|
Hoi,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De Vogezen zijn in principe gekend en toch blijkt ons
geheugen ons parmantig in de steek te laten. Dat heeft ook zo zijn voordelen,
alles wat we zien lijkt nieuw te zijn, en is dat toch ook weer niet.
Maandag zijn we goed toegekomen op ons ski-oord Les Grandes
Feignes. Alleen de sneeuw ontbreekt, en de eerste dag ook de zon. En dat
allemaal terwijl de kalender zegt dat het zomer is, en onze valies het daar
volledig mee eens is.
Onze flat is supergezellig, ruikt naar hout, heeft 2
badkamers (voor wie dat wil weten) We zitten hier dan ook met zn vieren in een
stekje voor 8 mensen. Alles is helemaal in orde, we kunnen prima koken en het
ziet er net echt uit
dat is het natuurlijk ook. Dus goed uitgekozen door de
zoekers naar vakantiegelegenheden van dienst.
Dinsdag
De wolken dekken de toppen van de groene bergen af. We
hebben inkijk op de skiliften en kunnen ons zo een winterlandschap voorstellen.
Vandaag zoeken we Gerardmer op, alleszins geen onbekende voor ons, al lijkt het
toch voor we er het eerst komen, verrassend. We herkennen echter wel de carrousel
waar Marjolein als kleine kleuter haar eerste liefde voor de draaimolen haalde.
De stad ligt er verdacht stil bij op de cirkelzagen na die we op verschillende
plaatsen horen. Algauw merken we ook hoe dat komt. De stad likt zijn wonden. De
bedenneboomde bergflanken rond het meer dragen de sporen van een mini tornado
die de afgelopen zaterdag duidelijk ook rotzooide in deze stad. Ooit prachtig
aangelegde parken herbergen compleet ontwortelde bomen die kraters nalaten. De
groendienst doet overuren om alles voor het echt hoogseizoen nog toonbaar te
krijgen. Overal zijn cirkelzagen te horen, vrachtwagens rijden af en aan met
boomstammen. Bij een brasserie worden de ramen hersteld. Zelfs bloemperkjes
liggen er geknakt bij.
Rookpluimen stijgen op tussen de bomen op de bergflanken,
alsof stammen indianen mekaar boodschappen nalaten. Het ruikt wel lekker naar
verbrande takken en bladeren.
s namiddag ontdekken we de zo typische en bloemrijke natuur
in de bossen rondom ons ski-oord. We maken uiteraard van de gelegenheid gebruik
om de keuken van deze streek te herontdekken.
Woensdag
We maken er een stedentocht van maar gaan eerst nog eens op
bezoek bij onze grote vriend Le Honneck. Met zn ongeveer 1400 meter bezorgt
hij ons een subliem uitzicht over de omgeving. Een stevige stap zetten tussen
alle kleuren die de natuur voor ons weet te schilderen, zorgt voor die rust
waarvan we kunnen smullen na het schooljaar.
Kaysersberg is onze volgende halte, mini, afgelegen en zo
helemaal Vogezen. Zoals alle dorpen hier, de een al meer afgelegen dan de
ander, lijkt ook dit dorp de wascos te hebben bovengehaald om de gevels van de
huizen in te kleuren. Een kleurboek lijkt het wel, maar absoluut zeer charmant
en sprookjesachtig.
Riquewir ligt even verderop en ontvangt alle toeristen met
open etalages. De ene bretzel naast de andere macarons, Elzas wijn en
bijpassende glazen, massas ooievaars. De echte zitten op de schoorstenen, de
pluchen in de rekken. Ook dit stadje is bijzonder hartelijk in kleur en heeft
nog niets van zijn originele glans verloren. Hier worden nog steeds verhalen
gebakken onder vorm van mannetjes koeken. De kerstsfeer lijkt in de gevels mee geschilderd
te zijn.
We hebben nog tijd over voor een blits bezoek aan Colmar. We
ontdekken er petite Venise, de oude stad, vol in bloei. De fotos die bij deze
bezoeken horen zijn lieflijk, en krijgen jullie later nog te goed.
Donderdag
Ik ben intussen al helemaal versleten van niets doen. En dat
mag ;-) Mijn valies met boeken mag ook wel eens geroerd worden. De mannen
hadden nog een verzetje nodig. Ze stapten de berg op langs de skipiste, een
route die sporters in de winter comfortabel in de lift afleggen, blijft in de
zomer toch een stukje meer inspanning te vragen. Maar het uitzicht tot bij Le
Honneck moet indrukwekkend geweest zijn en de koeien met bellen kregen ze er
voor niets bij.
vakantie groeten
Annemie
|
