhoog geschoten en het ziet ernaar uit dat het de volgende dagen nog bakken en braden gaat worden. Dit maakt het dan weer net iets lastiger tijdens het wandelen.
Iets na de middag ben ik aangekomen in Villafranca del Bierzo. De Albergue waar ik vanavond slaap is echt top! Het lijkt eerder een hotel dan een Albergue. Het is een oud pand dat recentelijk gerenoveerd werd, ik slaap voorlopig met 3 andere mannen op de kamer (er kan er nog eentje bij) , onze kamer is voorzien van een privé-badkamer en er zijn weer echte lakens om in te maffen. Heerlijk! Voor diegenen die de camino ooit zelf willen stappen; in Villafranca del Bierzo moet je in Albergue Leo zijn!! Morgen staat er een redelijk zware klimdag gepland, met deze temperaturen niet echt iets om naar uit te kijken. Maar hej ... morgen is alweer een dag dichter bij Compostella ... en daar kijk ik wel naar uit 🙂 !!
Gisterenavond was het flink afgekoeld op een hoogte van 1300 meter, geen temperatuur voor een terraske en dus vroeg te bed en weer heerlijk geslapen. Vroeg opgestaan (05:45) voor een snel ontbijtje en hup met de geit! Het was een magische ochtend! Na een half uurtje stappen heb ik het hoogste punt van de berg bereikt bij La Cruz de Hierro. Op deze bergtop laten de meeste wandelaars in de vorm van een kleine kei een wens achter, ook ik heb er mijn steentje bijgedragen ... en ik ben blij dat die baksteen nu uit mijn rugzak is. 😉 Het weer was fantastisch daar boven op den berg, in het dal hingen toen nog dikke pakken wolken. Op de flanken van de berg stond alles mooi in bloei; gele brem, witte en purpere heide, rode klaprozen, ... het leek wel alsof ik de hele tijd door een bloemenwinkel wandelde. Ondertussen was ik al een tijdje aan een lange afdaling begonnen van 20 km. De wandelpaden varieerden van zacht glooiend en gemakkelijk naar steil en gevaarlijk. Halfweg de afdaling kwam ik in het dorpje Molinaseca terecht; op het eerste terrasje dat ik tegenkwam zat een 73 jarige Duitse dame omringd door een aantal wandelaars. Haar kleren waren vuil, ze bloedde uit haar neus en haar arm deed pijn; ze had zich mistrapt op een vlak stuk in de afdaling... zo snel kan het dus gebeurd zijn. Later hoorde ik dat ze met de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht; de arm had dringende verzorging nodig. Rond 13:30 ben ik aangekomen in de Albergue Alea in Ponferrada; een klein en gezellig optrekje aan de rand van de grote stad. Ik slaap op een kamer van 4 (twee Australiërs en - jawel - een Belg). Het kan niet anders dan dat ik hier een gezellige avond ga hebben; ik kijk ernaar uit! O ja ... en de benen hebben deze trip vandaag moeiteloos doorstaan. Enkel de blaar op mijn linker grote teen is in omvang verdubbeld (ik had blijkbaar mijn schoenen verkeerd geknoopt ... lomperik!) maar daar kan ik perfect mee verder. Ik kan Compostella bijna ruiken ... 🙂
Ik heb vanacht alweer bij de varkens geslapen; een stal (weliswaar een propere stal) van 10 stapelbedden en een varken of 4 die er een wedstrijd van aan het maken waren ... Ik weet niet wie gewonnen heeft ... Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en heb - gezien de omstandigheden - vrij goed geslapen. De mooie meiden rondom mij zagen er vanmorgen iets minder fris uit. Vandaag droog vertrokken maar ik was nog maar net de stad uit of het begon al te regenen. (Astorga is trouwens een wreed gezellig stadje, als je ooit in de buurt komt, moet je er zeker eens langsgaan). Dus poncho aan en de volgende 2 uren was mijn gezichtsveld alweer beperkt tot de 8 vierkante meter die ik voor mij kon zien. Een openbaring toen de regenkap er terug af mocht; ik waande mij even in de highlands van Schotland. Groen begroeide bergen, heerlijke vergezichten, dreigende wolken ... echt fantastisch! Man, wat was ik blij dat ik terug in de bergen zat: na elke afdaling weer een beklimming, na iedere beklimming een verrassing, na elke bocht een ander plaatje ... dit is wat ik wou, hier werd ik oprecht blij van! Helaas moest even later terug de poncho aan ... voor een klein buitje. Echt Schots weer ook nog! De laatste kilometers van vandaag waren oprecht zwaar; de onmogelijke keienpaadjes waren terug van weggeweest. Vreselijk voor mijn blessure die bijna helemaal genezen was! (Echt ongelofelijk trouwens, de pijn die ik de voorbije dagen voelde in mijn scheenbeen was bijna volledig weg; klimmen of dalen was geen probleem meer). Alleen met het keienpad was ik niet echt gelukkig. Maar niks aan te doen ... ik zal morgen wel voelen hoe ik deze dag verteerd heb. Rond 13:00 ben in aangekomen in Foncebadon; een dorpje dat bestaat uit een 20-tal huizen. De meeste gezinnen hebben hier een zaakje dat gerelateerd is aan de camino; een Albergue, een supermarktje, een bar, ... Dit dorpje leeft echt van de camino. In de winter moet je hier volgens mij niet zijn. La Posada Del Druida is een kleine Albergue. Ik denk dat er in totaal een 15-tal pelgrims kunnen slapen; ik slaap op een kamer van 8 en ik denk dat ik een rustige nacht tegemoet ga (want een goed gedacht is veel waard)
Vermoedelijk heb ik een scheenbeenvliesontsteking. Het slechte nieuws is dat dit pijn doet en dat ik na de camino een 2 maanden niet aan sport zal mogen doen (rust is nodig om deze ontsteking te verhelpen). Het goede nieuws is dat ik ermee verder kan; wandelen met wat pijnstilling zal de blessure niet erger maken dan het al is. Dit wetende ben ik vanmorgen redelijk goed geluimd vertrokken. Het plan was om vandaag te wandelen tot in Santibanez de Valdegleisias (een 20-tal km). Deze morgen heb ik voor alle veiligheid wat paracetamol genomen vlak voor het vertrek. Mijn wandelstok heb ik vandaag niet meer gebruikt en ik heb de raad van de Duitser gevolgd (heel veel water gedronken onderweg). Om 11:30 was ik al ter plaatse ... te vroeg om te stoppen vond ik, de benen voelden nog goed en dus ben ik doorgegaan tot in Astorga (zoals het aanvankelijk op de planning stond). Hoewel dit een trip van 29 km was, heb ik weinig tot geen last gehad van mijn been. Of het nu de paracetamol is geweest, de juiste mindset of de goede raad van de Duitser weet ik niet, maar ik ben er zonder problemen geraakt. De 'Albergue de peregrinos siervas de Maria' is mega-groot. Ik denk dat er wel meer dan 150 mensen kunnen slapen. Daar heb ik mijn Duitse vriend terug ontmoet, hij kwam me meteen vragen hoe het ermee ging. Een beetje later mengde een Amerikaan zich in ons gesprek; hij heeft me tabletjes gegeven voor het optimaliseren van het zout- en magnesiumgehalte in het lichaam. Fantastisch ... dit kan volgens mij alleen maar op de camino. Een beetje later realiseerde ik me dat ze me vandaag te slapen hebben gelegd tussen een heleboel mooie vrouwen. Echt waar!! Je hebt van die dagen dat echt alles meezit.
