Ik fiets het bloemenpark in

en mijmer weg bij het zomerdecor

donzige eendjes waggelen

hun haastige moeder achterna.

Een jongeman wacht

op iemand die nog twijfelt.

Mama’s vullen de dag met praatjes

hun kinderen vullen de speeltuin

de vakantie hangt onder de bomen.

Een vrouw roept me

ik raak verstrikt

in de leiband van haar hond

een afleidingsmanoeuvre

de dame wil me een goeie daad aansmeren

alsof ik er dringend een nodig heb

het is te ver voor haar, de boodschappen

haar wandelstok gaat ook in staking

toch verlekkert ze naar roomijs van ijsboerke

en een bus slagroom, dat merk is niet belangrijk,

en au de cologne voor onder haar oksels

het is dan ook heet

ik probeer haar nog zelf te laten wandelen

omdat het voor iedereen supergezond is

dat is minstens een even goeie daad

de dame wapent me met haar portefeuille

kinderen, moeders, jongeman, eendjes

ze zomeren nog steeds en wachten

zomaar op het einde van de dag

de oude vrouw verwacht mij

met een gevulde fietstas

Zou ik? .... ;-)

01-09-2012, 14:51 geschreven door Annemie Dufromont  

Het is zover,
dochter mag vanaf nu
met een 'L' rondtoeren.
Vanaf het leren stappen
naar rijden met steunwiellekes
en ook zonder
nu al bijna chauffeur
lijkt in een adem
gegaan te zijn
en toch zaten daar
heel veel boterhammen
en avonturen tussen

01-09-2012, 13:39 geschreven door Annemie Dufromont  

Er staat zomer in een vaas op tafel

Zonnebloemen, dahlia’s en nog wat fijns

feestelijk roze, geel, oranje

Gestolen uit een wilde tuin

Van iemand die zomaar

Eens kwam binnenwaaien

Met warme reisverhalen

28-08-2012, 08:22 geschreven door Annemie Dufromont  

Er was eens….

een magische bloementuin.

Bloesem dartelde rond en liet de bloemen magisch bloeien.

Clematis gluurde in het nest van Merel.

Madelief strekte haar bloemblaadjes als een kraag.

Tulp, Narcis en Krokus piepten net boven het gras.

In die tijd had Roos nog geen doornen.
Ze vond zichzelf de bloemenkoningin, zette een kroon op en kwetste iedereen.

‘Madelief… jij, wiebelkont!

Boe, slappe Clematis met je klimrek.

Gesloten Tulp, schaam je je?’

Boze Bloesem vertrappelde de kroon en gooide de scherven naar Roos.

‘Als straf zal jij altijd mensenhanden kwetsen.’

Met een steel vol doornen leefde Roos

…nog lang en ongelukkig.

02-08-2012, 17:43 geschreven door Annemie Dufromont  

Romantiek

Twee mensen

omarmen mekaar  

met ogen als ramen

vingers als kussens

koesteren genegenheid

als een glazen kunstwerk.

Passie   

Passen als puzzelstukken

de gesleten randen tonen

dat de stukken af en toe loskomen

hun eigen plekje zoeken

toch weer bij elkaar terechtkomen

steeds weer

verlangen

niet kunnen missen.

20-07-2012, 14:47 geschreven door Annemie Dufromont  

Sfeerbeelden vanuit Annecy, hartje Haute-Savoie

Zon,
Ontdekken,
Sfeeropsnuiven

Om mee te genieten

18-07-2012, 16:23 geschreven door Annemie Dufromont  

De zon brandt mijn schouders en laat het zweet in beekjes over mijn rug lopen. Scherpe kiezels prikkelen mijn blote voeten. Achter me glooien de bergen van de Haute Savoie in verschillende tinten groen en blauwgroen. Aan de horizon ontdek ik vlekken sneeuw op kale rotsflanken.

Voor me aan een hoge smeedijzeren poort prijkt een bord

‘Propriété privée

Entrée interdite

à toute personne

non habilitée’

Het verbodsteken eronder laat er geen twijfel over bestaan, hier hoor ik niet. Toch word ik naar binnen gelokt naar de uitzinnige groene tuin door muren afgesloten van de rest. De weg door het domein, loopt omhoog langs een beekje en tussen een boomgaard, waar de appels en peren nog rustig de sappen slurpen om te groeien. Onder aan de stammen bloeien tientallen yucca’s, net vrouwshoge lelietjes van dale. Eeuwenoude dennen, sparren en cipressen voelen zich groots en sluiten het einde van het pad in hun armen.  Stukje bij beetje vang ik een glimp op van een krijtwit kasteel met drie torens die toch boven het groen uitsteken. Ik wil nog even wachten om daar binnen te gaan, al staat de terracotta poort wagenwijd open.

Een verdoken pad slingert zich langs het water, dat gewoon door het gras loopt, naar een hoger gelegen cottage aan de andere kant.  Ik til de takken van de kastanjeboom hoger. Kabbelend beekwater loopt in straaltjes over grote bemoste stenen naar een helder natuurlijk vijvertje. Mijn voeten vinden er de verkoeling. De zon wordt door het gebladerte  gefilterd en werpt glinsterende  lichtvlekken op het water, alsof ik in een groene buitenkamer zit waar het licht zorgvuldig is opgehangen.

Als een gids leidt een libel me verder rond.  Een verroeste serre met gebogen frame camoufleert zich onder het klimop. Allerlei onkruid groeit weelderig doorheen de ramen waar het glas al jaren geleden uit verdwenen is. Via een doolhof van buxus kom ik bij een stenen terras aan de achterkant van een verlaten cottage. De houten bank met bloembakken tegen de gevel wacht zonnig op romantische zielen die een moment van passie zoeken.

Een stenen bemost trapje reikt naar een nog hoger platform verscholen voor wie beneden over de kasteelweg loopt. De takken van een beuk hangen als een koepel naar beneden tot op het terras van de Cottage. Er bungelt een schommel aan de sterkste tak.

Als ik ga zitten wordt ik ineens weer 23 lentes  jong. De resten van de beukennoten van het vorige seizoen liggen aan mijn voeten samen met alle muizenissen. De wereld wiegt onder me door.

Naast het kasteel zijn kinderen aan het genieten in de zwemvijver. Hun rosse haren verklappen waar ze vandaan komen. Ze giechelen, spetteren en hun gejoel spat enthousiast tegen de kasteelmuren.

Als vanzelf ga ik op weg naar de imposante kasteelpoort, aarzel even en stap dan toch de gesleten stenen over.

Het binnenplein van het kasteel geeft uitzicht op een stuk van het gebergte en de pastelblauwe lucht daarboven. Onder de zuilengalerij met rood-witte dambord tegels, wandel ik via de linkervleugel van het kasteel weer naar buiten. Hier overgiet de zon het buitenterras en de tafeltjes met witte smeedijzeren stoelen. Via een smalle kasteelbrug, restanten van vroegere eeuwenoude fundamenten, kom ik bij een doorgang in kasteelmuren. Onder een vijgenboom wandel ik de verborgen tuin in die volledig is omwald door muren waarop het klimop en druivenranken alles in groen zetten. Alleen de ene zijde geeft als een groot raam  uitzicht op de moeilijk te overwinnen flanken van de Alpen en de gestreepte wijngaarden. Het dorpje Serrières-en-chautagne ligt aan de voeten van het ‘chateau’.  

Onwerkelijk.

Vlinders vliegen voor me uit over de paarse bloemen in het gras. Stenen tafels en banken wachten geduldig op een gast. Ligstoelen hebben zich alvast neergevleid onder de zon. De kasteelvrouw leest in de schaduw van de berken en een Zwitserse papa balt met zijn kinderen over het gras. Ze krijgen me niet in de gaten als ik naar het lage muurtje stap aan het einde van de tuin.

Dit is een filmdecor, een kostuumfilm uit het begin van de vorige eeuw. Daar ga ik toch voor zitten, languit, met de avondzon op mijn gezicht, wachtend op het banket dat hier helemaal in stijl zal doorgaan. De zijden kleren hangen al te blinken.

Liefs
Annemie 

16-07-2012, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Bijlagen:
riquewihr en colmar.pdf (495.9 KB)   

Bijlagen:
Kaysersberg.pdf (442.6 KB)   

Tot hiertoe, behalve dan op dag één, werden we getrakteerd op zalig zomerweer, atypisch voor de Vogezen.

Voor deze dag voorspelt meteo France pure storm: plensregen en onweer bij een herfsttemperatuur.

Maar we zijn voorzien en trekken naar een stad waar ze voldoende musea herbergen om ons er een week in te kunnen verstoppen…mocht het nodig zijn. Dat is het gelukkig niet, meteo France kan er ook wel eens compleet naast zitten blijkbaar.

We landen in een Franse oksel tussen Duitsland en Zwitserland en dat merk je, aan de Zwitserse vlaggen, de kazen, Duitse straatnaamborden, pittoresk beschilderde huizen die als getekend zijn. Deze stad is zo onfrans.

Mulhouse.

Het eigenlijke doel van deze trip is het ‘Cité de l’Automobile’.

In principe interesseren auto’s me evenveel als pakweg een doordeweekse keukenmixer, stofzuiger of fietsbel.

In principe.

Hier maak zelfs ik een uitzondering en dat wil wat zeggen.

Ten eerste, omdat dit het grootste museum in zijn soort is in de wereld. Ik neem er alvast een zoutvat bij want Fransen zijn gekend om hun chauvinisme. ‘Par contre’, het aantal verzamelde voertuigen is absoluut indrukwekkend. (Het zijn er volgens de brochure meer dan 400) Het grootste deel van de auto’s uit lang vervlogen verleden, werd verzameld door de familie Schulmpf, eigenaars van een imperium in textiel.

Ten tweede, het kader waarin de voertuigen zijn gezet boeit me. Buitengewoon prachtig staan ze tussen straatlantaarns zoals die op de bruggen van het oude Parijs. Op de achtergrond zien we oude buitenbeelden; foto’s uit Parijs in de vorige eeuw, mensen in de passende klederdracht, buishoeden, ruisende rokken, kanten paraplu’s. Genoeg om me terug te flitsen naar het leven op straat van een eeuw geleden. Deze auto’s zouden heel wat te vertellen hebben mochten ze kunnen brommen, wie weet welke geheimen dragen ze met zich mee.

Er is ook een ten derde, ik wil voor een keer wel eens Piet Huysentruyt volgen. We gaan zo op in het verleden met het blinkend koetswerk en wandelen doorheen de gangen langs de decennia gemotoriseerde voertuigen. Het fototoestel doet overuren. Net als we bijna overwegen om eens onder een ‘hier-niet-verder-gaan-koord’ te glippen om een foto van dichterbij te nemen, komt iemand met grote passen op ons af. Doelbewust beent ze onze richting uit. Meteen ben ik op mijn hoede.

De dame begint in het Spaans tegen ons. Zien we er zo uit dan? In het buitenland worden we wel eens aangewezen als Zweden of inwoners uit een ander Scandinavisch land, we steken ons West-Vlaams dan ook voor geen meter weg. Maar niemand zag ons tot hiertoe aan als Spanjaarden. De dame volhardt en na een verwarrend gesprek in het Spaans gemixt met Frans, begrijpen we dan toch wat ze van ons wil. We mogen, als we daar zin in hebben, (en anders ook, er lijkt geen ontkomen aan), in een visàvis plaatsnemen met ons vieren. De Spaanse zal foto’s nemen met ons toestel. Er loopt behoorlijk wat volk rond maar het koord wordt voor ons alleen geopend. We krijgen nog een stel hoofddeksels aangemeten en wat richtlijnen over hoe we moeten zwaaien en zitten. Heel vreemd en ook onnozel allemaal, maar we besluiten mee te spelen en stappen even lijfelijk over in de vorige eeuw.

Nadien sluit de Spaanse alles weer af en vertrekt, even snel als ze gekomen was zonder verder nog een woord te wisselen. Ze laat ons beduusd achter. We hebben wel mooi een eerste foto van een voltallig gezin.

’s Avonds trekken we voor een afscheid naar Gerardmer. We hadden er goeie redenen voor. De kinderen hadden met ons gewed over de aanleg van een bloemperkje ;-) Het zat zo. Bij ons vorige bezoek waren tuinmannen bezig een perkje aan te planten. Zoals het een ‘Ville Fleurie’ waardig is, worden die bloempleinen aangelegd in een bepaald patroon. De kinderen zagen er toen al het dorp van Asterix en Obelix in en verdienen daarmee een vakantie-ijsje.

