|
23 september 2007
Toen ik dertien was, werd er op een mooie dag auditie gedaan voor het schooltoneel. M. vond dat ik niet op die auditie mocht ontbreken, want dat deden de kinderen van haar collegas ook niet. Ik dacht daar anders over maar ik was nog niet in mijn puberteit, nog niet eens in mijn prepuberteit, dus leerde ik de tekst van mijn auditierol uit het hoofd en voelde me elke dag zenuwachtiger worden. Niet omdat ik bang was die tekst te vergeten, maar omdat de rol die ik had gekregen, me koude rillingen bezorgde.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik deed auditie als Yolinde, een vrolijke schone die alle mannen het hoofd op hol bracht door met haar zwierige rok gezwind rond te zwaaien en daarbij kwistig wulpse blikken rond te strooien. Wulps! Het was een woord dat me aan mosselen deed denken. Het was een afgrijselijk woord met een afgrijselijke inhoud. Ik kreeg nachtmerries waarin me wulpsheid verweten werd. Mijn grootste angst was dat ik de rol van Yolinde zo overtuigend zou spelen dat ik Yolinde zou blijven en dus voor een volle zaal mijn wulpsheid tentoon zou moeten spreiden. Het leek me gruwelijker dan een langzame marteldood sterven. Ik zou er alles aan moeten doen die rol zo slecht te spelen dat het bij niemand zou opkomen dat ik een geschikte Yolinde was. Ik moest dus én die tekst uit het hoofd leren én nadenken over een manier om zo on-wulps mogelijk over te komen op die auditie. Mijn kleerkast maakte het me alvast gemakkelijk. Er lagen alleen jeansbroeken, oversized truien in donkere kleuren en sportschoenen in. Ook mijn tegenspeler was een troef. P. vertolkte de rol van bronstige hengst die een lofzang afstak op mijn prachtige lichaam; the horror, the horror. Gelukkig had ik een hekel gekregen aan P. nadat hij tweeënhalve maand mijn verliefdheid niet beantwoord had. (Ik had in die periode nog niet door dat ik mijn verliefdheid te diep had weggestopt en P. dus onmogelijk kon weten wat ik voelde niet dat hij ze in dat andere geval had beantwoord, want ik was niet wulps genoeg.)
De avond van de auditie brak aan en P. maakte grappen die me niet veel konden schelen. Ik was te veel op mijn doel gefocust: een zo stroef en onbeholpen mogelijke Yolinde neerzetten, en tegelijkertijd de kans op een andere rol niet verspelen, want dat zou M. nooit te boven komen. Ik besefte niet dat ik niet eens moeite moest doen om mijn gehalte aan stroefheid op te krikken. Zelfs toen ik mijn eerste zin nog niet had kunnen zeggen, had mijn lichaamstaal de juryleden er al van overtuigd dat ik de ongelukkigste keuze qua Yolinde was.
Toen iemand anders de rol van Yolinde kreeg (en daar met een enthousiast kreetje op reageerde iets wat me met verstomming sloeg) viel een loodzwaar pak van mijn schouders. Daar was ik toch maar mooi aan ontkomen! Mijn rol leek me een ideaal graf om mijn eventuele wulpsheid definitief in de begraven: een blinde visser. Ik moest dan wel een oerlelijk liedje zingen, maar ik mocht dat doen in een lange, groene regenjas en met een witte zonnebril op. Veiliger kon haast niet.
Twee jaar later was het L.s beurt. Ik weet niet of ze net als ik al nachten op voorhand lag te woelen in bed, maar als dat zo was, heeft ze het ook mooi weten aan te pakken. Ze was lakei (een rol die haar op het lijf geschreven stond) en ze moest roepen: De Chinese delegatie! Dat deed ze trouwens ongelooflijk goed.
Zo onwulps, zo ondubbelzinnig, zo ongevaarlijk. Ik was toen al twee jaar ouder en had vrij snel besloten me niet in te schrijven voor de auditie die in mijn eigen school georganiseerd werd. Ik had ook leren zeggen dat de kinderen van M.s collegas de boom in konden.
|
