Aansluitend aan de actualiteit omtrent de echolokalisatie, verwijs ik graag naar het verhaal dat ik heb mogen beleven op 8 augustus 2000 met de toen 17 jarige blindgeborene Steven Bladt. Dit waar gebeurd verhaal hebben we reeds verteld in ons boek “Ik zie het wel - blind door het leven”. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In Technopolis, het museum over technologie en natuurwetenschappen in Mechelen, heb ik het volgende mogen meemaken, ziehier:

Als afsluiter van ons bezoek zouden we er een tiental minuten durende film gaan bekijken, een film met prachtige geluiden. Naast muziek ook het prachtige geluid van een walvis die in het water valt... echt geluiden om blind van te genieten. Toen de film afgelopen was, bleven we gewoon zitten. Voor Steven was er niets aan de hand! Na enkele minuten vroeg Steven mij:

“Jan, is de film gedaan?”

“Ja, ik denk het.”

“Waarom gaan we dan niet naar buiten?”

“Steven, ik zie niets, er is geen licht, zelfs geen noodverlichting.”

“Ja maar, is het gedaan?”

“Ja, ik denk dat we een beetje moeten wachten, er zal wel iemand komen.”

“Jan, wil je naar buiten?”

“Ja, zou er licht zijn, dan zou ik nu naar buiten gaan.”

“Sukkel, daarvoor heb ik geen licht nodig. Volg mij en zeg aan de mensen naast ons dat ze allemaal de hand op de schouder van hun buurman leggen.”

Steven stond op, zwaaide zijn witte stok open, volgde de stoelen en ging de trappen af terwijl hij talentvol met zijn vingers knipte!

“Jan, ik hoor een deur, ik weet waar er een deur is, ik hoor hem! Volg maar.”

Stuntelig volgden wij onze vingerknippende gids.

“Oké, ik voel de verse lucht van onder de deur!”

Even verkende Steven waar de klink van de deur was en plots stonden we buiten.

Einde van het verhaal.

Door die ervaring heb ik begrepen dat Steven, als blindgeborene, naast functiebeperkingen ook functieverschuivingen heeft. Sindsdien heb ik veel aandacht gekregen voor zijn talenten zonder nog verder te struikelen over zijn beperkingen.

Jan Smeyers;