Fietsreis in 2013 van Brugge naar Baku (Azerbeidzjan) via Istanbul
02-08-2013
Onverwacht maar leuk.
Tijdens het laden van de fietsen omstreeks 9u kreeg Roland plots een telefoontje dat we om 15u plaatselijke tijd bij de ambassadeur verwacht worden. We zijn hier ook in de krant verschenen vandaag.
The day after
Gisteren een schitterende rondleiding gehad in Baku. Afgesloten omstreeks middernacht op een terras in de onmiddellijke buurt van de vlammentoren. Voorheen hadden we een bezoek gebracht aan de prachtig gerestaureerde oude stad. Er werd nog wat nagepraat en daarna gingen we slapen. Deze morgen doet het raar om eens te kunnen uitslapen en straks te weten dat je de fiets niet op moet. Onze carbonnen- en alurossen worden straks in de aanhangwagen gestald om de trip naar België te maken. De beestjes hebben nu even rust verdiend. De fietsers en volger Guus zullen afscheid van elkaar nemen en de heimat opzoeken. We zullen straffe verhalen kunnen vertellen van deze lastige maar ook prachtige fietsreis. Misschien zien we elkaar nooit meer tot ...we plots elkaar weer tegenkomen in één of ander avontuur. Aan de collega's van bpost. Zonder ongelukken sta ik maandag terug op het werk. De pomkoek zal zoals vanouds om 10u gegeten worden en hopelijk is Peter zijn kast nog niet leeg. Filip, proficiat met de overwinning van Lokeren tegen Anderlecht.
01-08-2013
Het zit er op...
Het zit erop, eerst en vooral moet ik IEDEREEN bedanken die mij in deze onderneming gesteund heeft. Ik heb 34 dagen op de fiets gezeten, en in ongeveer 215 uur een kleine 5500 kilometer afgelegd en 44000 hoogtemeters bijeen getrapt. Het wereldgebeuren heeft voor mij een maand stilgestaan, en vanaf maandag zal ik mij terug moeten aanpassen aan het ritme van het dagelijkse leven. Wat zal ik die pikante Turkse soep missen, de overweldigende natuur waar we doorheen fietsten, en waar voor mij persoonlijk de rit Ardahan-Aspinda (grensgebied Turkije-Georgië) met kop en schouder bovenuit steekt. De mensen die langs de weg hun koopwaar venten, soms alleen bestaande uit een emmertje bessen, enkele zakjes hazelnoten, of een potje honing, maar toch altijd open voor een glimlach of een groet. De vrijheid van het fietsen, de watermeloen uit het vuistje, de honingraat bij het ontbijt. De voldoening je doel te bereiken, en kom tot het besluit dat dit naar meer smaakt. Als je deze winter langs het kanaal Oostende-Brugge een fietser met rugzakje zijn kilometers ziet malen, dan is de kans groot dat ik het ben, mezelf aan het voorbereiden op een volgend avontuur, want vanaf maandag krijg ik steevast de vraag, Jan, heb je .al gedaan? Groetjes en tot een volgende keer, Jan.
Rit 34 Samaxi-Baku
D-day vandaag. De laatste rit in deze Brugge-Baku. Roland is waarschijnlijk wat zenuwachtig voor deze laatste rit en vergist zich van kamer, gaat zijn beklag doen bij de receptie dat hij niet op zijn kamer kan, om dan vast te stellen dat hij op de verkeerde kamerdeur stond te bonken. Na het aanbieden van zijn verontschuldigingen zet de karavaan zich om 8u20 in beweging. Vooraan en achteraan een politiewagen, daartussen nog een ambulance en uiteraard Guus met de volgwagen. We moesten naar de zee en dat werd dus afdalen, al hebben we toch nog een kleine 1000 hoogtemeters bij elkaar gefietst en zat de wind tegen. Als ik mij niet vergis was dit de snelste rit van allemaal. Gemiddelde 28,4km/u en dat na 33 dagen fietsen. We werden in Baku ontvangen door een groep enthousiaste jongeren (jongens en meisjes) aangesloten bij de Azerbeidzjaanse wielerbond. De aankomst was voorzien in het Velopark. Dit is een plaats waar ze wegen aangelegd hebben om de jongeren de kans te bieden ongestoord met de fiets te trainen ver weg van het (te) drukke verkeer. De TV was aanwezig en de bijhorende interviews werden afgenomen. De jongeren smeekten ook om koerstruitjes en petjes. Sommige deelnemers hebben hun trui en andere zaken weggegeven. De jongeren waren dolblij. Wij konden elkaar de hand schudden met de woorden "missie volbracht". Daarna zijn we met wagens naar ons hotel gebracht en na het eetmaal deze avond krijgen we nog een rondleiding in de stad.