Daarnaast kwamen we terug uit pure nostalgie. Vijftien jaar geleden logeerden we ook al in deze stad. Toen stond er op het marktplein een carrousel. Al die jaren later staat die hier nog. Onze oudste dochter kreeg hier, toen ze nog een peuter was, de liefde voor de carrousel te pakken. Daar zijn fotogenieke bewijzen van. Vanavond maken we op net dezelfde plek, in dezelfde zitjes opnieuw foto’s van een jongedame deze keer. Ik ben super benieuwd om thuis de oude en nieuwe foto’s naast elkaar te zien. 

08-07-2012, 22:07 geschreven door Annemie Dufromont  

08-07-2012, 21:39 geschreven door Annemie Dufromont  

Hoi,

De Vogezen zijn in principe gekend en toch blijkt ons geheugen ons parmantig in de steek te laten. Dat heeft ook zo zijn voordelen, alles wat we zien lijkt nieuw te zijn, en is dat toch ook weer niet.

Maandag zijn we goed toegekomen op ons ski-oord ‘Les Grandes Feignes’. Alleen de sneeuw ontbreekt, en de eerste dag ook de zon. En dat allemaal terwijl de kalender zegt dat het zomer is, en onze valies het daar volledig mee eens is.

Onze flat is supergezellig, ruikt naar hout, heeft 2 badkamers (voor wie dat wil weten) We zitten hier dan ook met z’n vieren in een stekje voor 8 mensen. Alles is helemaal in orde, we kunnen prima koken en het ziet er net echt uit…dat is het natuurlijk ook. Dus goed uitgekozen door de zoekers naar vakantiegelegenheden van dienst.

Dinsdag

De wolken dekken de toppen van de groene bergen af. We hebben inkijk op de skiliften en kunnen ons zo een winterlandschap voorstellen. Vandaag zoeken we Gerardmer op, alleszins geen onbekende voor ons, al lijkt het toch voor we er het eerst komen, verrassend. We herkennen echter wel de carrousel waar Marjolein als kleine kleuter haar eerste liefde voor de draaimolen haalde. De stad ligt er verdacht stil bij op de cirkelzagen na die we op verschillende plaatsen horen. Algauw merken we ook hoe dat komt. De stad likt zijn wonden. De bedenneboomde bergflanken rond het meer dragen de sporen van een mini tornado die de afgelopen zaterdag duidelijk ook rotzooide in deze stad. Ooit prachtig aangelegde parken herbergen compleet ontwortelde bomen die kraters nalaten. De groendienst doet overuren om alles voor het echt hoogseizoen nog toonbaar te krijgen. Overal zijn cirkelzagen te horen, vrachtwagens rijden af en aan met boomstammen. Bij een brasserie worden de ramen hersteld. Zelfs bloemperkjes liggen er geknakt bij.

Rookpluimen stijgen op tussen de bomen op de bergflanken, alsof stammen indianen mekaar boodschappen nalaten. Het ruikt wel lekker naar verbrande takken en bladeren.

‘s namiddag ontdekken we de zo typische en bloemrijke natuur in de bossen rondom ons ski-oord. We maken uiteraard van de gelegenheid gebruik om de keuken van deze streek te herontdekken.

Woensdag

We maken er een stedentocht van maar gaan eerst nog eens op bezoek bij onze grote vriend ‘Le Honneck’. Met z’n ongeveer 1400 meter bezorgt hij ons een subliem uitzicht over de omgeving. Een stevige stap zetten tussen alle kleuren die de natuur voor ons weet te schilderen, zorgt voor die rust waarvan we kunnen smullen na het schooljaar.

Kaysersberg is onze volgende halte, mini, afgelegen en zo helemaal Vogezen. Zoals alle dorpen hier, de een al meer afgelegen dan de ander, lijkt ook dit dorp de wasco’s te hebben bovengehaald om de gevels van de huizen in te kleuren. Een kleurboek lijkt het wel, maar absoluut zeer charmant en sprookjesachtig.

Riquewir ligt even verderop en ontvangt alle toeristen met open etalages. De ene bretzel naast de andere macarons, Elzas wijn en bijpassende glazen, massa’s ooievaars. De echte zitten op de schoorstenen, de pluchen in de rekken. Ook dit stadje is bijzonder hartelijk in kleur en heeft nog niets van zijn originele glans verloren. Hier worden nog steeds verhalen gebakken onder vorm van mannetjes koeken. De kerstsfeer lijkt in de gevels mee geschilderd te zijn.

We hebben nog tijd over voor een blits bezoek aan Colmar. We ontdekken er petite Venise, de oude stad, vol in bloei. De foto’s die bij deze bezoeken horen zijn lieflijk, en krijgen jullie later nog te goed.

Donderdag

Ik ben intussen al helemaal versleten van niets doen. En dat mag ;-) Mijn valies met boeken mag ook wel eens geroerd worden. De mannen hadden nog een verzetje nodig. Ze stapten de berg op langs de skipiste, een route die sporters in de winter comfortabel in de lift afleggen, blijft in de zomer toch een stukje meer inspanning te vragen. Maar het uitzicht tot bij ‘Le Honneck’ moet indrukwekkend geweest zijn en de koeien met bellen kregen ze er voor niets bij.

vakantie groeten
Annemie

05-07-2012, 21:35 geschreven door Annemie Dufromont  

Vakantie

Valiezen pakken proeft al een beetje naar vakantie

Er zijn zoveel boeiende dingen om mijn koffer mee vol te proppen.

Lipglos om er de ganse dag glanzend uit te zien,

Een niemendalletje dat de zonnebries doorlaat,

Die decolleté voor de sfeer,

Een megadoos fun, want girls just wanna have fun,

Dromenvangers en een sterrenkijker,

Binnenpretjes, en pretlichtjes

om in mijn ogen op te hangen

De zon hoef ik niet in te pakken, die gaat gewoon spannend haar gang.

Ach, laat ik maar mijn gewone zelf meenemen, de pure versie. Daar kan ik al een eind mee weg.

De geslaagde oogst genegenheid van dit ferme jaar wil ik graag delen met je.
We hebben die ‘amiti钠samen gezaaid en zien groeien.
Ik stop een portie in mijn tas en trakteer jou een vol glas.

Liefs

Tot de volgende ontmoeting

30-06-2012, 21:19 geschreven door Annemie Dufromont  

De examenperiode is heerlijk, toch?

We zien weer eens wat anders

Een jongedame op de fiets

Ze had iets schattigs

Haar korte rok wilde de leerkracht teasen

En het manteljasje compenseerde

Vol examenstress reed ze me vooruit

Haar hoofd bol van de herhalingen

Toch blij dat ze later mocht opstaan

Voor het mondelinge examen

Een gigantisch voordeel

Opgelucht ook dat alles snel voorbij zou zijn

Leerkrachten probeerden haar te kneden

Ernstig, zelfstandig, volwassen

Het was niet helemaal gelukt

Ze liet het kind in haar breed hangen

Vrolijk, speels, guitig

Aan haar stuur wimpelden linten

Glinsterend en kleurig

lavendel paars, snoepjes roze, suiker wit

Net als kleuters aan hun eerste fiets

Lief

22-06-2012, 13:08 geschreven door Annemie Dufromont  

Af en toe komt een bizarre vriend langs bij ons langs, als we in de tuin zitten, bij zwoel lenteweer. We laten graag onze voeten door het gras kietelen. Dan zien we de zon ondergaan en trekt onze tuin zijn pyjama aan.

Op dat moment is Valère van de partij. Hij drinkt nooit met ons mee, we hebben hem zelfs nog nooit iets aangeboden, misschien niet zo beleefd van ons. Valère is ook niet zo een spraakwaterval, hij luistert liever. Toch brengt zijn kwieke manier van doen wat levendigheid in ons gesprek. Hij komt, weigert te bellen en gaat ook weer weg zonder veel tamtam. Soms krijg ik zelfs de indruk dat hij onze aanwezigheid maar matig apprecieert, dat hij onze tuin eerder ziet als zijn territorium, waar wij toevallig als indringers zitten.  

Eigenlijk lijkt hij nogal boertig, maar we nemen hem zoals hij is: verrassend, klein en ontzettend actief. Daarmee zorgt hij net voor dat extraatje in de tuin. Valère fladdert steeds weer van hier naar daar, botst nergens tegenop, jaagt intussen wat rond en bezorgt ons een bewegend beeld en wat spanning. Want stel dat hij eens in onze haren blijft hangen, per vergissing, of stel dat de vampierentrillers toch niet verzonnen zijn en er ineens twee gaatjes in onze nek blijken te zitten.

Maar ach, het is zo een schatje, onze Valère, de vleermuis aan huis.

15-06-2012, 11:56 geschreven door Annemie Dufromont  

Jonge papa

overdonderd door het wonder van je kind

geboren aan de voet van je zilveren wereld

vol overgave strelen de kindervingers je buik

kneden je zacht tot reusachtig

als jouw kind paardje rijdt op je rug

overstijg je jezelf

Gedreven papa

je versleutelt

jullie huis tot een gouden thuis

blijft

een superman voor je dochter

modelleert

je zoon in jouw spiegel

verstrooit

 genegenheid onversneden  

pittig kruidig

bij de stoofpot van het gezin

Knusse papa

jij groeit verder

met volwassenen om je heen

plant   

fantasie voor kleinkinderen

ondersteunt

met zorg elk diamanten ogenblik bijeen

Proficiat papa’s van al die kinderen

koester

elke onbetaalbare kinderlach als kunst

schenk

leven dat in kinderen bloeit

klink

het glas op het geluk

08-06-2012, 11:50 geschreven door Annemie Dufromont  

Wachten

In de auto

Deze keer zonder boek

Dat is geen goed idee.

Mijn gedachten zwieren dan

Vrij als in een carrousel

Rond in mijn hoofd

Boeiend maar vermoeiend.

Iemand bonst op het raam

Uitdagend.

Daar staat ze

Stralend

Sproeterig

Net Pipi Langkous

Alle leuks van de dag

Zit zonnig op haar mond.

Haar glimlach vult de auto

En mijn hoofd.

Uitbundig zwaait ze naar me

En huppelt verder

Haar paardenstaart danst vrolijk mee

Ze kijkt nog om

Lacht

Zwaait

Allemaal uitbundig.

Lief

Van mijn metekind

Dag Lotte

01-06-2012, 15:42 geschreven door Annemie Dufromont  

                                                               september 2009

Lieve Wout,

Ik moet van je weggaan maar mijn ogen willen je nog even strelen. Het kan nog wel, alsof ik op dit moment de pauzeknop van de dag indruk om nog wat geluk op te zuigen. Het licht van de driekwart volle maan en van de gelige straatverlichting valt over je tengere schouders. Je armen liggen zoals elke nacht ontbloot boven het donslaken, ze zijn nog steeds gebruind, alsof er Spaans bloed door je genen loopt. Warrige stroblonde haren, die bij de punten een beetje opveren, hangen half voor je ogen. Overdag twinkelen die ogen, omdat er zoveel te genieten valt.

Ik ken je nu. Niets is vanzelfsprekend meer, elke dag samen met jou is als een geschenk dat ik zorgvuldig en nieuwsgierig openmaak.

Zo graag wil ik bij je liggen, je omarmen en een vluchtige zoen op je schouder geven. Ik wil je wang strelen waardoor je net een beetje wakker wordt, even slaperig glimlacht en je handen als een kussen onder je hoofd vouwt. Dolgraag zou ik naast je op bed zitten om alle onrustige gedachten van je af te wuiven.

Dat doe ik niet, moet mezelf vermannen om terug naar de deur te stappen. Ik kan hier niet blijven.

Morgen kus ik je wakker en wrijf even over je schouders. Jij zal meteen je ogen opslaan om de ochtend te omhelzen, net zoals de appelbomen in onze tuin elke lente hun witte en roze bloesems ontvouwen. Ik kikker op van je ogen, grijs als de wolken op dagen waarop het misschien wel zal regenen en misschien ook niet.

Met een enthousiasme dat me doet denken aan een cheerleader vul je onze keuken. Je Eddy Murphy-lach omarmt me, je smeert zoveel vrolijkheid tussen je boterham dat die er langs de zijkant uitdrupt. Ik geef je geurige muntthee met versgeplukte blaadjes.

Nu, roept de maan me, zij is streng. Ik hang je coole pet weer aan de stoel en draai je Harry-Potterkalender door van juni tot september. Ron Wemel kijkt onthutst de kamer in. Mijn lieve zoon, mag ik hopen dat deze genegenheid voor altijd is? Zelfs als? Ja, zelfs als.

Liefs

25-05-2012, 15:02 geschreven door Annemie Dufromont  

Nooit gedacht dat ik op een doordeweekse, pakweg Hemelvaartsdag, Taliban jongeren in ons huis zou zien rondlopen. Ze waren tot de tanden gewapend met allerlei geschut, helemaal in de sfeer voorzien van een hoofddoek en kledij om de woestijnstormen te trotseren. En dat alles voor een min of meer goed doel, al wil ik daar nog wel over twijfelen.

We hebben uren zitten prutsen met hoofddoeken om een Shemagh na te maken, die het gezicht volledig bedekt en prima camouflage is voor een overvaller. Ook de Bedouine probeerden we uit, een versie die het gezicht vrijlaat. Die namen waren voor mij ook onbekend tot een halve dag geleden. Maar lang leve youtube. Nadat we eerst geconfronteerd werden met Arabische gezongen gebeden en berichtgeving van moorden in de woestijn, vonden we dan toch de juiste knoopwijze van de doeken. Hoe netjes en uitgebreid de uitleg op de filmkes ook was. Zodra we zelf een poging waagden, bleek hoe klunzig we ineens wel waren. Het zal niet in ons zitten, vast niet.

Maar het eindresultaat mocht er wel zijn, ze zagen er heel gevaarlijk uit zelfs. Zoonlief en zijn klaskompanen.  Allemaal voor een film die hier opgenomen wordt in het kader van een project Nederlands, jawel u leest het goed. Het boek ‘De gelukvinder’ van Edward van de Vendel werd in onze tuin en omliggende percelen nagespeeld.

Ze deden dat prima, die jongeren, ik kon alleen van aan de zijlijn toekijken en hooguit ervoor zorgen dat de dorstigen gelaafd werden. Intussen liep ik me te verwonderen over hoe snel die Zoon uitgroeide tot een jongvolwassene.

Nog sterker had ik dat gevoel toen Dochter, zeventien jaar, een feestje organiseerde om het verlengde weekend in te zetten. Ze maakten met de  meiden mooie afspraken over de menu, iedereen ontfermde zich over wat. Allemaal niet zo evident, de jongedames namen eerst de hapjes, dessert en drank  mee naar school om daarmee na de lessen bij ons aan te waaien. Dochter kokkerelde de Bolognaise en dekte de tafel alsof er het prinselijke paar kwam dineren. Prachtig, de gedrevenheid waarmee dat gebeurde.

Wonderlijk, dat ze het nu al in haar heeft om als een volwassene in het leven te staan en intussen stilletjes haar eigen weg kiest. Ze zoog in haar jonge leven al wat  waardevol en bruikbaar was op, om uit te groeien tot een pittige dame. Ik maak me sterk dat ze ook het nestgevoel kan doorgeven. Stiekem hoop ik dat wij daar toch een of andere rol in hebben gespeeld, maar voor hetzelfde geld is dat een verdienste van ‘Komen Eten’.

Ik word er in elk geval vrolijk van om, met mijn kin in mijn handen,  toe te kijken tot die vlinder zijn weg naar de buitenwereld knabbelt en zijn vleugels openklapt.

In ons (t)huis wonen er twee bijna-volwassenen die nu al de wereld omarmen en er hun hoofd en hart wagenwijd voor openzetten. Die gedachte koester ik, met trots.

17-05-2012, 22:14 geschreven door Annemie Dufromont  

Moeder worden

Het beste uit jezelf toveren

Daar veel genegenheid aan toevoegen

Koesteren, hopen, dromen

Openbreken

Moeders

Strijken

Plooien in het leven glad

Rennen

tegen de tijd en zichzelf

Houden

iedereen als een mobiel in balans

Proberen

zelf niet uit evenwicht te raken

voelen

een beetje voor alle beroepen

worden af en toe eens moe

En meer moe, nog moeder

Gaan toch steeds weer verder

Elke moeder krijgt graag

een droomdoos met een…

           …breinaald voor enkele gemiste steken  

…vergeet-me-nietje

…dichtgeknepen oog  ‘ach het is goed zo’

…knipoog

…knuffel arm om de schouder

…Zoen zomaar

12-05-2012, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont