Onze adoptieprocedure is gestart op 15 juni 2006. Op 19 juni 2008 kregen wij onze toewijzing van Waskun en Genzeb. Op 9 augustus konden we ze voor het eerst in onze armen nemen.
De lange weg naar een broer en zus voor Nathan uit Ethiopië ...
24-10-2008
Tot slot....
Hallo iedereen
Waskun en Genzeb zijn inmiddels ruim twee maanden bij ons, en het gaat - nog steeds - fantastisch goed met hen én met ons. We genieten echt van hun aanwezigheid en ervaren hun komst in ons gezin als een pure verrijking op zoveel gebieden. Ze integreren zich goed op school, sporten graag, spelen en fietsen naar hartelust, babbelen al een aardig mondje Nederlands, enz. ... Het is inderdaad druk, soms ook wel eens behoorlijk lastig, maar het is zo de moeite waard als je ziet hoe onze twee kinderen openbloeien. Maar omdat we vinden dat ze, net zoals gewone kinderen, ook recht hebben op hun privacy, zetten we een punt achter deze weblog. We willen iedereen bedanken voor alle blijken van sympathie en meeleven die we via deze blog van jullie gekregen hebben. Wie nog vragen heeft over adoptie, willen we uiteraard altijd verder helpen (een simpel E-mailtje volstaat). Bedankt!
tussen alle drukte door toch even de tijd nemen voor een kleine update. Het gaat nog steeds zeer goed met ons allemaal. Waskun en Genzeb voelen zich elke dag wat meer thuis in hun nieuwe land en hun nieuwe gezin, en het Nederlands gaat met een vaart vooruit die je niet voor mogelijk houdt als je ze niet bezig ziet en hoort. Toen ik vroeger adoptieouders hoorde vertellen dat de kinderen na ca. 3 maanden Nederlands spraken, hield ik dat niet voor mogelijk, maar als ik nu Waskun en Genzeb bezig hoor na anderhalve maand bij ons, zie ik dat ze gewoon allemaal gelijk hadden: kinderen pikken de taal blijkbaar zonder probleem op (zeker eenmaal ze naar school gaan). Vooral Genzeb is niet bang om zich in het Nederlands verstaanbaar te maken, en doet dat met een overtuigingskracht die tegelijk hartverwarmend, ontroerend en grappig is. En voor de rest zijn het natuurlijk ook gewoon kinderen, die spelen, lachen, wenen, ruzie maken, je huis overhoop halen, zich hopeloos vuil maken, etc. ... Maar mij hoor je niet klagen, hoor. Het is gewoon zalig genieten van zoveel kinderdrukte!
Dit weekend waren we op zondag afgesproken met een aantal andere adoptiegezinnen voor een uitstapje naar Planckendael. Het weer viel dik tegen, maar de sfeer was prima. Vooral de "after-party" in restaurant Lalibela in Leuven viel reuze in de smaak: lekker injerra eten met de handen, hmm, HEERLIJK!!! Onze kinderen eten echt bijna alles, maar om hen zo te zien smullen van hun eigen traditionele keuken, dat geeft toch een bijzonder goed gevoel. Een absolute aanrader, dus, voor alle adoptieouders met oudere kinderen uit Ethiopië - en ook voor al wie van de echte authentieke Ethiopische keuken wil proeven. Het restaurantje is wel niet groot, dus reserveren is aan te raden.
In het weekend was Genzeb al opvallend actief geweest op en rond haar fiets, maar ze wilde wel nog steeds iemand om haar op gang te duwen (een taak die afwisselend door Waskun, mama, Nathan of papa op zich werd genomen). Maar gisterenmiddag viel het me op dat Waskun enorm aan het tetteren was tegen zijn zus toen we achter de fietsenrang van de school naar buiten kwamen. Genzeb is thuis meteen opnieuw beginnen proberen en opnieuw proberen, en Waskun haar maar helpen en overeind trekken, enz. ... met als gevolg dat er na 10 minuten stralende kreetjes weerklonken van Genzeb van "Mama, kik" - haar versie van "Mama, kijk!" En ja hoor, onze dochter fietst, helemaal zelfstandig, en dan nog wel op gras. Niet bepaald de gemakkelijkste, maar wel de veiligste ondergrond, want vallen is er natuurlijk ook nog bij. Ik vermoed dat Waskun en Genzeb zo gemotiveerd zijn voor dat fietsen omdat ze op school al die fietsertjes zien en wellicht denken dat zij straks ook met de fiets zullen kunnen gaan, zoals die andere kindjes. Alleen zal dat toch wel nog een tijdje duren, want het verkeer in Waregem is niet bepaald kind-fiets-vriendelijk. Nog even geduld, dus... Maar het gaat vooruit, da's duidelijk!
