😉 Alles over de aanlooptochten van Gent naar Roncesvalles, voettochten die we maakten met overnachting in onze camper kan je vinden op onze blog: www.bloggen.be/bo_en_bie
... samen op weg gaan is vooral steunen op elkaar als op een pelgrimstaf en de zekerheid ontdekken dat je elkaar liefhebt en samen oud wil worden ...
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
CAMINO DE SANTIAGO DE COMPOSTELA
👣 Met de rugzak op pelgrimstocht naar het graf van de apostel en verder naar het einde van de wereld 🚩 Camino Francés door Navarra, Rioja, Castilië en Galicië, van Roncesvalles naar Compostela 🚩
31-03-2015
dinsdagavond 31 maart 2015 ✔Burgos
Wij bezochten vandaag de gotische kathedraal van Burgos. Van alle kathedralen en baselieken is dit een van de meest indrukwekkende die we ooit zagen. Formidabele retabels, tabernakels, grafmonumenten, koorstoelen, wandversieringen, frescos, beeldengroepen in steen, hout, zilver en goud. Onschatbaar en immens groot. Werelderfgoed. De kathedraal wastafel vandaag gratis te bezoeken, wat mooi wastafel meegenomen. Helaas was de baterij van het fototoestel zo goed als plat (gelukkig eigenlijk, want ik kon wel honderden foto's nemen). We zijn er zeker van dat Georges en Rozemie ook voor dit monument tijd zullen vrijmaken en foto's zullen plaatsen.
Toen we gisterenavond -na het lezen van de reacties en de likes- de blog en Facebook afsloten en naar het restaurant trokken voor onze pelgrimmenu was de temperatuur in vrije val naar wintertemperatuur. De waardin wist ons te verzekeren dat het in de Montes de Oca 's avonds flink afkoelt en dat ondervonden we aan den lijve. De oude hoeve die verbouwd werd tot hotel, herbergt tevens in de schaapsstal een slaapzaal voor 20 pelgrims annex leefruimte en sanitair. Voor verwarming moet men zelf zorgen Door de houtkachel aan de praat te houden, iets wat wij en onze drie medepelgrims uiteraard niet lang volhielden. Voor 20u30 lag iedereen al in zijn slaapzak onder een extra dikke deken. We staan deze ochtend dan ook op in de kou, kleden ons vlug aan, schikken en laden onze lasten en snellen naar buiten, waar de nacht een schitterende ochtend heeft gebaard. Het is voorwaar warmer buiten in de opkomende zon dan in de koude stal, die zomaar in Bokrijk had kunnen staan.
En warm krijgen we het zeker, want we beginnen -zonder ontbijt, want alles nog potdicht om 8u- met een flinke en redelijk lange klim. De weg die over rotssteen en keien loopt is bovendien moeilijk te bewandelen. Na een dik halfuur komen we boven op het plateau van de Matagrande, waar -onvermijdelijk- voorvaders een kruis hebben gepland. Voor ons ligt een brede vallei waar we in de verte Burgos ontwaren. De afdaling er naar toe is er eentje van oppassen geblazen, de keien en stenen liggen er vervaarlijk bij en de dauw en het groen ertussen zorgen voor slipgevaar. Dit is het terrein van de schaapherders en hun dieren en dat merken we aan de paternosterbollekes tussen de stenen. Beneden in het dal worden we in Villalval een geasfalteerde weg opgestuurd, die we tot Villafria de Burgos niet meer zullen verlaten (gelukkig is er geen verkeer). Tip voor Georges en Rozemie: in Villalval uitstekende tapas 1,5 en spek met eieren 5 te verkrijgen. Tip voor de volgers: De pelgrims van de Heidetochten houden ook een blog bij. Georges tikt er verslagen in onder het toeziend oog van Rozemie (lol) : www.georozemie.blogspot.be. Mooie blog en de moeite om volgen. Het stappen over asfalt valt ons tegen en alsof dat nog niet volstond krijgen we vanaf Villafria de Burgos een brede kaarsrechte en drukke steenweg voorgeschoteld, langs fabrieken, werkhuizen, magazijnen, garages en toonzalen en dat over een afstand van ruim 3 km. Op het einde van de steenweg komen we eindelijk Burgos binnen, maar dan nog moet meer dan 3 km door de stad worden getrokken vooraleer we aan het klooster van de Benedictessen het oude stadsgedeelte binnenwandelen en de Rio Arlanzón oversteken. De laatste loodjes wagen inderdaad altijd het zwaarst. Wat verder in de Calle de la Pueble met zijn sjieke winkels ligt ons hotel, te wachten om ons te verwennen.
We zijn moe -lopen op asfalt mat af- en snakken naar een heerlijk ligbad, niet zozeer omdat we vuil zijn maar eerder om eens goe te relaxen. We schrijven ons verslag (in bad) en doen wat iedereen in Spanje doet, we houden siësta.
