|
D-day vandaag. De laatste rit in deze Brugge-Baku. Roland is waarschijnlijk wat zenuwachtig voor deze laatste rit en vergist zich van kamer, gaat zijn beklag doen bij de receptie dat hij niet op zijn kamer kan, om dan vast te stellen dat hij op de verkeerde kamerdeur stond te bonken. Na het aanbieden van zijn verontschuldigingen zet de karavaan zich om 8u20 in beweging. Vooraan en achteraan een politiewagen, daartussen nog een ambulance en uiteraard Guus met de volgwagen. We moesten naar de zee en dat werd dus afdalen, al hebben we toch nog een kleine 1000 hoogtemeters bij elkaar gefietst en zat de wind tegen. Als ik mij niet vergis was dit de snelste rit van allemaal. Gemiddelde 28,4km/u en dat na 33 dagen fietsen. We werden in Baku ontvangen door een groep enthousiaste jongeren (jongens en meisjes) aangesloten bij de Azerbeidzjaanse wielerbond. De aankomst was voorzien in het Velopark. Dit is een plaats waar ze wegen aangelegd hebben om de jongeren de kans te bieden ongestoord met de fiets te trainen ver weg van het (te) drukke verkeer. De TV was aanwezig en de bijhorende interviews werden afgenomen. De jongeren smeekten ook om koerstruitjes en petjes. Sommige deelnemers hebben hun trui en andere zaken weggegeven. De jongeren waren dolblij. Wij konden elkaar de hand schudden met de woorden "missie volbracht". Daarna zijn we met wagens naar ons hotel gebracht en na het eetmaal deze avond krijgen we nog een rondleiding in de stad.
Voor de statistieken:
-Ongeveer 5538 km gefietst
-Ongeveer 215 uur op de fiets gezeten.
-Gemiddelde snelheid over het volledig trajekt=25,5km/u
-44500 hoogtemeters.
-Kris zal jullie de pechcijfers mededelen.
Een bedankt voor:
-Roland Hurtecant die dit mogelijk heeft gemaakt.
-Guus Runge die ons steeds, in soms moeilijke omstandigheden, bijstond met de volgwagen.
-De Azerbeidzjaanse wielerbond die ons voortreffelijk door het land heeft geloodst samen met de politiemensen en ambulance.
-De deelnemers die soms in moeilijke omstandigheden het hoofd koel hielden.
-De vele bezoekers op de blog en hun reacties die voor ons een ferme steun betekenden.
-Vrouw, kinderen, kleinkinderen, vrienden, buren, collega's en kennissen die ons steunden voor en tijdens deze expeditie.
-De sponsors.
Vergeef mij als ik hier iemand vergeten ben.
Als verslaggever heb ik heel wat steun gehad van kamergenoot Jan die af en toe eens een verslagje de wereld in stuurde als ik het even niet zag zitten. Ik heb geprobeerd de blog zo goed als mogelijk bij te houden en dat heeft mij soms de broodnodige rust gekost. Zelf had ik geen fototoestel mee maar als de deelnemers mij foto's of filmpjes ter beschikking stellen zal ik deze alsnog op deze blog publiceren.
Ik sluit af met de woorden,
Het leven is niet de dromen die je hebt,
maar de dromen die je waarmaakt.
Johan Saey
|