En ik zen terug vertrokken... met een bang hartje weliswaar; bang dat de blessure aan het scheenbeen nog niet geheel verteerd is. Met spijt heb ik om 6:40 de deur van de Hostal de Madriguera achter me dicht getrokken. Het was er heerlijk vertoeven in mijn kamer van twee. De laatste nacht heb ik er zelfs alleen geslapen. De voorbije 2 dagen heb ik in Leon vooral de benen laten rusten; ik heb er uiteindelijk enkel de kathedraal bezocht. Gisteren heeft het trouwens bijna heel de dag geregend, ik was blij dat ik niet op wandel was. Vandaag deed het zonnetje beter zijn best, er hingen nog wel wat wolken en deze zullen naar alle waarschijnlijkheid morgen voor regen zorgen. Ik heb mijn tempo serieus verlaagd om de benen niet te overbelasten en ook mijn wandelstok heb ik terug ingeschakeld. Het duurde een tijdje voordat ik het verstedelijkte Leon achter mij kon laten; in het dorpje La Virgen del Camino kon ik kiezen voor een alternatieve route die door een groenere omgeving loopt. De keuze was snel gemaakt. Ik kwam meteen op een pad terecht door een heide-achting omgeving. Een verademing met de drukke baan die ik daarvoor 6 km heb moeten volgen. Blijkbaar hebben de meeste pelgrims toch gekozen voor de originele drukkere route; het was vandaag ongelofelijk rustig wandelen. Ik had soms het gevoel dat ik alleen deze route had gekozen. Onderweg kwam ik nog een Duitser tegen die me goede raad gaf ivm mijn scheenbeen; veel meer water drinken (ik drink gemiddeld 1,5 liter per dag en volgens hem moet ik dat verdubbelen), mijn magnesiumgehalte moet naar boven (hoe ik dat moet doen is mij nog onbekend) en ik moet meer zouten opnemen (ik heb deze middag meteen zoute nootjes gekocht). We zullen het de volgende dagen eens proberen ... je weet maar nooit. Om 13:00 ben in aangekomen in de Albergue Casa de Jesus in Villar de Mazarife. Van buitenaf ziet het er best gezellig uit maar binnenin kom je in een soort krakerspand terecht. Ik overdrijf waarschijnlijk maar de muren zijn allemaal beklad met de meest bizarre graffiti en op het balkon buiten liggen matrassen opgestapeld. De kamers zijn donker, klein en griezelig. Ik lig er op een kamer met een vreemde snuiter en een tof Amerikaans koppel. Ach 't is maar voor even, binnen een uur of 17 ben ik hier terug weg.
Gisteren nog bij de apotheker langs geweest voor een extra doosje ibuprofen en een voltarengel. Nog een ijspack gelegd voor het slapen gaan en deze morgen zonder veel problemen opgestaan en vertrokken. Op het gemakje, deze keer heb ik ook mijn wandelstok ingeschakeld om mijn recherbeen te ontlasten (Het gevaar was dat ik hierbij het linkerbeen ging overbelasten maar ik moest het risico nemen). Heelhuids en zonder noemenswaardige pijn in Leon geraakt. Ik heb een nachtje extra geboekt zodat ik mijn onderbenen eens kan laten rusten. De Hostal Madriguere ziet er trouwens zeer netjes uit en ik lig op een kamer van 2. Mijn buurman of -vrouw heb ik nog niet ontmoet, maar dat komt wel. Over de wandeling van vandaag is weinig te vertellen; een 10tal km gelopen door verstedelijkt gebied met lelijke industrie (ik ga je de details besparen). Geen foto's dus vandaag, maar dat zal ik de volgende dagen proberen te compenseren. Nu veel rusten, ijs leggen, zalfjes smeren, pillekes pakken ... en dan komt hopelijk alles goed.
Bercianos del Real Camino - Mansilla de las Mulas (26 km)
Goed geslapen vanacht! Stipt om 06:30 was de Jean alweer goedgemutst op pad. Vandaag viel het me toch nog eens op hoe mega die akkers hier wel zijn. Iets waarvan de Belgische boer alleen maar kan dromen denk ik. Om de velden te besproeien hebben ze hier zelfrijzende sproeiinstallaties; buizenconstructies die wel tot 140 m lang zijn. In België heb ik deze nog niet gezien; volgens mij zal menig keutelboerke jaloers zijn op deze machines! Tegen 11:00 kreeg ik terug enorm veel last van mijn rechter onderbeen; de pijn was echt niet te harden. Te vergelijken met tandpijn; elke stap die ik zette was een ware marteling; even is STOPPEN door het hoofd geflitst. Onder mijn linker grote teen zit ondertussen een blaar, maar die voel ik nauwelijks (dat is dan weer het voordeel). Mentaal en emotioneel heb ik alles onder controle, maar ik voel dat ik fysiek tegen mijn grens aanzit. Ik begrijp het niet, ik heb mezelf de voorbije maanden zo goed voorbereid, vanwaar komt die ondraaglijke pijn in dat rechterbeen toch? Rond 12:00 ben ik op een terras gestrompeld en heb er een ijspack gevraagd, ik heb er ook een pijnstiller genomen onder de vorm van blond schuimend gerstenat (500 ml). Ik had op dat moment nog 6 km te gaan en zag het eerlijk gezegd niet meer zitten. Het ijs (of de pint) hebben zijn effect niet gemist. Ik heb m'n rechter wandelschoen anders dichtgeknoopt; zodat de tong van de schoen niet meer tegen het scheenbeen drukt. Effe diep ademgehaald en ben terug vertrokken. Man man man, wat heb ik afgezien. Het hele onderbeen zat ondertussen in een kramp. Onderweg dacht ik erover om in Leon (morgen) een dokter te bezoeken, op deze manier kan ik echt niet meer verder. Ik moet weten wat er aan de hand is, ik moet weten of ik zo verder kan. Een beetje later schoot het me te binnen dat het morgen een feestdag is en er wellicht geen dokters bereikbaar zullen zijn. Misschien moet ik vanavond in Mansilla de las Mulas maar op zoek naar een dokter. Raar maar waar, hoe dichter ik eindstreep van vandaag naderde, hoe beter het terug ging. Rond 12:30 ben ik de Albergue binnengestapt, 'k heb m'n schoenen uitgedaan en de pijn was weg. Ik ben er nog niet uit ... Moet ik nu naar de dokter of niet? Ga ik naar de apotheek om een verdovende flexiumgel te halen? Moet ik terug ijs leggen of kan ik beter pinten beginnen drinken? Eerst douchen .... tijd brengt raad.