Verdere planning : van alles en nog wat curieuzeneuzen
maandag 30 maart 2015 ✔ 11: VILLAFRANCA OCA naar ATAPUERCA ✔ 19km
🚩 Het weer:
Mooie blauwe lucht, zonnig, maar boven op het plateau van de Montes de Oca nog frisjes / 10 tot 16°
👣 Het traject:
Villafranca(950m) - Valdefuentes(1120m) - San Juan de Ortega(1000m) - Agés(970m) - Atapuerca(955m)
✉ Dagverslag: We hebben vannacht weer eens geluk gehad. Door iets meer te betalen lagen we weer eens alleen op de kamer. De albergue was top en de witte wijn was uitermate lekker, bovendien kregen we bij het avondeten nog een fles rode wijn, die we wel half hebben laten staan ("trop is trop" om een historisch figuur te citeren). Het blijft ons verbazen dat we al een paar keer een volle fles wijn hebben gekregen, inbegrepen in de prijs van de menu Peregrinao. Enige voorwaarde: vertoon van pelgrimpas. Hoe doen ze het. Na het ontbijt (4 - fruitsap, koffie, toast met boter en jam) trekken we onze trouwe schoenen aan. We ontvluchten de beschaafde(?) wereld door de Montes de Oca op te trekken. We klimmen ruim 40 minuten vooraleer we het gedenkteken boven op de berg bereiken, waarna we nog een rotsteile daling en een even kwade stijging moeten overbruggen vooraleer we het plateau van Oca betreden. Hier wacht ons een zalige wandeling door heide en bos, zonder veel hoogteverschillen. Het woud, waar we via een brede brandgang doortrekken, wordt bevolkt Door vogels van allerlei pluimage die in verschillende roeptalen elkaar van onze komst verwittigen. Het is heerlijk te luisteren naar hun gezang, dat wordt begeleid door het gedempte geroffel van onze voetstappen en het monotoon getik van onze stokken; mens en dier in concert. Spijtig dat we zo weinig weten over ornitologie. We weten dus niet met welke vedetten we op de affiche staan.
We blijven nog een goeie 8 km in het woud en vertellen elkaar anekdotes uit onze jeugd. Zo glijdt het woud onopgemerkt onder ons door en brengt San Juan de Ortega (niet de middeleeuwse bruggenbouwer, maar het dorpje) ons terug onder de mensen. Tijd om te verpozen en krachten op te doen. Maat Gerd schuift even later ook aan.
We laten San Juan en Gerd achter en stappen verder een nieuw bos in, dat ons tot Agés voert, tot nu toe één van de mooiste dorpen op de route. We vinden er een bar, waar we voor een habbekrats een smakelijke bocadillo met jamon en tomaat kopen, die we samen met een koffie (wijn is voor 's avonds) naar binnenspelen. Helaas moeten we vanaf hier -en dat voor het eerst op de StJacobsroute- een geasfalteerde weg volgen over zowat 2 km tot onze eindbestemming. Na wat zoeker vinden we er, wat afgelegen van de route, toevallig een charmante oude albergue, waar we onze intrek nemen. De eigenaars spreken Frans en bieden niet alleen onderdak aan, maar ook pelgrimmenus. De herberg is stokoud, maar kraaknet en binnen brandt het houtvuur. Terwijl Lieve haar kleine teen verzorgt (gebroken net voor ons vertrek naar Spanje) en wat rust om te bekomen van de geleverde inspanningen, werk ik dit verslag af, pook en onderhoud ik het vuur ( 't is buiten beter dan binnen) en laad ik onze electrische apparatuur op (2 tablets, 2 telefoons, fototoestel en scheerapparaat). Van deze laatste taak hadden ze in de Middeleeuwen geen last. De albergue ligt in het gehucht Papasol vernoemd naar het slagveld waar de beroemde veldslag in 1053 tussen twee broers (Fernández van Castillie/Leon en Garcia van Navarra) om de macht in Noord Spanje werd beslecht in het voordeel van de eerste.
verdere planning : op zoek gaan naar een fles wijn, wat rusten, pelgrimmenu, Skype en ..... dodo
😪 Overnachting: Albergue La Hutte, naast hotel Papasol in Atapuerca, niet ver van de kerk. oude stal met authentieke dakspanten (foto 0074-1) - kraaknet - voldoende comfort indien weinig volk 54
zondag 29 maart 2015 ✔ 10: REDICILLA DEL CAMINO naar VILLAFRANCA MONTES DE OCA ✔ 24,5 km
🚩 Het weer:
Zonnig, strakke wind / 16°
👣 Het traject:
Redicilla del camino(740m) - Castildelgado(770m) - Viloria de Rioja(800m) - Villamayor del Rio(780m) - Belorado(770m) - Tosantos(818m) - Villambistia(868m) - Espinosa(900m) - Villafranca Montes de Oca(950m)
✉ Dagverslag:
Onze overnachtingsplaats was geen schot in de roos en bovendien waren we zo afgemat, enerzijds door de snotverkoudheid opgelopen tijdens de voorgaande dagen en anderzijds door de lange etappe, de bepakking en het zware parkoers dat er van een avondbeleving nog weinig overbleef. Voor de eerste keer zijn we zonder ons te wassen ons bed ingedoken. Lieve had daarvoor wel een was van kledij gedaan maar kwam niet meer tot het drogen ervan (geen droogkast voor een pelgrim). Terwijl Lieve knock-out lag hield ik me bezig met het drogen van onze kledij op een electrisch radiatortje, een mens moet iets doen wanneer er niets op tv is. Deze morgen bleken we toch gerecupereerd te zijn en stonden we, als gevolg van het zomeruur, in het donker en bij vrij frisse temperatuur buiten, klaar om een nieuw blik "landschappen zonder grenzen" open te trekken. We snotteren er op los en ondergaan het machtspel tussen zon en wind, en aldra kunnen we de winst van de zon vieren op een terrasje met ... Gert en nog een duitser. Vermits de vorige dag de zon Lieve met een rode arm, een rood oor en mij met een rood hoofd heeft bedacht (hoogtezon onderschat) besluiten we onze bepakking nog te verzwaren met een flacon zonnebrandolie. Het voordeel van dergelijke lasten is dat ze met de dag verlichten. Het pelgrimspad voert ons evenwijdig met de N120 (op deze tijd van het jaar niet druk) naar de rand van het dal. Gestaag gaat het vals plat omhoog, vals plat omlaag en zonder het te merken (nu ja, 'zonder' is veel gezegd) bereiken we een hoogte van meer dan 800m. We laten de N120 voor wat hij is en wandelen de Montes de Oca binnen, waar ons al vlug de betekenis van 'montes' duidelijk wordt gemaakt. Het is vergelijkbaar met de Vlaamse Ardennen, alleen moeten wij de heuvelruggen niet allemaal over, alles beperkt zich tot wat gestoei met de flanken. De Montes zijn er als omkadering en dat bevalt. We lopen Villafranca Montes de Oca binnen, reserveren de klim naar het gedenkteken voor morgen, en houden het bij de klim naar de Albergue Anton Abad. De herberg is gevestigd in een toplocatie die tevens een ***hotel huisvest. We nemen twee bedden van 10 op een kamer van 12 (er zijn ook mogelijkheden aan 5 en 8 in stapelbedden in zaal of grote kamer). Onze kamer blijft verder leeg terwijl de goedkopere volliggen. Het is tenslotte voor ons ook zondag. Geen wifi op de kamers enkel in de bar. Is dat een minpunt? We schrijven onze verslagen toch best met een fles wijn en blijkbaar weten ze dat ook al in Spanje.
