Dag enthousiaste lezers,

Velen van jullie konden meegenieten met de verhalen, kleine schrijfsels en avonturen die hier werden gepost.

Dat kan nog steeds natuurlijk, deze blog blijft leven.

Maar.

Intussen heb ik een nieuwe blog, die er volgens mij net iets overzichtelijker uitziet.

Ga het zeker zelf ontdekken door erin te lezen.

Binnenkort vinden jullie er ook de rondreis naar de USA en als alles goed gaat, komt Lucky Luke met ons mee.

===> http://miekesboomhutsels.weebly.com

Iedereen die hier intekende blijft op de hoogte vanop de eerste rij.

Wie nog niet intekende kan hier inschrijven

of een berichtje posten via de nieuwe blog of ergens een schreeuw geven in die mate dat ik die hoor.

Geef gerust reacties op wat je leest, hier of meteen op de nieuwe blog.

Feedback is gewoon leuk en boeiend. 

Mijn zonnigste groeten krijgen jullie nu alvast.

Annemie Dufromont

16-07-2015, 17:08 geschreven door Annemie Dufromont  

Ik prijs me gelukkig dat de driekoningen dit jaar naast goud, mirre en wierook ook nieuwjaarswensen meebrachten.

Die koninklijke geschenken komen goed van pas want 2015 is majestueus.

Er hangt veel feest in de lucht. Mijn vader viert zijn 70° winter, twee nichtjes worden samen 20, mijn dochter in haar eentje ook en mijn zus blaast 40 kaarsen uit. Ik koester dat ouder worden, het zijn gouden geschenken.

2015 is ook de magische datum voor de millenniumdoelen. Daar kon ik met gelijkgestemden mijn schouders onder zetten om er als bonus bloeiende vriendschappen aan over te houden.

Nu is het hoe dan ook tijd voor een nieuw doel, ook eentje voor mezelf.

Geluk, vriendschap en mooie momenten zijn excellente ingrediënten voor een geslaagd 2015.  Het is heerlijk dat we het recept van het nieuwe jaar nog kunnen opkloppen met deze royale smaakmakers.

Ik serveer je twaalf pluksels moed om jezelf te blijven, om je dromen en geluk na te jagen en door te zetten tot het lukt, tot je je gelukkig voelt omdat je iets moois hebt gerealiseerd.

Ik gun je 365 lepels lef om pauzeparels in de agenda van alledag  te rijgen om vrienden te ontmoeten, want ze poetsen je ziel op, laten je lachrimpels krijgen en delen dromen bij een vol glas wijn.

Ik trakteer je op Zeven Schepjes Goesting om met knipperende  kinderogen elk wonder te ontdekken

een glimlach voor die onverwachte kaart,

een kus van een kind dat ziet dat je het nodig hebt,

een lekker compliment voor een zelf gekokkerelde menu

een stukje regenboog aan de horizon

een zwevende luchtballon over de velden

een kleuter die zijn eerste woordjes Engels papegaait

een goudsbloem die tot in december warmgeel bloeit

Voor 2015 wens ik jullie en mezelf meer dan genoeg moed, lef en goesting.

Daar zal ongetwijfeld veel goeds uit groeien.

06-01-2015, 09:35 geschreven door Annemie Dufromont  

Ik verwacht nooit dat op mijn GSM een ingesproken bericht van de politie zit.

‘Dringend verzoek voor verhoor.’

Nochtans dacht ik dat ik een kraakwit strafblad had. De agent beschuldigt me aan de telefoon van het twee keer niet ingaan op het schriftelijk verzoek om op te dagen voor verhoor.

Nou ja.

Alsof ik de talrijke briefwisseling van de politie bij de reclame van de HEMA en het Kruitvat klasseer.  

Ik verweer me dapper dat ik echt geen flauw benul heb.

‘Hoe komt dat zo, dat je de brieven niet kreeg?’

Hoezo? Ben ik mee verantwoordelijk ben voor hun administratie?

‘Waarover gaat het eigenlijk?’  

‘Vluchtmisdrijf’. Bam.

Ik fiets me dus een rood hoofd naar het bureau om daar vervolgens een vol uur te moeten wachten. Het was dringend. Door de stem aan de telefoon herken ik de agent die me opgeroepen had als hij koffielurkend op zijn kousenvoeten een paar keer voorbij kuiert. Uiteindelijk komt hij me dan toch halen en krijg ik het dossier, met stratenplan en verklaring van het slachtoffer in mijn schoot geworpen. Ik zou tegen een spiegel van een andere auto geknald zijn, niet gereageerd hebben op het toeteren van de dame en daarna aan hoge snelheid weg geracet zijn. De spiegel van de bestuurster zat onder de krassen en stond geplooid.

