Het is de bedoeling om vanaf zaterdag een verslag(je) te maken van de gereden rit. Vermoedelijk zal dit niet dagelijks lukken omdat we moeten afwachten hoe de verbinding in de hotels zal zijn (als we al WiFi verbinding hebben). Voor zover ik kon nagaan, zijn bijna alle hotels voorzien van Wifi. De kwaliteit van de verbindingen kennen we niet. Wanneer we laattijdig ons hotel bereiken is het mogelijk dat er te weinig tijd is om nog een beschrijving van de rit te geven. Als het kan proberen we dat op een ander tijdstip te publiceren.
Je kan reageren op deze blog op 3 manieren:
-Via de kleine lettertjes "reageer" onderaan een geschreven artikel.
-Via het gastenboek.
-Via e-mail mij.
 Deze laatste optie komt in mijn eigen (privé)mailbox terecht en kan gebruikt worden om iets kenbaar te maken, aan één of meerdere deelnemers, die andere lezers van de blog niet mag bereiken.

Veel succes aan de deelnemers en hopelijk kunnen we elkaar een highfive geven in Istanbul en Baku.

Hoe kom je daar nou bij ?  is meestal de eerste opmerking, die ik te horen krijg.

Volgens mijn vrouw, Addy, mag je in het jaar dat je 65 wordt iets “speciaals”doen, nou ja.. vond ik ook wel, dus

toen ik met Roland Hurtecant in contact kwam via internet , was ik meteen enthousiast voor de tocht Brugge Baku.

Samen met Addy de afgelopen jaren , vele fietstochten ( met tasjes) door Europa gemaakt, Santiago, Zweden , Oostenrijk, Praag, Middellandse Zee , Noordzee Route ( deel) en ook veel tochten in ons mooie Nederland.

Ik heb korte tijd wedstrijden gereden, was redelijk succesvol en heb aardig wat koersen kunnen winnen, de laatste was het Zeeuwse Kampioenschap, maar… dat is al wel ruim 20 jaar geleden.

Daarna 14 jaar geen fiets meer aangeraakt en wel 12 kilo erbij!! , jaartje of 5 geleden weer beetje begonnen en ben nu met veel plezier lid van RTC De Bidon in Roosendaal .

Hoe moet je je eigenlijk voorbereiden voor een dergelijke tocht ?

Om te beginnen , maar eens wat afvallen , bergop is niet m’n sterkste kant, dus nu 8 kilo lichter dan in januari, zal allicht beetje helpen, om de 57.000 hoogtemeters te overwinnen, te hopen toch!

Verder deze winter veel spinning, 3 a 4 keer per week en de afgelopen periode regelmatig enkele malen per week er alleen tussenuit getrokken voor tochtjes van rond de 100 tot140 km.

Het zal ongetwijfeld op alle vlakken een bijzondere tocht worden, Roland noemt het terecht een Expeditie, zeker genieten van de vele verschillende landschappen en culturen maken het spannend.

Zelf zal ik proberen om regelmatig mijn blog via; www.waarbenjij.nu / jannhendrickx  bij te houden, afhankelijk van hoe fit

ik de dag ben doorgekomen.

Ik zie uit om met mijn fietsvrienden 29 juni te vertrekken in Brugge, we staan er klaar voor, iedereen succes gewenst.

Paul Viaene wordt 65 jaar op 6 januari 2014. Als veertienjarige maakte hij kennis met de wielersport bij de nieuwelingen. Zonder medeweten van zijn vader, op een geleende fiets en zonder één kilometer te trainen reed hij gedurende 2 jaar zo’n 14 wedstrijden per jaar.

Eénmaal bij de junioren had hij wel de zegen van zijn vader en in 1967 behaalde hij dan ook enkele overwinningen met als uitschieter de internatie in Reningelst.

In 1968 hield hij het voor bekeken wegens geen tijd om te trainen. Gedurende 15 jaar hing hij de fiets aan de haak. Maar de wielermicrobe bleef kribelelen en in 1985 startte hij opnieuw als wielertoerist. Hij reed enkele grote cols op en in 2010 fietste hij mee met Roland Hurtecant van Brugge naar Moskou. Dit avontuur was hem zodanig bevallen dat hij straks terug van de partij is voor de International Bicycle Expedition naar Baku.

Groetjes, Ronny
 

Ik ben Luc Vanderhaeghe, geboren op 07/01/1954, 34 jaar geleden gehuwd met Kristine, vader van 4 kinderen, opa van 5 kleinkinderen.

Ik werk als magazijnier in een Renault garage in Kuurne.

Ik volgde een tijdje terug de opleiding fietsmecanicien.

Mijn hobby’s zijn fietsen en lopen.

Sedert enkele jaren zijn mijn vrouw en ik gebeten door fietsvakanties. Eerst naar Nice, daarna heen en terug naar de Mt-Ventoux en een paar jaar terug zijn we een weekje gaan fietsen in Italië.

We geven samen in Poperinge Start to Bike, omdat we zoveel mogelijk mensen aan het fietsen willen krijgen. Het is de bedoeling dat ze na 10 weken 100 km fietsen.

Vorig jaar hoorde ik toevallig Roland op Radio 2 omtrent de fietstocht naar Baku en was onmiddellijk enthousiast.

Onze 1ste kennismaking met de ganse groep was heel positief. Ik kijk er dan ook echt naar uit!

Omdat dit een heel speciale uitdaging is, hebben Kristine en ik besloten om deze fietstocht te koppelen aan een goed doel.

We moesten niet ver zoeken. Uit eigen ervaring weten we dat het kinderkankerfonds van Leuven iedere euro kan gebruiken om het verblijf van de kankerpatiëntjes wat aangenamer te maken.

Bijlagen:
https://plus.google.com/photos/108730242757332756347/albums/5848506960344040225/5848506967524172034?authkey=CLK8romRtMHtDw#photos/108730242757332756347/albums/5848506960344040225/5848506967524172034?authkey=CLK8romRtMHtDwtp%3A%2F%2F   

Kris Heyerick, geboren en woonachtig te Grammene op 23 september 1966, één van de vier zonen en dochter van Gerard en Paula Heyerick- Goemaere. Als cafézoon met drie voetbalploegen onder dak en voetballende broers, was het voor mij dan ook logisch de voetbalschoenen iedere zaterdag aan te trekken tot op een moment dat het om medische redenen voetballen niet meer aangewezen werd. Op sportief gebied bleven er nog twee opties over, zwemmen of fietsen. Omdat ik zwemmen niet echt mijn ding  vond (en ge wordt daar zo nat van!!), leek fietsen de beste keuze. Op 14 jarige leeftijd trok ik ervoor het eerst op uit met de fiets, richting Gent. Mijn moeder waarschuwde mij… “ge gaat verdwaald rijden en nooit thuis geraken, ik zal U moeten komen halen…”. Maar niets was minder waar. Gestaag dreef ik de kilometers op, de wielermicrobe had mij volledig te pakken. Schoolvakanties waren  de uitgelezen tijdstippen om erop uit te trekken met de fiets, tent, slaapzak, pak en zak… , een stalen ros van om en bij de 40 kg. Als 16 jarige alleen naar Geneve en terug ( 1250 km), het jaar daarop terug naar Zwitserland (1400 km) en in 1985 als voorbereiding eerst naar Zwitserland  (1740 km) en nadien naar de Noordkaap (Noorwegen 4018 km) met Roland. Eerlijk gezegd vind ik dat nog steeds een huzarenstukje, 18 dagen aan gemiddeld 230 km per dag door veel regen en wind, op slechts 18 jarige leeftijd.

