Ik verwacht nooit dat op
mijn GSM een ingesproken bericht van de politie zit.
Dringend verzoek voor
verhoor.
Nochtans dacht ik dat ik een kraakwit strafblad had. De agent beschuldigt me aan
de telefoon van het twee keer niet ingaan op het schriftelijk verzoek om op te
dagen voor verhoor.
Nou ja.
Alsof ik de talrijke
briefwisseling van de politie bij de reclame van de HEMA en het Kruitvat
klasseer.
Ik verweer me dapper dat
ik echt geen flauw benul heb.
Hoe komt dat zo, dat je
de brieven niet kreeg?
Hoezo? Ben ik mee
verantwoordelijk ben voor hun administratie?
Waarover gaat het
eigenlijk?
Vluchtmisdrijf. Bam.
Ik fiets me dus een rood
hoofd naar het bureau om daar vervolgens een vol uur te moeten wachten. Het was
dringend. Door de stem aan de telefoon herken ik de agent die me opgeroepen
had als hij koffielurkend op zijn kousenvoeten een paar keer voorbij kuiert. Uiteindelijk
komt hij me dan toch halen en krijg ik het dossier, met
stratenplan en verklaring van het slachtoffer in mijn schoot geworpen. Ik zou tegen
een spiegel van een andere auto geknald zijn, niet gereageerd hebben op het
toeteren van de dame en daarna aan hoge snelheid weg geracet zijn. De spiegel
van de bestuurster zat onder de krassen en stond geplooid.
Terwijl de agent met
twee vingers mijn antwoorden tokkelt, kan ik me maar net inhouden om te vragen of
ik niet zelf mag tikken om een half uur computertijd uit te sparen.
Ik reed trouwens voor de
volle 100% niet zelf, want tijdens de misdaad zat ik braaf in de les bij Tine Mortier. Ha!
Mijn alibi werd in detail in het dossier opgenomen. Het was bovendien een jonge
man die reed en iedereen die me een beetje kent, kan duidelijk zien dat ik geen
man ben, ook geen jonge.
Of ik dan geen zoon
rondlopen heb die met de auto reed, peutert de agent verder. Ter volledigheid.
Nou nee!
Zoon is niet altijd een
engeltje, maar een snelheidsduivel is hij niet bepaald,
op zijn 16°,
terwijl hij voorlopig naarstig
de wegcode instudeert.
Wie dan wel achter het
stuur zat, wordt pas duidelijk na een telefoon met de wederhelft. Die week werd mijn trouwe Ford verkocht en kwamen een
paar jonge mensen proefrijden. Er belde inderdaad een slachtoffer bij ons
aan omdat ze naast een hoop blutsen en builen van andere accidenten, nog een vers
krasje op haar spiegel had. Wij zagen aan onze wagen geeneens schade, dus hoe
groot kan haar blessure dan geweest zijn? Wederhelft heeft die dame trouwens ter
plekke vergoed, maar toen was ze al ijverig op het bureau langs geweest voor
haar verklaring.
Het gaat trouwens om een
accident van 31/03. Eenendertig maart! Van dit jaar, dat nog wel. De politieagent is ruim
voor het einde van het jaar begonnen met het opruimen van openstaande dossiers.
Zou ik een klacht neerleggen
voor morele schadevergoeding omdat ik me gedurende drie uur een regelrechte
crimineel voelde en voor de kostbare tijd waarin ik andere aangenamere dingen
kon doen?
|
