Vakantie

Valiezen pakken proeft al een beetje naar vakantie

Er zijn zoveel boeiende dingen om mijn koffer mee vol te proppen.

Lipglos om er de ganse dag glanzend uit te zien,

Een niemendalletje dat de zonnebries doorlaat,

Die decolleté voor de sfeer,

Een megadoos fun, want girls just wanna have fun,

Dromenvangers en een sterrenkijker,

Binnenpretjes, en pretlichtjes

om in mijn ogen op te hangen

De zon hoef ik niet in te pakken, die gaat gewoon spannend haar gang.

Ach, laat ik maar mijn gewone zelf meenemen, de pure versie. Daar kan ik al een eind mee weg.

De geslaagde oogst genegenheid van dit ferme jaar wil ik graag delen met je.
We hebben die ‘amiti钠samen gezaaid en zien groeien.
Ik stop een portie in mijn tas en trakteer jou een vol glas.

Liefs

Tot de volgende ontmoeting

30-06-2012, 21:19 geschreven door Annemie Dufromont  

De examenperiode is heerlijk, toch?

We zien weer eens wat anders

Een jongedame op de fiets

Ze had iets schattigs

Haar korte rok wilde de leerkracht teasen

En het manteljasje compenseerde

Vol examenstress reed ze me vooruit

Haar hoofd bol van de herhalingen

Toch blij dat ze later mocht opstaan

Voor het mondelinge examen

Een gigantisch voordeel

Opgelucht ook dat alles snel voorbij zou zijn

Leerkrachten probeerden haar te kneden

Ernstig, zelfstandig, volwassen

Het was niet helemaal gelukt

Ze liet het kind in haar breed hangen

Vrolijk, speels, guitig

Aan haar stuur wimpelden linten

Glinsterend en kleurig

lavendel paars, snoepjes roze, suiker wit

Net als kleuters aan hun eerste fiets

Lief

22-06-2012, 13:08 geschreven door Annemie Dufromont  

Af en toe komt een bizarre vriend langs bij ons langs, als we in de tuin zitten, bij zwoel lenteweer. We laten graag onze voeten door het gras kietelen. Dan zien we de zon ondergaan en trekt onze tuin zijn pyjama aan.

Op dat moment is Valère van de partij. Hij drinkt nooit met ons mee, we hebben hem zelfs nog nooit iets aangeboden, misschien niet zo beleefd van ons. Valère is ook niet zo een spraakwaterval, hij luistert liever. Toch brengt zijn kwieke manier van doen wat levendigheid in ons gesprek. Hij komt, weigert te bellen en gaat ook weer weg zonder veel tamtam. Soms krijg ik zelfs de indruk dat hij onze aanwezigheid maar matig apprecieert, dat hij onze tuin eerder ziet als zijn territorium, waar wij toevallig als indringers zitten.  

Eigenlijk lijkt hij nogal boertig, maar we nemen hem zoals hij is: verrassend, klein en ontzettend actief. Daarmee zorgt hij net voor dat extraatje in de tuin. Valère fladdert steeds weer van hier naar daar, botst nergens tegenop, jaagt intussen wat rond en bezorgt ons een bewegend beeld en wat spanning. Want stel dat hij eens in onze haren blijft hangen, per vergissing, of stel dat de vampierentrillers toch niet verzonnen zijn en er ineens twee gaatjes in onze nek blijken te zitten.

Maar ach, het is zo een schatje, onze Valère, de vleermuis aan huis.

