Ik had het Marjolein en Ewout beloofd.
Heel simpel hoor.
Gewoon eens op tijd op onze slaapstek aan te komen
om rustig van alles te genieten
en ook tijd te hebben om te eten.
Gisteren was het net even anders,
Het was al heel laat tegen de tijd dat we er konden over nadenken om aan tafel te gaan
We hebben natuurlijk al wel lekker getafeld, van Koreaans, naar Italiaans.....
lekkere dinges allemaal.
Gisterenavond stond er, wegens gebrek aan iets anders (echt waar), burger op de menu 
voor mij alleszins een once-in-a-life-time-experience.

Dus vertrokken we vanuit het hotel met de allure van Vegas.
Een vreemde slaapstek echt waar, we gingen ontbijten en moesten door de goktent tot bij het restaurant.
Er zaten al (of nog?) mensen aan de toestellen, helemaal gehypnotiseerd.
Na het ontbijt zaten ze nog net identiek zo in dezelfde houding.
Alleen een wijsvinger bewoog op de knoppen.
We waren het er allemaal over eens,
dit is een soort moderne vorm van bejaardentehuis, toch op deze plek.

In Vegas haalden we onze lunch en konden alvast al eens proeven van wat de voorstad aan 'must-have-dingen' heeft te bieden (zie ook foto).

Na Vegas (ook al eens leuk om al een eerste blik te werpen op de strip)
mocht ik Nevada uitrijden en Arizona en Utah binnenrijden, met steeds weer wisselende decors, van woestijn naar groene stukken en verder rood/oranje bergen. We zullen in deze staten nog mogen voelen dat het uur heel erg wisselend is. In principe komen we nu in een andere tijdzone terecht, een uur dichter bij Europa, dus tellen we vanavond een uur bij. Maar in de indianen reservaten houden ze dan weer het uur van Californië omdat ze het zomeruur niet gebruiken. Dus is het niet zozeer de vraag 'Hoe laat is het nu?', maar 'zitten we bij de Indianen of niet?' 

Tijdens de verdere rit naar Bryce Canyon (als ik niet meer aan het stuur zit uiteraard) specialiseer ik me nog in het 'uit de auto fotograferen van vrachtwagens'.
Heel erg boeiend allemaal.

En we konden eindelijk eens rustig toekomen in onze kamer.

Het was een doorreisdag dus naar Bryce Canyon en we lieten Zion park vallen
Maar iedereen was supercontent

liefs 

18-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Vandaag starten we de dag met een ontbijtje op ons terras met zicht op Mono Lake. Qua eten hebben we al veel gehad maar dit nog niet. De variatie is nooit ver weg hier op reis.

We zijn van plan om toch het meer eens van dichtbij te gaan bekijken en we kunnen het onszelf gemakkelijk maken door de auto te parkeren dichtbij en zo een minuut of zo naar het meer te stappen om daar de wonderlijke witte constructies uit een soort kalksteen te bewonderen. Maar we gaan voor een avontuurlijker tocht (een uur of meer, ik heb geen benul van tijd zonder uurwerk) door vanuit het bezoekerscentrum helemaal naar beneden te lopen, door de droge bolvormige struiken. Er loopt geen pad naar toe, dus mag Ewout voor spoorzoeker spelen.

Maar we geraken er, weliswaar redelijk dorstig allemaal (de zond gloeit). We ontdekten intussen ook heel mooie flora, al is die in de hete zomerzon niet zo uitbundig aanwezig. En door die extra moeite die we deden, is het een beloning om aan het meer te geraken. De meeuwen en andere watervogels zoeken er hun lunch de witte bouwsels die in en uit het water staan geven het geheel iets feeëriek. Die Tupa's stonden vroeger in het water, maar in nog geen eeuw tijd is dat waterpeil van het meer met twaalf meter gedaald, zodat ze daardoor nu boven water uitkomen of zelfs op de oever staan. In het water waden met blote voeten is er trouwens niet bij, want er stijgt een  bijzondere geur uit het water op. Bovendien hebben we de zwermen kleine vliegjes aan de oever, liever niet aan onze voeten hangen.

Daarna gaat onze tocht verder naar Death Valley. Dé plek waar goudzoekers vroeger en zelfs recent nog een koppel Nederlanders, doodvielen van de warmte. Zeg nu zelf, wie wil hiernaar afzakken? Naar de plek waar de heetste temperatuur op aarde is gemeten (57)C)

Ik durf bekennen, voor de reis had ik niet veel trek om in deze plek door te trekken, maar de vallei ligt toevallig wel op de route die we nemen en andere reizigers waren vol lof.

We hadden het plan om net voor Death Valley nog even te picniccen aan een groot meer. Een goed idee toch? Onder een boom, bij een bankje aan het water. Onze voeten intussen wassen, want die slaan wit uit van mono lake.

Het dorp bij het meer ziet er heel erg verlaten uit als we toekomen, een beetje creepy zelfs. Een kruising tussen een verlaten camping met Caravans en een stort voor wagens. Een meer is zelfs niet meer te vinden. Alleen een opgehangen surfbord waarop de letters bijna zijn weggesleten, doet vermoeden dat hier vroeger inderdaad een prachtige plas water moet hebben gelegen.   Toch heeft ook deze verroeste plek, die verlaten lijkt, zijn charme. Alle verlaten wagens, huizen, stukken straat hebben hun verhaal te vertellen, waar wij alleen maar kunnen naar raden.

Het begint intussen al aardig op te warmen, we halen 40°C. En het zal nog warmer worden.

Als we Death Valley binnenrijden, bedenken we nog dat een kenner deze vallei omschreef als ‘een hele hoop niets’. Toch doen we er een knappe vijf uur over om 180 km door de vallei te rijden. Deze plek is meer dan 7000 km² groot, dus we doorkruisen alleen van west naar oost (het korte stuk) Er is dus wel een heleboel te zien en we stappen vaak uit de auto. Intussen loopt de temperatuur nog op. Toch houden we voor onszelf een tijdje vol dat het allemaal wel meevalt, er is zelf een beetje (warme) wind.

Op een piekmoment halen we 50°C en dan heeft uitstappen inderdaad iets van een sauna binnenstappen.

Toch blijft deze plek heel erg wonderlijk doordat je op de bergen rondom de verschillende kleuren van aardlagen kan zien. Ook het dal verandert steeds van uitzicht tijdens onze route. We zien zandstormen in de verte en tussen de droge bolvormige struiken staan creaties die van ver op grote cactussen lijken maar toch een soort van palmboom blijken te zijn. We verwachten elk moment een gier te zien overvliegen.
Tegen de avond bereiken we Badwater. Vertaal dat woord maar letterlijk ‘slecht water’. De paarden van de goudzoekers die hier kwamen drinken, lang geleden, vielen meteen dood. Deze witte vlakte, 80 m onder het zeeniveau, krijgt nog iets extra speciaals doordat de zon de bergen begint te raken. Onze schaduwen worden superlang. Hier ligt verwonderlijk nog wel een plasje water. Hier en daar graven toeristen zelfs naar het grondwater. 

Even later komen we aan Zabriskie’s point als de zon zijn ondergang achter de bergen echt is begonnen. Het is intussen al laat geworden, maar we kunnen niet anders dan hier ook te stoppen om te bewonderen, omdat per minuut de kleuren rondom veranderen door de zonsondergang. De bergen kleuren van geel, naar oranje, naar rood en donkerpaars. Bij het vallen van de avond ontmoeten we de kleine woestijnvos die nu bij het koeler worden, zijn hol uitkomt. Ik durf bekennen dat ik hier graag nog eens terug zou komen, misschien in een ander seizoen en ook om andere stukken te ontdekken.

