Iedereen die me kent, weet het, mijn interesse voor auto’s
gaat bijna onder nul. Vraag me met welke auto iemand rijdt en ik kan hooguit
verklappen welke kleur die heeft. Verder gaat mijn opmerkingsgave niet, of het
zou een volkwagen busje moeten zijn uit de tijd van de flower power, die draagt
wel mijn genegenheid weg.
Dan is het misschien vreemd dat ik over de lelijke panda’s
begin. De Fiat panda’s welteverstaan, want over de met uitsterven bedreigde
knuffeldieren wil ik geen slecht woord kwijt. En toch. Het gaat namelijk ook
over kleuren.
Bij deze wil ik het mysterie helpen ophelderen, want de
kleuren van die auto’s die te pas maar vooral te onpas in het Toscaanse verkeer
opduiken doen haast pijn aan de ogen. Worteloranje zijn ze of kanariegeel, zwembadblauw,
verkeersbordrood of misselijk groen. Kleurenblinden hoeven het niet te zien hoe
die kleuren ook nog eens onderling vechten.
Het kan niet dat de Italianen een gebrek aan smaak hebben
voor auto’s. Er zijn genoeg merken die hiervandaan komen om het tegendeel te
bewijzen. Het kan wel dat het verkeer hier zo heftig is, er niemand om maalt om
met een lelijke auto te rijden. Als daar blutsen in zitten, is dat lang niet zo
erg. Maar er moet meer zijn, want iedereen kan evengoed met een onzichtbaar
grijze auto rijden. Dat kan zomaar.
Onze eerste oplossing was dat de Fiat Panda’s even jaloers
waren op de flashy kleuren van de vespa’s. We zagen ze in de fabriek van de
familie Piaggio die zo ondernemend was om na de oorlog niet alleen vliegtuigen,
auto’s, brandweerwagens en kleine bestelbusjes, maar ook de meest bekende
Vespa’s te bouwen. In allerlei machtige versies stonden die tentoon.
Kunstwerken waren het soms. Tussen al die reeksen stonden ook vier vespa’s in
kleuren die deden denken aan de panda’s. Bij deze tweewielers kwam de kleuren
nog hip over. Maar bij nader inzien was de gelijkenis nog niet treffend genoeg
en er is ook geen broederband tussen Piaggio en Fiat.
De enige andere optie was dus dat de mensen de Panda gratis
toekrijgen in de supermarkt, bij een volle spaarkaart van cornflakes of bij een
geplakt zegelboekje aan het tankstation, zoals wij vroeger spaarden voor borden
en tassen van Disney.
Een betere reden om met iets lelijks op de weg te komen
vonden we niet. Maar vertel het me
gerust als je meer weet. Ik ben benieuwd.
** lees hieronder gerust verder over de avonturen in Italië en Frankrijk, zo reis je een beetje mee
|
