Fietsreis in 2013 van Brugge naar Baku (Azerbeidzjan) via Istanbul
29-07-2013
Russische roulette
Zo kun je fietsen in de Georgische hoofdstad Tbilisi omschrijven. Stoplichten zijn nergens te bespeuren, wegmarkeringen ontbreken, oversteken is een hachelijke onderneming. Automobilisten genieten ervan om de meest waanzinnige inhaalmaneuvers uit te halen. Iedereen denkt een Schumacher te zijn, en op kruispunten geldt het recht van de sterkste. De laatste fietser is hier jaren terug van zijn sokken gereden. Op deze 40 kilometer heb ik 3 engelbewaarders ingezet en heeft mijn Christoffel overuren moeten draaien. Als je de stad op de een of andere manier heelhuids hebt verlaten, komt een ander probleem op de proppen. Honden, in alle mogelijke kleuren en afmetingen liggen ze in hinderlaag, achter krotjes in golfplaat, tuintjes, landelijke weggetjes enz Hun uitverkorene is Raf. We moeten soms echte huzarenstukjes uithalen om ze te ontwijken, want hier bijten blaffende honden wel. Na het ontwijken van auto s, honden en putten met of zonder deksel, heb je nog een vierde manier om het strijdtoneel te verlaten. De koe, meestal staan ze langs de weg te grazen, of achteloos op het asfalt te herkauwen. Dit lijkt me de leukste manier om tot opgave gedwongen te worden, Brugge-Baku rijder is ingeploft op een dikke zachte bella, maar met de eindstreep in zicht zullen het echt wel de grove middelen moeten zijn die ons kunnen tegenhouden. Groetjes Jan.
Rit 31 Sighnaghi-Balakan
Vandaag ontbijt om 7u30 omdat we maar een ritje van 65km voor de boeg hadden. Er was enige verwarring want oorspronkelijk moesten we naar Zaqatala fietsen. Het werd dus Balakan net over de grens van Azerbeidzjan. Het zou een rustig rit worden met hier en daar tijd voor het nemen van enkele fotos en uiteraard de grensovergang die nooit te voorspellen is. We konden op dat ogenblik niet weten wat ons nog te wachten zou staan die dag. De wegen zijn in slechte staat en het is steeds opletten geblazen voor diepe putten in het wegdek. Het weer viel mee, het zonnetje scheen, en er was niet overdreven veel wind. In de verte werden de toppen van het Kaukasusgebergte gegijzeld door dreigende wolkenslierten. Dit gebergte gaan we rakelings passeren. Bij het verlaten van Sighnaghi stond een verkoper, die pas een varkentje geslacht had, zijn waar aan te prijzen. Eerlijk gezegd, zag het er niet appetijtelijk uit. Dit vlees hangt daar zo maar tussen de vele uitlaatgassen van de autos en zonder enige vorm van hygiëne. Aan de grens hebben we heel wat tijd verloren wegens problemen met de aanhangwagen. Na het betalen van de nodige fondsen mochten we verder rijden. Wat ons na de grens te wachten stond konden we dan niet weten. We werden opgewacht door drie politiewagens en een ambulance. Twee politiewagens voor ons en één achter ons aan samen met de ambulance. Een kleine kilometer verder werden we opgewacht door een delegatie van de bevolking in traditionele klederdracht. Ze boden ons bloemen, brood, pannenkoeken en een inheemse speciale drank aan. De pers was aanwezig evenals de TV. Er werden ook Azerbeidzjaanse vlagjes aan ons uitgedeeld die we op ons stuur plaatsten of ergens waar het goed zichtbaar was. In Balakan zelf zorgde de politie ervoor dat het verkeer op kruispunten en zijstraten stilgelegd werd. Prachtig gebaar van de bevolking naar ons toe. De volgende dagen zouden we politiebegeleiding krijgen tot in Baku. Daarna hadden we in het hotel even tijd voor ontspanning. Een thee drinken aan het zwembad of een biertje in de bar. Anderen deden dan weer een kleine wandeling. Zo een korte rit is eens goed om de batterijen op te laden voor de laatste drie dagen. Hoe er rekening mee dat we nu drie uur voor zitten op de Belgische tijd. Morgen richting Oguz.
28-07-2013
Rit 30 Tbilisi-Sighnaghi
Gisteren en eergisteren geen verslag opgemaakt wegens te laat in het hotel en moeilijkheden met de WiFi-verbinding. Onze langste rit hebben we prima afgewerkt maar het binnenkomen van de hoofdstad van Georgië met de fiets is volkomen af te raden. Bijna van de weg gemaaid door een roekeloze Georgiër. Vandaag een relatief korte rit op het programma. Zo konden we ook een uurtje langer slapen. Uit Tbilisi wegfietsen is al even gevaarlijk als naartoe fietsen. Ik snap nu waarom je hier geen fietser tegenkomt. Witte doorlopende lijnen en rode lichten worden gewoon genegeerd. Inhalen lans rechts is normaal en als het mogelijk zou zijn, zouden ze zowel links als rechts inhalen. Als voetganger oversteken is pure zelfmoord. Enfin, ik ben blij dat we uit dat wespennest geraakt zijn zonder kleerscheuren. Het was zwaarbewolkt toen we vertrokken en juist gedaan met regenen. Op 8km van ons eindbestemming begon het dan te regenen zodat we nat tot op het vel in ons hotel zijn aangekomen. Sighnaghi is één van de kleinste dorpen van Georgië. Ongeveer 2300 inwoners. Sighnaghi staat bekend als een "Love City" in Georgië. Morgen trekken we de grens over naar Azerbeidzjan, ons laatste land die we doorkruisen richting Baku.
25-07-2013
Rit 27 Sarakamis-Ardahan
Gisteren na twee verwoede pogingen lukte het niet om nog een tekst op de blog te krijgen. Er was nochtans heel wat te melden. O.a. de twee valpartijen van Paul en Jann. De eerste minder erg dan de tweede. Al kunnen beide rijders hun weg verder zetten. We verlieten gisteren al onze D100 en de wegen die we nu voorgeschoteld krijgen zijn heel wat minder. Oneffen wegdek en talrijke putten in de weg. Het vergt een urenlange concentratie bovenop de lichamelijke inspanning. We blijven gedurende deze rit op een hoogte fietsen die varieert van 1800 m tot 2200 m. Goed voor de aanmaak van rode bloedlichaampjes. Na 17km mijn 5de lekke band. We rijden in een armere streek waar je de mensen hun weilanden nog met de zeis ziet bewerken. Koeienvlaaien worden gedroogd en gestockeerd voor gebruik als brandstof tijdens de winter. De was wordt gedaan in rivieren langs de bergwanden. Huizen zijn soms niet meer dan opeengestapelde stenen met wat ijzeren golfplaten er op. Toch zien deze mensen er gelukkig uit en zwaaien vriendelijk naar ons. Hier en daar vragen kinderen naar geld of sigaretten. Het was een lastige rit waar heel wat geklommen moest worden en daarbovenop tegenwind. Op 12km van het einde kregen we nog een dessert voorgeschoteld. Weg volledig opgebroken en crossen maar gedurende 12km tussen vrachtvervoer en wegenbouwmachines die langs weerszijden soms rakelings langs ons heen scheerden.. In het hotel aangekomen was er geen water ter beschikking. Dit was een uur later opgelost. Jan en ik kregen eerst een afgebroken sleutel van de kamer. Toen we een nieuwe kregen gingen we naar ons kamer. Een half uurtje later gingen we onze bagage halen en deden we de deur op slot van binnenuit, niets vermoedend dat er nog een stuk van de afgebroken sleutel in het slot zat. We konden dus niet meer binnen. Verwoede pogingen werden ondernomen om onze kamer open te krijgen. Jan kon niet aan hun verstand brengen (want enkel maar Turks gesproken in dit hotel) dat ze eens moesten proberen met het stuk afgebroken sleutel. Op dat moment heeft hij een hulplijn gebeld in Nederland. Een Turkse collega.Jan wenst via deze weg zijn Turkse collega bij BESIX te bedanken voor het overbruggen van het taalprobleem. Morgen rijden we Georgië binnen en kijken reikhalzend uit naar de grotten van Aspindza.
