Na mijn knap staaltje literatuur van enkele weken geleden kan het niet anders dat jullie staan te popelen om weer wat meer te lezen! Geen tijd dus voor een nutteloze inleiding, ik begin meteen weer met het echte werk.

Zoals het einde van mijn vorige blog al deed vermoeden ben ik die maandagavond gaan voetballen met de collega’s. Mijn verwachtingen waren uiteraard hooggespannen. Voetballen in het land van Messi en Maradona kan niets anders betekenen dan omringd zijn met baltovenaars en champagnevoetballers. Niets bleek minder waar,  dat Argentinië ook het land is van Mascherano en Veron was eerder zichtbaar (lees: voelbaar). Er was weliswaar een scheidsrechter maar ongeveer alles wat in Europa een fout zou zijn hoorde volgens hem gewoon bij het spel. “Doorspelen” en “niet klagen” zijn de favoriete woorden van de scheidsrechters hier. De beste quote dateert toch van de eerste match: “Het kan nooit duwfout zijn als je slechts met één arm duwt.” Los van de bedenkelijk lage kwaliteit van scheidsrechters was het toch de moeite om te doen. Na lange tijd nog eens voetballen deed echt deugd. Bovendien zijn de veldjes echt schitterend! Nu spelen we elke week een wedstrijd in een competitie en kan iedereen mijn talent bewonderen.

Diezelfde week was er ook een groep Belgische toeristen. De ‘stiefgrootouders’, of hoe je dat ook mag noemen in correct Nederlands, waren enkele dagen in Buenos Aires met een groep vrienden waarmee ze door Chili en Argentinië hebben gereisd. Hun favoriete pleintje van Buenos Aires lag op 5 meter van mijn studio dus we hebben elkaar dan ook daar ontmoet. ’s Avonds zijn we gaan eten in een van de bekendste vleesrestaurants van San Telmo, La Brigada. De meningen over het vlees waren heel uiteenlopend: aan de ene kant was niets anders te horen dan ‘mm’, aan de andere kant klonk er dan:”Dit is precies soepvlees wat ik hier op mijn bord heb.” Gelukkig was mijn impressie dezelfde als de eerste groep dus ik had niets te klagen. De volgende dag is de hele groep komen lunchen in de ViaVia. Als je ziet hoe ik aan het sukkelen was met “stiefgrootouders”, dan kan je je al inbeelden hoe het was om dat uit te leggen in het Spaans. Ik kan kort zijn : ‘het zag er niet uit en het klonk ongetwijfeld nog slechter.” De ViaVia viel gelukkig bij iedereen in de smaak!

Wat betreft de stage zelf heb ik nog steeds niet te klagen. Ik ontmoet via het hostel mensen van over de hele wereld en allemaal hebben ze wel interessante verhalen te vertellen. Het werk zelf valt ook nog steeds heel goed mee. De laatste tijd heb ik wat meer namiddagen gewerkt in het restaurant dan in het hostel. Hierdoor kan ik ook wat verdienen want de fooien worden verdeeld onder het personeel. Gemiddeld is dit iets van een 60 à 70 pesos, wat neerkomt op ongeveer 10 euro. Voor het geld moet je het dus niet doenJ.

In de weekends is het dan tijd voor ontspanning. ’s Avonds afspreken met kameraden om iets te gaan drinken of op stap te gaan is een vaste activiteit geworden. Nadeel: “clubs” openen pas rond 2u à 3u dus ik moet jullie niet vertellen dat zondag de productiviteit quasi onbestaande is.

Tussen werk en vrije tijd moet ik ook nog ergens tijd zien te vinden om aan mijn scriptie te werken. Iedereen weet dat uitstelgedrag een van mijn favoriete hobby’s is.  Echt veel tijd heb ik er dus ook nog niet kunnen voor vrijmaken, maar de feedback is over de doorgestuurde delen is over het algemeen wel positief. De verhouding kwaliteit/ geïnvesteerde tijd is op die manier perfect en zet me aan om op exact dezelfde manier verder te blijven doen.

Ik begon met het voetbal, dus moet ik ook afsluiten met voetbal. Dit weekend ben ik eindelijk naar een Argentijnse voetbalmatch geweest. De ploeg, Racing(Club de Avellaneda), heeft blijkbaar een rijke geschiedenis waar de supporters dan ook bijzonder fier op zijn. Ze wonnen als eerste Argentijnse ploeg tweemaal op rij de Copa Libertadores, werden als eerste Zuid-Amerikaanse ploeg wereldkampioen voor clubs,… Daarom noemen ze zichzelf de voetbalacademie. Ik kan heel kort zijn over die academie, qua voetbal zouden ze beter zelf nog wat naar school gaan. Het voetbal van de Argentijnse “top”ploegen is volgens mij te vergelijken met een matige playoff II match. Om samen te vatten komt de wedstrijd neer op : belachelijke overtredingen, prachtige schwalbes, pogingen tot dribbelen en tenslotte een totale afwezigheid van positiespel. Oh ja, de  wedstrijd eindigde op 0-0 met in totaal misschien 2 echte kansen.

 Máár de sfeer in het stadion is onvoorstelbaar. Omdat ik met een Argentijnse fan van Racing meeging stonden we in de spionkop. Een massa die dicht op elkaar geplakt is en continu zingt en springt. Het stadion is gebouwd uit oude spoorwegrails, hierdoor veert het hele stadion als het publiek begint te springen. Sorry Standard supporters, maar zelfs een volgepakt Sclessin komt zelfs niet in de buurt van de sfeer in een Argentijns voetbalstadion.

Er blijven ondertussen nog maar drie weken over van mijn stage en een week daarvan heb ik vakantie. In die week ga ik naar het noorden, richting Iguazu en vermoedelijk ook naar Salta. De overige twee weken zal ik gebruiken om ook eens de echte toerist te zijn. Er staan nog enkele zaken op de agenda. Ten eerste nog wat echt toeristische zaken bezoeken in BA en daarnaast nog een tripje naar Uruguay.

Tenslotte heb ik hier ook nog wel een paar handige trucs geleerd die wel van pas kunnen komen. Om niet te moeten insteken parkeren veel auto’s zich hier en doen dan de motorkap open. Zo lijkt het alsof de auto pech heeft, maar is het eigenlijk een handige manier om geen boete te krijgen. Misschien moet ik dit ook maar eens proberen in Leuven om die parkeerboetes te vermijden J

Zo nu zijn alle geïnteresseerden weer wat op de hoogte! Tot de volgende blog, of tot in België als ik geen motivatie meer heb om nog meer te typen. De kans is groot dat het tot in België wordt ;)

09-05-2013 om 21:08 geschreven door Ben Deglinne  

Zo hier zijn we weer met ongetwijfeld wederom een fantastische blog! Zet jullie maar schrap voor alweer geweldig leesvoer J!

Ik ben ondertussen al iets meer dan een maand in Buenos Aires en op de stage loopt nog steeds alles prima naar mijn zin! Ik heb ondertussen ook een paar keer gewerkt als barman tijdens de lunchshift. Er komen meer dan 100 mensen eten dus het is telkens een gezellige drukte in de ViaVia. Het is weer een extra afwisseling voor de verschillende activiteiten van mijn stage en dat maakt het er allemaal natuurlijk nog leuker op. Het is wel net iets drukker dan de gemiddelde shift in De Mol maar uiteraard ben ik ook hier de fantastische barman. Extra voordeel: telkens je in de keuken komt ontdek je wel een nieuwe Argentijnse vloek. Tot zover het licht sarcastische relaas van de stageactiviteiten.

Bij het beëindigen van mijn vorige blog had ik net het nieuws vernomen dat de nieuwe paus een Argentijn is. Ik ben dan ook meteen gaan kijken hoe dit gevierd werd in de stad. Op het centrale plein hebben er verschillende dagen heel veel mensen gestaan om de verkiezing te vieren, maar over het algemeen was er geen massahysterie. Er waren geen toeterende auto’s, toch niet meer dan anders alleszins want ik ben ervan overtuigd dat een goed werkende ‘claxon’ de enige vereiste is om door de autokeuring te geraken. Uiteraard was het wel het favoriete gespreksonderwerp van de Argentijnen gedurende iets meer dan een week. Overal waar je liep, op alle terrasjes, in de supermarkt,… overal hoorde je de Argentijnen praten over hun paus.

