Ik ben van vorige week dinsdag dus gedumpt. Blijkbaar is het niet zo gemakkelijk om met iemand samen te zijn uit het leger. Ik vond dat het langs mijn kant allemaal perfect verliep maar ik ben dan ook geen moeilijke. We zijn uit elkaar gegroeid...Nu heb ik hem al de hele tijd niet meer gezien maar morgen gaan we nog eens afspreken. Ben benieuwd hoe dat gaat aflopen?! Zo gedumpt worden is altijd zo verschrikkelijk dubbel, langs de ene kant denk ik...goed voor mij, ik ben 22 jaar, heb nog een heel leven voor mij, kan eindelijk terug eens genieten van mijn vrijheid. Maar langs de andere kant is er nu niemand meer die naar mijn gezaag wilt luisteren, die mij een knuffel wilt geven,... Dus ben ik de ene dag zo verschrikkelijk goedgezind en de andere dag zwaar psychotisch en depressief. Ik kijk al uit naar morgen...mag dat eigenlijk? En hij gaat zo helemaal passief zijn, ik merk het zelfs aan zijn smsjes. Ik had bijvoorbeeld gisteren een verdediging van mijn thesis, heeft hij gevraagd hoe het is gegaan? Nee, totaal niet. Ach, nog maar een reden waarom we uit elkaar zijn gegaan :).
Hey, Mijn vriend is dus van maandag terug in dit belgenlandje. Jammer genoeg kon ik hem de eerste dag al niet zien want ik had een belangrijk examen waar voor moest geleerd worden! Dus gisterenavond ben ik bij mijn vriend blijven slapen. Allemaal peis en vree. Hoewel het mij opviel dat hij enorm weinig zei. Hij is wel een man van weinig woorden maar zó weinig? Toen ik hem vroeg (ja ok, na veel gezaag langs mijn kant...ik ben dan ook een meisje ) waarom hij maar niets zei. Vertelde hij me dat hij niet meer verliefd op mij was ! En, hoe nuchter ik dit ook nu kan typen juist dan was het mijn beurt om redelijk hysterisch te doen. Euhem, ik overdrijf graag in emoties. Dus ik heb geweend, ik heb geroepen tegen hem, zelfs heb ik hem uiteindelijk een stamp gegeven en hem gezegd dat hij mij niet zomaar voor 4 maanden heeft achtergelaten om mij dan te dumpen. Nee, nee, Natalie laat niet op haar kop zitten! Blijkt dus dat meneer een beetje meer vrijheid nodig heeft (en die 4 maanden dan?) en dat hij in Libanon een meisje heeft leren kennen waar hij goed mee overeenkwam. Er is niets gebeurt (meisje heeft een vriend...nog belangrijker : hij heeft een vriendín!) maar ze kwamen goed overeen. En het was 'anders' dan met mij. Alle vrouwen die dit ooit al gehoord hebben weten dat dit één van de laagste dieptepunten in een relatie kunnen zijn. (en dit was al niet de enige!) Als hij denkt dat hij mij natuurlijk gewoon aan de kant kan schuiven voor de eerste de beste slet dat hij tegenkomt. Wel, dan zal ik hem moeten teleurstellen, want daar heb ik MIJN vrijheid niet voor opgegeven. En als het moet, ja als het moet, ben ik niet bang om dat mens/of mijn vriend een ferme tik tegen het hoofd te geven en te zeggen: FOEI, AF! En ik heb niet zomaar mijn maagdelijkheid (jaja, je hoort het goed!!) aan hem opgegeven om aan de kant te worden geschoven door een slet die iedereen in haar broek laat zitten. Overdreven...waarschijnlijk. Maar om mijn verhaal verder te horen kom je maar eens regelmatig mijn blog bezoeken. Vrijdag heb ik een afspraak met mijn vriend/of ja...wat hij nu ook is. Dus dit wordt zeker vervolgd !
Het is ondertussen al een hele tijd geleden dat ik nog eens een tekstje geschreven heb en nu ik toch achter mijn computer zit, de wanhoop nabij omdat ik een presentatie voor mijn eindwerk in elkaar moet steken en er totaal geen zin in heb, heb ik dan maar besloten om hier even mijn verhaal te tokkelen. De paasvakantie is bijna gedaan en weet je...ik vind dat heel erg goed. En nu verbaas ik eigenlijk mezelf want had nooit gedacht dat ik dat eens zou zeggen. Maar ja, zo een militair als vriend hebben is toch niet zo gemakkelijk...nu is hij al bijna 2 maanden weg en op 1 of andere manier voelt dat zoveel langer. Dus het idee van tijd gaat sneller als je plezier maakt, ik ben er helemaal tegen. Ik zou het bijvoorbeeld veel plezieriger vinden als de tijd juist heel traag gaat als je plezier maakt en heel erg snel als je je aan het vervelen bent. Nog 2 maanden te gaan trouwens voor ik hem terug kan vastpakken, maar dan laat ik hem niet meer los...ik moet alleen nog het perfecte gereedschap vinden om hem op mijn zolder op te sluiten en dan voor eeuwig. Sorry, dat zijn mijn ziekelijke gedachten weer die de bovenhand krijgen. Ik heb daar pilletjes voor gekregen maar ik neem ze niet meer in hoor Nee nee, raar maar waar is er naar het schijnt niets mis met mijn geest. Hoewel ik ontzettend bipolair voorkom voor mijn eigen, vinden andere mensen dat totaal niet. Ik ben wat je noemt een kameleonnetje. Totaal aanpasbaar aan elke situatie, ik kan elk personage voordoen maar ben nooit mezelf. En van tijd tot tijd wring dat natuurlijk een beetje en ontplof ik en begin ik te flippen: daar ben ik heel goed in namelijk. Als er een wereldkampioenschap flippen zou bestaan, ik denk dat ik het zou winnen...ik zou de belgische trots zijn en veel geld verdienen omdat ik van tijd tot stond wel eens flip. Dus op deze lazy saturdagafternoon heb ik mijn levensdoel gevonden. En dat voelt goed
Ballen zijn niet meteen mijn meest favoriete voorwerpen uit deze wereld. Ze bestaan in alle vormen en maten, groot en klein, met streepjes en zonder streepjes, zwaar en licht. Ik heb eerder een haatverhouding met die ballen...of het nu basketballen, handballen, volleybalballen, petanqueballen ja zélfs pingpongballen zien mij niet graag afkomen. Ik mag zelfs niet voorbij een stel voetballende kinderen lopen want op miraculeuze wijze worden die ballen direct naar mij getrokken. Ik kan wel zeggen dat ik een jeugdtrauma heb opgelopen door die ballen allemaal. In de loop der jaren was mijn haatverhouding al zo sterk aanwezig dat ik sinds mijn 5-6 jaar geen bal meer aanraakte. Natuurlijk waren er de onvermijdelijke lessen L.O., ingepakt in een te strak maillotje werd je dan de zweterig turnzaal/refter (vraag mij niet waarom) ingeduwd en kreeg je een of andere bal. Met als gevolg dat het hele uur ik, met mijn gezicht verwrongen van de vergeefse pogingen om die ballen te ontwijken, rondliep als een kip zonder kop en op één of andere manier altijd degene was die constant die bal tegen haar hoofd kreeg. Ooit bij een wel heel agressief basketbalwedstrijdje heb ik eens een bal frontaal in mijn gezicht gezwierd gekregen. Ik was dan weliswaar niet de knapste van de school maar hé, dat ging er toch net over. Dus sindsdien probeer ik de ballen te vermijden...zie ik voetballende kinderen in de straat loop ik nog liever 5 kilometer om dan dat ik mij erlangs moet wringen.
Aha, mijn allereerste blogje...wees welgekomen allemaal! Hier ga ik vanalles op achterlaten, heel mijn interessante levensverhaal vertellen, en zoveel meer! Ik ben in ieder geval gepassioneerd om eraan te beginnen, en ik hou enorm veel van heel erg domme weetjes dus elke dag zal er hopelijk wel iets interessants te vinden zijn. Allereerst even vertellen wie ik ben: een studentje handelswetenschappen van (bijna!) 21, heerlijk streverig persoon ben ik, enorm perfectionistisch en zal dat ook van ieder ander wensen. Ik heb een vriendje en die is 6 jaar ouder dan mij (geeft de meest gezellige ruzies tussen mijn ouders en mij) en hij zit in het leger (ja, waarschijnlijk heeft hij een boeiender levensverhaal dan mij...maar hij kan niet zo snel typen dan mij dus, pech voor hem). En mijn vriendje is al een maand weg naar Libanon (nog 3 te gaan). Wat hij heeft dat mensen in België nu niet hebben : zon, warmte, zand...kortom een luilekkervakantie Dus zit ik hier zielig en alleen in dit winderige en stormachtige land (dat gelukkig niet uit zand bestaat -> zandstormen, maar hoofdzakelijk uit asfalt en poldergrond ) zielig te wezen. Witter dan wit is tegenwoordig de kleur van mijn huid met af en toe (of onnoemelijk veel eerder) een moedervlek. Een soort van dalmatiër is de beste manier om het te beschrijven. Deze moedervlekkenoverrompeling heeft ervoor gezorgd dat ik deze week voor de 1e keer naar de huidarts moest om te checken of ze niet 'evil' zijn geworden...wat gelukkig niet het geval was. In het dagelijkse leven hou ik mij vooral bezig met mij te vervelen, te gaan fitnessen en occasioneel ook nog eens naar school te gaan. Ongelofelijk stresserend dus. In ieder geval, de komende weken, maanden en misschien zelfs jaren zal het exacte doel van deze blog ook voor mij nog wel duidelijk worden maar tot die tijd blijven we in de absolute onwetendheid...wat op zich ook al eens aardig kan zijn!
Ik ben Natalie
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 22/05/1987 en ben nu dus 36 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vervelen, nietsdoen, fitnessen, bezig zijn.
Ben een duivel-doet-al maar kan ook dagen in mijn zetel blijven liggen. Dus een mens van extremen : de ene dag blij en g
) waarom hij maar niets zei. Vertelde hij me dat hij niet meer verliefd op mij was ! En, hoe nuchter ik dit ook nu kan typen juist dan was het mijn beurt om redelijk hysterisch te doen. Euhem, ik overdrijf graag in emoties. Dus ik heb geweend, ik heb geroepen tegen hem, zelfs heb ik hem uiteindelijk een stamp gegeven en hem gezegd dat hij mij niet zomaar voor 4 maanden heeft achtergelaten om mij dan te dumpen. Nee, nee, Natalie laat niet op haar kop zitten! Blijkt dus dat meneer een beetje meer vrijheid nodig heeft (en die 4 maanden dan?) en dat hij in Libanon een meisje heeft leren kennen waar hij goed mee overeenkwam. Er is niets gebeurt (meisje heeft een vriend...nog belangrijker : hij heeft een vriendín!) maar ze kwamen goed overeen. En het was 'anders' dan met mij.
) zielig te wezen. 
