Ik had de behoefte om een dagboek op te richten. 

Ik heb er vroeger nog gehad, maar om dat nu schriftelijk weer op te starten, dat zie ik niet echt zitten... 

Ik heb ook niet echt een bedoeling met dit geschrijfsel. 

Er mag natuurlijk ook altijd iemand deze blog lezen, maar eerder om er steun in te vinden. 

Daarom dat ik ook anoniem blijf. Er zijn teveel zaken die teveel andere mensen betrekken.

Waar kan ik beginnen? Ik zit met zoveel opgekropte gevoelens. En ik wil er ook niemand echt mee lastig vallen, 'k heb dat al genoeg gedaan.

Eerst misschien een achtergrond schetsen? Voor mocht er dit toch iemand lezen.

Ik ben een jonge vrouw, wonende (voorlopig) thuis en volgende week verhuis ik weer naar de grootstad.

Eindelijk!

Ik heb vroeger veel problemen gehad in mijn jeugd. Ouders die slaande ruzie hebben, ouders die slaan, een beste vriend(in) verloren aan kanker, ... Nu, daar heb ik mij doorgeworsteld. Ook heb ik OCS. Dat is een obsessieve-congnitieve stoornis. Dat was moeilijker om door te geraken. Zeker met de problemen thuis. Dat is eigenlijk dwangmatige gedachten hebben. Maar daar zal ik later zeker nog wel eens op terug komen.

Vandaag weer naar de psycholoog gegaan.  Het was zwaar. Zeker omdat je denkt dat je dat allemaal wel aankan. Tot iemand zegt, dat moet toch wel zwaar zijn? En dan komt het als een baksteen op je lever liggen. De realiteit komt dan eindelijk naar boven.

Want daar heb ik nood aan! Ik verdring alles, ga maar door en door, blijf maar lachen.

Maar ik ben zo bang dat ik op den duur niet meer ga kunnen lachen...

Hopelijk helpt dit dagboek mij een beetje.

Ook heeft mijn vriendje onze relatie beëindigd. Wat ik wel versta (naar omstandigheden, en daar kom ik ook zeker nog eens op terug).

Maar 't is verdorie zwaar.

Ik wil gewoon deze blog op het einde (binnen een paar weken of maanden) gelukkig kunnen afsluiten.

Dan is deze blog geslaagd!

Groetjes

B.