Sinds de vorige blog heeft een aantal keren stevig geregend en heb ik jammer genoeg ook al enkele keren een pull nodig gehad. Die dekselse Murphy toch.. Bij de zware regen van vorige week was ik niet in de stad en heb er dus ook amper iets van gemerkt. Ik had dankzij de combinatie van Pasen en enkele Argentijnse feestdagen een verlengd weekend en hier heb ik dan ook van geprofiteerd om een klein beetje van het immense land te leren kennen.

Zaterdagochtend ben ik heel vroeg vertrokken naar de nationale luchthaven van Buenos Aires om van daar te vliegen naar El Calafate. Een stadje in het zuiden van Argentinië, in Patagonië. Het stadje op zich heeft niet zo veel te bieden naast een mooie ligging in het Patagonische landschap. Door het vroege opstaan kon ik dan ook nagenoeg de hele vlucht slapen. Gelukkig werd ik het laatste halfuur wakker en kon ik genieten van het prachtige uitzicht over het gigantische Andesgebergete.

 El Calafate is vooral populair door de ligging op 80km van de Perito Moreno gletsjer. Dit is een van de twee gletsjers ter wereld die nog groter worden. Momenteel is de gletsjer zo’n  14km lang, meer dan 5km breed en ongeveer 60 meter hoog. Het is werkelijk ongelooflijk om dit natuurfenomeen te kunnen bekijken. En het gaat verder dan louter kijken naar de gletsjer, je hoort het ijs voortdurend kraken en er vallen geregeld ijsblokken naar beneden in het water. Dit maakt dan een oorverdovend geluid en is telkens weer bijzonder indrukwekkend om mee te maken. Dit was nog niet alles, toen wij aan de gletsjer stonden is er een gigantische stuk ijs afgebroken, van ongeveer 50meter op 30meter, en in het water gevallen. De ijsblok verbrokkelde deels door het neerstorten in het water, maar een groot deel kwam na enkele minuten bovendrijven als een felblauwe ijsberg. Het geluid dat de impact van het ijs in het water maakte was werkelijk onvoorstelbaar, iedereen die hier getuige van was besefte meteen dat we iets unieks hadden gezien. Na enkele uren genieten van de prachtige gletsjer reden we terug met een minibusje naar El Calafate. De rit duurt ongeveer anderhalf uur maar is voorbij voor je het weet. Het landschap dat je doorkruist is een heel grote pleister op de kleine wonde van 1,5 uur bus.

De volgende ochtend vertrok ik met een nieuwe vlucht naar Ushuaïa, de zuidelijkste stad ter wereld. De aanvliegroute naar de luchthaven van Ushuaïa is bijzonder indrukwekkend. De combinatie van turbulentie, scherpe bochten, vliegen tussen de bergtoppen en een prachtig uitzicht maakten dit een fantastische ervaring. Ik had wel het gevoel dat ik op een vliegtuig vol Japanners zat want het geluid van de motoren werd ruim overtroffen door het geluid van fototoestellen.

Ushuaïa is werkelijk prachtig gelegen. Het is gelegen aan het Beagle-kanaal en wordt aan de andere kant afgeschermd door ruwe bergen. De stad is echt tegen de uitlopers van de bergen gevestigd en hierdoor moest ik ’s avonds altijd redelijk veel omhoog stappen om terug aan de bed&breakfast te komen. De eerste dag heb ik meteen een boottocht gemaakt op het kanaal. Naast een onafgebroken adembenemend uitzicht zie je ook veel dieren in hun natuurlijke omgeving. Zo waren er een eilanden met zeeleeuwen, zeehonden en een overvloed aan vogels waar zelfs Dirk Draulans moeite mee zou hebben om ze uit elkaar te houden. Een minpunt: zeeleeuwen stinken echt verschrikkelijk.

Dag twee ben ik naar een Estancia geweest op anderhalf uur rijden met de bus. Deze bus was meer een omgebouwde Rally Dakar vrachtwagen waarin de laadbak veranderd was door een bus. De chauffeur reed uiteraard wel alsof hij in de echte Rally Dakar zat en dit zorgde er dan ook voor dat er enkele mensen ziek werden. Ik had hier geen last van, hoewel het vrij tot zeer onaangenaam werd toen bleek dat de buurvrouw wel wagenziek was, joepie! Van de estancia vaarden we in een zodiak naar Pinguinera. Dit is een eiland waar er duizenden pinguïns leven gedurende 6 maanden per jaar. Ze leven hier ongeveer van oktober tot en met maart. Daarna trekken ze noordelijker om te ontsnappen aan de koude temperaturen in Tierra del Fuego tijdens de winter. Wandelen op ongeveer een meter afstand van pinguïns is echt geweldig. Het debiele loopje in close-up te kunnen bekijken is bijzonder grappig. Ook hier hadden we het nodige geluk, er was een verdwaalde koningspinguïn. Dat is de iets kleinere versie van de keizerpinguïn.  Er waren ook de nodige condorachtige roofvogels die de dode pinguïns opeten. De geur van de zeeleeuwen was Febreze in vergelijking met de geur van een rottende half-opgegeten pinguïn.

Voorts heb ik nog een bezoek gebracht aan de nationale park van Tierra del Fuego. Meren, bossen en besneeuwde bergen van de Andes op één plaats maken dit een zeer mooie plaats. Ik heb o.a. gewandeld tot aan de Chileense grens. Onderweg loop je langs real-life Woody Woodpeckers, ze maakten helaas niet het lachende geluid van de Woody. Aan de Chileense grens staat er enkel een grote kegel die aangeeft dat je aan de grens met Chili bent en dat je hier niet voorbij mag gaan. Zoals een echte rebel heb ik dat dan toch even gedaan. Ik ben toch nogal ne kerel he! Toen ik ’s avonds terug in de B&B was las ik in de reisgids dat je absoluut niet over de grens mag gaan want dat er hier heel vaak gecontroleerd wordt en mensen opgepakt. Gelukkig voor jullie was er op het moment dat ik de grens overging geen patrouille want anders hadden jullie nu misschien niet deze schitterende blog gelezen.

Het verblijf in Ushuaïa heb ik afgesloten met een bezoek aan de oude gevangenis van Ushuaïa en natuurlijk met het eten van verrukkelijke King Crab. In het Spaans noem je dat “centolla” en is absoluut dé specialiteit van Ushuaïa. Als ik dit de eerste dag al had gegeten dan had ik waarschijnlijk de rest van de dagen niets anders meer gegeten. Ik landde woensdag rond 23u in Buenos Aires. Tijdens de landing kon je heel goed zien dat er nog steeds grote delen van de stad zonder elektriciteit zaten. Dit was nog een gevolg van de hevige reden van twee nachten eerder.

Vanavond ga ik met enkele collega’s een voetbaltornooi spelen. Ik zal de Argentijnen dan eens laten zien wat sambavoetbal is! Dat ze zich almaar zorgen beginnen maken! Zo met deze heel realistische quote beëindig ik dit meesterwerk!

Wederom zomerse groeten!

08-04-2013 om 17:07 geschreven door Ben Deglinne  

Beste familieleden, vrienden, kennissen en anderen met te veel vrije tijd!

To blog or not to blog, that was the question. En na lang beraad heb ik toch maar beslist om een blog bij te houden over mijn ervaringen in Buenos Aires.

Vrijdagochtend 1 maart werd ik afgezet door een chauffeur van het taxibedrijf Taxi Jean. De chauffeur bleek de oprichter en enige werknemer te zijn. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat zijn naam Jean, aka papa, was. Iets voor 8 vertrok mijn vlucht met Iberia naar Madrid waar ik enkele uurtjes later op het vliegtuig naar Buenos Aires stap. De plaatsen op de vlucht Brussel-Madrid waren misschien nog iets kleiner dan we van Ryanair gewoon zijn, dus ik hoopte dat de lange vlucht iets beter was. Rond 12 uur was iedereen ingestapt en geïnstalleerd voor de vlucht naar Buenos Aires. We hebben dan nog ongeveer een uur gewacht tot de heel vroege Spaanse siësta van de crew voorbij was en we eindelijk konden vertrekken. Over die vlucht kan ik heel kort zijn: individuele tv-schermen bestaan blijkbaar nog niet in Spanje, de beeldkwaliteit van de schermen die vooraan hingen was te vergelijken met die op een Skikot-bus en tot overmaat van ramp besliste ‘Ricardo’ om ons te vermaken met de nieuwe Twilight-film. Na nog eens anderhalf uur wachten aan de douane op Ezeiza, de internationale luchthaven van BA, werd ik opgewacht door mensen van de ViaVia.

Het weekend moest ik nog niet werken en dus maakte ik daar dankbaar gebruik van om de omgeving rond de ViaVia, San Telmo, eens te verkennen. Zaterdagavond zijn we in een typisch Noord-Argentijns restaurantje geweest, waar er een optreden was. Maandagmiddag ben ik mijn enorm grote studio, let op het sarcasme, ingetrokken. Alles is wel heel proper en ik heb een terrasje om van het goede weer te genieten. Even iedereen jaloers maken, een pull heb ik hier nog niet nodig gehad. Dinsdag ben ik beginnen werken in het hostel en werd me alles uitgelegd. De eerste week was vooral inwerken, opzoeken en allerlei zaken bespreken. Iets waar ik nog wel even zal moeten aan wennen is om al het personeel te begroeten met een kus. Dat is hier de gewoonte en het wordt niet geapprecieerd als je dit niet doet.. Woensdagavond ben ik met Kaat, de Belgische vennoot van de ViaVia, en een Nederlandse vriendin van haar iets gaan drinken in de Congo Bar. Op weg naar daar besefte ik pas hoe immens deze stad is. Je rijdt van de ene wijk naar de andere en er lijkt haast geen einde aan te komen. Wat opvalt is dat elke barrio een totaal andere uitstraling heeft. Tweede opvallend punt is dat er in de stad toch nog enorm veel grote parken zijn. Na de werkuren worden deze parken overspoeld met overijverige joggers en snelwandelaars. Een deel van de cultuur waar ik niet plan ben om me in te verdiepen..

Maar goed we zaten dus bij Congo bar, dit café/restaurant staat bekend om de goede cocktails, dus dat moest dan ook getest worden. En inderdaad, er viel niets op aan te merken. Woensdagvoormiddag zijn we voor de ViaVia gaan winkelen bij de Vital, een enorme winkel waar de Colruyt en Makro nog wel iets van kunnen leren. Op gebied van grootte dan toch, want efficiëntie bestaat hier duidelijk niet. Nadat alles gescand en betaald werd aan de kassa, werd aan de uitgang van elke klant nog eens de hele kar gecontroleerd. Letterlijk elk artikel werd afgetekend op het ticket. In plaats van 1 keer aanschuiven moet je dus 2 maal aanschuiven, zeer boeiend. Vanaf zaterdagmiddag was ik het weekend vrij.

 Zondag heb ik met de fiets de wijken in het zuiden van Buenos Aires verkend. Het was zalig weer, geen wolk te bespeuren en meer dan 30 graden. Minpunt: ik was me natuurlijk vergeten in te smeren. We passeerden onder andere het beroemde stadion La Bombonera, de thuishaven van de Boca Juniors. De wijk rond La Bombonera is La Boca, een wijk met veel armoede, mooie graffiti en bijzondere huizen. ’s Middags is het in La Boca toeristisch maar ’s avonds kan je hier best niet komen.

Na een wandeling door La Boca reden we via de nieuwste wijk van de stad naar een groot natuurgebied. Nadat we dit hadden doorkruist kwamen we aan bij de Río de la Plata, de breedste rivier ter wereld. Die met de boot oversteken naar Colonia, Uruguay, staat zeker op mijn agenda. Zondagavond afgesloten op het dakterras van enkele Franse studenten die hier 6 maand komen ‘studeren’. Bijgevolg was het opstaan maandagochtend niet van harte. Ondertussen is het hier woensdagnamiddag en las ik net op internet dat de nieuwe paus, iets wat me anders volledig koud zou laten, de aartsbisschop van Buenos Aires is. Nu ben ik uiteraard toch wel benieuwd wat dit gaat geven hier in de stad.

Voilà de inspiratie is nu echt wel op, ben halverwege helemaal opnieuw moeten beginnen omdat ik per ongeluk alles had verwijderd. Ik ben duidelijk nog geen blogpro.. Van al dat harde werk heb ik dorst gekregen, dus ga ik op zoek naar een terrasje in de buurt. 

Enkele foto's volgen nog!

Zomerse groeten en wordt vervolgd!

13-03-2013 om 21:19 geschreven door Ben Deglinne