16-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Het is echt heel tof om nog wat langer in Yosemite rond te kunnen hangen. De vallei laten we beneden liggen. We nemen de tijd om naar Glacier point te gaan, het zuidelijke hoge deel van Yosemite. Langs de route hebben we steeds wisselende zichten van de vallei en de rotsen voor ons. We kennen de Franse Alpen al wel, maar deze plek is toch anders en op zijn eigen manier groots door de meters en meters hoge sequoia's. In Mariposa grove staan er zelfs die 3000 jaar oud zijn, maar deze oude mannen en vrouwen kunnen we geen bezoekje brengen.  

15-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Als toerist ontdekken we steeds weer nieuwe dingen. Een gewoon ontbijt is al een ontdekking op zich. Het duurde even voor ik snapte dat het apparaat waar ik kon kiezen tussen twee smaken, eigenlijk deeg liet lopen voor de wafels (bijna had ik ervan gedronken). Dus vandaag stonden op de menu paarse wafels met blauwe bessen erin, probeer dat thuis ook maar eens.

En dan, Yes, we zijn er geraakt. Yosemite is het eerste nationale natuurpark op onze menu. De vraag is vooral ‘Komen we hier een beer tegen?’ De toegangskaart die we aanschaffen voor de natuurparken in het Westen is een jaar geldig. Dus diegenen die van plan zijn deze kant uit te komen voor 13 augustus 2014 mogen hem verder opgebruiken. Wie het eerste vraagt, krijgt hem. (niet inclusief het vliegtuigticket tot hier, of wat dacht je )

Maar dus, Yosemite. We stoppen meteen al bij de ingang om ons helemaal alleen te voelen te midden deze vallei. We picniccen op een platte rots in de rivier en gelukkig heeft Ewout een goeie reden om het water in te plonsen. Hij mag de fles water redden die naar beneden rolde. Al gauw zitten we allemaal half of helemaal in het water.

In de vallei nemen we de route naar ‘mirror lake’ het meer tot bij de half Dome. Deze afgebolde rots is bijna een km hoog en verloor een kwart van zijn volume aan gletsjers die stukken rots meesleurden. In het meer spiegelt de rots als er water genoeg staat, maar dat is nu niet het geval. We wandelen over de bodem van het meer, tot bij een restje water en blijven genieten van deze rustige brok natuur. Overal waar we lopen geurt het naar hars. Op de terugweg houden we nog even halt bij El Capitan, deze kapitein is met zijn 7569 voet (reken maar uit naar meter) uniek omdat hij een van de grootste vrijstaande rotsen is ter wereld. ’s Avonds zien we het zachte licht op de rotsen vallen. Zoals wel vaker bij toffe vergezichten laat ook dit park zich heel moeilijk in een foto vangen.

We verlaten het park langs de vele tenten tussen de bomen en laten het park weer aan de beren. Her en der staan de boxen die alleen door mensen kunnen geopend worden als bescherming tegen deze dieren. Wij zagen nog geen beer en zijn van plan Amerika niet te verlaten voor we er eentje tegen komen.

15-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Mag ik eerst nog heel even over Santa Cruz hebben van gisteren? We bleven er eigenlijk hangen omdat daar nog een stuk van de Spaanse overheersing overgebleven is. Zo’n twee eeuwen geleden vielen hier allerlei culturen binnen en ze lieten allemaal hun sporen na. De Italianen waren de pioniers voor de sardienen industrie. De Spanjaarden lieten ook hun cultuur achter en dat merkten we aan de latin dansers op het strand. Ook de flower power bloeit hier nog een beetje, mannen gaan ‘slagerij van Kampen’ achterna door slagwerk te brengen op plastic emmers en potten en pannen (rond de buik gebonden). De kledij van de mensen is nog een beetje 'laat maar waaien' maar dit mooie wordt door de allesoverheersende boardwalk een beetje weggedrukt. 

Vandaag proeven we van Montery en het is spannend omdat we deze keer nog niet weten waar we ’s avonds gaan slapen. Zullen we wel kunnen slapen? Of moeten we in de auto kamperen?

Langs de baai van Montery roepen de zeeleeuwen ons dichterbij (het lijkt eerder op een stevig potje balken van een ezel). Hoe groot die kollossen ook mogen zijn, ze blijven schattig, met die grote ogen waarmee ze af en toe eens naar ons gluren. Hoe langer ik blijf kijken naar hoe ze over de rotsen naar boven klimmen met hun grote vinpoten en handachtige achterpoten (als een staart), hoe boeiender ik hen vind. Ze krabben over hun kin en achter hun kleine oorschelpen met hun achterpoten. Met hun vinpoten wrijven ze zich over hun rug of omarmen ze mekaar. Enige nadeel, die beesten stinken ferm uit hun bek.

De meer dan handgrote zeesterren in het water zijn ook machtig om te ontdekken tussen het wier. Ze zijn niet alleen rood of oranje maar ook helderblauw-groen. Zoveel moois ligt te rapen in de Pacific Oceaan die alle tinten van blauw draagt met hier en daar een vleug blauw-groen erdoor. Ook in deze stad werden vroeger blikjes vis dichtgelast. De oude gebouwen (alle vis is op, dus die industrie is platgevallen) zijn ook hier heel tof heringevuld, o.a. met restaurantjes. Een uitgehold brood met soep gevuld is de specialiteit. Het brood daarvoor wordt gebakken in ‘Boudin’, de bakkerij die we in San Francisco zagen.

De mannen zijn ook al in hun nopjes want we arriveren net te vroeg om het jaarlijkse en heel bekende oldtimer concours mee te maken. (gelukkig, denk ik dan). Dus zijn we net op tijd om al die oude wagens te zien uitladen. Op de Highway 1 kwamen we de afgelopen dagen al meer Mustangs tegen dan er totaal In België rondrijden. Dus nu kunnen Filiep en Ewout zich verlekkeren.

Dan is het echt tijd om het land in te trekken. En meteen heb ik een ‘Thelma en Louise-gevoel’. Terwijl we langs de golvende velden passeren die alle tinten van geel en lichtbruin kleuren (het regen hier voor het moment niet meer de komende maanden, dus ligt alles dor) heb ik zin om met de voeten op het dashboard en het raam open luid mee te zingen op ‘Paradise by de dashboard light’. We hebben onze jukebox mee, die Marjolein en Ewout onderweg mogen bedienen. De gele tinten worden afgewisseld met zwarte koeien die op de onmetelijke vlakte staan te grazen, hier en daar een kudde witte paarden, wijngaarden en olijvenbomen. Nooit had ik durven hopen dat cruisen door het binnenland zo tof kon zijn. De weg voor en achter ons is haast leeg, het is een cliché maar je kan hier  inderdaad eindeloos lang rechtdoor blijven rijden.

We komen onderweg een opgelapte mobilhome tegen (een oude lichtbruine bus) waar ik heel graag een plaatje van had gemaakt. Er hangt een jongeman met hoofd en schouders naar buiten, uitbundig te zwaaien. Op zijn kroezelharen zit een zonnebril. Door het raam zwaait hij naar ons en roept ‘waar gaan jullie naar toe?’ (onze auto draagt de nummerplaat van Illinois, dus niemand ziet waar we vandaan komen). Als groet stuurt hij ons nog een ‘peace’.

Vanaf dat moment hou ik het fototoestel startklaar om vb. onderweg de brievenbussen te trekken die in groepjes staan bij het begin van elke weg, of een kiekje te nemen bij de plaats waar ze auto’s verkopen. De garage is volledig versierd met glinsterende slingers (Ik dacht echt dat in films dat overdreven werd, maar het is dus echt zo kitcherig).  We komen ook hier en daar een ranch tegen en we verbazen ons over de vele Amerikaanse vlaggen die overal gehangen worden aan bijna elke beschikbare palen of huizen. Mochten we dus een second of zo vergeten zijn dat we in Amerika zitten, dan worden we daar gauw genoeg aan herinnerd. Zouden wij een Belgisch vlagje ophangen aan onze auto?