Voor de statistieken:
-Ongeveer 5538 km gefietst
-Ongeveer 215 uur op de fiets gezeten.
-Gemiddelde snelheid over het volledig trajekt=25,5km/u
-44500 hoogtemeters.
-Kris zal jullie de pechcijfers mededelen.
Een bedankt voor:
-Roland Hurtecant die dit mogelijk heeft gemaakt.
-Guus Runge die ons steeds, in soms moeilijke omstandigheden, bijstond met de volgwagen.
-De Azerbeidzjaanse wielerbond die ons voortreffelijk door het land heeft geloodst samen met de politiemensen en ambulance.
-De deelnemers die soms in moeilijke omstandigheden het hoofd koel hielden.
-De vele bezoekers op de blog en hun reacties die voor ons een ferme steun betekenden.
-Vrouw, kinderen, kleinkinderen, vrienden, buren, collega's en kennissen die ons steunden voor en tijdens deze expeditie.
-De sponsors.
Vergeef mij als ik hier iemand vergeten ben.
Als verslaggever heb ik heel wat steun gehad van kamergenoot Jan die af en toe eens een verslagje de wereld in stuurde als ik het even niet zag zitten. Ik heb geprobeerd de blog zo goed als mogelijk bij te houden en dat heeft mij soms de broodnodige rust gekost. Zelf had ik geen fototoestel mee maar als de deelnemers mij foto's of filmpjes ter beschikking stellen zal ik deze alsnog op deze blog publiceren.
Ik sluit af met de woorden,
Het leven is niet de dromen die je hebt,
maar de dromen die je waarmaakt.
Johan Saey
31-07-2013
Rit 33 Oguz-Samaxi
Na het ontbijt dat opnieuw zeer karig was, werd besloten om het slecht gedeelte dat we gisteren gedaan hebben te mijden en met auto's naar beneden te rijden tot op een plaats waar fietsen op een normale manier kan gebeuren. Lijf en materiaal hebben al genoeg afgezien tijdens deze tocht om nu nog absurde risico's te nemen met het berijden van een weg die men geen weg kan noemen. We hadden gedurende de hele dag politiebegeleiding en het werd nog een pittige rit. Honderddrieënzestig kilometer met iets meer dan tweeduizend hoogtemeter na vierendertig dagen fietsen aan één stuk is zwaar. Vooral de laatste helling op 15km van het eindpunt zal mij altijd bijblijven. Een goede 4km lang maar ik denk dat het gemiddelde stijgingspercentage 10% is met pieken tot 15%, een beest dus. Bovenop deze helling werden weer wat foto's genomen van ons door de plaatselijke pers. Daarna een lichte afdaling naar Samaxi waar ons nog een dessert werd voorgeschoteld. De laatste drie km moest nog geklommen worden tot aan het hotel. Wel niet zo steil(3 tot 5%) maar na een zware dag begint dit zelfs door te wegen; We zitten in een vrij goed hotel en nu maar afwachten of we genoeg eten krijgen. Morgen zetten we de kroon op het werk met de rit naar Baku. Iedereen is blij deze tocht ondernomen te hebben, maar het verlangen naar vrouw, kinderen, kleinkinderen begint de bovenhand te krijgen. Het is genoeg geweest.