In 1989 liet ik mij aansluiten bij de Leierenners Zulte. Jaar na jaar probeerde ik mijn grenzen te verleggen, beter presteren, meer kilometers. Twee maal Parijs – Roubaix,  Ronde van Vlaanderen 6 x,  Gent- Wevelgem 3 x, Parijs – Brussel, Luik – Bastenaken – Luik 3 x, Milaan – San Remo, 14 ritten boven de 300 km en nog vele andere fietstochten, evenals 3 maal de voorloper van de Ronde van Vlaanderen, “de Tocht der Flandriens”, 265 km met 45 km kasseien, een fantastische maar o zo’n zware rit. Het vorm pijl ging met de jaren gestaag de hoogte in tot op een gegeven moment men mij aanraadde eens een nummer op te spelden. Op 26 jarige leeftijd reed ik mijn eerste koers bij de WAOD met als resultaat… gedubbeld!! Tussen goed rijden bij de wielertoeristen en koersen is er een groot verschil. Maar de aanhouder wint!!! Nog meer trainen had als resultaat dat ik al snel meereed voor de prijzen en na een paar seizoenen regelmatig bloemenruikers mee naar huis bracht, zowel bij de WAOD, VWF en de LFT. Grote ritten bleven nu achterwege, enkel toespitsend op wedstrijden. Als 35 jarige heb ik de overstap gewaagd naar de elite zonder contract ( liefhebbers ) onder het motto, “als ik het nu niet doe… komt het er nooit meer van en zal ik er later altijd spijt van hebben”. Vier jaar toerde ik rond bij die categorie waaronder drie wedstrijden bij de grote mannen, de profs. 2003 was mijn laatste jaar op competitief vlak. Wat nadien volgde waren ritjes rond de kerk zonder doel, enkel om het gewicht onder controle te houden. Roland zag ik bij regelmaat in het café van mijn ouders, daar hield ik hem aan een belofte die we in 1985 maakten om ooit eens naar Moskou te fietsen. Dat avontuur kwam er in 2010, met een team van 19 fietsers reden we van Brugge tot Moskou, 3000 km in 17 dagen.

Straks gaat onze volgende uitdaging van start, Brugge – Baku. De rit naar Moskou was overwegend vlak, naar de Noordkaap sterk heuvelachtig, maar de rit naar Baku overtreft alle voorgaande in aantal kilometers, fietsdagen, hoogtemeters en waarschijnlijk ook in temperatuur, m.a.w. het wordt een zware dobber. Of zoals Jean Pierre V. ooit vermeldde… een dagelijks gevecht tegen zadelpijnen, vermoeidheid, stijve nek -  rug, maag en darmproblemen, stramme spieren en gewrichten, chaotisch verkeer…, maar ook de prachtige natuur, andere culturen, het avontuur.  En als het gelukt is… een overwinning op jezelf, de voldoening, het euforisch gevoel!

Op privé- vlak… ik ben 23 jaar gehuwd met Annick Dhondt  en heb twee kinderen, Pauline (17 jaar) en Florian (14 jaar). Als job ben ik orthopedisch technieker (V!go – Wetteren ), wat wij maken gaat van orthesen – prothesen - steunzolen – korsetten tot siliconen e.d.. Een bloeiend bedrijf met een 650 tal werknemers over België – Nederland – Frankrijk en Polen.

Sportieve groeten.

Mijn naam is Johan Saey en ik woon in Wetteren. Op mijn dertiende begonnen met wielrennen. Na ong. 10 jaar overgeschakeld naar lopen om tenslotte de sprong te wagen naar triatlon. In 1991 heb ik deelgenomen aan de enige volledige triatlon in België nl. Middelkerke.  Daarna ben ik meer recreatief gaan fietsen, lopen en zwemmen. Ondertussen al fietsend heel wat cols beklommen. Enkele jaren geleden via  een ploegmakker van WTC de Statietrappers in contact gekomen met Roland Hurtecant die Brugge- Moskou ging organiseren. Na de eerste vergadering was mijn deelname een feit. Ondertussen ook Brugge-Mont Ventoux en Harelbeke-Santiago De Compostela gefietst. Brugge-Baku is een reis die ik niet kon laten passeren. Dit doe je slechts eenmaal  in je leven en avontuur zal er zeker zijn. Ik wens iedere deelnemer een goede voorbereiding en een behouden aankomst in Istanbul of Baku.

Life is not the dreams you have,
but the dreams you realize”.

Een bijhorende wielershort werd door de firma DECCA ontworpen

In samenspraak met de firma DECCA werd een wielertrui ontworpen voor de deelnemers aan Brugge-Istanbul-Baku. Ex-Moskourijders zullen deze kleur en lay-out zeker herkennen. De fietsers zullen in elk geval gezien worden. Bedankt aan iedereen die hun steentje hebben bijgedragen. De optie voor een bijpassende koersbroek moet nog bekeken worden.

Op zondag 27 januari omstreeks 16u30 zal op Velofollies het team Brugge-Baku voorgesteld worden op het centrale podium.

Zie bijgevoegde link http://www.velofollies.be/nl/voorstellingen--uitreikingen_149.aspx