Gisteren was het zover. We werden op CAW de Visserij in Gent verwacht voor een gesprek met de psychologe. Drie uur later kwamen we met een redelijk goed gevoel terug buiten. Maar we waren wel geradbraakt! Urenlang vragen beantwoorden put een mens uit! In de namiddag was ik tot niet veel meer in staat. Gelukkig kan ik deze gesprekken na een goeie nachtrust wat relativeren.
Binnen twee weken mogen we de maatschappelijk assistente voor een huisbezoek verwachten. Ook onze kinderen moeten daarbij aanwezig zijn. Sturen kunnen we zo een ochtend niet. Daarom laten we het gewoon op ons afkomen. We zien wel hoe de dingen lopen.
Vanmorgen hadden we ons eerste gesprek met de maatschappelijk assistente van CAW de Visserij. Ze wist ons te vertellen dat ze er nog steeds niet uit zijn: krijgen we 2 of 4 gesprekken? Die onzekerheid vinden we niet prettig en heeft alleen te maken met het feit dat onze eerste adoptieprocedure in Nederland liep. We zouden graag snel zekerheid krijgen maar hebben alvast een afspraak voor het, hopelijk nooit komende, derde gesprek gemaakt.
Het gesprek ging diep, maar echt onverwachte vragen kregen we niet. Na twee uur waren we gaar. Volgende week volgt het (eerste) gesprek met de psychologe.
Vanmorgen had ik telefonisch contact met de mensen van de Cel Adoptie bij Kind & Gezin. Zij bevestigden de geruchten: De Vreugdezaaiers, een vergunninghouder die enkel voor India bemiddelde, heeft geen verlenging van erkenning gekregen. Het kleine mirakel, een pas opgerichte dienst, is goedgekeurd en zal de vierde vergunninghouder worden.
Waarschijnlijk horen we volgende week voor welke landen deze vergunninghouder mag gaan bemiddelen. Er moet nog enig kanaalonderzoek gebeuren, dit om zeker te zijn van de betrouwbaarheid van alle contacten.