Rit 32 Balakan-Oguz(gisteren)
Om 7u30 Stond de politie al klaar om ons te begeleiden naar de volgende stad nl. Oguz. Na een twintigtal km pech voor Roland. Lekke band. Na de herstelling doorgereden tot ongeveer 12u15. Aangezien we daarna maar 30km verder zouden moeten fietsen, wou de ene een korte stop en anderen wilden dan een volledige lunchstop alvorens door te rijden naar ons hotel. Uiteindelijk werd er een volledige maar weliswaar korte lunchstop gekozen. Ongeveer 10 km voor ons eindpunt kwamen we in grove kiezelstenen terecht, en dit bergop. Later zouden deze kiezelstenen overgaan in een geasfalteerde weg om tenslotte te eindigen in een weg waar grove keien dienden als wegdek, maar dan steiler dan de muur van Geraardsbergen en de Patersberg samen. Deze twee molshopen zijn avenues vergeleken met datgene wat wij vandaag zijn opgereden. De BMW van de politie had zelfs moeite om boven te geraken. Onze aanhangwagen werd afgekoppeld om de minibus naar boven te krijgen. We moete eerlijk zijn , dit is geen weg voor fietsers maar dit is een onvoorspelbaar gedeelte van het avontuur. Hier moet men als rijder kunnen mee leven. Uiteindelijk zitten we hier boven op een berg die vooral in de winter een prachtig uitzicht moet geven op de rivier die zich in de diepte stort met het overvloedige smeltwater uit de bergen. Minpuntje is dat iedereen hier waarschijnlijk met honger gaat slapen. Het was een zeer karige en droge maaltijd. Morgen voorlaatste rit naar Samaxi die langer zal uitvallen dan oorspronkelijk gedacht.
29-07-2013
Russische roulette
Zo kun je fietsen in de Georgische hoofdstad Tbilisi omschrijven. Stoplichten zijn nergens te bespeuren, wegmarkeringen ontbreken, oversteken is een hachelijke onderneming. Automobilisten genieten ervan om de meest waanzinnige inhaalmaneuvers uit te halen. Iedereen denkt een Schumacher te zijn, en op kruispunten geldt het recht van de sterkste. De laatste fietser is hier jaren terug van zijn sokken gereden. Op deze 40 kilometer heb ik 3 engelbewaarders ingezet en heeft mijn Christoffel overuren moeten draaien. Als je de stad op de een of andere manier heelhuids hebt verlaten, komt een ander probleem op de proppen. Honden, in alle mogelijke kleuren en afmetingen liggen ze in hinderlaag, achter krotjes in golfplaat, tuintjes, landelijke weggetjes enz Hun uitverkorene is Raf. We moeten soms echte huzarenstukjes uithalen om ze te ontwijken, want hier bijten blaffende honden wel. Na het ontwijken van auto s, honden en putten met of zonder deksel, heb je nog een vierde manier om het strijdtoneel te verlaten. De koe, meestal staan ze langs de weg te grazen, of achteloos op het asfalt te herkauwen. Dit lijkt me de leukste manier om tot opgave gedwongen te worden, Brugge-Baku rijder is ingeploft op een dikke zachte bella, maar met de eindstreep in zicht zullen het echt wel de grove middelen moeten zijn die ons kunnen tegenhouden. Groetjes Jan.