Terradillos de Los Templarios - Bercianos del Real Camino (23 km)
Op aanraden van mijn vrouwtje het ik afgezien van de vooropgestelde 30 km. Het zijn er vandaag slechts 23 geworden. Rond 06:30 deze morgen vertrokken voor een rustige dag stappen. De verschroeiende hitte van gisteren was een beetje verdwenen; nog steeds volle zon maar een fris briesje deed het aangenaam aanvoelen. Onderweg meer van hetzelfde, een eindeloos lang wandelpad (dat de autostrade vlakbij volgt), links en rechts graanvelden en af en toe een heuveltje. Na Leon (binnen 2 dagen) gaan we terug de bergen in en belooft de omgeving weer mooier te worden. Mijn scheenbeen leek aanvankelijk hersteld, maar kort na de middag gaf het toch weer aan dat het genoeg was geweest voor vandaag. Ik ben rond 13:00 aangekomen in Bercianos del Real Camino (de naam doet me een beetje aan Beerse denken). Ik ben meteen de plaatselijke kroeg ingedoken om er een frisse pint te drinken en een heerlijke sandwich queso-bacon te eten. Daarna ben ik op zoek gegaan naar Albergue Santa Clara, mijn slaapplaats voor vandaag. De Albergue ligt er - zoals de rest van het dorpje - een beetje mistroostig bij. Ach ... een warme douche en een fris bedje ... meer heeft een pelgrim eigenlijk niet nodig. Een beetje later ben ik terecht gekomen in de plaatselijke bar El Sueve om er een grote pint te drinken (mijn vader heeft me geschreven dat ik veel moet drinken 😉) . Best een gezellige keet; ze hebben me een ijspack aangeboden om op mijn scheenbeen te leggen en de pint smaakte verrukkelijk. Hier ga ik vanavond ook eten denk 'k. Ik heb nog met een aantal pelgrims gesproken en de meesten zijn teleurgesteld in de drukte die er momenteel heerst; elke dag weer hoor ik verhalen van wandelaars die nergens terecht kunnen om te slapen. Mij gaan ze voorlopig niet liggen hebben; de volgende twee overnachtingen zijn al gereserveerd 😎
Carrion de los Condes - Terradillos de Los Templarios (26,6 km)
Over de wandeling van vandaag kan ik vrij kort zijn; oersaai en bloedheet (dat belooft want de volgende dagen gaat de temperatuur alleen nog stijgen). Ik ben deze morgen wat later gestart, er was ocharme 27 km te gaan. Om 07:30 heb ik - met pijn in het hart - mijn privé-optrekje verlaten. En toen ben ik op de eindeloos lange rechte weg terecht gekomen naar Terradillos de Los Templarios. Ik zou er wel meer over willen vertellen, maar er was niks ... een grote leegte. De foto' s spreken waarschijnlijk voor zich. De meeste pelgrims hebben geen fijne dag gehad vandaag, het was zwaar. Ik ben uiteindelijk wel in een mooie Albergue terecht gekomen ' Jacques de Molay'. Ik lig er op een kamertje met 2 Franse dames op leeftijd. Ze zien er schattig uit; wellicht worden we nog beste vrienden.
Speciale dank aan mijn collega van Metallo die er met zijn fotobijdrage toch nog iets speciaals van wist te maken ... 🙂
Boadilla del Camino - Carrion de los Condes (24.6 km)
Ik ben vanmorgen bij het ochtendkrieken van de dag (06:15) vertrokken naar Carrion de los Condes. Mijn scheenbeen deed nog fameus pijn, op de gevoelige plaats is deze nacht een blauwe plek verschenen. Ik was nog maar net aan het stappen toen ik midden op het wandelpad een gewonde zwaluw tegen kwam. Vreemd dat iedereen deze is gepasseerd zonder erop te trappen. Ik heb hem vastgepakt en op een veilige plek gezet en (geloof het of niet) toen is de pijn van mijn scheenbeen verdwenen. Waarschijnlijk heeft de Ibuprofen van deze morgen er ook wel mee te maken. Het pad lag voor het grootste gedeelte langs een rechte drukke provinciebaan maar deze keer kon het me niet deren; ik had de goede vibes te pakken. Voor en achter me een polonaise van pelgrims, de ene al wat frisser dan de andere. Onderweg kwam ik een Italiaanse dame tegen die zowaar een hele stereoketen meezeulde in haar rugzak; ik heb haar Lady Jukebox gedoopt. Wat bezielt zo'n mens toch om de hele horde pelgrims lastig te vallen met Italiaanse klassiekers?! Ik heb geen plaatje aangevraagd, ik wist trouwens niet waar ik de centjes moest deponeren. Een beetje later kwam ik Super Siegfried tegen; een Duitser die vertrokken is in zijn thuisland en het na 2 maanden een beetje beu is; hij wil zo snel mogelijk naar huis. Dat is ook aan zijn tempo te zien; als een geoliede Duitse machine raast hij alle wandelaars voorbij. Die zien we wellicht nooit meer terug. Ook de Portugees Alberto ben ik nog tegengekomen. Alberto is een stille jongen en een prima kerel. Ik heb gisteren met hem nog een pintje gepakt op een terras. Net voor 12:00 ben ik aangekomen op de plaats van bestemming. Geen Albergue voor mij vanavond; ik heb mezelf eens iets gegund; ik slaap vanavond in een hostal in het centrum van de stad in een klein kamertje voor mij alleen! Het kamertje is ocharme 8 vierkante meter groot maar is voorzien van alle luxe: een bed met echte lakens (geen slaapzak nodig dus!), een toiletje (mijn eigen privé-pot!), een douche (heel de tijd warm water!) en een wasbakje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eerste half uur in deze kamer niets anders heb gedaan dan gelachen; Ik vind het echt heerlijk! Morgen is het back to reality; Mijn slaapplaats is gereserveerd dus ik moet mij niet haasten.
Ik ben blij om samen met jullie te lezen dat Jan al weer een flink stuk verder is geraakt na twee flinke etappes. Juan El Monstrou del Camino, indrukwekkend hoe hij de kilometers bij elkaar raapt. Het is eveneens fijn om te lezen dat het eten ook dik in orde was. Dan ben ik gerust dat hij al twee dagen lekker gegeten heeft want ook in Burgos hadden we goed gekozen. Een lokaal restaurantje vol met "locals", de pintxos waren er heerlijk. Begrijpelijk ging Jan na een relatief late maaltijd slapen. Dries en ik hebben nog heel even de horeca in Burgos gesteund maar lagen tegen net iets voor 12 uur in bed. Dat is niet te zot denk ik dan en hopelijk hebben we onze kamergenoten niet te veel gestoord bij onze latere intrede. We hebben Jan 's avonds en 's morgens nog overladen met knuffels en enkele zaken die misschien van pas kunnen komen: zakmes, een goei zalfke voor de voetjes, ontsmettingsmiddel, ... én mijn Christoffel "Kom goed thuis". Voor mij heeft hij zijn ding gedaan en dat zal voor Jan niet anders zijn.
Dries en ik zijn vanmorgen vroeg al gearriveerd in Zaventem. Bijna liep het deze morgen nog mis wegens verkeerde terminal. Het was op het randje maar we haalden onze vlucht. Onze lieve vrouwtjes stonden ons op te wachten en het was een fijn weerzien.
Vandaag sluit ik dit hoofdstuk af en word ik, net als jullie, een trouwe lezer van het blog in plaats van een mede-auteur.
