|
Vandaag voor het eerst neemt de wagen het werk over van onze
voeten en daar hebben we echt niets op tegen.
Als je er sfeer met geluid bij wil, zet dan born to be wild
op terwijl je leest, want ze rijden vandaag over highway 1. Europeanen kunnen
deze snelweg kennen, omdat ze hier testen doen met electrische autos
(California is één van de voorbeeldstaten qua mileubewustzijn). Tijdens Top Gear worden daarom ook vaak beelden gebruikt uit deze streek.
We ontbijten eerst
met Amerikaanse pannenkoeken die ik nu eens vers zie klaarmaken door Caroline.
Carl holt nog snel om Mapple sirop (esdoorn siroop) die overbekend is hier,
maar eigenlijk vanuit Canada komt. Ach ja, alles ligt niet zo ver uiteen.
We geven Caroline en Carl bij vertrek zowel een Amerikaanse
hug als een Europese zoen. Het zal weer tot december duren eer we mekaar
ontmoeten, maar de menu blijkt nu al vastgelegd voor de volgende date.
Santa Rosa (waar we logeerden) ligt even ten Noorden boven
San Francisco, dus we nemen de weg van gisteren terug om verder door te trekken
naar Monterey dat zuidelijker ligt. Maar eerst houden we halt voor een picnic ter hoogte van de
golden Gate Bridge. We merken constant dat het weer per aantal km heel fel
verandert, afhankelijk van het vocht dat van over zee komt. Dus nu trekken we
een trui aan (muts en sjaal waren ook welkom geweest) om met zicht op de
Pacific een hap te eten.
Ewout zorgt voor animatie als hij zijn beroemde
eetsamenstellingen aan de man brengt. Hij maakt een kuiltje over de
volledige lengte van zijn banaan, vult dat op met nutella en geniet zo van een
banana split zonder ijs (iets fris hebben we echt niet nodig). Voorbijgangers
wijzen naar hem en zo leren ze ook alweer een goeie combinatie kennen.
Bij de baai van Santa Cruz (net voor Monterey) is het dan weer gezellig
warm, we gooien een hoop lagen af en vergapen ons aan de Board Walk, dat niet
meer maar ook niets minder blijkt te zijn dan een pretpark aan de kust over de
lengte van het strand. Een aantal attracties krijgen een sterretje, de Carrousel
die in 1920 in de staat New York is gebouwd en nog steeds rondjes draait en de Giant
Dipper een houten roetsbaan die origineel gebouwd is in 1894.
Daarna trekken we verder naar Montery, nog een uurtje
zuidelijker, maar ineens is de mist daar weer en hebben we opnieuw een trui
nodig. We gaan eten op een plek dat me nog het meest doet denken aan de
interieurs van de sprookjesverhalen van de Efteling. Het zou me helemaal niet
verbazen als ineens de wolf van de 7 geitjes kwam opdagen.
Vaak heb ik het gevoel een figurant te zijn in een film
die zich hier toevallig afspeelt, een mooi verhaal trouwens, en we kunnen
absoluut nog heel veel leren van de mensen hier. We krijgen intussen het
gevoel dat we al een maand of zo van thuis weg zijn. Toch hebben we nog een
hele tijd in het westen tegeoed. Gegroet en machtig veel zomerse groeten
God bless ye,
Annemie
|