Rit 31 Sighnaghi-Balakan
Vandaag ontbijt om 7u30 omdat we maar een ritje van 65km voor de boeg hadden. Er was enige verwarring want oorspronkelijk moesten we naar Zaqatala fietsen. Het werd dus Balakan net over de grens van Azerbeidzjan. Het zou een rustig rit worden met hier en daar tijd voor het nemen van enkele fotos en uiteraard de grensovergang die nooit te voorspellen is. We konden op dat ogenblik niet weten wat ons nog te wachten zou staan die dag. De wegen zijn in slechte staat en het is steeds opletten geblazen voor diepe putten in het wegdek. Het weer viel mee, het zonnetje scheen, en er was niet overdreven veel wind. In de verte werden de toppen van het Kaukasusgebergte gegijzeld door dreigende wolkenslierten. Dit gebergte gaan we rakelings passeren. Bij het verlaten van Sighnaghi stond een verkoper, die pas een varkentje geslacht had, zijn waar aan te prijzen. Eerlijk gezegd, zag het er niet appetijtelijk uit. Dit vlees hangt daar zo maar tussen de vele uitlaatgassen van de autos en zonder enige vorm van hygiëne. Aan de grens hebben we heel wat tijd verloren wegens problemen met de aanhangwagen. Na het betalen van de nodige fondsen mochten we verder rijden. Wat ons na de grens te wachten stond konden we dan niet weten. We werden opgewacht door drie politiewagens en een ambulance. Twee politiewagens voor ons en één achter ons aan samen met de ambulance. Een kleine kilometer verder werden we opgewacht door een delegatie van de bevolking in traditionele klederdracht. Ze boden ons bloemen, brood, pannenkoeken en een inheemse speciale drank aan. De pers was aanwezig evenals de TV. Er werden ook Azerbeidzjaanse vlagjes aan ons uitgedeeld die we op ons stuur plaatsten of ergens waar het goed zichtbaar was. In Balakan zelf zorgde de politie ervoor dat het verkeer op kruispunten en zijstraten stilgelegd werd. Prachtig gebaar van de bevolking naar ons toe. De volgende dagen zouden we politiebegeleiding krijgen tot in Baku. Daarna hadden we in het hotel even tijd voor ontspanning. Een thee drinken aan het zwembad of een biertje in de bar. Anderen deden dan weer een kleine wandeling. Zo een korte rit is eens goed om de batterijen op te laden voor de laatste drie dagen. Hoe er rekening mee dat we nu drie uur voor zitten op de Belgische tijd. Morgen richting Oguz.
28-07-2013
Rit 30 Tbilisi-Sighnaghi
Gisteren en eergisteren geen verslag opgemaakt wegens te laat in het hotel en moeilijkheden met de WiFi-verbinding. Onze langste rit hebben we prima afgewerkt maar het binnenkomen van de hoofdstad van Georgië met de fiets is volkomen af te raden. Bijna van de weg gemaaid door een roekeloze Georgiër. Vandaag een relatief korte rit op het programma. Zo konden we ook een uurtje langer slapen. Uit Tbilisi wegfietsen is al even gevaarlijk als naartoe fietsen. Ik snap nu waarom je hier geen fietser tegenkomt. Witte doorlopende lijnen en rode lichten worden gewoon genegeerd. Inhalen lans rechts is normaal en als het mogelijk zou zijn, zouden ze zowel links als rechts inhalen. Als voetganger oversteken is pure zelfmoord. Enfin, ik ben blij dat we uit dat wespennest geraakt zijn zonder kleerscheuren. Het was zwaarbewolkt toen we vertrokken en juist gedaan met regenen. Op 8km van ons eindbestemming begon het dan te regenen zodat we nat tot op het vel in ons hotel zijn aangekomen. Sighnaghi is één van de kleinste dorpen van Georgië. Ongeveer 2300 inwoners. Sighnaghi staat bekend als een "Love City" in Georgië. Morgen trekken we de grens over naar Azerbeidzjan, ons laatste land die we doorkruisen richting Baku.
25-07-2013
Rit 27 Sarakamis-Ardahan