Ik heb een heerlijk pelgrimsdiner gegeten in de Albergue; een complete groentenschotel met vis als voorgerecht, een megapan paella met een 1/2 fles wijn en een ijsje als dessert. Het was z'n 9 euro absoluut waard. Ze hadden me te slapen gelegd op een kamer van 8. Boven mij sliep Duke David (een oude geciviliseerde Engelsman waarvan ik weet dat hij kan ronken als de beste). Hij ging met z'n kleren aan slapen want z'n slaapzak was flink nat geworden tijdens de laatste regendag. Vreemd dat hij in het midden van de nacht toch in z'n onderbroek voor mijn bed stond te dansen. Enfin ... Ik heb het mij niet aangetrokken, ik heb mij omgedraaid en netjes verder geslapen. Deze morgen ben ik rond 06:00 vertrokken; het was koud buiten want het had gevroren (!). Na een aantal kilometers wandelen, kreeg ik last van een spier naast m'n rechter scheenbeen. Verdomme toch, nu was ik net af van de pijn van m'n blaren, nu dit weer! ' T was de bedoeling door de pijn heen te bijten, maar dat werd me toch teveel. Na een Ibobrufen ging het een pak beter. Het eerste deel van de wandeling liep over een bergflank naar een bomendreef ... mooi! Daarna kwam ik weer in de graanschuur van Spanje.... Je moet ervan houden denk ik dan. Rond 12:30 ben ik aangekomen in de Albergue en El camino. Een ok optrekje met een gezellige bar. Ondertussen al een pintje gedronken met Alberto en Ian, ook 2 einzelgängers. Straks weer dezelfde routine als altijd; hapje eten en vroeg slapen. Morgen moeten we op tijd op om vroeg te kunnen vertrekken, er liggen 26 km voor me klaar en vooraf was er nergens een slaapplaats te reserveren. Hier melden zich nu (16:00) nog steeds grote groepen pelgrims aan voor een overnachting; ze worden allemaal WANDELEN gestuurd ... geen plaats meer. Hopelijk geraak ik nooit in die situatie. Afwachten wat het morgen gaat geven ...
Ik heb deze nacht niet te best geslapen; ik heb het 12 uur zien worden, 2 uur , 4 uur, 6 uur ... en toen ben ik opgestaan. Dries is om 07:00 mee gaan ontbijten, Gunter lag nog te slapen. Het smaakte me eigenlijk niet (het zal de 'nu-moet-ik-het-alleen-gaan-doen' stress geweest zijn). Om 07:20 hebben we Gunter wakker gemaakt, we hebben met z'n allen nog eens goed geknuffeld en toen ben ik vertrokken.
Dries en Gunter gingen vandaag Burgos verder verkennen om later op de dag met de bus naar Madrid te rijden, morgen vliegen zij van Madrid naar Brussel.
Het was aanvankelijk de bedoeling om 20 km te stappen, maar halverwege voelde ik al dat er meer in zat. Het was een frisse maar mooie dag. Toen ik in Burgos vertrok, gaf de thermometer 3 graden Celsius aan: jas aan, muts op, zonnebril op en stappen maar. Het eerste deel van de wandeling viel een beetje tegen; het duurde lang voordat je de stad uit was en daarna was het een hele tijd stappen langs de autostrade; niet echt gezellig. Kort na de middag ben ik op een plateau terecht gekomen met eindeloos verre graanvelden en 1 wandelpaadje ... Geen bomen, geen struiken, niks ... alleen graanvelden, een wandelpaadje en ikke. Mmmm ... echt vrolijk werd ik er niet van. Maar hej, ik was gewaarschuwd; het stuk tussen Burgos en Leon is een saai stuk. Een reden temeer om er snel korte metten mee te maken; ik heb uiteindelijk 30,5 km gewandeld. Ik ben in Hontanas in een leuke Albergue terecht gekomen (Juan de Yepes); deze avond ga ik hier voor de pelgrimsmaaltijd want er staat paella op het menu. En daarna vroeg in het bedje; morgen wacht een wandeling van 28,5 km ... Ik kijk ernaar uit.
Op mijn laatste dag heb ik me dan toch laten overhalen om iets te bloggen. Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken om ons parcours te volgen en voor de vele bemoedigende woorden.
Het was voor mij een hele bijzondere ervaring met persoonlijke diepgang en ontmoetingen die ik meeneem voor de rest van mijn leven.
De eerste 10 dagen in Frankrijk hebben we genoten van prachtige panorama's en goed gelachen. Daarna op de 'echte' camino was het even aanpassen aan de drukte maar de ontmoetingen met de vele mensen zijn toch wel speciaal en een echte meerwaarde. Ook hier hebben we genoten van de natuur, de uitzichten en elkaars gezelschap.
Mijn wandeldagen zitten erop na ongeveer 500km. Nu in Burgos noch waardig afsluiten (met grote pinten dus) en dan terug naar het vrouwke en de kinders.
Ik wil de camino aanraden aan iedereen die eens iets speciaal wil doen of vastzit met iets. De eerste STAP is altijd de moeilijkste....
Wat een pokkedag! Vanmorgen om 8:30 vertrokken met donder en bliksem. Amper 7 graden Celsius, striemende regen en wind ... het hield niet op. Het duurde niet lang of er stond water in m'n wandelschoenen. Heel de tijd hebben we langs provinciale banen gelopen waar amper plaats is voor wandelaars. Het was ocharme een wandeling van 20 km maar ik heb er serieus mijn pere mee gezien. Aangekomen in Burgos hebben we ons genesteld in een Hostel; warme douche, propere bedjes ... een mens heeft niet veel nodig om instant gelukkig te worden. Onze laatste gezamenlijke wandeldag op deze camino is niet geworden wat we ervan verwacht hadden, maar dat hebben we in Burgos ruimschoots goed gemaakt. Een gezellige pint gedronken met wat tapas, wat gezeverd, veel gelachen ... . Dadelijk gaan we samen nog eens eten en dan kruip ik alweer vroeg in mijne nest. Wat mijn wandelmaten gaat doen weet ik niet maar ik vermoed dat zij nog een feestje gaan bouwen. Het was reuzegezellig om dit eerste deel van de camino met deze kanjers te wandelen; ik ga ze missen.
Zodra ik het mistige Portomarin achter me had gelaten, dook de wandelweg meteen een groot donker bos in; redelijk spooky rond 6:30 's morgens. De mist is nog even blijven hangen maar tegen 08:00 kleurde de hemel blauw en scheen het zonnetje eindelijk weer volle bak. Het bleef nog wel een beetjes fris aanvoelen dus prima wandelweer. 
Het regende deze morgen in Triacastella en daar had ik eigenlijk niet op gerekend. Of het iets met het weer te maken had weet ik niet maar de benen voelde zwaarder aan dan de voorbije dagen, de frisheid was er precies een beetje af. 
Onze Jean was deze morgen de eerste die de Albergue verliet, niet dat ik er niet goed geslapen heb of zo ... ik had gewoon goesting om de zon te zien opkomen op de top van de berg. O'Cebreiro (het dorpje vlakbij de top van de berg) is best gezellig; het lijkt wel een middeleeuws dorpje met smalle straatjes en huisjes met strooien daken. De zonsopgang was spectaculair (ik hoop dat de foto's een beetje een beeld geven van wat er te zien was). Nadien was het fijn wandelen in de bergen boven de wolken. Het zonnetje brandde heerlijk, de vergezichten waren fantastisch. Vandaag stond er een lange afdaling op het plan, dus heel veel moeite had ik er allemaal niet mee. 
Vanuit Villafranca del Bierzo kan je op 2 verschillende manieren richting O'Cobreiro. Een moeilijke ('El Duro' genoemd) en een gemakkelijke (die voor het grootste gedeelte langs een hoofdbaan loopt). El Duro is absoluut de mooiste route om te wandelen maar laat niet toe om veel kilometers op een dag te doen. Op aanraden van de eigenares van de Albergue Leo (en rekening houdend met de afstand die ik wilde afleggen) ben ik langs de grote baan gegaan. 
Alle aandacht naar mijn vrouwtje waarmee ik vandaag 20 jaar getrouwd ben. Zij is nog altijd - en zeker ook tijdens deze trip (!) - mijn steun en toeverlaat. Het feit dat ik deze trip mocht maken van haar en dat zij het gezin nu even alleen runt, zegt al genoeg ... ze is echt een topwijf! Dat ik er nu effe niet ben, ga ik achteraf goed maken. Als ik terug thuis ben, zal ik haar eens ferm in de watten leggen. 
