 |
|
|
| Woorden kunnen alles |
| Wil jij deze blog graag volgen? Tik dan eenvoudig jouw mailadres in de mailinglijst (rechts). Ik hou je op de hoogte van nieuwe berichten.
Zomerse groeten,
Annemie. |
|
| 15-08-2013 |
 Go West dag 12, 14 augustus. Een brok Yosemite en een ontdekking van Bodie |
|
Het is echt heel tof om nog wat langer in Yosemite rond te
kunnen hangen. De vallei laten we beneden liggen. We nemen de tijd om naar Glacier point te gaan, het zuidelijke hoge deel van Yosemite. Langs de route
hebben we steeds wisselende zichten van de vallei en de rotsen voor ons. We
kennen de Franse Alpen al wel, maar deze plek is toch anders en op zijn eigen manier
groots door de meters en meters hoge sequoia's. In Mariposa grove staan er zelfs die 3000 jaar oud zijn, maar deze oude mannen en vrouwen kunnen we geen bezoekje brengen.
Net bij het verlaten van Glacier point, hangt er
voor ons ineens een jongen uit zijn raam, enthousiast wijzend naar iets tussen
de bomen. En yes, we spotten hem. Een kleine beer die rustig naar ons toekomt.
De fototoestellen doen overuren.
Dan zetten we koers naar de Tioga pas, de route die het meest noordelijk in de hoogte ligt en niet open is in de wintermaanden door de sneeuw. Ook hier krijgen we bij elke nieuwe bocht een ander zicht, andere tinten van geel naar oker, bruin en oranje. We vreten kilometers, maar dat blijkt nog steeds helemaal niet erg te zijn, want de eindeloze zichten van bergen afgewisseld met grasland en meren zijn zalig om te bewonderen. Ik trek onderweg foto's en Filiep filmt af en toe het landschap. We willen hier niet riskeren om sneller te rijden dan toegelaten zodat we op dit rustige tempo ruim de tijd hebben om rond te kijken.
Af en toe heb ik zelfs een jurasic park gevoel (dat stuk uit de film wanneer de gasten met een auto door de natuur rijden en de dino's tegen komen). We zien geen prehistorische dieren, maar het kon wel in dit kader.
Daarna rijden we verder noordwaarts richting Bodie. Dit is volgens heel goeie bronnen echt het mooiste spookdorp in het Westen. De weg ernaartoe is lang en we rijden ook vijf kilometer over een rotsachtige weg. Maar het is meer dan de moeite. Zoals in alle spooksteden in het wilde Westen zochten ook hier goudzoekers naar al wat blonk. Deze plek bloeide en werd een middelgrote gemeente tot in 1930 een brand uitbrak. Wat nu overblijft is zo indrukwekkend om te zien (ik weet het, ik val in herhaling) omdat zoveel is nagelaten van hoe de mensen vroeger leefden. Net of plots iedereen bij een belteken het dorp verliet.
We komen een kerk tegen inclusief het meubilair,
een saloon met de flesjes nog op de toog, ik zie er zo mijnwerkers zich te pletter drinken aan de likeur en daarna de vuist op gaan,
een school en banken met boeken, de liniaal om de kinderen stil te krijgen
een gevangenis met die dikke tralies aan de deur,
van de bank is de voorkant en de deur naar de kluis over,
de huizen hebben bedden, kasten, spiegels, het behang begint los te komen, er liggen nog kleren
de winkel heeft een weegschaal staan met gewichten, de blikken koffie staan in het rek en de pillendoosjes met aspirine liggen klaar
en .....
We kunnen hier een foto album bijeen samenstellen, dat wordt lastig straks om te selecteren.
Bij de ondergaande zon keren we terug zuidwaarts naar Mono lake, een meer waar het zout in vreemdsoortige bergen in het water ligt. Het lijkt een beetje op het natte zand dat we vroeger door onze vuist lieten lopen om er figuren mee te maken, maar dan groter.
Het is mooi geweest vandaag
We sturen je van hieruit veel liefs
Annemie
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
