Ik heb de verleiding weer eens niet kunnen weerstaan om over te gaan tot de aanschaf van een dieetboek! Aanleiding was een aanblik in een winkelruit waarbij ik er van overtuigd was dat het om een ander ging totdat ik mij realiseerde dat ik de enige was die daar liep.
"Oeps, die ruit vertekent wel heel erg". Mijn t-shirt zat toch niet zo strak? Loopt daar echt mijn buik 1 meter voor me uit? Tijd voor actie! Eigenlijk heb ik alle dieten al eens uitgeprobeerd van slank 1 2 3 tot me de hele dag in een roes bevinden met het sherry dieet. Leer mij lijnen. dr. Frank check, 17 dagen dieet check, Sonja Bakker check. Atkins, Montignac (zelf redelijk jong overleden), Weight Watchers (online dan wel, ik zie het en public wegen van mezelf niet zo ziiten) ik ken ze allemaal, toch herken ik ze in die ruit niet terug.....
Ok, het ligt vast niet aan mijn eten maar aan mijn brein. Dus we gaan over tot de aanschaf van een boek over "het hongerige brein". Makkelijk leesbaar, goed geschreven dat is de oplossing. Wat wenst mijn brein?
Er volgt een verhaal over wanneer je eet, je moet jezelf daarvan bewust maken. Ik vul braaf de tabellen in maar merk dat ik gezellig ondertussen alweer een zakje winegums heb leeggegeten. Was dat nu uit verdriet? verveling? gezelligheid? een slechte jeugd? (Heb ik trouwens niet gehad) Ik heb kennelijk nog een hoop zelfanalyse te verrichten want ik kom er niet uit. Of jawel, ik vind het gewoon zo lekker, ik zou het liefste een hele hand in mijn mond willen proppen om ze allemaal tegelijk te kunnen verorberen. En dan heb ik het nog niet over engelse drop, mjammie.
Maar alle gekheid op een stokje ik ga vandaag verder lezen in het boek en probeer me opnieuw van alle geneugten des levens te ontdoen. Of het gaat lukken? We zullen zien.
Binnenkort zal ik mijn mening over het nieuwe boek geven en of het geholpen heeft.
Eindelijk, het is weer zo ver, na een jaar hard ploeteren voor de familie zal vandaag een geweldige stroom van dankbaarheid over mij uitgestort worden in de vorm van cadeautjes, ontbijt op bed en intense liefdesbetuigingen. Althans dat belooft de reclame.
Ik kreeg gisteren al het vermoeden dat dit niet zou gaan gebeuren. "Is het morgen moederdag? (16.30) wil je nog wat hebben? (De winkels gaan zo dicht) Wat wil je hebben?
(Mijn hint is niet doorgekomen).
Doe mij maar....... nadat laat nog wat boodschappen zijn gedaan, krijg ik zonder enige toelichting een mooi bosje rozen. Enigszins verouderd, veel te duur maar toch. Blij met het vooruitzicht van er wordt aan me gedacht, stap ik in mijn bed. Visioenen van een lekker ontbijt in hartvorm vormen mijn laatste gedachten voordat ik in slaap val.
7.00 uur. Gejank, zielig zacht gejank doet mij vanmorgen vroeg ontwaken. Met een zielig kopje en zijn staart verkrampt van aandrang tussen zijn pootjes staat de hond in de deuropening mij aan te kijken. Ik blijf natuurlijk liggen het is immers moederdag. Naast mij wordt geronkt en keert iemand zich nog eens om 'a happy hippo' verder stilte. Daar is het weer, zacht gejank en trippelende pootjes op het hout. Een lik over mijn hand. Ach wat lief, de eerste die mij een fijne moederdag wenst. Weer gejank. Opnieuw luister ik gespannen naar mijn gezinsleden of zij het ook hebben gehoord. Niets. Aangezien ik medelijden heb met de hond, kom ik mijn bed uit en laat hem naar buiten. Om vooral geen mensen wakker te maken ruk ik extra hard aan de hordeur die kraakt. Niets, het huis blijft stil.
Na al enige tijd het nieuws op diverse sites te hebben gelezen op mjjn tablet, na op facebook notitie te hebben genomen van verkregen cadeautjes en buiten de auto's te hebben bestudeerd die allemaal op weg zijn naar hun moeder, besluit ik zelf maar de tafel te dekken. Wanneer die klaar staat hoor ik gerommel. Ok nu komt het, excuses, kusjes noem maar op.....
Slaperig neemt mijn man plaats aan tafel, hij geeft aan wat hij die dag gaat doen en doet dat vervolgens ook. Geen aankondiging van we gaan vandaag of wat zou jij vandaag. Mijn vermoeden wordt bevestigd, hij is het vergeten. Mijn kind maak ik zelf vervolgens maar wakker, hij zegt meteen "fijne moederdag mam" en draait zich om. En ik? Ik ga met mijn trouwe viervoeter wandelen nadat ik alles heb opgeruimd. Met een sarcastisch "vergeet je niet je moeder te bellen? Het is immers moederdag!" verlaat ik het huis. Nadenkend laat ik ze achter al mijn hoop gevestigd op volgend jaar want tja, je blijft moeder dus ze krijgen nog een herkansing.
