16 november 2007

Een van de uitdrukkingen waar ik me altijd maar drukker over maak, is die van ‘de gulden middenweg’. Mensen gebruiken die meestal om hun gebrek aan rationele argumenten mee te camoufleren. Het broertje van ‘de gulden middenweg’ heet ‘het gezond verstand’.

Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de gulden middenweg ook de juiste is. Er zijn er wel om aan te nemen dat dat niet zo is. Om er maar een te noemen: waar de gulden middenweg precies loopt, wordt enkel bepaald door de ligging van de omliggende wegen. Met andere woorden: de willekeur van de standpunten die door de verschillende partijen worden verdedigd, bepaalt uiteindelijk wat voor waarheid wordt aangenomen. Als dát geen vergevorderd stadium van relativitis is.

Dat ik zelden eieren eet, bijvoorbeeld, behoeft geen betoog. Ah neen, het ligt te ver van de gulden middenweg af, dus zal het wel onjuist zijn. Bovendien zegt het gezond verstand dat je eieren nodig hebt.

Wat me verontrust is niet zozeer dat sommige mensen zo krakkemikkig redeneren. Wat me vooral verontrust is dat er mensen bestaan die in andere omstandigheden best een goed van een slecht argument kunnen onderscheiden, en dan ineens de mist ingaan.

Het is alsof iemand in een discussie over lijfstraffen zou zeggen: helemaal géén lijfstraffen meer? Helemaal géén pijn meer? Kom-kom, dat is veel te radicaal. Laten we voor de gulden middenweg kiezen. Laten we voor een béétje pijn kiezen.

Op nummer twee van Virs Wekelijkse Ergernissen staat het Valse Medelijden. Geen melk? Man, wat een leven moet ik dan wel niet leiden. Want geen melk betekent geen ijsroom, geen tiramisu, geen taart, geen dikke laag gesmolten kaas op mijn pizza. Hoe kan ik dan nog van mijn leven genieten? Veganisme, dat is pas mishandeling. Van mensen, wel te verstaan.

Héél zelden gebeurt het dat mensen anders reageren en zeggen wat er écht over te zeggen valt. Twee keer is dat gebeurd, om precies te zijn.

6 november 2007

Vandaag heb ik geen zin in redelijkheid. Niet als ik me het bed uitsleur, niet terwijl ik mijn kom muesli van Jempy ontbijt en niet als even later de zeep uit mijn handen glipt. Het is zoeken naar beweegredenen (ik ben liever immobiel), motivatie (ik ben liever onverschillig) en interesse (dat is het allemaal maar).

Ik heb het gevoel dat ik al die jaren in een langgerekt 6 september 2003 ben blijven rondhangen. Eergisteren dacht ik nog: als ik 6 september 2003 overleefd heb, zal ik het ook wel met 4 november 2007 kunnen. Gisteren had het bewijs dat dat inderdaad zo was, maar een bewijs dat voor me lag uitgestald als een dode muis in een muizenval. Ik kijk er naar en ik denk: damn, wat nu.

(En dan hoor ik Rob Crow dit zingen, de hele dag lang, een nummer dat het waard is gedownload, gekocht, beluisterd te worden:

Oh yeah, it's real frightening

to think someone owns everything

Oh Wee Oh

We got your Savior in our pocket

Try to make sure that no one could

ever own a little piece of me

Who owns what

and what does one say

they can truly own?

I know it's an illusion, but try to

tell the landlord of my home

A tiny little box is all and you're

that I know can handle

try to raise a kid in there and

use the room that's like an angle

Trying to thin us out

Some kind of genocide amongst the classes

Hoping we'll all kill each other

til a generation passes

That's if we can find the time

between the kids and work

and sleep and working at

some shitty job with no

respect, but lots of fucking

overtime, and then to bed

Stay up too late, you'll never

get up in time for work

So go to sleep and try

to dream of killing your boss)

Maar goed, tralala, ook dat zal allemaal wel weer netjes verpulveren en plaatsmaken voor wie weet, afleiding, voldoening, luchtkastelen, ijskoud appelsap. Er is niets om me oprecht zorgen over te maken, daar maar ik me nog wel het meeste zorgen over.

De twee vragen waar ik vandaag het hardst over loop te piekeren zijn a) Gaat The Notwist ooit nog een nieuwe CD uitbrengen? en b) Wat wil ik eigenlijk liever niet weten?

3 november 2007

Vandaag in De Standaard op p.13: Heibel om kritische analyse van Belgische ngo-wereld. Thierry Debels heeft een boek geschreven over ngo’s. Hij wil daarin nagaan hoe goed ‘het goede doel’ eigenlijk wel is. Een belangrijke vraag, lijkt me, alleen jammer dat Debels – blijkens het artikel – de moeite niet heeft genomen voldoende betrouwbare informatie te verzamelen en pas daarna zijn potlood te scherpen om de conclusies neer te schrijven.

De ondertitel van het boek luidt Honderd euro in de collectebus van 11.11.11 levert slechts één euro in het Zuiden op. Een markante uitspraak, die Debels gelukkig op formidabele wijze kracht kan bijzetten: Volgens een intern document van Vredeseilanden, dat een piramidestructuur van de middelen weergeeft, blijkt dat de ngo slechts 15 procent van haar budget van 12 miljoen euro aan de doelgroep besteedt. Amper 15 procent gaat dus naar de arme boer in het Zuiden. Volgens mij is dat een bovengrens en moet je dat bedrag sterk verlagen. Zo wordt geen rekening gehouden met fraude, of met projecten die mislukken. Daarom komt volgens mij niet 15 procent, maar één procent voor het Zuiden veel dichter bij de werkelijkheid.

Laten we eens stap per stap nagaan waar Debels redenering zoal de mist ingaat.

1. Debels vermeldt niet dat naast die 15% ook nog eens 30% naar de partnerorganisaties in het Zuiden gaat, die onrechtstreeks ook bij de arme boer terechtkomen.
2. Debels heeft een vaag vermoeden dat 15% de bovengrens is en promoveert dat vermoeden meteen tot vaststaand feit.
3. Debels kan niet hardmaken dat Vredeseilanden fraudeert, en hij heeft ook geen gegevens over hoeveel van de projecten mislukken, maar met wat ellebogenwerk becijfert hij vlot dat er nog maar één vijftiende zal overschieten.
4. Debels vindt dat je niet genoeg kan veralgemenen. Vredeseilanden wordt 11.11.11 en 11.11.11 wordt meteen maar de hele ngo-wereld.
   

Debels verdient een standbeeld. Dat van Grootste Zwanzer Aller Tijden. Je moet je trouwens eens afvragen wat zo iemand bezielt. Als hij echt een moer om goede doelen geeft, zou hij geen boek met een sensationele ondertitel schrijven, maar zou hij contact hebben opgenomen met Vredeseilanden (“de ngo-wereld”) en daar zijn nagegaan wat er precies is misgelopen.

Volgens Debels is hijzelf trouwens niet verantwoordelijk voor die ondertitel: De uitgever heeft de baseline gekozen, niet ikzelf. Die uitgevers toch, ze leggen je in de luren waar je bijstaat. Debels verdient medelijden. En een keiharde schop tegen zijn idiote kop.

Wat gegoogle leert dat Debels al een heus oeuvre bijeen heeft geschreven: Encyclopedie van fraude, zwendel en bedrog en De zes geheimen van financieel succes. Ik zou hier een resem grappen over kunnen maken, maar die kans laat ik nu eens mooi aan mij voorbijgaan.

28 oktober 2007

Het is een tijdje stil geweest rond de Courgettekleurige Trofeekat, maar hij is weer helemaal terug. Gisteren heb ik bewezen dat impulsief en intuïtief spelen je net zo goed aan een overwinning kan helpen. Het was de eerste keer dat ik mijn naam op de rug van de Kat mocht noteren. Om dat te compenseren, heb ik er hem in extra dikke letters opgezet. L. werd jaloers en heeft haar eigen naam toen nog wat aangedikt. Nu ziet de achterkant van de Courgettekleurige Trofeekat er bijzonder lelijk uit. Maar mijn naam valt wel meer op dan de hare.

28 oktober 2007

Ik dacht: wie steelt nu een fiets aan het ziekenhuis? Ik was te kwaad geweest om eraan te denken mijn sleutels mee te nemen. Dat was mijn eigen domme fout, maar terug naar huis fietsen om mijn sleutels te halen, zag ik niet zitten. Dus drapeerde ik mijn slot rond mijn achterwiel (ik dacht dat niemand zou merken dat het er los omheen zat) en nam de lift naar de zesde verdieping, waar de vierdagige Jasper lag. 

Toen ik een uur later weer buiten stond, was mijn fiets gestolen. Iemand moet gedacht hebben: hé, een fiets die niet op slot is, wat heb ik een geluk vandaag. Maar hetzelfde gold voor mij, want een eindje verderop vond ik een fiets die óók niet op slot was. Ik aarzelde wel eventjes, want er is nog een verschil tussen onder invloed restaurants van teddyberen beroven en bloednuchter er met iemands fiets vandoor gaan.

De volgende dag kocht ik lampjes voor mijn nieuwe fiets en een rood slot. Ik vond mijn ruil niet eens zo slecht; ik had dan wel geen versnellingen meer, maar wel een pekkel – of hoe heet dat ding dat ervoor zorgt dat je je fiets niet per se tegen een paaltje of muur hoeft te zetten.

’s Avonds, toen ik me aan het voorbereiden was op mijn triomf tijdens C. P., belde J. me: hij had mijn fiets teruggevonden. Toen hij op de parking van Delhaize stond, had hij hem zien staan, een paar plaatsen verder. De sloten waren weg en er was een sticker afgetrokken, maar voor de rest was het nog helemaal mijn fiets. Hij was ermee naar huis gefietst. Waardoor zijn eigen fiets nu nog op die parking stond, gesloten weliswaar.

24 oktober 2007

Twee dagen geleden is Jasper geboren! Om dat te vieren mag hij er met zijn volledige naam in, en niet alleen met zijn eerste letter, zoals alle anderen hier. Bovendien zou dat een boel verwarring stichten. Om maar te beginnen met ‘Twee dagen geleden is J. geboren!’

Mijn eerste cadeau voor Jasper is een symbolisch cadeau, want zo ben ik dan ook wel weer. Geen plat materialisme, maar een subtiel pakje met een dubbele bodem. Een knuffelbeer, tot zover de eerste interpretatie, en een trofee van een Formidabel Personeelsfeest, ziedaar de tweede.

Dat komt zo: K. (de mama van Jasper) en ik zaten aan een tafel temidden van allerlei soorten collega’s onszelf te vervloeken dat we ons bont en blauw hadden betaald aan een buffetmaaltijd met totaal ongeïnspireerde vegetarische burgers en groenten die allemaal smaakten zoals sla smaakt als ze te lang in de koelkast heeft gelegen. Maar goed, daar ging het ons niet eens om. Erger was dat we tijdens de maaltijd één glas wijn hadden gekregen en na het dessert verbouwereerd constateerden dat het ondrinkbare restje wijn in onze glazen ondertussen al opgedroogd was. We besloten een actieplan uit te werken met de hulp van S. Het actieplan wierp dadelijk vruchten af.

Vlak voor we naar huis keerden, zag ik in de ruime hall een kast staan waarop een familie knuffelberen me wazig (…) zat aan te staren. Die ene, die moest ik hebben. Ik hoefde daar niet eens al mijn moed voor bijeen te rapen, het gebeurde gewoon. Toen K. de beer uit zijn cadeaupapier hielp, herinnerde ze zich eerst niet waar het ding vandaan kwam. Maar toen herkende ze hem en zei ze tegen Jasper dat hij zijn eerste gestolen cadeau van mij had gekregen. De andere bezoekers keken een beetje raar, en bleven dat ook doen nadat ik zei dat ik het weliswaar niet uit een winkel had gestolen. Ik bracht dat in ter verdediging, maar dat was niet helemaal duidelijk.

Later, als Jasper groot & sterk zal zijn, zal ik hem uitleggen waarom ik hem per se eerst dat cadeau wou geven. Het zal een prachtig verhaal worden, waarin ook K. een beklijvende rol speelt. Wat zal Jasper trots zijn op ons!

Gisteren nam ik een paar foto’s. Om hem niet wakker te maken, gebruikte ik de flits niet. Daardoor zijn de foto’s wazig. Maar dat is niet erg, wazigheid hoort een beetje bij baby’s.

21 oktober 2007

Volgens die andere L. kan het beter. Cultureler, bijvoorbeeld. Dat komt doordat L. een echte cultuurmens is. Elke seconde van zijn  vrije tijd zit hij in boeken met ronkende titels te lezen, en altijd in de originele taal, want aan vertalingen heeft L. lak.  Naast literatuur houdt L. ook van muziek, toneel, film en dans. Vandaar dat L. deze blog maar magertjes vindt, want je vindt er weinig over muziek, toneel, film en dans.

Omdat L. de beste broer is die ik ooit heb gehad, ben ik vanmiddag Mulholland Drive gaan halen in de videotheek. Het was de derde keer dat ik die zag, maar de eerste keer met potlood en papier in de aanslag. En vastberaden de logische samenhang (die Lynch er vakkundig heeft proberen uit te moffelen) bloot te leggen. Hier komt-ie,L., mijn grondige analyse van Lynch’ beste film (ik blijf erbij). Of: Mulholland Drive door virs ogen.

Het thema

Het thema is het getal twee. Knap dat Lynch een film durft maken met een cijfer als thema.  Het is duidelijk dat de film uit twee delen bestaat (met als overgang het moment waarop de blauwe sleutel het blauwe doosje opent). Veel van de personages die in het eerste deel voorkomen, doen dat ook in het tweede deel. Sommigen hebben dezelfde naam, zoals Adam of Coco. Sommige namen hebben twee personen, zoals Camilla Rhodes. En dan zijn er nog Betty en Diane, bij wie helemaal niet duidelijk is of het om één of twee personen gaat.

Sommige zinnen uit deel 1 en 2 zijn identiek, zoals What are you doing? We don’t stop here. (Openingszin van de film, later zegt Diane hem vlak voor ze uit de taxi stapt.) Of: I’m from Deep River Ontario, a small town. I always wanted to come here. (Betty tegen Rita in het eerste deel, Diane tegen Coco in het tweede deel.)

Sommige beelden uit deel 1 en deel 2 zijn identiek, zoals de close-up van de rinkelende telefoon bij de rode lamp en de asbak. Of het lijk in de zwarte jurk op bed.

Er zijn twee blauwe sleutels.

Dan (de man in Winkie’s) komt twee keer voor en hij heeft het over twee dromen die identiek zijn.

De belangrijkste scène

De belangrijkste scène speelt zich in het tweede deel af. Diane heeft net telefoon gekregen van Camilla. Ze wordt verwacht op het feest van Adam. Ze neemt een taxi. Als die stopt, zegt ze What are you doing? We don’t stop here waarna de taxichauffeur haar zegt dat er een verrassing is. Camilla komt uit de bosjes gewandeld. Ze zegt It’s a shortcut.

Toen ik die scène zag, wist ik dat dat de essentie van de film was. In plaats van alles in de juiste chronologie te plaatsen, iets wat we allemaal doen als we zoeken naar logische samenhang, kunnen we beter op zoek naar de shortcuts in de film: de momenten waarop de tijd en de logica een sprongetje maken. En die zijn er: het moment waarop Dan het Afschuwelijke Gezicht ziet (daarna: Camilla ligt te slapen onder de tafel bij Betty’s tante), het moment waarop de telefoon bij de rode lamp een eerste keer rinkelt (daarna: Betty en Irene zijn net uit hun vliegtuig gestapt), het moment waarop het blauwe sleuteltje het blauwe doosje opent (daarna: Betty’s tante wandelt de slaapkamer binnen), het moment waarop Adam en Camilla meedelen dat ze gaan trouwen (daarna: Diane zit in Winkie’s). En er zijn er ongetwijfeld nog.

Na zo’n shortcut heb je telkens het gevoel je greep op de film wat te verliezen. Je dacht te verstaan hoe het in elkaar zat, maar dat blijkt helemaal niet het geval te zijn. Plots heeft iemand een andere naam, of zijn er personages die elkaar lijken te kennen hoewel ze elkaar nog niet gezien hebben.

Herkenbaarheid

De film is herkenbaar omdat hij ons aan ons eigen dromen doet denken. In dromen komen shortcuts ook om de haverklap voor. (Je bent op straat en een seconde later in een bos, je bent aan het hollen en plots ben je blind, je komt op plaatsen waarvan je zeker bent dat je er al geweest bent).

Hoeken waarachter gevaar loert (de achterkant van Winkie’s), sprookjesfiguren (de kabouters Irene en haar metgezel), mannen met angstaanjagende gezichten (Mr. Roque), absurde situaties (Mr. Castigliani spuwt zijn espresso uit), heksen, voorspellingen, donkere plaatsen (het bos, het huis waar Diane woont): ik heb het allemaal al eens meegemaakt, ’s nachts, in mijn dromen.

Onoplosbare vragen

Het zijn er helaas ontelbaar veel. Ik ga me beperken tot de vijf belangrijkste:

-         Zijn de twee delen van de film evenwaardig? Of is er sprake van onderschikking (nachtmerrie, filmopname)?

-         Als Rita en Betty thuiskomen met het blauwe doosje, verdwijnt Betty plots. Rita vraagt hardop waar ze is. Dan zegt ze iets, maar het is niet duidelijk wat en er is geen vertaling. Wat zegt ze?

-         De eerste keer in de film dat Adam en Betty elkaar zien, kijken ze elkaar lang aan. Wat spreekt uit die blikken (herkenning, angst, nieuwsgierigheid)?

-         Als Camilla en Diane toekomen op Adams feest, zegt Coco Here she is. Heeft ze het over Camilla of over Diane?

-         Tijdens het feest ontmoeten de twee Camilla Rhodessen elkaar. Als de ene wegloopt, houdt ze iets verborgen achter haar rug. Wat?

Humor

Bitter weinig, maar één keer knal erop: Joe heeft per ongeluk een kogel te veel door de muur geschoten en hij hoort iemand kermen. Hij gaat kijken in de kamer ernaast. Daar zit een hele dikke vrouw die uitschreeuwt Something bit me bad!

Heb je dit gemerkt?

De film begint met dansende mensen. Net voor die beelden verdwijnen, zien we overbelichte opnames van een lachende Betty, Irene en metgezel. Later in de film zegt Diane dat ze vroeger vaak meedeed aan danswedstrijden.

Tijdens het feest in Adams huis wordt Diane gevraagd waar ze Camilla heeft leren kennen. Tijdens The Sylvia North Story, antwoordt ze. Dat is de titel van de film waarvoor audities georganiseerd werden in deel 1.

Joe en Ed praten over een auto-ongeluk vlak voor Joe Ed neerschiet. Waarschijnlijk het auto-ongeluk waarbij Rita haar geheugen verloor.

Adam lalt op zijn eigen feestje dat hij het zwembad kreeg en zijn vrouw de zwembadschoonmaker. Het is met die man dat zijn vrouw een affaire had. (Hij goot toen een pot roze verf leeg in haar juwelenkist.)

Diane zit espresso te drinken op het moment dat ze Mr. Castigliani ziet (de man die in deel 1 zijn espresso uitspuwde).

Wanneer Diane en Joe koffie drinken in Winkie’s, ligt Eds schrift naast Joe.

Het blauwe doosje is een soort zwart gat: eerst verdwijnt Betty, daarna Rita, daarna het doosje zelf.

Het eindoordeel

Zelfs na drie keer kijken, ben ik deze film nog niet beu. Amores Perros was ik wél beu na drie keer. En Memento ook. En de meeste films wil ik maar één keer zien.

Er zijn mensen die Lynch niet waarderen omdat ze denken dat een film zonder logische samenhang gemakkelijk te maken is. Ik ga niet akkoord. Er zijn twee vallen: ofwel valt de film al na drie kwartier uit elkaar omdat de kijker de moeite niet meer kan opbrengen te volgen, ofwel valt er na wat puzzelwerk toch een idiote samenhang uit de bus.

14 oktober 2007

J. heeft een cadeau gekregen van de geluidsmannen en de wegenwerkmannen van Rotterdam. Het zat in oranje inpakpapier verpakt. Gelukkig kreeg J. de tijd niet het te openen in aanwezigheid van de Rotterdamse geluidsmannen en wegenwerkmannen. Goedbedoelende Hollanders moeten ontgoochelen, ik kan wel ergere dingen bedenken, maar nu ook weer niet zo veel.

J. haalde zijn cadeau pas uit het papier in de trein op weg naar mij. Ik kan me de pret al inbeelden die hij vermoedde toen hij eraan dacht hetzelfde cadeau aan mij te geven, met het oranje papier er slordig om heen. Kijk hoe ze me voor mijn aanwezigheid in Rotterdam hebben beloond.

Er staan dingen in mijn huis die dringend weg moeten. Ik begin met de kleerkast. Ik kan twee zakken vullen met kleren die ik zelfs voor een scoutskamp niet zou durven aantrekken. Ik smijt ook nog drie paar schoenen op de hoop. Ik zou mezelf niet modebewust noemen, maar er zijn grenzen, en de groene rok, versleten sandalen en gekrompen, donkerblauwe trui liggen al een eind bij die grens vandaan.

Ik besluit mijn lade op te ruimen. Ik ben erg ordelijk, maar die ene lade is een puinhoop. Er liggen kladjes van teksten en gedichten die ik terecht nooit heb afgewerkt. Ik haal er ook paperclips uit, mislukte foto’s, rekkertjes waar de rek uit verdwenen is, tijdschriften, een map vol krantenartikels en een purper schrift waarin vanalles geplakt is: foto’s van oerossen en kamelen, een artikel uit DS met als ondertitel De gebruikelijke wiskundige axioma’s volstaan niet, een fragment uit De jongen met het mes van Remco Campert (Je stampte met je voet op de grond en er was een feest.), een gedicht dat het nooit gehaald heeft (er is troost in de gedachte / dat het ons allemaal overkomt // en tegelijkertijd maakt dat het zoveel erger: / de ontgoocheling op je gezicht. // we zijn bang dat het ergens anders / aan het gebeuren is. en verder // drinken we te veel.) en een tekening van een mannetje met een kapsel als een rotsblok dat zegt you can’t tell it like it is without drinking en daar houdt het plots op, toch nog onverwachter dan ik vreesde.

11 oktober 2007

Ze zijn mij vergeten. En de vrouw die naast me staat, blijkbaar ook. Ze lacht verontschuldigend naar mij. We kunnen er niet veel aan doen dat we hier staan, vlakbij de taxi’s die aansluiten, opschuiven, wegrijden, meestal zonder passagier. We kunnen bijna de overkant van het stationsplein niet zien, zo mistig is het. Ik speur naar blauwe auto’s met nummerplaat SVI 800. Zij speurt ook naar auto’s. Naar BMW’s, maar dat weet ik dan nog niet. Na twintig minuten bedenk ik dat ik beter een telefoonhokje opzoek. Er zijn twee telefoonhokjes, maar je kan er enkel met Proton terecht. Ik kijk weer naar de vrouw. Ze draagt een rode jas, halflang, maar misschien doet ze dat alleen in mijn herinnering. Ik vraag of ik haar gsm mag gebruiken. Dat mag. Ik stel voor te betalen, maar dat is niet nodig. Ze vraagt wat ik in K. doe. Ik leg haar uit dat ik lezingen kom geven in een school in H., en dat de directie van de school me zou oppikken aan het station. Maar ze zijn me dus vergeten. Ik sta nu niet meer op een blauwe Passat te wachten, maar op een grijze Toyota. Ik zeg haar dat ik hoop dat er niet te veel grijze Toyota’s langskomen, en ze lacht veel langer dan iemand normaal om die opmerking zou lachen.

Het wordt weer stil tussen ons. Ze glimlacht constant, maar niet uitbundig. Misschien glimlacht ze niet echt, maar is dat gewoon de stand van haar mond. Zoals bij de dolfijnen die in mijn lezingen aan bod komen. Ze glimlachen altijd, ook als ze droevig zijn, zeg ik dan. De vrouw vraagt waar ik woon. Ze moet ook naar Gent, zegt ze, naar de rechtbank. Ik vraag haar niet wat ze in de rechtbank moet doen. Zo fatsoenlijk ben ik wel. Ze vraagt of de rechtbank ver van het station afligt. Neen, zeg ik, vijftien minuten stappen. Ze is zenuwachtig. Als ze zwijgt, is dat alleen omdat ze niets kan vertellen over wat haar echt bezighoudt. De mist, de drukte, de taxi’s; alle normale gespreksonderwerpen zijn uitgesloten, omdat ze niet in staat is te doen alsof ze nergens anders mee bezig is. Ze bekijkt haar gsm in haar handtas. Ze staat er al een half uur, zegt ze, maar ze is te vroeg. Het is beter om te vroeg te zijn dan te laat, zegt ze, en ik beaam dat.

Er draait een BMW het hoekje om. Ze neemt afscheid. Ze wenst me geluk met mijn lezingen. Ik wens haar ook een aangename dag toe. Ze zal het nodig hebben, zegt ze, in de rechtbank. Ik wens haar veel succes in dat geval, zeg ik. Ze glimlacht nog eens, de laatste keer.

Misschien moet ze naar die rechtbank omdat iemand haar kist juwelen heeeft gestolen, een vluchteling misschien, die de kaas op zijn brood nog niet eens verdient. Of misschien heeft iemand krassen in haar metaalgrijze Lexus getrokken. Ze wordt tenslotte opgehaald in en BMW, donkergrijs, nieuw model. Maar ik geloof het niet. Ze zwaait als de auto wegrijdt.

Ik sta helemaal alleen aan de voorkant van het station van K. en ik denk aan dolfijnen, rechtbanken en wat het betekent als je iemand van wie je niet eens de naam kent, succes toewenst.

Gisteren was ik jarig. Om dat te vieren, hebben de makkers vanavond een verrassingsfeestje georganiseerd. Ik ga dus veel kunnen zuipen en we gaan ook weerwolven. Joehoe!

En om 't nog mooier te maken: de kinderen hebben samengelegd om eens een weekendje van ons verlost te zijn. Binnenkort trekken we dus naar Villa Oriental, een bio-veganistisch hotel in de Ardennen! Volgens www.villaoriental.be kan het met dat weekendje twee kanten uit. Ofwel genieten we voluit van elkaar, de Ardeense wandelingen, de herfstkleuren en de veggie maaltijden die de bazin/kokkin ons zal voorschotelen. Ofwel storen we ons mateloos aan het macrobiotische spirituele gedoe van de uitbater ("Vele jaren in het bedrijfsleven leverden me een praktische instelling, een gezonde portie levenservaring, organisatietalent en een grote dosis geduld op. Toch had ik het gevoel dat er nog wat ontbrak. Ik volgde de opleiding neo-hypnotherapie en kwam meer in contact met mijn gevoel.") Dat wordt alvast spannend!

Wat er ook van zij, in beide gevallen zal het me vast en zeker voldoende inspiratie opleveren om vele items op deze blog aan te wijden....

Kortom, volgende kleine boodschap aan mezelf: Vir, gefeliciteerd!

5 oktober 2007

Het voordeel aan dagen waarop je alleen pech hebt, is dat je de ochtend erna ontwaakt en meteen denkt: vandaag zal ik wel zoveel pech niet hebben. Onzin, natuurlijk, want de kans dat je toch pech hebt, is even groot als altijd. Alleen geloof je dat niet echt, net zoals je ook nooit op je lottoformulier allemaal opeenvolgende getallen aanduidt.

Het nadeel aan dagen waarop je alleen pech hebt, is dat je de dag erna bij het minste wat misloopt meteen het ergste verwacht. En soms, zoals vandaag, is dat ook terecht.

Vijf minuten voor de trein in Leuven moet aankomen, stoppen we abrupt. Ik heb tien minuten om in Leuven over te stappen op de trein die me naar Haacht moet brengen, dus ik panikeer niet meteen. Tien minuten later doe ik dat wel. Ik stel vast dat ik alweer geen gsm heb, en wat erger is: op het papier met de gegevens van de school, ben ik vergeten het telefoonnummer te noteren. Dolle pret. Ik versier een uitschuifbare gsm en een bondige uitleg over hoe het ding werkt, en bel naar mijn werk. Het duurt een poos voor ik uitgelegd krijg wat het probleem is en zeg dat ik een uur later in Haacht zal zijn dan gepland. Een uur, dat is ruim gerekend, die trein zal heus geen kwartier meer stil blijven staan, denk ik. Ha! Wat een flater! Plots lopen er politie-agenten naast de trein, en ze speuren naar iets tussen de rails. Een half uur later begrijpen we waarom: er heeft zich iemand voor de trein gesmeten. We zitten ter hoogte van Kortenberg. Negentig minuten later begint de trein weer te rijden. Ik heb het lef niet gehad nog eens die gsm te vragen, ook mijn tweede afspraak is dus in het water gevallen.

In Leuven moet ik een attest zien te bemachtigen waarop staat dat onze trein 90 minuten vertraging had. En ik ben niet de enige, zelfs niet de enige die haast heeft. Daarna moet ik dringend bellen naar die school, waarvan ik het nummer nog altijd niet heb. Ik moet dus op zoek naar en telefooncel. Ik loop wat rond in de buurt van het station, maar zie er geen. Ik loop een café binnen en vraag of ik kan bellen. Ik krijg botweg ‘neen’ als antwoord. Ik heb geen zin meer in deze dag, geen zin meer om nog langer te zoeken naar oplossingen, ik wil gewoon naar huis, naar bed. En ik heb dorst, maar in mijn rugzak zitten alleen een koek met amandelen en een appel. Ik overweeg te gaan neerzitten op straat, en dan zie ik K. Dat is een meevaller, want K. heeft een gsm die ik mag gebruiken. Zeven minuten later is de school op de hoogte dat ik niet meer kom. Ik wil terug naar Brussel en begin aan het schuiven aan het loket. Het gaat nogal traag, en net als het aan mij is, krijg ik te horen dat de computer niet meer werkt. Ander loket dus. Er staan zeven (7) mensen voor mij die alle zeven (7) een abonnement nodig hebben. Twintig minuten later is het aan mij. Ik heb al geen nagels meer over, als ik nog één keer bijt, beginnen mijn vingers te bloeden.

De trein die ik kies, maakt een ommetje via de luchthaven, waar we acht minuten blijven stilstaan. Ik denk aan de beamer die kapot is, en hoe ik geregeld moet krijgen dat ik maandag een nieuwe heb. Ik denk ook aan alle tijd die verloren gegaan is, op treinen, in stations, wachtend, bijtend op mijn nagels, kwaad omdat ik niet met de tijd kan doen wat ik ermee wil doen, omdat ik me moet haasten om de juiste treinen te halen, op tijd in de juiste scholen te zijn, op tijd de beamer moet aansluiten, en tegelijkertijd uren en uren verlies waarin ik niets kan doen.

Op kantoor schenk ik een glas water in. Ik heb nog niks gegeten vandaag, bedenk ik. Het wordt drie uur en ik heb nog altijd geen honger. Ik denk aan de ijzerpillen in de keukenkast. Ik denk ook aan Travels, de groep waarvan de zanger nu een hoesje voor L.’s cd aan het maken is. Een hoesje met een giraf. Ik denk aan die zanger, hoe hij papier zit te knippen en kleuren verf mengt. En als het hoesje klaar is, begint hij opnieuw. Want L. krijgt twee cd’s, zo wordt Travels sneller de wereldberoemde groep die ze verdienen te zijn. Ik denk aan die giraf, En ik denk ook aan de kikker die op de cd stond die ik voor mijn vijftiende verjaardag kreeg. Het was koud op mijn kamer toen ik die cd voor het eerste opzette. De muziek was slecht, maar die kikker, die maakte alles goed.

4 oktober 2007 

Eergisteren zat iemand op de trein het boek ‘Moorden op bekende personen’ te lezen. Boeiend, natuurlijk. Ik kan er zo al een paar bedenken, zoals de moord op Socrates, Trotsky of Kennedy.

Als ik ooit, in een Siberisch werkkamp bijvoorbeeld, gedwongen word een boek te schrijven met die titel, zou ik de uitsmijter wijden aan  personen waarvan niet zeker is dat ze vermoord werden, maar waarvan het ook niet helemaal uitgesloten is. Kurt Cobain, bijvoorbeeld. En het liefst nog door Courtney Love, de lepe teef. Ik zou er een paginagrote foto van Courtney Love aan toevoegen, met als bijschrift ‘Neemt Courtney haar geheim mee in haar graf?’ Ja, vandaag heb ik ideeën te over.

Ik denk dat ik net zo weinig geïnteresseerd ben in het lezen van een boek over moorden op bekende personen, als in het lezen van een autobiografie van iemand die beroemd is geworden om een ander talent dan schrijven. Er is geen reden om te geloven dat een zanger of schilder ook goed kan schrijven. Er zijn zelfs mensen die denken dat er een reden is om te denken dat het omgekeerde waar is. Dat zijn mensen die hard geloven dat de talenten eerlijk verdeeld werden. Meestal zijn dat mensen die hun eigen talent nog niet ontdekt hebben.

Begrijp me niet verkeerd; soms lees ik non-fictie. Ik verplicht mezelf af en toe non-fictie te lezen, omdat de stapels blunders-van-vir zich al redelijk heeft opgestapeld (geschiedenis, aardrijkskunde) en ik me daar op gezette tijden behoorlijk over kan schamen. J. opperde onlangs het idee een speciale blog op te richten met mijn blunders. Ik heb al mijn overredingskracht moeten gebruiken om hem van dat onzalige idee af te brengen. Mijn ultieme argument (“En dat nog wel een week voor mijn verjaardag!”) heeft hem doen inzien dat het opportuner kan zijn zijn plannen nog even op te bergen. Of anders is hij gewoon nog meer van mijn blunders aan het afwachten, zo geeft de blog meteen al een goedgevulde indruk.

Ik lees dus af en toe non-fictie, maar ik ben erg kieskeurig wat de onderwerpen van die non-fictieboeken betreft. Als ze niet mee kunnen helpen verhinderen dat ik af en toe ongelooflijk blunder, dan hoeft het voor mij niet. Een autobiografie van een dode rockzanger kan dat niet, dus lees ik die niet. Stel je voor dat je weet in welke kerk die zijn Heilig Vormsel deed, maar nog steeds twijfelt over de geografische ligging van Machu Pichu. Wat voor indruk geef je dan wel niet?

Vandaag ben ik jarig. Ik ben sinds een paar jaar nogal achterdochtig tegenover verjaardagen. Ik heb dus geen speciale verwachtingen. Gelukkig maar, anders zou ik me daarnet nog harder hebben opgewonden dan normaal. Tussen Gent en Lede zat ik gezellig in te dommelen, alles was rustig en veilig. Tot er in Lede twee mannen opstapten met een enorme omvang. Zo’n mannen die als ze zitten, hun knieën niet tegen elkaar krijgen. Zo’n mannen die heel luidruchtig ademhalen. Zo’n mannen die buitensporig veel niezen, rochelen en hun neus snuiten. Die ene kwam tegenover mij zitten, waarbij ik bijna mijn beide knieschijven brak want ik had hem niet zien aankomen, en die andere ging naast me zitten. Ik zag mijn territorium plots gehalveerd. Bovendien leken hun lichamen op weg naar Brussel ook nog eens uit te deinen, zodat ik vlak voor Brussel nog een vierde overhield. Ik was toen al een tijdje bezig mijn adem in te houden, waardoor ik het nogal benauwd kreeg. De man voor me nam anderhalve zetel in beslag. Hij las voortdurend artikels voor uit de Metro, hardop, waarschijnlijk in de veronderstelling dat zijn metgezel analfabeet was. Hij had het grootste plezier met een artikel waarin de brandweer werd ingezet omdat een penetrante geur werd opgemerkt in Soho (Londen). Het ging om een kok die een pikante chilisaus aan het bereiden was. Er zijn TV-programma’s waarvan het hele format op dergelijke misverstanden gebaseerd is. Ik mijd zo’n programma’s, maar op de trein is zoiets onmogelijk.

Gelukkig is deze dag goed gevuld, zodat ik me niet al te veel moet afvragen wat ik in godsnaam moet doen om van deze dag een geslaagde verjaardag te maken. Vanavond is er Franse les. L. vroeg of ik ga melden dat ik jarig ben, maar dat ben ik niet van plan. Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste kan het alleen de indruk wekken dat ik nog een zak snoep in mijn rugzak verborgen houdt om later op de avond feestelijk te verdelen. Niks van. Ten tweede vind ik dat de andere cursisten geen zaken hebben met persoonlijke aangelegenheden zoals op welke dag mijn verjaardag valt. Het zijn mijn vrienden niet. J. en ik maken redelijk wat grapjes over hen (hun jobs, hun hobby’s, of de afwezigheid daarvan). We denken dat ze ons een beetje raar vinden. Het zou kunnen dat ze ons pas raar zijn beginnen vinden na de pauze van vorige week. Toen hebben we heel luid zitten ruziemaken. Misschien zijn ze toen ook bang van ons geworden. Ik was bij het binnenkomen nog altijd razend kwaad op J. Even later moesten we een dialoogje voorbereiden. Ik heb onze performance niet laten mislukken door private problemen, dus zette ik weer mijn glimlach op, die past zo mooi bij een Frans accent.

Ik prijs mezelf voor de tweede keer vandaag gelukkig dat ik geen hoge verwachtingen had van deze dag. Stel je voor dat dat wel zo was geweest; ik zou er prompt ongelukkig door zijn geworden. Er zijn weinig constanten in mijn leven, denk ik soms, maar dit is een constante: ik stel meestal net op tijd mijn verwachtingen bij.

Om te beginnen kreeg ik mijn stem niet terug in de loop van de dag. Het gebeurt wel meer dat ik ‘s ochtends hees ben, net zo vaak als ik ‘s ochtends keelpijn heb, maar tegen een uur of tien kwam er ternauwernood nog een schor gepiep uit. Ideaal om een lezing te geven aan een groep zesjarigen.

28 september 2007

Ik zit op de trein richting Poperinge, de gemeente waarvan we aannemen dat kuttekop ernaartoe verhuisd is. Ik heb geprobeerd te slapen, maar mijn tandpijn maakte dat onmogelijk. Toen maakte ik oefeningen op Franse grammatica en verdween mijn tandpijn.

In Kortrijk stapt iemand op met een jasje van Artsen Zonder Grenzen. Zijn mp3-speler staat te hard en natuurlijk ploft hij op de zetel vlak over mij. Hij laat zijn handen rusten op zijn hoofd en lipt mee met de muziek. Ik kijk zo opvallend mogelijk de andere kant op. Hij snuift en zucht en kucht en zit vooral geen moment stil. Ik verroer me niet. Het is spijtig dat het traject Kortrijk - Menen zo onvoorstelbaar saai is.

Hij haalt iets uit zijn Artsen Zonder Grenzen – rugzak en biedt het me aan. Ik kan onmogelijk doen alsof ik het niet merk. Hij wijst naar mijn rugzak. Ik neem het ding van hem aan, lees de tekst die erop staat en lach schaapachtig. Schaapachtig lachen is 1 iets, het ook beseffen is zoveel erger. Ik houd een button vast waarop staat: WOMEN ARE HEROES. msf, azg. Ik vraag me af of hij verwacht dat ik die meteen naast de andere speld. Maar dat wil ik niet, omdat vrouwen nu eenmaal geen helden zijn. Ik bijvoorbeeld, ik ben verre van een held. Ik durf niet eens zeggen dat ik zijn button niet hoef. Ik lach wat in de plaats en steek die button gewoon weg, waarna ik mijn standbeeldhouding weer aanneem en me erger aan het hiphopgedreun waarvan hij onze wagon per se wil laten meegenieten. Ik durf ook niet te zeggen: zit nu eens eindelijk stil en stop met die tekst mee te zeggen, in stilte dan nog. Eigenlijk ken ik geen helden. Er valt op allemaal wel iets aan te merken. Misschien is de boodschap ironisch bedoeld. Ik zou die button naar zijn kop moeten smijten maar helaas, haha, zo heldhaftig ben ik niet.

In Menen stap ik af. Ik voel me van hard, onbuigzaam karton. Hij kijkt naar mij maar ik kijk alleen naar de grond. Even later zit ik met veel tegenzin een taaie pistolet met te weinig beleg te eten in het TL-licht van het koude, vochtige, Meense station. De lucht is donkergrijs. Dit is een uitzonderlijk lelijke dag die wordt bevolkt door vrouwen die graag helden zou zijn maar in werkelijkheid hun hele leven lang door de modder kruipen.

27 september 2007

Er is een bankje maar geen station. Elk uur stoppen er 2 treinen, waarvan er 1 naar links en 1 naar rechts doorrijdt. De haltes vanaf GSP tot hier zijn Merelbeke, Melle, Wetteren en Schellebelle. Deze halte is met zijn i-klank de spelbreker. Het waait. Mijn haar waait de foutieve kant uit. Daarnet liep ik langs een kerk waar een bordje uithing: “Deze kerk is uitgerust met sensoren”. Ik begreep het niet en toch had ik het gevoel dat ik een gedicht moest maken rond die ene prachtzin. (Misschien is onbegrip wel de belangrijkste beweegreden om een gedicht te schrijven.)

Ik zoek namen van steden op –en: Leuven, Landen, Tervuren, Terneuzen, Tienen, Wichelen, Wetteren, Mechelen, Machelen, Staden, Lokeren, Ekeren. Dan vraag ik me hoe hun adjectieven eruitzien en hoe het komt dat daar zo weinig regelmaat in zit. Maar lang denk ik er niet over na, want taal is geen wiskunde. En liever nog dan een mooi patroon, heb ik een patroon met mooie gaten erin.

Ineens rijden er 2 treinen voorbij, elk uit een andere richting. Ik bevind me plots in een soort draaikolk vol stof en lawaai. Als de treinen uit het zicht zijn verdwenen, vraag ik me af of ze dat zo geregeld hebben, want dan moeten de slagbomen maar 1 keer omlaag.

Het wordt kouder. Ik heb aan heel weinig gedacht vandaag. Die andere L. mag tevreden zijn.

23 september 2007

Toen ik dertien was, werd er op een mooie dag auditie gedaan voor het schooltoneel. M. vond dat ik niet op die auditie mocht ontbreken, want dat deden de kinderen van haar collega’s ook niet. Ik dacht daar anders over maar ik was nog niet in mijn puberteit, nog niet eens in mijn prepuberteit, dus leerde ik de tekst van mijn auditierol uit het hoofd en voelde me elke dag zenuwachtiger worden. Niet omdat ik bang was die tekst te vergeten, maar omdat de rol die ik had gekregen, me koude rillingen bezorgde.

Ik deed auditie als Yolinde, een vrolijke schone die alle mannen het hoofd op hol bracht door met haar zwierige rok gezwind rond te zwaaien en daarbij kwistig wulpse blikken rond te strooien. Wulps! Het was een woord dat me aan mosselen deed denken. Het was een afgrijselijk woord met een afgrijselijke inhoud. Ik kreeg nachtmerries waarin me wulpsheid verweten werd. Mijn grootste angst was dat ik de rol van Yolinde zo overtuigend zou spelen dat ik Yolinde zou blijven en dus voor een volle zaal mijn wulpsheid tentoon zou moeten spreiden. Het leek me gruwelijker dan een langzame marteldood sterven. Ik zou er alles aan moeten doen die rol zo slecht te spelen dat het bij niemand zou opkomen dat ik een geschikte Yolinde was. Ik moest dus én die tekst uit het hoofd leren én nadenken over een manier om zo on-wulps mogelijk over te komen op die auditie. Mijn kleerkast maakte het me alvast gemakkelijk. Er lagen alleen jeansbroeken, oversized truien in donkere kleuren en sportschoenen in. Ook mijn tegenspeler was een troef. P. vertolkte de rol van bronstige hengst die een lofzang afstak op mijn prachtige lichaam; the horror, the horror. Gelukkig had ik een hekel gekregen aan P. nadat hij tweeënhalve maand mijn verliefdheid niet beantwoord had. (Ik had in die periode nog niet door dat ik mijn verliefdheid te diep had weggestopt en P. dus onmogelijk kon weten wat ik voelde – niet dat hij ze in dat andere geval had beantwoord, want ik was niet wulps genoeg.)

De avond van de auditie brak aan en P. maakte grappen die me niet veel konden schelen. Ik was te veel op mijn doel gefocust: een zo stroef en onbeholpen mogelijke Yolinde neerzetten, en tegelijkertijd de kans op een andere rol niet verspelen, want dat zou M. nooit te boven komen. Ik besefte niet dat ik niet eens moeite moest doen om mijn gehalte aan stroefheid op te krikken. Zelfs toen ik mijn eerste zin nog niet had kunnen zeggen, had mijn lichaamstaal de juryleden er al van overtuigd dat ik de ongelukkigste keuze qua Yolinde was.

Toen iemand anders de rol van Yolinde kreeg (en daar met een enthousiast kreetje op reageerde – iets wat me met verstomming sloeg) viel een loodzwaar pak van mijn schouders. Daar was ik toch maar mooi aan ontkomen! Mijn rol leek me een ideaal graf om mijn eventuele wulpsheid definitief in de begraven: een blinde visser. Ik moest dan wel een oerlelijk liedje zingen, maar ik mocht dat doen in een lange, groene regenjas en met een witte zonnebril op. Veiliger kon haast niet.

Twee jaar later was het L.’s beurt. Ik weet niet of ze net als ik al nachten op voorhand lag te woelen in bed, maar als dat zo was, heeft ze het ook mooi weten aan te pakken. Ze was lakei (een rol die haar op het lijf geschreven stond) en ze moest roepen: De Chinese delegatie! Dat deed ze trouwens ongelooflijk goed.

Zo onwulps, zo ondubbelzinnig, zo ongevaarlijk. Ik was toen al twee jaar ouder en had vrij snel besloten me niet in te schrijven voor de auditie die in mijn eigen school georganiseerd werd. Ik had ook leren zeggen dat de kinderen van M.’s collega’s de boom in konden.

18 september 2007

Ah, mijn idiote kop vol keelpijn en oorpijn! En waarom doet de rechterkant zo’n pijn en doet de linkerkant niet mee? Ik ben helemaal uit evenwicht gebracht. Ze kunnen hier toch wel betere afspraken over maken.

Het wordt snel donker en dat wordt niet eens ’s ochtends gecompenseerd. Als ik om twintig voor zeven opsta, is het nog nacht buiten. Ik moet moeite doen mijn wollen sjaal aan de haak te laten hangen. Het enige wat me daarvan weerhoudt zijn de potentiële blikken van mede-treinreizigsters die zich in korte rokjes en schoenen met blote hielen hebben gestoken. Het is de tijd van het jaar van de extreem uit elkaar lopende outfits. Ik wil me ook niet te veel conformeren, dus trek ik mijn winterjas aan.

Gisteren maakte ik op weg naar Begijnendijk een tussenstop in Lier. Toen ik de trap naar de stationshal afliep, viel achter mij een vrouw. Toen ik op de trein richting Leuven stond te wachten, schuilde ik in de gang die onder de sporen doorliep. Ik werd toch nog nat en ik hoorde die vrouw luider en luider wenen. Het klonk totaal ongecontroleerd en ik kreeg er koude rillingen van. Volwassen mensen die luidkeels huilen; als het niet zo onuitstaanbaar regende, zou ik naar de andere kant van het perron zijn gelopen. En als mijn oor niet zo’n pijn deed, zou ik er mijn vinger in hebben gestoken om toch maar niks van dat gehuil te moeten horen.

Als ik thuiskom, zet ik Explosions in the Sky op (The Earth is Not a Cold Dead Place) want soms mag alles er nét over zijn. Om halfnegen komt onze trein in Dampoort aan en realiseer ik me dat ik K.’s huisnummer ben vergeten nalezen in mijn agenda. Even later staan we dus luidkeels K.’s naam te roepen in de Blekerijstraat. Mijn schoenen zijn doorweekt en ik weet dat ik eigenlijk beter mijn mond zou houden om mijn keel te sparen. Maar als ik mijn mond houd moet ik eeuwig in de regen in de Blekerijstraat staan, dus roep ik tot ergens een deur wordt opengedaan.

17 september 2007

Gisteren was het Dag van de Landbouw. Een aantal landbouwbedrijven was zo gastvrij een rondleiding te geven aan geïnteresseerden. J. en ik vonden ons een geschikt doelpubliek. We mochten wel eens weten waar het vlees vandaan komt dat we elke dag niet eten.

Het eerste bedrijf was een varkenshouderij waar ze aan mestverwerking deden. Dat mag ook wel, als je bedenkt dat elke kilo varkensvlees 16 kilo mest oplevert. De uitleg over de mestverwerking was erg gedetailleerd. Over de varkens werd een pak minder uitleg gegeven. De zeugboxen bevonden zich in de stallen die gesloten deurdag hielden. We zagen wel enkele mestvarkens in hokken in openlucht.

Op het tweede bedrijf werden vleeskoeien gehouden. En varkens in zeugboxen, maar die zagen we pas nadat we onder de verboden toegang-linten waren doorgekropen. Zeugboxen zijn nog toegelaten tot 2013, maar blijkbaar vermoedt de varkenshouder dat het zicht van een zeug in een stalen constructie van 2 meter op 70 cm niet meteen het imago van de varkenshouderij oppoetst.

In het derde bedrijf zaten melkkoeien. Ik gaf J. uitgebreid uitleg over het leven van de melkkoe en het gehalte aan etter in melk. Gelukkig is er een wettelijk vastgesteld maximum aan dat ettergehalte, stel je voor dat dit er niet was! Die etter komt in de melk terecht omdat de koe tot een buitensporige melkproductie wordt euh, gestimuleerd. Daardoor ontsteekt haar uier. De etter komt in de melk terecht. Ik denk dat J. wel inzag dat het lot van de melkkoe niet veel vrolijker stemde dan dat van de vleeskoe. Toch is de kans groot dat hij dit zal vergeten als hij moet beslissen of hij kaas op zijn pizza wil of niet. O, de lokroep van half-gesmolten kaas! Ik zou liegen als ik zou beweren dat ik nooit moeite heb daaraan te weerstaan.

Ook in dat laatste bedrijf vonden we de weg naar de zeugboxenstal. Niemand van de aanwezige boeren, boerenvrouwen, boerenzonen, boerendochters en andere West-Vlamingen reageerde toen we een kwartier lang met ons fototoestel tegen het vuile raam geplakt, de zeugen trokken, die harder begonnen te krijsen naarmate onze geheugenkaart voller raakte.

Op de terugweg dachten we eraan een foie gras-bedrijf te bezoeken, dat toevallig op de weg lag maar wijselijk de kelk van de Dag van de Landbouw aan zich liet passeren. We konden doen alsof we dat niet wisten. Maar niemand deed open en ik overwoog even om over de afspanningsdraad te klauteren maar toen kwam net de foie gras-dochter aangefietst.

Achteraf vroeg K. of we gechoqueerd waren door wat we hadden gezien. Wel, neen, niet gechoqueerd. Wat je ziet doet niet denken aan dierenmishandeling en je kan zelfs blijven denken dat de dieren er gelukkig zijn als je dat echt wil. Als je die zeugboxen ziet, wordt het iets moeilijker, maar die zag bijna niemand. Het is ook jammer dat geen enkel slachthuis deelnam. Die vrolijke varkens aan een slachthaak zien leegbloeden is nog iets anders dan ze in krappe hokken zien rondwroeten.

Op de terugweg vroegen we ons ook af of het toeval is dat auto’s op mensen lijken. We waren het erover eens dat dat niet helemaal toeval is.