Gisteren na twee verwoede pogingen lukte het niet om nog een tekst op de blog te krijgen. Er was nochtans heel wat te melden. O.a. de twee valpartijen van Paul en Jann. De eerste minder erg dan de tweede. Al kunnen beide rijders hun weg verder zetten. We verlieten gisteren al onze D100 en de wegen die we nu voorgeschoteld krijgen zijn heel wat minder. Oneffen wegdek en talrijke putten in de weg. Het vergt een urenlange concentratie bovenop de lichamelijke inspanning. We blijven gedurende deze rit op een hoogte fietsen die varieert van 1800 m tot 2200 m. Goed voor de aanmaak van rode bloedlichaampjes. Na 17km mijn 5de lekke band. We rijden in een armere streek waar je de mensen hun weilanden nog met de zeis ziet bewerken. Koeienvlaaien worden gedroogd en gestockeerd voor gebruik als brandstof tijdens de winter. De was wordt gedaan in rivieren langs de bergwanden. Huizen zijn soms niet meer dan opeengestapelde stenen met wat ijzeren golfplaten er op. Toch zien deze mensen er gelukkig uit en zwaaien vriendelijk naar ons. Hier en daar vragen kinderen naar geld of sigaretten. Het was een lastige rit waar heel wat geklommen moest worden en daarbovenop tegenwind. Op 12km van het einde kregen we nog een dessert voorgeschoteld. Weg volledig opgebroken en crossen maar gedurende 12km tussen vrachtvervoer en wegenbouwmachines die langs weerszijden soms rakelings langs ons heen scheerden.. In het hotel aangekomen was er geen water ter beschikking. Dit was een uur later opgelost. Jan en ik kregen eerst een afgebroken sleutel van de kamer. Toen we een nieuwe kregen gingen we naar ons kamer. Een half uurtje later gingen we onze bagage halen en deden we de deur op slot van binnenuit, niets vermoedend dat er nog een stuk van de afgebroken sleutel in het slot zat. We konden dus niet meer binnen. Verwoede pogingen werden ondernomen om onze kamer open te krijgen. Jan kon niet aan hun verstand brengen (want enkel maar Turks gesproken in dit hotel) dat ze eens moesten proberen met het stuk afgebroken sleutel. Op dat moment heeft hij een hulplijn gebeld in Nederland. Een Turkse collega.Jan wenst via deze weg zijn Turkse collega bij BESIX te bedanken voor het overbruggen van het taalprobleem. Morgen rijden we Georgië binnen en kijken reikhalzend uit naar de grotten van Aspindza.
23-07-2013
Rit 25 Erzincan-Erzurum
Zoals in de meeste gevallen om 6u30 ontbijt. Omstreeks 7u30 zijn we in groepjes vertrokken zodat er minder wachttijd zou zijn. Na 30 km kwamen we allemaal samen. In feite hadden we een eerste beklimming van 125 km lang. Let op, dit is dan wel een heel stuk licht oplopend en aan het einde zit het venijn meestal in de staart. Bij momenten heb je zelfs het gevoel dat je daalt terwijl je bergop rijdt. Wie zei ooit"die afdalingen, dat zijn pas beklimmingen"?. Omstreeks de middag lunchstop in een prachtig decor. We kwamen nog steeds wegenwerken tegen maar in mindere mate dan gisteren. Na km 150 zijn we met 7 man in vliegende vaart naar Erzurum gereden. Ik heb de indruk dat iedereen snel in Baku wil zijn. Niettegenstaande de moeilijkheidsgraad van het parcours en de vermoeidheid die iedereen wel zal voelen, ligt de snelheid nog vrij hoog. De stad Erzurum telde in 2000, 361000 inwoners en is gelegen op een hoogvlakte van 1950m. Bij het binnenrijden van de stad hebben we toch enkel dames met boerka gespot. Kwatongen beweren dat je naar de enkels moet kijken om te zien of het een mooie vrouw is. Het weer was vandaag warm maar draaglijk. De laatste dagen mogen we zeker niet klagen van de windrichting. Morgen richting Sarikamis. We beginnen aan de bocht rond Armenië.
22-07-2013
Rit 24 Susehri-Erzincan
Wat vooraf ging. Om één uur wakker gemaakt door twee jonge mannen die door de straten trokken met tromgeroffel. Om 3u20 wakker gemaakt door het stemgeluid van een imam die weerklonk uit de luidsprekers van een moskee. Hiermee wil ik even aangeven dat we in Turkije nog geen enkele nacht kunnen doorslapen hebben en we staan al zo vroeg op. Gebrekkige recuperatie dus. Deze morgen vertrokken voor een rit van 143km naar Erzincan. In het begin ruwe wegen. Op sommige momenten zag je zelf geen binding tussen deze stenen. Toch moet ik opmerken dat Turkije werk maakt van zijn wegeninfrastructuur. We rijden nu reeds honderden km over de D100 en ik kan de werkplaatsen