verdere planning: we grijpen terug naar het beproefde recept. Jawel, ... pelgrim menu, Skype en dodo.
Ps: sorry voor de grootte van de foto's. Op onze tablet is geen programma om ze te verkleinen. Wie iets wil zien moet daar het geduld voor hebben.
😪 Overnachting:
Albergue San Anton Abad
Zaal van 12 met bedden in compartimenten 10 pp. Menu peregrino 12 - ontbijt 5 TOP
zaterdag 28 maart 2015 ✔ 09: AZOFRA naar REDICILLA DEL CAMINO ✔ 26,5 km
🚩 Het weer:
Hemelsblauwe lucht en de zon. 14°
👣 Het traject:
Azofra (560m) - Ciriñuela (740m) - Santa Domingo de la Calzada (638m) - Grañon (710m) - Redecilla del Camino (740m)
✉ Dagverslag:
Gisterenavond hebben we de nodige offers moeten brengen om het verslag te kunnen ingeven en posten (ganse fles wijn moeten drinken op café samen met Gert, de 68jarige Duitser). Maar we hadden het er voor over. Onze overnachting in pension Plaza was super. Heerlijk, een heet bad en een groot bed. Meer dan opgetogen doen we er deze ochtend nog een ontbijt bij en laden dan onze lasten op onze schouders voor onze negende stapdag. Al van in het begin is er de zon, en zo op de rug, voelt dat, na de weersperikelen van de afgelopen dagen, heerlijk. De weg voert ons door akkerland naar de rand van het dal, dat wordt begrensd door steile hellingen, waar we niet rond kunnen. De eerste beklimming van de dag is een feit, maar we komen er goed op en trekken verder over een plateau dat zonder noemenswaardige heuvels ons toch op een hoogte van 740m brengt. Het vals plat, uitgesmeerd over vele kilometers, in prima lenteweer, is zonder meer aangenaam en smaakt naar meer. Cirueña wordt rond 10 uur bereikt en dat verdient een colapauze met fotoshooting. We hebben ondertussen vriend Gert (een eerste maal zo zal later blijken) achtergelaten. Zonder moeilijkheden bereiken we tegen de middag Santa Domingo de la Calzada, een vrij interessant oud stadje met een kathedraal. Aan de kathedraal zien we Gert terug, die rustig een ijsje aan het eten is en twijfelt of hij vandaag nog verder doorgaat. We nemen terug afscheid want wij voorzien nog 12 km te stappen.
Wat verder ontdekken we een terras dat we onmogelijk kunnen negeren. We verorberen er een bocadillo met jamón, tomaat en aioli. De aioli doet ons denken aan de dochters en onze vakanties in Spanje. De camino is peinzen, herinneren, ... Gesterkt door de snelle hap (en de herinnering), zetten we onze weg verder door de vlakte, waar we op het einde ervan Grañon zien liggen. Een flinke klim voert ons aan het begin van de smalle hoofdstraat. We maken er gebruik van een bankje om uit te hijgen en ons fruit op te eten. Het dorpje ligt er slapend bij en wij duiken naar beneden het volgende dal in. Beneden merk ik dat ik mijn pet kwijt ben, en jawel enkele honderden meter hoger zien we ze op de weg liggen.Terug er naartoe klimmen vergaat me beter dan ik dacht en met de pet op sluit ik even later terug aan bij mijn lieve metgezel. Op een rots in het dal zit een pelgrim naar ons te zwaaien, de Gert ! Hij wil ons overhalen nog twee kilometer verder te trekken dan ons geplande stopplaats, maar wij vinden dat het met 26,5 km meer dan genoeg is geweest. We nemen andermaal afscheid.
In Redecilla is werkelijk niets, op een winkel, een gesloten hotel, een gesloten massage, een gesloten kerk en gelukkig een open albergue na. We trekken er in want er is wifi en wasmogelijkheid. Drogen zullen we moeten doen op de wasdraad in de zon. We laten de wasmachine draaien en schrijven ons verslag.
Verdere planning: was drogen - geen restaurant vanavond, dus jamón en chorizo met stokbrood en mogelijk wijn (de winkel gaat om 18u open) - dodo met vijf op de kamer (hopelijk geen snurkers).