Ik heb vanacht alweer bij de varkens geslapen; een stal (weliswaar een propere stal) van 10 stapelbedden en een varken of 4 die er een wedstrijd van aan het maken waren ... Ik weet niet wie gewonnen heeft ... Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en heb - gezien de omstandigheden - vrij goed geslapen. De mooie meiden rondom mij zagen er vanmorgen iets minder fris uit. 
Vermoedelijk heb ik een scheenbeenvliesontsteking. Het slechte nieuws is dat dit pijn doet en dat ik na de camino een 2 maanden niet aan sport zal mogen doen (rust is nodig om deze ontsteking te verhelpen). Het goede nieuws is dat ik ermee verder kan; wandelen met wat pijnstilling zal de blessure niet erger maken dan het al is. Dit wetende ben ik vanmorgen redelijk goed geluimd vertrokken. Het plan was om vandaag te wandelen tot in Santibanez de Valdegleisias (een 20-tal km). Deze morgen heb ik voor alle veiligheid wat paracetamol genomen vlak voor het vertrek. Mijn wandelstok heb ik vandaag niet meer gebruikt en ik heb de raad van de Duitser gevolgd (heel veel water gedronken onderweg). Om 11:30 was ik al ter plaatse ... te vroeg om te stoppen vond ik, de benen voelden nog goed en dus ben ik doorgegaan tot in Astorga (zoals het aanvankelijk op de planning stond). Hoewel dit een trip van 29 km was, heb ik weinig tot geen last gehad van mijn been. Of het nu de paracetamol is geweest, de juiste mindset of de goede raad van de Duitser weet ik niet, maar ik ben er zonder problemen geraakt. De 'Albergue de peregrinos siervas de Maria' is mega-groot. Ik denk dat er wel meer dan 150 mensen kunnen slapen. Daar heb ik mijn Duitse vriend terug ontmoet, hij kwam me meteen vragen hoe het ermee ging. Een beetje later mengde een Amerikaan zich in ons gesprek; hij heeft me tabletjes gegeven voor het optimaliseren van het zout- en magnesiumgehalte in het lichaam. Fantastisch ... dit kan volgens mij alleen maar op de camino. Een beetje later realiseerde ik me dat ze me vandaag te slapen hebben gelegd tussen een heleboel mooie vrouwen. Echt waar!! Je hebt van die dagen dat echt alles meezit. 
Ik heb een heerlijk pelgrimsdiner gegeten in de Albergue; een complete groentenschotel met vis als voorgerecht, een megapan paella met een 1/2 fles wijn en een ijsje als dessert. Het was z'n 9 euro absoluut waard. Ze hadden me te slapen gelegd op een kamer van 8. Boven mij sliep Duke David (een oude geciviliseerde Engelsman waarvan ik weet dat hij kan ronken als de beste). Hij ging met z'n kleren aan slapen want z'n slaapzak was flink nat geworden tijdens de laatste regendag. Vreemd dat hij in het midden van de nacht toch in z'n onderbroek voor mijn bed stond te dansen. Enfin ... Ik heb het mij niet aangetrokken, ik heb mij omgedraaid en netjes verder geslapen. Deze morgen ben ik rond 06:00 vertrokken; het was koud buiten want het had gevroren (!). Na een aantal kilometers wandelen, kreeg ik last van een spier naast m'n rechter scheenbeen. Verdomme toch, nu was ik net af van de pijn van m'n blaren, nu dit weer! ' T was de bedoeling door de pijn heen te bijten, maar dat werd me toch teveel. Na een Ibobrufen ging het een pak beter. Het eerste deel van de wandeling liep over een bergflank naar een bomendreef ... mooi! Daarna kwam ik weer in de graanschuur van Spanje.... Je moet ervan houden denk ik dan. Rond 12:30 ben ik aangekomen in de Albergue en El camino. Een ok optrekje met een gezellige bar. Ondertussen al een pintje gedronken met Alberto en Ian, ook 2 einzelgängers. Straks weer dezelfde routine als altijd; hapje eten en vroeg slapen. Morgen moeten we op tijd op om vroeg te kunnen vertrekken, er liggen 26 km voor me klaar en vooraf was er nergens een slaapplaats te reserveren. Hier melden zich nu (16:00) nog steeds grote groepen pelgrims aan voor een overnachting; ze worden allemaal WANDELEN gestuurd ... geen plaats meer. Hopelijk geraak ik nooit in die situatie. Afwachten wat het morgen gaat geven ...