maandagmorgen zijn onze kinderen dapper vertrokken naar school. Vooral Waskun had hier enorm naar uitgekeken (sedert hij een nieuwe boekentas gekregen had, liep hij er constant mee rond en ging hij elke morgen bij de deur staan met een vragend gezicht van : nu dan?). Na de kennismaking met de school en de juffen op vrijdagavond dacht ik dat het wel vlot zou lukken. Maar Genzeb zag het duidelijk minder zitten: toen we op de speelplaats kwamen, maakte ze duidelijk dat zij bij mama wou blijven en liet dit met veel lawaai en tranen met tuiten ook horen. Dan breekt je moederhart natuurlijk, maar we hebben dapper doorgezet. En tegen de middag was het grootste leed al geleden en was ze alweer stralend aan het lachen. Door Waregem Koerse konden ze het schooljaar starten met drie halve dagen, dus lekker licht verteerbaar. Maar vanaf donderdag was het dan een volle dag. Weer eventjes slikken voor Genzeb toen we haar ook in de namiddag opnieuw naar school brachten. Voor de rest loopt alles prima. Volgens de beide juffen en de zorgjuf doen ze flink hun best, en ik merk ook dat hun honger om woordjes te leren in het Nederlands sterk gestegen is. Vanmiddag moest ik zelfs de afwas eventjes laten staan, omdat ze allebei met boekjes kwamen aandraven, waaruit ze de woordjes wilden leren. Het gaat dus allemaal - nog steeds - prima, vooral ook dankzij de grote inzet en bereidwilligheid van de school en de juffen, waarvoor hartelijk dank! Het doet deugd als mama te zien hoeveel moeite anderen voor je kinderen willen doen!
tijd voor een kleine update! Met een gezin van 5 valt het natuurlijk wat moeilijker om tijd te vinden om een weblog up to date te houden dan wanneer je op de wachtlijst voor je adoptiekinderen staat, maar je hoort mij niet klagen, hoor! Op de vraag hoe het gaat, kan ik niet anders dan volmondig antwoorden: het gaat echt goed! Onze kinderen zijn fantastisch en schijnen zich prima aan te passen aan hun nieuwe leventje: ze eten goed, slapen goed, en spelen meestal mooi samen (af en toe een Amhaarse kibbelpartij en een rake oorveeg van de ene naar de andere - ja hoor, ook onze dochter laat zich op dat vlak niet onbetuigd! - niet te na gesproken). We genieten met zijn allen van de frisse Afrikaanse levenslust die deze twee schatjes uitstralen en op ons hele gezin overzetten. Volgende week wordt het echter ernst: dan start Nathan in het 6de, Waskun in het 1ste leerjaar en Genzeb in het 3de kleuterklasje. Benieuwd hoe ze dit zullen oppakken.
nu de beste pc in het hotel even vrij is, eventjes een update. Voor wie op de foto wacht: ik heb er al een aantal prachtexemplaren, alleen zal ik moeten wachten tot in Belgie om ze up te loaden (via de telefoonlijn zit ik hier anders morgen nog, en dan mis ik het vliegtuig ) Onze reis kort samengevat: Waskun en Genzeb zijn geweldig! Op een weekje tijd hebben we hun karakter al heel goed leren kennen, en hen vooral ook al heel veel in het Amhaars tegen mekaar horen tetteren en schaterlachen. Tante Mieke, ze hebben dus niet eens de trampoline nodig om die lach te voorschijn te toveren , wees gerust! Voor de rest was deze reis een aaneenschakeling van contrasten: kippevel-momenten afgewisseld met diepe ontroering en dankbaarheid omdat wij twee zo'n fantastische kinderen verder mogen begeleiden op hun weg naar volwassenheid, afschuw en meeleven als je de barre leefomstandigheden ziet van de duizenden kinderen (en volwassenen) in Addis die hier nooit zullen weggeraken, nederigheid en diepe eerbied voor de manier waarop de oma van Kalkidan, ondanks die hachelijke omstandigheden, erin slaagt om ons sponsorkindje te laten opgroeien als een gelukkig meisje, de prachtige natuur eenmaal een beetje uit Addis verwijderd, ... Ethiopie is een land dat niemand koud kan laten als je het bezocht hebt. Zelfs erover typen bezorgt mij nog steeds kippevel. Maar al bij al zijn we heel blij dat we straks naar Belgie kunnen terugvliegen. We kijken reikhalzend uit naar onze aankomst!
hoewel typen op een qwerty-klavier niet meevalt, toch zoals beloofd een korte update. Vandaag kregen we na een bijna slapeloze nachtvlucht onze kinderen EINDELIJK "overhandigd", zoals dat in adoptiejargon genoemd wordt. Het regende wel dat het goot, zodat de kinderen er eigenlijk al stonden nog voor wij het door hadden. Door het slechte weer waren we ook zeer snel weer buiten uit Kid's Care, waar we enkel foto's mochten nemen en niet filmen. Maar dat zijn allemaal details. Het allerbelangrijkste is dat onze kinderen absolute schatten zijn. Ook het contact met grote broer Nathan verloopt voortreffelijk. Kortom: hier zit een zielsgelukkige en apetrotse moeder.
ja, 't is zover: eindelijk! Nog één keer slapen, en we vertrekken naar Addis, om Waskun en Genzeb op te halen. Voor wie zich afvraagt waar die foto blijft, hebben we goed nieuws: nog even geduld! Zoals elke trotse moeder wil ik onze kinderen op hun best aan jullie tonen. De "eerste foto" die we ontvangen hebben, houden we bewust een beetje privé. Straks zullen we foto's te over hebben van onze kinderen - ik fotografeer veel en graag -, en zodra we kunnen, plaatsen we er hier zeker (minstens) één online! Dus nog even geduld oefenen... Ons hotel in Addis beschikt over internet, dus ik probeer jullie ook een beetje op de hoogte te houden van onze reis ginder ter plaatse, indien mogelijk (ze hebben wel geen breedband, dus afwachten hoe vlot het allemaal lukt). In elk geval: tot heel binnenkort! Wel een heel speciaal gevoel: we vertrekken met drie, en straks komen we terug met vijf!
Niet alleen wij als adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen Waskun en Genzeb straks helpen bij dit hechtingsproces. Om de hechting van onze kinderen zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na onze thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Tijdens deze periode moeten wij er voortdurend voor hen zijn, laten merken dat ze altijd op ons kunnen rekenen, hen laten ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat ze zij zich bij ons (opnieuw) veilig mogen voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid (onaangekondigd) bezoek aan huis zoveel mogelijk proberen te beperken, hoe moeilijk dat voor jullie en ons ook zal zijn. Bellen en e-mailen mag uiteraard altijd, graag zelfs! Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Waskun en Genzeb de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten, enz. ... Jullie kunnen ons helpen hen te leren wie hun ouders zijn door in deze eerste periode zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld dat het beter is de kinderen in het begin niet op schoot te nemen of op te tillen, of hen een goedbedoelde aai over hun hoofdjes te geven. Mocht je hen iets willen geven, geef het dan eerst aan ons, en dan geven wij het bij voorkeur aan hen. Op deze manier moeten Waskun en Genzeb leren dat wij hun ouders zijn en kunnen wij de zo noodzakelijke vertrouwensband met hen geleidelijk aan opbouwen.
Wij begrijpen zeer goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel belangrijk voor de toekomst van Waskun en Genzeb. Hoe lang dit alles zal duren, valt moeilijk te voorspellen. Dit hangt volledig af van onze kinderen en hun reacties. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen. En feest zal er zeker zijn, maar dan wanneer Waskun en Genzeb aangeven dat ze er klaar voor zijn
)
, wees gerust!