😪 Overnachting: Hospedria de San Lazaro uitgeleefd, kleine keuken, kramiekel sanitair, kleine smalle kamer met 5 stapelbedden 5 pp. Flop!
vrijdag 27 maart 2015 ✔ 08: NAVARRETE naar AZOFRA ✔ 23,8 k
🚩 Het weer:
Blauwe hemel, zo'n, maar schrale wind / 11°
👣 Het traject:
Navarrete(520m) - Ventosa(620m) - Alto de San Antón(670m) - Poyo de Roldan(600m) - Rio Yalde (520m) - Najera(480m) - Azofra(560m)
✉ Dagverslag:
We zijn gisterenavond in het sympathieke restaurant "Bar Deportivo" blijven eten, met nog een fles wijn en in gezelschap van Janet en Anna, de twee Amerikaanse kamergenoten. Het eten was schitterend (aperitief, tapas, voor-, hoofd- en nagerecht met wijn voor amper 45 euro), met onder andere een vegetarische schotel met zwarte inktvissaus. We hadden er kunnen blijven. In de Albergue was op de kamer niemand bijgekomen en dit keer was in ons gezelschap geen snurker.
Uitgerust kunnen we dag 8 beginnen stappen, maar niet zonder een ontbijt, samen met Georges en Rozemie, onze belgische collega-pelgrims. Wij trekken vandaag iets verder en vertrekken dan ook wat vroeger. Ventosa is ons eerste doel en we kunnen dit dorpje al van ver zien liggen op een helling aan de rand van de vallei. De weg slingert zich lichtgolvend dwars door de wijngaarden en olijfboomgaarden voor ons uit naar zijn doel. We vorderen goed en de zon op de rug doet deugd. De lucht kleurt hemelsblauw, helaas strooit de gure wind roet in het eten. Ventosa verwelkomt ons evenwel met een terras in de zon. Niet getwijfeld, innemen!
De rustpauze kwam goed van pas want de helling die daarna voor onze wandelschoenen wordt geschoven is niet mis. De Alto de San Anton is vooral lastig doordat het pad slijkerig is en bezaaid met losliggende keien, maar het lukt ons vrij aardig. De pa van Lieve zou gezegd hebben: "ge wordt da gewoon zoals nen ezel pakken dragen". Na de pas ontvouwt een nieuwe vallei haar schoonheid en dankbaar om er van te kunnen genieten trekken we langs de Poyo de Roldan ('t moet er niet altijd over zijn 😊) en over de rivier de Rio Yalde naar Najera, waar de meeste pelgrims halt houden. Wij willen wat verder. We vleien ons eerst nog eens neer op een terrasje in de zon en uit de wind, kwestie van de spanning van de kuiten te halen.
We verlaten Najera via een nijdige klim tussen rotsen van rode zandsteen. We kreunen onder onze last (we zijn dus duidelijk geen ezels die dit gewoon worden). Maar na die klim rest alleen nog een vlakte met weinig hoogteverschillen, met er middenin Azofra. Daar moeten we vaststellen dat alle Albergues nog gesloten zijn tot volgende week. In het plaatselijke Bar-restaurant Sevilla vernemen we dat zij ook een pension hebben met 2pers kamers. We happen toe, het ligt op een boogscheut van de bar. Het pension is top , echte luxe en een bad! Er is evenwel geen wifi aanwezig, maar daar hebben we zo onze oplossing voor ... (😈).
donderdag 26 maart 2015 ✔ 07: VIANA naar NAVARRETE ✔ 23 km
🚩 Het weer:
Grijs, gure wind, geen regen / 6°
👣 Het traject:
Viana(460m) - Virgen de las Cuevas(400m) - Logroño(385m) - Pantano de la Grajera (440m) - Navarrete(520m)
✉ Dagverslag:
Rond 21u30 gisterenavond denderde plots een groep Basken de kamer binnen en rukten ons, in weerwil van hun pogingen om stil te zijn, uit onze eerste slaap. Op de koop toe, voelde onze Vietnamese kamergenoot zich geroepen een poging te ondernemen om snurkend de geluidsmuur te doorbreken, beter: te slopen. Echt, zo luid, nog nooit meegemaakt. Enkele Basken volgden, zij het minder gedreven. Doorslapen zat er niet meer in.
Tussen waken en slapen haalden we de ochtend en schoven, eigenaardig genoeg, toch nog tamelijk fris aan de ontbijttafel aan. Het ontbijt viel tegen, lauwe koffie, schaarse keuze. Wat kon er nog meer fout gaan? Het weer? Afgezien van de schrale wind en de grijze lucht viel het mee, geen regen!
We beginnen dan maar aan de klim naar de oude stad en dat maakt veel goed. De San Mariakerk, het stadhuis en de vervallen San Pedrokerk kunnen ons bekoren. De weg naar Logroño loopt door een uitgestrekte vlakte met zicht op de rondom liggende bergen, vervaarlijk maar gelukkig nog ver af. Voor we de stad bereiken houden we halt bij Felisa, het oude vrouwtje dat al sinds haar jeugd een stempel geeft aan de voorbijtrekkende pelgrims. In het oude gedeelte van Logroño nemen we even tijd voor een bezoek aan de Santiagokerk, waar we bij O.L.V. van de Hoop, twee kaarsjes -zoals gewoonlijk- branden. Wat verder nemen we koffie in een bar tegenover het parlement van La Rioja, vooraleer we via een uitgestrekt recreatiepark tot aan het stuwmeer van Grajera wandelen. De wegmarkering is er bijzonder: twee ongelijke zuilen met een st jacobsschelp; de steen is dezelfde als de steen op het graf van de ouders van Lieve. De camino is peinzen, denken, herinneren, ....
Het rondje stuwmeer sluit naadloos aan bij de klim naar het kruis op de heuvel even voor Navarrete. Vandaar lopen we op een wegeling langs de autostrade. Tussen het draadwerk van de afsluiting hebben honderden voorlopers met twijgjes kruisen geweven; wij voegen aan de lange rij een kruis toe. Het doet ons denken aan kleinzoon Leon en zijn onophoudelijk verzamelen van twijgjes. De camino is peinzen, ...
We dalen opnieuw, maar uiteraard ligt Navarrete op een heuvel, die we stormenderhand (of iets minder) innemen. In de gemeentelijke albergue (de overblijfsels van het uit de 12de eeuw daterende hospital de perigrinos komt niet in aanmerking) krijgen we, samen met twee Amerikaanse vrouwen en een mopperend Spanjaard een kamer van 9 (4 stapelbedden en 1 bed) toegewezen. We liggen allen onderaan, afwachtend of nog iemand wordt toegevoegd. Probeem: geen wifi. Maar om het thuisfront niet teleur te stellen trekken we naar een bar met wifi, waar we -omdat ik niet snel kan typen- een volledige fles Don Jacob bestellen (hopelijk voldoende). Daar schrijven we dit verslag.
verdere planning: pelgrimmenu (met een nieuwe fles) en dodo
😪 Overnachting:
Albergue de Peregrinos de Navarrete, calle San Juan
woensdag 25 maart 2015 ✔ 06: LOS ARCOS naar VIANA ✔ 19 km
🚩 Het weer:
Koud (4 tot 7°) ! En verder zowat van alles.
👣 Het traject:
Los Arcos(440m) - Sansol(505m) - Torres del Rio(470m) - hermitage Nuestro Señora del Poyo(500m) - Viana(460m)
✉ Dagverslag:
We hebben genoten van onze privékamer in de Albergue en we schuiven dan ook meer dan welgezind aan, aan de eettafel in de gemeenschappelijke ruimte. We genieten er van een, door Sara opgediend, ruim ontbijt (voor een pelgrim, vorstelijk te noemen en dat voor amper 3 euro). Onze tafelgenoten zijn een Amerikaan en een Duitser met wie we keuvelen over het weer, de camino, oorlog en vrede. En oorlog wordt het vandaag, een gevecht met de natuurelementen. De debatten worden ingezet met een inktzwarte hemel, een stevige wind en een ijzig aanvoelend regen. Wij van onze kant zetten daar onze regencapes tegenover. Het helpt, ze houden ons op zijn minst droog en windvrij.
Het traject zal ons vandaag over heuvelrug na heuvelrug voeren. Pittig en soms steil, waarbij ik me afvraag wanneer ik die twee woorden uit mijn woordenschat mag schrappen. Maar die heuvels lijken zo langzaam aan te vervallen tot decorstukken in een 'slecht weer'-verhaal. Hoeveel weertypes kan men op één dag over zich heen krijgen? Achter elke heuvelkam ligt een weersverandering op de loer: hevige wind met natte sneeuw, lichte bries met motregen, zwaar bewolkt maar droog, open helderblauwe lucht met zon (tot tweemaal toe), plotse hagelbuien, gure wind en striemende regen. Maartse buien, aprilse grillen, moet er nog zand zijn.
Wij onderhouden ondertussen een knipperlichtrelatie met onze regencapes, aan-uit-aan-uit. Het water heeft ondertussen eens te meer de beken verraden door de kortste weg naar de dalen te kiezen en dat via onze paden. Voor ons een bijkomende hindernissenkoers op onze weg naar Santiago en hopelijk beter weer. De voeten droog houden lijkt een moto zoals het hoofd koel houden. Vermits we vandaag slechts één dorp tegenkwamen en het weer bepaald niet tot picknik uitnodigde, komen we al vroeg in Viana aan (12u30). We houden het voor bekeken en zoeken in de oude stad een restaurant op voor een dagschotel, waarbij we, zonder er erg in te hebben, een fles wijn achterover kiepen (als boete). We kopen nog een brood, jamón en chorizo voor vanavond en checken in in een albergue, die we bij het binnenkomen van de stad passeerden. Het is nu 17 uur en we liggen slechts met vier (wij, een Vietnamees en een Ausie) op een kamer van twaalf, dat beloofd.
We krijgen bezoek van twee Vlamingen die op een andere kamer liggen. Ze zijn lid van de Heidetochten en wonen in de buurt van Benny en zijn zus (Padstappers). We maken -na een eerste positieve indruk- straks bij het avondeten wel verder kennis.
Verdere planning: (de regelmatige volger ziet de traditie nu enigzins verbroken): eten in de gemeenschappelijke ruimte, Skype en ... dodo
😪 Overnachting:
Albergue Izar, c/El Cristo 6
Stapelbed in grote kamer (18 pl) 8 euro alle voorzieningen, zeer proper, ontbijt 3 euro
1. Voorgerecht dat is een keuze uit een pasta, een salade, een soep of een specialiteit van de streek 2. Hoofdgerecht dat is een kip- (gekookt), vis- (zalm of iets plaatselijk) of vleesschotel (dunne varkens- of runderlapjes of worst) meestal met een kleine portie frieten of gebakken aardappelen, soms een stoofpotje, geen groenten, soms met spiegelei. 3. Nagerecht ijs, flan, yoghurt, specialiteit van de streek (bv tarten basque) of koffie/thee
✔Altijd vergezeld van brood en 1 glas water of wijn.
Geen zin in water of wijn? Andere dranken zijn bij te betalen ook al neem je het water en de wijn niet.
✔prijs: van 10 tot 12,50 euro.
voorbeeld zie foto's, pelgrimmenu in Puerto la Reina, Bar Valdizarbe met kortingsbon van de Albergue La Puenta voor 9,50 euro
dinsdag 24 maart 2015 ✔ 05: LIZARRA naar LOS ARCOS ✔ 22 km
🚩 Het weer:
Zwaar bewolkt, grijs en miezerig - 7 tot 9°
👣 Het traject:
Lizarra/Estella(440m) - Monastério de Irache (500m) - Azqueta (560m) - Villamayor de Monjardin(675m) - Corral Santos(500m) - Los Arcos(440m)
✉ Dagverslag:
Gisterenavond vonden wij bij onze terugkeer van het restaurant een volgeboekte kamer terug, 32 pelgrims in 16 stapelbedden met een doorgang van telkens amper één meter. Alle stapelbedden behangen met natte klederen, druipende regencapes en wandelstokken; de gangen ertussen vol rugzakken en schoenen. Toch is het 's nachts opmerkelijk stil (uitgetelde pelgrims!), maar tegen een uur of vijf beginnen de eersten als dieven in de nacht tussen de bedden naar de uitgang te sluipen, struikelend over rugzakken en botsend tegen rammelende stokken. Vanuit mijn bed zie ik de blauwe ledlichtjes als dwaallichten aan mij voorbijdansen. Even over zessen schrapen wij, in het halfduister zo geluidloos mogelijk onze bezittingen bijeen en trekken er mee naar de eetzaal, waar Ko ons reeds lachend staat op te wachten.
We kleden ons aan, vullen en orderen onze rugzakken en kiezen het hazenpad. Ko voorspelt een regenachtige dag. We trekken dan maar gecaped naar de rand van de stad waar we ontbijten vooraleer Lizarra te verlaten. We blijven onze cape aanhouden ook al regent het nauwelijks en dat in weerwil van de steile beklimming naar het klooster van Irache. We komen er bezweet -dus toch nat- aan. Daar ontdekken we aan het plaatselijk wijnhuis een wel heel interessante drinkplaats: twee kraantjes, eentje voor wijn en eentje voor water. Ik kies, mede door mijn gebrekkig Spaans 😇, het verkeerde, dat met de wijn. De camino is ook een beetje afzien.
Na een praatje met een Australische en een Spanjaard volgen we het sterk golvende pad verder naar het westen. Achter ons ziet het gitzwart, voor ons lichtgrijs, bij gebrek aan beter, het kleur van de hoop. We stoppen niet (er doet zich ook geen mogelijkheid voor) teneinde de regen voor te blijven. Het terrein blijft op en neer gaan, maar de echt steile klimmen of afdalingen blijven uit. Al bij al komen ons een vijftal pelgrims voorbij, terwijl wij er op onze beurt drie achterlaten. De camino houdt schijnbaar winterslaap en in de schaarse dorpen lijkt de siësta permanent. De kilometers schuiven langzaam onder ons door en na een laatste klim ligt Los Arcos voor ons. We dalen het stadje in, doen fruit in voor morgen en vinden gemakkelijk een geschikte slaapplaats. We opteren deze keer voor een pelgrimskamer voor twee, met ontbijt. We douchen en schrijven ons verslag.
verdere planning: ........... (inderdaad) + (vorige dagen niet vermeld) Skype met de kleinkinderen
😪 Overnachting:
Casa de la Abuela, Plaza de la Fruta 8.
2pers kamer met ontbijt, gedeelde badkamer - 36 euro.
ontbijt klaargemaakt door de hospitalera, zeer gezellig en kwalitatief zeer goed was en droog: 4 euro TOP
Het heeft de ganse nacht geregend, maar dat heeft ons niet belet om goed te slapen. We ontbijten met Ko, een Zuid Koreaan (Ko zonder Rea op camino 😊). Hij meldt ons "it rains cats and dogs", terwijl wij het enkel pijpenstelen zien regenen. We lijken net commando's, wanneer we gehuld in onze regencapes van den armen belsj (armée belge) de regen induiken op zoek naar beter weer. We worden het dal uitgeleid via een vrij steile klim. Achtervolgt het gebergte ons of zoeken wij het op? Feit is dat we alweer heuvel op, heuvel af moeten. Dit zal evenwel niet onze grootste zorg worden, evenmin als de regen die zonder stoppen, van gieten over drasjen naar miezeren zal evolueren. Het is het te volgen pad, dat overspoeld wordt door modder en dat bij wijlen in een snelstromende beek verandert, dat onze grootste hindernis zal vormen. Het opzoeken van min of meer drogere stukken vergt vaak acrobatenwerk of noodzaakt het maken van korte omwegen. Wanneer we de zoveelste keer de schuine kanten van een holle weg (bolle beek) moeten opklauteren gebeurt het onvermijdelijke: ik glij weg, kan door mijn zware rugzak niet corrigeren en beland op mijn zij in de blubber net naast het wassende water. Een spat vuil min of meer, zou je denken, maar dit is meer dan wat vlekjes, het is een volledig door modder besmeurde en door water doorweekte linkerkant. Gelukkig zijn we al dicht bij ons doel en zijn de laatste heuvels al in zicht.
De pelgrims die we in dit hondenweer onderweg tegenkwamen waren weinig spraakzaam. Enkel een van de duitse meisjes, waarmee we eerder reeds kennis maakten en een Catalaanse jongeman hadden zin in een babbel. De anderen beperkten zich tot 'Ola' en sjokten -net als wij- gelaten verder.
Onze capes hebben ons lichaam en rugzak droog gehouden en onze beenstukken (getten) hebben hetzelfde voor onze voeten gedaan, maar tegen mijn slipper was geen kruid opgewassen. Verkleund, beslijkt en moe bereiken we om 14u de Albergue van Estella. We hebben onderweg geen enkele keer rust gehouden! Een verkwikkende douche en een kop koffie doen evenwel wonderen.
Terwijl Lieve de was doet schrijf ik dit verslag. Ondertussen lopen alsmaar meer natte en beslijkte pelgrims de herberg binnen. Het wordt druk op de kamer, maar de bedden boven ons blijven voorlopig leeg.
De verdere planning is bekend: pelgrimmenu en dodo
😪 Overnachting:
Albergue de Peregrinos, calle La Rua 50
Stapelbed op kamer van 12: 6 euro alle voorzieningen. Uitgeleefde indruk. Oud sanitair. Rumoerig.
zondag 22 maart 2015 ✔ 03: PAMPLONA naar PUENTE LA REINA ✔ 24 km
🚩 Het weer:
Zwaar bewolkte lucht, 6° - 12°
👣 Het traject:
Pamplona(490m) - Cizur Menor(480m) - Zariquiegui(620m) - Sierra del Perdon(780m) - Uterga(495m) - Obanos(415m) - Puente la Reina(346m)
✉ Dagverslag:
We hebben al bij al een goede nacht gehad doordat de Albergue nog geen vierde volzet was, maar we hebben ons onmiddellijk de bedenking gemaakt dat dit in het seizoen een zeer drukke slaapplaats moet zijn met ontoereikende sanitaire voorzieningen.
Het heeft deze nacht blijkbaar fel geregend, zodat we tussen de plassen moeten slalommen om de kletsnatte stad in dalende lijn te verlaten; evenwel niet zonder onderweg in een zeldzaam geopende koffiebar ( 't is zondag) een ontbijt te nemen. De afdaling uit Pamplona wordt al direct gevolgd door een klim naar Cizur Menor. Vandaar krijgen we uitzicht op wat ons te wachten staat: de Sierra del Perdón. De klim naar de pas, voorafgegaan door enkele heuvelruggen voert ons weg van het voorgebergte van de Pyreneën naar het meer zuiderse Navarra.
De Sierra lijkt wel een muur met daarop de windmolens als uitdagers voor ons, de moderne Don Quichotes. Het is zwoegen op het stijgende, beslijkte en gladde pad. Gelukkig regent het niet en is het niet te warm. Bovenop de pas is het uitzicht prachtig, met aan de ene kant -in het noorden- het voorgebergte van de Pyreneën en aan de andere kant voor ons het meer mediterane droge zuiden. Al de tijd hebben we amper vijf mensen (allen pelgrims) gezien. De afdaling van de pas naar het dal voor Uterga is inspannend en ronduit gevaarlijk voor de voeten. Het pad is steil, sterk geërodeerd en bezaaid met kleine en grote keien en voert ons, door bosjes steeneiken en dicht struikgewas, het dal in, op en over wat zachtglooiende weiden en velden (voornamelijk erwten).
Vanaf Obanos gaat het dan verder in overwegend dalende lijn naar ons einddoel voor vandaag. Puente la Reina blijkt een mooi middeleeuws stadje te zijn, charmant en knus. Het vinden van een Albergue verloopt deze keer echter nogal moeilijk. De twee ons bekende refugios zijn nog gesloten en het toerismekantoor sluit zijn deuren -dat noemt men de deur op de neus krijgen- vlak voor onze aankomst (14uur) . Na een zo inspannende en vermoeiende tocht is een zoektocht met volle bepakking een beetje balen. Maar God blijkt met ons, want het blijft niet alleen droog, we vinden bovendien bij toeval een pas geopende Albergue op 200m van de StJacobsroute. We checken in, douchen, rusten wat en we schrijven dit verslag.
verdere planning: Gaan eten in het stadje en .... jawel .. dodo
😪 Overnachting:
Albergue Puente (2014) 30tal plaatsen in 5 kamers. Zeer vriendelijke ontvangst. Alleen met ons beiden op een kamer van acht. Zeer netjes. Proper beddengoed en dekens, wifi, douches en wc per kamer. Was- en droogmogelijkheden. Voor de prijs van 12 pp, ontbijt inbegrepen. Top!
Er zijn gisteren geen pelgrims bijgekomen op onze kamer zodat we een goede nacht hebben gehad. Dichtbij de albergue nemen we ontbijt (koffie met een koffiekoek) en gaan daarna op weg naar Pamplona.
In tegenstelling wat de hoogtemeters doen vermoeden is het een vrij pittige tocht. Het pad slingert zich eerst door de, met dauw beparelde, struiken (hoofdzakelijk palmtakken, bemoste oude loofbomen en lage heesters) en langs en over de rivier de Arre. Naarmate de kms vorderen wordt het pad moeilijker te bewandelen doordat de wassende rivier en het dalende smeltwater stukken uit het pad hebben weggespoeld. Geregeld zien we ons opgehouden door wegverzakkingen, overstromingen en modderstroken.
Op een bepaalde plaats (zie bijlage 0166) -even voor Irotz- lijkt er geen doorkomen meer aan, maar met de hulp van drie jonge spaanse pelgrims slagen we er toch in deze hindernis te nemen. We houden er beslijkte broeken aan over, maar dat kan ons enthousiasme niet verstoren.
Na Irotz flirt het pad voortdurend met de bergflank. Het gaat gestaag op en af tot Villava. Vanaf dan moeten we over verharde weg door de langgerekte centra van Villava en Burlada. Na nog een laatste korte klim komen we via de Puerte de Francia de oude binnenstad van Pamplona binnengewandeld. We nemen nog even de moeite de kathedraal te bezoeken om kaarsjes te branden voor familie en vrienden vooraleer een overnachtingsplaats te zoeken, iets wat geen enkel probleem zal vormen.