23-07-2013
Rit 25 Erzincan-Erzurum
Zoals in de meeste gevallen om 6u30 ontbijt. Omstreeks 7u30 zijn we in groepjes vertrokken zodat er minder wachttijd zou zijn. Na 30 km kwamen we allemaal samen. In feite hadden we een eerste beklimming van 125 km lang. Let op, dit is dan wel een heel stuk licht oplopend en aan het einde zit het venijn meestal in de staart. Bij momenten heb je zelfs het gevoel dat je daalt terwijl je bergop rijdt. Wie zei ooit"die afdalingen, dat zijn pas beklimmingen"?. Omstreeks de middag lunchstop in een prachtig decor. We kwamen nog steeds wegenwerken tegen maar in mindere mate dan gisteren. Na km 150 zijn we met 7 man in vliegende vaart naar Erzurum gereden. Ik heb de indruk dat iedereen snel in Baku wil zijn. Niettegenstaande de moeilijkheidsgraad van het parcours en de vermoeidheid die iedereen wel zal voelen, ligt de snelheid nog vrij hoog. De stad Erzurum telde in 2000, 361000 inwoners en is gelegen op een hoogvlakte van 1950m. Bij het binnenrijden van de stad hebben we toch enkel dames met boerka gespot. Kwatongen beweren dat je naar de enkels moet kijken om te zien of het een mooie vrouw is. Het weer was vandaag warm maar draaglijk. De laatste dagen mogen we zeker niet klagen van de windrichting. Morgen richting Sarikamis. We beginnen aan de bocht rond Armenië.
22-07-2013
Rit 24 Susehri-Erzincan
Wat vooraf ging. Om één uur wakker gemaakt door twee jonge mannen die door de straten trokken met tromgeroffel. Om 3u20 wakker gemaakt door het stemgeluid van een imam die weerklonk uit de luidsprekers van een moskee. Hiermee wil ik even aangeven dat we in Turkije nog geen enkele nacht kunnen doorslapen hebben en we staan al zo vroeg op. Gebrekkige recuperatie dus. Deze morgen vertrokken voor een rit van 143km naar Erzincan. In het begin ruwe wegen. Op sommige momenten zag je zelf geen binding tussen deze stenen. Toch moet ik opmerken dat Turkije werk maakt van zijn wegeninfrastructuur. We rijden nu reeds honderden km over de D100 en ik kan de werkplaatsen niet meer bijhouden. Na een goeie 50km werden de wegen een stuk beter of zeg maar perfect met, zoals ik eerder aangaf, hier en daar een werkplaats. Naast en voor ons zien we ruige bergflanken waarop de begroeiing praktisch nihil is. Je kan het een beetje vergelijken met grote zandhopen met hier en daar wat struiken. Na 50km en op 1600m hoogte hebben we een middagstop gedaan. De temperatuur was in het begin 15gr maar zou gedurende de dag oplopen tot 30gr en meer. De groep samenhouden bij zo'n ritten is onbegonnen werk waardoor we afzonderlijk of in groepjes in het hotel aankomen. De één vindt zijn weg via GPS, de ander spreekt een taxi aan en nog een ander moet bellen waar we juist zitten of is verloren gereden. Uiteindelijk komt alles goed. Morgen richting Erzurum
20-07-2013
Rit 22 Kursunlu-Amasya
Vandaag dus een vrij korte rit. Vanaf het hotel een beklimming van 40km. In feite kan men dit vals plat noemen tot op een hoogte van 1000m. In de verte tussen de weinige nevelslierten zagen we de reuzen opdoemen die ons de komende dagen te wachten staan. Na de beklimming volgde een geleidelijke afdaling tot in Amasya. De valleien werden steeds breder tot ongeveer 20km voor Amasya. Toen kwamen we terug terecht in smalle valleien met aan weerszijden bergmassief. Wat opvalt is dat bij onze start het bijna windloos is maar vanaf 10u trekt de wind enorm aan uit het oosten. Het was een aangename temperatuur om in te fietsen. Waarschijnlijk begint ons lichaam te wennen aan de hitte. Momenteel is het hier terug erg warm. Daarnet wilden Jan en ik een fris biertje gaan drinken en even rondslenteren in de stad. Geen bier te vinden tot... we terug in het hotel waren. Hier zie je weinig dames met hoofddoeken rondlopen Het stadje is wel toeristisch. De oudste restanten zijn de Pontische koningsgraven in de rotswand die boven de stad uitrijst.Op deze rots ligt ook het geruïneerde Harsene kasteel. Morgen volgt een zware rit van 231km. Om 5u uit de veren. Of er morgen een verslagje komt is niet zeker. Het is te zien wanneer we het hotel bereiken.
19-07-2013
Waren de voorvaderen van de Duitsers Turken?
We zijn nu reeds 21 dagen aan het fietsen en de vermoeidheid sluipt langzaam in mijn lijf. Terwijl iedereen s nachts lekker slaapt, ben ik de meest schitterende stukjes voor de blog in het klad aan het voorbereiden, maar mijn pennenvruchten met ronkende titels zoals Godfried van Bouillon in Istanbul, de Russische rode marter en de Turkse yeti worden s anderendaags door de hoofdredacteur (Johan Saey) telkens weer gecensureerd. Zijn opmerking luidt steeds heeft niets met fietsen en de rit te maken. Zijn halsstarrig njet zal op den duur een negatieve invloed hebben op het blogbezoek, en vandaar dit nieuwe probeersel. Ieder jaar trekken wij begin april met een aantal vrienden naar Mallorca. Bij een aangename temperatuur en meestal goed weer kun je daar al aardig wat kilometers en hoogtemeters wegtrappen. Er is echter maar één nadeel, het eiland wordt overspoeld door luidkeels zingende Duitsers die in de vroege uurtjes huiswaarts trekken. De oorsprong van dit gedrag moet zich hier ergens in Turkije situeren. Te pas en te onpas beginnen mannen hier midden in de nacht vanop torentjes liederen ten berde te brengen, hoewel ik vermoed dat desbetreffende personen hier reeds veel verder staan en via een tijdschakelaar en een oud cassettespelertje mijn noodzakelijke nachtrust beknotten. Op Mallorca hou ik dat wel 6 dagen vol, maar dit snoepreisje door Turkije duurt 11 dagen. Weet daarbij dat tijdens de schepping alle bergen waarvoor geen plaats meer was in Frankrijk, Zwitserland en Oostenrijk hier neergegooid zijn en dat samen met de drie wijzen ook de wind uit het oosten komt ik deze reis kort en krachtig kan samenvatten met de woorden: dit is geen kattenpis. Morgen is een betrekkelijk korte rit. Ik hoop wat tijd over te hebben om mijn GSM terug operationeel te maken en het thuisfront te bereiken. Groetjes Jan.
Rit 21 Kursunlu-Osmancik
Merhaba,
Tot mijn spijt kon ik gisteren geen verslagje meer
afleveren. De verslaggever moet ook zijn rust in acht nemen. Ik had nochtans
een verhaal klaar toen een verkeerde actie op mijn PC alles delete. Daarna gaf
ik er de brui aan. Wat ik wel nog kwijt wil is dat we de laatste twee dagen een gebied passeerden waar je veel nieuwbouw ziet. Dit gebied werd in 1999 quasi
van de kaart geveegd door één van de krachtigste aardbevingen in Turkije. Er
waren toen 17000 doden te betreuren. Op naar vandaag dus. Voor de derde maal op
evenveel dagen werden we omstreeks 3u40 een eerste maal uit onze slaap gehaald
door het weerklinken van het nachtgebed(??) door de luidsprekers van een
moskee. Het was een eerder frisse dag maar de wind en een opeenvolging van
hellingen maakten het enorm zwaar. In vergelijking met gisteren was dit een
mietjesrit. Een licht dalende autoweg in goede staat bracht ons tot in
Osmancik. Niet dat het als een fluitje van een cent ging. De warmte was er weer
en de aantrekkende N/NO wind speelde ons nog steeds parten. Na drie uur hadden
we nog steeds een gemiddelde snelheid van 31km/u. Tijdens de middagstop zaten
we onder de bomen waar een tiental vrachtwagenchauffeurs hun Turk çay zaten te
drinken. We hebben dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons dit
goedje ook te laten welgevallen. Vriendelijke mensen toch. De
vrachtwagenchauffeurs en autobestuurders toeteren nog steeds naar ons en steken
hun hand op als blijk van appreciatie. Het landschap waar we door rijden
is bergachtig maar eerder dor van natuur
en toch mooi. Vermoedelijk valt in deze streek erg weinig regen. Wat mij ook
opgevallen is, is dat vanaf Hongarije tot nu de kerkhoven er maar triestig
bijliggen. De natuur gaat er zijn vrije gang. Volgens mij hecht men niet zo
veel belang aan het materiele maar eerder aan de nagedachtenis van de ziel. Zo
dit was het voor vandaag. Morgen een korte etappe naar Amasya.
Iyi Aksamlar
17-07-2013
Rit 19 Istanbul-Dücze
Zoals gisteren gezegd, werden we dus met busjes ongeveer een 50tal km buiten het hart van Istanbul gedropt. Het oversteken van de Bosporus zou iemand een harde plasser bezorgen. Persoonlijk heb ik niks gemerkt. Het was inderdaad niet veilig om daar met een groep fietsers doorheen te laveren. Met zijn 13500000 inwoners is dit dan ook een wereldstad. Het is de bedoeling om heelhuids Baku te bereiken. Het was bewolkt toen we vertrokken en in de verte kluisterden de grijze wolken zich vast aan de bergtoppen. Zouden we regen krijgen? Even voor ons middagpauze was het zover. Een fikse regenbui kletterde tegen onze lichamen en we zochten enige beschutting onder een afdak of afgebroken huisje. De wegen zagen er uit als waren ze met zeep gewassen. Opletten geblazen dus om niet weg te glijden. Ik heb mij zitten afvragen of hier een autokeuring bestaat. Wat die vrachtwagen hier de lucht inblazen, dat hou je niet voor mogelijk. Als je dan weet dat die vrachtwagens soms tot op 1m van ons voorbijvliegen, weet je wat wij allemaal naar binnen spelen. Het hotel hebben we direct gevonden en ik ga nu een douchke nemen. Morgen staat een zware rit op het programma.
güle,güle
16-07-2013
Rit 18 Luleburgaz-Istanbul
Vandaag konden we ons uitslapen want we hadden een rit in twee stukken. Het eerste stuk zou met de fiets gereden worden tot ongeveer 50km voor Istanbul. Consternatie alom toen 's morgens de man die voor het vervoer had gezorgd ons wilde voeren tot in Istanbul,vertrekkende vanuit ons hotel, omdat het verkeer veel te gevaarlijk was. Na veel gepalaver gaf de man toe en hebben we de oorspronkelijke planning gevolgd. We zijn bij elkaar gebleven en de felle oostenwind getrotseerd tot op het afgesproken punt waar we in de busjes zouden stappen. Daarna nog ongeveer 1u30 in het busje naar het hotel. Veel tijd om nog iets te bezichtigen was er niet meer maar we hebben toch iets gezien. Morgen trekken we de Bosporus over richting Dücze. Vandaag heeft Ronny ons verlaten en zet zijn reis nog enkele dagen verder met zijn vrouw hier in Istanbul. Bedankt Ronny voor je gezelschap.
15-07-2013
Rit 17 Haskovo-Luleburgaz
Toch nog een late berichtgeving omdat we morgen wat langer kunnen slapen.
Omstreeks 7u45 vertrokken nadat iedereen keurig op tijd zijn spullen had ingeladen. De wind zat in het begin van de rit gedeeltelijk in onze rug te duwen maar dat zou later wel even veranderen. Na 36km liep het even mis. We reden bijna de autosnelweg op. We hadden vlug de goede richting teruggevonden. Daarna ging het goed vooruit tot aan de Turkse grens. Alle formaliteiten verliepen vrij vlot (toch een vijftal pascontroles) en even na 12u waren we de grens over.
Juist voor de grensovergang heb ik (en ik vermoed ook sommige medefietsers)iets gezien dat ik voor de rest van mijn leven zal meedragen als ik terugdenk aan deze onvergetelijke tocht. Ik bespaar jullie de details maar sommige(allemaal?) rijders van deze Brugge-Baku kunnen het jullie vertellen. Sorry, dat ik dit zonder details te geven even van me af moest schrijven. Aan de grens konden we zonder veel problemen een praatje slaan met Belgische en Nederlandse Turken die op doorreis zijn naar familie en of vrienden die achtergebleven zijn in dit land. Deze mensen toonden heel veel respect voor de uitdaging die wij aan het doen zijn. Het toeteren op de wegen naar ons zijn we ondertussen al gewoon. Dit is vooral uit respect naar ons toe. Na de Turkse grens kregen we een brede golvende weg die ons toch nog een respectabel aantal hoogtemeters zou opleveren. Vanaf daar blies de wind vooral uit het oosten. Tegenwind dus.
Deze wind en de warmte (36gr en meer zonder beschutting) waren echt verschroeiend. Onze groep viel in kleine groepjes uiteen. We zouden elkaar pas terugzien aan het hotel. Oef , deze rit ook achter de rug. Niets was minder waar. Het hotel was gesloten door verbouwingswerken. Wat nu? Blijkbaar had de verantwoordelijke voor boeking van de hotels een ander hotel geboekt maar had Roland niet meer kunnen bereiken. De fiets terug op en een viertal km verder fietsen naar een resort hotel. We zitten hier in elk geval goed en morgen fietsen we gedeeltelijk naar Istanbul. Ongeveer 50km voor deze stad gaan we de bus in omdat het gekkenwerk en levensgevaarlijk is om tot in het hart van Istanbul te fietsen. Vanavond keren we onze matras zoals ze zeggen en we kunnen beginnen aftellen.