niet meer bijhouden. Na een goeie 50km werden de wegen een stuk beter of zeg maar perfect met, zoals ik eerder aangaf, hier en daar een werkplaats. Naast en voor ons zien we ruige bergflanken waarop de begroeiing praktisch nihil is. Je kan het een beetje vergelijken met grote zandhopen met hier en daar wat struiken. Na 50km en op 1600m hoogte hebben we een middagstop gedaan. De temperatuur was in het begin 15gr maar zou gedurende de dag oplopen tot 30gr en meer. De groep samenhouden bij zo'n ritten is onbegonnen werk waardoor we afzonderlijk of in groepjes in het hotel aankomen. De één vindt zijn weg via GPS, de ander spreekt een taxi aan en nog een ander moet bellen waar we juist zitten of is verloren gereden. Uiteindelijk komt alles goed. Morgen richting Erzurum
20-07-2013
Rit 22 Kursunlu-Amasya
Vandaag dus een vrij korte rit. Vanaf het hotel een beklimming van 40km. In feite kan men dit vals plat noemen tot op een hoogte van 1000m. In de verte tussen de weinige nevelslierten zagen we de reuzen opdoemen die ons de komende dagen te wachten staan. Na de beklimming volgde een geleidelijke afdaling tot in Amasya. De valleien werden steeds breder tot ongeveer 20km voor Amasya. Toen kwamen we terug terecht in smalle valleien met aan weerszijden bergmassief. Wat opvalt is dat bij onze start het bijna windloos is maar vanaf 10u trekt de wind enorm aan uit het oosten. Het was een aangename temperatuur om in te fietsen. Waarschijnlijk begint ons lichaam te wennen aan de hitte. Momenteel is het hier terug erg warm. Daarnet wilden Jan en ik een fris biertje gaan drinken en even rondslenteren in de stad. Geen bier te vinden tot... we terug in het hotel waren. Hier zie je weinig dames met hoofddoeken rondlopen Het stadje is wel toeristisch. De oudste restanten zijn de Pontische koningsgraven in de rotswand die boven de stad uitrijst.Op deze rots ligt ook het geruïneerde Harsene kasteel. Morgen volgt een zware rit van 231km. Om 5u uit de veren. Of er morgen een verslagje komt is niet zeker. Het is te zien wanneer we het hotel bereiken.
19-07-2013
Waren de voorvaderen van de Duitsers Turken?
We zijn nu reeds 21 dagen aan het fietsen en de vermoeidheid sluipt langzaam in mijn lijf. Terwijl iedereen s nachts lekker slaapt, ben ik de meest schitterende stukjes voor de blog in het klad aan het voorbereiden, maar mijn pennenvruchten met ronkende titels zoals Godfried van Bouillon in Istanbul, de Russische rode marter en de Turkse yeti worden s anderendaags door de hoofdredacteur (Johan Saey) telkens weer gecensureerd. Zijn opmerking luidt steeds heeft niets met fietsen en de rit te maken. Zijn halsstarrig njet zal op den duur een negatieve invloed hebben op het blogbezoek, en vandaar dit nieuwe probeersel. Ieder jaar trekken wij begin april met een aantal vrienden naar Mallorca. Bij een aangename temperatuur en meestal goed weer kun je daar al aardig wat kilometers en hoogtemeters wegtrappen. Er is echter maar één nadeel, het eiland wordt overspoeld door luidkeels zingende Duitsers die in de vroege uurtjes huiswaarts trekken. De oorsprong van dit gedrag moet zich hier ergens in Turkije situeren. Te pas en te onpas beginnen mannen hier midden in de nacht vanop torentjes liederen ten berde te brengen, hoewel ik vermoed dat desbetreffende personen hier reeds veel verder staan en via een tijdschakelaar en een oud cassettespelertje mijn noodzakelijke nachtrust beknotten. Op Mallorca hou ik dat wel 6 dagen vol, maar dit snoepreisje door Turkije duurt 11 dagen. Weet daarbij dat tijdens de schepping alle bergen waarvoor geen plaats meer was in Frankrijk, Zwitserland en Oostenrijk hier neergegooid zijn en dat samen met de drie wijzen ook de wind uit het oosten komt ik deze reis kort en krachtig kan samenvatten met de woorden: dit is geen kattenpis. Morgen is een betrekkelijk korte rit. Ik hoop wat tijd over te hebben om mijn GSM terug operationeel te maken en het thuisfront te bereiken. Groetjes Jan.