Planning vanavond: gaan eten en dan ... dodo
😪 Overnachting:
Albergue Jesüs y María, calle campaña 4 (stadsherberg in voormalig jezuïtenkerk) op 100m van de kathedraal.
114 plaatsen, in stapelbedden per 4 (half afgesloten). We krijgen de bedden 36 en 38 (onderaan), de bedjes boven ons (37 en 39) blijven leeg (amper 30 pelgrims ingechekt). Naast Lieve ligt de Roemeense, naast mij Spanjaarden.
Wassen is gratis, drogen 1 euro. Gratis wifi, propere wc's (4) en douches (6), geen keuken of restaurant.
We hebben goed geslapen en staan om 7 u30 klaar om de eerste dagtocht aan te vangen. We trekken door de sneeuw; jaja in Roncesvalles en de eerste kilometers door de bossen moesten we geregeld door de sneeuw.
Het Pyrenese deel van Navarro, wordt gekenmerkt door een typische bouwstijl, met name witgekalkte huizen met natuursteen kozijnen rond de ramen en deuren. Alles is buitengewoon netjes en goed onderhouden. In het eerste dorp Burguete stoppen we voor ontbijt (koffie met broodje eieren met spek). De te volgen paden en wegen lopen vanaf dan bijna uitsluitend door bossen en weilanden, op en af, soms vrij pittig. Het uitzicht bovenop de pas van Metzkiritz én de Passo Erro gaat verloren in een hardnekkige mist, die slechts veel lager oplost, wanneer we terug door de bossen trekken. We nemen onze tijd en verpozen waar mogelijk. Hier en daar ontmoeten we pelgrims (2 Spanjaarden een groepje duitsers, 2 Zwitsers, een roemeense en de onvermijdelijke Hollanders - sorry Leonie en Nico). Het openingsgesprek begint steevast met de vraag waar ze vandaan komen en waar ze gestart zijn. Toch probeert iedereen op zijn eigen tempo te blijven in de wetenschap dat dat het beste is om zonder problemen de etappes af te werken en Compostela te halen. Dieper kennismaken zullen we hoogstwaarschijnlijk wel in de refugios. Na een goeie 6 uur stappen belanden we in Zubiri, waar we stoppen voor vandaag. We hebben ons voorgenomen geen al te lange trajecten te stappen zodat we genoeg tijd overhouden om één en ander te bekijken, fotos te trekken en ons eigen goed te verzorgen. Op die manier zijn we ook tijdig aan de overnachtingsplaats.
Verdere planning: rond 19 uur gaan we wat verder in het dorp een pelgrimsmenu eten. En dan dodo.
😪 Overnachting:
Albergue Zaldiko, Puente de la Rabia 1 (privaat 10)
De herberg is schoon, goed onderhouden en de douches zijn heerlijk. Er zijn 24 plaatsen in stapelbedden en wij zitten op een kamer van 8, maar er komt voorlopig niemand bij zodat we kunnen hopen op een rustige nacht. Er is gratis wifi en er zijn lockers.
Zoon Stany voerde ons met pak en zak naar dochter Annelies (om vandaar de volgende morgen naar Zaventem te vertrekken). Het werd een spaghettiavond samen met dochters Annelies en Jozefien en hun partners Dirk en Sebastian. En natuurlijk waren er ook de kleinkinderen Leon en Louise. Zo hadden we toch nog eens een groot deel van ons gezin bijeen voor een bescheiden afscheidsfeestje en konden we de kleintjes nog wat bepamperen. Bedankt familie. Xxx. Tot binnenkort op Skype .
donderdag 19 maart 2015 ✔ de afreis naar Roncesvalles ✔
't Was al vroeg opstaan (04:30) om naar het startpunt van onze pelgrimstocht af te reizen. We konden meerijden met Dirk (we waren blijven slapen bij Annelies en Dirk). Eerst nog wat geknuffel met de kleintjes en dan op weg. Dirk dropte ons netjes rond 6 uur, ruim op tijd, op Brussel Nationale Luchthaven. De vlucht vertrok op tijd (7:55) en na een tussenstop in Madrid (10:20 tot 12:55) landden we veilig en wel om 13:50 in Pamplona.
Daar wachtte ons een verrassing van formaat. In deze regio rijden de bussen niet op 19 maart, zijnde in Spanje vaderdag én feestdag. Gelukkig is er nog een particuliere busmaatschappij (Conda transport viajeros), waarvan de chauffeur ons wilde meenemen tot Roncevalles voor zover we het volle tarief tot de terminus in St Jean Pied de Port wilden betalen (geen andere ticketering mogelijk!).
Wij dus 44 euro neergeteld voor een al bij al luxueuze rit door het landschap waar we de twee volgende dagen zullen in ronddwalen. Bijkomend voordeel: we arriveren drie uur vroeger in Roncevalles en onze overnachtingsplaats (gezien we voorzagen veel later aan te komen hadden we 2perskamer in Hotel Roncesvalles geboekt). We hebben een casa rurale (living , badkamer, slaapkamer met gratis wifi) gekregen. Netjes, ruim en rustig.
Daar schrijf ik nu dit relaas.
Straks gaan we een menu del días eten in het hotelrestaurant (10 euro)
De dag was al bij al vermoeiend zodat we plannen om na een heerlijke douche spoedig naar dromenland te verhuizen.
Het weer? Vrij mooi. Er ligt wel nog sneeuw in Roncesvalles en de lucht is er opvallend fris en ijl.