Enkel voor Inge en het thuisfront van Jan
1)Het thuisfront: dag ma, kan je voorlopig niet bellen want mijn GSM is overleden.
2) Inge: Luc Vanderhaeghe uit Poperinge (ik denk drijvende kracht achter start to bike) wil Brugge-Mont Ventoux-Brugge organiseren met 15 vrouwelijke deelnemers. Ik ben (na contact met Franky) zo vrij geweest je daarvoor op te geven. Franky vond het geen probleem want hij kon ondertussen:
1) de nieuwe garage schilderen.
2) het gras afrijden
3) de moestuin onderhouden
4) boodschappen doen, winkelen
5) vuilnisbakken buitenzetten.
6) alle resterende huishoudelijke taken op zich nemen.
Ik breng je ondertussen wel de kneepjes van het langeafstandfietsen bij.
Groetjes Jan
14-07-2013
Rit 16 Panagyuristhe-Haskovo
Vandaag weinig te vertellen. Een bijna vlakke rit met de wind in de rug. Er toeteren regelmatig auto's naar ons met Belgische nummerplaat. Zullen dus wel Belgische Turken of omgekeerd zijn die de heimat opzoeken. De wegen zijn nog miserabel slecht. Morgen trekken we Turkije binnen.
Rit 15 Montana-Panagyuristhe (gisteren)
's Morgens werden we bediend door een kolossale Bulgaar. Vermoedelijk vroeger nog een gewichtheffer of worstelaar geweest. Er stonden enkele trofeeën, maar onleesbaar welke sport deze vertegenwoordigden. Ik heb het hem ook niet gevraagd. Waarom zou ik. Wat wel opviel, de bordjes waren allemaal leeg. Dit ter zijde. De zon zou weer heel de dag van de partij zijn en we hebben een oplossing gevonden om ons water koel te houden. Het was tot op heden één van de zwaardere ritten met zijn 2600 hoogtemeters en 186km lang. Zoveel km waren niet voorzien. Vandaar de laattijdige binnenkomst in ons hotel. De rit begon nog met hellingen tot 500m hoogte maar zouden na 70km beginnen oplopen naar 1000m hoogte. Na ongeveer 95km hadden we onze dagelijkse lunchstop. Iedereen nam de nodige calorieën tot zich om het zwaardere tweede deel aan te vatten. Even na deze lunchstop passeerden we een heel hoge brug waar op dat moment iemand een benjisprong ging wagen. We bleven even wachten tot de man gesprongen had en reden verder. De weg kronkelde steeds verder als een slang door de steunpilaren onder die brug door naar omhoog. Vermoedelijk was dit een oude weg die praktisch niet meer gebruikt werd. Ik mag wel zeggen, een verschrikkelijk slechte weg. We kwamen dat meteen te weten. Bijna boven op de klim was de baan volledig onderbroken. Misschien wel nog mogelijk voor fietsers maar niet voor de volgwagen. Gelukkig konden we de weg bereiken (op de brug) en zo verder fietsen. We moesten dan door een tunnel van ongeveer twee km dwars door de bergen. Probleem, want nu zaten we te ver. Even verder vonden we dan toch een afslag die ons op het ander stuk weg bracht die we oorspronkelijk aan het volgen waren. Omstreeks 18u15 bereikten we uiteindelijk ons hotel. Prachtig hotel en iedereen een eigen kamer. Eind goed al goed. Voor diegene die er mochten aan twijfelen, iedereen is nog in de wedstrijd.
13-07-2013
Berichtje
Beste volgers,
We zijn vrij laat aangekomen in ons hotel waardoor het mij niet meer mogelijk is om nog iets te schrijven. Als we morgen vroeg genoeg in Haskovo aankomen, probeer ik de twee ritten weer te geven.
12-07-2013
Rit 14 Drobeta Turnu Severin-Montana
Deze morgen bewolkt toen we vertrokken maar droog en niet te warm. We hadden de wind mee en in het begin van de rit was het vrij vlak zodat we bij momenten 34km/u reden. Na 10km zagen we een doodgereden hondje liggen, maar verbaast zijn we daar niet over aangezien loslopende honden hier heel gewoon is. Zoals je bij ons doodgereden katten ziet liggen, zie je hier honden. Nu ik er over nadenk, veel katten heb ik onderweg nog niet gezien. Het ging dus vrij vlot vooruit en na ongeveer 100km stonden we aan de grens van Bulgarije. Tweemaal controle van de I.K. en alles was in orde. Daarna hebben we de brug van Calafat naar Vidin overgestoken. Vermoedelijk zijn wij de eerste Belgische en Nederlandse fietsers die over deze brug fietsten. Deze brug over de Donau maakt het traject tussen Roemenië en Bulgarije veel korter. Men heeft er jaren over gedaan om deze brug te bouwen en op 19 juni is ze ingehuldigd. Zodra men Bulgarije binnenkomt, geloof je je eigen ogen niet. We zien appartementsgebouwen waar je nog geen voet zou binnenzetten. Vuil en niet onderhouden. We zien enkel maar de buitenkant dus kan ik de binnenkant niet beoordelen. Hier en daar ontbraken rioleringsdeksels in het wegdek waardoor we extra geconcentreerd moesten blijven. Het tweede gedeelte van de rit kondigde zich moeilijker aan want we kwamen weer op golvend terrein en in de verte zien we het Balkan-gebergte opdoemen. De laatste 50km waren nog heel lastig omdat de zon na de middag ongenadig van de partij was. Omstreeks 17u30 in het hotel aangekomen na een rit van ongeveer 200km. De sfeer is opperbest en we doen er alles aan om dit zo te houden.
11-07-2013
Rit 13 Lugoj-Drobeta Turnu Severin
Vandaag 13de rit. Zou dit cijfer ongeluk brengen? Ik ging mijn fiets snel halen, omdat ik nog een ander achterwiel moest monteren, en stelde vast dat mijn voorband lek was. Deze band dus snel vervangen en ik stond toch nog op tijd klaar bij de andere rijders. We vertrokken omstreeks 7u35. Op dat moment was het 24gr en priemden de zonnestralen in de verte door het wolkendek op de westkant van de Karpaten. Het was licht bewolkt en wat frisjes. Na een tiental km wandelde een roedel honden over de weg, nochtans een drukke weg, en trokken zich niks aan van de Baku-rijders die zich langzaam in het zweet reden. Na 35km werd even halt gehouden aan een oud benzinestation dat er nu verlaten bij lag en vermoedelijk betere tijden heeft gekend toen de autosnelweg er nog niet was, en deze weg de enige was om van A naar B te rijden. Het was daar een kleine vuilnisbelt. Ondertussen was de temperatuur opgelopen tot 28gr om 9u30. De zon scheen ongenadig op de rijders en zou de hele rit aan hun gebronzeerde armen en benen gekluisterd blijven. Veel water drinken is dan de boodschap, al moet het water dan enige verkoelende werking hebben. In het dorpje Carancebes ging het even fout toen bij een plotse stop Raf ten val kwam. Gelukkig zonder veel erg. Zo'n mannen maken ze niet meer. De schram op zijn lichaam kan men vergelijken met een kras op een brok graniet. Bij de eerste stop zagen we een jonge vrouw die met haar kind op de arm naar een waterput ging om het uit een beker te laten drinken. Ik denk niet dat wij ons daar aan zouden moeten wagen. Ik bedoel dus dat drinken uit die waterput. De dorpjes die we passeerden zijn eerder armoedig en vuil. Van sommige huisjes zou je niet vermoeden dat er mensen in wonen. Na 60km klommen we langzaam op de enige helling op ons traject naar Drobeta. Het was eerder vals plat aan 1 à 2% die ons tot een hoogte van 550m moest brengen. We reden zoals de processie van Echternach. Twintig meter stijgen om dan 30m te dalen en daarna terug 40m stijgen. Het duurde wel even eer we aan die 550m hoogte waren. De laatste drie km waren iets steiler en de betere klimmers konden zich even laten gelden. Verschieten ze hun kruit niet te vroeg? De weg naar Baku is nog lang maar toch al wat korter. Na 100km houden we onze middagstop in een klein dorpje naast een apotheek. Pol doet er zijn inkopen (bij deze kan ik bevestigen dat het geen doping was) en anderen gaan binnen een kijkje nemen. In geen honderd jaar te vergelijken met onze apotheken. Het overschot pizza's van gisterenavond werden bovengehaald en opgegeten. De rest werd aan enkele inwoners gegeven die ons bekeken al kwamen we van een andere planeet. Bij vertrek daar vormden zich weer donkere wolken in de verte. "Het zou toch geen waar zijn?" Gelukkig bleef het bij wat flauw gedruppel. Na de enige helling in het parcours daalden we langzaam terug af richting Donau. Op 25km voor het einde zowaar een nieuwe lekke band voor mij. Drie lekke banden en twee gebroken spaken begint wat veel van het goede te worden. Bij het verder afdalen werd Jan terug tweemaal door een wesp gestoken. Als ervaren randonneur zou hij moeten weten dat hij zijn truitje dicht moet doen bij het afdalen. In de verte langs de andere kant van de Donau zagen we Servie blinken in de zon. Om 15u15 kwamen we aan in ons hotel. Het hotel ziet er statig uit maar het is eerder vergane glorie. Jan en ik hadden geen warm water. Ik weet niet hoe het bij de andere rijders was. Persoonlijk vind ik dit geen probleem maar Jan daarentegen...Morgen richting Bulgarije
Een nachtje in Lugoj...
