Het is weer die "leuke" tijd van het jaar, de maand december. Elk jaar opnieuw zie ik bang de laatste dagen van november wegtikken en dan bam, 1 december.
Het zou de leukste tijd van het jaar moeten zijn: sinterklaas, verjaardag, gezellig de feestdagen doorbrengen met of bij familie en vrienden.
De kerstbomen, de leuke versieringen, de lampjes die alles gezellig verlichten. In mijn dromen is het ook zo maar dan is die harde werkelijkheid daar weer.
Kop op, kom we proberen wel weer en dit jaar ga ik er de warmste kerst van maken die ik ooit gekend heb, waarom zou ik ook niet. Omringd door de mensen die van je houden.
Wat wil een mens nog meer.
Maar elk jaar opnieuw donder ik 1000 trappen naar beneneden want dan is daar weer die confrontatie met het verleden in mijn hoofd die alles lijkt te verpesten.
En ik wil wel maar om de één of andere reden lukt het me niet.
6 december
Sinterklaas, de kids die brieven maken en die vol kleven met uitgeknipt speelgoed dat ze in de bergen boekjes vonden, vol spanning hun schoen zetten en aftellen naar de dag waarop ze hun bord eindelijk mogen zetten.
Dan is het zo ver de ochtend, spurten naar de living vol spanning, ze weten het al wel maar toch blijft het leuk.
Snel rondkijken en dan fonkelende of boze ogen omdat ze niet wel of net niet gekregen hebben wat ze gevraagd hadden.
Tussen de letterkoekjes, mandarijntjes en chocolade door beginnen te spelen of in elkaar zetten wat ze gekregen hebben terwijl het chocolade hoofd van sint of piet in hun mond verdwijnt.
Mooi, mooi, mooi ze zijn weer gelukkig en mama is ook weer gelukkig. Of toch niet want dan komt weer dat verleden boven.
Ook vol spanning je schoen zetten, slapen en de volgende ochtend lag hij daar weer. De boze brief van Sint & Piet met alles wat dit jaar weer mis gelopen was en waar ik weer niet had gedaan wat van mij verwacht werd. Gelukkig hadden broer en zus dat probleem niet, voor hen alleen maar lovende woorden. Knak daar ging mijn hartje weer. En wat maakt dan dat speelgoed dat je gevraagd had weer uit?
Het kon me niet gelukkiger maken.
Zo denk je dan die dag hebben we weer gehad. Tranen weg slikken en doorgaan, gelukkig zijn mijn kids wel gelukkig.
Verjaardag
De tweede dag van december die we zo haten: mijn verjaardag!!
Voor kinderen een dag waarop ze in de kijken mogen staan, cadeautjes krijgen, taart eten, ...
Ook dat was helaas bij mij anders. Er was al Sinterklaas geweest, dan waren er toetsen of examens en geen tijd en dan had je nog de feestdagen waardoor het beloofde feestje nooit is doorgegaan wegens de maand december zit gewoon al te vol. Bij broer en zus was het natuurlijk weer anders, zij verjaarden dan ook niet in december.
Verschillende jaren heeft mijn echtgenote geprobeerd om er een feest van te maken, helaas deed het me meer pijn dan dat het me gelukkig maakte want daar hadden we weer die knak van het verleden die we zo graag aan de kant zouden willen schuiven.
Dit jaar was het anders. Doordat mijn echtgenote een tijdelijke tweede job had aangenomen net de week voordien, in de hoop binnenkort een carriere switch te kunnen maken was ze van 's morgens vroeg tot 's middags aan het werk op plek 1, effe snel thuis eten en dan een late shift draaien op plek 2. Doordat ik thuis werk heb ik de hele dag alleen thuis gezeten, buiten de kids die thuis waren buiten de schooluren.
Ze weten dat mama deze dag zo hekelt en ze zeker niet moeten beginnen zingen. Maar fluisterend zingen is niet zingen hé en als we gaan proficiat mogen wensen dan doen we dat toch gewoon stiekem als we haar een kus geven voor we naar school vertrekken. Ook voor hen is het niet goed dat mama zo reageert. Ze zouden maar al te graag zingen en taart eten. Maar mama kan het niet ...
Eenzaam, ja misschien heel eenzaam. En toch deed het minder pijn dan een tafel vol volk en je eigen familie die nooit aanwezig kan zijn wegens snel verzonnen excuses die ze zelf geweldig vinden maar zo doorzichtig zijn.
Vanaf het moment dat de kids slapen waren heb ik in de zetel voor mij uit zitten staren en hopen dat mijn echtgenote snel thuis was zodat we konden gaan slapen en de volgende dag we een andere datum zouden zijn.
Helaas was er ook nog overwerken waardoor het pas 10 voor 12 was voor we naar dromenland toe konden gaan.
Geen feestje, geen taart, geen cadeautjes, ... Niets alleen maar een dag met 86 400 seconden te veel.
En dan de dag nadien de ontgoocheling, het is me weer niet gelukt.
Zal het ooit veranderen, zal er ooit een dag komen waarop ik vroeger uit mijn geheugen kan bannen ...
Welkom jij daar aan de andere kant van het scherm.
Ik ga op regelmatige basis mijn levensverhaal stukje per stukje vertellen, samen met hedendaagse gebeurtenissen en mijn reacties daarop, zodat de titel die misschien nu heel onduidelijk lijkt heel duidelijk gaat worden.
En ik hoop dat ik ergens zo voor iemand een lichtpuntje kan zijn.
