Je geraakt er heel vlot per spoor, maar het is alleen oppassen voor ongure types in het treinstation, zeggen ze. Dus pakken we bij het uitstappen onze knapzak stevig vast alsof het ons leven is en houden mekaar goed in de gaten. Maar het valt reuze mee van gevaarlijk volk. Alleen voor de vrouwen in lange rokken ben ik gigantisch op mijn hoede. Zeker nadat een oude vrouw uit het niets voor me opduikt en een potje rinkelgeld onder mijn neus duwt alsof daar geregeld munten uitdruppen in plaats van snot. Een extra picnic met salami hoeven ze niet, alleen geld interesseert hen. Zodra de vrouw iets brabbelt merk ik dat de helft van haar tanden zijn weggelopen. De overblijvende trieste helft blijft achter in een koffiekleur. Haar grijzende haren in een strakke vlecht, hebben  al in geen tijden water gezien. De vrouwen lijken in een kolonie verweven met de stad. Hun stad, die in lang vervlogen tijden de hoofdstad van Italië was. Een grootse stad dus.

Alleen in de rustige kunstenaarswijk voorbij de Arno komen de vrouwen niet. Wij flaneren er wel langs de papierwinkels waar ik het niet kan laten om als een verslaafde naar binnen te gaan want ik heb al jaren een zwak voor papier, schriften en pennen.  Ook de kunstenaar die in een atelier met etsen bezig is, krijgt mijn bewondering voor zijn werk.

Dochter ontdekt op het juiste moment een zeer unieke plek voor de middaghap. Via een hotel komen we op een dakterras waar we zicht hebben op de volledige stad. Vanaf de basiliek met koepel die zo vooruitstrevend werd gebouwd dat een kopie maken eerst niet haalbaar leek, voorbij de ponte Vecchio met de vele juwelenwinkels en het palazzo Pitti met daarachter de rijkelijke boboli tuinen van de medici. Ook deze heuveltuin geeft inkijk op de stad, de oranje daken en de talrijke koepels. Kuierend tussen de beeldenrijen een voorstelling maken hoe de rijkelui hier flaneerde, kost me hier geen moeite.

In het stadscentrum geniet ik nog een laatste keer van de David en Perseus met het afgehakte hoofd van Medusa. De halve kilometerrij wachtenden en de brandende zon houden ons tegen om binnen te gaan in de basiliek. Via de Romereis van veel te lang geleden, weet ik dat  het nochtans zeer de moeite is. We hebben alleszins nog iets om naar uit te zien als we terugkomen, de basiliek blijft alleszins nog even staan. Italië straalt zijn grootsheid hier zeker uit via de sporen die de Romeinen ooit nalieten om verder te bouwen.

Wij kwamen zelfs Michelangelo tegen. Hij bracht ons de menu in Pallazzo Pitti in Florence.