Rit 21 Kursunlu-Osmancik
Merhaba,
Tot mijn spijt kon ik gisteren geen verslagje meer
afleveren. De verslaggever moet ook zijn rust in acht nemen. Ik had nochtans
een verhaal klaar toen een verkeerde actie op mijn PC alles delete. Daarna gaf
ik er de brui aan. Wat ik wel nog kwijt wil is dat we de laatste twee dagen een gebied passeerden waar je veel nieuwbouw ziet. Dit gebied werd in 1999 quasi
van de kaart geveegd door één van de krachtigste aardbevingen in Turkije. Er
waren toen 17000 doden te betreuren. Op naar vandaag dus. Voor de derde maal op
evenveel dagen werden we omstreeks 3u40 een eerste maal uit onze slaap gehaald
door het weerklinken van het nachtgebed(??) door de luidsprekers van een
moskee. Het was een eerder frisse dag maar de wind en een opeenvolging van
hellingen maakten het enorm zwaar. In vergelijking met gisteren was dit een
mietjesrit. Een licht dalende autoweg in goede staat bracht ons tot in
Osmancik. Niet dat het als een fluitje van een cent ging. De warmte was er weer
en de aantrekkende N/NO wind speelde ons nog steeds parten. Na drie uur hadden
we nog steeds een gemiddelde snelheid van 31km/u. Tijdens de middagstop zaten
we onder de bomen waar een tiental vrachtwagenchauffeurs hun Turk çay zaten te
drinken. We hebben dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons dit
goedje ook te laten welgevallen. Vriendelijke mensen toch. De
vrachtwagenchauffeurs en autobestuurders toeteren nog steeds naar ons en steken
hun hand op als blijk van appreciatie. Het landschap waar we door rijden
is bergachtig maar eerder dor van natuur
en toch mooi. Vermoedelijk valt in deze streek erg weinig regen. Wat mij ook
opgevallen is, is dat vanaf Hongarije tot nu de kerkhoven er maar triestig
bijliggen. De natuur gaat er zijn vrije gang. Volgens mij hecht men niet zo
veel belang aan het materiele maar eerder aan de nagedachtenis van de ziel. Zo
dit was het voor vandaag. Morgen een korte etappe naar Amasya.
Iyi Aksamlar
17-07-2013
Rit 19 Istanbul-Dücze
Zoals gisteren gezegd, werden we dus met busjes ongeveer een 50tal km buiten het hart van Istanbul gedropt. Het oversteken van de Bosporus zou iemand een harde plasser bezorgen. Persoonlijk heb ik niks gemerkt. Het was inderdaad niet veilig om daar met een groep fietsers doorheen te laveren. Met zijn 13500000 inwoners is dit dan ook een wereldstad. Het is de bedoeling om heelhuids Baku te bereiken. Het was bewolkt toen we vertrokken en in de verte kluisterden de grijze wolken zich vast aan de bergtoppen. Zouden we regen krijgen? Even voor ons middagpauze was het zover. Een fikse regenbui kletterde tegen onze lichamen en we zochten enige beschutting onder een afdak of afgebroken huisje. De wegen zagen er uit als waren ze met zeep gewassen. Opletten geblazen dus om niet weg te glijden. Ik heb mij zitten afvragen of hier een autokeuring bestaat. Wat die vrachtwagen hier de lucht inblazen, dat hou je niet voor mogelijk. Als je dan weet dat die vrachtwagens soms tot op 1m van ons voorbijvliegen, weet je wat wij allemaal naar binnen spelen. Het hotel hebben we direct gevonden en ik ga nu een douchke nemen. Morgen staat een zware rit op het programma.
güle,güle
16-07-2013
Rit 18 Luleburgaz-Istanbul
Vandaag konden we ons uitslapen want we hadden een rit in twee stukken. Het eerste stuk zou met de fiets gereden worden tot ongeveer 50km voor Istanbul. Consternatie alom toen 's morgens de man die voor het vervoer had gezorgd ons wilde voeren tot in Istanbul,vertrekkende vanuit ons hotel, omdat het verkeer veel te gevaarlijk was. Na veel gepalaver gaf de man toe en hebben we de oorspronkelijke planning gevolgd. We zijn bij elkaar gebleven en de felle oostenwind getrotseerd tot op het afgesproken punt waar we in de busjes zouden stappen. Daarna nog ongeveer 1u30 in het busje naar het hotel. Veel tijd om nog iets te bezichtigen was er niet meer maar we hebben toch iets gezien. Morgen trekken we de Bosporus over richting Dücze. Vandaag heeft Ronny ons verlaten en zet zijn reis nog enkele dagen verder met zijn vrouw hier in Istanbul. Bedankt Ronny voor je gezelschap.
15-07-2013
Rit 17 Haskovo-Luleburgaz
Toch nog een late berichtgeving omdat we morgen wat langer kunnen slapen.
Omstreeks 7u45 vertrokken nadat iedereen keurig op tijd zijn spullen had ingeladen. De wind zat in het begin van de rit gedeeltelijk in onze rug te duwen maar dat zou later wel even veranderen. Na 36km liep het even mis. We reden bijna de autosnelweg op. We hadden vlug de goede richting teruggevonden. Daarna ging het goed vooruit tot aan de Turkse grens. Alle formaliteiten verliepen vrij vlot (toch een vijftal pascontroles) en even na 12u waren we de grens over.
Juist voor de grensovergang heb ik (en ik vermoed ook sommige medefietsers)iets gezien dat ik voor de rest van mijn leven zal meedragen als ik terugdenk aan deze onvergetelijke tocht. Ik bespaar jullie de details maar sommige(allemaal?) rijders van deze Brugge-Baku kunnen het jullie vertellen. Sorry, dat ik dit zonder details te geven even van me af moest schrijven. Aan de grens konden we zonder veel problemen een praatje slaan met Belgische en Nederlandse Turken die op doorreis zijn naar familie en of vrienden die achtergebleven zijn in dit land. Deze mensen toonden heel veel respect voor de uitdaging die wij aan het doen zijn. Het toeteren op de wegen naar ons zijn we ondertussen al gewoon. Dit is vooral uit respect naar ons toe. Na de Turkse grens kregen we een brede golvende weg die ons toch nog een respectabel aantal hoogtemeters zou opleveren. Vanaf daar blies de wind vooral uit het oosten. Tegenwind dus.
Deze wind en de warmte (36gr en meer zonder beschutting) waren echt verschroeiend. Onze groep viel in kleine groepjes uiteen. We zouden elkaar pas terugzien aan het hotel. Oef , deze rit ook achter de rug. Niets was minder waar. Het hotel was gesloten door verbouwingswerken. Wat nu? Blijkbaar had de verantwoordelijke voor boeking van de hotels een ander hotel geboekt maar had Roland niet meer kunnen bereiken. De fiets terug op en een viertal km verder fietsen naar een resort hotel. We zitten hier in elk geval goed en morgen fietsen we gedeeltelijk naar Istanbul. Ongeveer 50km voor deze stad gaan we de bus in omdat het gekkenwerk en levensgevaarlijk is om tot in het hart van Istanbul te fietsen. Vanavond keren we onze matras zoals ze zeggen en we kunnen beginnen aftellen.
Enkel voor Inge en het thuisfront van Jan
1)Het thuisfront: dag ma, kan je voorlopig niet bellen want mijn GSM is overleden.
2) Inge: Luc Vanderhaeghe uit Poperinge (ik denk drijvende kracht achter start to bike) wil Brugge-Mont Ventoux-Brugge organiseren met 15 vrouwelijke deelnemers. Ik ben (na contact met Franky) zo vrij geweest je daarvoor op te geven. Franky vond het geen probleem want hij kon ondertussen:
1) de nieuwe garage schilderen.
2) het gras afrijden
3) de moestuin onderhouden
4) boodschappen doen, winkelen
5) vuilnisbakken buitenzetten.
6) alle resterende huishoudelijke taken op zich nemen.
Ik breng je ondertussen wel de kneepjes van het langeafstandfietsen bij.
Groetjes Jan
14-07-2013
Rit 16 Panagyuristhe-Haskovo
Vandaag weinig te vertellen. Een bijna vlakke rit met de wind in de rug. Er toeteren regelmatig auto's naar ons met Belgische nummerplaat. Zullen dus wel Belgische Turken of omgekeerd zijn die de heimat opzoeken. De wegen zijn nog miserabel slecht. Morgen trekken we Turkije binnen.