Terwijl de agent met twee vingers  mijn antwoorden tokkelt, kan ik me maar net inhouden om te vragen of ik niet zelf mag tikken om een half uur computertijd uit te sparen.

Ik reed trouwens voor de volle 100% niet zelf, want tijdens de misdaad  zat ik braaf in de les bij Tine Mortier. Ha! Mijn alibi werd in detail in het dossier opgenomen. Het was bovendien een jonge man die reed en iedereen die me een beetje kent, kan duidelijk zien dat ik geen man ben, ook geen jonge.

‘Of ik dan geen zoon rondlopen heb die met de auto reed,’ peutert de agent verder. Ter volledigheid.

‘Nou nee!’

Zoon is niet altijd een engeltje, maar een snelheidsduivel is hij niet bepaald,

op zijn 16°,

terwijl hij voorlopig naarstig de wegcode instudeert.

Wie dan wel achter het stuur zat, wordt pas duidelijk na een telefoon met de  wederhelft. Die week  werd mijn trouwe Ford verkocht en kwamen een paar jonge mensen proefrijden. Er belde inderdaad een slachtoffer bij ons aan omdat ze naast een hoop blutsen en builen van andere accidenten, nog een vers krasje op haar spiegel had. Wij zagen aan onze wagen geeneens schade, dus hoe groot kan haar blessure dan geweest zijn? Wederhelft heeft die dame trouwens ter plekke vergoed, maar toen was ze al ijverig op het bureau langs geweest voor haar verklaring.

Het gaat trouwens om een accident van 31/03. Eenendertig maart! Van dit jaar, dat nog wel. De politieagent is ruim voor het einde van het jaar begonnen met het opruimen van openstaande dossiers. 

Zou ik een klacht neerleggen voor morele schadevergoeding omdat ik me gedurende drie uur een regelrechte crimineel voelde en voor de kostbare tijd waarin ik andere aangenamere dingen kon doen?

22-11-2014, 15:07 geschreven door Annemie Dufromont  

Zoiets banaals als rustig op de bus wachten in Verona, kan zelfs bijna spannende taferelen opleveren. Aan een ontmoeting kan je niet altijd ontkomen.

Met de stadskaart in de hand waren we er na minder dan een kwartier eindelijk in geslaagd om uit te vissen welke bus we nodig hadden om onze arme voeten te sparen. Het wachten was alleen nog op de bus van lijn 91 of 31, 32 of 33. Een ruime keuze. Tijdens het wachten blokken we het stratenplan even van buiten, dat is altijd handig. Tot er om een bizarre reden een oudere dame naar ons toe komt. Ze is goed ingeduffeld met een zelfgebreid sjaaltje, voor de sier, want het is drukkend warm. Omdat ze ziet dat we in de kaart verdiept zijn, buigt ze zich mee over het stratenplan alsof ze er zelf nog kan van leren.

Ongevraagd weet je wel.

Niet het minst trekt ze zich er wat van aan dat we niets begrijpen van haar Italiaanse vragen, waar wij met schouderophalen op antwoorden. We maken haar in elke taal die wij kennen duidelijk dat we helemaal geen Italiaans spreken. Ik vind het al welletjes dat we naast Nederlands, Frans, Engels en Duits ook nog West-Vlaams en een mondje Limburgs kennen. Voor Italiaans was geen ruimte meer. Mi scusi. Natuurlijk proberen we het wel om een aantal woorden over tafel te strooien. Van prego, grazie en por favore tot Buon giorno dat na de siesta vlot blijkt over te gaan in Buona Sierra. Als we het niet vergeten, lukt ons dat nog wel.

Maar het gesprek met deze dame gaat ons te ver, zeker als ze ons hardnekkig blijft bevruchten met informatie. Leergierig als we zijn, proberen we dan toch maar de betekenis van de woorden te vinden door ze te vergelijken met het Frans. Hà, ze woont waarschijnlijk dichtbij de arena, waar wij naar toe willen. Die arena is gesloten, of er is minstens iets mis mee en verder raken we het spoor bijster. De vrouw moet minstens gemerkt hebben dat we de tweede letter niet snapten van haar betoog en toch blijft ze dapper doorbabbelen. Ze diept intussen ook al haar leesbril uit haar handtas om het stratenplan nog vlotter te kunnen meevolgen. Als enige oplossing babbelen we zomaar in het Nederlands terug, maar die woorden wuift zij dan weer weg alsof het vliegen zijn.

Eindelijk worden we van de Babylonische spraakverwarring gered door  de bus. Dat hopen we In elk geval. We krijgen onderweg toch even rust tot we vermoeden dat we bij de juiste halte zitten. Een andere vrouw  ontfermt zich over ons. Vreemd genoeg, deze keer begrijpen we mekaar zelfs in het Italiaans. ‘Waar moeten jullie zijn? Volgende halte en ga alvast dichter bij de deur staan’. Hoera, we gaan erop vooruit.