Ons plan was om in Mariposa een motel te zoeken, die plek ligt maar een klein uur van Yosemite Nationaal park af. We weten zowiezo zeker dat alles daarachter vol zal zitten, maar merken algauw dat ook in Mariposa alle motels volledig vol zitten. Een dame aan de receptie is zo vriendelijk om ons verder te helpen. We mogen zelfs haar gsm gebruiken want al onze toestellen weigeren hier dienst (We hadden ons nochtans goed voorzien en zelfs in New york nog een toestel gekocht).

Dus keren we in de piepedonker een stuk terug op onze weg, met de maan die ons gezelschap houdt (ziet die er nu anders uit dan thuis? Jawel) en een sterrenhemel om U tegen te zeggen want hier is geen lichtvervuiling.
Och my god de dagen zijn hier ferm gevuld
Groetjes
Annemie en C°

15-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Vandaag voor het eerst neemt de wagen het werk over van onze voeten en daar hebben we echt niets op tegen.

Als je er sfeer met geluid bij wil, zet dan ‘born to be wild’ op terwijl je leest, want ze rijden vandaag over highway 1. Europeanen kunnen deze snelweg kennen, omdat ze hier testen doen met electrische auto’s (California is één van de voorbeeldstaten qua mileubewustzijn). Tijdens Top Gear worden daarom ook vaak beelden gebruikt uit deze streek.

 We ontbijten eerst met Amerikaanse pannenkoeken die ik nu eens vers zie klaarmaken door Caroline. Carl holt nog snel om Mapple sirop (esdoorn siroop) die overbekend is hier, maar eigenlijk vanuit Canada komt. Ach ja, alles ligt niet zo ver uiteen.  

We geven Caroline en Carl bij vertrek zowel een Amerikaanse hug als een Europese zoen. Het zal weer tot december duren eer we mekaar ontmoeten, maar de menu blijkt nu al vastgelegd voor de volgende date.

Santa Rosa (waar we logeerden) ligt even ten Noorden boven San Francisco, dus we nemen de weg van gisteren terug om verder door te trekken naar Monterey dat zuidelijker ligt. Maar eerst houden we halt voor een picnic ter hoogte van de golden Gate Bridge. We merken constant dat het weer per aantal km heel fel verandert, afhankelijk van het vocht dat van over zee komt. Dus nu trekken we een trui aan (muts en sjaal waren ook welkom geweest) om met zicht op de Pacific een hap te eten.

Ewout zorgt voor animatie als hij zijn beroemde eetsamenstellingen aan de man brengt. Hij maakt een kuiltje over de volledige lengte van zijn banaan, vult dat op met nutella en geniet zo van een banana split zonder ijs (iets fris hebben we echt niet nodig). Voorbijgangers wijzen naar hem en zo leren ze ook alweer een goeie combinatie kennen.

Bij de baai van Santa Cruz (net voor Monterey) is het dan weer gezellig warm, we gooien een hoop lagen af en vergapen ons aan de Board Walk, dat niet meer maar ook niets minder blijkt te zijn dan een pretpark aan de kust over de lengte van het strand. Een aantal attracties krijgen een sterretje, de Carrousel die in 1920 in de staat New York is gebouwd en nog steeds rondjes draait en de ‘Giant Dipper’ een houten roetsbaan die origineel gebouwd is in 1894.

Daarna trekken we verder naar Montery, nog een uurtje zuidelijker, maar ineens is de mist daar weer en hebben we opnieuw een trui nodig. We gaan eten op een plek dat me nog het meest doet denken aan de interieurs van de sprookjesverhalen van de Efteling. Het zou me helemaal niet verbazen als ineens de wolf van de 7 geitjes kwam opdagen.

Vaak heb ik het gevoel een figurant te zijn in een film die zich hier toevallig afspeelt, een mooi verhaal trouwens, en we kunnen absoluut nog heel veel leren van de mensen hier. We krijgen intussen het gevoel dat we al een maand of zo van thuis weg zijn. Toch hebben we nog een hele tijd in het westen tegeoed. Gegroet en machtig veel zomerse groeten

God bless ye,  

 Annemie

12-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Vandaag laten we San Francisco achter ons omdat we in Mill Valley een afspraak hebben. Eindelijk ontmoeten we familie die ons heel wat tips gaf voor deze Amerika reis. Maar we vertrekken niet zonder een picnictas te laten vullen bij ‘Boudin’. In deze bakkerij zie je de bakkers aan de etalages bezig de broodfiguren te vormen van o.a. trams en schildpadden. Tip voor wie deze kant uitkomt, boek een hotel zonder ontbijt en kom de eerste maaltijd van de dag her samenstellen. Het is gewoon te lekker om deze bakkerij links te laten liggen.

De mist is weer opgetrokken als we de Golden Gate bridge overrijden. En buiten de stad doet het decor nog veel meer aan Amerika denken : de Amerikaanse vlaggen die aan gebouwen als waaiers zijn gevouwen, de houten huizen met veranda’s voor de deur, het dorre gras. Omdat het hier maar een aantal maanden per jaar regent liggen de heuvels er het grootste deel van het jaar goudgeel bij.

In Mill Valley ontmoeten we Caroline en Carl, en we kunnen meteen samen met hen de picnic verorberen, een heerlijk rustig en bijpraat moment. Voor het bijpraten hebben we trouwens de hele verdere dag de tijd, want we trekken een stukje verder naar het noorden om er de stille oceaan (the Pacific Ociaan)  te zien kletsen tegen de zwarte rotsen die met hun voeten in het water staan. Het beeld lijkt heel erg op dat van Big Sur, dat verder naar het zuiden ligt onder Monterey. Filiep heeft ontzettend veel trek om zijn tenen in het water krijgen. Het hete zand waar we onze voeten in woelen en het helderblauwe water die het zand opgerolt lijkt nog meer Amerikaans door de surfers die zich hier op de golven wagen.

Carl merkt op dat waar ook ter wereld er formidabele gelijkenissen zijn. Overal op het strand bouwen kinderen zandkastelen en animeren de papa’s en de mama’s hun kroost ongeveer op dezelfde manier. Wat wel anders is, is dat er hier heel veel Aziatische mensen rondlopen, die naar hier gekomen zijn als gastarbeiders voor het bouwen van de houten huizen. En. Het water is diepblauw, de wind is van de partij zodat er allerlei vliegers in de lucht hangen.  

In het groene park achter het strand ontdekken we de zo typische Amerikaanse Barbecue die door verschillende mensen warm wordt gehouden. De feestjes zitten eraan te komen.

Nog dichter bij Santa Rosa en iets minder bekend bij toeristen (velen gaan naar Muir woods, vast ook mooi ook maar druk) ligt Redwoods National park. Ik had al foto’s gezien van die hoge naaldbomen (sequoia bomen), maar het is overweldigend (weeral) om ze hier in het echt te zien. Niet alleen omdat ze zo hoog zijn, maar vooral omdat ze al zo lang in dit woud staan. We komen onder andere Generaal Armstrong tegen die 1400 levensjaren telt. Dat mag al eens gevierd worden. Het idee dat een boom er al stond in het jaar 600, die heeft toch al eens iets te vertellen, mocht dat eens kunnen. Sommige bomen hebben inderdaad gaten waarin een groep volwassenen kunnen staan. Misschien heb je de foto al wel gezien van een volkswagenbusje die door een gat in de stam rijdt van een sequoia. Daarover gaat het dus.

Omdat we, in tegenstelling met alle vorige dagen, hier ongeveer alleen kuieren, horen we ook de raven roepen. Het is er dus rustig en we kikken even af van het stadsgeweld van de afgelopen dagen.

’s Avonds zijn we te gast bij Caroline en Carl thuis. Er ligt vers gedraaide pasta klaar en eigen gekweekte groenten. De zelf gevangen zalm gaat op de BBQ terwijl wij nippen van een glas ook zelf gebrouwen cider.

Een heerlijke avond, een mooie ontmoeting en dat is net wat vakantie is, niet-moeten, ont-moeten.

12-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Ik ben alvast in tenue met bloemen op mijn schoenen en in mijn haar.

Meteen na het ontbijt springen we de fiets op. New York heeft ons geleerd dat we niet alles te voet hoeven te doen en op de fiets komen we ook de stad bovengronds tegen. Het lijkt ons een goed idee zo, we zijn zeker niet de enigste toeristen die zo de stad bezoeken. Op het eerste stuk van onze tocht beseffen we nog niet welke krachttoer het tweede deel zal kosten.

We rijden eerst Chinatowm in via de gate. Deze Oosterse poort brengen ons al in de juiste sfeer samen met de lampionnen die in slingers over de straten hangen, de eetstalletjes en winkels met draken.

De Fisherman’s Warf is een van de meest gegeerde stukken uit de stad. Pier 39 trekt heel wat toeristen o.a. omwille van de restaurants met krab.

Maar ik vind Cannery row mooier. De oude rode fabrieksgebouwen, waar vroeger vis werd ingeblikt, worden nu opnieuw nuttig en leuk ingevuld. Via  Hyde street Pier komen we bij driemasters en andere zeilschepen waarmee vroeger op Alaska werd gevaren. De tijd wordt hier even teruggedraaid naar 1860 toen het Balchuda schip de zee trotseerde. Het kost me geen moeite om de stoere zeebonken de vis te zien vervoeren naar de Cannery Row.

We fietsen verder langs de baai van San Francisco. De stad doet me qua vorm denken aan een omgekeerde komma, waar bij het smalle deel de baai aan de ene kant en de Stille Oceaan aan de andere kant ligt. Ter hoogte van Ford Maçon kijken, in zachte tinten geschilderde huizen uit op de inham van de baai en haven. De Victoriaanse stijl van de woningen valt met geen andere te vergelijken.

Voor ons overheerst de Golden Gate Bridge als een statige dame, met een aandachtige blik over de stad. Net onder de brug, worden we in het fort nog eens terugkatapulteerd naar 1866 via buskruit en kogels, ik verwacht haast een leger blauwbloezen maar in plaats daarvan repeteren er acteurs voor Mac Beth.

Na de Golden Gate Bridge raken we af en toe het spoor bijster qua fietsrichting, ondanks een aantal verschillende plannen en een Iphone. We voelen al gauw onze benen gloeien als we onderweg zijn naar het golden gate park, nochtans probeer ik op gewone dagen te werken aan mijn conditie, maar met niet overdreven veel effect, zo blijkt. Het fietsen op de steile hellingen in de stad is echt niet te onderschatten.

Op een bepaald moment beslissen de dame’s (Marjolein en ik) om alvast een stukje vooruit te stappen met de fiets aan de hand (dat is een stuk haalbaarder) de mannen bekijken intussen de kaart (van vrouwen is geweten dat ze niet kunnen kaartlezen, al doe ik soms wel verwoede pogingen). Een dame achter ons spreekt heel erg bezorgd de mannen aan, met de boodschap dat ze er toch vooral moeten voor zorgen dat er af en toe gerust werd en dat we ook af en toe stopten om te eten, want volgens haar zagen we er niet echt gelukkig uit. Die bezorgdheid om mekaar, zo mooi.

Het was behoorlijk lastig maar het uitzicht op de Victoriaanse huizen was meer dan de moeite. De ‘Painted ladies’, een groepje gelijke huizen die verschillend geschilderd zijn, blijken heel bekend, maar in de wijken waar wij in de loop van de dag door fietsten zagen we heel wat pareltjes van woningen. Marjolein blijft de fotograaf van dienst die al dat moois vastlegt en ik val in herhaling, ook hier zou Ewout graag wonen.

We komen heel bijzondere mensen tegen. Ineens werd alle verkeer tegengehouden door een aantal politiemannen op de motor. Ze escorteerden een geblindeerde wagen waarin volgens iedereen van ons gezelschap Elton John zat.

We liepen ook Jean-Claude Van Damme tegen, maar we geloofden de man die dat beweerde niet echt. Hij zag eruit als een zwarte rapper, op fluoschoenen. Bij de trappen aan de bloemrijke paviljoenen in het Golden Gate park, begon hij te schreeuwen. Eerst dachten we nog dat hij in zijn eentje aan de Lion King wou beginnen, maar hij bleek vooral te willen praten met voor ons onzichtbare mensen. Vreemde dialogen gaf dat. Er waren wel meer mensen die vanuit het niets tegen niemand aan het babbelen en roepen waren. Iemand op een voetpad schreeuwde naar ons dat hij in een volgend leven terugkeert als meisjesfiets. Wat ze gegeten , gesnoven of gedronken hadden, weet ik niet zo goed, maar het levert wel aardige taferelen op. In elk geval, deze plek is ook gekend om zijn flower power in bepaalde stukken in de stad. Hier en daar valt dat inderdaad op.     

We sloten de dag af met zeehonden die languit uitrusten aan de pier om daarna nog Lombard street te vinden. Een stuk weg die zo stijl is dat ze de rijbaan zigzag gelegd hebben tussen de huizen. De overgebleven driehoeken tussenin zijn mooi bebloemd, wat deze straat een van de meest bijzondere maakt. We wandelen Lombard street naar boven, puffend.

Bij het terugbrengen van onze fiets, vroeg de man van waar we kwamen en of we Nederlands of Frans of Duits spraken. Ik vondhet behoorlijk sterk, dat hij België zelfs op deze manier kende.

San Francisco is echt de meest golvende stad die ik ken. De wegen stijgen en dalen hier zo sterk dat we zelfs te voet onze spieren voelen. De film mss Doubtfire is hier opgenomen en in die film vallen die hoogteverschillen heel fel op.

IK kan alleen maar mateloze bewondering hebben voor Richard Hammond die hier voor ‘Top Gear’ rondreed met een fiets waarop een bierton was gemonteerd.

Slaap zacht als je daar aan toe bent, Groeten van de enigsten Kortrijkzaan die nu nog wakker is.

Morgen mogen we familie ontmoeten.

10-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

De laatste ochtend in Ontario, we genieten lang genoeg van het bijzondere ontbijt, haute cuisine  vroeg op de dag en er is ook chocomelk met marsmellows. Onze gastheer bakt elke dag verse muffins, telkens met een andere smaak. We hebben intussen al geleerd dat de ontbijten hier zwaar zijn en nemen het gebakje mee voor onderweg.

Ons plan is om alle valiezen eerst te voet tot aan de bushalte te sleuren, daarna naar de rainbowbridge te rijden en daarna terug te voet de grens over te steken.

Onderweg stopt er plots een dame in de auto. Op een toon die de hoogte ingaat alsof ze ons wil tegenhouden om de Niagara rivier over te zwemmen, gilt ze :

‘Oh My God, you guys! Ik zag jullie lopen met die bagage, Oh My God! Ik dacht, die mensen moet ik meteen gaan helpen, OMG moeten jullie nog te voet tot aan het bushokje? OMG, die valiezen zullen echt wel heel zwaar zijn, OMG ik wil jullie graag helpen hoor, als jullie een lift nodig hebben. OMG!'

Dit bovenste is zo goed als letterlijk geciteerd en werd een aantal keer herhaald. Het duurde echt even voor we haar gerust konden stellen dat het allemaal wel meeviel, en we verder konden naar de Rainbowbridge. Die brug en de rivier vormen ook de grens tussen de twee staten. De grens overwandelen is een gekke bedoening, maar we hebben vanop de brug een prachtig beeld van de watervallen, iets wat we vanuit de taxi bij het doorgaan moesten missen.

Om terug aan de USA kant te raken kostte het ons bloed (de valiezen rijden wel eens over iemands teen), zweet (onze reusachtige valiezen de trappen op en af sleuren) en tranen. Vandaag kregen we het intrieste nieuws dat onze vriend en buurman de keuze maakte om uit het leven te stappen. Een bericht die ons allemaal heel erg raakt en ons laat voelen dat we zorg mogen dragen voor elkaar.

Jullie krijgen daarom allemaal een valies vol genegenheid, en liefs. We denken echt aan jullie en proberen onze indrukken mee te geven en mee te nemen voor thuis.

Annemie en C°

09-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Ach, zalig om wakker te worden in Cuba….dat dacht Ewout deze morgen toen hij wakker werd. Nog maar net onderweg en toch al een beetje gedesoriënteerd.

Vandaag komt het water van alle kanten merken we. De Niagara falls hebben alles om je er een tijdje zoet mee te houden. We werden gewaarschuwd dat het er zeer druk zou zijn, zeker aan de Canadese kant, maar wij vonden het best meevallen voor het grootste deel van de dag. (het drukke kermisdeel mijden we).

Bij elk stuk van het programma krijgen we een plastic regenjas, we spelen dus afwisselend voor blauwe PMD zak en gele kledij-ophaalzak. Die kledij is verder absoluut nuttig. Niet zozeer bij de Niagara fury, een 4D film waarin we op een vochtige manier konden ontdekken hoe de watervallen ontstonden, maar zeker wel bij de wandeling achter de watervallen. Via tunnels worden we achter het watergordijn geloodst en ontdekken we wat de kracht van water is bij de voet van de waterval. Meteen krijgen we een douche cadeau (dju shampoo vergeten). Op de Niagara rivier vaart ook ‘the maid of mist’ of zoals de naam het zegt, vaart deze tot zo dicht mogelijk bij de watervallen, waardoor de passagiers in een mist van water komen te zitten. Het water valt ongeveer 100 meter naar beneden maar boven de watervallen is constant een wolk van water te zien. Wie in de buurt een wandeling maakt, voelt steeds de waterdruppels. Daarom veranderen we ons plan om ook met de boot mee te gaan, we zijn ervan overtuigd dat het zicht bij de voet van de waterval het mooiste punt is om de waterwereld te bekijken.

De watervallen slijten nu nog steeds uit (30 cm per 10 jaar) en per dag valt 1 miljard badkuipen (niet de kuipen, wel het water) naar beneden. PER DAG, 1 MILJARD BADKUIPEN ! ’s Nachts wordt een deel van deze waterkracht gebruikt voor elektriciteit.

De mensen zijn hier niet alleen vriendelijk, maar ook geïnteresseerd.

'Hi guys, how are you doing? Where are you from?'

Heel snel raak je in gesprek en altijd is er iemand die het ziet als je hulp nodig hebt.

Vanaf valavond verzamelen de kijkers zich weer massaal rond het water. De watervallen worden in zachte tinten verlicht tot een feeëriek spektakel. Een heel sterke ervaring en een once-in-a-lifetime experience.  

Voor morgen hebben we een plan, we maken het onszelf eens lastiger dan nodig.

09-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Onze laatste ochtend in New York is er eentje om ergens nog een restje programma te kiezen.

Min of meer unaniem gaan we voor FAQ Schwarts, een speelgoedwinkel waar Tom Hanks in de film ‘BIG’ over een reuzenpiano danst. We blijven ons kind voelen in Dylan’s Candy shop, de snoepwinkel als in Zweinveld en we blijven net iets te lang hangen zodat het fietsen door Central Park net niet meer lukt.

Tegen de middag reizen we verder via Buffalo naar Ontario, de Canadese kant van de Niagara Falls. Marjolein en Ewout vinden er de skitles (tongkleurende snoepjes) die we kennen vanuit de film (13 going on 30’).

En dan hangen we voor de korte vlucht ineens in de wolken.

We blijven ook in de wolken als we onze slaapstek hebben bereikt ’s avonds. Ik koos voor een B&B die afgelegen ligt van het drukkere deel vlakbij de watervallen. We logeren in een Canadese laan waar alle huizen open veranda’s hebben. Ik ben gigantisch fan van zo een open overdekt terras aan de voordeur, die we vaak zien in films. De tuin brengt ons meteen een beetje op rust en binnen doet het denken aan het interieur van een kasteel aan de Loire. We doen de schoenen af voor het parket.

’s Avonds gaan we de Texaanse toer op. De man bij de ingang blijkt niet als attractie mensen binnen te lokken (iets wat we wel in New York zagen). Helemaal in cowboytenu, inclusief het rode sjaaltje om zijn nek en lange puntschoenen, komt hij hier gewoon eten. Hij past in het decor, ze draaien Western Line muziek.

De ober lijkt op de struise versie van Jamie Olliver, ‘Hi honey wat would you like, Hi Guys, everything’s ok?’

We merken ineens dat we behalve Bruce Cockburn en Justin Bieber (dacht dat die laatste ook Canadees was) eigenlijk weinig weten van het land. Die avond komen we er ineens achter dat Canada nog steeds een kolonie is van Engeland (met Queen Elisabeth op de Canadese dollars) en ze zijn er niet zo trots op.

Ewout stelt voor om hier gewoon te blijven, hij heeft er geen moeite mee om in Amerika of Canada naar school te gaan en ik heb zeker genoeg werk. Marjolein is vooral blij om de rustpauze die we ervaren (een beetje afwisseling is wel ok) en ze is van plan om gedurende de reis alle smaken te proeven van de ijsmilkshakes in starbucks.

09-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Zolang het naar chinees ruikt in onze kamer is het nog midden in de nacht (de stad slaapt nooit, remember). Nu geurt het naar pannenkoeken, het is 6u30. Door het raam zie ik de zon opkomen boven New York. De zonnestralen glijden  door de lanen en werpen lichtstrepen op de hoogbouw voor ons.

Mochten we vooraf geweten hebben hoe afgepeigerd we zouden zijn van deze dag, dan namen we vast wel vaker de metro.

We starten dus met een stukje programma van gisteren, de bib. Daar loopt een hele knappe tentoonstelling over waarom kinderboeken belangrijk zijn. Leuk dat die net nu loopt. In tegenstelling met de rest van de stad is de tentoonstelling niet hoog, breed of lang, maar een fijne samenstelling van veel originele stukken uit kinderboeken. Manuscripten (oa. Mary Poppins) originele tekeningen (o.a. van rupsje nooitgenoeg). Alles zit in een sprookjesdecor van Alice in Wonderland. We blijven dus graag hangen om even terug kind te zijn. Deze bib was trouwens het decor van een film (the day after tomorrow) waarin de aarde helemaal onder het ijs zit en enkele dappere jongeren zich in de bib proberen warm te houden bij een haard, met  boeken als stookmiddel.

Als we daarna naar de pier stappen om de boot te nemen naar Brooklyn, komen we nog het centraal station tegen, hier kan je op het gemak al een goed wat tijd rondhangen, toch doen we dat niet. Het plafond is beschilderd met sterrenbeelden via duizenden sterren.

Tijdens de boottocht naar Brooklyn valt ons nog de schade op die Sandy hier teweegbracht. We hebben een zicht op de skyline van Manhatten. Een zicht dat we kennen van allerlei films, maar zo onwerkelijk is als je er met je neus opzit. Het One World center, zo een slordige 540 meter en daarmee voorlopig nog het derde hoogste gebouw ter wereld, steekt alleen met kop en schouders uit boven de rest. Maar het volledige financiële district met zijn hoogbouw staat als een struise groep reuze bewakingsagenten daarrond in glimmende pakken. Hier zou de Eiffeltoren helemaal niet meer te zien zijn tussen al de rest. Alles is hier zo buiten proportie, alsof ja als lillyputter in de stad van de reuzen terechtkomt.

Onze boottocht brengt ons intussen naar de Brooklyn Heights met weer een heel andere sfeer. Het doet me nog het meeste denken aan Notting Hill in Londen. Statige gebouwen met trapjes naar de voordeur, schuine brandladders op de zijkant en een hoeveelheid groen, dat net voldoende speelse schaduw brengt (ha, daar ruiken we weer af en toe een vleug van bloemen). We lunchen hier en laven ons aan de rust die we elders iets minder vinden. Rust? Alhoewel. Er staat een groep mensen te demonstreren. Ken je dat? Een man of drie die cirkels wandelen terwijl ze roepen bij grote beschreven borden. Het lijken marktkramers die fruit aan de man proberen te brengen, maar het gaat over kinderrechten. Ernaast flankeren politieagenten, om meteen te kunnen ingrijpen.

Trouwens, de politie strijdmacht staat overal in New York zo aanwezig op iedere straathoek (dat is echt niet overdreven) dat ze meteen als fruitvliegjes kunnen uitrukken als er ergens ook maar de minste strubbelingen zijn.

Hoe dan ook, als we in Kortrijk naar de Winkel van Brooklyn gaan, zal dat nooit meer hetzelfde zijn.

Na Brooklyn sporen we terug naar Manhatten naar het One World center, al ben ik iets minder fan van de ganse herdenking als ze hier misschien wel zouden willen. We zagen ook de kogelgaten in het keizerlijk paleis in Hué  (Vietnam) en dat leek me op zijn manier ook een heel belangrijk herdenkingsmonument, aan de andere kant van de wereld dan. Maar alle respect voor iedereen die ergens, waar ook ter wereld onschuldig het leven laat. Het doet trouwens iets om door te straten te wandelen waar zo veel mensen toen door renden voor hun leven, in een wolk van stof. Er is trouwens heel wat meer politiemacht dan anders omdat er betrouwbare berichten zijn van een mogelijke aanslag. Ik ben al een keer gefouilleerd geweest en ze hielden we bij controle van mijn handtas bijna tegen, omdat ze dachten dat er een geweer in zat. Boven het financiële district patrouilleren constant helicopters.

Vanuit het financiële district komen we ineens in een park waar oudere Aziaten aan tafeltjes rond bordspelen zitten. Wat ze zeggen is Chinees voor ons, we zitten aan het begin van de Chinese wijk, waar de geuren van gember, rijst, noedels door de straten wandelen en de gelakte eenden met kop en al in de etalages hangen.  Een aantal straten verder belanden we in ‘Little Italy’. Weer een andere sfeer, gevels geschilderd in de Italiaanse kleuren en pizza en dergelijke is te verkrijgen om de vijf stappen die we zetten.

Ons doel is om in PDT te geraken (Please don’t tell) Een gezellig eethuis waar je alleen binnen kan via een soort ruwe snackbar met een telefooncel. Daar draai je een nummer (PDT dus dat doen we ook niet ;-) en via een verborgen deur geraak je binnen in de verscholen restaurant. We kennen het etablissement via het TV programma ‘is’t nog ver?’ maar we zullen toch nog  vijf jaar moeten wachten om er binnen te geraken. Kids zijn niet toegelaten onder de 21 omdat er ook alcohol geschonken wordt. (Ik zou het fijn vinden mochten ze bij ticket verkoop ook de norm van 21 aanhouden).

Net dan belt Lieve, of we geen zin hebben om bij haar te komen eten. Helemaal prima natuurlijk, en meteen kunnen we de koekjes van Anna meenemen die we nog steeds vergaten te bezorgen.

Met een Yellow cab (een droom van Marjolein om daar eens in te zitten) zetten we vanuit het hotel koers naar Roosevelt eiland. Ons ondertussen vergapend aan het zicht op Manhattan waar de hoogbouw met feestelijke verlichting (Empire State building en Chrystler building) mooi aftekent tegen de turkooise achtergrond met zalmroze pluksels van wolken.

Tof om eens gewoon in een chique woonappartement, weg van de stadsdrukte terecht te komen. We keren op advies van Lieve terug via de kabelbaan over een stuk van de stad. Net als peter Pan hebben we zicht op de avondverlichte gebouwen. Een lichtstad die de allure heeft van een sterrenhemel lager bij de grond.

07-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

We starten voorzichtig met een Parijs ontbijt (vooraf hoorden we gigantische verhalen over de ontbijten) om daarna opgeladen de stad in te trekken. Ewout heeft tot nu alleen de binnenkant van zijn slaapkamer gezien (hij is meteen bij aankomst aan het hotel in slaap gevallen) dus wijken we even van ons plan af en trekken we toch nog Central Park in. En eigenlijk, wij kunnen het ook niet laten, het is er te gezellig. Er blijft een beetje een pretpark gevoel, waarbij de attractie vooral het groen is. Ik vermoed dat NY in de herfst ook bijzonder moet zijn met alle verschillende tinten in de kruinen van de bomen.

Daarna kiezen we voor vandaag the Fifth Avenue. Een laan die al 100 jaar gekend staat als sjopping laan (laat dat nu net de hobby van de NYkers zijn). Maar we zitten ook vlakbij een hele rij must-see gebouwen.

Allereerst gaan we Audrey Hepburn achterna in (breakfast @) Tiffany’s. Het blijkt tot ’s avonds te duren eer Ewout doorheeft dat er in deze locatie niks geen ontbijt te vinden is. De glinsterende juwelen dragen er geen prijskaartje en eigenlijk hoeven we die getallen ook helemaal niet te kennen. De grootste gele diamant van ver en omstreken die er te vinden is, hangt er als collecters Item. Het doet me denken aan het halssnoer uit de Tittanic.

Next is de Trumph toren met zijn lobby volledig in oranje marmer, gouden roltrappen en water dat langs het marmer naar beneden spat. Ik voel de drang opkomen om even Astrid in Wonderland te citeren. Amazing.

Te voet New York ontdekken onder een deugddoende zomerzon is zalig. Op iedere hoek van de Avenue met een straat hebben we een nieuw beeld. Deze stad valt ook met geen andere te vergelijken, al zit er wel iets van overal in de city. De grote pretzels die we kennen uit de Vogezen liggen hier in kraampjes. De mensen komen van overal en spreken ook te meest uiteenlopende talen. De kledij had ik hier net nog iets extravaganter verwacht, de uitschieter bleek een man die met zijn haar de piek van de Empire State Building nabootste.

Elk flatgebouw tracht op zijn manier uniek te zijn, wat een wonderlijk samenspel van gebouwen oplevert, en alles is zo onmogelijk hoog. Om een idee te geven, de Eiffeltoren is 310 meter. Chrysler building ongeveer 380 m. De Empire State building is 380 m (de cijfers zijn verschillend met of zonder de piek, maar ik vind de piek een beetje zeuren). Beide gebouwen zijn dus toch een flink pak hoger dan de op een na hoogste toren in Europa. Ze zouden in principe oriëntatiepunten moeten. Maar eerlijk. Tussen alle andere gebouwen lijken ze niet eens zo gek veel uit te steken. Om maar te zeggen dat het niet vreemd is als we onze nek voelen na een tijdje van staren.

Marjolein vindt nochtans ook een pareltje terug een pak lager. Op de grond staat ‘I love Anna’ er geschreven in het asfalt. Schattig.  

Halfweg vertrekt Ewout met Filiep terug naar het hotel, met barstende koppijn, een beetje rust op het hotel zal hem goed doen. Filiep keert terug met een fiets (dat is echt wel het snelste vervoermiddel hier en ook te huur op iedere straathoek). Hij weet zich perfect te camoufleren blijkbaar. Als hij even later in een shirt van de NYPD, met pet van de Yankees en zonnebril over Broadway crost, wordt hij zelfs aangesproken door een dame met ‘Officer’. Mocht hij nu eens het spel meespelen en afstappen. ‘Yes ma’am, whats up. God Bless ye'.

De New York Library blijkt toch gesloten, tegen mijn voorbereidingsgegevens in. Maar het steegje tegenover de bib bevat hele mooie spreuken in het voetpad. Ze probeerden om stukken uit de waardevolle literatuur en citaten te vatten.

Het Bryant park achter de bib is alleszins een knusse plaats om een middagpauze te houden.

Onze route gaat verder langs Madison square, waar de eekhoorntjes aan de tenen komen bedelen om eten. Ze zien er pluimig uit, maar kunnen toch gevaarlijk bijten, vertelt een oudere dame me die net probeert een knaagdier van haar been af te krijgen door erop te staan mopperen.

Washingtons square is een heel levendig park met straatartiesten, rappers op een podium, een pianist midden in een laantje (en gek genoeg, stoort de ene muzikant de andere niet). in de fonteinen zoekt groot en klein verfrissing.

Op Union square zit de school of film.  (Scholen zitten hier verscholen tussen de rest en zijn echt niet zo groot). Er is op het plein net een actie aan de gang van Turken die protesteren tegen de Turkse dictator die een kebalist is.

Ter hoogte van de Empire State building groeit ons gezelschap. Ewout is uit de hotelkamer geraakt en Lieve met Anna gaan ook voor het eerst naar boven. Glimmende vloeren (goud, koper….) een arsenaal gidsen die ons enerzijds de weg wijzen en anderzijds ook hard hun best doen om extra munt te slaan uit de trip (een foto, koptelefoons met uitleg).

86 verdiepingen hoog gaan we, 80 met de lift (de cijfers verspringen er per 10) en 6 met de trap. Lieve draagt Anna achterop. Samen met duizend anderen kozen we een topmoment om New York vanuit dit hoge punt te zien. De zon begint zijn avondgloed te etaleren en zet de gevels in pasteltinten. Het is zeer indrukwekkend om het dambord patroon van hieruit te bewonderen, de tuinen op de daken te ontdekken, beneden de gele taxi’s als kevers te zien krioelen.

Het valt niet helemaal eenvoudig om de stad te bevatten in wat we zien, een stad heeft ook een gevoel. Dat van NY is er een van een stad waarin zoveel kleuren en smaken van mensen samenleven. Dat blijkt ook niet altijd even vlot te verlopen. Toch tracht iedereen met een hardnekkig enthousiasme vriendelijk tegenover mekaar.

‘I hope to see you again. Please come Back.’

’s Avonds vullen we in een Koreaans restaurant met allerlei schotels onze wandelenergie aan. (Het eten met stokjes hebben we nog niet verleerd uit Vietnam). Daarna trekken we nog richting Time square. Een mooie kopie van het plein in Londen maar dan nog eens in een overtreffende trap. Iedereen kent deze plek trouwens van de lichtbol die naar beneden valt met oudejaarsavond. Hier ontdekken we dat de stad inderdaad nooit slaapt. Toy’rus, speelgoedwinkel met een reuzenrad binnenin, is nog open tot 23u. en de M’M store tot 24u. De portiers voelen net als ons tegen middernacht een geeuwke opborrelen. Als we helemaal overdonderd ons hotel binnenwandelen is ons ticket voor de dag helemaal opgebruikt, inclusief de bisnummers.

07-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Hello, How are you today?

Everything's fine?

Bye Bye,Have a nice day…and Night.

God Bless je. And God Bless America.

Onze eerste voet aan wal op het Amerikaanse Continent.

We worden bij het vliegveld opgepikt door Kerakalos (inderdaad, een Griek.) die spontaan een foto album bovenhaalt om trots zijn kleinkinderen te laten zien(tijdens het rijden!), ondertussen zijn collega’s uitschelt (you stupig Indian) ook als gids vertelt over van alles (er is een superlotto trekking die avond, weten we nu ook). We komen via Queens Manhatten binnen.

Ineens duikt voor ons de skyline van New York op, in pasteltint alsof ze zich niet te fel wil opdringen. En zo voelen we in elke vezel dat we er echt geraakt zijn. De USA. Na maanden voorbereiding groet de Empire state building ons al van ver.

Meteen na het inchekken (ons hotel draagt de vakantiesfeer van een tropisch regenwoud) zetten we meteen koers naar Central Park. Ik zou alleen daarvoor naar hier zijn gekomen. Er hangt een sfeer van een rustig pretpark tussen de bomen. In die korte tijd die ons nog rest van de dag, spelen we supporter bij het honkbalteam, laveren we tussen sportievelingen die fietsend en lopend hun conditie op peil houden (het lijkt of er een massaloop-fiets wedstrijd aan de gang is) en we vergapen ons aan alle verschillende mensen die allerlei aan het doen zijn. Op de plaatsen waar geschilderd wordt, doet het denken aan Place du tertre. Kinderen vinden een speeltuin, een snoepkleurig pretpark en carroussel om zich mee te amuseren. De stoerdere bezoekers beklimmen de rotspartijen, er wordt gemediteerd, in het gras in de zon gelegen (is eigenlijk nog het leukst), gelezen (NYers lezen best wel veel en ook op de meest onmogelijke plaatsten), muziek gespeeld (alle soorten instrumenten, inclusief de Chinese), er zijn optredens, stalletjes met hapjes uit alle culturen, riksja’s en paard en kar (de laatste een beetje kitcherig aangekleed). We kwamen het allemaal tegen in een uurtje. En toch is het er rustig. De eekhoorns hollen tussen de bomen door als in Hyde park (Londen).

’s Avonds spreken we met Lieve af op het dak van ons hotel. De platte daken van de buildings worden nuttig gebruikt door er groene plekken van te maken. Bij ons heeft het terras invloeden van Griekenland met stenen ronde tafels, ligzetels, hangmaten en potplanten. Ik vind dat er een sfeer hangt van Pluk van de Petteflet. Het dakterras heeft alles om te loungen en dat doen we ook, terwijl we voor het eerst van bovenuit de rechtlijnige vorm van de stad begapen en de eerste lichten in de gebouwen zien oplichten tegen de avondlucht.

We weten nu al dat de tijd in New York te kort zal zijn.

07-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

30-07-2013, 18:10 geschreven door Annemie Dufromont  

We gaan op vakantie en nemen mee

Dromen en genoeg dagen

Zorgvuldig uitgestippelde reisroutes

Een valies vol voor verschillende weertypes en locaties : stadskledij in stijl, warmere stukken voor de koelere Californische kust, luchtige dingetjes voor de Far West en wat sportiefs.

We nemen ook een tof zesjarig meisje mee in de bijna zekerheid dat wij, als begeleiders, met haar vlot de grens over geraken. Alle stempels en handtekeningen zijn alleszins op de juiste formulieren gezet. Anna moet wel in New York geraken, want ze neemt helemaal zelfgebakken koekjes meer voor mama Lieve. Duimen!

Vooraf ben ik massa’s uren helemaal verdwenen in de reisboeken, het deed me vaak denken aan vijfjarige jongetjes die tegen mekaar op, de sterkste, de felste en strafste willen zijn want deze reis lijkt bezaaid te zijn met superlatieven.

Onderweg komen we deze merkwaardigheden tegen :

Het grootste gebouw in Amerika en het derde grootste ter wereld - One World trade center, New York.

De oudste wouden, woonplaats van de grootste bomen op aarde – Redwoods, net boven San Francisco.

Hele lange en bekende bruggen – Golden gate Bridge San Francisco, Brooklyn Bridge New York.

De warmste plek ooit op aarde gemeten – Death Valley, ook het diepste punt op aarde.

Één van de 25 mooiste bibliotheken ter wereld – New York public library

De grootste natuurlijk gevormde brug op aarde – Rainbow bridge nabij Page

Een van de hoogste toppen op het Amerikaanse continent – Mount Whitney, Californië

Neonstad met 18 van de 20 grootste hotels (met de meeste kamers) ter wereld – Las Vegas

Als het kan staan deze avonturen ook op de menu:

Via een brug wandelen van het Amerikaanse continent naar Canada met zicht op de Niagara Falls,

Ons weer kind voelen in het mafste snoepjeswinkeltje van New York (neen, niet de M&M’s store),

Wie weet rijden we ook te paard in Monument Valley,

Wiegen we in een schommelstoel in een typische veranda,

Rijden, wandelen we in echte filmdecors,

Ontdekken we een spookstad van vervlogen goudzoekers – Bodie,

Uiteraard dragen we bloemen in ons haar  in San Francisco,

Ontmoeten daar ook familie om samen een stukje van Californië te ontdekken.

We blazen uit in typische hotels (eentje met een veranda vooraan zoals in de films), B&B’s, hier en daar een motel, een ranch, een keer in een tipi, een cowboy cabin en een piramide.

Alle plannen zijn nu netjes opgevouwen, de GPS heeft de route in zijn hoofd, de reistips van globetrotters zijn verweven (super bedankt).

Alleen nog Ewout zien terug keren van zijn machtigste 12 dagen van het jaar.

Genieten van zijn straffe chirokampverhalen terwijl de wasmachine overuren draait.

Dan vliegen we uit. Om 3/08 om 10u45 hangen we in de lucht richting the Big Apple en om 25/08 keren we uit Las Vegas terug.   

Geniet je mee ?

30-07-2013, 18:10 geschreven door Annemie Dufromont  

Een dik jaar geleden begonnen we ervan te dromen om nog eens samen echt ver te reizen.

Net 5 jaar geleden trokken we naar Vietnam, nu was Amerika aan de beurt.

De vraag ‘Waar gaan we precies naar toe?’ bleef toch wel lang op de livingtafel liggen, bovenop de kaart van Noord-Amerika die als een tafelkleed precies op die tafel past. Amerika is groot nietwaar.

De start van het reisverhaal stond wel meteen al vast.

New York.

Zo onbereikbaar leek het toen. En heel erg indrukwekkend. Lieve woont er, dus planden we een bezoek in de hoop niet helemaal ‘lost’ te geraken in de metropool.

Verhalen over het wilde Westen, of zijn het wilde verhalen over het Westen, belandden ook op onze tafel. In al onze overmoed wilden we ook nog naar de Niagara Falls en de Everglades in Miami. Met die plannen sloegen we de dame van het reisbureau van haar stoel. Toegegeven, het is niet zo een formidabel idee om net in het orkaanseizoen naar de Everglades te trekken, daar een stapel muggenbeten te verzamelen en vol bobbels New York binnen te vallen.

Zoals we in een restaurant ook niet alle gerechten na elkaar genieten, kozen we dus uit de rijkelijke menukaart en organiseerden de volledige trip verder helemaal zelf.

Als je trek hebt, kan je ons avontuur meevolgen in de nieuwe wereld.

Vakantie is niet moeten. Ont-moeten. We zijn ook heel benieuwd naar jullie verhalen, foto’s, avonturen waar dan ook.

29-07-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Zaterdag 3 Augustus Vertrek : Brussel New York JFK   

Bezoek Lieve

Central Park

Loungen op het hotel terras

Zondag : 4 augustus : Route Fifth Avenue

-          Breakfast at Tiffany’s

-          Trump Tower

-          Museum of modern art /  artshop in MOMA

-          St. Patricks cathedral

-          Grand Central Station

-          Chrysler building

-          New York public library + Bryant park

-          Empire state building

-          Madison Square

-          Union square

-          Flatiron Building

-          Time square

Zondag : 4 augustus : Route Brooklyn bridge

-        Brooklyn Heights

-        City Hall Park

-        One world Trade Center

-        Battery Gardens

-        Washington square

-        Please don’t tell

-        St. Marks place

Dinsdag 6 augustus

The High line : Het spoorwegviaduct

Dylan’s Candy bar

Vlucht naar Buffalo   

Woensdag 7 augustus : Niagara falls  

-          maid of mist : vanuit prospect park

-          Aan de Amerikaanse kant : Niagara Falls State Park : prospect point Observation Tower

-          Lift : Cave of the winds: aan de voet van de waterval

-          Bezoek Niagara Falls by night (met verlichting)

Donderdag 8 augustus  : Vlucht naar San Francisco

Vrijdag 9 augustus :Bezoek San Francisco

Golden gate bridge

Haas Lillienthal House

Fort point

Alamo square + painted ladies

Ocean Beach  

Golden gate park

Fishermans Wharf

Zaterdag 10 aug  onderweg naar Caroline Lapere

Sausolito

Mill valley 

Muir woods national Monument

Redwood national Park

Zondag 11 Augustus : naar Monterey

Santa Cruz

-          Hippie town / rastafari

-          Whale watching and fishing

-          Santa Cruz Beach Boardwalk

Maandag : 12 augustus          : Dag Monterey

Monterey bay aquarium

Monterey state historic park

Pacific house museum

Fisherman’s warf

Whale watching : blue and hupmback whales (bultrug walvis)

Pacific Grove

Point Pinos Lighthouse  

dinsdag : 13 augustus : Yosemite

Glacier point

Upper en lower Falls

Tuolumme Meadows

Mariposa grove : 500 sequia bomen  

woensdag 14 augustus                   

rest Bezoek Yosemite

Bodie

Mono lake

Donderdag  15 augustus                 

mount Withney  

Kort bezoek Death valley :

-          Badwater  (lowest point)

-          Zabriski’s point

-          Furnace creek oase

Las Vegas

vrijdag 16 augustus : Zion park

zaterdag 17 augustus  : Bryce Canyon

zondag 18 Augustus                        

Bezoek Antelope Canyon / bezoek onder begeleiding

Boottocht naar Rainbow bridge

Page

maandag : 19 augustus

Bezoek Monument Valley  

Mesa Verde

Canyon de Chelly

Dinsdag 20 augustus     : Terugrit route naar Grand Canyon

Kayenta

Tuba city

Betatakin'. Dit park wordt ook beheerd door de Navajo's
Painted Desert

Resten van dino’s

woensdag 21 augustus : Bezoek Grand Canyon

Grand Canyon Higlights

South rim

Uitkijk posten Cameron en Tusayan

Dessert Vieuw

Shuttle bus naar de mooiste uitkijk.

Parallel met de weg 19 km lang wandelpad langs de canyon

donderdag 22 augustus : rustdag Grand Canyon, op de ranch

vrijdag 23 augustus

Hoover Dam

Las Vegas

Zaterdag 24 augustus : Vlucht naar huis

29-07-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

NU

Een sterk woord

Voor dit moment

Het draagt herinneringen mee

Morgen

bestaat nog niet

De zon is nog niet opgestaan

Morgen

De uren nog niet weggetikt

Intussen is er volop

Nu

De bomen waaien

Het versgemaaide gras geurt

De bloesems kleuren

Nu dus

Tijd voor genegenheid

Van iedereen die koestert

Je bent er

Nu

Dat telt

15-05-2013, 16:32 geschreven door Annemie Dufromont  

Moeder worden

Het beste uit jezelf toveren

Daar veel genegenheid aan toevoegen

Koesteren, hopen, dromen

Openbreken

Moeders

Strijken

Plooien in het leven glad

Rennen

tegen de tijd en zichzelf

Houden

iedereen als een mobiel in balans

Proberen

zelf niet uit evenwicht te raken

voelen

een beetje voor alle beroepen

worden af en toe eens moe

En meer moe, nog moeder

Gaan toch steeds weer verder

Elke moeder krijgt graag

een droomdoos met een…

           …breinaald voor enkele gemiste steken  

…vergeet-me-nietje

…dichtgeknepen oog  ‘ach het is goed zo’

…knipoog

…knuffel arm om de schouder

…Zoen zomaar

11-05-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont