Bouwkamp Kimbondo
2/08/2007 - 25/08/2007
31-08-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verslag 31 augustus

We zijn al een weekje terug op Belgische bodem. Onze terugreis is vlekkeloos verlopen, we hebben binnen Afrika het verschil kunnen zien tussen een Congolese luchthaven en die van Addis Abeba: gigantisch! Op N’djili was de enige scanner kapot, zodat alle bagage manueel werd gecontroleerd; daarna anderhalf uur inchecken zodat we al twee uur later dan voorzien vertrokken. Het vliegtuig uit Brazzaville was trouwens ook twee uur te laat, ze moesten dat aan de overkant van de stroom eerst nog proper maken, zoals we bij de heenreis konden vaststellen… Addis Abeba-airport: mooi modern gebouw, met airco, verzorgd, al was het inchecken weer wat chaotisch met rode bolletjes op de tickets en zo…

Thuiskomen van een bouwkamp is altijd weer een aanpassingsprobleem: de cultuurschok in omgekeerde richting is minstens even groot als de eerste. Fotootjes bekijken, vertellen wat eigenlijk niet te vertellen is, langzaamaan het gewone dagelijkse leven terug opnemen… Maxime, onze gids, is intussen in Kinshasa alweer druk bezig met twee driehoeken die nu op bezoek zijn: de Franstalige is al terug, nu is een Vlaamse groep Kinshasa aan het onveilig maken. Zo maken laatstejaarsstudenten ook kennis met de Damiaan-realiteit in Kin.

Iedereen van ons groepje heeft een dagboek bijgehouden; misschien gaan ze hier of daar wel getuigen over hun Congolese ervaring. Moest jij, lezer, interesse hebben voor een of andere presentatie waarbij je Junior, Mariette, Maxime, Constant e.a. Congolese vrienden nog wat beter kan leren kennen: geef gerust een seintje aan het secretariaat of contacteer mij: Roger Torremans, Chrysantenlaan 6, 2400 Mol (0485/024399). Fijn dat we jullie via een blog mochten betrekken, misschien komen we elkaar nog wel ergens ‘live’ tegen

31-08-2007 om 00:00 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (13 Stemmen)
19-08-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ROGER AAN HET WOORD: 19 AUGUSTUS

Gisteren hebben we een boeiende dag gehad in Kinshasa, vol plezante ontmoetingen. In de voormiddag zijn we op bezoek geweest bij de Club des Amis Damien, waar Maxime als tbc-patiënt werd verzorgd in 2OOO waarna deze groepen van genezen patiënten die nieuwe patiënten begeleiden en aanmoedigen in de zone Kinshasa explosief zijn gegroeid en met een degelijke structuur zijn uitgebouwd.

Uitgebreide voorstelling met Congolese welsprekendheid-zonder-einde, gelukkig afgewisseld met het tbc-lied zoals we het kennen uit de film en waarvan we de vertaalde teksten meekregen zodat we konden snappen wat we meezongen. Hier vervoegden Junior en Mariette ons ook voor de hele dag. Plezant, zowel voor ons als voor hen. Natuurlijk massa foto’s gemaakt en vele vragen gesteld. ’s Middags bezochten we het graf van Sarah waar recentelijk een mooie grafsteen, betaald door DA, is aangebracht. Een kort moment van bezinning en relativering op een gigantisch groot, vuil kerkhof, dat officieel gesloten is, maar waar dagelijks mensen worden begraven ‘en cachette’… Leven en dood staan hier een heel stuk dichter bij elkaar dan in ons rijke Westen waar de realiteit van de dood ‘en cachette’ wordt weggemoffeld. Vanmorgen bv. was er in ons tbc-paviljoen nog grote opschudding, met het nodige geroep van de er logerende mama’s, omdat een tbc-aids-kindje was gestorven: het vierde sterfgeval in amper twee weken…

’s Middags zijn we met ons allen gaan eten aan de mooie Congorivier, een gelegenheid om verder kennis te maken en natuurlijk het mooie landschap aan de stroom te verkennen. Daarbij word je dan weer geconfronteerd met steenkappers die zich te pleuris werken om de lavarotsen langs het water met engelengeduld te klieven en om te vormen tot steenslag voor de bouw of voor wegenwerken. Onvoorstelbaar wat je hier allemaal ziet qua ‘creativiteit’ of noem het vaak ‘slavenarbeid’ om toch een beetje eten te hebben, zij het voor velen amper één keer per dag, voor sommigen een keer of drie per week… Dit land lijdt, dat is overduidelijk. Het is overleven à la Congolaise. Dat je hier dus best alles goed op slot doet en beschermt zal u niet verbazen.

Een avondje sfeer opsnuiven in de Matongewijk, met het nodige bier en de nodige decibels, kon alleen goed zijn voor de ambiance in ons team. Het theewater van een bepaald lid van de groep bleek nogal laag te staan die avond, maar we zijn allen behouden en doodvermoeid in Kimbondo gearriveerd, waar we vlak na aankomst werden getrakteerd op een ferme regenbui, voorbode van het nakende regenseizoen.

Onze laatste dagen komen er aan. Seffens vertrekken we naar Kinkolo, een ander stadsdeel aan de rivier, om er de sfeer op te snuiven en onze ogen de kost te geven. Hier kan je – als je wil – ALTIJD nieuwe dingen ontdekken, soms grappig, soms mooi, meestal chaotisch, vervuild, arm, arm, arm… La survie… in een stad met 7O% werklozen is het eigenlijk onbegrijpelijk dat er niet meer revolte groeit tegenover een elite die zich schandelijk blijft verrijken en de gewone Congolees laat creperen. Maar daarover verder gaan zou me te ver leiden. Groetjes, tot de volgende en wees lief voor elkaar in ons landje, de meeste Congolezen doen dat ook, zeker hier in deze kinderkliniek waar de aanhankelijkheid van de verlaten kindjes confronterend is en de volgende dagen, bij het afscheid, allicht nog meer gevoelens zal losweken. We zullen ze echter NIET meebrengen, wees maar gerust. Ook geen jonge kerels die natuurlijk graag onze jonge meiden proberen te charmeren, voorlopig zonder succes…

19-08-2007 om 19:09 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (12 Stemmen)
18-08-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sarah aan het woord

De dagen vliegen hier voorbij! De meesten onder ons hebben zich al flink aangepast aan het Congolese bioritme. Sommigen worden bij het krieken van de dag heerlijk gewekt door fluitende muzikale vogeltjes en beginnen prompt mee te zingen, anderen maken er een sport van om deze vogeltjes grondig te bestuderen (nietwaar Paul??), nog anderen worden wakker door het getier van krijsende baby’s (Bénédicte en Sofie weten er alles van), en slechts een enkeling onder ons slaapt gewoon niet (daar kan Roger dan weer van meespreken).

Hoe dan ook, de sfeer zit er hier dik in!

 

We begonnen de hoogdag (15 augustus voor de minder katholieke mensen onder ons) met een schietgebedje voor allen die lijden aan diarree en andere ongemakken, en met een goedgevulde maag en nog beter aangevulde apothekerstas vertrokken we met onze Congolese Damiaanactie-vrienden naar een Centre de Santé van Kinshasa.

Hier werden we hartelijk ontvangen door een medisch team, dat ons rondleidde doorheen de verschillende kamers, en de enthousiaste verpleegster Françoise uit de film die ons uitvoerig de werking van le Club des Amis Damien voorstelde. Het was een hele attractie om te zien hoe een baby hier gewogen wordt (op dezelfde manier als een kilo aardappelen bij ons in België).

Ook het Tuberculose-lied werd voor ons gezongen en we konden zien dat het doel om TBC-patiënten te genezen beetje bij beetje efficiënt wordt bereikt, ondanks de primitieve medische omstandigheden.

Omdat Kinshasa enorm groot is (“c’est un pays sur soi-même” zeggen de Congolezen ), is de Damiaanactie op 2 plaatsen gevestigd. (1 coördinatiecentrum in het oosten, en 1 in het westen)

Deze beide centra brachten we een bezoekje, en we werden telkens getrakteerd op een knappe powerpoint-voorstelling. Voor de één waren deze technische gegevens al wat boeiender dan voor de andere. ;-)

 

De ambiance in de Damiaanactie-jeeps zorgde voor lachwekkende momenten. Julien, Maxime, Honoré en Simon brengen ons telkens weer goed ter bestemming (wat op de zanderige en hobbelende wegen in deze miljoenenstad niet altijd vanzelfsprekend is)

De bedelende straatkinderen en de miserie van de mensen beleven we hier van heel dichtbij. Voor hen is het geen kwestie van leven, maar van over-leven. Iedereen heeft honger, en  mensenrechten bestaan hier niet.

Maar we geven hier wat we kunnen... Zo werkten we donderdag en vrijdag flink door aan de kinderkamer in Kimbondo, en stilaan bereiken we knappe resultaten!

Ook de kindjes zelf werken gretig mee met het schilderwerk.

Sofie en Bénédicte spreidden hun artistieke kunsten volop ten toon, en fleurden de kamer op met kleurrijke vlinders.

 

Ook al valt de elektriciteit hier geregeld uit, en zitten we af en toe zonder water (tot grote ergernis van zij die de kamer moeten delen met iemand die zich niet kan wassen), toch is het een fantastische ervaring hier te mogen vertoeven, en op een zinvolle manier te werken aan iets wat een ander beter maakt.

 

 

 

18-08-2007 om 00:00 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen)
17-08-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.KENNETH AAN HET WOORD (12 – 14 augustus)
SIEGFRIED AAN HET WOORD (8 – 11 augustus)

Zondag 12 augustus begon schitterend. Toen we opstonden stond er een fris windje, maar dat zijn we ondertussen op onze prachtige heuvel gewoon. Een half uur te vroeg stonden Maxime, Julien en Honoré reeds aan onze deuren. Spijtig genoeg konden onze door vermoeidheid geteisterde Sofie en Bénédicte niet meegaan op uitstap naar “Les chutes de Zongo”. Zaterdag waren we reeds een bordje tegengekomen na een uur rijden dat het nog maar 50 km te gaan was, maar wat we niet wisten was dat de baan net zoals vele baantjes hier quasi onberijdbaar was. Na een hobbelige rit van 3u30 kwamen we aan bij de watervallen. Deze overtroffen volledig onze verwachtingen aangezien ze 65m hoog zijn en zich nog in de ongerepte natuur bevinden. Na het middagmaal kropen we nog even op de rotsen om prachtige foto’s te maken. Toen viel me op hoe enorm bezorgd de mensen van Damiaanactie-Congo wel zijn, aangezien we in hun ogen wat risico’s namen om ”de perfecte foto” te schieten. Gelukkig waren zij er nog om ons op de gevaren te wijzen.

Enkele uren later, op de terugweg, stopten we nog even op een klein marktje om wat fruit te kopen en de tafelvoetbalwedstrijd tussen Maxime ‘le joueur fantasTIQUE’ en Roger ‘le joueur magniFIQUE’ bij te wonen. Eenmaal terug in Kimbondo vertelden we de verhalen aan de ondertussen goed uitgeruste Sofie en Bénédicte, die spijt hadden dat ze er niet bij konden zijn.


Maandagochtend begon spijtig genoeg met slecht nieuws. Sarah voelde zich niet goed en kon niet werken. Gelukkig hielp Litican haar door al haar vloeibare momenten heen. Getest en goed bevonden;-). Na enkele ogenblikken werken werden Siegfried en ik (Kenneth) ter hulp geroepen bij de elektricien. Er moesten kabelgoten geplaatst worden in gebouw A, het oudste gebouw dat nu met ons sponsorgeld wordt gerenoveerd. Dit is geen evidente zaak in Afrika, aangezien de mensen hier geen middelen hebben om zich deftig werkgerief aan te schaffen. Na de kabelgoten en het constateren van een kapotte betonmolen kwamen we terug aan bij de groep. Tot onze verbazing waren Sofie en Bénédicte al aan de 2e verflaag op de bedjes begonnen en was de kamer al in een ver gevorderd stadium. Aan zo een snelheid werken kan enkel door teamwork, en ook al was het team verzwakt, toch ging het werk prachtig vooruit. Eenmaal fris gedoucht genoten we van ons avondmaal, legden we een kaartje en gingen we een zalige nachtrust tegemoet.


Al vroeg in de ochtend werden we dinsdag gewekt door het gekraai van de totaal ontregelde haan. En plots stond daar aan de ontbijttafel Sarah, met vernieuwde krachten en een glimlach van hier tot in België. Enorm blij dat ze genezen was en dat ze weer kon werken. Met volle enthousiasme vlogen we erin. Deuren en ramen afschuren en een afwerkingslaag verf op de muren, de overgebleven bedjes een 2e laag verf geven en de voormiddag zat er weer op. Toen was het tijd om aan de toiletten te beginnen. Deze zijn nooit deftig onderhouden geweest en met de wasknijper op de neus maar met volle moed begon Roger aan het schuren van de muren. Om 17u30 was hij dan ook blij te mogen stoppen, net als de rest van de groep. Uitgeteld verfristen we ons en aten we ons avondmaal, waarna we traditioneel met de kaarten speelden.


Allen zijn we benieuwd naar de uitstap van morgen. Nu gaan we eerst nog genieten van een goede nachtrust om er met volle moed tegenaan te gaan.

17-08-2007 om 09:48 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.SIEGFRIED AAN HET WOORD (8 – 11 augustus)
SIEGFRIED AAN HET WOORD (8 – 11 augustus)

Op woensdag 8 augustus zijn we opgestaan met regen, voor de eerste keer na een lange periode van droogte.

We zijn met enkelen van de groep naar de begrafenisdienst van de kleine Benedite Rios geweest, een meisje van acht maanden, totaal ondervoed en eergisteren gestorven aan malaria en diarree. Deze dienst, opgedragen door Père Hugo, ging door onder de kiosk in het centrum van het kinderziekenhuis. Dergelijke begrafenissen zijn hier, spijtig genoeg, normaal.

Met twee jeeps zijn we daarna vertrokken naar de Don Bosco-school, gelegen langs een afgelegen weg vol putten en bulten. We werden er goed ontvangen door de Zusters Salesianen. De overste leidde er ons rond langs de verschillende gebouwen van deze grote school met wel 2000 leerlingen. Gezien de vakantie was het er nu heel rustig. De meisjes volgen er humaniora of technische studies; het is er ruim en proper, een groot sportveld is het aantrekkingspunt voor de hele buurt. Opmerkelijk is er de opvang van straatkinderen, die er hun eigen ‘internaat’ hebben. Zij ontvingen ons met zang en er waren heel snel vrolijke contacten met hen, want zulke kinderen zijn heel gevoelig voor wat extra aandacht, net als in Kimbondo waar er nog veel meer verlaten kinderen zijn. Aan het einde van het bezoek bezochten we nog het timmeratelier en de bakkerij. Knap hoe deze instelling zelf voor vele behoeften qua voedsel instaat, o.a. ook met een tuin.


Onder begeleiding van Maxime en Constant volgde het bezoek aan het Hôpital de la Rive, waar Damiaanactie enerzijds zorgt voor een aantal oude, verminkte leprapatiënten en hun families en anderzijds actief is in het gezondheidscentrum in de strijd tegen tuberculose. Bij de dokter stonden twee rijen mensen aan te schuiven voor een consultatie. Na een bezoekje aan het labo – heel primitieve toestanden – belandden we bij de leprapatiënten met hun familie.

Deze families zijn heel krap gehuisvest, met vijf tot acht mensen in een ruimte van 2 op 3 m. Toch is er dank zij o.a. steun van de Bouwkampen al heel wat vooruitgang, want de vroegere mensonwaardige levensomstandigheden zijn zeker verbeterd, al blijft er nog heel wat te doen. Dank zij de bouwkampen is eindelijk de pompinstallatie functioneel, zodat het probleem van de drinkwatervoorziening is opgelost. Nu nog waterleiding om het water beter bij de mensen te brengen, maar het zal hier een kwestie van prioriteiten worden… Een 4O-tal kinderen moeten hier naar school, maar ze hebben NIETS. Daarom de dringende vraag naar schoolgerief. Wij gaven alvast een kleine start en bezorgden ieder kind een zakje met een schrift, een balpen, wat stiften en potloden en snoep. In België lieten we al weten hoe dringend schoolgerief is, een tip voor volgende bezoekers.


Na het middagmaal reden we nog naar CONAT, het hoofdgebouw van DA in het centrum van Kinshasa. Hier kregen we een uitvoerige uitleg over de werking van de vereniging in Congo.


Donderdag en vrijdag hebben we goed verder gewerkt aan de bedjes en aan de kinderkamer: plafond geschilderd en muren afgewreven en geschilderd. Onze vrouwelijke jongeren kozen de kleuren, we zijn allemaal nieuwsgierig of het een goede keuze zal zijn. Bij het werk hadden we altijd kinderen in de buurt om ons te helpen of … in de weg te lopen…Voor de weeskinderen is het een welkome verstrooiing in hun lange, eentonige vakantiedagen, vol verveling. Een luik ‘animatie’ zou hier welkom zijn, maar gezien de enorme financiële problemen kan dit enkel als een utopische luxe worden beschouwd. Ga er maar aan staan: personeelskosten voor 100 werknemers, elke maand weer 17.5OO dollar ophoesten met ENKEL giften, want van de staat komt niets… begrijpelijk dat vooral hoop en geloof Père Hugo en Mama Koko recht houden… Feit blijft dat zonder dit hospitaal honderden kinderen veroordeeld bleven tot de straat en tot een lamentabel bestaan.


Vandaag, zaterdag, hebben we een bezoek gebracht aan KISANTU, het centrum van het diocees waartoe ook Kinshasa behoort. Père Hugo begeleidde ons, samen met het DA-BK-team: Maxime, Constant, Julien (toezichter), Honoré en Simon (chauffeurs). We werden in het bisschoppelijk ‘paleis’ ontvangen door aartsbisschop N’sele, waarmee we een kort gesprek hadden over Vlaamse priesters, paters en zusters die hier actief waren of zijn of op bezoek zijn geweest: een innemende, rustige man.


Daarna ging het naar de uitgestrekte botanische tuin met zijn mooie, imposante bomen, planten en bloemen. Het levenswerk van de Belgische Br. Gillard (s.j.) uit de eerste helft van de vorige eeuw, werd met steun van de EU recentelijk terug in orde gebracht. We kwamen er zowaar ook een krokodil tegen, een dusdanig oud exemplaar dat we in het begin dachten dat het er eentje van plastiek was, tot we heel even de krokodille-oogjes zagen bewegen, nee, geen krokodillentranen…


Na een lange, vermoeiende rit (maar zo zijn ze hier allemaal) keerden we tegen valavond tevreden terug in Kimbondo, waar we onze meegebrachte kleren voor de kinderen samenlegden en meegaven met de verantwoordelijke om ze op een fatsoenlijke manier op de gepaste tijd aan de gepaste persoon te bezorgen.

17-08-2007 om 09:46 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
15-08-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.hallo
Beste iedereen,

even een kort berichtje om te zeggen dat alles goed gaat. Een van dees dagen gaan we terug updaten. Spijtiggenoeg zijn we de USB stick vergeten
groetjes

15-08-2007 om 17:50 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
07-08-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verslag 2 ter plaatse

Wij gaan proberen ieder om beurt een stukje van onze belevenissen in Kimbondo te vertellen. Vandaag is het de beurt aan SOFIE!

Hier gaat ze:

 

Zondag (5 augustus) hebben we na het heerlijke ontbijt (pistolets met choco, honing, smeerkaas, Belgische én Italiaanse koffie,....) een misviering bijgewoond.

Dit was een geweldige ervaring! De kinderen zijn enorm enthousiast en ritmisch! In tegenstelling tot onze soms wat eentonige misvieringen, was het hier een heus feest, wel twee

en een half uur aan een stuk!

 

Nadien zijn we naar de bonobo's en de watervallen van Lukaya (1 meter hoog) vertrokken. De natuur was er prachtig! Na een stevige wandeltocht tussen de apen (vooral Paul

kwam er goed mee overeen) heeft Maxim ons eten besteld. We veronderstellen dat de patatten nog geplant moesten worden, aangezien we zo'n 2 uur op onze frieten moesten wachten.

Maar, honger is de beste saus en met een frisse pint erbij heeft ons dat geweldig gesmaakt.

 

Maandag (6 augustus) was onze eerste werkdag! We begonnen met volle moed de kamer te ontruimen. Paul en Kenneth hebben ondertussen de elektriciteit

aangepakt. Ze zijn begonnen met het herindienststellen van 2 zonnepaneelsystemen, maar helaas zijn de (dure) batterijen van het ene systeem kapot, het andere systeem werkt

terug. Siegfried en Roger hebben de kamer klaargemaakt om te schilderen, de ladies hebben de bedden afgeschuurd. Dit ging niet van een leien dakje, maar we hielden de moed erin

door middel van wat volksmuziek. De kinderen hier zijn geweldig hulpvaardig, we staan er dus zeker niet alleen voor.

 

Dinsdag (7 augustus) is voorbij gevlogen! De mannen waren snel klaar met de kamer (ze is helemaal afgewassen en geplamuurd) en zijn ons dan een handje komen helpen.

Dat ging veel beter vooruit! Door de vele helpende handen, hebben we buiten het afschuren van de bedjes, ook al een anti-roestlaag kunnen leggen. We hebben ook al kleuren

gekozen voor onze kamer, het wordt een heus kinderparadijs!'s Avonds hebben we ook al pakjes gemaakt om aan de kinderen van l'Hopital de la rive te geven, het is wel leuk om

eens Sinterklaas te kunnen spelen!

 

Wist je datjes:

Wist je dat Saar moet trakteren? Zij heeft als eerste diarree!Hoezee!

Wist je dat Popol het niet echt kon vinden met de bonobo's? Als hij te dicht in hun buurt kwam, kreeg hij zand in de ogen.

Wist je dat Lydiane als Mama Mia goed haar best doet? Zij zorgt er altijd voor dat er 's avonds warm eten is.

Wist je dat Ben een vriendinnetje heeft? Ze heeft bij de bonobo's een stalkster opgescharreld.

Wist je dat Silvia haar hand heeft verbrand door even aan het vuur te voelen of het al warm genoeg was?

Wist je dat Fried koko ons stil probeert te houden met zijn toffe, zelfgemaakte spelletjes?

Wist je dat Ken al een prachtig portret gekregen heeft?

Wist je dat Roger vandaag achtervolgd werd door Daniel, een plaatselijke kleuter?

Wist je dat de tijd hier voorbij VLIEGT? Daarom vragen wij aan ouders en sympathisanten om ons vliegtuig te saboteren, we vinden het niet erg om nog een maandje langer te blijven!

07-08-2007 om 00:00 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (24 Stemmen)
04-08-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Onze vlucht van huis tot in Kinshasa heeft 24 uur geduurd. U kan zich de graad van vermoeidheid voorstellen bij aankomst ’s avonds in het pediatrisch hospitaal van Kimbondo. Zaventem: ongelooflijk verhaal: gezamenlijke bagage: max. 405 kg, werkelijk gewicht… 405 kg!!! Oef! Maar dan... Vertragingen in Brussel, in Parijs, in Adis Ababa en nog eens in Brazzaville… dus pas omstreeks 16 uur op weg naar het DA-secretariaat, waar we lekker eten en drinken voorgeschoteld krijgen (frieten-bier) om pas rond half acht met muziek te worden ontvangen door enthousiaste kinderen en een blije Père Hugo in Kimbondo. Vier uur later dan voorzien, want de 20 km leken wel het drievoud vanwege het verkeerskluwen.

In Kimbondo krijgen we een prima logement in een rustige omgeving, dus goed bijslapen!

Vandaag kwamen we verder op krachten. We verkenden het hospitaal en we maakten kennis met de mogelijke werken die we volgende drie weken kunnen uitvoeren. Zoals onze voorgangers, de Franstalige groep, zullen we een zaal van de tbc-afdeling opsmukken en hopelijk nog een ruimte in het hospitaal kunnen opknappen. Van Kenneth en Siegfried wordt verhoopt dat ze zich op de krakkemikkige elektriciteit storten. Maandag zien we wel wat het wordt. Het eten is voorlopig goed te doen: de kok is er voor ontbijt en middagmaal, ’s avonds moeten we onze plan zelf trekken, met de overschot van ‘s middags.


Na de middag zijn we met Paulin, de verantwoordelijke voor de verlaten adolescenten (het loopt hier vol met verlaten kinderen en baby’s!), de mooie vallei in getrokken. Hier bevinden zich de bronnen - die zorgen voor de watervoorziening - en de groentenvelden waar de buren hun voedsel zelf kunnen telen op voorwaarde dat ze een deel afstaan aan het hospitaal: dit lijkt ons een mooie formule. Een serieuze beklimming doetons snakken naar een verfrissende douche. Over die luxe beschikken we hier ook al!
Voor iedereen van ons groepje is deze kennismaking een stimulans te meer om er volgende week tegenaan te gaan. We hebben met eigen ogen de vele noden kunnen zien en wat het meest opvalt is de uitgestrektheid van deze instelling en het grote aantal patiëntjes, maar ook de vele zorgverstrekkenden, van dokters over verplegers en helpend personeel. In de tbc-afdeling is de nood groot, met zijn meer dan 50 patiënten, die in feite 4 zalen nodig hebben maar in realiteit maar over twee  zalen beschikken. De franstaligen hebben knap werk geleverd in de eerste zaal, die frisse kleurtjes heeft gekregen, bekroond met mooie beschilderingen, aangebracht door een artistiek aangelegde vrouw van de groep.  

 

Onze dag is besloten met een potje ‘UNO’, het pesterig plaagspel om de geest te ontspannen voor het slapen gaan.

04-08-2007 om 00:00 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen)
28-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bijna weg
Hello allemaal,

Nog 5 daagjes en we zijn weg! Strakjes komen alle reizigers samen en we zullen wel zien wat da da ga geven. De Roger heeft vanalles mee om te verdelen, ik hoop da ik nog plaats ga hebben in de valiezen waar ik nog niet aan begonnen ben (een schande, ik weet het)!

c u soon!

28-07-2007 om 11:19 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (5 Stemmen)
01-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Welkom!
Beste mensen, vrienden, mede-reizigers,

Welkom op onze blog over het Damiaanbouwkamp Kimbondo. De bedoeling van deze blog is om informatie en onze bevindingen te verstrekken zowel voor, tijdens als na onze reis. Misschien onzelf even voorstellen. Wij zijn een groep van 8 mensen uit heel België die voor Damiaanactie op 2 augustus 2007 vertrekken naar het verre Congo voor daar een pediatrisch centrum op te richten. Tot 25 augustus 2007 zullen we daar leven en werken, en mee bouwen aan een toekomst voor vele kinderen.

Wij danken jullie ten zeerste en laat maar gerust berichtjes achter

De Kimbondisten

www.damiaanactie.be

01-07-2007 om 12:29 geschreven door Een reiziger  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (13 Stemmen)

T -->

Blog tegen de wet? Klik hier.
Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs