|
's Morgens zitten we aan het ontbijt zoals bij pain quotidien,
met verschillende gezinnen aan een kloeke houten tafel, de stoelen krijgen we
haast niet verplaatst.
De tocht vandaag loopt naar de west rim, dit is een stuk van
de canyon die maar matig omschreven wordt in de boekjes, we hopen dat dit komt
omdat het nog maar niet zo lang opengesteld is voor publiek. We zitten namelijk
op grondgebied van de hualapai en die baten dit deel van de rim uit.
Al gauw merken we dat het uitbaten als uitbuiten mag
omschreven worden. Hier geraak je
nergens zonder ervoor te betalen. De bus brengt ons tegen betaling naar
verschillende uitkijkpunten, de wegen die kunnen gebruikt worden, staan gewoon
niet op de kaart. de skywalk waar we voor kwamen, blijkt eigenlijk ook een
watje te zijn, zeker geen aanrader, behalve als je tijd en ander over hebt.
We kunnen gelukkig toch even onze eigen gang gaan en
ontsnappen uit de drukte om verderop langs de rand te lopen, zover het veilig
blijft om er te zijn. Er is ook nog een dorp nagebouwd met indianenwoningen.
Maar daar hebben we intussen niet zoveel boodschap aan. We sliepen al in een
tipi en deden de moeite om de huizen van de hopis en de navayos. Terug te
vinden, daar deden we wandel moeite voor en dat loonde. Deze plek is vast wel
ideaal voor de vele Japanners die hier aanspoelen per bus vanuit Vegas en die
in een mim van tijd de westkant in verkorte versie willen ontdekken.
Wij keren terug naar de ranch. Onderweg ontdekt Marjolein
Thor.
Tussen een kudde koeien staat hij, een stevige mannetjes bizon die steeds
weer uitbreekt van zijn kudde en niet zo vriendelijk van aard is, dat horen we
later pas. Instinctief blijven we deze keer wel zitten in de atuo om foto's te
nemen.
Dan hebben we ineens een halve namiddag over, dat is voor
het eerst sinds al die tijd. Ewout en Ik vullen die uren uiterst nuttig op, met
een middagdutje en de eerste bladijden uit 'broere' van Bart Moeyaert.
Op de ranch zijn ze intussen begonnen aan het lasso werpen.
Dat kunnen ze wel, drie grote paarden tegen een aantal kalfjes. Ik weet nog
niet zeker of ik dit allemaal wel tof vind maar het levert absoluut een uniek
tafereel op.
Tegen valavond mogen we gaan paardrijden tussen de joshua
trees, de heuvels op, alleen het geluid van de hoeven tegen de stenen horen we
en de cowboys die vertellen en zingen onderweg. Even voel ik zelf ook een
liedje opborrelen maar ik hou het wijselijk bij wat geneurie.
Voor het dinner zitten we met Londenaars rond de tafel.
Cowboy Dave gaat onder het eten met zijn gitaar bij al de gasten langs om ons
te leren kennen. En omdat Marjolein weet dat haar naam zo goed als onmogelijk
is om uit te spreken voor Amerikanen, stelt ze zichzelf voor als Madelin, de
naam die ook op haar beker van starbucks stond. Prompt zet de cowboy voor haar
een liedje in 'sweet Madelin'.
Aan een andere tafel worden twee kaarsjes aangestoken. Er
zijn geen jarigen maar wel twee mensen die zich hier verloofd hebben, wij mogen
met hun meevieren onder de tonen van 'love me tender'.
We zagen het wel vaker in de verschillende parken, soms
vielen jonge mensen mekaar zomaar in de armen van pure emotie bij het zien van
het panorama. Reizen doet wat met mensen.
Als we s avonds met z'n allen rond het kanpvuur zitten,
weet ik het wel zeker, dit is het meest mooie moment van de ganse reis. zelfs
ons jonge volkje die voor de reis zo verlangde om vegas te zien, durft nu al toegeven
dat dit stuk vast het mooiste is. Overweldigd worden, door een kampvuur, een
cowboy of twee die met gitaar en mondharmonica zingen, de geur van het hout,
dat van de paarden verderop, een hond die blaft en mensen van verschillende
plekken ter wereld die meezingen met liedjes die we allemaal blijken te kennen
'The ring of fire
'
|
