Onze adoptieprocedure is gestart op 15 juni 2006. Op 19 juni 2008 kregen wij onze toewijzing van Waskun en Genzeb. Op 9 augustus konden we ze voor het eerst in onze armen nemen.
De lange weg naar een broer en zus voor Nathan uit Ethiopië ...
27-07-2008
Hechting
Adoptie van een kind is onder meer bijzonder, omdat er niet automatisch een hechte band is tussen het kind en de adoptieouders. In vergelijking met de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind meer moeite doen om de onderlinge vertrouwensband te laten groeien. Het kind moet zich leren hechten aan zijn nieuwe ouders. In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers, die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kind hadden, en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd zich aan iemand te hechten, maar voelden ze zich steeds weer in de steek gelaten: eerst door de biologische moeder, daarna door de verzorgers in het weeshuis. Wanneer een kind geen kans heeft gekregen zich goed te hechten aan een vertrouwenspersoon, kan het heel moeilijk zijn zich goed te hechten aan de adoptieouders, omdat het kind het noodzakelijke basisvertrouwen mist. Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland nogal groot is: de adoptieouders zien er voor het kind vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kind gewoon was. Voor de meeste adoptiekinderen die aankomen in hun nieuwe thuisland is alles nieuw, vreemd en beangstigend. Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, doordat ze tijdens hun eerste levensjaren gewoon opgegroeid zijn bij hun geboorteouders, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een logische en gezonde reactie op het verlies dat ze hebben meegemaakt. Toch moeten ook deze kinderen zich opnieuw gaan hechten. Vaak zal dat echter voor deze adoptiekinderen gemakkelijker gaan dan voor kinderen die zich in het verleden nooit goed hebben kunnen hechten. Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan en onderhouden van relaties. Vandaar dat wij er alles willen aan doen om een veilige hechting te bevorderen.
Voor wie nog meer over dit onderwerp wil lezen, verwijzen we naar de boeken van Femmie Juffer, hoogleraar aan de universiteit in Leiden en zelf adoptiemoeder van twee intussen volwassen dochters.
net voor de middag het schitterende nieuws gekregen van Inge dat het in Addis op de rechtbank allemaal in orde is! Onze afreisdatum blijft voorlopig ook behouden, en als alles verder vlot blijft verlopen, dan worden onze tickets volgende week uitgeschreven en kunnen we onze visa in orde brengen op de ambassade. We zitten in de laatste rechte lijn naar onze twee Afrikaanse schatten!
maar toch waar. Blijkt dat er een stempel te weinig staat op het paspoort van nonkel... We blijven dus afwachten tot het helemaal in kannen en kruiken is. Dat zou normaal nu vrijdag moeten zijn... We blijven optimistisch, want voorlopig is de afreisdatum nog altijd zoals voorzien... Op naar vrijdag, dus!
gisteren van Inge een SMS'je gekregen, met de melding dat de courtdate goed verlopen is MAAR nonkel had zijn identiteitskaart niet bij, dus kon het vonnis door Bruk nog niet meegenomen worden. Dit zou woensdag nu in orde moeten komen. En zo kunnen we dus slechts voor 90% juichen... en blijft het toch allemaal heel spannend, tot op het laatste moment. Maar voorlopig blijft onze geplande afreisdatum ongewijzigd, dus dat zit wel goed. We hebben er alle vertrouwen in dat het woensdag inderdaad in orde is.
normaal hadden we gisteren officieel de ouders moeten worden van Waskun en Genzeb, maar de rechter heeft anders beslist. Hij wil eerst de nonkel van de kinderen horen als getuige. Gelukkig kan de nieuwe zitting maandag al doorgaan, en heeft Erika ons verzekerd dat Bruk de man in kwestie al heeft kunnen verwittigen, dus normaal zou alles maandag in kannen en kruiken moeten zijn. Maar écht gerust zal ik toch pas zijn als ik het bevrijdende SMS'je zal krijgen! We duimen dus alweer... voor een goede afloop!
intussen hebben we van ROH het document ontvangen met als volledige titel "verzoek tot erkenning van een buitenlandse beslissing houdende de totstandkoming van een adoptie". Als dat geen mondvol is! Dit document is nodig om de beslissing die in Ethiopië door de rechtbank van Addis genomen werd te laten erkennen door de Belgische federale centrale autoriteit, waardoor Genzeb en Waskun definitief onze kinderen én Belg kunnen worden. Deze morgen nog een laatste keer naar het stadhuis geweest voor een nieuw bewijs van goed gedrag en zeden, model 2 (hadden we al een keer nodig om ons dossier te vervolledigen voor het naar Ethiopië vertrok). De reispassen zijn intussen ook al in orde, en ook de gele boekjes liggen klaar op de kast. En op die manier gaat de tijd voorbij en komt de datum van 18 juli dichter en dichter...
zonet bericht gekregen van ROH dat onze reisvoorbereiding doorgaat op 16 juli. Het komt nu allemaal wel héél dichtbij... maar voor mijn part kan het niet snel genoeg gaan. Hoe eerder ik onze Afrikaanse kinderen aan mijn hart kan drukken, hoe liever ... Deze voormiddag ben ik op mijn school gaan vertellen dat ik er een jaartje tussenuit neem om onze kinderen goed te kunnen opvangen, en heb ik hen ook ingeschreven in de lagere school. Dus ook daar weten ze nu dat ze er aan komen!
het aftellen is nu echt begonnen. Tussen alle festiviteiten door (de champagne vloeit tegenwoordig wel héél rijkelijk ;-) ) toch nog even tijd genomen om de nieuwe wachtlijst te downloaden. Er zijn in juni maar liefst 11 toewijzingen geweest van in totaal 15 kinderen! Gewoon schitterend werk toch van ROH, zeker als je dit vergelijkt met de nieuwe onheilsberichten in adoptieland, dit keer over adoptiebureau Horizon. Deze morgen staat immers in de krant dat dit grootste adoptiebureau van Vlaanderen, dat adopties verricht vanuit China en Rusland, steeds meer in de (financiële) problemen komt door de problemen met de adopties uit China, die maar niet meer vlot op gang schijnen te komen. Interlandelijke adoptie blijft dus een hachelijke onderneming, omdat je zo afhankelijk bent van de adoptieorganisatie waarmee je in zee gaat, maar eigenlijk nauwelijks vat hebt op de problemen die zich plots kunnen voordoen. Ik duim hoe dan ook voor alle mensen die voor Horizon gekozen hebben dat er toch een fatsoenlijke en aanvaardbare oplossing voor hen wordt gevonden. Zaterdagmorgen zijn we onze verplichte inentingen tegen o.a. gele koorts gaan halen in het Tropisch instituut, de reispaspoorten zouden deze week al binnen zijn op het stadsbestuur, en Hans is druk bezig met het ontwerp van zijn "aankomstaffiche" (zie linksboven): onze kinderen komen er aan, en iedereen mag en zal het weten!!! De bedden zijn intussen ook al aangekomen en ineengestoken. En mama heeft het intussen niet kunnen laten, en heeft de eerste kleertjes al aangeschaft ... Eindelijk eens kleedjes en rokjes kopen voor een meisje: ZALIG!!! Maar ook Waskun wordt zeker niet vergeten, hoor... en zelfs Nathan niet! En zo kijkt ons hele gezin (en meer en meer ook de rest van de familie) reikhalzend uit naar de komst van Waskun en Genzeb.
als alles goed gaat, komt onze zaak op 18 juli voor op de rechtbank in Addis, en worden wij officieel de nieuwe ouders van Waskun en Genzeb. Afreis zal vermoedelijk dan inderdaad eind augustus plaatsvinden. JOEPIE!!!! We kunnen de dagen beginnen aftellen...
Amai, het lijkt erop alsof er echt een inhaalbeweging bezig is, zeker wat de siblings betreft. Na de kalmte van de maanden april en mei op het vlak van toewijzingen, is het weeral raak! Proficiat aan Sarah en Kristof, en misschien reizen we wel allemaal samen af om onze 8 schatjes op te halen! Dat zou pas mooi zijn!
gisteren was het dan zover: we zijn naar Berlare gereden om officieel de "aanvaarding" te ondertekenen van Waskun en Genzeb. Het klinkt raar, maar da's nu eenmaal de term die in het adoptiewereldje wordt gebruikt voor dit documentje. En we kregen nog meer goed nieuws. Als alles goed gaat - en volgens Inge is er weinig kans dat het niet zou lukken - krijgen we nog deze week onze courtdate, en dan zou de afreis voor eind augustus - begin september zijn. SUPER! We hebben ook Johan en Wendy ontmoet, die de ouders worden van het broertje en zusje van Waskun en Genzeb. We zullen met ons vier vermoedelijk samen afreizen met het andere koppel dat ook een sibling toegewezen kreeg vorige week. Voor wie het in cijfers wil zien: 4 + 2 = 6 kinderen vinden straks een nieuwe thuis in Vlaanderen, en zorgen voor 6 dolgelukkige nieuwe ouders!!! Nu is het uitkijken naar de courtdate!
intussen heb ik het zwart op wit zien staan - hoef ik dus niet meer in mijn arm te knijpen om te denken dat ik het toch gedroomd moet hebben -, en kan ik het hier met zekerheid lanceren als de enige echte en juiste namen van onze kinderen: we verwelkomen straks onze zoon Waskun, geboren op 26/05/2001, en onze dochter Genzeb, geboren op 21/11/2002. Geweldig!!!! Nathan blijft er voorlopig vrij kalm onder, maar heeft er straks twee speelkameraadjes bij.
ik tril nog na op mijn benen - en het is niet van het joggen deze keer! Hans is me zonet op de joggingpiste komen vertellen dat Erika gebeld heeft dat we de ouders mogen worden van twee schitterende Ethiopische kinderen, een jongen van 7 en een meisje van 6. De namen durf ik hier zelfs nog niet neerschrijven, want stel dat ik ze verkeerd spel? In elk geval: ONS GELUK KAN VANDAAG NIET MEER STUK!!!! En nu zo snel mogelijk naar Berlare om de aanvaarding te tekenen. Zo zie je maar hoe een mens in een paar dagen tijd van een adoptiedipje op de hoogste top van adoptiegeluk kan terechtkomen!
PS: en wij zijn beslist niet de enigen vandaag die juichen... !!!
dat er toewijzingen zouden komen zoals Inge had voorspeld, is waar gebleken. Vrijdag de 13de hoeft niet altijd een ongeluksdag te zijn! Via ROH zijn er twee toewijzingen geweest van baby-jongetjes, en onze adoptievrienden van het eerste uur - Franky en Ilse - , die samen met ons de voorbereiding in Merelbeke gevolgd hebben, hebben het heuglijke nieuws gekregen dat ze ouders mogen worden van een meisje uit India (via de Vreugdezaaiers). Proficiat aan alle nieuwe ouders! Wij proberen intussen te vechten tegen een serieuze adoptie-dip die er nu toch wel echt zit aan te komen... Wanneer gaat het eindelijk weer eens vooruit wat de siblings betreft? Een mens zou er echt moedeloos van worden. En ik die al dacht aan verlof nemen volgend schooljaar... ik zie mezelf al gewoon het schooljaar 2008-2009 starten als anders, en wie weet zelfs gewoon uitdoen?!
PS1: op school was het vandaag trouwens wél echt vrijdag de 13de in de gebruikelijke zin van het woord, want onze computerserver bleek aangevallen te zijn door een of ander virus, waardoor het hele netwerk onbetrouwbaar werd. Niet gemakkelijk om dan examens af te nemen, maar het is toch gelukt. PS2: Nu niet beginnen denken dat ik mijn job niet graag doe, hoor! Wel integendeel! Ik geef met hart en ziel les, maar ik had het alleen anders gepland... PS3: in het weekend de kaap van de twee jaar "adopteren" genomen... Benieuwd of het ook een drie-jarenplan zal worden?
even toch wat beweging in ons adoptieavontuur: gisteren mochten we naar Berlare voor onze voorbereidingsavond, waar we wat meer praktische informatie kregen over het verloop van de procedure nu ons dossier in Ethiopië is en de verdere stappen die nog moeten worden gezet voor we onze twee schatten dan in levende lijve ontmoeten. We kunnen alvast een afspraak maken voor onze (verplichte inenting) tegen gele koorts en (niet-verplichte) tegen hepatitis A/B. En ook ons reispaspoort kunnen we al aanvragen. Voor het visum is het nog te vroeg: daarvoor moeten we eerst een toewijzing hebben. We kregen ook een video te zien van Addis, gedraaid in januari 2008, met recente beelden van de weeshuizen en de contactpersonen. Op die manier komt het toch allemaal een beetje dichterbij. Over de toewijzingen heeft Inge gewoon gezegd dat ze op komst zijn, meer niet. Er zouden er nog een pak moeten binnenkomen voor de sluiting van de rechtbanken, aldus Inge. Blijkbaar zijn er voor het ogenblik heel wat problemen in Ethiopië door de aanhoudende droogte, waardoor het stuwmeer dat Addis van stroom moet voorzien, blijkbaar te leeg is om de stroomvoorziening gedurende de hele dag te garanderen. Hierdoor wordt het leven in Addis - en dus ook het werk van Mr. Bruk - uiteraard bemoeilijkt. Bovendien beklemtoonde Inge ook dat het niet zo ongewoon is dat er zich eens een kalmere periode voordoet op het vlak van toewijzingen. Ik onthoud het goede nieuws: er is dus niets fundamenteels aan de hand. We moeten gewoon volhouden en geduld oefenen, en dan komt onze beurt wel!
Nieuwe wachtlijst ROH + wachtlijst -Ethiopië op STOP
Een nieuwe wachtlijst, dus tijd voor een update... We zijn inmiddels opgeklommen naar plekje 67, nog steeds op 1 voor een oudere sibling, alhoewel dat natuurlijk niet veel wil zeggen... Kwestie is dat die "oudere sibling" zich eerst moet aandienen voor wij hem kunnen adopteren. Maar al bij al mogen wij nog van geluk spreken: wij STAAN tenminste op de wachtlijst. ROH heeft immers beslist om tijdelijk te stoppen met het aanvullen van nog meer mensen op de wachtlijst, omdat er al zoveel mensen op staan. Slecht nieuws voor wie nog bezig is met het MO of wacht op zijn vonnis, en vooral voor de (oudere) mensen die elders niet welkom zijn. Hopelijk dienen er zich snel andere alternatieven voor hen aan.
De VAG-avond in het Vredeshuis in Gent bracht ons opnieuw samen met Mildred, die we ook in de Spil in Roeselare op de vorige VAG-avond hadden ontmoet (en al kenden via de Yahoo-groep van ROH-ouders). Het werd een leuke babbel op een supermooie, bijna zomers aanvoelende mei-avond. Intussen zijn we ook lid geworden van VAG, en kreeg ik een super-interessant boek rond praten met je kinderen over adoptie. Een aanrader! En... het wachten gaat gewoon door...
hoewel het opvallend stil is op het adoptiefront, hebben wij vandaag toch nieuws: nu we al 6 maand op de wachtlijst staan - en dus ook zelf alweer 6 maand ouder -, en er nog eens lang over gebabbeld hebben, hebben Hans en ik beslist om onze grensleeftijd te verhogen. We willen graag een sibling verwelkomen tot de leeftijd van 7 jaar (en is dat dan 7,5 jaar; dan is dat ook geen probleem). Inge van ROH reageerde in elk geval enthousiast toen ik haar hiervoor opbelde (ze hadden zelf al twee keer de vraag gesteld of we bij onze leeftijdsgrens bleven), en zei ook meteen dat wij op nr 1 stonden voor oudere kindjes. Nu ik dit de eerste keer uit de mond van iemand van ROH heb gehoord, wordt het precies wel echter... Vandaar dat ik met een goed gevoel heb ingehaakt , en we nu weer hoopvol verder kunnen gaan met ... wachten. Gelukkig staat het leven intussen niet stil. Vanavond gaan we naar de vormingsavond van VAG Oost-Vlaanderen over "Gemengde gezinnen". Benieuwd wie we vandaag beter gaan leren kennen...
de wachtlijst voor april vertoont slechts twee nieuwe toewijzingen... dat valt een beetje tegen, na de 11 van maart. Maar ja, het kan niet elke maand even vlot gaan, blijkbaar. Het goede nieuws is dat Mr. Bruk, de contactpersoon uit Ethiopië voor ROH, volgende week naar België komt, en hopelijk heeft hij dan weer een pak kinddossiers mee. We duimen! Voor de archieven: wij staan inmiddels op plaats 78, en dus nog steeds op nummer 1 voor een oudere sibling. Een toewijzing in mei zou een Godsgeschenk zijn - in mei moet ik mijn verlofregeling voor het komend schooljaar meedelen aan de inrichtende macht - , maar we moeten realistisch blijven. We zien wel.
Een mens zou er echt moedeloos van worden.