15-06-2012, 11:56 geschreven door Annemie Dufromont  

Jonge papa

overdonderd door het wonder van je kind

geboren aan de voet van je zilveren wereld

vol overgave strelen de kindervingers je buik

kneden je zacht tot reusachtig

als jouw kind paardje rijdt op je rug

overstijg je jezelf

Gedreven papa

je versleutelt

jullie huis tot een gouden thuis

blijft

een superman voor je dochter

modelleert

je zoon in jouw spiegel

verstrooit

 genegenheid onversneden  

pittig kruidig

bij de stoofpot van het gezin

Knusse papa

jij groeit verder

met volwassenen om je heen

plant   

fantasie voor kleinkinderen

ondersteunt

met zorg elk diamanten ogenblik bijeen

Proficiat papa’s van al die kinderen

koester

elke onbetaalbare kinderlach als kunst

schenk

leven dat in kinderen bloeit

klink

het glas op het geluk

08-06-2012, 11:50 geschreven door Annemie Dufromont  

Wachten

In de auto

Deze keer zonder boek

Dat is geen goed idee.

Mijn gedachten zwieren dan

Vrij als in een carrousel

Rond in mijn hoofd

Boeiend maar vermoeiend.

Iemand bonst op het raam

Uitdagend.

Daar staat ze

Stralend

Sproeterig

Net Pipi Langkous

Alle leuks van de dag

Zit zonnig op haar mond.

Haar glimlach vult de auto

En mijn hoofd.

Uitbundig zwaait ze naar me

En huppelt verder

Haar paardenstaart danst vrolijk mee

Ze kijkt nog om

Lacht

Zwaait

Allemaal uitbundig.

Lief

Van mijn metekind

Dag Lotte

01-06-2012, 15:42 geschreven door Annemie Dufromont  

                                                               september 2009

Lieve Wout,

Ik moet van je weggaan maar mijn ogen willen je nog even strelen. Het kan nog wel, alsof ik op dit moment de pauzeknop van de dag indruk om nog wat geluk op te zuigen. Het licht van de driekwart volle maan en van de gelige straatverlichting valt over je tengere schouders. Je armen liggen zoals elke nacht ontbloot boven het donslaken, ze zijn nog steeds gebruind, alsof er Spaans bloed door je genen loopt. Warrige stroblonde haren, die bij de punten een beetje opveren, hangen half voor je ogen. Overdag twinkelen die ogen, omdat er zoveel te genieten valt.

Ik ken je nu. Niets is vanzelfsprekend meer, elke dag samen met jou is als een geschenk dat ik zorgvuldig en nieuwsgierig openmaak.

Zo graag wil ik bij je liggen, je omarmen en een vluchtige zoen op je schouder geven. Ik wil je wang strelen waardoor je net een beetje wakker wordt, even slaperig glimlacht en je handen als een kussen onder je hoofd vouwt. Dolgraag zou ik naast je op bed zitten om alle onrustige gedachten van je af te wuiven.

Dat doe ik niet, moet mezelf vermannen om terug naar de deur te stappen. Ik kan hier niet blijven.

Morgen kus ik je wakker en wrijf even over je schouders. Jij zal meteen je ogen opslaan om de ochtend te omhelzen, net zoals de appelbomen in onze tuin elke lente hun witte en roze bloesems ontvouwen. Ik kikker op van je ogen, grijs als de wolken op dagen waarop het misschien wel zal regenen en misschien ook niet.

Met een enthousiasme dat me doet denken aan een cheerleader vul je onze keuken. Je Eddy Murphy-lach omarmt me, je smeert zoveel vrolijkheid tussen je boterham dat die er langs de zijkant uitdrupt. Ik geef je geurige muntthee met versgeplukte blaadjes.

Nu, roept de maan me, zij is streng. Ik hang je coole pet weer aan de stoel en draai je Harry-Potterkalender door van juni tot september. Ron Wemel kijkt onthutst de kamer in. Mijn lieve zoon, mag ik hopen dat deze genegenheid voor altijd is? Zelfs als? Ja, zelfs als.

Liefs

25-05-2012, 15:02 geschreven door Annemie Dufromont  

Nooit gedacht dat ik op een doordeweekse, pakweg Hemelvaartsdag, Taliban jongeren in ons huis zou zien rondlopen. Ze waren tot de tanden gewapend met allerlei geschut, helemaal in de sfeer voorzien van een hoofddoek en kledij om de woestijnstormen te trotseren. En dat alles voor een min of meer goed doel, al wil ik daar nog wel over twijfelen.

We hebben uren zitten prutsen met hoofddoeken om een Shemagh na te maken, die het gezicht volledig bedekt en prima camouflage is voor een overvaller. Ook de Bedouine probeerden we uit, een versie die het gezicht vrijlaat. Die namen waren voor mij ook onbekend tot een halve dag geleden. Maar lang leve youtube. Nadat we eerst geconfronteerd werden met Arabische gezongen gebeden en berichtgeving van moorden in de woestijn, vonden we dan toch de juiste knoopwijze van de doeken. Hoe netjes en uitgebreid de uitleg op de filmkes ook was. Zodra we zelf een poging waagden, bleek hoe klunzig we ineens wel waren. Het zal niet in ons zitten, vast niet.

Maar het eindresultaat mocht er wel zijn, ze zagen er heel gevaarlijk uit zelfs. Zoonlief en zijn klaskompanen.  Allemaal voor een film die hier opgenomen wordt in het kader van een project Nederlands, jawel u leest het goed. Het boek ‘De gelukvinder’ van Edward van de Vendel werd in onze tuin en omliggende percelen nagespeeld.

Ze deden dat prima, die jongeren, ik kon alleen van aan de zijlijn toekijken en hooguit ervoor zorgen dat de dorstigen gelaafd werden. Intussen liep ik me te verwonderen over hoe snel die Zoon uitgroeide tot een jongvolwassene.

Nog sterker had ik dat gevoel toen Dochter, zeventien jaar, een feestje organiseerde om het verlengde weekend in te zetten. Ze maakten met de  meiden mooie afspraken over de menu, iedereen ontfermde zich over wat. Allemaal niet zo evident, de jongedames namen eerst de hapjes, dessert en drank  mee naar school om daarmee na de lessen bij ons aan te waaien. Dochter kokkerelde de Bolognaise en dekte de tafel alsof er het prinselijke paar kwam dineren. Prachtig, de gedrevenheid waarmee dat gebeurde.

Wonderlijk, dat ze het nu al in haar heeft om als een volwassene in het leven te staan en intussen stilletjes haar eigen weg kiest. Ze zoog in haar jonge leven al wat  waardevol en bruikbaar was op, om uit te groeien tot een pittige dame. Ik maak me sterk dat ze ook het nestgevoel kan doorgeven. Stiekem hoop ik dat wij daar toch een of andere rol in hebben gespeeld, maar voor hetzelfde geld is dat een verdienste van ‘Komen Eten’.

Ik word er in elk geval vrolijk van om, met mijn kin in mijn handen,  toe te kijken tot die vlinder zijn weg naar de buitenwereld knabbelt en zijn vleugels openklapt.

In ons (t)huis wonen er twee bijna-volwassenen die nu al de wereld omarmen en er hun hoofd en hart wagenwijd voor openzetten. Die gedachte koester ik, met trots.

17-05-2012, 22:14 geschreven door Annemie Dufromont  

Moeder worden

Het beste uit jezelf toveren

Daar veel genegenheid aan toevoegen

Koesteren, hopen, dromen

Openbreken

Moeders

Strijken

Plooien in het leven glad

Rennen

tegen de tijd en zichzelf

Houden

iedereen als een mobiel in balans

Proberen

zelf niet uit evenwicht te raken

voelen

een beetje voor alle beroepen

worden af en toe eens moe

En meer moe, nog moeder

Gaan toch steeds weer verder

Elke moeder krijgt graag

een droomdoos met een…

           …breinaald voor enkele gemiste steken  

…vergeet-me-nietje

…dichtgeknepen oog  ‘ach het is goed zo’

…knipoog

…knuffel arm om de schouder

…Zoen zomaar

12-05-2012, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

De lente is met stip het geknipte moment om mijn goed gevoel af te stoffen. Bij de eerste zonnestralen heb ik meteen zin om aan van alles te beginnen en liefst nog aan alles tegelijk. Die streep goud op het terras laat me watertanden naar een zomerse barbecue, een fietstocht met de wind in de rug en de berg naar beneden….zalig om mijn haren voluit te laten wapperen. Ne mens kan content zijn met die kleine dingen.

Even geleden werd ik zelfs werkelijk ontroerd, dan nog door een reclame boodschap, stel je voor.

Een krant gaf in bijlage de Nederlandse versie van de Koran….. met de boodschap “ Want kennis van de ander is de eerste stap naar vriendschap”

Natuurlijk. De eerste stap naar vriendschap. Het is een absolute verrijking om vrienden te ontdekken. Ik geef toe, in de winter is het vaak bibberen met een jas aan als we op straat een gezellige koffieklets willen houden, dus komt het er vaak niet van.

Maar in de lente ligt een vleugje vriendelijkheid gemakkelijker op de lippen.

Die reclameboodschap moedigt aan: ‘Kijk rond, iedereen heeft handen om mee te zwaaien, voeten om naar elkaar toe te stappen. Dat is een aardig begin.’

Voila, zo simpel en zo schoon, vriendschap. Absoluut. Het is zelfs mooier dan die flatscreen T.V. en warmer dan de meest exotische vakantie. Bovendien is het helemaal gratis, geen abonnement of instapkosten. Gewoon de handen uit de mouwen en zwaaien maar, net als koningin Beatrix op Koninginnedag.

Onze liefste glimlach mag uiteraard niet ontbreken. Alles samen is dat meer dan genoeg voor een flinke portie vriendelijkheid. Ik koester bij wijze van spreken nog die schouderklop uit mijn studententijd.

In mijn hoofd speelt een passend lied van Louis Armstrong….

I see friends shakin' hands, sayin' "How do you do?"

 They're really saying "I love you"

Inderdaad “What a wonderfull World” in de lente als het stopt met regenen, gaan we weer fluitend door het leven.

09-05-2012, 16:34 geschreven door Annemie Dufromont  

Tussen moeten en onderweg

ligt de afslag van ontmoeten.

Op een kussen van vertrouwen

blinken verwante zielen 

parels op in je schelp.

Pauzeer bij wie inspireert 

laat knuffelarmen troosten.

Samen mijmeren we bij

een glas vol dromen.

08-05-2012, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Reizen is fantastisch: niet-moeten, on-t-moeten, ont-dekken. Het is ‘great’ om daarbij de wereld te omhelzen, zeker als die aan mijn voeten ligt, op een slordige elf uur rijden van mijn voordeur.

Via de Napoleonroute vanuit de Elba richting Parijs, slingert de weg net voorbij de parfumstad Grasse, naar een stad beschermd in de oksel van het gebergte ‘de Tanneron’. Zelfs vanuit de hoogte valt de sterallure van deze vakantie oase op. Hier smelten Miami en Hollywood samen als Provençaalse rosé met bouillabaisse. Hier kan ik, als ‘would be globetrotter’, mijn hart ophalen.

Voor het Miami gevoel, met bruisend strand, heb ik niet eens dollars nodig. Ik plant mijn bips in het hete zand glurend naar welgevormde knapen die frisbeeën in blote bovenlijven. Jongedames in niemendalletjes heupwiegen langs de vloedlijn, genietend van de vele smachtende blikken.

De boulevard langs het strand is afgeboord met palmbomen als hoge parasols.  Vrouwen flaneren er in glimmende bikini’s waarover ze alleen een doorzichtige blouse dragen. Naaldhakken en een goudkleurige handtas maken hun outfit helemaal af.

Ook voor de Hollywoodsfeer zit ik hier goed. Ik fantaseer terwijl ik flaneer langs de Walk of Stars over de betovering van het witte doek. Steracteurs groeten me. Ik laat mijn hand passen in reusachtige afdruk van Jeff Goldblums hand.

Het kan allemaal in Cannes. Hier ademen de straten luxe. Slagroomwitte hotels, elk met een privé strand, stralen onder een zeeblauwe hemel.

In de haven dobberen kleine broertjes van de Titanic. In de gewaxte boten met chroomwerk als spiegels, kunnen grijsaards naar hartenlust indruk maken.

‘HOME IN THE CARAÏBEN’

staat op de zijkant van de jacht waarin het meisje verdween.

Vlak ervoor overtuigt een kokosmatje me ervan dat ik ‘WELKOM’ ben. Toch geloof ik het niet helemaal.

‘Hello is this yours?’ pols ik toch even.

De kapitein en de rest van het boordpersoneel groeten me. Het meisje neemt het sierraad uit mijn handen.

‘Thank you so much! Do you want something to drink?’ Ze wenkt de ober.

Ik nestel me in de witlederen zetel op het dek en nip Laurent Perrier. Een toast kaviaar en een bord krab lonken op een salontafel die bijna bezwijkt onder het gewicht van een vaas met verse lelie’s. Ik kan me minder comfortabele vakantiebestemmingen bedenken.

Weg van de jachthaven tuimel ik vanzelf in de winkelstraten achter de boulevard. Ik trakteer mezelf op een design jurk geknipt voor de rode loper van het Palais des festivals. De avondzon zet Cannes in een pastelgloed. Straatlantaarns vormen een gouden lint doorheen de badstad. Op de boulevard schuiven limousines door het verkeer.

Gek. Het piraten meisje, loopt hier op het voetpad te jongleren. De piratenhoed schuift steeds naar achter terwijl ze de ballen hoog opgooit. Ineens glipt er eentje uit haar handen. Ze wil die pakken tussen het verkeer. Een rode cabrio nadert gevaarlijk dicht. Ik spring de kleine piraat achterna en grijp haar middel.

‘Paf!’

Het meisje gilt, tranen als diamantjes lopen over haar bleke wang. Een ijsjesman schept een hoorntje met drie rode bollen. De kleuren van de suikerballetjes bovenop lopen door elkaar als een modern schilderij.

‘Lily!’

De boulevard is ineens helemaal verlaten.

‘Lily Rose!’

Een man in piratenkostuum wenkt me. Ik hol achter hem aan naar het Palais des festivals. Een invasie aan fotografen laten hun toestellen flitsen. Zodra we dichterbij komen, vormen de paparazzi een erehaag. Ik zet een eerste stap op het rode tapijt, rondom mij een sterrenhemel van fotoflitsen. Ik probeer bij de trappen te komen maar de loper lijkt steeds langer te worden. Ik wuif alsof er niets aan de hand is en glimlach. De fotografen springen plotsklaps voor me. De flitsen verblinden me.

‘LILY ROSE !’

Ik knipper, voel de harde tegels onder mijn schouders en bips. Langs me ruik ik wielen van auto’s. Ik draai me om.

Het kleine meisje hurkt naast een man, de donkere zonnebril verbergt zijn ogen. Toch komt ook hij me bekend voor.

‘I am so glad, you are awake. Do you feel all right?’

Ik knik, ga zitten en probeer recht te staan, dat gaat. ‘No problem’.

‘A car hit you, while you were rescuing my daughter.’

‘The girl is ok?’

‘Sure. Thank you.’ De man duwt zijn zonnebril hoger.

‘Hé, you are….’

Hij stopt me een kaart in mijn handen.

‘Nice to meet you,’ knikt hij. Er blinken sterretjes in de Willie Wonka ogen van Jack Sparrow. Hij neemt zijn dochter bij de hand en geeft me een kapiteinsgroet.

De kaart trilt in mijn handen.

06-05-2012, 15:58 geschreven door Annemie Dufromont  

04-05-2012, 14:42 geschreven door Annemie Dufromont  

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

04-05-2012, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont