grassprieten zullen nooit de hemel bereiken, maar toch blijven ze proberen
01-07-2010
Wat ruist er door het struikgewas? Een egeltje!
Het is zomervakantie, een zee van tijd, zo kan je uit verveling een blog beginnen en bovenal bij het horen van geritsel in de tuin er stilletjes op af gaan. Ik heb er volgens mij een half uur gezeten, tussen een rij tomaten, die best lekker roken, en een rij ehm geen idee want het werd donker. Het doel? Te weten komen wat er ruiste door het struikgewas. Ik ging volbrengen waar Toon Hermans nooit in geslaagd was.
Daar zit ik dan, met kattenvoer, gehurkt voor de tomaten, in het halfdonker naar de struiken te staren. Onze kat zit alvast elders en de kat met het belletje kon het ook niet zijn, al dringt het niet echt tot me door dat ik dat wel zou moeten horen. Na een lange poos wachten, hoor ik plots een sterker geritsel. Mijn prooi is ongetwijfeld door de haag aan het kruipen.
Dus sta ik recht, tot grote blijdschap van mijn verkrampte benen, en loop om de haag heen. Het is een buxushaag, daar kijk je zo over, maar mijn tuinbeleid heeft ervoor gezorgd dat de grond onzichtbaar is. Ik sluip mijn persoonlijk stukje tuin binnen, wat gepaard gaat met uitwijken voor planten en het bukken voor takken. Vooral geen lawaai maken om het dier niet af te schrikken. *KRAK* daar sneuvelt een halve boerennoot onder mijn hiel. Ik zet nog enkele stappen en laat een klein diertje schrikken, dat op zijn beurt mij doet schrikken. Geen kat maar iets kleiner, dat op die korte tijd, tot mijn verbazing, dan toch al enkele meters was voortgelopen. Een egeltje.
Ik spurt naar binnen en haal fototoestel en zaklamp. Laat ik er kort over zijn, want enkel mijn ontmoeting met het egeltje was noemenswaardig. Hierna volgde een zoektocht naar het egeltje, dat ik keer op keer wegjaagde met de AF-lamp van mijn fototoestel (Panasonic Lumix DMC-LZ5), mijn flits of met mijn zaklamp. Erg gesteld op licht was het niet. Zelfs al passeerde het rakelings, door geknoei met mijn zoom kon ik geen degelijke foto nemen, slechts een bewijs van zijn stekelige bestaan. Ik mag van geluk spreken dat ik ondanks mijn overdreven zoom het beste stukje egel, spijtig genoeg onscherp, op foto had vastgelegd.
Molleke, onze kat komt mee jagen. Nu heeft ons speldenkussen een minitijger en een aap die licht en lawaai produceert achter zich. Onze subtiele achtervolging zet zich door tot achterin de tuin. Kennelijk begrijpt ons Mollie de principes van de drijfjacht niet. Wanneer de egel de benen neemt over het pad krijg ik de kans om te ontdekken dat egeltjes vrij snel zijn. (Vergeleken met mij in het donker alvast, de kat is natuurlijk de snelste).
Waaaat ruuuuiist er dooooor het struuuuiikgewaaaas? Het iiis een Egeltje! (Nee Toon, het was niet zon heel klein lang dun dingetje) [Wie niet kan volgen: http://www.youtube.com/watch?v=WK8s8Kl4ruY]
De kans is groot dat ik vandaag nog een poging doe om nachtvlinders te fotograferen (m.a.w. motten te trekken) en dan schrijf ik daarbij ineens iets over de overbelichtingsodyssee van gisteren.
