Foto
Websites
  • EVA
  • Arnon Grunberg
  • The Montgolfier Brothers
  • Sigur Ros
  • Iron and Wine
  • Motek
  • The National
  • The Notwist
    Archief per maand
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 02-2012
  • 09-2011
  • 04-2011
  • 12-2010
  • 09-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
    blog vir

    19-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    19 april 2008

    Hormonen. Ze laten zich weken na elkaar niet voelen en dan plots zijn ze daar. En zoals ziektes nooit gelegen komen, zo komen hormonen ook nooit gelegen. Een pest, dat zijn ze. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

     

    Normaal ben ik ’s ochtends overal toe in staat. Hoewel waarschijnlijk 70% van dit blog ironisch bedoeld is, ben ik nu de ernst zelve. Ik sta op, ik giet sojamelk over mijn goedkope GB-muesli en nog voor ik een CD kan opleggen heb ik al zin om te zingen. Ik heb zoveel energie dat ik ervan begin te zweten. Later op de dag zakt mijn lichaamstemperatuur steevast onder 21°C, maar ’s morgens zit ik vrolijk in mijn slaap-T-shirt aan het ontbijt, ook in januari. Tot de hormonen komen. Dan kan ik me alleen het hoofd breken over de vraag hoe het komt dat ik niet kan lachen, niet eens kan glimlachen. Als de hormonen er zijn, zit ik zo zuur als een zéér zuur stuk fruit aan de tafel. Te kauwen. Een andere CD te proberen. Te overpeinzen waar ik al die andere ochtenden mijn energie vandaan haalde.

     

    Als de hormonen komen, ben ik een dag lang zoals de meeste mensen tussen 7 en 8 uur ’s morgens zijn: slechtgezind, humeurig, lichtgeraakt, onredelijk.

     

    Als de hormonen weg zijn, kan ik daar om lachen, maar wee J.’s gebeente als hij mij daarop wijst. Waar ik het minst behoefte heb als ik ten prooi ben gevallen aan de hormonen, zijn mensen die me zeggen dat het wel zal beteren. Want ik geloof hen niet.

     

    Vroeger kon het nog wel eens helpen: héél luid VNV Nation opzetten, melkchocolade eten, nieuwe schoenen kopen. Maar nu betekent een uur lang VNV Nation ook een uur lang Herman Düne (J. vindt dit niet meer dan fair), in melkchocolade zit melk en schoenen: ze kunnen me niet meer boeien. Dus ga ik zitten mokken in de zetel, en als J. uit zijn krammen schiet, dan kan ik daar een potje om zitten huilen, en als ook dat me begint vervelen, dan vind ik wel iets om over te zagen. (De mogelijkheden zijn legio: het weer, de sigarettenrook op de gang, de reclamespotjes van VLAM, fout geparkeerde auto’s of mensen tout court.)

     

    Op die dagen zou het mogelijk moeten zijn om me in de zetel in een bolletje te rollen, de deken tot onder mijn kin te trekken en naar mooie liedjes te luisteren (www.vir.muxtape.com, bijvoorbeeld). En dan maar denken: waar heb ik dit allemaal aan verdiend, de wereld is zo kaal en grijs en dood, en straks hapert de CD-speler en scheur ik mijn kousen kapot aan de splinters in onze houten vloer. En ja, ik scheur er mijn kousen aan kapot. En dat ik dat wist, dat helpt niet. Want er helpt niets als de hormonen er zijn.

     

    Maar ze vertrekken ook altijd weer. Ze pakken hun valiezen en bollen het af. Dan is er weer rust in mijn lichaam, zit ik ’s ochtends honderduit te vertellen over mijn plannen van die dag en moet ik lachen om J.’s slaperige gezicht en zijn haren die alle kanten uitpieken. Dan verdraag ik het allemaal weer: Donna op het werk, goedkope vliegtuigtickets, kwebbelende bakvissen naast me in de trein, kousen die afzakken, wind tegen, misverstanden, tientallen mails waar ik nooit een reactie op kreeg, Cat Power, de lege batterijen van de afstandsbediening, het woord ‘checken’ en de mensen die beweren dat het rookverbod in restaurants een aanslag op hun vrijheid is. Ik verdraag het en ik frons mijn voorhoofd, omdat ik nog altijd niet heb geleerd mijn schouders op te halen en dat zo wil houden.


    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie * Very Happy Smile Sad Surprised Shocked Confused Cool Laughing Mad Razz Embarassed Crying or Very sad Evil or Very Mad Twisted Evil Rolling Eyes Wink Exclamation Question Idea Arrow
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (1)

    21-04-2008
    fronsend
    dag Vir

    fronsen is inderdaad (meestal) beter dan schouderophalen...Goedkope vliegtickets, het heeft iets decadents, vind ik ook.
    En gelukkig maar dat die hormonen zich niet permanent in die mate in je lijf nestelen. Stel je voor. Nooit meer kwebbelen aan het ontbijt, alleen maar mistroostige miserie. Nee, dan liever wat gefrons na het gekwebbel.

    21-04-2008 om 17:16 geschreven door Elise




    E-mij


    Gastenboek


    Er was bij enkele omstaanders een vorm van gefrons, dat wel. Maar niet overdreven en niet op grote schaal.
    De concurrenten
  • J.
  • E.
  • L., de jonge vrijgezel
  • L., het meisje
  • N.
  • K.
  • J.,J. en J.
  • J., de broer van K.


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs