Of hoe je van een geplande rustige dag toch blaren op je voeten kan krijgen.

Er was een strak plan voor onze eerste vakantiedag in Chamonix. De kabelbaan vlakbij zou ons naar boven brengen, helemaal tot aan de aiguile du midi. Dat klinkt in het Frans zo zwoel.

We wapenen ons met heel weinig en gezien het verloop van de dag, blijkt dat ook te weinig te zijn.

Tot boven gaat de tocht heel vlot, met een indrukwekkend uitzicht als apotheose. Het tekort aan zuurstof aan de top voelt bijzonder raar, alsof we er net een marathon hebben opzitten. Een van de toeristen heeft er blijkbaar geen last van terwijl hij zijn levensdroom in vervulling laat gaan:  trompet spelen op dit hoogste punt. Als daar maar geen lawine van komt.

Op onze terugtocht naar het dal, tussen kabellift één en twee, beginnen we te twijfelen. Of we nemen de tweede kabellift tot beneden en worden vergezeld van een 70 tal mensen die allemaal ergens naar ruiken, maar nooit zo heel erg lekker en zijn bovendien duizelig tegen het eind, maar we arriveren wel in no time beneden. Of we nemen de benenwagen en dalen op eigen kracht 1300 hoogtemeter. Dan doen we er volgens de wegwijzer een kleine 3 uur over.

Onze keuze is vlot gemaakt. We gaan voor het minder evidente parcours, zonder ingelopen speciaal aerodynamische schoenen, zoals we bij anderen wel hebben gezien, zonder water in een rugzakreservoir, zonder water ook tout court want dat is al op boven aan de top, zonder extra krachtvoer en zonder wandelstokken.

Het enige dat we meenemen is verwondering en dat kunnen we goed gebruiken als we vanuit de hoogte tot het dal de natuur rond ons zien veranderen. We ontdekken allerlei witte, gele en paarse bergblommen. Het geurt er heerlijk naar hars. We zoeken naar edelweiss en bergkristal, het ene vinden we niet meteen, het andere wel.

En dan is die daar toch, de lawine. Veroorzaakt door trillingen van muziek? Even vrezen we dat de twee zwarte stippen die naar beneden rollen, stuntskiërs zijn die hun laatste tocht beleefden. Maar volgens de foto’s die we inderhaast trokken, blijken het toch rotsblokken te zijn. Gelukkig.

Er is natuurlijk ook de tocht zelf die we mogen inkorten. We stappen, struikelen, glijden uit over de laatste sneeuw, vallen, zoeken onze eigen weg en wandelen dapper door tot beneden. Toegegeven, ik spreek vooral voor mezelf. Bij de anderen gaat de afdaling net iets vlotter. Ik roep toch een excuus in. Met mijn hoogtevrees is afdalen steeds weer een gigantische overwinning.

Verder ontmoeten we bijna geen andere sportieveling,  behalve dan twee lopers die de berg op en af rennen alsof het hun dagelijkse joggingronde is. Later ontdekken we dat rond de Mont Blanc in het afgelopen weekend een marathon is gelopen. Deze sporters waren ongetwijfeld nog aan het nagenieten.

Als we beneden komen hebben we er alleszins een mooie trot opzitten. 1300 hoogtemeter, ik heb geen idee hoeveel wandelkilometer dat was. In elk geval, voor een rustdag, kan dat wel tellen.  Ik heb van mijn leven nog nooit zo hard gevoeld waar mijn beenspieren zaten. Amai mijn bilspieren voor de volgende dagen.

De blaren zijn onze trofee ’s.

** Dit is het einde van het begin van onze Italië reis 2014, hieronder vind je het avontuur in Lapland ook in 2014 en nog eens daaronder neem ik je mee naar het Westen, via New York, de Niagarafalls naar het wilde Westen. Dus lees rustig verder en geniet.