21u in Lugoj. Ik ga eens vroeg onder zeil. Bij het betreden van de kamer zie ik dat mijn kamergenoot in dromenland is. Muisstil laveer ik door de kamer om mij in het éénpersoonsbed neer te vleien. Nog wat muggenmelk op mij gespoten, wat achteraf bekeken niet nodig was aangezien er een vliegenraam in de vensteropening stak. Mijn kamergenoot had ongeveer 3/4 van het bed ingenomen. Ik neem plaats op het deeltje bed dat nog over is, in de hoop dat tijdens de nacht wat ruimte zou vrijkomen. Niets was minder waar. Terwijl de veren van het matras in mijn rug priemden, begon mijn buurman te snurken. Dit is het begin van het einde, dacht ik. Nog geen oog dicht gedaan begon omstreeks één uur een hond te blaffen. Ik heb niets tegen blaffende honden maar als het plots vijf blaffende honden worden dan is het er over. Dit geblaf werd gehuil. Ik dacht, zitten hier dan wolven?
Enfin, ik moet toch even in slaap gevallen zijn toen om vier uur het gsm signaal van mijn kamergenoot afging. Blijkbaar had hij zich van uur vergist.Ik hoorde hem het ding opnieuw instellen en hij sliep verder. Ik was goed ingedommeld toen ik plots om vijf uur een luid kuukelekuu van mijn kamergenoot hoorde. Mijn nachtrust was voorbij en we konden overgaan tot de orde van de dag. Eten, fietsen, slapen.Moest iemand zich hier in herkennen is dit puur toeval.
10-07-2013
Rit 12 Szeged-Lugoj
Eerst mijn verontschuldigingen aan mijn vrouwtje omdat ik haar een bericht heb laten sturen dat we geen wifi hadden. Blijkbaar hadden ze mijn vraag slecht verstaan in het hotel. De verdere gegevens krijg je van Jan, mijn verslaggever als ik te moe ben.
Vandaag was terug een vlakke rit. We vertrokken uit Szeged en overschreden in deze volgorde de rivier Tisza, de grens met Roemenië, de tijdzone en de rivier Timis. Bij de grensovergang wilden de douanebeambten ons internationaal paspoort zien. Bij enkelen zat deze nog in de bagage en we konden de koffer van de volgwagen uitspitten. Ondertussen had Pieter, een motorvriend van Guus die kris kras door Europa trekt, zich bij ons gevoegd. Hij doet zijn eigen ding, maar zal ons s' avonds gezelschap houden. Het landschap is een aaneenschakeling van akkers, en dit voor zover het oog kan reiken, af en toe bezaaid met een klein dorpje waar ooievaars de daken bevolken en de plaatselijke inwoners langs de hoofdweg groenten en fruit verkopen. Bij de laatste stopplaats verorberen we terug een watermeloen. We rijden verder richtig Lugoj waar de onweerswolken zich samenpakken. Vandaag moeten we echter het onderspit delven en komen kletsnat in het hotel aan. In de marge kan ik nog vertellen dat Johan een lekke band had en dat Fausto over een treinspoor gevallen is, evenwel zonder veel erg. Groetjes Jan.