Bij het afstappen botsen we onvermijdelijk weer tegen de eerste babbeldame aan. Juist, zij woonde hier dichtbij. Help! Ze verwacht geen tegenpruttelen als ze ons uitnodigt om mee te gaan. Maar dat zien wij toevallig voor geen meter zitten. Het is snikheet, en wij willen echt een en ander van Verona zien vandaag. Wie weet wat die dame met ons van plan is.

Dus zien we onszelf genoodzaakt om een smoes te verzinnen: We nemen van hieruit een route naar een ander plein. Dat is zelfs niet helemaal gelogen.

Maar de dame is nog niet klaar met ons. Ze palmt opnieuw het stratenplan in om ons te bewegwijzeren naar dat volgende plein. Er blijken heel wat hindernissen te liggen onderweg, volgens wat wij ervan begrijpen. Op den duur willen we alleen nog maar zo snel mogelijk ontsnappen aan dat mens. Dochter fluistert ‘als we nu samen beginnen te lopen op 1-2-3’ maar we zijn intussen al zo lacherig geworden dat we al onze brochures nodig hebben om ons gezicht te verbergen. Intussen blijft de vrouw maar babbelen, nog steeds ongevraagd en zonder dat wij iets wilden weten van het begin af.  En vooral we snappen intussen al lang niet meer waarover ze het heeft.

Ten einde raad bemoederen we haar overvloedig met zoveel ‘Grazie’ dat ze er geen speld meer tussen krijgt en ze echt gelooft dat we niet als zielige bloedjes verloren zullen lopen in de stad.  Sommige mensen zouden hun hulpvaardigheid echt iets beter mogen doseren.

21-07-2014, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Iedereen die me kent, weet het, mijn interesse voor auto’s gaat bijna onder nul. Vraag me met welke auto iemand rijdt en ik kan hooguit verklappen welke kleur die heeft. Verder gaat mijn opmerkingsgave niet, of het zou een volkwagen busje moeten zijn uit de tijd van de flower power, die draagt wel mijn genegenheid weg.

Dan is het misschien vreemd dat ik over de lelijke panda’s begin. De Fiat panda’s welteverstaan, want over de met uitsterven bedreigde knuffeldieren wil ik geen slecht woord kwijt. En toch. Het gaat namelijk ook over kleuren.

Bij deze wil ik het mysterie helpen ophelderen, want de kleuren van die auto’s die te pas maar vooral te onpas in het Toscaanse verkeer opduiken doen haast pijn aan de ogen. Worteloranje zijn ze of kanariegeel, zwembadblauw, verkeersbordrood of misselijk groen. Kleurenblinden hoeven het niet te zien hoe die kleuren ook nog eens onderling vechten.

Het kan niet dat de Italianen een gebrek aan smaak hebben voor auto’s. Er zijn genoeg merken die hiervandaan komen om het tegendeel te bewijzen. Het kan wel dat het verkeer hier zo heftig is, er niemand om maalt om met een lelijke auto te rijden. Als daar blutsen in zitten, is dat lang niet zo erg. Maar er moet meer zijn, want iedereen kan evengoed met een onzichtbaar grijze auto rijden. Dat kan zomaar.

Onze eerste oplossing was dat de Fiat Panda’s even jaloers waren op de flashy kleuren van de vespa’s. We zagen ze in de fabriek van de familie Piaggio die zo ondernemend was om na de oorlog niet alleen vliegtuigen, auto’s, brandweerwagens en kleine bestelbusjes, maar ook de meest bekende Vespa’s te bouwen. In allerlei machtige versies stonden die tentoon. Kunstwerken waren het soms. Tussen al die reeksen stonden ook vier vespa’s in kleuren die deden denken aan de panda’s. Bij deze tweewielers kwam de kleuren nog hip over. Maar bij nader inzien was de gelijkenis nog niet treffend genoeg en er is ook geen broederband tussen Piaggio en Fiat.

De enige andere optie was dus dat de mensen de Panda gratis toekrijgen in de supermarkt, bij een volle spaarkaart van cornflakes of bij een geplakt zegelboekje aan het tankstation, zoals wij vroeger spaarden voor borden en tassen van Disney.

Een betere reden om met iets lelijks op de weg te komen vonden we niet.  Maar vertel het me gerust als je meer weet. Ik ben benieuwd.

  ** lees hieronder gerust verder over de avonturen in Italië en Frankrijk, zo reis je een beetje mee

16-07-2014, 11:06 geschreven door Annemie Dufromont